Τρίτη 14 Ιουλίου 2015

Λαπαβίτσας: Καλύτερη λύση για την Ελλάδα θα ήταν η έξοδος από το ευρώ

Λαπαβίτσας: Καλύτερη λύση για την Ελλάδα θα ήταν η έξοδος από το ευρώ - Media


Επιμένει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστας Λαπαβίτσας στην έξοδο της Ελλάδας από την ΟΝΕ.
Σε ανάρτησή του στο προσωπικό του ιστολόγιο, λίγες ώρες πριν ολοκληρωθεί η Σύνοδος Κορυφής και ανακοινωθεί η συμφωνία, αναφέρει ότι η συμφωνία φαίνεται πως περιλαμβάνει επαχθέστατους όρους.
Μεταξύ άλλων γράφει ότι πανηγυρίζει «το εγχώριο μνημονιακό στρατόπεδο και νιώθουν δικαιωμένοι οι διαπλεκόμενοι πολιτικοί που κατέστρεψαν τη χώρα τα προηγούμενα χρόνια».
Σύμφωνα με τον κ. Λαπαβίτσα, «τώρα επείγει να αναδιατυπωθεί με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο η αναγκαιότητα της εξόδου της Ελλάδας από την ΟΝΕ».
Ο βουλευτής εκτιμά ότι «η συμφωνία δεν πρόκειται να λύσει τα προβλήματα της χώρας και είναι πιθανόν να αποδεχθεί παντελώς ανεφάρμοστη» και συμπληρώνει ότι «η προοπτική της εξόδου από την ΟΝΕ θα τεθεί ξανά με εξαιρετικά επιτακτικό τρόπο εκ των πραγμάτων και μάλιστα πολύ σύντομα».
«Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει στα μέλη και στους ψηφοφόρους του να προχωρήσει σε ταχύτατη επανεκτίμηση της πορείας της χώρας και να διαμορφώσει πρόταση εξόδου από την ΟΝΕ με πειστικό τρόπο. Αν δεν το κάνει, οι εξελίξεις το επόμενο διάστημα θα γεννήσουν πολιτικά τέρατα», καταλήγει.
Ολόκληρο το άρθρο του κ. Λαπαβίτσα:
Δευτέρα, 13 Ιουλίου 2015  02.50 π.μ.
Η αναγκαιότητα της εξόδου από την ΟΝΕ
Συμφωνία, λοιπόν, υπό την απειλή του πιο ωμού εκβιασμού και, από ό,τι φαίνεται, με επαχθέστατους όρους. Πανηγυρίζει το εγχώριο μνημονιακό στρατόπεδο και νιώθουν δικαιωμένοι οι διαπλεκόμενοι πολιτικοί που κατέστρεψαν τη χώρα τα προηγούμενα χρόνια. Θα κάνω μια αποτίμηση της συμφωνίας τις επόμενες μέρες, μόλις έχουμε το πλήρες κείμενο. Τώρα επείγει να αναδιατυπωθεί με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο η αναγκαιότητα της εξόδου της Ελλάδας από την ΟΝΕ.
Η Ελλάδα στο δόκανο της ΟΝΕ
Το δίλημμα που πλανάται από το 2010 πάνω από τη χώρα είναι: ευρώ με μνημόνια και τεράστιο χρέος, ή εθνικό νόμισμα με πολιτική ανάπτυξης και στάση πληρωμών στο χρέος.
Ο πρώτος δρόμος δοκιμάστηκε ολόκληρη την προηγούμενη πενταετία και τα αποτελέσματά του είναι γνωστά. Η συμφωνία επαναφέρει το αδιέξοδο με τον χειρότερο τρόπο.
Ο δεύτερος δρόμος λοιδορήθηκε, δαιμονοποιήθηκε, ποτέ δεν συζητήθηκε σοβαρά. Ακόμη χειρότερα, άνθρωποι που θα έπρεπε να έχουν συναίσθηση του τι πραγματικά συμβαίνει, αρνήθηκαν την ίδια την ύπαρξη του διλήμματος, δηλώνοντας μάλιστα ότι το νόμισμα δεν έχει σημασία.
Η Ελλάδα μπήκε στην ΟΝΕ χωρίς επαρκή δημόσια συζήτηση, χωρίς τα λαϊκά στρώματα να ενημερωθούν και να κατανοήσουν τι πραγματικά συνέβαινε. Μια δράκα 'εκσυγχρονιστών', με τη στήριξη των τραπεζών και του μεγάλου κεφαλαίου, έβαλαν την χώρα σε ένα σκληρό θεσμικό πλαίσιο, με πολύ υψηλή ισοτιμία και παραποιώντας τα στατιστικά στοιχεία, προσβλέποντας στον αναγκαστικό 'εξευρωπαϊσμό' της. Είναι δύσκολο να βρει κανείς πράξη μεγαλύτερης ανευθυνότητας στην ελληνική ιστορία, αν εξαιρέσουμε τις πολεμικές περιόδους. Έπιασαν την Ελλάδα στο δόκανο.
Η αποτυχία της ΟΝΕ και η ελληνική τραγωδία
Η ΟΝΕ αποτελεί ένα θεσμικό πλαίσιο με ανελαστική λογική που βασίζεται στη λιτότητα και με νεοφιλελεύθερη ιδεολογία. Ως νομισματική ένωση είναι ιστορικά αποτυχημένη και ο λόγος είναι η πολιτική της Γερμανίας να κρατάει τους δικούς της ονομαστικούς μισθούς χαμηλά, δημιουργώντας ανταγωνιστικό πλεονέκτημα και αποσπώντας τεράστια εμπορικά πλεονάσματα. Χρησιμοποιώντας την ΟΝΕ η Γερμανία έχει γίνει ο μεγαλύτερος δανειστής και κυριαρχεί πολιτικά στην Ευρώπη.
Η αποτυχία της ΟΝΕ έχει οδηγήσει στην καταρράκωση της περιφέρειας και είναι θέμα χρόνου να φανεί και η οικονομική και πολιτική ήττα των μεγάλων χωρών του κέντρου, όπως η Γαλλία και η Ιταλία. Υπάρχει βέβαια ο ψεύτικος μανδύας του 'ευρωπαϊσμού' που στη χώρα μας αξιοποιήθηκε κατά κόρον από μνημονιακούς και άλλους. Δεν θα μπορέσει όμως η ιδεολογία της 'Ευρώπης' να καλύψει για πολύ την ανελέητη πραγματικότητα των ευρωπαϊκών οικονομιών και κοινωνιών. Η ΟΝΕ έχει αποτύχει και οι επιπτώσεις θα είναι δραματικές για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Ελλάδα, με τη στρεβλή ανάπτυξη δεκαετιών που υπερτόνιζε τις υπηρεσίες, με το πελατειακό κράτος, τη φορολογική ασυδοσία και την κυριαρχία μιας κάστας ολιγαρχών, έχει κυριολεκτικά συντριβεί εντός του ανελαστικού πλαισίου της ΟΝΕ. Η επιμονή του πολιτικού συστήματος και των μηχανισμών εξουσίας να κρατήσουν τη χώρα με νύχια και με δόντια σε μια αποτυχημένη νομισματική ένωση, ότι κι αν αυτό σημαίνει για τον ελληνικό λαό, πλησιάζει πια τα όρια της τραγωδίας.
Η σκληρή και αδήριτη πραγματικότητα της ΟΝΕ φάνηκε πέραν πάσης αμφιβολίας τις τελευταίες μέρες κι έλαχε στην πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς να πιεί το πικρό ποτήρι. Εξέλιπαν πλέον οι ψευδαισθήσεις του ευρωπαϊσμού, ακόμη και οι πιο δογματικοί υποστηρικτές του κατάλαβαν ότι 'καλό ευρώ' δεν πρόκειται και δε μπορεί να υπάρξει. Η πραγματικότητα της ΟΝΕ είναι ο Σόιμπλε και οι εκβιασμοί του, η ενεχυρίαση της δημόσιας περιουσίας και η νεοαποικιακή επιτήρηση της χώρας και της κοινωνίας. Δεν υπάρχουν 'ελιγμοί' στο πλαίσιο αυτό, δεν υπάρχει 'κερδισμένος χρόνος' για να γίνουν ριζοσπαστικές τομές στο εσωτερικό της χώρας. Το αδιέξοδο είναι απόλυτο και συνοδεύεται από πλήρη εξευτελισμό.
Και τώρα τι;
Καλά όλα αυτά θα πουν πολλοί, αλλά δυστυχώς δεν έχει υπάρξει προετοιμασία για την έξοδο, δεν υπάρχει σχέδιο, δεν υπάρχει συνειδητοποίηση από πλευράς του ελληνικού λαού.
Είναι αλήθεια ότι δεν έχει γίνει προετοιμασία του λαού για τις δυσκολίες, τις προοπτικές και τη διαδικασία της εξόδου. Απεναντίας, η κατατρομοκράτηση του ελληνικού λαού από τα ΜΜΕ και το μνημονιακό στρατόπεδο δεν έχει προηγούμενο. Πλήρης είναι και η ηθική χρεοκοπία του πνευματικού κόσμου της χώρας. Αλλά ο θυμός από τον εκβιασμό και την εθνική προσβολή που εμπεριέχεται στη συμφωνία, καθώς και η απελευθέρωση της κοινωνικής δυναμικής που έφερε το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, μπορούν να έχουν γρήγορα αποτελέσματα στη λαϊκή συνείδηση.
Είναι επίσης αλήθεια ότι δεν έχει γίνει τεχνική προετοιμασία, πράγμα που καθιστά τη βεβιασμένη έξοδο εξαιρετικά επικίνδυνη. Αυτή ακριβώς ήταν και η βάση του εκβιασμού που άσκησαν με τόση επιτυχία οι δανειστές. Η Ελλάδα φρόντισε να κάνει ότι περνάει από το χέρι της τα τελευταία χρόνια για να ενισχύσει τους δανειστές και να εξασθενίσει τον εαυτό της.
Σχέδιο εξόδου όμως υπάρχει, έστω και με τη μορφή πλοηγού, δουλεμένο από καιρό και επιμελημένο από σειρά οικονομολόγων. Χρειάζεται επικαιροποίηση, καθώς και πληρέστερη επεξεργασία των επιμέρους πλευρών του, αλλά το περίγραμμα και η βασική δομή της διαδικασίας εξόδου με ασφάλεια και ελαχιστοποίηση του κόστους είναι γνωστά.
Το εθνικό νόμισμα δεν είναι φυσικά το μαγικό ραβδί που θα λύσει όλα τα προβλήματα της Ελλάδας. Θα απελευθερώσει όμως τη χώρα από το δόκανο, έστω και με το τίμημα μιας δύσκολης αρχικής περιόδου. Θα της επιτρέψει επίσης να προχωρήσει στις βαθιές τομές στο κράτος, την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας και την ανατροπή της κοινωνικής ισορροπίας υπέρ των πολλών, πράγματα που δεν γίνονται μέσα στην ΟΝΕ. Ο ελληνικός λαός θα φανεί έτοιμος να πληρώσει το τίμημα, αν του ειπωθεί η απλή αλήθεια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σχημάτισε κυβέρνηση με μια πολύ επιτυχημένη εκλογική στρατηγική, η οποία όμως κατέρρευσε παταγωδώς στη διακυβέρνηση. Η συμφωνία δεν πρόκειται να λύσει τα προβλήματα της χώρας και είναι πιθανόν να αποδεχθεί παντελώς ανεφάρμοστη. Η προοπτική της εξόδου από την ΟΝΕ θα τεθεί ξανά με εξαιρετικά επιτακτικό τρόπο εκ των πραγματων και μάλιστα πολύ σύντομα. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει στα μέλη και στους ψηφοφόρους του να προχωρήσει σε ταχύτατη επανεκτίμηση της πορείας της χώρας και να διαμορφώσει πρόταση εξόδου από την ΟΝΕ με πειστικό τρόπο. Αν δεν το κάνει, οι εξελίξεις το επόμενο διάστημα θα γεννήσουν πολιτικά τέρατα.

Σχέδιο για παράλληλο νόμισμα και Grexit είχε ο Βαρουφάκης. Όπως λέει, έθεσε το θέμα στην κυβέρνηση αλλά μειοψήφησε και έτσι προχώρησε στα capital controls.

news247: «Σκεφτόμουν από την αρχή το Grexit» παραδέχεται ο Γιάνης Βαρουφάκης σε συνέντευξή του στο Newstatesman, ενώ παραδέχεται ότι υπήρχε ομάδα 4-5 ατόμων που εξέταζε το ζήτημα. Μάλιστα αποκαλύπτει ότι είχε εισηγηθεί να εκδώσει η χώρα παράλληλο νόμισμα (IOU) αλλά και να κουρευτούν τα δάνεια της ΕΚΤ σε περίπτωση που οι δανειστές τολμούσαν να κλείσουν τις τράπεζες. Την συνέντευξη του κοινοποίησε ο Γιάνης Βαρουφάκης και μέσω του twitter ως απολογισμό της δική του διαπραγμάτευσης το πεντάμηνο που μας πέρασε. Η συνέντευξη του δόθηκε στο Newstatesman και η απόδοση έγινε από το dikaiologitika.gr.  Όπως λέει έθεσε το θέμα στην κυβέρνηση αλλά μειοψήφησε (σε έξι υπέρ τάχθηκαν… δυο) και γι’ αυτό προχώρησε στα capital controls. Σύμφωνα με τον κ. Βαρουφάκη, από την αρχή των διαπραγματεύσεων, οι πιστωτές εν ολίγοις του ξεκαθάρισαν πως είτε θα δεχθεί τη συμφωνία ή η συμφωνία είναι νεκρή, σημειώνοντας παράλληλα πως ενώ η ελληνική πλευρά παρουσίαζε τα στοιχεία που της ζητούνταν (όπως π.χ. τη δημοσιονομική κατάσταση της Ελλάδας, τα στοιχεία για τις κρατικές οντότητες) και ανέπτυσσε τα σχέδιά της για τον ΦΠΑ, οι πιστωτές απέρριπταν τις προτάσεις χωρίς όμως να δίνουν κάποια δική τους εναλλακτική πρόταση. «Στη συνέχεια, πριν προλάβουμε να συμφωνήσουμε μαζί τους για τον ΦΠΑ, θα άλλαζαν θέμα και θα πήγαιναν στις αποκρατικοποιήσεις». Όπως ανέφερε, είχε προτείνει στην τρόικα να συμφωνήσουν σε τρεις-τέσσερις σημαντικές μεταρρυθμίσεις στις οποίες όλοι θα συμφωνούσαν, όπως για παράδειγμα το φορολογικό σύστημα και τον ΦΠΑ, και να εφαρμοστούν άμεσα. Ως αντάλλαγμα θα υπήρχε χαλάρωση των περιορισμών από την ΕΚΤ. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές θα πήγαιναν στη βουλή ενώ θα συνεχίζονταν οι διαπραγματεύσεις. Ωστόσο, η απάντηση των θεσμών ήταν αρνητική, καθώς ήθελαν μια «συνολική αξιολόγηση». «Τίποτα δεν θα εφαρμοστεί αν τολμήσετε να εισάγετε νομοθεσία. Θα θεωρηθεί μονομερής ενέργεια που θα αντιτίθεται στη διαδικασία της επίτευξης συμφωνίας». Ο πρώην υπουργός Οικονομικών ερωτήθηκε αν θα «σοκάρονταν» αν παραιτούνταν ο Αλέξης Τσίπρας. Απάντησε ότι «τίποτα δεν με σοκάρει αυτές τις μέρες –η ευρωζώνη μας είναι ένα πολύ αφιλόξενο μέρος για αξιοπρεπείς ανθρώπους. Ούτε θα με σοκάριζε να συνέχιζε και αποδέχονταν μια πολύ κακή συμφωνία. Διότι κατανοώ ότι αισθάνεται πως έχει υποχρέωση προς τον λαό που τον στηρίζει, να μην αφήσει τη χώρα να μετατραπεί σε failed state». Ο κ. Βαρουφάκης ερωτήθηκε αν σκεφτόταν το Grexit από την πρώτη ημέρα. Η απάντηση ήταν «Ναι, οπωσδήποτε». Ερωτηθείς αν έγιναν προετοιμασίες για Grexit είπε «η απάντηση είναι ναι και όχι. Είχαμε μια μικρή ομάδα, ένα «πολεμικό συμβούλιο» εντός του υπουργείου, περίπου πέντε ατόμων που έκαναν το εξής: Επεξεργαζόμασταν στη θεωρία όλα όσα θα έπρεπε να γίνουν (για να προετοιμαστούμε για το ενδεχόμενο Grexit). Είναι ένα όμως να το κάνεις αυτό σε επίπεδο 4-5 ατόμων και τελείως διαφορετικό να προετοιμάζεις μια χώρα για αυτό το ενδεχόμενο. Για να προετοιμαστεί η χώρα έπρεπε να ληφθεί διοικητική απόφαση, και