ΣΩΣΤΟ...

..........

ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑΕΙ...

ΧΑΜΟΣ ΛΕΜΕ!!!!!!!!

Καλοκαίρι τι με πιάνει
και θυμάμαι το λιμάνι
που κι οι δυο κοιτούσαμε αγκαλιά.
Παραλίες και μπαράκια
σε νησιώτικα στενάκια,
παθιασμένα λόγια και φιλιά...

Τα καλύτερά μας χρόνια έντονα τα ζήσαμε,
με του έρωτα την τρέλα όλα τα νικήσαμε.
Τι συνέβει και μια μέρα έτσι ξαφνικά χωρίσαμε;
Τα καλύτερά μας χρόνια νυχτοπερπατήματα,
άδεια η τσέπη, μα λυμένα όλα τα προβλήματα.
Τώρα έχω από σένα αναπάντητα μηνύματα...

Καλοκαίρι τι με πιάνει
κι η ανάμνησή σου φτάνει
για να δω την άδεια μου ζωή.
Με μεθύσια και αλητείες
σε παγκάκια και πλατείες
όλα τα μπορούσαμε μαζί...

Τα καλύτερά μας χρόνια έντονα τα ζήσαμε,
με του έρωτα την τρέλα όλα τα νικήσαμε.
Τι συνέβει και μια μέρα έτσι ξαφνικά χωρίσαμε;
Τα καλύτερά μας χρόνια νυχτοπερπατήματα,
άδεια η τσέπη, μα λυμένα όλα τα προβλήματα.
Τώρα έχω από σένα αναπάντητα μηνύματα...

Τα καλύτερά μας χρόνια έντονα τα ζήσαμε,
με του έρωτα την τρέλα όλα τα νικήσαμε.
Τι συνέβει και μια μέρα έτσι ξαφνικά χωρίσαμε;
Τα καλύτερά μας χρόνια νυχτοπερπατήματα,
άδεια η τσέπη, μα λυμένα όλα τα προβλήματα.
Τώρα έχω από σένα αναπάντητα μηνύματα...

:( ΤΙ ΝΑ ΛΕΜΕ..ΚΑΠΟΙΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΝΤΑΙ...

ΑΧ ΜΠΟΥΝΙ ΜΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ 5 ΜΗΝΕΣ ΚΑΙ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΠΟΤΕ...ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΠΩΣ ΚΑΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΜΑΣ..ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΜΕ ΒΛΕΠΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕ ΝΟΙΩΘΕΙΣ..ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΤΙ ΕΧΩ ΚΑΙ ΘΕΣ ΝΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΛΑ ΟΠΩΣ ΕΚΑΝΕΣ 13 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΜΑΖΙ ΕΜΕΙΣ...ΓΛΥΚΟ ΜΟΥ ΜΑΝΑΡΑΚΙ ΠΟΣΟ ΘΑ ΘΕΛΑ ΝΑ ΣΑΓΓΑΛΙΑΣΩ..ΣΦΙΧΤΑ..ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΔΩΣΩ ΦΙΛΑΚΙΑ ΠΟΛΛΑ..ΚΑΙ ΧΑΔΑΚΙΑ ΚΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΑΚΙΑ..ΓΛΥΚΟ ΜΟΥ ΑΓΟΡΑΚΙ ΕΣΥ..ΠΟΣΟ ΜΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΑΚΙΑ ΣΟΥ ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ..ΑΧ ΜΠΟΥΝΑΚΙ ΜΟΥ... <3

Θα με αγκαλιασεις??? 
-Τι μου δινεις?
-ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ !!!♥
-Για μια αγκαλια???
-Για μια αγκαλια ΔΙΚΗ ΣΟΥ...εχει διαφορα... 



ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ, ΤΟ ΕΧΩ ΠΟΛΥ ΑΝΑΓΚΗ..ΚΡΑΤΗΣΕ ΜΕ, ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ, ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΜΟΝΟ ΡΣΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΩ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΩ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ..ΚΡΑΤΗΣΕΜΕ, Σ΄ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ..!

...

ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΙΡΟ ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΑΠΟ ΜΙΚΡΕΣ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΚΙ ΑΛΛΟ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΕΥΟΝΤΑΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ..ΝΑ ΕΠΟΥΛΩΘΟΥΝ..ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΧΕΔΟΝ ΑΝΥΠΑΡΚΤΕΣ...ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΟΥΝ ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΜΑΣ ΧΑΛΑΝΕ ΒΛΕΠΩΝΤΑΣ ΤΑ.. :(
ΚΙ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΓΙΑΤΙ;;; ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΑΠΑΝΩΤΑ;;; ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ;;;ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΛΑΘΟΣ;;; ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΩΣΤΑ;;; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ;;; ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΩΣΤΑ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ;;;ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΑΦΙΕΡΩΣΟΥΝ ΛΙΓΗ ΩΡΑ;; ΛΙΓΑ ΛΕΠΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ;;ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΣΕ ΣΤΕΝΑΧΩΡΕΙ ΚΑΙ ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΒΟΥΡΚΩΝΟΥΝ ΚΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΠΑΛΕΥΟΝΤΑΣ ΝΑ ΜΗ ΒΓΕΙ ΠΡΟΣ ΣΤΑ ΕΞΩ..ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣΗΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΑΝΤΙ ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ,ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗΣ..ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΡΙΔΙΟ ΕΥΘΥΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ..ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ..ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ ΠΩΣ ΝΙΩΘΕΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΝΙΩΘΕΙ;;ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΔΙΟΡΘΩΣΟΥΜΕ;;;ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΜΕ; ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ;ΝΟΙΑΖΟΜΑΣΤΕ; ΕΔΩ ΔΕΝ ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΙ ΑΛΛΟΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΕΠΕ..ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΝΟΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΤΥ ΜΑΣ..ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ ΤΙΣ ΤΥΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΑΣ ΚΑΤΗΓΟΡΩΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΞΙΟΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΟΥΜΕ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΑΣ..ΤΙ ΝΑ ΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ...ΕΓΩ ΞΕΡΩ ΟΤΙ Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΑΝΑΠΑΡΑΓΕΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ..ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΑΓΑΠΑΜΕ ΑΛΗΘΙΝΑ ΑΠΛΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΜΕ ΧΩΡΙΣ ΕΓΩΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ..
ΝΑ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ..ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΘΑΡΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ Η ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΜΠΥΛΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΜΑΣ (ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΜΑΣ) ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ..ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΓΕΛΑΝΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΥΝΗΘΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΟΝΑΝΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ..

Τι χρώμα έχει η λύπη;
Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά.
Δεν άκουσες;
- Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;
-Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της.
- Ένα βαθύ άγριο μπλε.
- Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
- Τα όνειρα;
- Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
- Τι χρώμα έχει η χαρά;
- Το χρώμα του μεσημεριού, αστεράκι μου.
- Και η μοναξιά;
- Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
- Τι όμορφα που είναι τα χρώματα!
- Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο,
Να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
Το αστέρι έκλεισε τα μάτια του κι ακούμπησε στον φράχτη.
Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
- Και η αγάπη;
Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
- Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού,
απάντησε το δέντρο
- Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
- Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού,
όταν είναι πανσέληνος.
Έτσι ,ε, .... έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε το αστέρι...
Κοίταξε μακριά στο κενό και δάκρυσε .....

Αλκυόνη Παπαδάκη "Το χρώμα του φεγγαριού"

ποτέ δε θα σε ξεχάσει ...
μπορεί να έχει σβήσει τα μηνύματά σου αλλά ...μα ποτέ δε θα ξεχάσει τι έγραφαν ...μπορεί να σε έχει σβήσει απο φίλη του ...μα δε θα ξεχάσει ποτέ τις φωτογραφίες σου ...μπορεί να έχει σταματήσει να σου μιλάει ...μα ποτέ δε θα ξεχάσει τη φωνή σου !!!! μπορεί να σε αγνοεί ...μα δε θα ξεχάσει ποτέ το πρόσωπό σου ...μπορεί να έχει σταματήσει να σε αγκαλιάζει ...αλλά δε θα ξεχάσει ποτέ το άρωμά σου ...μπορεί να μην είναι πια ένα κομμάτι της ζωής σου , μα ακόμα κι έτσι δε θα σε ξεχάσει ποτέ !!!!

όνειρα αληθινά , λοιπόν , για όλους Μας ...  

ΔΥΣΤΥΧΩΣ...

ΝΑΙ ΡΕ...

ΕΤΣΙ ΡΕ!!!!!

TI NA ΛΕΜΕ ΡΕ!!!!!!

XA XA XA...

ΠΟΣΑ" ΕΙΔΗ" ΤΟΥ ΣΕΞ ΥΠΑΡΟΧΥΝ ; ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ ΘΑ ΣΤΑ ΜΑΘΕΙ ΟΛΑ!!

Πόσα "είδη" του σεξ υπάρχουν; Ένας άντρας θα στα μάθει όλα!!

Ξεφυλλίζω ΤΟ βιβλίο του σεξ! Ψάχνω να βρω την απάντηση... Μπα, δεν πρόκειται να μου τη δώσει η πολυτελής έκδοση του Κάμα Σούτρα. Τα είδη σεξ για έναν απλό, κοινό, αλλά απόλυτα ενεργό άνδρα δεν έχουν να κάνουν με ανατολίτικες δοξασίες. Ούτε με... τεχνική απλόχερης προσφοράς απόλαυσης. (Αν και κάποια στιγμή πρέπει όλοι οι άνδρες να κάνουμε μαθήματα και σε αυτό)! 

Ένας άνδρας κάνει σεξ για πολλούς λόγους... μια γυναίκα για έναν (Έτσι λες εσύ!). Τουλάχιστον έτσι διατείνεσαι. Γιατί αναρρωτιέμαι, αν εσύ κάνεις σεξ μόνο αν τρέφεις συναισθήματα, εγώ που τις βρίσκω τις παρτενέρ για τα δεκάδες άλλα είδη σεξ που εξασκώ περιστασιακά;

Η ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΣΕΞ

Τώρα θα μου πεις εσύ και με το δίκιο σου... "Τι με νοιάζει εμένα, πότε θα σου έρθει εσένα και γιατί να κάνεις σεξ;"! Όχι, αγαπητή μου. Εγώ στα λέω για να μην ξυπνάς το πρωί στο κρεβάτι και ονειρεύεσαι πέπλα, άμαξες και "happily ever after"! Στο έχω ξαναδηλώσει... το σεξ στον άνδρα δεν λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. 

Για αυτό και συγκέντρωσα εδώ τα διαφορετικά σεξ που μπορεί να κάνεις ένας άντρας... 

Το παρορμητικό σεξ - Σε βλέπω, με βλέπεις και μεταξύ ενός "Γεια τι κάνεις" και δύο ποτών επακολουθεί σεξ. Είναι αυτό που θα έλεγα "ξεπέτα", αλλά είπα να μην σε κάνω έξαλη από την αρχή. Άλλωστε δεν σημαίνει πως ένα τέτοιο σεξ τελειώνει εκεί. Συνήθως όμως αυτή είναι η κατάληξή του. 

Το σεξ σε κυνηγετική περίοδο - Ξέρεις τώρα... εσύ τα λες μέρα-νύχτα στις κολλητές σου. Θέλεις τον άνδρα κυνηγό. Ε, αυτό κάνω κι εγώ. Λυσσάω... Αν δεν σε καταφέρω διακυβεύεται η ανδρική μου υπόσταση. Για να μην μιλήσω για την καζούρα από φίλους, συναδέλφους και γνωστούς. Όταν λοιπόν πετύχω το σκοπό μου, να είσαι σίγουρη πως δεν θα πρόκειται για τρυφερό, ρομαντικό και αγαπησιάρικο σεξ. Από πάθος όμως και ένταση δεν θα έχεις να ζηλέψεις τίποτα...

Το σεξ σε αγώνα φιλικό - Χρόνια τώρα κάνουμε τέλεια παρέα με την Έλλη. Και δεν είναι πως δεν είχαμε την άνεση να εμπιστευθούμε ο ένας στον άλλο πράγματα. Η φιλία μας ήταν αυτό που λέμε... πραγματική!  Έλα όμως που λέγε, λέγε και πλάκα στην πλάκα βρεθήκαμε στο κρεβάτι; Άλλοι λένε πως μετά από αυτό το είδος σεξ, προκύπτουν οι καλύτερες σχέσεις. Άλλοι πάλι πως είναι λόγος να ξεγράψεις κάποιον τελείως από τη ζωή σου! 

Το σεξ φάρμακο - Έχω φάει τρελή "ήττα" από την προηγούμενη σχέση. Ο εγωισμός έχει πιάσει πάτωμα. Μη σου πω και υπόγειο! Ε, λοιπόν δεν θα κάτσω σπίτι να βλέπω ρομαντικές ταινίες και να τρώω παγωτό με το κιλό. Αυτή είναι η δική σου (κλισέ) αντίδραση συνήθως. Θα βγω, θα φλερτάρω και θα κάνω σεξ. Έτσι θα εκτονώσω όλη την πίεση και θα νιώσω πάλι καλύτερα. Θα ήθελα να μετατραπεί αυτό σε έρωτα. Αλήθεια θα το ήθελα... Αλλά δεν το βλέπω και πολύ πιθανό. 

Το σεξ που δεν σημαίνει τίποτα... - Μην σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί μια γυναίκα δεν παραδέχεται πως το σεξ είναι και βιολογική ανάγκη. Βρεθήκαμε, το κάναμε, ντυθήκαμε, συνεχίσαμε τη ζωή μας σαν να μην συνέβη τίποτα. Όμορφα και απλά!

Το εκπαιδευτικό σεξ - Έχεις δει την σαραντάρα και τον πρωτάρη; Ε, λοιπόν ένας άνδρας ποτέ δεν σταματά να μαθαίνει. Μην μου παίρνεις υφάκι. Δεν είπα ό, τι καιγόμαστε να μάθουμε το κοσμογονικό μυστικό του γυναικείου οργασμού. Αλλά πράγματα μαθαίνουμε. Σεξ με μικρότερη. Σεξ με μεγαλύτερη. Σεξ με τουρίστρια (βλέπε από άλλη χώρα. Πολύ ιντριγκαδόρικο). Σεξ με παντρεμένη. Σεξ σε εξωτερικούς χώρους. Σεξ στο δωμάτιο των παιδικών χρόνων. Σεξ στο αυτοκίνητο. Σεξ στον... πολυέλαιο!

To εκδικητικό σεξ - Αυτό προϋποθέτει η παρτενέρ να έχει όρεξη για gossip! Για να το μάθεις... αλλά και να μην το μάθεις αμέσως, εγώ την ικανοποίηση της εκδίκησης την πήρα. Μία σου και μία μου; Ένας τρόπος να σου δείξω πως αυτό που εσύ θέλεις τρεις μήνες για να μου το... προσφέρεις, μπορώ να το βρω στο λεπτό! "Γκέκε";

Το σεξ με την πρώην - Χωρίσαμε ένα δειλινό με δάκρυα στα μάτια! Δεν πήγαινε άλλο και το έβλεπα κι εγώ κι εσύ. Έλα όμως που 2 μήνες τώρα δεν πάει άλλο και χωρίς σεξ! Γι' αυτό δεν είναι κακό να θυμηθούμε πόσο καλά περνούσαμε στο κρεβάτι τον πρώτο εκείνο καιρό. No strings attached! 

Σεξ "Και πάλι μαζί" - Είναι λίγο διαφορετικό από το σεξ με την πρώην. Εδώ μια βραδιά σεξ ενώνει και πάλι το γυαλί της σχέσης κι ας λεν πως αν ραγίσει δεν ξανακολλά! Παιδεύτηκα, χτυπήθηκε, ήπια τα ποτά μου! Έψαξα την εξιλέωση σε "σεξ που δεν σημαίνει τίποτα", αλλά μάταιος ο κόπος. Θέλω εσένα και μόνο εσένα. Και το σεξ της επανασύνδεσης είναι τόοοοοσο απολαυστικό. 

Fit Sex: Να κάνουμε και τέλειο κορμί - Έχεις σκεφτεί τι καλή γυμναστική είναι το σεξ. Και ως γνωστόν η καλή γυμναστική είναι και αγχολυτική. Το βάζουμε στο πρόγραμμα λοιπόν για να χάσουμε τα κιλά των γιορτών, για να ηρεμήσει το κεφάλι μας από λογαριασμούς και χρέη, για να ξεσκάσουμε βρε αδερφέ!

Το "Δεν βαριέσαι" σεξ - Ο κολλητός ερωτοχτυπήθηκε. Η τηλεόραση χτυπήθηκε απλά από την κρίση και παίζει όλο επαναλήψεις. Ούτε να βγω μια βόλτα δηλαδή, ούτε να κάτσω σπίτι. Κάπου είχα το τηλέφωνο της Μαρίας που βοηθούσε πάντα σε στιγμές βαρεμάρας. Μην βιαστείς να την κακοχαρακτηρίσεις... Περνάμε καλά και διώχνουμε την πλήξη, την ανία και την βαρεμάρα. Που το κακό;

Το σεξ συμφιλίωσης - Είπες λόγια βαριά. Σου χτύπησα κι εγώ την πόρτα στα μούτρα κι έφυγα. Το κεφάλι μου κόντευε να εκραγεί από την ένταση. Αν σε είχα μπροστά μου θα σου έσπαγα τα μούτρα (τι gentleman!!). Και να που εμφανίζεσαι μπροστά μου και το πάθος είναι ατελείωτο. Δεν διαβάζεις άρλεκιν... Όμως το σεξ που λύνει τις παρεξηγήσεις - αν και δεν δίνει λύση - είναι πολύ απολαυστικό. 

Ο έρωτας - Άλλο αγάπη και άλλο σεξ! Καλά τα λες... Για το τέλος άφησα το καλύτερο. Εκείνο το οποίο ισχυρίζεσαι πως είναι το μόνο που επιτρέπεις στον εαυτό σου. Τι να γράψεις εδώ. Αρκεί να το έχεις βιώσει και καταλαβαίνεις πως τα έχει όλα. Και πάθος και ένταση και ρομαντισμό και συναίσθημα και τρυφερότητα... Ναι, το παραδέχομαι. Όλοι αυτό θέλουμε. Εγώ τουλάχιστον το λατρεύω! Μέχρι τότε όμως;

AX TI TELEIA EIKONA!!!!!!

...

Το κουκούλι

Τις τελευταίες μέρες που πλήθυναν οι κουβέντες σχετικά με τις επερχόμενες διακοπές, περισσότερο αγχώνομαι παρά διασκεδάζω ακούγοντας συγγενείς, φίλους και συναδέλφους να μου περιγράφουν τα σχέδιά τους. Την υπερβολική αγωνία τους να εκμεταλλευτούν στο έπακρο τις ημέρες και τις νύχτες της καλοκαιρινής τους άδειας, δεν την παλεύω.

Δεδομένου του γεγονότος ότι, σύμφωνα με το ΙΝΚΑ, βρίσκονται ανάμεσα στο τυχερό 27% των Ελλήνων από το οποίο μάλιστα το 73% θα κάνει διακοπές το πολύ για πέντε μέρες, η ανακούφιση μάλλον θα έπρεπε να προηγείται της αγωνίας. Ωστόσο οι προβληματισμοί που επικρατούν έχουν άλλο περιεχόμενο. Οι γονείς σκέφτονται πώς θα γλιτώσουν όσο δυνατόν περισσότερη ταλαιπωρία κουβαλώντας πάνω-κάτω μπαγκάζια στην παραλία. Ομπρέλες, κουβαδάκια, αλλαξιές για τα παιδιά κ.ο.κ. Τα ζευγάρια που είναι αγαπημένα και θα πάνε μαζί διακοπές ψάχνουν το πιο ρομαντικό κατάλυμα με διπλό κρεβάτι -χωρίς το σπαστικό χώρισμα ανάμεσα- για να φιλοξενήσει τον έρωτά τους. Τα ζευγάρια που τρώγονται μεταξύ τους, ψάχνουν καμιά δεκαριά νοματαίους για να φύγουν όλοι μαζί διακοπές μήπως και περάσουν αναίμακτα τις μέρες αυτές, μήπως και δεν έρθουν στην επιφάνεια αυτά για τα οποία είτε αρνούνται είτε κουράστηκαν να αντιμετωπίσουν. Υπάρχουν και τα ζευγάρια που θα κάνουν και χωριστές διακοπές. Ο καθένας με τους φίλους του, με το άγχος του "κεράτου" να καραδοκεί. Τζάμπα άγχος, αφού λες και όποιος θέλει να απιστήσει, περιμένει τις διακοπές για να το κάνει. Όσο για τους αδέσμευτους, νιώθουν πως στα νησιά και στις παραλίες θα κάνουν ό,τι δεν έκαναν τον υπόλοιπο χρόνο.

Άγχη που εξ' ορισμού είναι αντίθετα με το νόημα των διακοπών. Τόση αγωνία για το ιδανικό πακέτο διακοπών. Τόση προσπάθεια να προβλεφθεί το απρόβλεπτο. Τόση αναμονή για να μονιάσουμε στο ακρογιάλι. Τι να σου κάνει ένα ηλιοβασίλεμα και ένα ποτηράκι ούζο από μόνο του, όταν τεμπελιάζεις όλο τον χρόνο; Όταν ξεχνάς τον εαυτό σου, όταν δεν φροντίζεις την καθημερινότητα που μοιράζεσαι με τους ανθρώπους σου, όταν δεν δίνεις σημασία στις στιγμές, τις χειρονομίες και τα λόγια που υφαίνουν το κουκούλι κάθε μέρα. Το κουκούλι που μέσα του προστατεύεται και θρέφεται η κατανόηση, η συντροφικότητα, ο ερωτισμός, η γλύκα. Τριακόσιες εξήντα μέρες το χρόνο. Συν τις πέντε των διακοπών.

Τα φαινόμενα απατούν

Έχοντας μια αρκετά βαριά διάθεση τον τελευταίο καιρό -δεν συμβαίνουν και λίγα γύρω μας- και με λίγο βεβαρημένη υγεία, βολτάροντας στο facebook βλέπω τις κλασικές καλοκαιρινές ποσταριές από διάφορες παραλίες με ωραία ή και όχι κορμιά, από παραδεισένιες παραλίες με γαλαζοπράσινα νερά. Κάποιες φορές ομολογώ ζήλευα, δεν χορταίνει ο άνθρωπος, όσα αλησμόνητα καλοκαίρια κι αν περάσει στη ζωή του.

Η ευτυχία ή η χαρά της στιγμής αποτυπώνεται σε μια φωτογραφία, τις περισσότερες φορές επεξεργασμένη με το γνωστό application instagram και μένεις λίγο μαλάκας με τη σκέψη, ποιους ανθρώπους έχει αγγίξει πραγματικά η δημοφιλής κρίση; Είναι απλά θέμα προτεραιοτήτων ή κόψαμε τα πολλά περιττά; Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Αυτή είναι η πρώτη σκέψη.

Η δεύτερη σκέψη είναι πιο πονηρή ή μάλλον με λίγο αμφισβήτηση.

Είναι πραγματικά ευτυχισμένοι αυτοί οι άνθρωποι εκείνη τη στιγμή; Και γιατί, άραγε, θέλουμε να μοιραστούμε τη χαρά μας την προσωπική, αν μη τι άλλο, με ενα σωρό άγνωστο κόσμο; Αλλά πάλι ξέφυγα.

Τις τελευταίες μέρες με ταλαιπωρεί μετά από ένα μικρό ατύχημα μια φλεγμονή με αποτέλεσμα να έχω αρκετές φορές την ημέρα πυρετό, με ό,τι αυτό σημαίνει. Συν την προηγούμενη κατάσταση υγείας που προανέφερα, οπότε ήρθε και έδεσε το γλυκό. Εν ολίγοις, ερείπιο.

Μετά από ισχυρή πίεση του γαμπρού μου αποφάσισα να τους ακολουθήσω ένα τριήμερο στο εξοχικό του. Δεν πάει στο διάολο, σκέφτηκα! Κι εδώ άρρωστη κατά ώρες και στην Πελοπόννησο, το ίδιο. Τουλάχιστον θα είχα και την αδερφή μου να με φροντίζει. Και τις στιγμές που θα είμαι καλά θα απολαμβάνω τη θάλασσα.
Οπερ και εγένετο.

Ο καθημερινός μου πλέον "φίλος" με επισκέφτηκε την ώρα που απολάμβανα τον ήλιο και την πεντακάθαρη θάλασσα που τόσο ζήλευα. Επειδή είμαι και ένα πνεύμα αντιλογίας ακόμη και προς τον εαυτό μου την ώρα που είχα τουλάχιστον 38 πυρετό, έβγαλα μια αρκετά σέξι φωτογραφία και την πόσταρα στον γνωστό ιστότοπο. Πάραυτα με πήρε ο λήθαργος αγκαλιά παρέα με τον καυτό ήλιο. Το απόγευμα που πήρε τη στροφή ο οργανισμός μου προς το δρόμο της υγείας -αυτό δε, το πήγαινε-έλα με έχει σαλτάρει ακόμη πιο πολύ- μπήκα στο facebook. Και διάβασα κάποια σχόλια που εγώ δεν τόλμησα απλά να γράψω σε παρόμοιες φωτογραφίες.

Προσπέρασα τα κομπλιμέντα και έμεινα στο ζουμί τους. Τι τυχερή, ζηλεύω, περνάς τέλεια και φαίνεται κοκ. Δεν περνούσα, όμως, τέλεια. Απλά περνούσα πιο καλά απ' το να καθόμουν σε μια Αθήνα που βράζει όχι μόνον από τη ζέστη και που βρομάει όχι απ' τα σκουπίδια απαραίτητα.

Απάτησα λοιπόν κάποιους ανθρώπους, ίσως τους έκανα να αισθανθούν και άσχημα λόγω της ανέχειας κάποιων. Και φυσικά το διεστραμμένο μυαλό γέμισε με παρόμοιες σκέψεις, εικόνες και συναισθήματα που αφήνουν όλα αυτά όταν απλά τα παρατηρείς.

Έφερα στο μυαλό μου έναν πανέμορφο φίλο του ανιψιού μου, τόσο γελαστό παιδί, όλος ο κόσμος δικός του. Το πακέτο αριστοτεχνικά δεμένο. Δεν μου διέφυγε η μελαγχολία που πολύ επιμελώς προσπαθούσε να κρύψει στα μάτια του. Το θαύμαζα αυτό το αγόρι. Ωσπου κάποιο βράδυ, στην Κατερίνη που τον φιλοξενούσαμε, ξύπνησα να πιω νερό μέσα στη νύχτα και τον βλέπω μπροστά στο ψυγείο να κάνει μόνος του ενέσεις ινσουλίνης στην κοιλιά του. Αυτόματα μετά το αίσθημα λύπης που με κατέκλυσε έφυγε ένα κομμάτι από τον πίνακα που τόσο άψογα παρουσίαζε, γιατί απλά αισθανόταν μειονεκτικά απέναντι σε άλλα παιδιά της ηλικίας του.

Το ένιωσα ως μεγάλη αδικία, ένα τόσο χαρισματικό παιδί και ταυτόχρονα πανέξυπνο, να μην έχει το θάρρος να πει το πρόβλημά του, ακόμη και στον κολλητό του, μην τυχόν και πέσει στα μάτια του ως μονίμως εξαρτημένος από ένα φάρμακο για όλη του τη ζωή. Στην ουσία απατούσε τον ίδιο του τον εαυτό με μεγάλο ελαφρυντικό βέβαια το νεαρό της ηλικίας. Ήθελα να του μιλήσω, αλλά η θωράκισή του δεν άφησε κανένα περιθώριο την επόμενη μέρα. Φωτογραφίες με τον φίλο του, παιχνίδια, αλλά εκείνο το σύννεφο στα υπέροχα μάτια του ακόμη το σκέφτομαι και με ταλανίζει.

Να μην αναφερθώ στα chek in πάλι στο facedook που τριβόλιζαν το μυαλό μου, «τι στο διάολο, κάθε δυο μέρες οι περισσότεροι αλλάζουν πόλη στην Ευρώπη; Για καφέ πηγαίνουν και γυρίζουν ή για ψώνια;».

Ωσπου μου είπε ένας φίλος, είναι μια απλή εφαρμογή που μπορείς να τσεκάρεις σε όποιο σημείο του κόσμου θέλεις κι ας είσαι στο δυαράκι της Κυψέλης. Μπήκα στον πειρασμό να αλλάζω χώρα κάθε ώρα αλλά με συγκράτησε η λογική και το ανούσιο του πράγματος.

Εννοείται πως θα κάνω μια μικρή αναφορά όσον αφορά στον τίτλο του κειμένου, στις δεκάδες φωτογραφίες ευτυχισμένων οικογενειών και δη γυναικών αγκαλιά με τον σύζυγο, γκόμενο, σύντροφο, με ένα χαμόγελο υπεροχής, ηλίθιο αρκετές φορές, γιατί είναι και στημένα τα περισσότερα και την επομένη ή κάποια άλλη μέρα να βρίσκω μήνυμα στο inbox μου από τον σύζυγο, γκόμενο, σύντροφο και αδαή ταυτόχρονα με την κλασική ερώτηση «Πόσους πόντους τον έχεις; Θέλω να βρεθούμε, έχεις δικό σου χώρο;».

Ίσως φαντάζουν λίγο ξινά στ’ αυτιά σας τέτοια μηνύματα, αλλά όπως λέει και το άσμα, μια ζωή μέσα στους δρόμους και τις νύχτες, αυτό που καταφέρνουν είναι να με κάνουν να χαμογελώ με μια δόση μελαγχολίας. Για τη γυναίκα, όχι γι' αυτόν. Αυτός μια χαρά ξέρει να ζει. Αυτή ίσως πρέπει να τσεκάρει ξανά το χαμόγελό της. Ισως και όχι. Η πλάνη βολεύει. Γνωστό και ευκολοφόρετο.

Συγχωρήστε τον αχταρμά των σκέψεών μου, αλλά το 38άρι έγινε σταθερό φιλαράκι και μόλις άρχισε να με πιάνει το πρώτο ρίγος. Μια δεύτερη σκέψη λοιπόν ίσως καταλαγιάσει την όποια μιζέρια κουβαλάμε, όσοι την κουβαλάμε αν την κουβαλάμε, για το πόσο ευτυχισμένος είναι ο κόσμος γύρω μας όταν κάποιοι πασχίζουν να σκεφτούν τρόπους πώς θα πληρώσουν τη ΔΕΗ και πώς θα γίνουμε καλά, πάνω απ' όλα. Περαστικά μας...

Το γαλάζιο πουκάμισο

Κάθε που ξεμακραίνει από εκείνον, γυρίζει την πλάτη της αφήνοντας την παλάμη της να σέρνεται στη δική του μέχρι να χωρίσουν οι άκρες των δαχτύλων τους. Να τον πάρει ως την πιο τελευταία του αφή. Γιατί αυτός είναι μια κατάσταση ξαφνική και άλλη. Όχι ένα κουστούμι, ένα σκηνικό ή μια ιστορία στην οποία ήθελε να βρεθεί, με τον τρόπο που το μυαλό της είχε φτιάξει. Αυτός είναι απ’ το κουστούμι, το αταίριαστο γαλάζιο πουκάμισο. Είναι το άλλο. Το κάτι άλλο απ’ όλες τις απόψεις. Το ανακόλουθο. Μέρος μιας ακαθόριστης ισορροπίας που μια μόνο απάντηση δέχεται στο «Τι είμαι εγώ για σένα;». «Απόλαυση»…

Τα μάτια του είναι τέτοια που καθαρίζουν την ψυχή της. Της δίνει δάκρυα από εκείνα που μπορεί να ελέγξει. Δάκρυα απ’ αυτά που καθαρίζουν το τοπίο και σε κάνουν να βλέπεις τα πάντα με την παραμικρή λεπτομέρεια. Η φωνή του και στα πιο απλά ακόμα της επιστρέφει τη δικιά της χαμένη φωνή. Λέξεις και νοήματα για χρόνια εξαφανισμένα απ’ τον προφορικό της λόγο, ξαφνικά αιωρούνται απ’ τις άκρες των χειλιών της. Η αφή του προσδιορίζει την υπόστασή της. «Του ανήκω», φωνάζουν οι συμπεριφορές της στα μπαρ και αλλού. «Τον ερωτεύομαι σαν να μη γίνεται αλλιώς». Βαθιά χωμένη σε μια ευτυχία δίχως προορισμό, νιώθει ελεύθερη να αυτοσχεδιάσει στο κάθε φορά «επί τόπου». Κι εκείνο που την απογειώνει δεν είναι το πόσο καλά δέχεται εκείνος τις τρέλες της. Όχι. Μα το ότι αυτός είναι η αιτία και η έμπνευση για κάθε τρέλα που μηχανεύεται μαζί του. «Να πάμε νύχτα σε μια παραλία και να κάνουμε σαπουνόφουσκες ως τ’ αστέρια».

Όμως όλα αυτά -κι άλλα- είναι αυτά που εκείνος είναι για εκείνη. Εκείνος για εκείνον τι είναι; Είναι ένας άντρας με «τ». Ωραίος στο ολόκληρο.

Υ.Γ.: Συχνά τον αφήνει να μιλάει χωρίς να τον ακούει. Τον χαζεύει. Κουνάει το κεφάλι της καταφατικά. Του χαμογελά σχεδόν ασυναίσθητα και προσπαθεί να μετρήσει -χωρίς να την πάρει είδηση- πόσο μεγάλα να της πέφτουν άραγε τα μανίκια απ’ το γαλάζιο του πουκάμισο. Αν μπορούσε να προφέρει το όνομά του θα του το αποκάλυπτε ίσως. Το δύσκολο για εκείνη ήταν να μάθει να τον λέει με το όνομα που του απευθύνονταν όλοι.

Ο κολπίσκος των παραισθήσεων

Είναι ένας κολπίσκος στην άκρη του κόσμου. Αυτοκίνητο δε φτάνει ως εκεί, μήτε μηχανή. Τα λάστιχά τους θα γίνουν κομμάτια απ’ τις πέτρες που προβάλουν σαν μαχαίρια από τα ξερά χώματα που τον περιβάλλουν σαν βιβλική έρημος. Δρόμοι ή μονοπάτια δεν υπάρχουν. Τα μουλάρια ή τα γαϊδούρια πάνε παντού, αλλά εκεί δεν πάνε. Μόνο κατσίκια είναι ικανά να κατηφορίσουν τα απότομα βράχια και τα γκρεμνά που τον περισφίγγουν. Απ’ τη μεριά της θάλασσας, τα πράγματα είναι χειρότερα. Σκάφη και βάρκες και αστραφτερά κότερα είναι ανήμπορα να προσεγγίσουν τον κόλπο. Αθέατοι ύφαλοι έχουν οχυρώσει την είσοδό του, περιμένοντας τις φουσκωμένες σαμπρέλες ή τις ανυποψίαστες καρίνες για να τις κομματιάσουν. Θαλασσινά ποτάμια και ανάποδα ρεύματα κυλούν ακατάπαυστα προς τα ανοιχτά, διώχνοντας όποιον αποπειραθεί να εισβάλλει. Ο κολπίσκος δεν θέλει επισκέπτες. Εκεί θα είμαι.

Θα τρώγω ωμά αγριοκούνελα, ξερά πικραμύγδαλα και άγουρα σύκα. Θα πιάνω τις ακρίδες, θα τους ξεριζώνω τα πίσω πόδια για να τα μασουλίσω και θα τις αφήνω ζωντανές και ακρωτηριασμένες πάνω στα φύλλα μέχρι να ‘ρθουν τα πουλιά να τις αποτελειώσουν. Κάθε πρωί θα γλείφω τα φυλλαράκια των κέδρων για να παίρνω λίγη από την υγρασία της αυγής, υγρασία αλμυρή αφού στον κολπίσκο το αλάτι έχει ποτίσει τα πάντα. Θα τουρτουρίζω τα βράδια και θα καίγομαι τη μέρα. Εκεί στην άκρη του βράχου θα είμαι σκαρφαλωμένος και θα παρατηρώ τα ψάρια που βολτάρουν στον γάργαρο βυθό. Να ξεμείνω από τσιγάρα και να φωνάζουν οι εθισμένοι νευρώνες μου ζητώντας τη νικοτίνη τους. Ούτε αλκοόλ θα ‘χω, να καταλαγιάζει τις μανίες μου. Και θα βάζω κάθε μέρα στη σειρά τους ανθρώπους που πέρασαν απ’ τη ζωή μου και θα τους σκοτώνω έναν-έναν. Ν’ απαλλαγώ εγώ απ’ αυτούς κι εκείνοι από μένα.

Δυο φορές την ημέρα θα ρίχνω τα προσόντα μου στα χαλίκια και θα τα κλωτσάω μέχρι να ματώσουν, να ψοφήσουν σαν τα σκυλιά. Να μην έχω πια προσόντα, μήτε ικανότητες, μήτε γνώσεις. Να είμαι ανήμπορος να μιλήσω, ανίκανος να γράψω, ανάξιος να προδώσω ή να προδοθώ. Και θα φτύσω από μέσα μου τους στίχους των ποιητών και τα ξεσπάσματα των πεζογράφων, τι τα θέλω; Σάματις με βοήθησαν σε κάτι; Οι Καβάφηδες, οι Ντοστογιέφσκηδες, οι Σιοράν, οι Φώκνερ και όλα τα παρόμοια φυράματα, θα εξαφανιστούν μια και καλή. Ο κολπίσκος δεν ανέχεται τέτοια υποκριτικά καθάρματα που διατυμπανίζουν πως η ποίηση και η λογοτεχνία ανήκουν σ’ αυτούς που την έχουν ανάγκη, χωρίς να λένε πως τους ανήκει ως ένα επιπλέον βάρος.

Εκεί θα ‘μαι όλο τον καιρό. Κι αν τολμήσει κανένας κερατάς ν’ αψηφήσει το επικίνδυνο μονοπάτι ή τους ύπουλους υφάλους και εμφανιστεί μπροστά μου, μα την Παναγία θα του το κόψω το λαρύγγι και θα τον θάψω εκεί, στην άκρη της άμμου. Όταν καταπολεμώ τους καρκίνους που με δέρνουν, δε θέλω παρέες. Κι αν μέσα στη διόραση που φέρνει η εξάντληση, το αλάτι, ο σκληρός ήλιος και το αντιβούισμα της ίδιας σου της φωνής στους γκρεμούς… αν λέω, εμφανιστεί κανένας Θεός να με σώσει, θα του το πω καθαρά: «Άει τράβα στη δουλειά σου, Χριστιανέ μου».

Αυτά θα κάνω τούτο το καλοκαίρι.

Εσένα φοβάμαι, ανθρωπάκο

«Μωρέ, πού το θυμήθηκες;», ήταν η πρώτη φράση που του είπαμε όλοι. Κέντρο διασκεδάσεως. Κάποτε άντρο του ΠΑΣΟΚ. Μπορεί να κλείσεις τα μάτια να δεις τον Κουλούρη να χτυπάει το πόδι στα ψηλά της ζεϊμπεκιάς, τον Τσοχατζόπουλο να ανοίγει φτερά στο «Αετός χωρίς φτερά» (τότε είχε παγωνιού φτερά), τον Ανδρέα να του χτυπάνε παλαμάκια κωλοκαθισμένοι οι σφουγγοκωλάριοι. Μπορεί να δεις και τα άλλα… Έλα, προχώρα τη φαντασία σου… Να δεις τον σερβιτόρο να λέει, πάνω στο τσακίρ τους το κέφι, «Ξέρετε, κύριε Υπουργέ, η αδελφή μου…», «Πάρε αύριο τηλέφωνο, παιδί μου. Θα το τακτοποιήσουμε», να δεις την κυρία στην τουαλέτα καθώς θα περνάει ξανά ένα χεράκι απολύμανσης, «Ξέρετε, κύριε Υπουργέ, ο άνδρας μου…», «Θα το τακτοποιήσουμε, Μαρία». Να δεις τον κύριο που την τίναζε στον δίπλα ουρητήρα, «κ. Υπουργέ, δεν είναι η ώρα, αλλά εργάζομαι στην Ολυμπιακή». Μπορεί να φανταστείς πολλά «Θα το τακτοποιήσουμε», σε τούτο το μαγαζί.

Ωστόσο, στη σύγχρονη Ελλάδα είναι ένα κέντρο που το ακολουθεί η φράση «μωρέ, πού το θυμήθηκες;». Εκεί μας κάλεσε. Και πήραμε όλοι μεγάλη χαρά. Σε κείνη την ντεμοντέ έξοδο. Με τα παλιομοδίτικα τραγούδια και την παραγγελία «Ουίσκι και ξηροί καρποί». Χρόνια είχα ν΄ακούσω... «Ουίσκι και ξηροί καρποί». Και χάζευα την πίστα. Δεν χορεύουν πια άνθρωποι αλλά σχολές, όπως στο Ρίο της Βραζιλίας. Η επίδραση του «Dancing with the stars» στη ζωή μας. Και βλέπεις ένα σωρό μαθητές να μετράνε βήματα στο χασάπικο. Να τα βρίσκουν, να τα χάνουν. Όπως και να 'χει, μεγάλη υπόθεση ο χορός. Η απόλυτη έκφραση ελευθερίας. Πόσο μ΄αρέσει!

Να μην πολυλογώ… Κάποια στιγμή ήρθε και αυτός. Ένας ακόμα στην παρέα μας. Τηλεοπτικός αστέρας. Δεν το είχε αυτοσκοπό ο άνθρωπος… Είναι να μη σε πάρει η φήμη στο κατόπι. Η τηλεόραση, μεγάλο τραύμα. Πού να βρεις βηματισμό καθρεφτισμένος στα μάτια των πολλών. Πόσοι πρόκοψαν με δαύτη; Μικρός ο τόπος μας… Τον βλέπεις μια τον «τηλεοπτικό», τον βλέπεις δυο, τον βλέπεις τρεις… «Άντε, μωρέ, τον μαλάκα!», ξεσπάς κι ας μη σου φταίει. Έτσι έλεγα και γω για δαύτον. Τον αδικούσα. Μέχρι που διάβασα κείμενά του. Έδωσα άλλοθι στη συνείδησή μου «αυτός αδικεί τον εαυτό του», είπα και ξένοιασα. Ήρθε, που λέτε, φουριόζος και τον χάιδεψαν αμέσως οι γυναίκες. Άλλη του τσίμπησε το μαγουλάκι, άλλη τον φίλησε. Είναι ζουμπουρλός. Στο καπάκι ήρθε ο μετρ. Χαμογέλασε και έσκυψε αυτόματα την πλάτη πλαγιαστά: «Τι να σας φέρουμε;», τον ρώτησε. «Ό,τι πίνει η παρέα», είπε εκείνος απλά. «Ε, όχι!», τινάχτηκε κάτι μέσα του «Σας καμαρώνουμε στην τηλεόραση! Καλά τους τα λέτε!», του είπε και φούσκωσε περίεργα. Σαν να σνίφαρε τη φήμη του άλλου και κάτι έπαθε. Εξαφανίστηκε και γύρισε σε λίγα λεπτά με ένα πιατάκι ατομικό, με φρεσκοκομμένα φρούτα. Τα ακούμπησε ακριβώς μπροστά του και ξανά του χαμογέλασε με νόημα: «Μ΄αρέσει που τους τα χώνετε!». Τον κοίταζα και μελαγχόλησα. Βαριά. Το άτιμο το μέγεθος από το πιατάκι με τα φρούτα με μελαγχόλησε. Τον ξεμπρόστιασε. Δεν ήταν ο Έλληνας ο δικός μου ο κιμπάρης, ο κουβαρντάς, ο γενναιόδωρος, ο μεγαλοπρεπής εκ γενετής, ο άρχοντας που κερνάει κάποιον που θαυμάζει και την παρέα του… Είναι το ανθρωπάριο, το μικρό, το φθηνό, που κολλάει σε κάθε μορφή εξουσίας και γλείφει, και γλείφει και σηκώνει ανάστημα και χαμηλώνει σαν να 'χει στο σώμα σπιράλ, που μετατοπίζει ευθύνες και θαυμάζει (ίσως έμμεσα και προστάζει ένα γενικό, άσφαιρο, εύκολο «τους τα χώνετε»). Το σύγχρονο αξίωμα «τους τα χώνετε»! Και πάω στοίχημα ότι μπορεί να είναι ο πλέον ευεργετηθείς, από αυτούς που χαίρεται να «τους τα χώνουν». Ο «τη δουλίτσα μας να κάνουμε». 

Βγήκα από το κέντρο στις 2.30 το βράδυ. Μια Ακρόπολη, να! Ένα φεγγάρι, να! Η μελαγχολία ξέσυρε εξομολογήσεις… Στις χρωστάω, ανθρωπάκο. Μέσα από το κουκούτσι της κρίσης, κολυμπώντας στο άγνωστο και στο κρεσέντο της ανασφάλειας για το αύριο… Σου χρωστάω μια κουβέντα. Δεν είσαι όσο αθώος θες να δείχνεις, ανθρωπάκι. Από τους πολιτικούς έχω τρόπο να απαλλαγώ… Από σένα, ανθρωπάκι; 

Πίνοντας με τον Χέγκελ και τον Σαίξπηρ

Έχω μια συνήθεια. Ένα βίτσιο, αν θέλετε. Πηγαίνω πάντα σε ένα συγκεκριμένο μπαρ γιατί μου αρέσει να πίνω -όταν βαριέμαι την μπύρα και το κρασί- ένα συγκεκριμένο κοκτέιλ φτιαγμένο με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Με κουράζει να ζητάω κάθε φορά από τον μπάρμαν να ακολουθήσει τη δική μου δοσολογία. Για να μην πω ότι συνήθως με περνάνε για ψώνιο και σνομπ που τους λέει πώς να κάνουν τη δουλειά τους. Άλλωστε, είναι πολύ απελευθερωτικό μόλις κάθεσαι στην μπάρα μετά από λίγο να έρχεται το ποτό σου χωρίς να χρειάζεται να παραγγείλεις. Οι απλές συνήθειες είναι πολύ σημαντικές για την ψυχή μας, από ό,τι δείχνει η απλότητά τους.

