Οι ορμόνες της…εγκυμοσύνης

Έχουν παράξενα ονόματα: προγεστερόνη, οιστρογόνα, χοριακή γοναδοτροπίνη… Είναι οι ορμόνες που θα παίξουν σπουδαίο ρόλο αυτούς τους 9 μήνες.

Μια υπέροχη και θριαμβευτική «έκρηξη», μια γιορτή ζωτικότητας, μια ολική επανάσταση στο εσωτερικό του σώματός μας για να κάνουμε χώρο σε ένα νέο «ένοικο» και για να του επιτρέψουμε να ζήσει και να αναπτυχθεί μέχρι την ημέρα που θα ανοίξει τα μάτια του στον «έξω» κόσμο. Ας δούμε λοιπόν την εγκυμοσύνη από μια πλευρά της λίγο ιδιαίτερη, εκείνη των ορμονών. Πραγματικές πρωταγωνίστριες για τους εννέα μήνες αυτής της υπέροχης περιπέτειας, αναφέρονται πολύ συχνά αλλά δεν ξέρουμε πάντα πού βρίσκονται, ποιος τις παράγει (η μαμά, το έμβρυο, ο πλακούντας;), τι ακριβώς είναι και σε τι χρησιμεύουν.

Ας ξεκαθαρίσουμε από την αρχή ότι όλες οι ορμόνες που σχετίζονται με την εγκυμοσύνη δεν ξεκινούν και δε δουλεύουν μαζί. Μερικές, όπως τα οιστρογόνα και η προγεστερόνη, είναι ενεργές πριν από την αρχή της εγκυμοσύνης, άλλες όμως, όπως η χοριακή γοναδοτροπίνη, «μπαίνουν στο χορό» κατά τις πρώτες μέρες της σύλληψης και άλλες, όπως η προλακτίνη, ακόμα και μετά τον τοκετό.

Πρόκειται έτσι κι αλλιώς για ένα θαυμάσιο και καλά ενορχηστρωμένο κοντσέρτο, όπου κάθε ορμόνη έχει τη δικιά της αποστολή και το δικό της χρόνο και όλες μαζί συμπράττουν ώστε το έμβρυο να τραφεί, να αναπτυχθεί και να γεννηθεί.

Οι πρώτες που εμφανίζονται είναι τα οιστρογόνα και η προγεστερόνη, που προετοιμάζουν το γεννητικό σύστημα να δεχτεί ένα ενδεχόμενο γονιμοποιημένο ωάριο. Τα οιστρογόνα, συγκεκριμένα, είναι υπεύθυνα για την ωρίμανση του θυλάκου, ενώ η προγεστερόνη παράγει σε μεγάλη ποσότητα ένα μαλακό «στρώμα» στο εσωτερικό της μήτρας πάνω στο οποίο θα φωλιάσει το έμβρυο. Αν πάλι ο ένοικος δεν εμφανιστεί… υπομονή, την επόμενη φορά. Αν η σύλληψη έχει πραγματοποιηθεί, ξεκινάει η δεύτερη φάση, και μόλις μέσα σε 3-4 ημέρες ζωής, είναι η σειρά του εμβρύου να πιάσει δουλειά.

Όμορφες από την πρώτη στιγμή!

Σε αυτούς τους εννέα μήνες είστε πιο όμορφες με τη φυσική αλλά και την «τεχνική» σημασία του όρου. Χάρη στη σπουδαία δουλειά που κάνουν οι ορμόνες, η μαμά δέχεται, πράγματι, μεγάλα δώρα και υφίσταται βαθιές αλλαγές αισθητικές (και όχι μόνο), όλες προς το καλύτερο.

Δέρμα: Θα γίνει αμέσως πιο φωτεινό, λείο και απαλό. Ένα φυσικό λίφτινγκ που οφείλεται στα οιστρογόνα και την προγεστερόνη.

Μαλλιά: Πιο πυκνά και λαμπερά τώρα, χάρη στη συνδυασμένη δράση οιστρογόνων και προγεστερόνης.

Στήθος: Πρόκειται για ένα θρίαμβο. Αυξάνεται σε τόνο και όγκο. Η αύξηση αυτή οφείλεται αποκλειστικά στα οιστρογόνα.

Ύπνος: Κοιμάστε περισσότερο και καλύτερα, γεγονός που ωφελεί τη διάθεσή σας. Η αίσθηση χαλάρωσης οφείλεται στην προγεστερόνη.

Και οι πέντε είναι υπέροχες

1. Χοριακή Γοναδοτροπίνη

Τι είναι: Είναι η ορμόνη «σκοπός», που ειδοποιεί και ελέγχει αν υπάρχει εγκυμοσύνη.

Τι κάνει: Ενεργεί έτσι ώστε ο πρώην θύλακας, από τον οποίο βγήκε το γονιμοποιημένο ωάριο, να παραμείνει ενεργός και να συνεχίσει να παράγει οιστρογόνα και προγεστερόνη, ώστε να αναπτυχθούν οι ιστοί που θα υποδεχτούν το προέμβρυο.

Ποιος την παράγει: Στην αρχή της εγκυμοσύνης το προέμβρυο, μετά τον 3ο μήνα ο πλακούντας.

Πότε και πόσο αυξάνεται: Αυξάνεται σταθερά από την τρίτη μέρα της σύλληψης μέχρι τον 5ο μήνα, μετά σταθεροποιείται σε συγκεκριμένα επίπεδα και δεν αυξάνεται πια.

Υπέρ και κατά: Η παρουσία της είναι ένα θετικό σημάδι, γιατί σημαίνει ότι η εγκυμοσύνη προχωράει καλά, και όσο καλύτερα δουλεύουν το έμβρυο ή ο πλακούντας τόσο περισσότερη γονοδοτροπίνη παράγουν. Η άλλη όψη του νομίσματος είναι ότι η γονοδοτροπίνη, μια ουσία που ο οργανισμός αντιλαμβάνεται σαν «ξένη», είναι υπεύθυνη και για τις μητρικές ναυτίες, ιδίως κατά το πρώτο τρίμηνο.

2. Οιστρογόνα

Τι είναι: Αποτελούν μέρος της βασικής «ορμονικής προίκας» όλων των γυναικών σε γόνιμη ηλικία, είτε είναι έγκυες είτε όχι.

Τι κάνουν: Κάθε μήνα μπαίνουν στο χορό για να προετοιμάσουν το γεννητικό σύστημα να υποδεχτεί ένα γονιμοποιημένο ωάριο. Είναι υπεύθυνα κυρίως για την ποσοτική αύξηση των ιστών στο εσωτερικό της μήτρας.

Ποιος τα παράγει: Η ωοθήκη, ως συνέπεια της διέγερσής της από την υπόφυση μέχρι τον 3ο μήνα, μετά ο πλακούντας.

Πότε και πόσο αυξάνεται: Το επίπεδο είναι σταθερό και για τους εννέα μήνες της εγκυμοσύνης, πέφτει απότομα μετά τον τοκετό, με την αποβολή του πλακούντα.

Υπέρ και κατά: Βελτιώνουν την κατάσταση των μαλλιών, των τριχών και επηρεάζουν την ευαισθησία του δέρματος. Μπορεί να προκαλέσει όμως υπερβολικό σχηματισμό χρωματοφόρου, που είναι υπεύθυνο για τις κηλίδες του προσώπου και για τη «μαύρη γραμμή» που μερικές φορές σχηματίζεται στην κοιλιά της εγκύου.

3. Προγεστερόνη

Τι είναι: Παράγεται από την ωοθήκη κατά τη διάρκεια της ωορρηξίας και συμβάλλει στην ποιοτική μετατροπή των ιστών της μήτρας, καθιστώντας τους λεπτούς και μαλακούς.

Τι κάνει: Από την αρχή της εγκυμοσύνης, ο ρόλος της συνεχίζει να έχει το ρόλο του «μαλακτικού» και του «χαλαρωτικού» των λείων μυών όλου του οργανισμού, όπως οι μύες του εντέρου, της μήτρας, των ουρικών οδών.

Ποιος το παράγει: Η ωοθήκη μέχρι τον 3ο μήνα, μετά ο πλακούντας.

Πότε και πόσο αυξάνεται: Το επίπεδο είναι σταθερό για τους εννέα μήνες, αλλά καταρρέει απότομα μετά την αποβολή του πλακούντα

Υπέρ και κατά: Εξαιτίας της «χαλαρωτικής» λειτουργίας που ασκεί σε όλους τους λείους μυς, κατακράτηση υγρών που έχει ως συνέπεια πρήξιμο των άκρων, δυσπεψία, δυσκοιλιότητα.

4. Προλακτίνη

Τι είναι: Πρόκειται για μια ορμόνη παρούσα πάντα στον οργανισμό της γυναίκας σε γόνιμη ηλικία.

Τι κάνει: Ενεργεί μετά την εγκυμοσύνη και είναι υπεύθυνη για την παραγωγή γάλακτος.

Ποιος την παράγει: Η υπόφυση.

Πότε και πόσο αυξάνεται: Κατά τη διάρκεια της κανονικής ζωής το επίπεδό της είναι πολύ χαμηλό και είναι σωστό να παραμένει έτσι, αλλά μπορεί να αυξηθεί σε περιπτώσεις ψυχοφυσικού στρες ή μετά τη λήψη κάποιων φαρμάκων (αγχολυτικά, αντικαταθλιπτικά). Αυξάνεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και έχει μια κατακόρυφη αύξηση μετά τον τοκετό.

Υπέρ και κατά: Όταν το επίπεδό της είναι υψηλό χωρίς να υπάρχει εγκυμοσύνη ή θηλασμός, μπορεί να προκαλέσει μια αλλαγή των εσωτερικών ιστών της μήτρας (ενδομήτριο) και δυσκολίες στη σύλληψη. Μετά τον τοκετό, ένα χαμηλό επίπεδο δεν είναι υπεύθυνο για την πενιχρή έκκριση γάλακτος.

5. Ωοκυτοκίνη

Τι είναι: Είναι πάντα παρούσα στον οργανισμό της γυναίκας.

Τι κάνει: Είναι σε αδράνεια, εκτός από τη στιγμή του τοκετού.

Ποιος την παράγει: Η υπόφυση.

Πότε και πόσο αυξάνεται: Το επίπεδο παραμένει σταθερό και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, η δράση της «εμποδίζεται» και επιτηρείται από την προγεστερόνη. Όταν η τελευταία χαμηλώνει, η ωοκυτοκίνη ανεβαίνει. Αυξάνεται σταδιακά τις τελευταίες εβδομάδες και υφίσταται μια ώθηση προς τα πάνω στη φάση του τοκετού.

Υπέρ και κατά: Αν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης το επίπεδο της προγεστερόνης είναι πολύ χαμηλό, η ωοκυτοκίνη βρίσκει «ελεύθερο πεδίο» και μπορεί να προκαλέσει συσπάσεις και, κατά συνέπεια, να επισπεύσει τη διαδικασία για έναν πρόωρο τοκετό. Μπορεί να χορηγηθεί δια της φαρμακευτικής οδού, κατά τη διάρκεια του τοκετού, ώστε ο ρυθμός των συσπάσεων να γίνει αρμονικότερος και να ευνοηθεί η γέννηση του μωρού.

Τι συμβαίνει πριν τον τοκετό;

Κάθε ορμόνη παίζει το ρόλο της. Ο πλακούντας, που δεν είναι πια υπεύθυνος για τη διατροφή του εμβρύου, αρχίζει να «γερνάει» και μειώνει την παραγωγή ορμονών. Το επίπεδο της προγεστερόνης πέφτει και αφήνει ελεύθερο πεδίο στην ωοκυτοκίνη η οποία, αφού δεν εμποδίζεται πια από την ανταγωνιστική της ορμόνη, αυξάνεται και δρομολογεί τις συσπάσεις. Ταυτόχρονα, αυξάνεται η προλακτίνη, η οποία ανεβαίνει κατακόρυφα μόλις αποβληθεί ο πλακούντας. Είναι το προέμβρυο που παράγει τη χοριακή γοναδοτροπίνη, μια σημαντική ορμόνη που μπαίνει στο αίμα της μαμάς και ειδοποιεί τις «συναδέλφους» της οιστρογόνα και προγεστερόνη ότι πρέπει να γίνουν πολλά ακόμα, πρέπει να συνεχίσουν να πυκνώνουν τα τοιχώματα της μήτρας, ακριβώς σαν να πρέπει να γεμίσει ένα στρώμα, και ότι θα πρέπει να σιγουρευτούν ότι το προέμβρυο έχει ό,τι του χρειάζεται -ροή αίματος και τροφή- για να αναπτυχθεί σωστά. Όλος αυτός ο καταιγισμός λειτουργιών συνεχίζεται μέχρι τον τρίτο μήνα, μετά ηρεμεί και δίνει τη σκυτάλη στον πλακούντα, γιατί από τώρα και στο εξής θα είναι αυτός που θα παράγει τις απαραίτητες ορμόνες για τη συνέχιση της εγκυμοσύνης.

Από τον τρίτο ως τον ένατο μήνα, επομένως, η ορμονική κατάσταση είναι σε γενικές γραμμές «στάσιμη». Δεν υπάρχουν μεγάλες διαφοροποιήσεις και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι δεν απαιτούνται δοσολογίες ορμονών κατά την εγκυμοσύνη. Γιατί δε χρειάζονται σε τίποτα! Άλλωστε υπάρχουν άλλα διαγνωστικά μέσα, πριν απ' όλα τουπερηχογράφημα, για τον έλεγχο της ανάπτυξης του εμβρύου, ενώ για να διαπιστώσουμε την κατάσταση της υγείας της μητέρας απαιτείται η γνώση άλλων παραμέτρων (έλεγχος σιδήρου, αιμοσφαιρίνη, τεστ για ερυθρά, για τοξόπλασμα) καθώς και των ίδιων των ορμονών.

Όταν οι ορμόνες «επανέλθουν στο προσκήνιο», τότε απλά έχει «σημάνει» η στιγμή του τοκετού. Παρεμβαίνει η ωοκυτοκίνη, που προκαλεί τις συσπάσεις των ωδίνων και χάνουν τη σημασία τους οιστρογόνα και προγεστερόνη, που απεκκρίνονται με τον πλακούντα. Η κατάρρευσή τους είναι υπεύθυνη για τη μελαγχολία και τη συναισθηματική αδυναμία γνωστή ως «baby blues» που περνάει όμως σύντομα, όταν με την έκκριση της προλακτίνης (και αυτή είναι μια ορμόνη) έρχεται το γάλα. Έτσι το μωράκι κολλάει στο στήθος και με το πρώτο ρούφηγμα ξεκινάει τη μεγάλη περιπέτεια της ζωής του.

Και μετά τον τοκετό;

…οι μικρές δυσκολίες (πολλές φορές περίεργες) που θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας με τη ραγδαία πτώση των ορμονών.

Βaby Βlues: Θλίψη και εύκολα δάκρυα. Είναι απόλυτα φυσιολογικό, συμβαίνει στο 80% των νέων μαμάδων και είναι αποτέλεσμα της κατάρρευσης των οιστρογόνων και της προγεστερόνης. Περνάει μέσα σε μία εβδομάδα.

Άσπρα μαλλιά: Μπορεί να εμφανιστούν μία ή και περισσότερες τούφες. Είναι μια από τις συνέπειες της ξαφνικής ένδειας ορμονών που διαπιστώνεται μετά τον τοκετό.

Ένα νούμερο παραπάνω: Είναι ένα από τα αποτελέσματα της μαλακτικής και χαλαρωτικής ενέργειας της προγεστερόνης που δρα σε χόνδρους και άκρα κάνοντας πιο πλατύ το πέλμα.

Τριχόπτωση: Ο καταιγισμός ορμονών μετά τον τοκετό και η κατάρρευση των οιστρογόνων και της προγεστερόνης έχει αντίκτυπο και στα μαλλιά, αλλά πρόκειται για ένα περαστικό πρόβλημα.

Αϋπνία: Δεν υπάρχει πια η προγεστερόνη που ευνοεί τον ύπνο, αλλά κυρίως υπάρχουν οι αγωνίες και οι πρώτες δυσκολίες πάνω στη φροντίδα του νεογνού που αποζητά φαγητό και χάδια.

Με την συνεργασία της κας Ιωάννας Τσιαούση (μαιευτήρας - γυναικολόγος)

Οργασμός στην εγκυμοσύνη: 5 λόγοι που μας κάνει καλό!

Το σεξ κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης δεν είναι μόνο καλό για τη σχέση μας. Είναι πολύ καλό για το σώμα μας, για την καλή εικόνα που έχουμε για το σώμα μας αλλά και για την καρδιά μας. Αυτά μας επιβεβαιώνει η ειδική σύμβουλος για θέματα σεξ, Lou Paget και συγγραφέας του best seller Hot Mamas. Αν λοιπόν η εγκυμοσύνη σας εξελίσσεται φυσιολογικά, μην αρνείστε τους οργασμούς σας. Οι ειδικοί συμφωνούν πως μας κάνουν μόνο καλό.  

1. Στην περίοδος της εγκυμοσύνης έχουμε τους πιο καυτούς οργασμούς
Την περίοδο αυτή όλες μας οι ερωτογενείς ζώνες είναι πολύ πιο ευαισθητοποιημένες, μας λέει η Lou Paget. Μερικές γυναίκες μάλιστα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης βιώνουν πολλαπλούς οργασμούς για πρώτη φορά. Και αυτό γιατί με την αυξημένη ροή του αίματος στην περιοχή της λεκάνης, τα χείλη του αιδοίου διογκώνονται, γίνονται υπερευαίσθητα στην αφή και διεγείρονται πολύ ευκολότερα.

2. Στην εγκυμοσύνη έχουμε πάντα διάθεση
Μελέτη που πραγματοποίησε η επιστημονική επιθεώρηση Journal of Sexual Medicine, μας πληροφορεί, ότι το 40 τοις εκατό των γυναικών θέλουν περισσότερο σεξ κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης από ό, τι πριν μείνουν έγκυοι. Αυτό γιατί, οι κολπικές εκκρίσεις επίσης είναι πλουσιότερες, με αποτέλεσμα η διείσδυση να είναι πολύ πιο εύκολη και ευχάριστη. Επίσης το μεθυστικό κοκτέιλ των ορμονών( προγεστερόνη, οιστρογόνα και τεστοστερόνη, κατά τη διάρκεια του δεύτερου τριμήνου), απογειώνουν τη διάθεση. Το στήθος μεγαλώνει, οι θηλές γίνονται πιο ευαίσθητες και οι νέες πρωτόγνωρες καμπύλες μπορεί επίσης να σας κάνουν να αισθανθείτε πιο σέξι.

3. Ο οργασμός κατευνάζει το άγχος μας
Ο οργασμός απελευθερώνει αδρεναλίνη με αποτέλεσμα μετά το τέλος της πράξης να ηρεμούμε και να νιώθουμε μια ψυχική ευφορία., λέει η δόκτωρ Ari Brown, M.D. παιδίατρος και συγγραφέας του βιβλίου Expecting 411. Το αίμα κατά τη διάρκεια του οργασμού κυκλοφορεί καλύτερα, αποσυμπιέζει τις αρτηρίες με αποτέλεσμα η καρδιά μας να λειτουργεί καλύτερα. 

4. Ο οργασμός μας βοηθάει να κοιμηθούμε καλύτερα 
Σύμφωνα με την δόκτωρ Loralei Thornburg, ειδική γυναικολόγο στο  University of Rochester Medical Center, «το σεξ αποτελεί το καλύτερο φυσικό υπνωτικό, μια που μας καλμάρει και μας ηρεμεί». Και όλες ξέρουμε πόσο σημαντικό είναι το κομμάτι ύπνος κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης  

5. Ο οργασμός διατηρεί ζωντανή τη σχέση μας 
Σύμφωνα με τη δρ Μπράουν, πολλές γυναίκες ξαφνικά επικεντρώνονται μόνο στην εγκυμοσύνη τους, γεγονός που ενδέχεται να κάνει το σύντροφό τους να αισθάνεται άσχημα.  Ο οργασμός, μας φέρνει κυριολεκτικά πιο κοντά με το σύντροφό μας, μιας που χάρη στην απελευθέρωση της οξυτοκίνης, αισθανόμαστε συναισθηματικά πιο κοντά με το σύντροφό μας και νιώθουμε για μια σωστή οικογενειακή σχέση που προσδοκούμε να έχουμε

Εικόνες: Η εγκυμοσύνη όπως δεν την έχετε ξαναδεί!

5 πράγματα που δεν πρέπει να πούμε (ποτέ) στο παιδί μας!

Η αλήθεια είναι ότι συχνά και πάνω στα νεύρα μας εκτοξεύουμε στα παιδιά μας κατηγορίες ή λόγια σκληρά που αν και μας φαίνονται αθώα πληγώνουν ανεπανόρθωτα την ευαίσθητη ψυχολογία των παιδιών. Την επόμενη λοιπόν φορά μήπως να σκεφτόμασταν πριν τους πούμε…

1. Καλά πως δεν καταλαβαίνεις, Είσαι χαζό, κουτό ή καθυστερημένο;

Λέξεις και χαρακτηρισμοί που ευφυία καλό είναι να χρησιμοποιούνται με σύνεση, ειδικά όταν αυτές λέγονται με μορφή χιούμορ. Μπορεί σε εμάς να φαίνεται αστείο να χαρακτηρίσουμε μπούφο το παιδί, αλλά εκείνα δεν το βλέπουν έτσι, αντίθετα αυτοί οι «χαριτωμένοι» χαρακτηρισμοί, αφήνουν μια πίκρα στο παιδί και μεγαλώνοντας ένα πολύ μεγάλο κενό…

2. Μην τρως άλλο, έχεις τάση για πάχος!

Τα παιδιά, ιδιαίτερα τα κορίτσια μεγαλώνουν (δυστυχώς) σε έναν κόσμο όπου έχει εμμονή με την εικόνα. Το πώς δείχνουν και το πώς νιώθουν με το σώμα τους θα παίξει καθοριστικό ρόλο στο μέλλον τους. Και η μητέρα τους ο τελευταίος άνθρωπος που θα ήθελαν να ακούσουν μια τόσο σκληρή κριτική.

3. Είσαι ίδιος (ίδια) ο πατέρας σου

Ο τρόπος που κάθε μητέρα συμπεριφέρεται στα παιδιά της είναι ίδιος με αυτόν που συμπεριφέρεται και στο σύντροφό της. Θυμηθείτε ότι όποια απωθημένα κι αν έχετε με το σύντροφό σας, παραμένει πάντα ο πατέρας των παιδιών σας. Μην βάζετε ποτέ το παιδί στη δύσκολη (και πολύ άσχημη) θέση να κρίνει τον πατέρα. Αν το παιδί θεωρεί ότι έχει έναν ακατάλληλο, κουτό, παθητικό πατέρα, που εσείς παντρευτήκατε, το πιο πιθανό είναι να διαλέξει στο μέλλον έναν κουτό, παθητικό, ακατάλληλο…σύντροφο.

4. Γιατί δεν μοιάζεις στον αδερφό σου (αδερφή σου); 

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος στην ανατροφή από την σύγκριση. Ο κάθε γονιός θα πρέπει να καταλάβει ότι το κάθε παιδί του είναι ξεχωριστό, όχι μόνο σε ό,τι αφορά τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά αλλά και τα στοιχεία του χαρακτήρα του και την ψυχοσύνθεσή του. Η σύγκριση, αυτόματα βάζει δύο ή παραπάνω αδέλφια σε ανταγωνισμό, κάτι που κάνει κακό τόσο στη μεταξύ τους σχέση όσο και στη σχέση τους με άλλα παιδιά της ηλικίας τους.  Επίσης μη συγχέετε τη διαφορετική αντιμετώπιση με την προνομιακή μεταχείριση. Το ένα από τα παιδιά σας μπορεί να θέλει χάδια  και αγκαλιές το πρωί πριν φύγει για το σχολείο, ενώ στο άλλο μπορεί να αρκεί μόνον ένα χαμόγελο. Το καθένα έχει διαφορετικές συναισθηματικές ανάγκες, τις οποίες θα πρέπει να προσπαθήσετε να ικανοποιήσετε. Η διαφορετική αντιμετώπιση δεν είναι συνώνυμη με την προνομιακή μεταχείριση.·Είναι λοιπόν απαγορευτικό να συγκρίνουμε, ειδικά όταν πρόκειται για δύο εντελώς ανόμοια παιδιά.

5. Εγώ τελείωσα μαζί σου

Όλες οι μαμάδες έχουν κατά καιρούς νιώσει αγανακτισμένες εξουθενωμένες και με τα αποθέματα της υπομονής μας να τελειώνουν. Ωστόσο φράσεις όπως «δε θα ξαναασχοληθώ μαζί σου), ακούγονται ιδιαίτερα σκληρές σε ένα παιδί που εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς.  Σκεφτείτε το ως εξής. Ένα παιδί περιμένει από εμάς προστασία, φαγητό, ζεστασιά και υποστήριξη. Όταν το άτομο που του προσφέρει όλα αυτά, το απειλεί πως θα του τα αποκλείσει, νιώθει σοκαρισμένο, φοβισμένο και πολύ -πολύ μόνο!

Από την ψυχολόγο και σύμβουλο σχέσεων Carole Banks

10 βασικοί κανόνες για να μεγαλώσουμε ψυχικά υγιή παιδιά!

Ο διάσημος ψυχολόγος δόκτωρ Lawrence Steinberg, μετά από πολυετή έρευνα στο βιβλίο του 10 βασικές αρχές της σωστής ανατροφής (The Ten Basic Principles of Good Parenting)μας δίνει μερικές απλές συμβουλές και αποτελεσματικούς τρόπους για να μεγαλώσουμε ψυχικά υγιή και ευτυχισμένα παιδιά

1. Αυτό που κάνετε (και όχι αυτό που λέτε) είναι το σημαντικό

Η πρώτη και βασική αρχή της ανατροφής των παιδιών σύμφωνα με τον δόκτωρ Steinberg είναι η εξής: Οι πράξεις σας έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα. Γι’ αυτό, μην επαφίεστε στις αντιδράσεις της στιγμής. Ρωτήστε τον εαυτό σας: «Τι προσπαθώ να πετύχω στο θέμα της ανατροφής των παιδιών μια και αυτό που θα κάνω κατά πόσο θα έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα;»

2. Είναι αδύνατο να το παρακάνετε στο θέμα της αγάπης
«Είναι απλώς αδύνατο να «χαλάσετε» ένα παιδί με την πολλή αγάπη», γράφει ο Steinberg. Αυτό που συχνά έχουμε στο μυαλό μας όταν μιλάμε για πράγματα που «χαλάνε» το παιδί δεν είναι ποτέ αποτέλεσμα της έκφρασης υπερβολικής μας αγάπης προς το παιδί. Συνήθως πρόκειται για τις συνέπειες τακτικών που ακολουθούμε ή πραγμάτων που δίνουμε στο παιδί αντί για την αγάπη που θα έπρεπε να του δίνουμε. Μιλάμε δηλαδή για πράγματα όπως υπερβολική ανεκτικότητα στις ανεπιθύμητες συμπεριφορές του παιδιού, χαμηλές προσδοκίες (το να χαμηλώνουμε τον πήχη για τα παιδιά), και το να τα πλημμυρίζουμε κυριολεκτικά με υλικά πράγματα. Μόνο με τέτοια μπορούμε να «χαλάσουμε» και να κακομάθουμε το παιδί μας και ποτέ με τις αγκαλιές, τα φιλιά, τα γλυκά λογάκια, την κατανόηση, τη συμπαράσταση και κάθε άλλη τέτοιας μορφής έκφραση αγάπης και στοργής.

3. Να έχετε πάντα ενεργή ανάμιξη στη ζωή του παιδιού σας.

Και η ενεργή ανάμιξη στη ζωή του παιδιού σημαίνει ότι αφιερώνετε γι’ αυτό σημαντικό χρόνο και σκληρή δουλειά. Συχνά σημαίνει επανεξέταση και επαναπρογραμματισμό των προτεραιοτήτων σας. Σημαίνει επίσης ότι θυσιάζετε πράγματα που θα θέλατε εσείς να κάνετε για χάρη πραγμάτων που πρέπει να κάνει το παιδί σας. Φροντίστε να είσαστε εκεί τόσο διανοητικά όσο και σωματικά. Αλλά προσοχή: Ενεργή ανάμιξη δεν σημαίνει βέβαια να κάνετε εσείς τις σχολικές εργασίες του παιδιού σας, ή να μην το αφήνετε να παίρνει πρωτοβουλίες. Αλλά να είστε πάντα πλάι του, παρατηρώντας το και όχι παρακολουθώντας του.

4. Προσαρμόστε τη μέθοδο ανατροφής σας, ανάλογα με την ηλικία του

Προσαρμόστε το «βηματισμό» σας, ανάλογα  με την ανάπτυξη του παιδιού. Η ηλικία είναι εκείνη που επηρεάζει τη συμπεριφορά του παιδιού. Η ίδια ροπή προς ανεξαρτητοποίηση που κάνει το παιδάκι των 3 χρόνων να λέει συνεχώς «όχι» είναι η ίδια που του δίνει το κίνητρο μάθει να χρησιμοποιεί την τουαλέτα”, γράφει ο Steinberg. Η ίδια «έκρηξη» διανοητικής ανάπτυξης που δίνει σ’ έναν 13χρονο την περιέργεια και τη ανεξάντλητη διάθεση για ερωτήσεις και για μάθηση στην τάξη είναι η ίδια που τον κάνει να αντιμιλάει και να είναι έτοιμος να καβγαδίσει με την παραμικρή αφορμή

5. Θεσπίστε κανόνες και εφαρμόστε τους

Αν δεν είστε σε θέση να ελέγχετε τη συμπεριφορά του παιδιού όταν είναι ακόμη σχετικά μικρό, τότε εκείνο θα δυσκολευτεί να μάθει να κουμαντάρει τον εαυτό του όταν θα μεγαλώσει και δεν θα είναι κάτω απ’ τη δική σας ευθύνη και επίβλεψη. Ανά πάσα στιγμή, μέρα ή νύχτα, θα πρέπει πάντα να είσαστε σε θέση να απαντήσετε στις τρεις παρακάτω ερωτήσεις: 1. Πού βρίσκεται το παιδί μου; 2. Με ποιόν είναι το παιδί μου; 3. Τι κάνει το παιδί μου; Οι κανόνες που το παιδί σας έχει μάθει από σας θα διαμορφώσουν τους κανόνες που το ίδιο θα εφαρμόσει αργότερα στη δική του ζωή. «Δεν μπορείτε όμως να συνεχίσετε να ελέγχετε τη ζωή του παιδιού σας απ’ αόριστον», προσθέτει ο Steinberg. «Από την στιγμή που το παιδί τελειώσει το Δημοτικό, οφείλετε να αφήνετε το παιδί να κάνει μόνο του τα μαθήματά του και να κάνει τις δικές του επιλογές χωρίς τις δικές σας παρεμβάσεις».

6. Ενθαρρύνετε και ενισχύστε την ανεξαρτητοποίηση του παιδιού σας

Τα όρια είναι απαραίτητα για να αποκτήσει το παιδί την αίσθηση του αυτοελέγχου. Αν το ενθαρρύνετε να γίνει ανεξάρτητο, τότε θα το βοηθήσετε να αναπτύξει ένα σωστό «προσανατολισμό» προς τη ζωή. Χρειάζεται και τα δύο αυτά για να πετύχει στη ζωή. Είναι φυσιολογικό για τα παιδιά να αποζητούν την ανεξαρτητοποίηση και την αυτονομία, λέει ο Steinberg. Πολλοί γονείς κάνουν το λάθος να εξισώνουν την ανεξαρτησία του παιδιού τους με την ανταρσία και την ανυπακοή. Όμως τα παιδιά επιδιώκουν την ανεξαρτητοποίηση γιατί είναι στην φύση του ανθρώπου να θέλει να αισθάνεται ότι αυτός ελέγχει τη ζωή του και όχι κάποιος άλλος.

7. Να είστε συνεπείς

Αν οι κανόνες σας αλλάζουν από μέρα σε μέρα και έχουν το στοιχείο του απρόβλεπτου ή αν επιμένετε στην εφαρμογή τους κατά διαλείμματα, τότε η κακή συμπεριφορά του παιδιού σας είναι δικό σας λάθος και όχι δικό του. Η συνέπεια αποτελεί το σημαντικότερο παιδαγωγικό σας εργαλείο. Τονίστε και αποσαφηνίστε τα πράγματα εκείνα που θεωρείτε ξεκάθαρα και αδιαπραγμάτευτα. Όσο περισσότερο η εξουσία σας στηρίζεται στη σύνεσή σας παρά στη δύναμή σας, τόσο λιγότερες πιθανότητες υπάρχουν να την αμφισβητήσει το παιδί σας”.

8. Αποφύγετε τις σκληρές μορφές πειθαρχίας

Η βία, σωματική ή λεκτική, απαγορεύεται κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη. Υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι να πειθαρχήσει ένα παιδί, οι οποίοι έχουν μεγαλύτερη  αποτελεσματικότητα.

9. Δώστε εξηγήσεις για τους κανόνες και τις αποφάσεις σας «Οι σωστοί γονείς έχουν κάποιες προσδοκίες για τα παιδιά τους και περιμένουν απ’ αυτά να υλοποιήσουν αυτές τις προσδοκίες», γράφει ο Steinberg. «Κατά κανόνα οι γονείς αφιερώνουν πολύ χρόνο για εξηγήσεις όταν πρόκειται για μικρά παιδιά και δυσανάλογα μικρότερο όταν πρόκειται για εφήβους. Όμως αυτό που για σας μπορεί να είναι ξεκάθαρο και αυτονόητο δεν είναι το ίδιο ξεκάθαρο και αυτονόητο για ένα δωδεκάχρονο παιδί, το οποίο δεν έχει τις ίδιες με σας προτεραιότητες, την ίδια κρίση, ή τις ίδιες εμπειρίες.»

10. Φερθείτε στο παιδί σας με σεβασμό

Ο καλύτερος τρόπος  για να «εισπράξετε» απ’ το παιδί σας σεβασμό είναι να του φερθείτε πρώτα εσείς με σεβασμό, μας λέει ο Steinberg. « Μιλήστε του ευγενικά. Δείξτε σεβασμό στις απόψεις του. Δείξτε του προσοχή όταν σας μιλάει. Να του φέρεστε καλοσυνάτα. Επιδιώξτε όποτε μπορείτε να του κάνετε πράγματα που το ευχαριστούν. Τα παιδιά φέρονται προς τους άλλους με τον ίδιο τρόπο που οι γονείς τους φέρονται προς αυτά. Και θυμηθείτε ότι η σχέση σας με το παιδί σας αποτελεί το θεμέλιο πάνω στο οποίο οικοδομούνται οι σχέσεις του με τους άλλους

Μήπως εκπαιδεύουμε «ανήμπορα» παιδιά;

Του κάνετε «εσείς» όλα τα μαθήματα, το ντύνετε «εσείς», συμμαζεύετε «μόνον εσείς» τα παιχνίδια του… Τι  γίνεται όμως τελικά το παρακάνουμε εξυπηρετώντας τα για τα πάντα; Μήπως μεγαλώνουμε ανήμπορα παιδιά; Και πόσο κακό κάνει στα παιδιά αυτό που οι ειδικοί ονομάζουν «μαθημένη αβοηθησία»; 
«Μαθημένη αβοηθησία» ονομάζεται στην ψυχολογία η κατάσταση κατά την οποία ο άνθρωπος, μέσα από τις εμπειρίες της ζωής του που του έδειξαν δε μπορεί να αντιμετωπίσει κάτι «επώδυνο», παραδίδεται στη «μοίρα» του, (δηλαδή σ' αυτό το επώδυνο), και σταματά να αντιδρά. Η «Μαθημένη αβοηθησία» (ή όπως είναι ο όρος στα αγγλικά Learned Helplessness) χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον ερευνητή ψυχολόγο Martin Seligman το 1967, προκειμένου να περιγράψει την κατάσταση ενός ανθρώπου που έχει μάθει να συμπεριφέρεται αβοήθητα και αδυνατεί να ανταποκριθεί στις δύσκολες συνθήκες ακόμα και αν υπάρχουν ευκαιρίες για να βοηθήσει τον εαυτό του. Σχετίζεται άμεσα με την πεποίθηση «δεν είμαι ικανός να κάνω κάτι» γιατί δεν είμαι αρκετά καλός, έξυπνος, ταλαντούχος. Πρόκειται δηλαδή για συμπεριφορά που καθοδηγείται από την πεποίθηση «δεν μπορώ».

Πώς καλλιεργούν οι γονείς τη «μαθημένη αβοηθησία» 
Όλοι οι γονείς θέλουν να έχουν παιδιά ανεξάρτητα που να πιστεύουν στον εαυτό τους και στις ικανότητές τους, και να μπορούν να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Ωστόσο, πολλοί από εμάς συχνά ανατρέπουμε τις πραγματικές μας προθέσεις ακόμα και ασυνείδητα, ενισχύοντας τα συναισθήματα αβοηθησίας και ανικανότητας των παιδιών. Είτε από κεκτημένη ταχύτητα είτε από καλή πρόθεση κάνουμε εμείς τα πάντα για τα παιδιά μας, χωρίς να σκεφτούμε τι μπορούν να κάνουν αυτά για την καθημερινότητά τους.

Μήπως τα σπρώχνω στη μαθημένη αβοηθησία; 
Σκεφτείτε τον τρόπο που επικοινωνείτε με τα παιδιά σαςΧρησιμοποιείτε λέξεις και φράσεις που χτίζουν την αυτονομία και την ανεξαρτησία, ή μήπως ακόμα και άθελά σας η επικοινωνία και η συμπεριφορά σας διδάσκει στα παιδιά το αντίθετο; Πόσο συχνά λέτε στα παιδιά «Άσε, θα στο φέρω εγώ, θα το κάνω εγώ για σένα, θα το χειριστώ εγώ, θα έρθει κόσμος και μάζεψα τα πράγματά σου, αυτό είναι πολύ δύσκολο για σένα»;

Κάθε φορά που ένας ενήλικας κάνει για το παιδί πράγματα που μπορεί να κάνει από μόνο του, μεταφέρει το μήνυμα ότι ξέρει περισσότερα ή καλύτερα. Ακόμα και αν αυτή είναι η αλήθεια, τα παιδιά χρειάζονται και θέλουν να μάθουν να κάνουν τις επιλογές τους, να παίρνουν τις αποφάσεις τους και να κάνουν πράγματα μόνα τους. Όταν οι γονείς ή οι ενήλικες παρεμβαίνουν συνεχώς σε ευθύνες και δραστηριότητες των παιδιών, εμποδίζουν την ανάπτυξη και τη βελτίωση δεξιοτήτων που απαιτούνται στην ενήλικη ζωή. αιτίες μπορεί να βρίσκονται στην παιδική ηλικία ενός ατόμου, στο οποίο δεν υπήρχαν σαφή όρια, κανόνες και συνέπειες και άρα δεν έμαθε πως μπορεί να ορίζει και να έχει τον έλεγχο των καταστάσεων. 

Πώς να το βοηθήσουμε να ξεπεράσει την «ανημπόρια» 

1. Μην υποκύπτετε στις απαιτήσεις του 
Συνήθως οι γονείς που κάνουν πάρα πολλά για το παιδί τους αναλαμβάνοντας όλες τις ευθύνες του, το κάνουν υπερβολικά απαιτητικό. Αν και όλα τα παιδιά μπορεί να γίνουν απαιτητικά ή παραπονιάρικα σε ένα βαθμό, όταν το παιδί ζητά συνεχώς πράγματα και σπεύδουν οι γονείς να τα ικανοποιήσουν αντί να αφήσουν το παιδί να εξυπηρετήσει τον εαυτό του, τότε κατά πάσα πιθανότητα το παιδί θα αναπτύξει ένα ισχυρό αίσθημα ανικανότητας που θα το επιδεικνύει αργότερα σε πολλούς τομείς της ζωής του.

2. Διδάξτε του την υπομονή
Το παιδί αρχίζει και μαθαίνει ότι οι γονείς είναι αυτοί που θα του βρουν απαντήσεις και λύσεις σε οτιδήποτε, με αποτέλεσμα να παραιτείται από κάθε προσπάθεια. Στην πραγματικότητα όμως τα παιδιά είναι σε θέση και μπορούν να λύνουν πολλά πράγματα από μόνα τους. Μπορεί να χρειαστεί περισσότερη προσπάθεια και υπομονή από την πλευρά τους και λιγότερη εμπλοκή από τους γονείς, στο τέλος όμως θα μπορέσουν να τα καταφέρουν!

3. Μάθετε το να παίρνει πρωτοβουλίες  
Αν οι γονείς πιάνουν τον εαυτό τους να αναλαμβάνουν συνεχώς τις ευθύνες των παιδιών όπως να συμμαζεύουν τα δωμάτιά τους, να μαζεύουν τα πιάτα τους, να κάνουν τα καθήκοντα του σχολείου, τότε θα πρέπει να σκεφτούν ότι όλες αυτές οι συμπεριφορές σε καμία περίπτωση δεν βοηθούν τα παιδιά να μάθουν να λειτουργούν ανεξάρτητα και με υπευθυνότητα. Μπορεί να φαίνεται στους γονείς πιο εύκολο και πιο αποτελεσματικό, όμως θα πρέπει να θυμούνται ότι πολύ σύντομα τα παιδιά θα βρεθούν αντιμέτωπα με την ανάληψη ευθύνης ως έφηβοι και ως ενήλικες. Όταν οι γονείς αναλαμβάνουν τα πάντα για τα παιδιά, είτε από ενοχή ή εξάντληση, είτε επειδή θέλουν απλά να γίνει η δουλειά πιστεύοντας πως αυτή είναι η εύκολη διέξοδος, δημιουργούν στα παιδιά εξάρτηση αντί για αυτονομία.

4. Αποφύγετε να είστε υπερπροστατευτικοί 
Όταν ένα άτομο μεγαλώνει σε ένα υπερπροστατευτικό περιβάλλον, στο οποίο όλα του δίνονται απλόχερα και χωρίς κόπο και άρα δεν του δίνεται η ευκαιρία να νιώσει προσμονή, υπομονή για κάτι που επιθυμεί και απογοήτευση για κάτι που χάνει, είναι φυσικό να παραδίδεται στην απάθεια.

Από την Debbie Pincus, MS LMHC (www.empoweringparents.com) 

6 λόγοι που δεν μπορείς να είσαι φίλος με το παιδί σου

Η συγγραφέας και κοινωνική λειτουργός Janet Lehman, μας εξηγεί 6 απλούς λόγους που ένας γονιός δεν πρέπει να είναι φίλος με τα παιδιά του!  

Η αλήθεια είναι ότι αν μπορούσαμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας σαν φίλους όλα θα ήταν πολύ πιο εύκολα για εμάς. Αλλά (δυστυχώς και ευτυχώς) ο ρόλος του γονιού είναι πολύ πιο περίπλοκος. Τα παιδιά εκτός από φιλική συμπεριφορά, χρειάζονται όρια, πειθαρχία και καθοδήγηση. Εκτός όμως από όλα αυτά χρειάζονται και μια απόσταση από τουςγονείς τους, ιδιαίτερα καθώς μεγαλώνουν. Ο ρόλος των γονιών είναι να μαθαίνουν στα παιδιά, να τα εκπαιδεύουν αλλά και να τα διορθώνουν όταν κάνουν λάθη. Αν λοιπόν εξαρχής υιοθετήσουμε το ρόλο του φίλου είναι σχεδόν αδύνατον να μπορέσουμε να θέσουμε όρια ή να μπορέσουμε να τα πείσουμε να πειθαρχήσουν        

1. Αν συμπεριφέρεστε ως φίλοι, είναι σα να του λέτε ότι έχει την ίδια δύναμη με εσάς
Κάποιοι γονείς συμπεριφέρονται στα παιδιά τους φιλικά επειδή θέλουν οι άλλοι να τους θεωρούν cool  γονείς. Κάποιο άλλοι, πάλι συχνά είναι τόσο εξουθενωμένοι από το βαρύ ωράριο που δεν αντέχουν να διαπραγματευτούν οτιδήποτε μαζί τους. Οπότε υιοθετούν το ρόλο του φίλου που είναι σαφώς ένας ρόλος πολύ πιο ξεκούραστος και πιο χαλαρός. Ωστόσο αυτή η συνήθεια με το πέρασμα του χρόνου έχει καταστροφικές συνέπειες για το παιδί, αφενός γιατί το μπερδεύει αφετέρου επειδή του δίνει την εντύπωση ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει.

2. Οι ενήλικοι φίλοι ανταλλάσσουν ενήλικα μυστικά
Οι φίλοι εκμυστηρεύονται ο ένας στον άλλον τα προβλήματά τους, ανταλλάσσουν ενήλικα μυστικά και λένε τα πάντα μεταξύ τους. Ένα παιδί όμως δε μπορεί να «ακούει» τα πάντα. Όλοι οι μεγάλοι κάνουμε ή λέμε πράγματα που μας εκθέτουν, αλλά αυτό αν το κάνουμε σε ένα παιδί, εκείνο θα χάσει το σεβασμό του προς εμάς.

3. Οι φίλοι μοιράζονται τα προβλήματα τουςΕνώ εμείς θα ήταν καλύτερα να μην το κάνουμε. Όταν λέμε το πρόβλημά μας σε ένα παιδί, νιώθει  υπεύθυνο κατά κάποιο τρόπο. Και αυτό δεν είναι καθόλου δίκαιο. Τα παιδιά δε μπορούν να παίζουν το ρόλο του παρηγορητή. Και είναι πολύ χειριστικό εκ μέρους μας να τα υποχρεώνουμε να «παίζουν» οποιοδήποτε ρόλο. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δεν τους μιλάμε για τα προβλήματά που μπορεί να υπάρχουν μέσα στο σπίτι. Αλλά αυτό το κάνουμε με τρόπο μαλακό, καθαρό σαφή και χωρίς μίζερη διάθεση!      

4. Η φιλία με τα παιδιά μας μπορεί να επηρεάσει τη σχέση μας με τον σύντροφό μας
Όταν ο ένας γονιός έχει υποκαταστήσει το ρόλο του με αυτόν του φίλου και ο άλλος είναι ένας «κανονικός» γονιός αυτόματα το παιδί παίρνει τη θέση του δίπλα στο φίλο. Που είναι μαζί του καλός, δεν τον υποχρεώνει να κάνει τίποτα κοπιαστικό και του αφήνει απόλυτη ελευθερία. Τότε ο «κανονικός» γονιός μπαίνει στο περιθώριο της οικογένειας. Και εννοείται πως νιώθει παραμελημένος και κυρίως αδικημένος. Και τότε το ζευγάρι χάνει τη μεταξύ του επαφή.

5. Οι φίλοι δεν αποχωρίζονται ποτέ!Ναι, η φιλία είναι ένας δεσμός ζωής, όπως άλλωστε και ο δεσμός που έχει κάθε γονιός με το παιδί του. Ωστόσο, καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν θα πρέπει να τα εκπαιδεύουμε πως θα ζήσουν μακριά από εμάς. Και να το κάνουμε όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Αν εκτός από γονείς είμαστε και οι κολλητοί των παιδιών, τότε αυτός ο αποχωρισμός γίνεται ακόμη πιο δύσκολος.  

