Μεγαλώνοντας μαθαίνουμε όλο και περισσότερες νέες λέξεις, κάποιες μας εντυπωσιάζουν και άλλες μας περνάνε αδιάφορες και ίσως τις ξεχνάμε. Μεγαλώνοντας όμως μαθαίνουμε και κάτι άλλο. Μαθαίνουμε να εκτιμούμε λέξεις που γνωρίζουμε και χρησιμοποιούμε από παιδιά, όμως δεν τους είχαμε δώσει ποτέ την απαραίτητη αξία.
Έτσι έπαθα και εγώ με τη λέξη "ΟΧΙ".
Μικρή, αλλά σπουδαία.
Πολλές φορές λυτρωτική.
Δυστυχώς κανένα σχολείο δε μας μαθαίνει να τιμούμε τις λέξεις όταν πρεπει. Είναι προσωπική δουλειά του καθενός.
Από έφηβη με θυμάμαι να έχω δυσκολία να αρνηθώ προτάσεις από φίλους και γνωστούς τις οποίες δεν ήθελα να ακολουθήσω. Με δυσκόλευε να πω όχι στο βαρετό πάρτυ γεννεθλίων που είχα προσκληθεί, "πρέπει να πάω" σκεφτόμουν. Με δυσκόλευε αργότερα να πω όχι στη φίλη που αυτοπροσκαλούνταν σπίτι μου ενώ εγώ στη προκειμένη φάση δεν είχα διάθεση. Δυσκολευόμουν ακόμη, να πω στη κολλητή μου πως όχι, δεν της πήγαινε το καιρούριο ρούχο που αγορασε.
Είναι εκείνη η άβολη στιγμή που άλλο θές να πεις και άλλο βγαίνει από το στόμα σου. Λες και δεν το έλεγχεις εσύ.
Δημιουργείται το δίλημμα μεταξύ του τι θέλεις και τι περιμένει ο άλλος από εσένα.
Είναι οι συνέπειες αυτού του "όχι" που μας σταματάνε. Θέλουμε να μην απογοητεύσουμε τον άλλο, να μην τον δυσαρεστήσουμε και να μην γίνουμε εμείς μη αρεστοί.
Έτσι, όμως, απογοητεύουμε τον εαυτό μας. Έτσι τον απορρίπτουμε.
Αναγνώριζα πως πολλά τα έκανα "με το ζόρι" απλά και μόνο για να μην πω όχι και στενοχωρήσω ή θυμώσω τον άλλο.
Έτσι όμως πλήγωνα εμένα.
Δε με λες άβουλο χαρακτήρα, ούτε άτομο που δεν υποστηρίζει τη γνώμη του, παρ'όλα αυτά με θυμάμαι πάντα να βάζω τις επιθυμίες των άλλων πιο πάνω απο τη δική μου.
Το έβλεπα.
Το κατάλαβα και το δούλεψα. Το άλλαξα.
Έτσι νόμιζα.
Προσφατα κατάλαβα πως μόνο σε ένα κομμάτι, εκείνο των προσωπικών σχέσεων, έμαθα να μην καταπιέζω τις επιθυμίες και τις προτιμήσεις μου πίσω από ένα ψεύτικο "ναι". Δεν αρκεί όμως.
Δυστυχώς, στη ζωή συχνά συναντάμε άτομα που καταπατάνε τη καλοσύνη μας και παραβιάζουν με μεγάλη ευκολία τη λεπτή κλωστή του "καλού παιδιού" απο το λεγόμενο "θύμα".
Εκεί είναι που η περιβόητη λέξη "όχι" αποκτά τεράστια σημασία. Γίνεται η ασπίδα προς όλους όσους καταχράζονται τη καλή συμπεριφορά μας.
Αυτό έπαθα και έτσι κατάλαβα πως καθόλου δεν έχω αλλάξει τελικά.
Και εκεί κάπου απογοητεύτηκα με τον εαυτό μου.
Η συνεργάτης στη δουλειά μου, για δέκα ολόκληρους μήνες δε σταμάτησε στιγμή να μου ζητά να αναλαμβάνω τα καθήκοντα της, να την καλύπτω, να την αντικαθηστώ και με λίγα λόγια να δουλεύω για δύο.
Για μέρες, βδομάδες και μήνες ολόκληρους έλεγα "ναι", προσπαθώντας να εξυπηρετήσω τη συνάδελφο, νιώθοντας όμως πάντα μέσα μου πως οι δικαιολογίες της, οι ευχαριστίες κάθε φορά που δεχόμουν και ο ευγενικός της τρόπος (που φυσικά έχουν σπουδάσει όλοι οι Άγγλοι!) για να μου ζητήσει αυτό που ήθελε, ήταν αφοπλιστικός μεν, ανεπαρκής δε.
Με θύμωνε η συμπεριφορά της, με θύμωναν οι απαιτήσεις της, με εξόργιζε το θράσος της και την κατηγορούσα μέσα μου, ακόμα και σε φίλους, γνωστούς και οικογένεια. Όμως σε εκείνη έλεγα πάντα "ναι" και έτρεχα σε ό,τι μου ζητούσε. Όχι, δεν ήταν θέμα υποκρισίας από πλευράς μου.
