Στο άρθρο αυτό, θα αναλύσουμε τα συνηθέστερα λάθη των γονέων, στον τομέα της επικοινωνίας με τα παιδιά. Αρκετοί γονείς έχουν ένα αυταρχικό στυλ, που δεν επιτρέπει στα παιδιά να αναπτύξουν μια ελεύθερη φωνή. Στο άλλο άκρο, βρίσκονται εκείνοι οι γονείς που είναι ιδιαίτερα "ελαστικοί", με αποτέλεσμα να μην θέτουν επαρκή όρια και κανόνες στα παιδιά τους. Αυτές οι δύο ακραίες περιπτώσεις, θίγουν την ικανότητα του παιδιού να χειρίζεται με επάρκεια τα συναισθήματα του και αμβλύνουν την δυνατότητα σύναψης αποτελεσματικών διαπροσωπικών σχέσεων. Το τρίπτυχο της επιτυχίας είναι η δίκαιη, ευέλικτη και με σεβασμό, προς το παιδί, συμπεριφορά.
Φλυαρία: όταν οι γονείς μιλάνε πολύ, τα παιδιά αποσυντονίζονται. Έρευνες δείχνουν ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος, δύναται να συγκρατήσει δύο προτάσεις στη βραχυπρόθεσμη μνήμη, συνολικής διάρκειας περίπου 30 δευτερολέπτων. Εάν ο λόγος του γονέα είναι περιεκτικός και δεν υπερβαίνει τις δύο - τρεις προτάσεις, το παιδί απορροφά το μεγαλύτερο μέρος των πληροφοριών αυτών, χωρίς να συγχέεται το περιεχόμενο τους. Συμπερασματικά, αν είσαι γονέας πρέπει να αποφεύγεις τους μακροσκελείς μονολόγους.
Γκρίνια και συνεχείς παρατηρήσεις: Η συνεχής γκρίνια και γονεϊκή κριτική "εκπαιδεύουν" τα παιδιά ώστε να αγνοούν τους γονείς και τις παρατηρήσεις τους. Έτσι λοιπόν, οι κριτικές προς τα παιδιά πρέπει να είναι εύστοχες. Καθώς το παιδί μεγαλώνει και αναπτύσσεται, πρέπει να λαμβάνει, σταδιακά, περισσότερες αρμοδιότητες και ευθύνες.
Η ενοχοποίηση: Τα παιδιά δεν διαθέτουν υψηλά ποσοστά ενσυναίσθησης (την ικανότητα να "μπαίνουν" στη θέση του γονέα). Είναι μια κοινωνική δεξιότητα σύνθετη, η οποία αποκτάται εμπειρικά και κατά την φάση ωρίμανσης. Μια ανάρμοστη συμπεριφορά δεν τα καθιστά "κακά" παιδιά. Απλά επιδιώκουν τη μέγιστη δυνατή διασκέδαση και απόλαυση. Ακόμα, δοκιμάζουν τα όρια των γονέων, για να ανακαλύψουν τα επίπεδα του επιτρεπτού. Έτσι λοιπόν, το παιδί που δεν μαζεύει τα παιχνίδια του, προσπαθεί να αντλήσει τη μέγιστη δυνατή ικανοποίηση παίζοντας. Δεν μαζεύει τα παιχνίδια, γιατί βαριέται. Δεν επιδιώκει να στεναχωρήσει τον γονέα, ούτε υπάρχει κάποια σκοπιμότητα. Μέσα από αυτήν την διαδικασία, το παιδί θα αντιληφθεί τα όρια του και τους κανόνες.
Γκρίνια και συνεχείς παρατηρήσεις: Η συνεχής γκρίνια και γονεϊκή κριτική "εκπαιδεύουν" τα παιδιά ώστε να αγνοούν τους γονείς και τις παρατηρήσεις τους. Έτσι λοιπόν, οι κριτικές προς τα παιδιά πρέπει να είναι εύστοχες. Καθώς το παιδί μεγαλώνει και αναπτύσσεται, πρέπει να λαμβάνει, σταδιακά, περισσότερες αρμοδιότητες και ευθύνες.
Η ενοχοποίηση: Τα παιδιά δεν διαθέτουν υψηλά ποσοστά ενσυναίσθησης (την ικανότητα να "μπαίνουν" στη θέση του γονέα). Είναι μια κοινωνική δεξιότητα σύνθετη, η οποία αποκτάται εμπειρικά και κατά την φάση ωρίμανσης. Μια ανάρμοστη συμπεριφορά δεν τα καθιστά "κακά" παιδιά. Απλά επιδιώκουν τη μέγιστη δυνατή διασκέδαση και απόλαυση. Ακόμα, δοκιμάζουν τα όρια των γονέων, για να ανακαλύψουν τα επίπεδα του επιτρεπτού. Έτσι λοιπόν, το παιδί που δεν μαζεύει τα παιχνίδια του, προσπαθεί να αντλήσει τη μέγιστη δυνατή ικανοποίηση παίζοντας. Δεν μαζεύει τα παιχνίδια, γιατί βαριέται. Δεν επιδιώκει να στεναχωρήσει τον γονέα, ούτε υπάρχει κάποια σκοπιμότητα. Μέσα από αυτήν την διαδικασία, το παιδί θα αντιληφθεί τα όρια του και τους κανόνες.
Μάθε να ακούς: ο γονέας διδάσκει το παιδί του, στον τομέα της αποτελεσματικής επικοινωνίας. Αυτό δύναται να επιτευχθεί, όταν ο είναι καλός ακροατής. Σε πολλές περιπτώσεις, ο γονέας μιλάει πολύ (φλυαρία) και ακούει ελάχιστα από όσα λέει το παιδί του. Αυτή η συνθήκη, δημιουργεί ένα αρνητικό επικοινωνιακό πρότυπο περί της επικοινωνίας. Συχνά, οι γονείς "κάνουν" πως ακούν, χωρίς να έχουν βλεμματική επαφή με το παιδί. Η αποτελεσματική επικοινωνία περιλαμβάνει τον θαυμασμό (π.χ. Μπράβο!), το ενδιαφέρον (π.χ. βλεμματική επαφή, περαιτέρω ερωτήσεις κ.α.), η επιβράβευση κ.α. Έτσι, το παιδί αντιλαμβάνεται τη σπουδαιότητα της επικοινωνίας - συζήτησης και αποκτά μια ουσιαστική σχέση με τον γονέα.
Μπόχτη Ελένη
Μπόχτη Ελένη
πηγή: psychologytoday.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου