Μήπως να συνεχίσω το parenting στη Σουηδία;

Είμαι υπέρμαχος της τάξης, της λογικής πειθαρχίας (φυσικά... όχι αυτής του στρατού) και της τήρησης των κανόνων είτε συμφωνώ είτε διαφωνώ μ" αυτούς. Οκ...οκ... Έχω κάνει και εγώ τις παρανομίες μου και τις «ελληνικούρες» μου, όπως οι περισσότεροι από εμάς... (για μερικές έχω μετανιώσει..). Όμως το προ-μηνών ταξίδι με τη Χρύσα στην Στοκχόλμη μου... διέλυσε το κεφάλι!

Η 10ημερη παραμονή μας για ξεκούραση και χουχου... άλλαξε τον τρόπο που βλέπω, αντιλαμβάνομαι και αντιμετωπίζω καταστάσεις, αναφορικά με την ανατροφή του Γιάννη.

Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, ήθελα να πάρω το πρώτο αεροπλάνο και να γυρίσω πίσω. Μετά από κάποιους μήνες (και κυρίως μετά το δημοψήφισμα) άρχισα να το πιστεύω και να το σκέφτομαι εντονότερα. Η κοινωνική ανασφάλεια που μου παρέχει απλόχερα η χώρα μου (μαζί με τον ήλιο και τη θάλασσα) έχει μεγιστοποιήσει τις τάσεις μεταναστευτικής φυγής για κάτι αβέβαιο αλλά παράλληλα ποιοτικό, σίγουρο και πιθανόν ρεαλιστικό.

Σχεδόν όλοι οι ελληνοσουηδοί που γνωρίσαμε στο ξενοδοχείο αλλά και στο δρόμο (κάνουμε μπαμ από μακριά ότι είμαστε Έλληνες) – κάποιοι ελεύθεροι, κάποιοι παντρεμένοι – μας είπαν την ίδια ατάκα: «Εδώ δεν παλεύεται, αλλά δεν γυρίζω πίσω».

Και αμέσως γεννιέται η απορία γιατί δεν θέλουν να γυρίσουν πίσω στην πατρίδα; Τι είναι αυτό που τους κρατάει μακριά από τη χώρα τους;

Μπορώ να φανταστώ ότι αυτό που κρατάει εμένα εδώ, είναι το ίδιο που τους απωθεί να επιστρέψουν. Μήπως τελικά έχουν δίκαιο και απλά εμείς φοβόμαστε να περιπλανηθούμε σε άγνωστους τόπους και να παραδεχθούμε ότι δεν αντέχουμε άλλο;

Τι μας κρατάει εδώ... σε μια χώρα με την ανεργία στο θεό, την εκπαίδευση ένα βήμα πριν την πλήρη ιδιωτικοποίηση μέσω φροντιστηρίων, την υγεία να είναι είδος πολυτελείας, με απόλυτη ισοπέδωση κοινωνικών αξιών, με ένα μέλλον που όλοι, μα όλοι κοιτάζουν την πάρτη τους. Δεν τοποθετούμαι πολιτικά, γιατί όλοι μας φταίμε! Και οι δεξιοί και οι αριστεροί και οι κεντρώοι και οι αδιάφοροι. Δεν φταίνε 300-400 άτομα για αυτό που ζούμε ή (δυστυχώς) θα συνεχίσουμε να ζούμε... Τα παιδιά μας όμως τι φταίνε να μεγαλώσουν έτσι;

Ο παιδίατρος μας είχε πει ότι για να μεγαλώσει ένα παιδί θέλει αγάπη και γάλα. Φτάνουν όμως μόνο αυτά;;;

Και θα μου πείτε... που κολλάει η κοινωνική κατάσταση της χώρας, με το μεγάλωμα του Γιάννη και τη Σουηδία...

Και απαντώ...

Μετανιώσαμε με τη Χρύσα που δεν πήραμε το Γιάννη μαζί μας γιατί έστω και για λίγες μέρες θα μπορούσαμε να βιώσουμε τι σημαίνει «parenting» σε μια ευρωπαϊκή χώρα! ΤΗΝ Ευρωπαϊκή χώρα!! Πάρκα κάθε οικοδομικό τετράγωνο (καθαρά, περιποιημένα, ασφαλή), παντού μα παντού πρόσβαση με το καρότσι, (μέσα μεταφοράς, μουσεία, εστιατόρια), πεζοδρόμια, σωστή οδηγική συμπεριφορά, αλλακτήρια πάνας ΚΑΙ στις αντρικές τουαλέτες, ειδικά προγράμματα σε όλα τα μουσεία και για παιδιά (για να μην βολοδέρνουν ανεξέλεγκτα..) και δεκάδες άλλα... Μια χώρα στην οποία οι μπαμπάδες δεν είναι πια παγιδευμένοι στο ρόλο «φέρνω το ψωμί στο σπίτι»... Μια χώρα στην οποία οι δρόμοι είναι γεμάτοι από περήφανους μπαμπάδες που σπρώχνουν καροτσάκια (όχι του σούπερ μαρκετ).

Η δικαιωση για τους μπαμπαδες ερχεται απο τον Βορρά....

Ζήλεψα την οργάνωση, την τάξη (τουλάχιστον της Στοκχόλμης), αλλά και τις επαινετικές ιστορίες για το Σουηδικό κράτος και πως αυτό τους αγκάλιασε, τις οποίες μας διηγούνταν οι μετανάστες. Κάθε δημόσιος χώρος είχε σχεδιαστεί προκειμένου να είναι εύκολα προσβάσιμος από καρότσι και φυσικά φιλικός προς τους μπαμπάδες. Όμως, εντύπωση μου έκαναν και οι παιδικοί σταθμοί (ή κάτι παρόμοιο) με τα χαμηλά – σχεδόν ανύπαρκτα – κάγκελα, αλλά και οι σούπερ ολόσωμες, αδιάβροχες φόρμες/σαλοπέτες που φορούσαν όλα τα νηπιακής ηλικίας σουηδόπαιδα, τα οποία κυλιόντουσαν σε λάσπες και χώματα... ανενόχλητα!

Όταν πήγα να το παίξω Σουηδός στην Ελλάδα απογοητεύτηκα πλήρως… Η αρχή ήταν με την επίσκεψη μας στο μουσείο και η συνέχεια με ποδηλατοβόλτες. Τις βόλτες με το ποδήλατο ευτυχώς τις συνεχίζω ακόμα (με δυσκολίες, κυρίως λόγω υψομετρικής διαφοράς αλλά και έλλειψης υποδομών/παιδείας...) κάπου μέσα στα ήρεμα δρομάκια του Άλσους Συγγρού και του κτήματος Τατοΐου.. Σίγουρα άνιση σύγκριση, αλλά αναπόφευκτη, ελπίζοντας – στο πίσω μέρος του μυαλού μου – ότι μπορούμε να ζήσουμε λιιιιιγο ως Ευρωπαίοι πολίτες.

Μ' ένα απλό google search μπορείς να πειστείς, ότι η Σουηδία είναι η καλύτερη χώρα για να μεγαλώσεις το παιδί σου:

1.Η γονική άδεια ανέρχεται σε 480 ημέρες για κάθε παιδί, τις οποίες μπορούν να μοιραστούν οι γονείς, όπως και όποτε θέλουν, μέχρι το παιδί να φτάσει 8 ετών. Για εμάς τους μπαμπάδες, το κράτος έχει προβλέψει ότι 60 από αυτές τις ημέρες είναι υποχρεωτικά δικές τους. Για να απολαύσουν τα προνόμια, οι δύο γονείς δεν χρειάζεται να είναι παντρεμένοι.

2. Κάθε οικογένεια λαμβάνει ένα πάγιο μηνιαίο επίδομα της τάξης των 123€ για κάθε παιδί, μέχρι αυτό να κλείσει τα 16.

3. Είναι στο top10 των χωρών με το υψηλότερο δείκτη ευτυχίας πληθυσμού σύμφωνα με τον ΟΗΕ.

4. Επενδύουν στην εναλλακτική εκπαίδευση δημιουργώντας πρότυπα σχολεία

5. Τα 2/3 της έκτασης της πρωτεύουσας της χώρας είναι λίμνες και πάρκα.

Και η λίστα δεν σταματάει εδώ... Χρόνο να έχεις να ψάχνεις...

Γνωρίζοντας την ξαφνική μου πώρωση με την Σουηδία, ένας φίλος (χωρίς παιδί ακόμα...), πρόσφατα μου έκανε δώρο το βιβλίο/λεύκωμα «The swedish dad«. Το βιβλίο δεν είναι καινούργιο, ούτε παλιό. Είναι όμως πιο επίκαιρο από ποτέ!! Ένα φωτογραφικό βιβλίο για τις υπέροχες σχέσεις των Σουηδών μπαμπάδων με τα παιδιά τους. Ξεφυλλίζοντας το με τη Χρύσα, μας ήρθαν στο μυαλό αναμνήσεις από το ταξίδι μας και φυσικά άρχισα πάλι τη γκρίνια για την κατάσταση στην Ελλάδα.

Οι παρακάτω φωτογραφίες ίσως σας πείσουν οτι μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι... Όχι για εμάς, αλλά για τα παιδιά μας.

Τελικά, δεν ξέρω τι φταίει και ακόμα πιστεύουμε στις δυνατότητες της χώρα μας... Ίσως είναι η αβεβαιότητα του άγνωστου, ίσως η βεβαιότητα της οικογένειας (παππουδογιαγιάδες) και των φίλων μας. Πάντως, κοιτάζοντας αισιόδοξα μπροστά, μόνοι μας καθορίζουμε τη μοίρα μας....

Καλή μας επιτυχία...!

By Konstantinos Efraimidis

Πηγή: mikroimegaloi.gr

CoverPhoto: facebook

14 λόγοι που οι άνθρωποι παραμένουν σε προβληματικές σχέσεις

Πολλοί άνθρωποι παραμένουν σε κακές σχέσεις και αισθάνονται ότι δε μπορούν να αλλάξουν κάτι προς το καλύτερο. Δε γνωρίζουν τι είναι αυτό που τους κρατάει δέσμιους της κακής σχέσης, οπότε δε ξέρουν και πώς ακριβώς να διαχειριστούν αυτή την κατάσταση. Όταν όμως αντιληφθεί κανείς τον βασικό λόγο ή τους βασικούς λόγους για τους οποίους παραμένει σε μια άσχημη σχέση, μπορεί κανείς να σχεδιάσει την έξοδό του από αυτή και την έναρξη μιας όμορφης ζωής, όπως του αξίζει.

1. Ελπίδα

Για τους για περισσότερους ανθρώπους όμως, ο λόγος που παραμένουν σε μια άσχημη σχέση είναι η ΕΛΠΙΔΑ ότι ο άλλος θα αλλάξει, θα τηρήσει τις υποσχέσεις του ότι θα σταματήσει την όποια άσχημη συμπεριφορά του προς τον/τη σύντροφό του. Επειδή λοιπόν το άτομο που είναι στόχος της κακής συμπεριφοράς του άλλου (στ' αλήθεια, δε θέλω να το αποκαλέσω θύμα) αγαπάει τον άλλον, είναι καλόπιστο και αισιόδοξο, ΠΑΝΤΑ ΕΛΠΙΖΕΙ ότι ο άλλος θα αλλάξει, ο άλλος φυσικά δεν αλλάζει, ξαναφέρεται άσχημα, υπόσχεται ότι αυτή τη φορά στα σίγουρα θα αλλάξει, η σχέση παίρνει παράταση και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται...

2. Σιγουριά και Ασφάλεια

Ίσως ο πιο συνηθισμένος λόγος που οι άνθρωποι παραμένουν σε κακές σχέσεις είναι η σιγουριά και η ασφάλεια που αποκομίζουν. Υπάρχουν άνθρωποι που επιθυμούν τη σιγουριά τους, την ψυχολογική, κοινωνική και, κυρίως, οικονομική τους ασφάλεια, οπότε δεν τολμούν να φύγουν από μια άσχημη σχέση. Αυτοί οι άνθρωποι ζυγίζουν τα πράγματα και βρίσκουν ότι το ξεβόλεμά τους αν χωρίσουν δεν αξίζει τον κόπο, οπότε παραμένουν. Έτσι, το να χωρίσουν και να χάσουν κάποιους φίλους, να πρέπει να δώσουν εξηγήσεις στο οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον, να συγκρουστούν με τα παιδιά και τους γονείς τους, κλπ, κλπ, το θεωρούν τεράστια απώλεια ασφάλειας και σιγουριάς. Στο βωμό της θυσιάζουν την προσωπική τους ευτυχία και εσωτερική ηρεμία και παραμένουν στη σιγουριά τους.

3. Φόβος

Πολλοί άνθρωποι παραμένουν σε μια άσχημη σχέση επειδή φοβούνται: φοβούνται το ξεβόλεμα, το ότι θα χάσουν τη σειρά και τη ρουτίνα τους, τη μοναξιά, το ότι δε θα βρουν κάποιον άλλο/κάποια άλλη σύντροφο, ότι θα έχουν μειωμένο εισόδημα, ότι θα χάσουν τους φίλους τους, ότι οι άλλοι θα τους κρίνουν και θα τους κατακρίνουν... Αυτοί είναι μόνο μερικοί ενδεικτικοί φόβοι. Για τον κάθε άνθρωπο υπάρχουν διαφορετικοί φόβοι που τον κρατάνε μέσα σε μια άσχημη σχέση.

4. Για Χάρη των Παιδιών

Άλλος πολύ συνηθισμένος λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι παραμένουν σε μια κακή σχέση είναι για χάρη των παιδιών. Δυστυχώς, όμως, αυτό είναι περισσότερο δικαιολογία προς τον ίδιο τους τον εαυτό και όχι πραγματικός λόγος. Τα παιδιά μεγαλώνουν καλύτερα σε ένα ήρεμο, υγιές περιβάλλον με αγάπη, συναισθηματική σιγουριά και χωρίς καβγάδες, που σημαίνει ότι αυτό το περιβάλλον συχνά δημιουργείται όταν οι γονείς χωρίσουν. Το να μείνουν μαζί για χάρη των παιδιών αλλά να έχουν δημιουργήσει εμπόλεμη ζώνη στο σπίτι δεν προσφέρει καμία χάρη και τίποτα θετικό σε κανέναν.

5. Για Κοινωνικούς Λόγους

Άλλη μια δικαιολογία που κρατά τους ανθρώπους δέσμιους κακών σχέσεων είναι οι κοινωνικοί λόγοι: τι θα πουν οι γονείς, οι συγγενείς, οι φίλοι, οι συνάδελφοι... Για άλλους πάλι ανθρώπους ο γάμος είναι ένα είδος κοινωνικών μετοχών που τους κάνει να αισθάνονται 'πλούσιοι', ενώ για άλλους ο γάμος είναι θέμα πρεστίζ και στάτους, ενώ το να είναι χωρισμένοι θεωρούν ότι δεν είναι αποδεκτό στον κοινωνικό και επαγγελματικό κύκλο τους.

6. Δε γνωρίζουν τι είναι πραγματική αγάπη

Επειδή δεν έχουν βιώσει οι ίδιοι την αληθινή αγάπη και επειδή δεν έχουν δει μέσα στις πρώτες βασικές σχέσεις της ζωής τους την αληθινή αγάπη του ζευγαριού (πχ γονείς που τσακώνονταν, προβλήματα σχέσης, απόμακροι γονείς, κλπ) δεν ξέρουν τι ακριβώς είναι. Έτσι, δέχονται τα όποια ψίχουλα μοιάζουν με αγάπη επειδή δε γνωρίζουν να διεκδικήσουν ολόκληρο το καρβέλι.

7. Έχουν λανθασμένες αντιλήψεις για την αγάπη και τις σχέσεις

Για πολλούς ανθρώπους πάλι, η έννοια της αγάπης είναι συνώνυμη με την τέλεια σχέση. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως σωστό, με την έννοια ότι ακόμα και αν δυο άνθρωποι αγαπιούνται πραγματικά, θα πρέπει να 'δουλέψουν' καθένας από τη μεριά του και συνεργατικά για να έχουν μια πολύ όμορφη σχέση. Και πάλι όμως, οι άνθρωποι που έχουν λανθασμένες αντιλήψεις για την αγάπη και τον έρωτα ενδεχομένως θεωρούν ότι η έννοια της δουλειάς είναι συνώνυμη με την έννοια της δουλείας, της σκλαβιάς, ή ότι χρειάζεται τόσο σκληρή δουλειά και παραχωρήσεις, που δεν αξίζει τον κόπο. Όλα αυτά είναι λανθασμένες πεποιθήσεις που μπλοκάρουν τους ανθρώπους και τους κάνουν να μένουν παγιδευμένοι σε άσχημες σχέσεις.

8. Χαμηλή αυτοεκτίμηση

Όταν ένας άνθρωπος δεν πιστεύει στην προσωπική του αξία και στον εαυτό του, όταν δεν έχει βρει τον τρόπο να αγαπάει τον εαυτό του, να τον αποδέχεται, να γνωρίζει τα ελαττώματά του και να προσπαθεί να τα διαχειριστεί ενώ παράλληλα νιώθει περήφανος για τα προτερήματά του, όταν δεν σέβεται και δεν τιμά τον ίδιο του τον εαυτό, μπαίνει και μένει σε λάθος σχέσεις... Ο λόγος; Επειδή λανθασμένα πιστεύει ότι δεν αξίζει μια καλύτερη σχέση.

9. Εξάρτηση από το άλλο άτομο

Δυστυχώς, όπως έχω γράψει και σε προηγούμενα άρθρα μου, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν συναισθηματική εξάρτηση από τον/τη σύντροφό τους. Έτσι, παρά το ότι βρίσκονται σε σχέσεις με αρνητισμό, τοξικότητα, συναισθηματική ή φυσική βία, οι άνθρωποι αυτοί αισθάνονται συναισθηματικά δεμένοι και εξαρτημένοι από τον/τη σύντροφό τους και δε φεύγουν. Θεωρούν ότι δε μπορούν να ζήσουν χωρίς το άλλο άτομο που τους προκαλεί πόνο, το συγχωρούν, δίνουν και δεύτερη, και τρίτη και χιλιοστή ευκαιρία, και κατηγορούν τον εαυτό τους για τα λάθη του άλλου.

10. Ο πόνος γίνεται συνήθεια και τρόπος ζωής

Για άλλους πάλι, το να πονάνε ψυχικά και να υποφέρουν είναι τρόπος ζωής και δε μπορούν να φανταστούν πώς είναι να ζουν χωρίς τον ψυχικό πόνο. Οι άνθρωποι αυτοί είναι εθισμένοι στον ίδιο τους τον πόνο και την αρνητική ατμόσφαιρα μέσα στην οποία ζουν. Ο πόνος καθορίζει την προσωπική τους ταυτότητα και τη ζωή τους, με αποτέλεσμα να μην επιθυμούν να βγουν από την αρνητική τους κατάσταση, αφού αν έβγαιναν δε θα ένιωθαν ότι είναι οι ίδιοι, θα ήταν σαν το ψάρι έξω από το νερό.

11. Αίσθηση του ανθρώπου ότι είναι παγιδευμένος

Μερικές φορές, όταν τα πράγματα είναι τόσο άσχημα, το άτομο θέλει να φύγει από τη σχέση και να κάνει μια νέα αρχή. Όμως, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, τα συναισθήματά του είναι αρνητικά, αισθάνεται θλίψη, απαισιοδοξία, δεν έχει ελπίδα για κάτι καλύτερο, έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση και φοβάται να στηριχτεί στις δυνάμεις του, με αποτέλεσμα να βλέπει μόνο προβλήματα και εμπόδια και να μην τολμάει να κάνει το μεγάλο βήμα προς την ελευθερία του. Αν μάλιστα σε αυτό προσθέσουμε και πρακτικούς λόγους, έλλειψη εισοδήματος, σπιτιού, εργασίας, υποστηρικτικού περιβάλλοντος, κλπ, τότε θα καταλάβουμε ότι ο παγιδευμένος άνθρωπος δε μπορεί να δει από την άλλη πλευρά της παγίδας, πόσο μάλλον να επιλέξει την ελευθερία του.

12. Για χάρη των χρόνων που επένδυσαν στη σχέση

Πολλοί άνθρωποι δε φεύγουν από μια κακή σχέση επειδή έχουν ήδη επενδύσει πολλά χρόνια σε αυτή, με αποτέλεσμα να μη θέλουν να πάνε στράφι ή επειδή θεωρούν ότι έχουν ξεχάσει πώς είναι να είσαι με ένα άλλο άτομο.

13. Δε θέλουν να απογοητεύσουν τους σημαντικούς άλλους

Κάποιοι άνθρωποι δε φεύγουν από μια άσχημη σχέση επειδή δε θέλουν να απογοητεύσουν τους σημαντικούς άλλους στη ζωή τους. Δυστυχώς όμως, το μόνο που καταφέρνουν είναι να απογοητεύσουν το σημαντικότερο άτομο: τον ίδιο τους τον εαυτό. Απ' ότι φαίνεται, θεωρούν την ευτυχία των άλλων σημαντικότερη από τη δική τους.

14. Συνήθεια και απώλεια ελπίδας

Τέλος, για πολλούς ανθρώπους η τοξικότητα και η μιζέρια της κακής σχέση τους έχει διαποτίσει σε τέτοιο βαθμό, που έχει επηρεαστεί το μυαλό, η ψυχή, η συμπεριφορά τους. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν τελματώσει στη συνήθεια της κακής σχέσης και δεν έχουν πια πίστη σε κάτι καλό και όμορφο, δε πιστεύουν ότι υπάρχει αγάπη και έχουν χάσει κάθε ελπίδα ότι αξίζουν και μπορούν να βρουν κάτι καλύτερο. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν εγκαταλείψει τα όνειρά τους, τον εαυτό τους, την ίδια τους τη ζωή.

Δρ Λίζα Βάρβογλη, PhD Ψυχολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια Harvard Medical School

Πηγή: anelanda.gr

Η ψυχοθεραπεία δεν είναι για όλους!...

Με ρωτάνε: «Τελικά βοηθάει η ψυχοθεραπεία; Αξίζει τον κόπο να προσπαθήσω;».

Προσωπικά, λόγω της εκτεταμένης μου εμπειρίας σ' αυτό το επάγγελμα, δεν μπορώ να απαντήσω με ένα ναι, ή με ένα όχι.

Είναι σα να με ρωτάς: «Βοηθά να ταξιδεύω στη θάλασσα; Βοηθά να κάνω καταδύσεις; Να κάνω ορειβασία; Βοηθά να μπαίνω σε σχέσεις;»

Εξαρτάται.

Σε κάποιους η θάλασσα φέρνει ναυτία. Δεν τολμούν ούτε να σκεφτούν να κολυμπήσουν σε άγνωστα νερά. Και μόνο η ιδέα τους αναστατώνει, τους τρομάζει.

Το ίδιο και οι βουτιές.

Ακόμα και η ιδέα της περιπέτειας, του ταξιδιού, της ανάβασης τους κουράζει και δεν βρίσκουν σ' αυτήν κανένα νόημα.

Η πλειοψηφία των ανθρώπων αγαπούν τα προβλήματα περισσότερο από τις λύσεις τους, γιατί έμαθαν να ζουν μ' αυτά, και μέσα από αυτά να αναγνωρίζουν τον εαυτό τους.

Οι αλλαγές τους τρομάζουν, ιδίως εάν αυτές πρόκειται να τους οδηγήσουν σε μια καινούργια ζωή, γιατί σε αυτό το νέο πλαίσιο ζωής χρειάζεται να καταβάλουν προσπάθεια. Να αλλάξουν τις συνήθειές τους.

Να πάψουν να ρίχνουν τις ευθύνες της ζωής τους σε άλλους, και να τις αναλάβουν οι ίδιοι.

Επίσης, η κάθε ατομική απόπειρα εμπλοκής σε προσωπική ψυχοθεραπεία είναι τόσο μοναδική, ιδιαίτερη κι εξατομικευμένη, ως προς τα κίνητρα, τα προσόντα των υποψηφίων και –γι' αυτό- την αποτελεσματικότητά της, όσο τα χαρακτηριστικά που φέρουν σ' αυτήν τα υποψήφια μέλη, θεραπευτής και θεραπευόμενος.

Η θετική έκβαση της θεραπευτικής συνεργασίας εξαρτάται από μια σειρά παραμέτρων.

Την επαγγελματική κι αυτογνωστική εμπειρία του εμπλεκόμενου ψυχοθεραπευτή.

Το εύρος και την πληρότητα της εκπαίδευσής του.

Την ηλικία και την ετοιμότητα του υποψήφιου θεραπευόμενου.

Την ωριμότητα και τα κίνητρα που τον ωθούν να ξεκινήσει την διαδικασία.

Το βάθος των τραυματικών του εμπειριών, τους τρόπους που το παρελθόν του παρεμβαίνει στην καθημερινότητά του σήμερα, και την χρήση αυτών των εμπειριών που η ψυχή του είναι έτοιμη να κάνει.

Το ταίριασμα των δύο εταίρων.

Μιλάνε οι ψυχές τους την ίδια γλώσσα; Συνειδητή κι ασυνείδητη;

Πόσο πρόθυμοι και ικανοί είναι και οι δυο τους γι' αυτοαποκάλυψη;

Τι καταλαβαίνει ο καθένας τους όταν λέει «ψυχοθεραπεία»;

Ταιριάζουν οι τρόποι που την αντιλαμβάνονται και οι προσδοκίες που έχουν απ' αυτήν;

Μέχρι ποιο σημείο την αυτογνωστικής του πορείας είναι διατεθειμένος ο θεραπευόμενος να φτάσει;

Κατά πόσο σε αυτό μπορεί να τον ακολουθήσει ο συγκεκριμένος ψυχοθεραπευτής;

Πόσο ικανοί είναι αμφότεροι στην μετα-επικοινωνία; Δηλαδή, σε ποιον βαθμό και πόσο ανοιχτά μπορούν να επικοινωνούν μεταξύ τους έχοντας ως αντικείμενο συζήτησης την ίδια τους την θεραπευτική επικοινωνία; Την θεραπευτική σχέση και συνεργασία;

Σε ποιο βαθμό μπορεί ο θεραπευόμενος να αναστοχάζεται και να βάζει σε λέξεις τα συναισθήματα και τις εσωτερικές του διεργασίες;

Όλες οι παραπάνω παράμετροι, εφόσον γίνονται αντιληπτά από τους εμπλεκόμενους, και μπορούν να συζητηθούν στο θεραπευτικό πλαίσιο, είναι θεμιτό να γίνουν έναυσμα εισόδου κι εμβάθυνσης της ψυχοθεραπευτικής σύνδεσης, καθώς ορίζουν το πιο σημαντικό της κομμάτι: την θεραπευτική διάδραση, την πορεία και την τελική της έκβαση.

Όχι, λοιπόν. Η καλή, η αποτελεσματική ψυχοθεραπεία δεν είναι για όλους.

Θέλει όλα τα παραπάνω.

Χρειάζεται αυτός που την ξεκινά να είναι οπλισμένος με εξυπνάδα, αντιληπτικότητα, ικανότητα να λεκτικοποιεί την εσωτερική του εμπειρία, υπομονή.

Ικανότητα για επένδυση σε βάθος χρόνου, για επένδυση σε σχέση.

Να θέλει –ακόμη κι αν έχει αμφιθυμία- να αναλάβει τις ευθύνες του για την ζωη του.

Να μην ψάχνει συμβουλές.

Να μην θέλει κάποιος άλλος να τον «σώσει».

Να ξέρει και να πιστεύει πως μόνος του θα βρει τον δρόμο, με την βοήθεια και το «φαναράκι» του ψυχοθεραπευτή.

Σ' αυτήν την περίπτωση, θα βιώσει την ψυχοθεραπευτική εμπειρία ίσως ως την πολυτιμότερη εμπειρία της ζωής του.

Dr. Γρηγόρης Βασιλειάδης, Ψυχολόγος – Συστημικός – Υπαρξιακός Ψυχοθεραπευτής

Πηγή: aftognosia.gr

Nίκος Καζαντζάκης - Η αξιοπρέπεια του ανθρώπου

Ο Αύγουστος ήταν για μένα, όταν ήμουν παιδί, κι είναι ακόμα, ο πιο αγαπημένος μου μήνας· αυτός φέρνει, μαθές*, τα σταφύλια και τα σύκα, τα πεπόνια, τα καρπούζια· τον ονομάτισα Άγιον Αύγουστο· αυτός ο προστάτης μου, έλεγα, σε αυτόν θα κάνω την προσευκή μου· όταν θέλω τίποτα, από αυτόν θα το ζητώ, κι αυτός θα το ζητήσει από το Θεό, κι ο Θεός θα μου το δώσει.

Και μια φορά πήρα νερομπογιές και τον ζωγράφισα: Έμοιαζε πολύ του παππού μου του χωριάτη· τα ίδια κόκκινα μάγουλα, το ίδιο φαρδύ χαμόγελο, μα ήταν ξυπόλυτος μέσα σ' ένα πατητήρι και πατούσε σταφύλια, και τα πόδια του ως τα γόνατα κι ως πάνω στα μεριά τα 'χα ζωγραφίσει κόκκινα από το μούστο· κι είχα στεφανώσει το κεφάλι του με κληματόφυλλα. Όμως κάτι του 'λείπε· μα τι; Τον κοίταξα καλά καλά και του 'βαλα δυο κέρατα στο κεφάλι, ανάμεσα στα κληματόφυλλα, γιατί το μαντίλι που φορούσε ο παππούς μου έκανε δεξά και ζερβά δυο μεγάλους κόμπους σαν κέρατα.

Από τη στιγμή που τον ζωγράφισα και στερέωσα το πρόσωπο του, στερεώθηκε και μέσα μου η εμπιστοσύνη μου σε αυτόν, και κάθε χρόνο τον περίμενα να 'ρθει, να τρυγήσει τ' αμπέλια της Κρήτης, να πατήσει τα σταφύλια και να κάμει το θάμα του, να βγάλει από τα σταφύλια κρασί. Γιατί, θυμούμαι, το μυστήριο τούτο με τυράννησε πολύ —πώς μπορεί να γίνει το σταφύλι κρασί· μονάχα ο Αγιος Αύγουστος μπορούσε να κάμει ένα τέτοιο θάμα· κι έλεγα: Αχ, να τύχαινε να τον συναπαντήσω μια μέρα στο αμπέλι που είχαμε απόξω από το Μεγάλο Κάστρο και να τον ρωτήσω να μου πει το μυστικό. Τι 'ναι το θάμα τούτο δεν καταλάβαινα. Η αγουρίδα γίνεται σταφύλι, το σταφύλι γίνεται κρασί, το κρασί το πίνουν οι ανθρώποι και μεθούνε· γιατί μεθούνε; Όλα αυτά μου φαίνουνταν μυστήρια φοβερά, και μια φορά που ρώτησα τον πατέρα μου, αυτός μάζεψε τα φρύδια: «Μη φυτρώνεις εκεί που δε σε σπέρνουν!», μου αποκρίθηκε.

Τον Αύγουστο ξάπλωναν και στους οψιγιάδες* τα σταφύλια, να τα ξεράνει ο ήλιος να γίνουν σταφίδα. Μια χρονιά είχαμε πάει στο αμπέλι μας και μέναμε στο εξοχικό μας σπιτάκι· ο αγέρας μύριζε, η γης καίγουνταν, τα τζιτζίκια καίγουνταν κι αυτά, σα να κάθουνταν απάνω σε κάρβουνα αναμμένα.

Τη μέρα εκείνη, της Κοίμησης της Παναγιάς, 15 Αυγούστου, οι εργάτες δε δούλευαν κι ο πατέρας μου κάθουνταν στη ρίζα μιας ελιάς και κάπνιζε· είχαν έρθει γύρα οι γειτόνοι, που είχαν απλώσει κι αυτοί τη σταφίδα τους, κάπνιζαν πλάι στον πατέρα μου, αμίλητοι. Φαίνουνταν στενοχωρημένοι.

Όλοι είχαν καρφώσει τα μάτια σ' ένα συννεφάκι που 'χε προβάλει στον ουρανό, κατασκότεινο, βουβό, και προχωρούσε. Είχα καθίσει κι εγώ κοντά στον πατέρα μου και κοίταζα το σύννεφο· μου άρεσε· σκούρο μολυβί, χνουδάτο, κι ολοένα μεγάλωνε, άλλαζε πρόσωπο και κορμί, πότε σα γεμάτο ασκί, πότε σα μαυροφτέρουγο όρνιο και πότε σαν τον ελέφα που είχα δει ζωγραφιά· κουνούσε την προβοσκίδα του κι έψαχνε ν' αγγίξει κάτω της γης. Αεράκι χλιαρό φύσηξε, τα φύλλα της ελιάς ανατρίχιασαν. Ένας γείτονας πετάχτηκε όρθιος, άπλωσε το χέρι κατά το σύννεφο που προχωρούσε.

— Ανάθεμά το, μουρμούρισε, ο Θεός να με βγάλει ψεύτη, φέρνει τον κατακλυσμό!

— Δάγκασε τη γλώσσα σου, του 'καμε ένας γέρος θεοφοβούμενος, δε θα το αφήσει η Παναγιά· σήμερα είναι της χάρης της.

Ο πατέρας μου έγρουξε*, μα δεν έβγαλε άχνα· πίστευε στην Παναγιά, μα δεν πίστευε πως η Παναγιά μπορεί να κουμαντάρει τα σύννεφα.

Εκεί που μιλούσαν, ο ουρανός σκεπάστηκε· οι πρώτες στάλες, χοντρές, ζεστές, άρχισαν να πέφτουν. Τα σύννεφα χαμήλωσαν, κίτρινες βουβές αστραπές καταξέσκιζαν τον ουρανό.

— Παναγιά μου, φώναξαν οι γειτόνοι, βοήθεια!

Όλοι πετάχτηκαν απάνω, κατασκόρπισαν, καθένας έτρεχε κατά το αμπέλι του, όπου είχε απλώσει τη σταφίδα της χρονιάς· κι ως έτρεχαν, ολοένα και σκοτείνιαζε ο αγέρας, κρεμάστηκαν μαύρες πλεξούδες από τα σύννεφα, ξέσπασε η μπόρα. Γέμισαν τ' αυλάκια, πήραν να τρέχουν οι δρόμοι σαν ποταμοί, φωνές ακούστηκαν γοερές από το κάθε αμπέλι. Άλλοι βλαστημούσαν, άλλοι φώναζαν την Παναγιά να τους λυπηθεί, να βάλει το χέρι της, και στο τέλος θρήνος ξέσπασε πίσω από τις ελιές στο κάθε αμπέλι.

Ξέφυγα από το σπιτάκι, έτρεξα μέσα στη νεροποντή, παράξενη χαρά με είχε συνεπάρει, σα μεθύσι.

Είχα φτάσει ως το δρόμο, δεν μπόρεσα να τον περάσω, ήταν ποταμός, και στάθηκα και κοίταζα: Μαζί με τα νερά κυλούσαν αγκαλιές αγκαλιές τα μεσοξεραμένα σταφύλια, ο μόχτος της χρονιάς, έτρεχαν κατά τη θάλασσα και χάνουνταν. Ο θρήνος δυνάμωνε, μερικές γυναίκες είχαν χωθεί ως τα γόνατα μέσα στα νερά και μάχουνταν να περισώσουν λίγη σταφίδα· άλλες, όρθιες στην άκρα του δρόμου, είχαν βγάλει τις μπολίδες τους* και συρομαδιούνταν*.

Είχα γίνει μουσκίδι ως το κόκαλο· πήρα δρόμο κατά το σπιτάκι και μάχουμουν* να κρύψω τη χαρά μου· βιάζουμουν να δω τι θα 'κανε ο πατέρας μου· θα 'κλαίγε, θα βλαστημούσε, θα φώναζε; Περνώντας από τον οψιγιά είδα πως όλη μας η σταφίδα είχε φύγει.

Τον είδα να στέκεται στο κατώφλι, ακίνητος, και δάγκανε τα μουστάκια του. Πίσω του, όρθια, η μητέρα μου έκλαιγε.

— Πατέρα, φώναξα, πάει η σταφίδα μας!

— Εμείς δεν πάμε, μου αποκρίθηκε· σώπα!

Ποτέ δεν ξέχασα τη στιγμή ετούτη· θαρρώ μου στάθηκε στις δύσκολες στιγμές της ζωής μου μεγάλο μάθημα· αναθυμόμουν τον πατέρα μου ήσυχο, ασάλευτο, να στέκεται στο κατώφλι, μήτε βλαστημούσε μήτε παρακαλούσε μήτε έκλαιγε· ασάλευτος κοίταζε τον όλεθρο κι έσωζε, μόνος αυτός, ανάμεσα σε όλους τους γειτόνους, την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.

Nίκος Καζαντζάκης - απόσπασμα από το «Αναφορά στον Γκρέκο»

* μαθές: βέβαια * στους οψιγιάδες (ο οψιγιάς): στα χωράφια δίπλα στα αμπέλια. Μετά από ειδικό καθάρισμα άπλωναν σ' αυτά και ξέραιναν τις σταφίδες * έγρουξε (γρούζω): γόγγυξε * τις μπολίδες τους (η μπολίδα): τα τσεμπέρια τους, τα μαντίλια που έδεναν το κεφάλι τους * συρομαδιούνταν (συρομαδιέμαι): τραβούσαν τα μαλλιά τους * μάχουμουν (μάχουμαι= μάχομαι): προσπαθούσα

 

Θεόφιλου Χατζημιχαήλ, Βάκχος. Θεός του οίνου. Θεός των αρχαίων (Θεόφιλος. Ζωγραφικοί πίνακες, Δήμος Μυτιλήνης - Μουσείο Θεοφίλου)

CoverPhoto: Αγήνορα Αστεριάδη, Τρύγος. Δύο γυναίκες (Αγήνωρ Αστεριάδης. Ζωγραφική - Χαρακτική, Δήμος Αθηναίων - Δήμος Λάρισας)

Μια από τις πιο συνηθισμένες συνήθειες της ομορφιάς μπορεί να καταστρέψει την επιδερμίδα σου!

Πόσες φορές έχεις ακούσει πως η απολέπιση κάνει πολύ καλό στην επιδερμίδα και πως την χρειάζεσαι για να διώχνεις τα νεκρά κύτταρα; 

Σε όλα τα πράγματα χρειάζεται μέτρο! Έτσι και στην απολέπιση που αν το παρακάνουμε μπορεί ακόμη και να προκαλέσουμε βλάβη στην επιδερμίδα μας καθώς μπορεί να την αφυδατώσουμε. 

Πρέπει να κάνεις απολέπιση αλλά όχι περισσότερο από 1-2 φορές την εβδομάδα. Μπορείς αν θέλεις να κάνεις απολέπιση στο σώμα σου με το σφουγγάρι που κάνεις μπάνιο ακόμα και καθημερινά αλλά μην το παρακάνεις με το τρίψιμο. 

Εξαφάνισε τους μαύρους κύκλους με το μυστικό της Κλεοπάτρας!

Το απόλυτο beauty tip της πανέμορφης Βασίλισσας της Αιγύπτου…

Οι όμορφες γυναίκες της αρχαιότητας είναι η απόδειξη ότι φυσικά beauty tips μας λειτουργούν! Οι μαύροι κύκλοι ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός της Κλεοπάτρας τον οποίο είχε καταφέρει να νικήσει με την βοήθεια της φύσης.

Τι έκανε όμως για να τους εξαφανίσει;

Η δάφνη και τα φύλλα της είναι η λύση! Η Κλεοπάτρα τοποθετούσε φύλλα δάφνης κάτω από τα μάτια καθ’όλη τη διάρκεια της νύχτα.

Τοποθετούσαν φύλλα δάφνης κάτω από τα μάτια καθ' όλη τη διάρκεια της νύχτας. Αφού τα έβαζαν σε ζεστό νερό για 10’ έπειτα τα τοποθετούσαν κάτω από τα μάτια.

Η καταπραϋντική δράση της δάφνης βοηθά στην ανάπλαση των κυττάρων, με αποτέλεσμα να αναδομούνται τα κύτταρα και να εξαφανίζονται οι μαύροι κύκλοι.

Δοκίμασε κι εσύ το μυστικό beauty tip της Κλεοπάτρας!

Έχεις μαύρα στίγματα στο πρόσωπό σου; Δες πώς θα τα εξαφανίσεις!

Μπορεί να μην πιστεύεις πως υπάρχει πιθανότητα να φύγουν αλλά έχεις ένα υλικό στην κουζίνα σου που θα κάνει το θαύμα. 

Αυτό είναι η ντομάτα!

Για να φτιάξεις το μείγμα που θα καθαρίσει το πρόσωπό σου θα χρειαστείς: μια ντομάτα, ένα λεμόνι και 1 κ.σ. μέλι. 

Τρίξε την ντομάτα στον τρίφτη, πρόσθεσε σε αυτό που θα προκύψει λίγες σταγόνες λεμονιού και το μέλι. Ανακάτεψε καλά και άπλωσε την μάσκα στο πρόσωπό σου. Άφησέ την να δράσει για 30 λεπτά και ξέπλυνέ την καλά. Τα αποτελέσματα θα σε εκπλήξουν. 

Είναι 4 ετών και ακόμη κοιμάται μαζί μας. Τι να κάνουμε;

Έχω μια κόρη 4 ετών. Υην έχουμε χαϊδεμένη αρκετά και την κοιμίζαμε μαζί μας τις περισσότερες φορές. Τώρα δεν θέλει να κοιμάται μόνη της. Κλαίει νομίζοντας πως έτσι θα την πάρουμε στο δικό σας κρεβάτι, αλλιώς έρχεται αργά τη νύχτα λέγοντας ότι βλέπει κακά όνειρα. Τι να κάνουμε;

Το θέμα ύπνος ή καλύτερα «κακός ύπνος» είναι ένα θέμα που ταλαιπωεί αρκετά τους γονερίς, συνήθως όμως τα λάθη σε αυτόν τον τομέα, προέρχονται από λάθη των ίδιων των γονιών. εμα υπνος, η καλυτερα "κακος υπνος", ειναι ενα θεμα που ταλαιπωρει αρκετα τους γονεις, συνηθως ομως τα λαθη σε αυτον τον τομεα, οπως σωστα εντοπισες και η ιδια, προερχονται απο λαθη των ιδιων των γονεων. Είναι φυσικό το παιδί να διεκδικεί να κοιμηθεί κοντά στους γονςείς;, πράγμα πολύ ευχάριστο για το ίδιο, εφόσον μέχρι τώρα εμείς του δώσαμε αυτό το δικαίωμα. Το να το πάρουμε πίσω απαιτεί συνέπεια και σταθερή στάση, γιατί, αν υπαναχωρήσουμε, τότε τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα. Πρέπει κανείς να αγοράσει ένα καινούριο κουκλάκι, το νέο της σύντροφο κατά τη διάρκεια του ύπνου. Να εξηγήσουμε στο παιδί ότι από σήμερα θα κοιμάται με το νέο του φίλο στο δικό του κρεβάτι και όχι στου μπαμπά και της μαμάς. Θα πρέπει όμως και οι γονείς να είναι προετοιμασμένοι ότι για καμιά εβδομάδα δεν θα κοιμάται κανείς στο σπίτι. Αυτά καθώς και συμβουλές με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για τυχόν επισκέψεις του παιδιού σου κατά τη διάρκεια της νύχτας (που θα σου προτείνει και ο παιδίατρός σας) αν χρησιμοποιηθούν σταθερά και με συνέπεια, θα σας βοηθήσουν πολύ.

Πρέπει να προσέχουμε τη γύμνια μας μπροστά στο παιδί μας;

Τι πρέπει να προσέξουμε.

Είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε ότι δε χρειάζεται να υπάρχει κάποια ιδιαίτερη ανησυχία για την ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη του παιδιού όταν δεν εκτίθεται συστηματικά στο γυμνό και εφόσον αυτό δεν έχει προκλητικό χαρακτήρα. Στην περίπτωση που το παιδί μας δει γυμνούς στο μπάνιο ή στο δωμάτιό μας δεν πρέπει να αντιδράσουμε έντονα, εκφράζοντας ενοχές και αγωνία, απλώς θα πρέπει να του ζητήσουμε να βγει από το δωμάτιο για να ντυθούμε. Το παιδί έχει την τάση να εισβάλλει στο χώρο μας, στο μπάνιο ή στο δωμάτιό μας και σε προσωπικές στιγμές, όπως όταν πλενόμαστε ή ντυνόμαστε. Η οριοθέτηση σε αυτές τις συμπεριφορές είναι πολύ σημαντική και απαραίτητη και για το γονιό και για το παιδί. Πρέπει δηλαδή να το μάθουμε να μην εισβάλλει αιφνίδια σε αυτούς τους χώρους και να ελέγχει την παρορμητική του συμπεριφορά. Η δική μας στάση λειτουργεί σαν πρότυπο και, καθώς θα μεγαλώνει, θα καταλάβει τη σημασία του σεβασμού του προσωπικού χώρου.

Είναι καλό μέσα στο σπίτι να μην κυκλοφορούν συστηματικά οι γονείς προκλητικά, εκθέτοντας το σώμα τους στο παιδί. Το γυμνό σώμα των ενηλίκων είναι κάτι ξένο για το παιδί, κάτι που δεν γνωρίζει και συνεπώς του προκαλεί ενδιαφέρον και περιέργεια. Επομένως, μπαίνει σε διαδικασία να το παρατηρεί, ακόμη και να το συγκρίνει με το δικό του, κάτι που μπορεί το προβληματίσει ή και να το αγχώσει, απειλώντας έτσι την ψυχοσεξουαλική του ανάπτυξη και δίνοντας του το μήνυμα ότι δεν υπάρχουν όρια.

Πολλοί γονείς επίσης αναρωτούνται αν μπορούν να αγκαλιάζουν ή να φιλούν το παιδί τους γυμνό. Τα παιδιά επιζητούν την προσοχή, την εκδήλωση αγάπης, τη σωματική επαφή με τους γονείς τους προκειμένου να αισθάνονται ασφάλεια. Οι γονείς που είναι εκδηλωτικοί προς το παιδί τους, που το αγκαλιάζουν, το φιλούν, εκδηλώνουν την τρυφερότητα και την αγάπη τους, το κάνουν να νιώθει ευχαρίστηση και προστασία. Δεν είναι σπάνιο όταν τα παιδιά είναι σε μικρή ηλικία οι γονείς να εκφράζουν το ενδιαφέρον τους και σε στιγμές που είναι γυμνό, π.χ. όταν κάνει μπάνιο. Η συμπεριφορά αυτή μπορεί να κάνει το παιδί κάποιες φορές να αισθανθεί άβολα ή αμήχανα, κυρίως σε ηλικία 3-4 και άνω, επειδή μπορεί να νιώσει μια όμορφη αίσθηση που εμπεριέχει έναν λανθάνον ερωτισμό από την πλευρά του, που χωρίς να το καταλαβαίνει, του προκαλεί ευχαρίστηση. Όσο μεγαλώνει όμως το ίδιο, οι γονείς θα πρέπει να προσαρμόζουν τη συμπεριφορά τους σε πιο οριοθετημένα δεδομένα, δηλαδή να αποφεύγουν να εκδηλώνονται με αυτό τον τρόπο όταν το παιδί είναι γυμνό. Έτσι, μαθαίνει για την ιδιωτικότητα του σώματός του και για τα όρια που είναι καλό να βάζει και με τους άλλους ανθρώπους.

Το να καταλάβει το παιδί και να συνειδητοποιήσει ότι το σώμα του τού ανήκει και ότι δεν πρέπει να αφήνει κανένα να το αγγίζει εάν δεν το θέλει, το προφυλάσσει και από τον κίνδυνο μιας ενδεχόμενης σεξουαλικής παρενόχλησης. Οι γονείς με μία ισορροπημένη συμπεριφορά, που δείχνουν την αγάπη τους, αλλά δεν φεύγουν από κάποια όρια, το βοηθούν να μάθει να αγαπά, να σέβεται και να προστατεύει τον εαυτό του και το σώμα του.

Παιχνίδι: πώς ενισχύει την κοινωνικότητα του παιδιού

Το παιχνίδι των παιδιών παρουσιάζει αλλαγές κατά τη διάρκεια της βρεφικής, νηπιακής και παιδικής ηλικίας. Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι το πρώτο παιχνίδι αλληλεπίδρασης του βρέφους είναι με τους γονείς του.

Καθώς το παιδί μεγαλώνει και εξελίσσεται αναζητά νέους ανθρώπους για να παίξει και να δημιουργήσει φιλίες. Το παιχνίδι λειτουργεί ως μέσο για να δοκιμάσει το παιδί όλων των ειδών τα συναισθήματα (χαρά, λύπη, ανταγωνισμό) από την επιτυχία μέχρι την αποτυχία και στο τέλος να μάθει να τα διαχειρίζεται. Επιπλέον, μαθαίνει κοινωνικούς κανόνες συμπεριφοράς και συνεργασίας. Ο κ. Στέλιος Μαντούδης, Αναπτυξιακός Εργοθεραπευτής παρακάτω παραθέτει τα οφέλη του παιχνιδιού στην κοινωνικότητα ενός παιδιού.

Τα οφέλη του παιχνιδιού στην Κοινωνικότητα

Βοηθάει το παιδί να αναπτύξει φιλίες

Τα παιδιά έχουν ανάγκη να έρχονται σε επαφή και να παίζουν με τα υπόλοιπα παιδιά. Μέσα από τη δημιουργία φιλίας αναπτύσσονται συναισθήματα όπως εμπιστοσύνη, ειλικρίνεια, συνεργασία κ.α.

Να πάρει μέρος σε ομαδικά παιχνίδια

Η κοινωνικότητα ενός παιδιού αυξάνεται μέσα από τα ομαδικά παιχνίδια. Το παιδί μαθαίνει να συνεργάζεται, να υπακούει σε κανόνες αλλά και πώς να χειρίζεται τις συγκρούσεις. Μέσα από το ομαδικό παιχνίδι βιώνει τον αμοιβαίο συμβιβασμό και τις σχέσεις με άλλους ανθρώπους.

Αυξάνει το αίσθημα της συνεργασίας

Το παιδί μέσα από το παιχνίδι μαθαίνει να συνεργάζεται. Μοιράζεται τα παιχνίδια του καθώς και τις σκέψεις και τις ιδέες του. Επίσης, οι κοινωνικές δεξιότητες και η φαντασία του ενισχύονται σημαντικά ενώ παράλληλα αναδεικνύονται τα κρυφά ταλέντα.

Βελτιώνει το εύρος προσοχής

Το παιχνίδι έχει αποδειχτεί ότι βελτιώνει την προσοχή ενός παιδιού. Καθώς παίζει και ασχολείται με μία δραστηριότητα αυξάνεται η διάρκεια της προσοχής του. Το παιχνίδι του είναι ευχάριστο ενισχύοντας έτσι για περισσότερο χρόνο το ενδιαφέρον του.

Δημιουργεί επιλογές

Τα κατάλληλα παιχνίδια ωφελούν τη σκέψη, τον χαρακτήρα και τον ψυχισμό ενός παιδιού. Η συναναστροφή με άλλα παιδιά δίνει την δυνατότητα στο παιδί να επιλέξει ποιος φίλος του ταιριάζει και με ποιον μπορεί να αναπτύξει καλύτερη επικοινωνία.

Συμβουλές για γονείς:

• Οι γονείς θα πρέπει να δίνουν ευκαιρίες στο παιδί να έρχεται σε επαφή με άλλα παιδιά

• Θα πρέπει να παρακολουθούν διακριτικά και να μην επιλύουν εκείνοι τις διαφορές των παιδιών

• Όταν υπάρχουν συγκρούσεις ή αντιδικίες να συζητούν οι γονείς και τη θέση του άλλου και να τους προτείνουν εναλλακτικές λύσεις

• Να μη πιέζουν τα παιδιά που από τη φύση τους είναι ντροπαλά ή δειλά

• Να μη λειτουργούν ανταγωνιστικά π.χ. να πιέζουν το παιδί να βγει πρώτο σε ένα άθλημα

Αν οι γονείς παρατηρήσουν ότι τα παιδιά δυσκολεύονται να διαχειριστούν κοινωνικές σχέσεις, να τις αναπτύξουν ή ακόμη και να τις διατηρήσουν είναι καλό να επισκεφτούν ένα ψυχολόγο. Ο ψυχολόγος θα τους καθοδηγήσει και θα τους συμβουλεύσει σχετικά με την ενίσχυση της κοινωνικότητας του παιδιού.

Πηγή: www.mandou.gr

Τι να πείτε στα παιδιά για την οικονομική κατάσταση των ημερών;

Μιλήστε τους για την οικονομική κρίση ανάλογα με την ηλικία τους:

1. Ενημερώστε τα παιδιά προσχολικής ηλικίας και των πρώτων τάξεων του δημοτικού για την οικονομική κατάσταση, χωρίς να αναφερθείτε σε λεπτομέρειες. Ο τρόπος την ενημέρωσης πρέπει να είναι καθησυχαστικός.
2. Εξηγήστε στους εφήβους με λεπτομέρειες τα οικονομικά του νοικοκυριού, χωρίς ψεύτικα καθησυχαστικά λόγια.

* Ενημερώστε τα ότι η κατάσταση έχει πλήξει τις περισσότερες οικογένειες.
* Συζητήστε μαζί τους για τις περικοπές που αναγκαστικά θα πρέπει να γίνουν στην καθημερινότητά τους.
* Καθησυχάστε τα, λέγοντας ότι η κρίση είναι προσωρινή και πως θα την αντιμετωπίσετε ενωμένοι, σαν ομάδα.
Και τι να μην πείτε 

* Μην τρομοκρατείτε τα παιδιά. Μιλήστε καθησυχαστικά και με ειλικρίνεια.
* Αποφύγετε αρνητικά φορτισμένες εκφράσεις, όπως "δεν θα έχουμε ψωμί να φάμε", "χρεοκοπήσαμε". Αντί να τα ενημερώσετε, θα τα πανικοβάλλετε.
* Καλό είναι να μην συζητάτε το θέμα της κρίσης με τρίτους, μπροστά στα παιδιά, δεν χρειάζεται να τα φορτώνετε με άγχος..

4 βήματα για να περιορίσεις την κυτταρίτιδα σε 2 εβδομάδες!

Δες τα μυστικά για να αποκτήσεις γρήγορα το σώμα των ονείρων σου

Λένε πως η κυτταρίτιδα δεν φεύγει εύκολα και πώς για να τη διώξεις μπορεί να χρειαστείς μήνες ή και χρόνια δουλειάς. Θα συμφωνήσουμε στο ότι χρειάζεται πολύ προσπάθεια για να τη διώξεις, όμως με υπομονή και πειθαρχία μπορείς να τη μειώσεις σε ένα μεγάλο βαθμό ακόμα και μέσα σε 2 εβδομάδες.

#Βήμα 1

Αφιέρωσε 20-30 λεπτά καθημερινά σε αεροβική γυμναστική. Έτσι θα χάσεις λίπος και η κυτταρίτιδα θα αρχίσει να μειώνεται αισθητά, καθώς η άσκηση είναι ο νούμερο 1 εχθρός της

#Βήμα 2

Ακόμα και όταν δεν γυμνάζεσαι, προτίμησε αεροβικές δραστηριότητες όπως είναι το περπάτημα, το ποδήλατο, το ανεβοκατέβασμα σκάλας, ο χορός, το κολύμπι. Συνδύασε διαφορετικούς τύπους δραστηριοτήτων για καλύτερο αποτέλεσμα.

#Βήμα 3

Τρεις φορές την εβδομάδα κάνε ασκήσεις με αντίσταση. Αυτό θα βοηθήσει στο να κάψεις πολύ περισσότερες θερμίδες, ενώ παράλληλα βοηθά να σφίξουν οι μύες και να μειωθεί η κυτταρίτιδα. Τα λάστιχα και οι μπάλες είναι πολύ καλές επιλογές για ασκήσεις αντιστάσεων που έχουν εκπληκτικά αποτελέσματα στην μυική τόνωση.

#Βήμα 4

Ακολούθησε μια πιο ισορροπημένη διατροφή με πολλά φρούτα, λαχανικά, φασόλια, αυγά, ψαχνό κρέας, προιόντα ολικής άλεσης. Κόψτε εντελώς τη ζάχαρη και τα επεξεργασμένα τρόφιμα, απόφυγε όσο μπορείς τα τηγανιτά, αλλά και τα αναψυκτικά, όπως και το αλκοόλ (κάνε υπομονή τουλάχιστον για 2 εβδομάδες, το αποτέλεσμα θα σε ανταμείψει).

Ταιριάζετε; Όλα είναι θέμα χημείας και ορμονών!

Η έλξη για κάποιο άτομο, δεν είναι πλέον ανεξήγητη! Ερευνητές υποστηρίζουν ότι κι αυτό είναι θέμα… ορμονικό!

Τι είναι στην πραγματικότητα όμως αυτή η ενδογενής έλξη και ποιες χημείας ταιριάζουν μεταξύ τους;

Την απάντηση επιχείρησε να δώσει η ανθρωπολόγος Helen Fisher, η οποία και υποστηρίζει ότι όλοι οι άνθρωποι κατατάσσονται σε τέσσερις διαφορετικούς τύπους, που με τη σειρά τους ισοδυναμούν σε συγκεκριμένες ορμόνες που υπάρχουν στον οργανισμό.

Σε γενικές γραμμές οι τύποι αυτοί είναι:
#1 Οι «εξερευνητές»: Πρόκειται για άτομα που λατρεύουν το ρίσκο και την καινοτομία, είναι παρορμητικοί, αισιόδοξοι, δημιουργικοί και ενεργητικοί.(Συσχετίζονται με την ουσία ντοπαμίνη του εγκεφάλου.)

#2 Οι «κατασκευαστές»: Πρόκειται για άτομα προσεκτικά, προνοητικά, ήρεμα, κοινωνικά, επίμονα και πιστά.(Συσχετίζονται με την ουσία σεροτονίνη του εγκεφάλου.)

#3 Οι «διευθυντές»: Πρόκειται για άτομα που χαρακτηρίζονται από ευθύτητα, αποφασιστικότητα, ανταγωνιστικότητα, λογική σκέψη, αδιαλλαξία και φιλοδοξία.(Συσχετίζονται με το σύστημα της τεστοστερόνης.)

#4 Οι «διαπραγματευτές»: Πρόκειται για άτομα συμπονετικά, που χαρακτηρίζονται από αλτρουισμό και έχουν αναλυτική σκέψη. (Συσχετίζονται με το σύστημα των οιστρογόνων.)

Ποιοι είναι όμως οι βασικοί «χημικοί συνδυασμοί»;

Σύμφωνα με σχετική έρευνα, ο «εξερευνητής» έλκεται από τους «εξερευνητές» και ο «κατασκευαστής» από τους «κατασκευαστές», δηλαδή αυτοί οι δύο τύποι προσωπικότητας έλκονται από όμοια άτομα.

Αντίθετα, οι «διευθυντές» έλκονται από τους «διαπραγματευτές» και το αντίστροφο.