6. Αν ο γονιός είναι φίλος τότε ποιος θα είναι ο γονιός;  
Τα παιδιά έχουν ανάγκη την οικειότητα με τους γονείς τους. Να μπορούν να μοιράζονται τις επιθυμίες, τους φόβους, τα συναισθήματά τους και όλα αυτά που είναι σημαντικά στο δικό τους μικρόκοσμο. Έχουν ανάγκη να νιώθουν απέναντί τους ένα γονιό που δεν είναι ψυχρός ή απόμακρος και δεν επικοινωνεί μαζί τους μόνο με απαγορεύσεις ή το λεγόμενο «κήρυγμα». Παρόλα αυτά δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι βοηθητικό για τα παιδιά να είναι φίλοι με τους γονείς τους, τουλάχιστον όχι με τη στενή έννοια του όρου. Ένα τέτοιο «μπέρδεμα» ρόλων είναι ικανό να αποσταθεροποιήσει ένα παιδί και να το γεμίσει με ανασφάλεια. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από την οριοθέτηση των γονιών. Ακόμα κι αν δείχνουν επιφανειακά ότι αντιδρούν απέναντι σε αυτή, κατ’ ουσία το βιώνουν ως μία ένδειξη φροντίδας. Οπότε ένα σταθερό πλαίσιο αναφοράς σε συνδυασμό με αγάπη και αποδοχή είναι ο καλύτερος τρόπος να μεγαλώσει ένα παιδί.  

Και τέλος μην ξεχνάτε: τα παιδιά γονείς χρειάζονται, φίλους έχουν.

Πόσο «επικίνδυνοι» είναι οι φιλελεύθεροι γονείς;

Είστε υπερβολικά ανεκτικοί και υποχωρητικοί με τα παιδιά σας και αρνείστε να τους βάλετε όρια στο όνομα του φιλελευθερισμού; Ο νευροψυχίατρος και ειδικευμένος σε θέματα συμπεριφοράς D.r David Sack, μας λέει γιατί οι φιλελεύθεροι γονείς είναι εξίσου «επικίνδυνοι» με τους αυταρχικούς!

Ο γνωστός φιλελεύθερος φιλόσοφος Μοντεσκιέ έλεγε: «Ελευθερία δεν είναι να κάνει κανείς ό,τι θέλει, αλλά να μπορεί να κάνει ό,τι πρέπει». Σήμερα πολλοί γονείς βασιζόμενοι σε μια λανθασμένη ή ψεύτικη έννοια του φιλευθερισμού αναπτύσσουν μια υπερβολικά ανεκτική συμπεριφορά προς τα παιδιά τους, με καταστροφικά –πολλές φορές- αποτελέσματα.

Τα χαρακτηριστικά των υπερβολικά φιλελεύθερων γονιών
Οι ανεκτικοί και φιλελεύθεροι γονείς φοβούνται να υποστηρίξουν ανοικτά τις απόψεις και τα πιστεύω τους και αποφεύγουν τη σύγκρουση με κάθε τρόπο. Αισθάνονται αδύναμοι να εμποδίσουν την προκλητική συμπεριφορά των παιδιών τους και φτάνουν να την θεωρούν ένα αναγκαίο κακό.

Γιατί είναι λάθος να είμαστε υπερβολικά φιλελεύθεροι 
1. Το παιδί πρέπει να καταλάβει ότι οι γονείς του έχουν διαφορετικό ρόλο από εκείνο και ότι φροντίζουν για την ασφάλειά του. Τα όρια χρειάζονται γιατί κάποιος οφείλει να είναι υπεύθυνος και να φροντίζει τα πρέπει που είναι πιο σημαντικά από τα θέλω. Είναι πολύ τρομακτικό για ένα παιδί να σκέφτεται ότι κανείς δεν είναι υπεύθυνος για εκείνο σε ένα κόσμο που πιθανόν του φαίνεται τρομακτικός.

2. Όταν όλες οι επιθυμίες του παιδιού ικανοποιούνται ακόμα και εις βάρος κάποιου άλλου, εκείνο θεωρεί πως όλες οι σχέσεις λειτουργούν κατά αυτόν τον τρόπο. Αυτό θα του δημιουργήσει προβλήματα στη σύναψη φιλικών και ερωτικών σχέσεων αργότερα, αφού κάθε φορά θα θεωρεί τις δικές του επιθυμίες σημαντικότερες. Τα παιδιά που μεγαλώνουν κατ’ αυτόν τον τρόπο συνήθως καταλήγουν εγωκεντρικοί ενήλικες.

3. Αν οι γονείς κάνουν τα πάντα για να μην στεναχωρήσουν το παιδί του, αυτό λαμβάνει το μήνυμα πως δεν μπορεί να ανεχθεί την απογοήτευση και τη στενοχώρια. Σε όλη λοιπόν την ενήλικη ζωή του θα κάνει ό,τι είναι απαραίτητο για να αποφύγει συναισθήματα που θεωρεί ότι δεν μπορεί να αντέξει, όπως για παράδειγμα να αποφεύγει το ρίσκο

4. Με την υπερβολική ανεκτικότητα το παιδί δεν μαθαίνει ποτέ να θέτει όρια στον εαυτό του, μια δεξιότητα που είναι σημαντική την περίοδο του σχολείου και φυσικά στην ενήλικη ζωή του. Έτσι δεν αναπτύσσει αυτοπειθαρχία και δεν μπορεί να εργαστεί πάνω σε στόχους, που θα το βοηθήσουν να έχει μια χαρούμενη ζωή.

5. Με την συνεχή εκπλήρωση ακόμα και των πιο παράλογων επιθυμιών του, το παιδί δυσκολεύεται να αναπτύξει σεβασμό για τον εαυτό του. Η εσωτερική ευτυχία έρχεται όταν κάποιος αποδέχεται τον εαυτό του στην ολότητά του και κατανοεί και τα άσχημα συναισθήματά του, όπως τον θυμό, τη στενοχώρια ή την απογοήτευση. Οι γονείς που αντιδρούν με τρόπο που δείχνει ότι αποφεύγουν την «σκοτεινή» πλευρά του παιδιού του δίνουν το μήνυμα ότι η πλευρά αυτή δεν είναι αποδεκτή. Έτσι το παιδί αισθάνεται ότι δεν αγαπιέται ολοκληρωτικά.

Γιατί  ο υπερβολικά «ανεκτικός» τρόπος ανατροφής υποσκάπτει στη σχέση γονιού-παιδιούΌταν το παιδί δεν εμπιστεύεται τον γονιό του για να το βοηθήσει να διαχειριστεί όλη τη γκάμα των συναισθημάτων του, δεν αισθάνεται δεμένο μαζί του. Έτσι γίνεται πιο απαιτητικό και προκλητικό και αναζητά το ίδιο όρια, αλλά και αποδείξεις ότι πράγματι το αγαπούν. Για τα παιδιά όμως η προκλητική συμπεριφορά δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ασυνείδητη κραυγή αγωνίας προς τους γονείς του.  Ζητάει το δικαίωμά του να βοηθήσουν τη διαδικασία ανάπτυξής του. Δοκιμάζει τη σταθερότητά τους και την ικανότητά τους να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες. Έτσι θέλει να εμπεδώσει μέσα του ότι ανήκει σε μια στέρεη και ασφαλή οικογένεια. Τότε μόνο μπορεί να νοιώσει ήρεμο και ασφαλές ώστε να προχωρήσει στο δρόμο της ανεξαρτητοποίησης του χωρίς το άγχος του αποχωρισμού και την αίσθηση του αδύναμου.