Ήταν ένας μεγάλος πόλεμος μέσα μου, ανάμεσα στην αδικία των απαιτήσεών της και την αδυναμία μου να της αρνηθώ τη βοήθεια που μου ζητιάνευε. Είναι ειλικρινά πολύ ψυχοφθόρο αυτό. Είναι μιά μάχη με τον εαυτό σου στο "όχι" που έχεις ανάγκη να πεις και στην αδυναμία να αρνηθείς στον άλλο αυτό που σου ζητάει.
Όσο, όμως, επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ακολουθεί μόνο τις επιθυμίες των άλλων και να υποκύπτει σε αυτές παραμελώντας τις δικές μας ανάγκες, αρχίζουμε να ασφυκτιούμε.
Συσσωρεύεται μέσα μας θυμός. Κατηγορούμε όσους μας ζητάνε.
Γίνεται βασανιστικό και ακόμα χειρότερο όταν καταλαβαίνουμε πως το φταίξιμο ουσιαστικά είναι όλο πάνω μας.
Εκείνοι που μας ζητούν, εκείνοι που απαιτούν, δεν φταίνε! Εμείς φταίμε που διαλέγουμε εκείνους αντί για εμάς, που διαλέγουμε το δικό τους θέλω και ας συγκρούεται με το δικό μας. Στη πραγματικότητα δεν μας έκαναν τίποτα οι άλλοι, εμείς μόνοι μας κάνουμε στον εαυτό μας.
Δική μας ήταν η επιλογή να παραμελήσουμε τα δικά μας θέλω.
Με το να λέμε ένα "ναι" που δεν νιώθουμε στον άλλο, είναι σαν να λέμε "όχι" στον ίδιο μας τον εαυτό.
Άδικο δεν είναι; Λυπηρό, ιδιαίτερα αν σκεφτούμε πως την αδικία αυτή εμείς οι ίδιοι τη προκαλέσαμε στον εαυτό μας.
Τη δυσφορία που νιώθουμε μετά απο μιά μη ηθελημένη αποδοχή, έμεις την φέραμε.
Και είναι αυτό ακριβώς το συναίσθημα που σε ακυρώνει, που σε κάνει να νιώθεις ανήμπορος να τρέξεις προς τις δικές σου επιθυμίες.
Κακό σε μας κάνουμε αδυνατώντας να πούμε όχι. Ξυπνάμε έναν συνεχόμενο πόλεμο με τον εαυτό μας βλάπτοντας τη ψυχική μας υγεία.
Αν και εσύ βρίσκεις δύσκολο το να πείς όχι, μάθε να αντιστέκεσαι!
Κάνε τη λέξη αυτή να γίνει η αγαπημένη σου, να γίνει η ασπίδα σου, αυτή που θα σε προστατεύσει απο δυσάρεστα συναισθήματα αργότερα.
Είναι δύσκολο την ώρα που το λές, είναι ακόμα χειρότερο όμως το συναίσθημα μετά απο κάθε φορά που ξεστομίζεις ένα "ναι" που δεν εννοείς.
Το "όχι" είναι πανύσχηρη λέξη και με τα πολλά "ναι" δεν εξελισσόμαστε.
Τα βροντερά όχι είναι που πολλές φορές μας οδηγούν στα ωραιότερα μονοπάτια.
Αποφάσισα, λοιπόν, να βάλω τα όριά μου και συνειδητοποίησα πως ένα "όχι" στον άλλο είναι ενα μεγάλο "ναι" σε εμένα την ίδια, είναι ένα "ναι" στα θέλω μου και στη φροντίδα του εαυτού μου. Αυτό με κάνει νικήτρια, δε με κάνει η απεριόριστη αντοχή και υπομονή.
Πρὠτα πρέπει να μάθουμε να φροντίζουμε εμάς τους ίδιους και αυτό θα είναι το εισιτήριο που θα μας δώσει περισσότερη ενέργεια για να ευχαριστούμε και τους γὐρω μας και τις επιθυμίες τους.
Πρέπει να μάθουμε να ακούμε την εσωτερική φωνή της διαίσθησής μας και να μη την αγνοούμε. Να την εμπιστευόμαστε. Τότε έιναι που οι άλλοι θα αρχίσουν να μας σέβονται. Είνα γνωστό άλλωστε, πως οι άλλοι μας συμπεριφέρονται όπως εμείς συμπεριφερόμαστε στον εαυτό μας. Ουσιαστικά εμείς τους δείχνουμε το δρόμο.
Εγώ πάντως με το πρώτο "όχι" που είπα στη συνάδελφο ένιωσα για μερικά λεπτά άσχημα και για όλες τις υπόλοιπες μέρες ευτυχισμένη και ελεύθερη γιατί για πρώτη φορά είχα πει "ναι" στον εαυτό μου.
Chiara Rodriquez*
* Εδώ και τρία χρόνια σπουδάζω στην Αγγλία, και λέω σπουδάζω γιατι το «ζω» ακόμα δεν το παραδεχομαι. Έχω ζήσει Αθήνα και Πελοπόννησο, ενώ έχω καταγωγἠ απο Βέροια και Μιλάνο. Σωστό μπασταρδάκι. Τιποτα καθαρόαιμο. Σπούδασα Δημοσιογραφία και τώρα τελειώνω ψυχολογία. Όνειρο μου να καταφέρω να γυρίσω στην Ελλάδα. Ή εστω σε μια χώρα με ήλιο.
Πηγή: refeel.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου