Τα πρότυπα των γονέων

Το παιδί διαμορφώνει την ταυτότητα του έχοντας ως πρότυπο τους γονείς του.

Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε

μια θέση
στη ζωή των άλλων.
Ή
ένα θάνατο
για τη ζωή των άλλων…  Τάσος Λειβαδίτης

Εάν οι γονείς έχουν υγιείς προσωπικότητες, ανοίγεται για κείνον διάπλατα ένας δρόμος, όπου οι επιλογές είναι ξεκάθαρες και οι εσωτερικές συγκρούσεις αφορούν υποτυπώδη θέματα που δεν μπορούν να αναστείλουν την ομαλή του λειτουργία.

Εάν οι γονείς έχουν αντιμετωπίσει τις δικές τους ψυχικές δυσκολίες, αυτό θα γίνει πηγή ευτυχίας για το παιδί  τους, γιατί θα  χτίσει, πάνω σε γερά θεμέλια, ένα υγιή εαυτό με υλικά σταθερότητας, συνέχειας και συνοχής που θα μπορεί να αποδέχεται το θετικό στη ζωή του και να το αξιοποιεί, ενώ το αρνητικό θα το επεξεργάζεται και θα καλλιεργεί τα μαθήματά του.

Εάν αναπτύσσεται σε ένα περιβάλλον ψυχικής ηρεμίας, εσωτερικεύει ανενόχλητο τα χαρακτηριστικά των γονιών του και στη συνέχεια δημιουργεί ένα καμβά, όπου αναδεικνύεται μια σύνθεση στοιχείων και από επιρροές άλλων σημαντικών ανθρώπων, που μπορούν να επιδράσουν θετικά στη διαμόρφωση του ψυχισμού του.

Τι συμβαίνει όμως άραγε όταν οι ταυτίσεις με τους γονείς γίνονται σε μια τραυματική βάση;

Όταν οι γονείς δεν μπορούν να συγκρατήσουν τις παρορμήσεις τους και εγκαταλείπονται σε αυτές, αρνούμενοι να βάλουν ένα πλαίσιο σε συγκρούσεις που τους κυριεύουν και καθιστούν δύσκολη τη σχέση με τον εαυτό τους, τη σχέση με τον σύντροφο τους και τελικά με το παιδί τους;

Όταν προβάλουν στο παιδί τους τις δικές τους δυσκολίες (αρνούμαι να δω τα λάθη μου, αλλά κρίνω μόνο τα δικά σου, αποφεύγω να διακρίνω τις αποτυχίες μου και σου καταλογίζω εσένα ότι αποτυγχάνεις σε ό,τι προσπαθείς, δυσκολεύομαι να σταθώ μόνος μου, αλλά κατηγορώ εσένα για αυτό κ.α), τότε το παιδί αποκτά μια εικόνα που δεν είναι δική του, αλλά των δυσκολιών των γονιών του.

Αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο για τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του, την ψυχική του υγεία, τη σεξουαλική του ταυτότητα.

Το παιδί υφαίνει την προσωπικότητα του με νήματα που ενσωματώνει από τους γονείς του. Όσο πιο διαταραγμένοι είναι οι γονείς, τόσο το αποτέλεσμα που θα αποτυπώνεται στο παιδί θα είναι τραυματικό για το ίδιο, καταστροφικό για τις επιλογές του, αλλά και για την πορεία της ζωής του.

Υποδύεται ρόλους που δεν τον εκφράζουν, αλλά είναι αναπαραστάσεις των προβολών των γονιών του προς αυτόν. Σκηνοθετεί  τη ζωή του, η οποία είναι βασισμένη σε ξένο σενάριο, πιστεύοντας όμως πως αυτή είναι η αλήθεια του.

Η αντήχηση μέσα του της σύγκρουσης των γονιών τον κάνουν να νιώθει μετέωρος σε ένα κενό που δεν μπορεί να ορίσει μόνος του. Αισθάνεται ότι δεν μπορεί να βασιστεί σε εκείνους, αλλά και ότι δεν  μπορεί να τους αποχωριστεί.

Ο υγιής αποχωρισμός του παιδιού από τους γονείς του και η ανάληψη της ευθύνης του σαν ενήλικας γίνεται όταν νιώσει ασφαλής. Έχοντας τοποθετήσει μέσα του υγιή στοιχεία από τους γονείς του, δημιουργεί μέσα του μια νοητή φωλιά που την παίρνει μαζί του, κατοικεί με ασφάλεια σε αυτήν και οργανώνει τα ταξίδια του.

Αισθάνεται γεμάτος από εικόνες σιγουριάς από εκείνους, νιώθει ότι έχει την άδεια να πετάξει ελεύθερα και έτσι απλώνει τα φτερά του και δοκιμάζει με εμπιστοσύνη και ασφάλεια τις δυνάμεις του.

Αν όμως τον παρεμποδίσουν οι ψυχικές δυσκολίες των γονιών του, εξαρτάται από κείνους με νοσηρό τρόπο, αδυνατώντας να κάνει βήματα, μη μπορώντας να αντέξει τις ματαιώσεις τις ζωής. 

Μένει κοντά τους με ένα νοσηρό τρόπο προσπαθώντας να τους θεραπεύσει, ώστε να μπορέσει να κατακτήσει την πολυπόθητη σταθερότητα και ελευθερία του μέσα από εκείνους. Θυσιάζεται για εκείνους προσμένοντας να αλλάξουν και στη συνέχεια θυσιάζει τον εαυτό τους στους άλλους.

Γίνεται ένας  Ιάσονας, ανάμεσα σε δυο συμπληγάδες πέτρες, όπου είναι ακινητοποιημένος να αντιδράσει, γιατί δεν μπορεί να σκεφτεί τον εαυτό του και το δικαίωμα στην ελευθερία του, αλλά εκείνους και τα προβλήματά τους, οπότε η σύνθλιψη του εαυτού του είναι μοιραία.

Κάθε που απομακρύνεται από εκείνους ανησυχεί για τη ζωή τους, για τα συναισθήματά τους, φοβάται πως  χωρίς εκείνον δεν θα τα καταφέρουν. Σαν Ιφιγένεια που του ζητούν να θυσιαστεί για το δικό τους ταξίδι παραιτείται από τα δικά του όνειρα και αργοπεθαίνει ψυχικά.

Τα όνειρά του χάνουν το νόημά τους, γιατί η επιθυμία του αποτελεί βάρος για εκείνον, μια που ορισμός της επιθυμίας είναι η εξυπηρέτηση της επιθυμίας των άλλων. Κάθε θέλω του μαραίνεται, κάτω από το αφρόντιστο βλέμμα του, στη σκέψη της κούρασης που θα επακολουθήσει η ανάληψη μιας επιθυμίας που, και μόνο το άκουσμά της, τον βαραίνει.

Και όταν καταφεύγει στο μαγικό κόσμο της φαντασίας και ξεδιπλώνει το δημιουργό μέσα του, εκείνο που τον αποτρέπει είναι η ιδέα ότι πρέπει να πλάσει τα όνειρά του με υλικά που θα γαληνέψουν τους γονείς τους, για να μπορέσει και εκείνος να αποδεχτεί την πολυπόθητη ειρήνη στην ψυχή του.

Δεν έχει μάθει να σκέφτεται τον εαυτό του, οπότε οτιδήποτε κάνει το κάνει για τους άλλους και δεν αποτελεί χαρά για τον ίδιο. Προσφέρεται στους άλλους, προσφέρει και τη χαρά από τη δημιουργικότητά του και για εκείνον δεν μένουν παρά μόνο κάτι ψίχουλα, που δεν αρκούν για να χορτάσουν τη συναισθηματική του πείνα.

Ματαιωμένος καθηλώνεται ή αναβάλλει, αδυνατώντας να εμπιστευτεί τον εαυτό του και να χαράξει καινούργιους δρόμους. Βαδίζει στα χνάρια των γονιών του, υποκύπτει στις προσδοκίες τους, νιώθει ανασφάλεια και αβεβαιότητα στην ιδέα της αλλαγής και κάθε αεράκι ελευθερίας το αισθάνεται ως απειλή οπότε το αποφεύγει. 

Το φράγμα του ψυχισμού του διάχυτο από συναισθηματική δυσφορία δεν μπορεί να συγκρατήσει τα συναισθήματά του και να αποτελέσει ασπίδα που θα επεξεργάζεται τα εξωτερικά ερεθίσματα, ώστε να καλοδέχεται τα θετικά, να απαγκιστρώνεται από τα αρνητικά και να φιλτράρει τα μαθήματα από τις εμπειρίες του.

Έχοντας την ψυχική του φυσαλίδα διαρρηγμένη από τις παρορμήσεις των γονιών του, καθετί που αφουγκράζεται, ακόμα κι αν είναι θετικό, το απωθεί, για να μην κινδυνεύσει άλλο ο ψυχικός του κόσμος. Σαν η χωρητικότητα του ψυχικού του σάκου να είναι κατειλημμένη από οδύνη, οπότε οτιδήποτε άλλο δεν μπορεί να είναι ευπρόσδεκτο.

Όταν ένας άνθρωπος ματαιώνεται συνεχώς κάτω από μια ψυχική δυσφορία, η οποία αναπαράγεται στο περιβάλλον του, τότε δεν μπορεί να νιώσει ασφάλεια και να εμπιστευτεί τον εαυτό του και τους άλλους.

Παραμένει δέσμιος των ανασφαλειών του και προβάλλει ή μεταθέτει στους άλλους τους φόβους του, ενώ ο ψυχικός του κόσμος είναι αλωμένος από φαντάσματα του παρελθόντος που τον εμποδίζουν να ζήσει. Νιώθει εγκλωβισμένος και θέλει τεράστιο ψυχικό αγώνα, για να βγει από τα αδιέξοδα που πλέον τοποθετεί ο ίδιος τον εαυτό του.

Εκείνο που το τρομάζει περισσότερο είναι ότι όσο μεγαλώνει και από παιδί γίνεται έφηβος και στη συνέχεια ενήλικας, διαπιστώνει ότι οικειοποιείται συμπεριφορές που τον είχαν πληγώσει στο παρελθόν και τις υιοθετεί στις σχέσεις του με τους σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή του.

Αναπαράγει λάθη τα οποία τον είχαν τραυματίσει ή επιδιώκει καταστάσεις όπου αναβιώνει τα ίδια συναισθήματα, αλλά η ηχώ της απαξίωσης αντηχεί μέσα του και σαν να του κάνει υποδείξεις για ένα τρόπο που θα πρέπει να ακολουθήσει.

Κάποια παιδιά ή έφηβοι, στην προσπάθεια τους να μην αποδιοργανωθούν ψυχικά, αποσχίζονται πρόωρα από τον γονιό που πάσχει, με σοβαρό κίνδυνο για τη σεξουαλική τους ταυτότητα, αν είναι του ίδιου φύλου, ενώ, αν είναι διαφορετικού, καταδικάζονται σε μια μοναξιά, αναζητώντας εκείνο που τους έλειψε σε πρόσωπα, όπου εκείνο που τους ελκύει είναι η οικειότητα με τον γονιό που πάσχει.

Γίνονται δέσμιοι των νοσηρών τους επιλογών και εκείνες πλέον γίνονται ένας μονόδρομος, από τις οποίες δεν μπορούν να ξεφύγει. Όταν  ο πίνακας πάνω στον οποίο έχει τοποθετηθεί η ζωή τους είναι διαποτισμένος από μια ψυχική δυσφορία, τότε οι επιλογές που ακολουθούν είναι το ίδιο διαποτισμένες από νοσηρότητα.

Οι γονείς θα πρέπει να σκύψουν στον εαυτό τους, στη μεταξύ τους σχέση, να αναζητήσουν τους λόγους που καταφεύγουν σε παρορμητικές συμπεριφορές και να προσπαθήσουν να τις αλλάξουν, γιατί αυτές οι συμπεριφορές καθρεφτίζονται στο παιδί τους. Τις υιοθετεί και τις αναπαράγει.

Οι γονείς ενός παιδιού είτε είναι μαζί είτε αποφασίσουν να ακολουθήσουν διαφορετικούς δρόμους είναι πάντα γονείς. Η ευθύνη για ένα παιδί δε σταματά, επειδή υπάρχουν προβλήματα σε μια σχέση.

Και βέβαια το ζευγάρι, που η σχέση του ραγίζει, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να δουν ο καθένας στο παιδί τους χαρακτηριστικά του πρώην συντρόφου και να νιώσουν συναισθήματα απογοήτευσης, ματαίωσης, απόρριψης, θα πρέπει να τα αντιμετωπίσουν θεραπευτικά, γιατί ένα παιδί, αν το κοιτάμε με ένα συγκεκριμένο τρόπο, μοιραία υιοθετεί αυτά τα χαρακτηριστικά.

Τα λάθη που έχουν γίνει στο παρελθόν είναι αναστρέψιμα, όταν υπάρχει η διάθεση από εκείνους να τα αναγνωρίσουν, να προσπαθήσουν να τα διορθώσουν και να ζητήσουν απλόχερα συγνώμη από το παιδί τους.

Τα τραύματα του παρελθόντος μπορούν να επουλωθούν, εάν οι γονείς τα παραδεχτούν και αποφασίσουν να αλλάξουν τις συμπεριφορές τους, εκφράζοντας με ένα υγιή τρόπο  το ενδιαφέρον προς τον εαυτό τους και κατ’ επέκταση για τους ανθρώπους που είναι σημαντικοί για εκείνους.

Οι άνθρωποι, που έχουν μεγαλώσει με γονείς οι οποίοι είχαν εγκαταλειφθεί στις παρορμήσεις τους, καλούνται να επουλώσουν τα τραύματά τους, μετά που θα τολμήσουν να τα αναγνωρίσουν και να έρθουν σε επαφή με τα συναισθήματα που είχαν απωθηθεί στον ψυχισμό τους. Η ζωή μας δεν είναι μονόδρομος.

Όσο δύσκολες κι αν ήταν οι συγκυρίες του παρελθόντος, μπορεί ο καθένας μας να διαφοροποιηθεί από την εικόνα που σχημάτισε για τον εαυτό του ως παιδί, μέσα από λάθος καθρεφτίσματα που δεν εξέφραζαν αυτόν, αλλά δυσκολίες άλλων. Μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που σχετίζεται με τον εαυτό του και με τους άλλους, αν τολμήσει να κοιτάξει την αλήθεια του, χωρίς φόβο ή πάθος.

Το παρελθόν μας μπορεί να είναι ο χάρτης μας, όμως εμείς είμαστε οι δημιουργοί της ζωής μας. Μπορούμε αποφασιστικά να τολμήσουμε να χαράξουμε  νέα μονοπάτια, αδοκίμαστες αλλά γοητευτικές διαδρομές, που θα τις διασχίζουμε είτε μόνοι μας απολαμβάνοντας την πορεία της ζωής μας είτε με άλλους ελκυστικούς συνοδοιπόρους που θα μας ενώνει μαζί τους η επιθυμία για ζωή.

Αν θα αναπαράγουμε το παρελθόν μας ή αν θα δημιουργήσουμε ένα νέο παρόν και ένα νέο μέλλον μέσα από τη σύνθεση αλλά και μέσα από τη διαφοροποίηση, εξαρτάται από μας. Από την αποφασιστικότητά μας, από την τόλμη μας, από την επιθυμία μας να υπάρξουμε ως οραματιστές ενός καλύτερου αύριο, ως καλλιτέχνες των στόχων μας, ως πομποί και δέκτες ζωής.

Γράφει η Αγγελική Μπολουδάκη
Η Αγγελική Μπολουδάκη είναι ιδιώτης Κοινωνική Λειτουργός, τέως στέλεχος του Κέντρου πρόληψης της χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών Ν.Χανίων και τέως Εκπαιδευτικός Α.Τ.Ε.Ι. Είναι συγγραφέας του βιβλίου ‘Μαμά, μπαμπά, δε με κοιτάξατε και χάθηκα’, Εκδόσεις Αραξοβόλι

Thessaloniki Arts and Culture  http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Όταν το παιδί δε θέλει αδερφάκι

Είστε έγκυος στο δεύτερο παιδάκι σας και ανακοινώνετε στο πρωτότοκό σας ότι σε λίγους μήνες θα αποκτήσει αδερφάκι. Τι γίνεται όμως όταν, αντί για τον ενθουσιασμό που περιμένατε, το μικρό σας δυσανασχετεί και δηλώνει ότι δε θέλει αδερφάκι;
Πολλά παιδιά εντυπωσιάζονται με την ιδέα του μεγάλου αδερφού και ανυπομονούν να έρθει το καινούριο μωρό. Κάποια αλλά όμως δε νιώθουν καθόλου έτοιμα να μοιραστούν την αγάπη και την προσοχή των γονιών τους με ένα άλλο πρόσωπο και φοβούνται ότι θα χάσουν την αποκλειστικότητα. Πολλά παιδιά μάλιστα παλινδρομούν σε μωρουδίστικες συμπεριφορές (κάνουν πάλι τσίσα πάνω τους, ζητούν ξανά μπιμπερό ή πιπίλα κλπ), σε μια προσπάθεια να ξανακερδίσουν την προσοχή της μαμάς και του μπαμπά.

Αυτό που κυρίως φοβούνται είναι ότι η ζωή τους, όπως την ήξεραν, θα αλλάξει ριζικά και εκείνα δεν είναι έτοιμα, ούτε και επιθυμούν αυτές τις αλλαγές. Μερικά παιδιά μάλιστα είναι τόσο μπερδεμένα σχετικά με το πώς πρέπει να φερθούν στο μωρό και πώς πρέπει να νιώθουν γι’ αυτό, που επιδεικνύουν αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά: στο σπίτι είναι αγγελάκια και στο σχολείο γίνονται επιθετικά και βίαια ή το αντίστροφο.

Αν θέλετε να προετοιμάσετε το παιδί σας για να δεχτεί θετικά το αδελφάκι του, ακολουθήστε τα παρακάτω:

• Πάρτε το μαζί σας στα ψώνια και αφήστε το να διαλέξει κάτι (παιχνίδι ή ρούχο) για το μωρό.
• Συζητήστε μαζί του και απαντήστε ήρεμα σε όλες τις απορίες του.
• Μιλήστε του με ενθουσιασμό για τα θετικά του να είναι μεγάλος αδερφός.
• Ζητήστε του να σας προτείνει ονόματα για το μωρό.
• Πάρτε το αγκαλιά και καθησυχάστε τους φόβους του, λέγοντάς του πώς θα είστε πάντα εκεί γι’ αυτό και θα το αγαπάτε.
• Κάντε υπομονή και μην το πιέζετε, αφού σταδιακά θα αλλάξει γνώμη.

πηγή: mother.gr

ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟ ΠΟΤΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ – ΙΔΑΝΙΚΟ ΓΙΑ ΑΠΩΛΕΙΑ ΒΑΡΟΥΣ, ΛΑΜΠΕΡΟ ΔΕΡΜΑ ΚΑΙ ΚΥΤΤΑΡΙΤΙΔΑ!

Ο λιναρόσπορος είναι γεμάτος με βιταμίνες, μέταλλα, ίνες, και τα λιπαρά οξέα τα οποία είναι απαραίτητα για τη σωστή λειτουργία του εντέρου. Βοηθά επίσης στη μείωση του σακχάρου στο αίμα και ελέγχει την όρεξη. Βοηθά επίσης να απορροφηθούν τα θρεπτικά συστατικά στα τρόφιμα, καθαρίζει τα έντερα, και τροφοδοτεί τον οργανισμό με λεκιθίνη.

Συστατικά Στοιχεία

-6 Κουταλιές της σούπας λιναρόσπορο
-2 Λίτρα βραστό νερό

Οδηγίες:

Ρίχνουμε το βραστό νερό μέσα σε ένα δοχείο, προσθέτουμε το λιναρόσπορο και κλείστε το καλά.

Κάνετε το αυτό το απόγευμα και αφήστε το μείγμα να παραμείνει έτσι όλη τη νύχτα. Το επόμενο πρωί, στραγγίξτε το μείγμα. Θα πρέπει να έχετε ένα πυκνό μείγμα.

Πιείτε 300 ml 3-4 φορές την ημέρα, 30 λεπτά πριν από κάθε γεύμα .

Πίνετε αυτό το μείγμα για τουλάχιστον 10 ημέρες και στη συνέχεια να κάνετε ένα διάλειμμα 10 ημερών.

Μπορείτε να το συνεχίσετε να το πίνετε μέχρι να είστε ευχαριστημένοι με τα αποτελέσματα.

* Επιμέλεια :Μαρία Κρεμμύδα 

Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν!

Τι χρειάζεται ένα παιδί για να μεγαλώσει σωστά;

Εδώ και 4-5 χρόνια, συναναστρεφόμενος με κόσμο σε διάφορες δημόσιες δραστηριότητες ή στην ιδιωτική μου θεραπευτική πρακτική, οι περισσότεροι γονείς μού έλεγαν το εξής: «Έχουμε προβλήματα με το παιδί. Μήπως πρέπει να το πάω σε ψυχολόγο;»

Από την αδρή λοιπόν κατεύθυνση που τους έδινα, ακούγοντας λίγα πράγματα, πρόσεξα ότι 9 στις 10 φορές τούς έλεγα ότι σαν γονείς να κάνετε αυτό, εκείνο, και κατέληγα να τους λέω ότι το παιδί δεν χρειαζόταν ψυχολόγο, αλλά γονείς.

Αυτή η φράση καμπάνισε σιγά σιγά στο μυαλό μου, μάζεψε όλες αυτές τις θεραπευτικές εμπειρίες και γνώσεις που βρίσκονται πίσω από αυτό το βιβλίο και άνοιξε τον δρόμο για να γεννηθεί η άποψη  ότι 9 φορές στις 10 τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο, αλλά γονείς.

Μιλώντας, βέβαια, πάντα για συνηθισμένα παιδιά, με συνηθισμένους γονείς, σε συνηθισμένες οικογένειες. Εκεί πέρα είναι κατά κανόνα θέμα ανατροφής και όχι θεραπείας.

Πότε ξεκινάει η διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού;

Η διαπαιδαγώγηση ξεκινάει πριν ακόμα γεννηθεί το παιδί, από τη στιγμή που υπάρχει μέσα στη φαντασία και στην επιθυμία των γονέων.

Οι γονείς τότε καλούνται να ρυθμιστούν οι ίδιοι σωστά, ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν στη γονεϊκή λειτουργία, να μπορέσουν να λειτουργήσουν ως γονείς. Αν δεν είναι έτοιμοι αυτοί,  όταν γεννηθεί το παιδί, θα υπάρξουν τριβές. Διότι, δυστυχώς, τα περισσότερα πράγματα δεν τα συζητούν οι άνθρωποι, γιατί τα θεωρούν αυτονόητα.

Είναι αυτά που έχουν οι ίδιοι σαν ηθικές αξίες και σαν τεχνογνωσία, φυτεμένα βαθιά μέσα στο μυαλό τους από τις προηγούμενες γενιές, από τους γονείς τους. Υπάρχει μεν με τα χρόνια εξέλιξη, αλλά υπάρχει και ένας πυρήνας ηθικών αναφορών και μια γενική ιδέα του κόσμου, που μεταβιβάζεται έστω και ασυνείδητα.

Μπορούμε να αποφύγουμε τα λάθη των γονιών μας; Τι γίνεται αν κάποιος δεν συμφωνεί με τον ηθικό πυρήνα των γονιών του;

Το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να είναι κανείς ειλικρινής με τον εαυτό του και να εξετάσει πολύ προσεκτικά και με νηφαλιότητα τι είναι σωστό και τι λάθος, τι μπορεί να κρατήσει και τι όχι.

Η σχέση παιδιού και γονιού είναι γεμάτη πάθος και περιστατικά, που σημαίνει ότι δεν έχουμε αρκετή απόσταση ώστε να κρίνουμε. Συνεπώς δεν πρέπει να βιαζόμαστε να μετατοπίσουμε στους γονείς μας τα λάθη και τις ευθύνες.

Θα πρέπει να αναρωτηθούμε μήπως υπερβάλλουμε κάπου, επηρεασμένοι από τις δύσκολες συναισθηματικές διαστάσεις που έχουν οι στενές σχέσεις, όπως είναι αυτές μεταξύ παιδιών και γονιών. Από τη στιγμή που είναι ειλικρινής και στοχαστεί, και ενδεχομένως κουβεντιάσει και με κάποιους ανθρώπους που εμπιστεύεται, είναι στο χέρι του να πει δεν θα το κάνω έτσι, θα το κάνω αλλιώς.

Τι σημαίνει, όμως, να είσαι γονιός;

Το να είσαι γονιός είναι τέχνη, που σημαίνει ότι απαιτεί τεχνογνωσία και ευαισθησία, είναι στάση ζωής.

Μέχρι και την προηγούμενη γενιά, αυτή η μετάβαση γινόταν αυθόρμητα. Όμως με τις ραγδαίες αλλαγές στις Δυτικές κοινωνίες, έχουν χαθεί πολλές κοινές αναφορές ανάμεσα στους γονείς μας και στους σημερινούς νέους γονείς. Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχουν χάσματα και στην τεχνογνωσία πώς μεγαλώνεις ένα παιδί, αλλά και στην αίσθηση του κόσμου που χαρακτηρίζει τη μία γενιά μετά την άλλη.

Υπάρχει, λοιπόν, ένα κομμάτι που μεταδίδεται κοινωνικά, υπάρχει όμως κι ένα κομμάτι που εξαρτάται από τις παρούσες συνθήκες κάθε φορά, και είναι αλήθεια ότι αυτή η τέχνη του γονιού μαθαίνεται. Είτε διδάσκεται ρητά, είτε με έμμεσο αυθόρμητο τρόπο. Γονιός λοιπόν γίνεσαι, δεν γεννιέσαι.

Τι χρειάζεται ένα παιδί για να μεγαλώσει σωστά;

Ένα παιδί για να μεγαλώσει σωστά θέλει αγάπη και κανόνες. Για να είμαι πιο ακριβής, δεν θέλει αγάπη γενικώς. Αλλιώς αγαπάς τον εραστή σου και την ερωμένη σου, αλλιώς αγαπάς τον φίλο σου, τον γνωστό σου, κάποιον συγγενή. Κάθε αγάπη πρέπει να ταιριάζει με τον δέκτη της.

Το παιδί θέλει έντεχνη αγάπη, με ειδική συνταγή. Αυτή η συνταγή έχει τρία συστατικά. Το πρώτο είναι ηπαρουσία, το δεύτερο η αποδοχή και το τρίτο η άφοβη καθοδήγηση.

Η παρουσία σημαίνει ότι το παιδί θέλει να αισθάνεται ότι οι γονείς του ήταν ανέκαθεν εκεί, πριν έρθει αυτό στον κόσμο, και θα είναι πάντα εκεί ό,τι και να γίνει. Μπορεί να το μαλώσουν, να του πουν οτιδήποτε, αλλά θα του πουν «μα τι είναι αυτό που έκανες, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ». Δηλαδή θα είναι πάντα κοντά του.

Το δεύτερο είναι η αποδοχή. Ότι δηλαδή θα κάνει κάτι σωστά, κάτι άλλο λάθος, θα είναι και όμορφο και άσχημο, αλλά θα αγαπιέται επειδή είναι παιδί τους. Που σημαίνει ότι οι γονείς λένε στο παιδί «σε θέλουμε να υπάρχεις έτσι όπως είσαι. Έχεις μια θέση μεταξύ μας». Αυτό είναι τεράστιας σημασίας για το παιδί, γιατί έτσι νιώθει την αποδοχή και στον έξω κόσμο.

Η άφοβη καθοδήγηση σημαίνει ότι κρατάς το παιδί σου σταθερά από το χέρι για να παίξει, για να πάτε βόλτα κ.ο.κ., και όπου πρέπει το συγκρατείς ή του δείχνεις τι πρέπει να κάνει.

Είναι σαν να θέτεις όρια;

Είναι κάτι παραπάνω από όρια. Ο κανόνας είναι βαθύτερη έννοια από τα όρια. Σαν να παίζεις μουσική, όπου υπάρχει η έννοια του σωστού και του φάλτσου. Το παιδί ζητάει να του δώσεις την τέχνη του ζην. Αυτό είναι ο κανόνας.

«Μπορεί να έχει λάθη αυτό που σε μαθαίνουμε, μπορεί εσύ να βρεις άλλους τρόπους να το κάνεις καλύτερα, αλλά εμείς αυτό ξέρουμε και σου το μεταδίδουμε, ώστε να ξέρεις την τέχνη της ζωής σε αυτό το περιβάλλον που ζεις τώρα, για να μπορείς να τα βγάλεις καλά πέρα».

Πώς θα ξέρει ένας γονιός πότε να θέσει τα όρια και ποιοι είναι οι κανόνες;

Σε αυτά ο καθένας έχει ήδη μέσα του μια γνώση. Και με αυτά που έχει στο μυαλό του, με αυτά πορεύεται. Δεν υπάρχει γενικός κανόνας για όλους τους ανθρώπους, για όλες τις οικογένειες, για όλα τα παιδιά.

Το βασικότερο απ’ όλα, γιατί είναι η βάση της ανθρώπινης σχέσης, είναι ότι οι γονείς πρέπει να μάθουν στο παιδί τους να σέβεται τους γονείς τους επειδή είναι γονείς του και όχι για άλλον λόγο. Σε μια συνηθισμένη οικογένεια, το παιδί δεν είναι καλός κριτής για το πώς θα του φερθούν οι γονείς για να είναι καλοί γονείς.

Οι γονείς θα πορευθούν όπως οι ίδιοι καταλαβαίνουν. Απλώς πρέπει να είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους, ούτως ώστε αν δουν ότι κάτι δεν πάει καλά, να το σκεφτούν, να το συζητήσουν μεταξύ τους, με τους συγγενείς τους και, στο τέλος, ας πάνε να μιλήσουν με κάποιον ειδικό, αν δεν μπορούν να το λύσουν.

Στην αγάπη πρέπει να υπάρχουν όρια; Μερικές φορές από τη μεγάλη αγάπη πνίγουμε τον άλλον…

Αυτό είναι φάλτσο, επειδή η αγάπη των γονιών πρέπει να είναι έντεχνη αγάπη και όχι λουτρό αγάπης, που πετάς μέσα το παιδί και ό,τι γίνει. Πρέπει να ξέρεις ότι το παιδί δεν είναι εξάρτημα δικό σου, δεν ζει για εσένα, για να εκπληρώσει τα δικά σου ανεκπλήρωτα όνειρα και να γιατρέψει τις δικές σου απογοητεύσεις, αλλά φτιάχνεις ένα πλάσμα που από την πρώτη στιγμή της ζωής του έχει αυτοτέλεια.

Στις σχέσεις εξάρτησης γράψε λάθος. Σε κάθε τέχνη υπάρχει το σωστό και το λάθος. Στη μουσική το λέμε φάλτσο, στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ, φάουλ. Όταν παίζεις ένα έντεχνο παιχνίδι, υπάρχει η έννοια του φάουλ. Η τέχνη του γονιού είναι η τέχνη της έντεχνης αγάπης που ταιριάζει στη σχέση του παιδιού με τον γονιό.

Ποια είναι τα πιο συχνά λάθη που κάνουν οι γονείς;

Το πιο δυσάρεστο και διαδεδομένο στο Δυτικό κόσμο είναι ότι οι γονείς φοβούνται να είναι γονείς. Φοβούνται το τρίτο στοιχείο, αυτό της άφοβης καθοδήγησης. Εν μέρει αυτό γίνεται για προσωπικούς λόγους. Κάποιοι είχαν πληγωθεί όταν ήταν παιδιά, κι αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού έμεινε ασυνείδητα ή ασυναίσθητα. Γιατί ο καθένας κουβαλάει τραύματα και απογοητεύσεις.

Αυτό που κάνει ασταθή τα πράγματα σήμερα και τους γονείς να φοβούνται να είναι γονείς, κι αυτό είναι το σύνηθες λάθος, είναι το γεγονός ότι η κοινωνία δεν τους εξοπλίζει με την τεχνογνωσία και τους συναισθηματικούς πόρους που θα τους έδειχναν πώς μεγαλώνεις ένα παιδί και ότι αξίζει τον κόπο να μεγαλώνεις ένα παιδί ακόμα και όταν χρειάζεται να κάνεις τον διαιτητή που θα σφυρίξει φάουλ, που θα δυσαρεστήσει, δηλαδή, τον αγαπημένο του.

Όταν ο προπονητής ή ο δάσκαλος της μουσικής σού λέει τι να κάνεις και σε διορθώνει, το κάνει για να σε βοηθήσει να γίνεις καλύτερος, δεν σε κατακρίνει.

Σε επώδυνες καταστάσεις, όπως ένα διαζύγιο, πώς θα αποφύγουν οι γονείς τα λάθη;

Το νόημα που θα πάρει ένα διαζύγιο εξαρτάται από το πώς θα το βιώσει ένα παιδί και κυρίως από το πώς θα του μιλήσουν οι μεγάλοι γι’ αυτό το πράγμα. Και θα πρέπει να του μιλήσουν λέγοντάς του αλήθεια και όχι ψέμα.

Αν επιχειρήσουν να πουν ψέμα σε ένα παιδί, το παιδί μπορεί να μην καταλαβαίνει το πρακτικό αντίκρισμα του ψέματος, αλλά καταλαβαίνει το συναισθηματικό αντίκρισμα. Συνεπώς θα μιλήσουν στο παιδί κάπως έτσι: «Χωρίζουμε για τον απλό λόγο ότι θέλαμε να είμαστε μαζί, επειδή αγαπηθήκαμε, κάναμε έναν, δύο, πέντε καρπούς της αγάπης μας και μετά, επειδή αποκλίνουν οι δρόμοι της αγάπης, επιλέξαμε να ζήσουμε χωριστά».

Αν, λοιπόν, οι γονείς το έχουν αφομοιώσει αυτό και το ζήσουν χωρίς τεράστιο δράμα (όχι χωρίς πόνο, γιατί πάντα ένας χωρισμός έχει πόνο, ακόμα κι όταν έχει εκπνεύσει η σχέση συναισθηματικά) και μιλήσουν με αυτόν τον απλό τρόπο στα παιδιά τους, και δεν προσπαθήσουν να πουν ποιος έφταιγε, ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός, τότε το παιδί θα πληγωθεί, θα πονέσει.

Γιατί, μην αυταπατόμαστε, το παιδί έχει ανάγκη και από τους δύο γονείς, αλλά θα μπορέσει να χωνέψει αυτήν τη νέα σχέση μεταξύ των μεγάλων, από τη στιγμή που δεν πλήττεται η σχέση με τους γονείς του. «Δεν χωρίζουν οι γονείς σου. Χωρίζουν τα δύο μέρη του ζευγαριού και θα συνεχίσουν να είναι γονείς σου σε όλη σου τη ζωή. Όσο σε αγαπούσαμε θα σε αγαπάμε».

Δεν είναι, όμως, τόσο αυτονόητα για όλους τους γονείς.      

           

Όταν αποφασίζεις μια συμβίωση με σκοπό την οικογένεια, βλέπεις τον κόσμο περίπου από την ίδια οπτική γωνία που τον βλέπει και ο άλλος. Όταν χωρίσουν οι άνθρωποι, βλέπουν πια τα πράγματα από τελείως διαφορετική οπτική γωνία.

Και εκεί είναι μεγάλος ο πειρασμός και οι περισσότεροι άνθρωποι την πατάνε γιατί προσπαθούν να βρουν γιατί έγινε. Όταν χωρίζεις δεν βγάζεις άκρη. «Βρεθήκαμε μαζί για το καλό, δεν μας βγήκε και πάμε παρακάτω».

Αν αυτή την απλή αλήθεια την δεχτούν οι γονείς, ότι όταν χωρίσεις είναι αλλιώτικος ο τρόπος που βλέπει ο καθένας τα πράγματα, τότε είναι σχετικά εύκολο, αλλά όχι ανώδυνο, να βάλουν σε τάξη τη ζωή τους, ξέροντας ότι κάποια πράγματα θα τους πληγώσουν, αλλά ο χρόνος, η καλή σχέση και ο καλός λόγος θα επουλώσουν τις πληγές.

Αρκεί να είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους και να μην φοβούνται να είναι γονείς.

Ο Νίκος Σιδέρης έχει γράψει το βιβλίο Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν!
Πηγή: adoptedingr.wordpress.com

Thessaloniki Arts and Culture  http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Λάμψτε, τα 6 χαρακτηριστικά των γοητευτικών ανθρώπων

Artist: Henri Matisse (λεπτομέρεια)

Λάμψτε, τα 6 χαρακτηριστικά των γοητευτικών ανθρώπων

Η γοητεία δεν έχει να κάνει με κάποιο ταλέντο ή φυσική ομορφιά, αλλά με στυλ, καταρχήν εσωτερικό αλλά και στυλ στην εξωτερική εμφάνιση

Οι γοητευτικοί ή χαρισματικοί άνθρωποι είναι άτομα που ‘λάμπουν’ με την παρουσία τους, είτε προέρχονται από το χώρο της μουσικής, του κινηματογράφου, της πολιτικής, ή χωρίς να είναι διάσημοι έχουν αυτό το ‘κάτι’ που λειτουργεί σαν μαγνήτης και προσελκύει τους άλλους.

Γεννιόμαστε ή γινόμαστε γοητευτικοί και χαρισματικοί;

Οι ειδικοί μας διαβεβαιώνουν ότι το να είναι κανείς χαρισματικός άνθρωπος ή να έχει γοητεία είναι κάτι το οποίο μπορεί να το καλλιεργήσει και να το πετύχει με προσπάθεια. 

Η γοητεία και το στοιχείο του χαρισματικού ανθρώπου δεν έχει να κάνει με κάποιο ταλέντο ή φυσική ομορφιά, αλλά με στυλ, καταρχήν εσωτερικό αλλά και στυλ στην εξωτερική εμφάνιση.

Τα 6 στοιχεία που μοιράζονται οι γοητευτικοί και χαρισματικοί άνθρωποι

1. Εμπιστοσύνη στον εαυτό.
Για να μπορεί κανείς να γοητεύσει τους άλλους θα πρέπει να έχει καλλιεργήσει εμπιστοσύνη στον εαυτό του- και όχι μόνο να το αισθάνεται, αλλά και να το δείχνει.  Θα μου πείτε ‘και πώς καλλιεργούμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας;’. 

Απλούστατα, ξεκινώντας από το να μας αρέσει ο εαυτός μας, να τον αγαπάμε και να τον φροντίζουμε.  Αυτή είναι μία από τις μεγαλύτερες επενδύσεις που μπορούμε να κάνουμε για να βελτιώσουμε την ποιότητα της ζωής μας και των σχέσεών μας. 

Επίσης, αυτό σημαίνει ότι κανείς θα πρέπει να νιώθει άνετα με το ποιος είναι και να του αρέσει η προσωπική του ταυτότητα.  Και αν δεν του αρέσει, αντί να γκρινιάζει και να διαμαρτύρεται, καλό θα είναι να ανασκουμπωθεί και να κάνει τις αλλαγές που επιθυμεί.

2. Θετική στάση ζωής.
Για να είναι κανείς χαρισματικός και γοητευτικός και να τραβάει με θετικό τρόπο την προσοχή των άλλων, θα πρέπει και ο ίδιος να είναι πηγή θετικής ενέργειας για τους γύρω του. 

Χρειάζεται να έχει θετική στάση ζωής, να είναι αισιόδοξος, να βλέπει λύσεις και όχι προβλήματα και να έχει μια γερή δόση ενθουσιασμού.  Στη θετική στάση ζωής συμπεριλαμβάνεται και το να δέχεται κανείς το πώς είναι, τις επιλογές του και τον δρόμο που χαράζει, χωρίς να προσπαθεί να γίνει ή να δείξει κάτι άλλο από αυτό που είναι.  

Τέλος, το άτομο με θετική στάση ζωής δεν μεταφέρει τα προβλήματα και την κακή του διάθεση όπου πάει.  Φυσικά και θα έχει δυσκολίες ή ζητήματα προς επίλυση στη ζωή του, δεν τα φορτώνει όμως στους άλλους, ούτε τα διαφημίζει, αλλά τα κρατάει σε μια άκρη του μυαλού του για να τα συζητήσει με τους οικείους του.

3. Σιγουριά και αυτοπεποίθηση στην ομιλία.

Οι γοητευτικοί άνθρωποι ξέρουν να λένε καταπληκτικές ιστορίες (χωρίς να κουτσομπολεύουν ή να ‘ρίχνουν’ άλλους). 

Μιλάνε με αυτοπεποίθηση, με προσεκτικά επιλεγμένες λέξεις που αντανακλούν τη σιγουριά τους, όπως «γνωρίζω», «είμαι σίγουρη», κλπ, αντί να χρησιμοποιούν λέξεις που υποδηλώνουν αδυναμία, όπως ‘μου φαίνεται’, ‘δεν είμαι σίγουρη’, κλπ.

Οι γοητευτικοί άνθρωποι βάζουν μια δόση χιούμορ στην κουβέντα τους, ακόμα και αν χιούμορ τους στρέφεται στον ίδιο τους τον εαυτό – έχουν την ικανότητα να διακωμωδούν κάτι που συνέβη στους ίδιους, αντί να σχολιάζουν έναν τρίτο.

4. Η γλώσσα του σώματος.
Οι γοητευτικοί άνθρωποι είναι ανοιχτοί και επικοινωνιακοί. 

Έχουν χάρη και ευγένεια και τρόπο να κερδίζουν το συνομιλητή τους.  Έτσι, πλησιάζουν τον άλλο με χαμόγελο, τον κοιτάζουν στα μάτια, κάνουν σφιχτή χειραψία ή δίνουν ένα ελαφρύ χτυπηματάκι στον ώμο και συστήνονται λέγοντας με καθαρή και σταθερή φωνή το όνομά τους.

5. Ικανότητα να επικεντρώνουν την προσοχή τους στον άλλον.
Οι γοητευτικοί άνθρωποι έχουν έναν ιδιαίτερο τρόπο να επικεντρώνουν την προσοχή τους στον άλλον και για λίγο να του δώσουν την εντύπωση ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω του! 

Οι γοητευτικοί άνθρωποι δε βγάζουν εγωισμό και ναρκισσισμό προς τα έξω (αυτά τα στοιχεία του χαρακτήρα διώχνουν τους άλλους, δεν τους κερδίζουν!).  Κάνουν  στον συνομιλητή τους ερωτήσεις, ακούν με προσοχή τις απαντήσεις, σχολιάζουν, δεν κατακρίνουν, δεν επικρίνουν, δε βγάζουν αρνητισμό και, σίγουρα, δεν τσακώνονται!

6. Ικανότητα να ακούν προσεκτικά.
Αυτή η ικανότητα των γοητευτικών ανθρώπων συνδέεται με την προηγούμενη.

Αακούνε με προσοχή τον άλλον, μπαίνουν στη θέση του, εκφράζουν συναίσθημα για τα προβλήματα ή τις επιτυχίες του, δεν εκτρέπουν τη συζήτηση για να πούνε «αα ναι, ξέρεις και εγώ έχω το ίδιο…» και έτσι να πάρουν την προσοχή τους από το συνομιλητή τους και να τη στρέψουν στον εαυτό τους. 

Όταν τους συστήνουν κάποιον χειραψία και επαναλαμβάνουν το όνομα του άλλου εμφατικά «κύριε Χ, χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω» ή, αν είναι μια χαλαρή, φιλική κατάσταση «Χ, χαίρομαι για τη γνωριμία, έχω ακούσει πολλά καλά για εσένα!».

Και βέβαια, οι χαρισματικοί άνθρωποι σε κοινωνικές καταστάσεις δε παίζουν με το κινητό τους, δε κοιτάνε γύρω-γύρω στο χώρο για να εντοπίσουν κάποιον άλλον και δε δείχνουν βαριεστημένοι. 

Ξέρουν να διακόψουν με χάρη τη συζήτηση και να πάνε σε άλλα πηγαδάκια, ενώ αφήνουν στον συνομιλητή τους ένα ευχάριστο συναίσθημα από τη γνωριμία τους και τη συζήτησή τους.

Εσείς, πόσα από τα παραπάνω έξι χαρακτηριστικά έχετε;  Θέλετε να βελτιωθείτε;  Ξεκινήστε την εξάσκηση!

Αφιερωμένο στην επιτυχία σας!

Γράφει η Dr. Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
Πηγή: greekpsychologypages.blogspot.gr

Thessaloniki Arts and Culture  http://www.thessalonikiartsandculture.gr

10 πράγματα που έμαθα μετά από 10 χρόνια ως γονιός!

1. Μην ασχολείστε συνεχώς με τις ενοχές σας! 
Και αυτό ισχύει για όλους τους γονείς, αλλά κυρίως για τις μαμάδες. Όλες οι μαμάδες νιώθουν ενοχές. Εκείνες που εργάζονται έχουν ενοχές γιατί δε βλέπουν τα παιδιά τους, εκείνες που δεν εργάζονται έχουν ενοχές που δεν εργάζονται. Αυτό που πρέπει να θυμάστε είναι ότι ο κόσμος της μητρότητας είναι ένας κόσμος γεμάτος λάθη. Και γεμάτος σωστά πράγματα! Την επόμενη φορά που θα αρχίσετε να νιώθετε ενοχές θυμηθείτε πόσα άλλα χρήσιμα πράγματα θα μπορούσατε να κάνετε για (ή με) τα παιδιά σας, αντί να χασομεράτε με ανώφελες ενοχές!  

2. Μην προσπαθήσεις να κάνεις το παιδί σου φίλο
Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι θα το κάνεις εχθρό σου. Για το παιδί σου θα είσαι πάντα εκεί, όποτε και αν σε χρειαστεί και θα είσαι δίπλα του για ότι θελήσει. Αλλά δεν είναι φίλος σου. Είναι παιδί σου!  

3. Δεν είσαι μόνο μαμά (ή μπαμπάς). Είσαι κυρίως γονιός 
Αυτό θα σας πάρει ίσως πολύ καιρό για να το καταλάβετε. Εννοείται, βέβαια πως κάποιες «δουλειές», όπως ο θηλασμός είναι αποκλειστικά δουλειές της μαμάς. Ωστόσο το παιδί δε χρειάζεται μόνο μια μαμά που το υπερπροστατεύει και το σφίγγει στην αγκαλιά της τόσο σφιχτά, μέχρι να σκάσει! Χρειάζεται ένα γονιό να του δείχνει το δρόμο. Ένα γονιό σίγουρο για τον εαυτό του, δυνατό, χαρούμενο, συνεπή! 

4. Μην παλεύετε για το ποιος θα είναι καλύτερος γονιός 
Η ανατροφή του παιδιού δεν είναι πλύση πλυντηρίου, όπου ξεχωρίζεις τα λευκά από τα μαύρα. Και οι δυο γονείς μπορούν να κάνουν τα πάντα, και οι δύο γονείς μπορούν να κάνουν τα χειρότερα και τα καλύτερα. Αντί να προσπαθήσετε να μοιράσετε τα πάντα και να χάνετε χρόνο με το ποιος κάνει τα περισσότερα, συγκεντρωθείτε στο ρόλο σας. Μη χάνετε χρόνο νιώθοντας διαρκώς αδικημένη γιατί ως μαμά κάνετε τα περισσότερα. Αν ο μπαμπάς κάνει λιγότερα, εκείνος χάνει τις όμορφες στιγμές που θα μπορούσε να έχει κερδίσει πλάι στο παιδί του.

5. Οι άλλοι δεν ξέρουν τίποτα!
Δηλαδή, ξέρουν αλλά κανένας δε γνωρίζει το παιδί σας καλύτερα από εσάς. Κανένας δεν γνωρίζει τις συνθήκες της ζωής σας. Κανείς δεν γνωρίζει τους λόγους για τους οποίους ανατρέφετε «έτσι» το παιδί σας. Αν υπήρχε μπούσουλας για να μεγαλώσουν τα παιδιά, εκείνος που θα τον είχε ανακαλύψει θα είχε γίνει δισεκατομμυριούχος! Γι’ αυτό,  μην παίρνετε πάντα τοις μετρητοίς τις συμβουλές ανατροφής! Αυτό που λειτουργεί σε μια οικογένεια δεν λειτουργεί σε μια άλλη. Ακούστε τα πάντα, αλλά  δοκιμάστε και απορρίψτε σύμφωνα με τις δικές σας εμπειρίες.

6. Οι τρόποι των παιδιών σας δείχνουν τον τρόπο που τα μεγαλώσατε
Είναι το παιδί σας ευγενικό; Τότε μάλλον είστε κι εσείς ευγενείς. Είναι αγενές; Μμμμ για ξανασκεφτείτε μήπως κάτι κάνετε λάθος. Είναι τρομαγμένο; Πιθανόν να είστε υπερπροστατετικές! Εννοείται πως κάθε παιδί είναι μοναδικό και έχει τη δική του προσωπικότητα. Οι τρόποι του όμως εξαρτώνται αποκλειστικά από εσάς

7. Και το πώς νιώθετε γενικότερα είναι ενδεικτικό του τρόπου που τα μεγαλώσατε  Αν νιώθετε ευτυχισμένοι, ευχαριστημένοι, χαρούμενοι που έχετε παιδιά τότε μάλλον είστε σε καλό δρόμο!

8. Θυμηθείτε πόσων χρόνων είναι το παιδί σας
Και δεν εννοούμε μόνο τα γενέθλια του. Απλώς θα πρέπει ο τρόπος ανατροφής σας να είναι συμβατός με την ηλικία του. Ναι είναι δύσκολο, γιατί για μια μαμά το παιδί της είναι πάντα το μωρό της, αλλά σκεφτείτε πόση χαρά θα νιώσετε όταν μιλάτε ώριμα με έναν ισότιμο ενήλικο και ξαφνικά διαπιστώνετε πως αυτό το ώριμο πλάσμα είναι το παιδί σας

9. Αντιμετωπίστε το παιδί σας με σεβασμό
Ο καλύτερος τρόπος για να λάβεις σεβασμό είναι να δώσεις. Μιλήστε του ευγενικά. Σεβαστείτε τη γνώμη του. Δώστε προσοχή όταν σας  μιλάει. Ο τρόπος που οι γονείς αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους είναι το θεμέλιο για τις σχέσεις τους με τους άλλους .

10. Το σήμερα δε γυρίζει πίσω
Και αυτό είναι η μόνη αυταπόδεικτη αλήθεια. Γι’ αυτό ζήστε τη στιγμή. Αγκαλιάστε τα, φιλήστε τα, συγχωρέστε τα, ζήστε μαζί τους όμορφες στιγμές!

Αυτή είναι η «λέξη» που δεν πρέπει να λέμε όταν θέλουμε το παιδί μας να πειθαρχήσει!

Υπάρχει μία λεξούλα που μπορεί να ακυρώσει κάθε προσπάθεια που κάνουμε για να βάλουμε όρια στη συμπεριφορά του παιδιού μας. Μάθετε ποια είναι και γιατί πρέπει να αποφύγετε να τη λέτε! 

«Δεν πρόκειται να πάμε βόλτα εάν πρώτα δεν μαζέψεις το δωμάτιό σου, εντάξει;»… Μια έκφραση που (σε πολλές παραλλαγές) ακούγεται πολύ συχνά από το στόμα όλων των γονιών. Μήπως μπορείτε να εντοπίσετε τη λέξη που ιδανικά δεν θα έπρεπε να περιλαμβάνεται;

Μιλάμε για τη λέξη «εντάξει» που, ακολουθούμενη από ένα ερωτηματικό, αποτελεί ένα πολύ συνηθισμένο κλείσιμο κάθε απόπειράς μας να επιβάλουμε την πειθαρχία στα παιδιά μας. «Σε δυο λεπτά φεύγουμε από τις κούνιες, εντάξει;», «φάε το φαγητό σου και θα φας μετά παγωτό, οκ;»… Συνήθως την προσθέτουμε σε μια προσπάθεια να καταστήσουμε σαφές ότι το παιδί έχει κατανοήσει πλήρως τι του ζητάμε να κάνει (ή να μην κάνει). Όμως οι ειδικοί συμβουλεύουν να αντισταθούμε στον πειρασμό να… κοτσάρουμε ένα «εντάξει;» κάθε φορά που επιπλήττουμε ή ζητάμε κάτι από το παιδί μας.

Γιατί όμως νιώθουμε την ανάγκη να κάνουμε κάθε εντολή προς το παιδί να μοιάζει με ερώτηση; Ο λόγος είναι ότι ως γονείς θέλουμε να δίνουμε στο παιδί μας επιλογές και όχι να επιβάλλουμε την άποψή μας δικτατορικά, γιατί κάτι τέτοιο ακούγεται πιο «σκληρό». Επιπλέον, κακά τα ψέματα, θέλουμε να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να αποφύγουμε ένα ξέσπασμα γκρίνιας εκ μέρους του! Προφανώς, οι προθέσεις μας είναι οι καλύτερες, όμως στην πράξη το μόνο που καταφέρνουμε είναι να δίνουμε ασαφείς οδηγίες προς το παιδί και τελικά να μπερδεύουμε αντί να το κατευθύνουμε προς τη σωστή συμπεριφορά. Όπως σχολιάζει η ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέας του βιβλίου The Self-Aware Parent δρ. Φαρν Ουόλφις «Όταν η μαμά ή ο μπαμπάς κολλάει ένα “εντάξει;” στο τέλος κάποιας εντολής ή οδηγίας προς το παιδί, αποδυναμώνει το μήνυμα που θέλει να περάσει και αφήνει το υπονοούμενο ότι χρειάζεται η συγκατάθεση του παιδιού προκειμένου αυτό να γίνει πράξη».

Τι πρέπει να κάνουμε;

Απλά πείτε αυτό που θέλετε ευθέως και οι πιθανότητες το παιδί να προσαρμόσει ανάλογα τη συμπεριφορά του αυξάνονται σημαντικά. «Ακόμα κι ένα μικρό παιδάκι 2 ετών μπορεί να καταλάβει ότι όταν πρόκειται για ερώτηση, έχει τη δυνατότητα να επιλέξει εάν θα συμμορφωθεί», σχολιάζει η αμερικανίδα σύμβουλος γονέων Κλερ Λέρνερ. Όταν λοιπόν δεν τίθεται ζήτημα επιλογής, αλλά το μόνο που θέλετε είναι να βάλει τα παπούτσια του και να πάρει την τσάντα του για να μην αργήσετε στο σχολείο, δεν χρειάζεται να ρωτήσετε αν «είναι εντάξει μ” αυτό»! Το ίδιο ισχύει και με διάφορους άλλους τρόπους με τους οποίους προσπαθούμε να «χρυσώσουμε το χάπι» στο παιδί, όπως για παράδειγμα όταν μιλάμε σε α” πληθυντικό (π.χ. «έλα τώρα να μαζέψουμε τα παιχνίδια») τη στιγμή που δεν έχουμε την παραμικρή πρόθεση να συμμετέχουμε στη διαδικασία.

Μπορείτε να διευκολύνετε ακόμη περισσότερο το παιδί, κάνοντας τα πράγματα πιο σαφή και δηλώνοντας πότε κάτι που λέτε είναι επιλογή και πότε εντολή. Για παράδειγμα, όταν έχει το δικαίωμα να επιλέξει πείτε «έχεις δύο επιλογές: θες να βάλεις το μπουφάν ή τη ζακέτα;« Αντίθετα, όταν απλά πρέπει να φορέσει το μπουφάν, πείτε ξεκάθαρα «Φόρεσε το μπουφάν σου».

Και μην νιώθετε ενοχές ή πιστεύετε ότι μιλάτε πολύ αυστηρά. Αντιθέτως, τα παιδιά χρειάζονται τη σαφήνεια γιατί τα κάνει να νιώθουν ασφάλεια και σταθερότητα, ενώ τους επιτρέπει να ελέγχουν καλύτερα τη συμπεριφορά τους. Όταν, για παράδειγμα, λέτε «κλείσε τώρα την τηλεόραση, εντάξει;», εκείνα σκέφτονται «καθόλου εντάξει, δεν θέλω να την κλείσω». Έτσι, εάν λίγα λεπτά αργότερα επιστρέψετε με μια πιο αυστηρή οδηγία, του τύπου «σου είπα να κλείσεις την τηλεόραση τώρα αμέσως», μπερδεύονται! Και τα παιδιά χρειάζονται σαφή καθοδήγηση.

Μόνο έτσι θα τα βοηθήσουμε να μάθουν πώς λειτουργεί ο κόσμος γύρω τους… 

πηγή: mamamia.gr