Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015

Το πολύ μαζί φουντώνει

Μια τιμωρία γραμμένη στο ψυγείο «σειρά σου να πλύνεις πιάτα», μια φρουτοσαλάτα ροδάκινο-φράουλα, δυο παντόφλες γυρισμένες ανάποδα στα αριστερά του κρεβατιού. Τρεις γλάστρες ανθισμένες, μερικά παγωτά στην κατάψυξη, σεντόνια απλωμένα, πετσέτες με κραγιόν, δυο χείλη σαλιώνουν το μαξιλάρι και το μπράτσο σου κι εσύ χαμογελάς. Στη θετική εκδοχή της πιθανότητας ή φυσικής εξέλιξης. Γιατί στην αρνητική, η τιμωρία ίσως είναι κλείδωμα έξω απ'το διαμέρισμα, η φρουτοσαλάτα να 'χει σαπίσει και οι παντόφλες να εκσφενδονίζονται προς πάσα κατεύθυνση.  Στο φάκελο συγκατοίκηση, το μυστικό κρύβεται στη λαχτάρα των πρωινών διασταυρωμένων αγουροξυπνημένων ματιών.  Στο πρόσωπο που θα δεις και για δευτερόλεπτα θ'ανοιγοκλείσεις τα βλέφαρα, να καθαρίσεις το βλέμμα, για να βεβαιωθείς για την παρουσία του. Και αν αυτό για κάποιους είναι ουτοπικό, υπάρχει και το πιο ρεαλιστικό. Να γουστάρεις τόσο την ανήσυχη ησυχία σας, ώστε να μη σου κάνει κέφι να πάτε για ποτό, για σινεμά ή να απαντήσετε στα τηλέφωνα.  Ώστε να βγαίνετε για ένα κρασί μία στο τόσο και δυο ώρες μετά, να γυρνάτε σπίτι, γιατί σας κούρασαν τα αδιάκριτα βλέμματα και τα ρούχα σας. Στο δυάρι, έχει κάθε μέρα φωνές, μουσική και γέλια.  Οι γείτονες επιδεικνύουν ανοχή και αξιοπρέπεια.  Η βρύση στάζει και σας νανουρίζει γύρω στις τρεις, συνήθως.  Όλο λέει θα την φτιάξει και όλο την αφήνει. Παραδόξως, δεν γκρινιάζεις.  Ακούω ήδη τις προσγειωμένες κουβέντες των γύρω σας. Τις ίδιες και απαράλλαχτες που έχω πει και εγώ, όταν ήθελα κάπου να ρίξω την ευθύνη της αποτυχίας. «Το πολύ μαζί σκοτώνει», αξιοπρεπές και all time classic άλλοθι. Και να σου οι αναλύσεις, οι αναδιατυπώσεις, οι αναθεωρήσεις.  «Δεν ξανασυγκατοικώ εγώ, ο κόσμος να χαλάσει!», λες με στόμφο και κοιτάς δεξιά κι αριστερά, ν'απολαύσεις τους καρπούς του γοητευτικού κυνισμού σου. Πέντε χρόνια σου πήρε να στήσεις την περσόνα, πώς επιτρέπεις να 'ρχεται κάποιος και να στην κάνει στάχτη και μπούρμπερη σε ένα μήνα μέσα; Επιτρέπεις, γιατί το θες αυτό το ολοκαύτωμα περισσότερο απ'τον καθένα. Κι έτσι απλά, πετάς εσύ το οινόπνευμα να 'ρθουν να φουντώσουν οι πάσης φύσεως φλόγες. Με το μισό μισθό σου να φεύγει σε μεταφορικές και επιπλάδικα, μετακομίζεις. Με την αισιοδοξία της πρώτης φοράς, με την εμπειρία των επόμενων. Με τη λογική σε ημερήσια συνιστώμενη δόση, υπό τη μορφή υπενθύμισης των φορών που δεν έτυχε.  