Για να μη μακρηγορώ, σκαρφάλωσα στο σκαμνί του μπαρ και μέσα σε λίγα λεπτά η Εκάβη με ένα ζεστό χαμόγελο -το μόνο που προσφέρει απλόχερα, προς απογοήτευση όλων των θαμώνων- άφησε μπροστά μου το degrade σκουρόχρωμο ποτό: Cuba Libre.

Καθώς το πλησίασα στο στόμα μου η μυρωδιά του μου έφερε αμέσως στο μυαλό εκείνες τις νύχτες στα μπαρ της Αβάνα που μέσα στην άχλη της παραζάλης μου παρακολουθούσα όμορφες καλλίγραμμες μουλάτες να κινούνται γεμάτες ερωτισμό στους ρυθμούς της σάλσα. Τελικά, τίποτα δεν βοηθά ευκολότερα μια ανάμνηση να ξεπηδήσει από μια μυρωδιά.

Κατέβασα μια μεγάλη δόση και το ποτό κατρακύλησε απολαυστικά στο λαρύγγι μου, προσφέροντάς μου αυτόματα μια αίσθηση ηρεμίας. Ξαφνικά το άγχος της ημέρας διαλύθηκε στη γλυκόπικρη γεύση του αλκοόλ. Έχει αυτή την ιδιότητα: Μόλις τρέχει στις φλέβες σου αρχίζει να ποτίζει το δέντρο της γαλήνης. Φέρνει σε μας τους ατάλαντους ό,τι η έμπνευση προσφέρει στον ποιητή ώστε να αρπάξει το χαρτί... Είναι για μας τους άθεους ό,τι η προσευχή για τον μοναχό...

Ως πατέρας που έχει μεγαλώσει δυο παιδιά, αποφεύγω πάντα να υπερασπίζομαι το αλκοόλ, τη βία και τα ναρκωτικά. Πρέπει, ωστόσο, να ομολογήσω ότι σε ορισμένες περιπτώσεις της ζωής μου εμένα με είχαν βοηθήσει.

Κοίταξα το ποτήρι μου. Είχα κατεβάσει περισσότερο από το μισό. Το τελείωσα και το έσπρωξα προς την Εκάβη. Θα υπήρχε και συνέχεια. Αυτό ήταν βέβαιο. Το θέμα είναι αν θα παρέμενα στα όρια ασφαλείας. Αυτή η περίεργη σχέση της αντιστρόφου αναλογικότητας του ποτού με την ηρεμία, έχει μια λεπτή γραμμή. Δεν είναι λίγες οι φορές που την έχω σβήσει. Κι όταν την ξεπεράσεις... Τι αντίφαση...

Αλλά δεν ήταν η μόνη αντίφαση σκέφτηκα, κοιτάζοντας και πάλι το γεμάτο ποτήρι. Χαμογέλασα. Cuba Libre. Το εθνικό ποτό μιας χώρας, συνώνυμο της ελευθερίας της. Το ρούμι, η ψυχή και το άρωμα μιας χώρας που πάλλεται από μουσική και πάθος για ζωή, δένει αρμονικά με την πιο εμβληματική φίρμα του αμερικανικού καπιταλισμού. Μιας χώρας που έχει αναγάγει σε «μότο» την ψευδαίσθηση ότι η σκληρή δουλειά μπορεί να οδηγήσει σε μια καλύτερη ζωή η οποία αρχίζει και τελειώνει με ένα σπίτι στα προάστια και δυο αυτοκίνητα.

Κι όμως, αυτή η σύγκρουση και η αντίθεση των δυο κόσμων έδωσε τη θέση της σε κάτι νέο, θεσπέσιο, που ήρθε να διαλύσει τις μεμονωμένες ταυτότητες των συστατικών του σε μια νέα. Υποταγμένη μόνο στον εαυτό της. Η διαλεκτική της αντίθεσης στην πλήρη εφαρμογή της. Ανυπαρξία ηγεμονισμού. Δυο κόσμοι συγκρούστηκαν με έναν τελείως ρευστό τρόπο, αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλον σε μια σχέση ερωτική, προσφέροντας ο καθένας ό,τι καλύτερο διαθέτει. Τα μοναδικά στοιχεία του «εγώ» υποτάχθηκαν στο όλον της νέας ταυτότητας. Η αντίφαση αναπτύσσεται σε όλο της το μεγαλείο. Το νέο, χωρίς ουσιαστικά να αρνείται τους δεσμούς του με το παλιό, τους μεταλλάσσει σε νέους κρίκους μαζί με τους δεσμούς του αντιπάλου του. Και οι δυο μαζί επιβεβαιώνουν τον εαυτό τους αναδυόμενοι σε κάτι άλλο, πρωτογενές. Οι αντιφάσεις καταργήθηκαν, καταλύθηκαν από κάποιο νέο επίπεδο αλήθειας... Αυθόρμητα μου ήρθαν στο μυαλό οι Μοντέκοι και οι Καπουλέτοι. Αυτές τις δυο οικογένειες, με το άσβεστο μίσος μεταξύ τους, που από τα δυο παιδιά τους γεννήθηκε ο μεγαλύτερος έρωτας στην ιστορία: Ρωμαίος και Ιουλιέτα - Cuba Libre. Ό,τι είναι το έργο στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας, είναι το ποτό στην ιστορία του παγκόσμιου αλκοολισμού.

Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν σε παραλήρημα. Ο Χέγκελ και ο Σαίξπηρ βρίσκονταν, ξαφνικά, να πίνουν μαζί μου. Τι συνειρμοί είναι αυτοί; Πάει, μου 'χει σαλέψει.

«Πού ταξιδεύεις;» η φωνή του Τάκη, που είχε φτάσει μαζί με τον Γιώργο και τον Μιχάλη, με έφερε στο παρόν. Χαμογέλασα. 

«Σκεφτόμουν μια έρευνα» του απάντησα, «που λέει ότι ένας στους τέσσερις ανθρώπους είναι ή νευρωτικός η ψυχωτικός ή ανισόρροπος.».

«Ε και;» Απόρησε...

«Να, αυτό που με ανησυχεί είναι ότι εσείς και οι τρεις φίλοι, μου φαίνεστε απολύτως φυσιολογικοί»...