Με τον ενθουσιασμό σε κατάχρηση, να επιμένει ότι τώρα θα πετύχει.  Τα ρημάδια τα λάθη, πάντα κάπου μελλοντικά αποδεικνύονται σωτήρια. Όχι για την καραμέλα της μη επανάληψης, απλώς γιατί τα μυρίζεσαι νωρίτερα. Μια ιστορία της οποίας οι δρόμοι κατέληξαν κάθετοι, αντί παράλληλοι, προφανώς ολίσθαιναν εξ'αρχής. Το αν οι τιμονιέρηδες, εκτός από στραβοτιμονιές, έκαναν και τα στραβά μάτια, είναι άλλο θέμα το οποίο και έχουμε ήδη γράψει εδώ. Σήμερα συζητάμε τα της συγκατοίκησης. Και αυτά ευτυχώς, φαίνονται από νωρίς.  Απο τότε που οι τρίχες στο νιπτήρα, είναι αφορμή για πείραγμα αντί για γκρίνια. Σ'εκεινη τη φαντασιακή περίοδο, αν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά μπορείς να δεις μπροστά. Να προβλέψεις αν οι νύχτες στο σαλόνι θα 'χουν χάδια και πειράγματα ή εργασία και ανία. Αν οι δουλειές του σπιτιού, θα είναι η αγγαρεία του ενός ή η διασκέδαση και των δύο. Αν το πρωί θα σηκώνεστε απ'το κρεβάτι, χωρίς φιλί και καλημέρα. Και όλα αυτά, συνήθως, φαίνονται απ'τους πρώτους μήνες μιας σχέσης και κυρίως από το πόσο μιλάμε. Ποιοτικά και χρονικά. Πόσο μιλάνε τα στόματα, πόσο τα χέρια, πόσο τα μάτια, σε φλύαρες αναλογίες. Και πόσο δε βαριούνται να ξαναμιλάνε, πολλές φορές λέγοντας τις ίδιες ακριβώς λέξεις. Αυτή η μαγική επαναληπτικότητα των ερωτευμένων. Στιχομυθίες ολόκληρες. Ο έρωτας δε συνοδεύεται πάντα από επικοινωνία. Κι αυτός είναι που λήγει άδοξα, τις περισσότερες φορές. Γιατί ανάμεσα στα πιτσούνια και τα φαντασματάκια, χρειάζεται και μια τέχνη και μια πολιτική και μια άποψη να γεμίσει τις συζητήσεις. Χρειάζονται πρόθυμα αυτιά και όχι αυθάδικα στόματα.  Θέλουν χάδια οι κουβέντες. Χάδια, ποικιλία και ιστορία.  Κι αν δεν είναι τόσο φλύαρες, ας είναι ουσιαστικές.  Κάπως έτσι το πολυ μαζί φουντώνει. Κι ας αφήνουν το πλύσιμο το πιάτων, για τιμωρία στο ψυγείο.

Πηγή: http://www.pillowfights.gr/editorial/item344/Το_πολύ_μαζί_φουντώνει
Copyright © pillowfights.gr

Μαρία Αγοραστού Αγαπήσου επιτέλους!

Γνωρίζω κάποιον που είναι άδικος με τους άλλους, τους πληγώνει, νιώθει θυμωμένος, γίνεται αιρετικός και ακραίος, απομονώνει και διώχνει από τη ζωή του εκείνους που τον αγαπούν περισσότερο. Κουβαλάει μέσα του ό,τι σπασμένο έχει συμβεί στο παρελθόν του και το βγάζει -συνειδητά και υποσυνείδητα- στις τωρινές του σχέσεις ευνουχίζοντας έτσι το παρόν του και τεμαχίζοντας το μέλλον του. Ο μεγαλύτερος του φόβος είναι μη μείνει μόνος του και γι' αυτό θα γεμίσει το χρόνο με κάθε λογής πατερίτσες και υποκατάστατα -συναισθηματικά και μη- και όταν η χαρά εμφανιστεί μπροστά του θα της κλείσει την πόρτα κατάμουτρα γιατι γι' εκείνον αυτή είναι μια έννοια παραπλανητική και εφήμερη. Γνωρίζω κάποιον που δεν μπορεί να αφεθεί στο παρόν του. Γνωρίζω κάποια η οποία είναι μια περιφερόμενη μικρή Μητέρα -Τερέζα. Δε θέτει όρια με τους άλλους, αφήνει να την ποδοπατούν και εκείνη το δέχεται εις το όνομα της «αγάπης», είναι δοτική πέραν του ζητούμενου, δεν διεκδικεί τα θέλω της, φοβάται πολύ τη μοναξιά και θα κάνει και αυτή οτιδήποτε για να μη μείνει μόνη της. Πίσω από την δοτική και ανιδιοτελή της φύση, κρύβεται ένα θυμωμένο κοριτσάκι που πάντα ένιωθε ότι κανείς δεν την αγαπάει, και πίσω από κάθε πράξη της κρύβεται η ενδόμυχη επιθυμία να γίνει αποδεκτή. Επεξηγεί και δικαιολογεί συμπεριφορές που την ζημιώνουν. Γνωρίζω κάποια που δεν μπορεί να αφεθεί στο παρόν της. Αυτός ο κάποιος και αυτή η κάποια δεν αγαπούν τους εαυτούς τους. Μπορεί να είσαι εσύ, μπορεί να είμαι εγώ. Και όμως υπάρχει μια βαθιά, έμφυτη σοφία στο καθένα από εμάς, αλλά έχουμε την τάση να την καλύπτουμε με το να απορρίπτουμε τους εαυτούς μας. Αυτή η απόρριψη έρχεται με τη μορφή δικαιολογιών, εγωισμού, φόβου, απληστίας, θυμού και ενοχών. Έτσι, χρησιμοποιούμε περιγραφικές λέξεις όπως μαλάκας, παρτάκιας, κωλόπαιδο, παθητική, κακιασμένη, χαλάκι μέσω των οποίων προσπαθούμε ή να καταρρίψουμε ή να επιβεβαιώσουμε τους αντιληπτούς μας αυτοπεριορισμούς. Η έννοια της αγάπης προς τον εαυτό μας και της αυτό-αποδοχής είναι μια παρεξηγημένη αντίληψη που έχει συνδεθεί με πολικότητες και ακραίες συμπεριφορές. Η υπερβολική αυτό-αποδοχή σημαίνει υπέρμετρο εγωισμό και παρτακισμό. Η έλλειψη της σημαίνει θυματοποίηση και το σύνδρομο του «χαλάκι» της πόρτας. Πιστεύω ότι και τα δύο άκρα μας κάνουν να αισθανόμαστε ακόμη περισσότερο κριτικοί, απομονωμένοι και αποξενωμένοι από τους εαυτούς μας και τη ζωή γύρω μας. Η απομάκρυνση από το κέντρο μας εντείνει τις αγωνίες μας, τις ανασφάλειες μας και αυτό είναι το βασικό σημάδι ότι ζούμε μακριά από την αλήθεια μας. Την αυθεντικότητα μας. Η έννοια της υγιούς αγάπης προς τον εαυτό μας και της αυτό-αποδοχής εμπεριέχει την έννοια της ενσυναίσθησης, της κατανόησης δηλαδή ότι όλοι είμαστε ένα και έχουμε ανάγκη αγάπης. Όλοι μας, παντού σε όποιο σημείο του πλανήτη. Ακόμη και εκτός του πλανητικού μας συστήματος είμαι σίγουρη. Το «μαζί» είναι η κινητήριος δύναμη μας και το κίνητρο μας, αλλά αυτό το μαζί οφείλουμε να το ξεκινήσουμε από το εγώ «μαζί» με εμένα πρώτα. Και πόσοι από εμάς άραγε νιώθουμε άνετα να αράξουμε και να κάνουμε παρέα μόνο εμάς χωρίς να έχουμε την επιτακτική ανάγκη από εξωτερικές επιβεβαιώσεις; Χωρίς να αναπολήσουμε το παρελθόν και να χτυπήσουμε τους εαυτούς μας για τα λάθη μας, τις παραλείψεις μας και χωρίς να καταδικάσουμε το παρόν και το μέλλον μας βασιζόμενοι στις τότε εμπειρίες μας; Χωρίς να χρησιμοποιούμε ανθρώπους και καταστάσεις για να νιώσουμε καλύτερα; Εγώ μαζί με εμένα σημαίνει ότι με βλέπω, με κατανοώ, με συγχωρώ, με εντάσσω στο υπόλοιπο ανθρώπινο είδος που κάνει λάθη, γίνεται ευάλωτο, τσαλακώνεται, πέφτει, σηκώνεται, μαθαίνει, αλλάζει, εξελίσσεται. Εγώ μαζί με εμένα σημαίνει ότι νιώθω κομμάτι όλων και καθετ΄ι που θα πληγώσει τον άλλο θα πληγώσει πρώτα εμένα. Εκεί λοιπόν στο μέσο των πολικοτήτων, εκεί ακριβώς βρίσκεται η ισορροπία μας και όταν βρεθούμε εκεί νιώθουμε πραγματικά ελεύθεροι. Και αυτό είναι το μοναδικό μέτρο αγάπης προς τον εαυτό μας. Η αίσθηση ελευθερίας που νιώθουμε εμείς οι ίδιοι όταν είμαστε μόνοι μας. Αυτή η ελευθερία δε δέχεται περιγραφικές λέξεις που χρησιμοποιούνται σαν δικαιολογίες, δεν ανέχεται να καταπιεστεί και να καταπιέσει κανέναν για να νιώσει καλύτερα. Αυτή η ελευθερία ζει στο παρόν. Α-γαπήσου ρε!

Πηγή: http://www.pillowfights.gr/psixanemismata/item2347/Αγαπήσου_επιτέλους!
Copyright © pillowfights.gr

Editorial - Κατερίνα Κεχαγιά Το μελό είναι ντεκαυλέ



Το μελό είναι νοοτροπία. Είναι αντίληψη, στάση ζωής, μίασμα που το κουβαλάς όπου πας, σε κάθε ξεπέτα, σε κάθε γνωριμία, σε κάθε σύντροφο.  Δε λύνεται με δυο ξενύχτια, δεν παραγράφεται με δυο όρκους στο όνομα της δυναμικής και της αξιοπρέπειας, δεν αρκούν τρία σφηνάκια τεκίλα για να το ξεράσεις. Το φορτώνεις στις πλάτες σου και όταν θες να ξαποστάσεις για λίγο, το φορτώνεις στις πλάτες των άλλων.  Άπαξ και η κλάψα ρέει στις φλέβες σου, δε σε σώζει ούτε ολική αιμοκάθαρση. Κι όλη αυτή την αυτολύπηση, τη μίρλα, τη θυματοποίηση, τη διαιωνίζεις εις τους αιώνας των αιώνων, προκαλώντας σε σένα μοναξιές κι αυτοεκπληρούμενες προφητείες και στους γύρω σου ανυπόφορη ανία. Πάνω απ’όλα όμως το μελό είναι ντεκαυλέ.  Κυκλοφορούν φήμες ότι συναντάται κυρίως σε γυναίκες· και οι φήμες ευσταθούν. Ωστόσο όπως όλα τα προνόμια, έτσι κι αυτό, δεν αποτελεί αποκλειστικότητα. Και όπως οι περισσότερες εξαιρέσεις, όταν τύχει και πετύχεις άντρα που γουστάρει να κλαίγεται, είναι τρισχειρότερος κι απ’τη μεγαλύτερη drama queen.  Το μελό σου θολώνει την αντίληψη για τη ζωή. Σα να εξετάζεις τα πάντα μέσα από ενα καλειδοσκοπικό πρίσμα, με τις σκουρότερες αποχρώσεις. Δε σε ενοχλεί το μαύρο, δεν το ‘χεις απλώς συνηθίσει, έχεις εθιστεί. Δε θες να βγεις απ’τη μιζέρια σου. Αν τύχει και τα πράγματα πάνε καλά, τα χάνεις, δεν μπορείς να το διαχειριστείς. Τρέμεις μη στραβώσουν ξανά. Ηδονίζεσαι μέσα στον πόνο. Ωθείς τις καταστάσεις στα άκρα, επίτηδες, μόνο και μόνο για να θρέψεις κι άλλο το μικρόβιο, να γιγαντωθεί, να σε φάει ολόκληρο.  Στο όνομά του έχουν καταστραφεί σχέσεις, τέχνες, μυαλά ολόκληρα. Το βαφτίζεις ευαισθησία και ρομαντισμό. Έχεις μπερδέψει τα ιδανικά με τη γραφικότητα. Γράφεις για πατώματα, πρίγκιπες, τασάκια και ηλιοβασιλέματα και βαθιά μέσα σου πιστεύεις ότι όντως πρωτοτυπείς. Μερακλώνεις με Χαρούλη και Μάλαμα, εκλιπαρείς για προσοχή με τους λυγμούς σου, τηλεφωνείς σε κολλητούς ξημερώματα επειδή το έτερον ήμισυ δε σου ανταπάντησε «κι εγώ» στο σ’αγαπώ.  Το μελό σε αποδυναμώνει. Μπαίνεις στις πάσης φύσεως μάχες, με προκαθορισμένη την ήττα σου· κι όντως τις περισσότερες φορές αποτυγχάνεις. Αν κατ’εξαίρεση, επιτύχεις, το ερμηνεύεις ως μια ανεξήγητη γουρλίδικη δύναμη ή αλλιώς κοινή «τύχη». Νιώθεις φευγάτα τυχερός μέσα στη γενικότερη ατυχία σου· γιατί, μην ξεχνιόμαστε, σαφώς και θεωρείς πως η ζωή γενικώς σε έχει αδικήσει. Δε φταις ποτέ και για τίποτα. Πιστεύεις σε Θεούς, δαίμονες, μάγισσες ή νεράιδες, απλώς για να κάνεις μια οποιαδήποτε μετάθεση ευθυνών. Θα μπορούσες να πιστεύεις ακόμη και στην μυστήρια κόκκινη μπανάνα, αρκεί να μην μπεις σε διαδικασία αυτοκριτικής. Παραδόξως όμως, αν τύχει και κάποιος σου επισημάνει λάθος χειρισμούς σου, είσαι ικανός να μπεις σε ένα εντυπωσιακό θέατρο παραλόγου, που θα περιλαμβάνει αυτομαστίγωμα, κλάματα κι υποσχέσεις αλλαγής. Τα ξεχνάς το επόμενο λεπτό που θα αλλάξει η κουβέντα. Το case σου, είναι lost case, όχι μόνο γιατί οι άνθρωποι αργά ή γρήγορα βαριούνται να βρίσκονται γύρω σου, αλλά και γιατί εσύ ο ίδιος βαριέσαι τον εαυτό σου. Γι’αυτό και ψάχνεις το ενδιαφέρον, το διαφορετικό, μέσα από εναλλασόμενους κομπάρσους που έρχονται και παρέρχονται από τη ζωή, το σπίτι ή το κρεβάτι σου. Δεν έχεις τερματικούς σταθμούς, μόνο ανταποκρίσεως. Οι σχέσεις σου έχουν πανομοιότυπη εξέλιξη και φινάλε· κι αυτό δε συμβαίνει μόνο γιατί, όπως θα μας έλεγε κι ένας ψυχολόγος, επιλέγεις συντρόφους με κοινά γνωρίσματα. Συμβαίνει και γιατί εσύ χτίζεις τη συμπεριφορά τους, απέναντί σου. Αν όλοι σε ξεζούμισαν, σε απάτησαν ή σε πλήγωσαν εξαφανιζόμενοι εν μία νυχτί· κι αν όλο αυτό δεν ήταν μέρος ενός σατανικού σχεδίου εναντίον σου, όπως πιθανόν να έχεις υποθέσει, τότε σου έχω νέα. Φταις μόνο εσύ.  Κακά τα ψέματα. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να κλάψουμε, να χτυπηθούμε και να στρέψουμε το μαχαίρι εναντίον μας κάποια στιγμή. Μαζοχιστική ανάγκη μεν, ρεαλιστική δε. Με θυμάμαι σε ολόκληρη την εφηβεία και για μια πενταετία μετά από αυτήν, όποτε ήθελα να κλάψω, να κοτσάρω κι έναν καθρέφτη απέναντι. Και σε κάθε λυγμό, να ρίχνω μια κλεφτή ματιά και ο επόμενος να δυναμώνει. Το έκοψα όταν άρχισα να συνειδητοποιώ ότι η αντίληψη που ξεκινούσα να αποκτώ για τον εαυτό μου, ήταν εκείνη που έτρεμα μη σχηματίσουν οι άλλοι για μένα. Κι εκεί όντως τρόμαξα. Όσο όμως κι αν αυτή είναι μια καθολική ανάγκη, ανά στιγμές κι ανά περιπτώσεις, απέχει πολύ από τη δεύτερη φύση που την έχουν κάνει ορισμένοι. Και όταν οι άνθρωποι, δεν αντέχουν άλλο κι απομακρύνονται από δίπλα σου, αυτό δεν τους καθιστά ούτε αδιάφορους, ούτε καθάρματα. Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να σε νταντέυει από το πρωί ως το βράδυ, να ακούει τις ίδιες ιστορίες ξανά και ξανά, να σου δίνει τον ώμο του να ακουμπήσεις, αν εσύ δε δείχνεις προθυμία για μια ολική επανεκκίνηση.  Το μελό δεν πουλάει πια, γιατί ο πληθωρισμός έχει ρίξει την αξία του.  Γιατί τα άρλεκιν προσπέρασαν τη χρυσή εποχή τους, γιατί οι αναγνώστες είναι πιο σκεπτόμενοι, οι φίλοι πολυάσχολοι και οι εραστές, ευτυχώς, απαιτητικοί. Και γιατί οι κόπιες παντός τύπου, δε συγκινούν πλέον κανέναν.

Πηγή: http://www.pillowfights.gr/editorial/item2203/Το_μελό_είναι_ντεκαυλέ
Copyright © pillowfights.gr

ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΦΙΛΕ ΜΟΥ..

Και η δικη σου μονο στο νουμερο μου...και συ να την δινεις εκει που τωρα ασφυκτια και μετα να ξεχειλωνει καταδικασμενη αδεια να μενει....

ΣΩΣΤΟ!!!

ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ...

ΔΥΝΑΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ...

ΕΤΣΙ!ΟΙ ΣΚΙΕΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΛΟ!!!

ΜΙΑ ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΗ ΟΜΟΡΦΙΑ!!!!!!

ΕΤΣΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ!!!

ΑΚΡΙΒΩΣ..ΤΑ ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΟΤΑΝ ΠΑΨΕΙΣ Ν ΕΠΙΜΕΝΕΙΣ...

Ο ΚΟΣΜΟΣ...

Γιατί οι άνθρωποι δυσκολεύονται να αποδεχτούν το διαφορετικό;

  Είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι έχουν μία έμφυτη τάση να φοβούνται οτιδήποτε διαφορετικό, φοβούνται το άγνωστο, φοβούνται αυτό που δεν ξέρου...