αυτή η απόφαση δεν ελήφθη ποτέ». «Η άποψή μου ήταν ότι θα έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί να μην ενεργοποιήσουμε την προετοιμασία για Grexit. Δεν ήθελα αυτό να γίνει μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Αλλά επίσης πίστευα πως τη στιγμή που το Eurogroup μας έκλεισε τις τράπεζες, θα πρέπει να ενεργοποιήσουμε αυτή τη διαδικασία». Σε ερώτηση για τις δυο επιλογές της Ελλάδας, δηλαδή την άμεση έξοδο από το ευρώ ή την έκδοση IOUs, ο κ. Βαρουφάκης είπε πως: «Δεν πίστευα ποτέ πως πρέπει να πάμε κατ” ευθείαν σε νέο νόμισμα. Η άποψή μου ήταν πως αν τολμούσαν να κλείσουν τις τράπεζές μας, κάτι που θεωρούσα επιθετική κίνηση απίστευτης ισχύος, θα πρέπει να απαντήσουμε δυναμικά χωρίς να περνάμε το σημείο χωρίς επιστροφή. Θα πρέπει να εκδώσουμε δικά μας IOUs, ή τουλάχιστον να ανακοινώσουμε ότι θα εκδώσουμε δική μας ρευστότητα σε ευρώ. Θα πρέπει να «κουρέψουμε» τα ελληνικά ομόλογα του 2012 που κατέχει η ΕΚΤ ή να ανακοινώσουμε ότι θα το κάνουμε. Και θα πρέπει να πάρουμε τον έλεγχο της Τράπεζας της Ελλάδος. Αυτό ήταν το τρίπτυχο, τα τρία πράγματα με τα οποία νόμισα ότι έπρεπε να απαντήσουμε αν η ΕΚΤ έκλεινε τις τράπεζές μας. Προειδοποιούσα το υπουργικό συμβούλιο ότι αυτό θα συνέβαινε (η ΕΚΤ θα έκλεινε τις τράπεζές μας) για έναν μήνα, προκειμένου να μας σύρει σε μια εξευτελιστική συμφωνία. Όταν συνέβη, η σύστασή μου για «ενεργητική» απάντηση, ας πούμε ότι καταψηφίστηκε. Ερωτηθείς πόσο κοντά έφθασε η Ελλάδα σ” αυτό το ενδεχόμενο, είπε «να σας πω ότι από τα έξι άτομα ήμασταν μειοψηφία των δυο… όταν δεν έγινε πήρα τις εντολές μου να κλείσω τις τράπεζες ομόφωνα και προφορικά από την ΕΚΤ και την Τράπεζα της Ελλάδος, κάτι στο οποίο εγώ ήμουν αντίθετος, όμως το έκανα διότι είμαι ομαδικός παίκτης, πιστεύω στην συλλογική ευθύνη. Και τότε έγινε το δημοψήφισμα και το δημοψήφισμα μας έδωσε μια απίστευτη ώθηση, μια που θα δικαιολογούσε αυτού του είδους την ενεργητική απάντηση έναντι της ΕΚΤ, όμως τότε το ίδιο βράδυ η κυβέρνηση αποφάσισε ότι η βούληση του λαού, αυτό το ηχηρό «Όχι», δεν θα πρέπει να είναι αυτό που θα ενεργοποιήσει αυτή την ενεργητική προσέγγιση. Αντιθέτως θα πρέπει να οδηγήσει σε σημαντικές υποχωρήσεις προς την άλλη πλευρά: η συνεδρίαση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών, με τον πρωθυπουργό μας να αποδέχεται τον όρο ότι ό,τι και να συμβεί, ότι και αν κάνει η άλλη πλευρά, δεν θα απαντήσουμε με τρόπο που τους προκαλεί. Και ουσιαστικά αυτό σημαίνει υποχώρηση… σταματάς να διαπραγματεύεσαι». Ο κ. Βαρουφάκης σχολίασε επίσης την συνεδρίαση του Eurogroup από την οποία αποκλείστηκε η Ελλάδα. «Υπάρχει μια συνθήκη πως τα ανακοινωθέντα πρέπει να είναι ομόφωνα και ο πρόεδρος δεν μπορεί απλά να συγκαλεί συνεδρίαση της ευρωζώνης και να αποκλείει ένα κράτος μέλος. Και είπε “είμαι σίγουρος ότι μπορώ να το κάνω”. Έτσι ζήτησα νομική γνώμη. Δημιούργησε κάποια αναταραχή. Για περίπου 5-10 λεπτά σταμάτησε η συνεδρίαση και στο τέλος κάποιος αξιωματούχος, κάποιος ειδήμον της νομικής μου μίλησε και είπε τα εξής λόγια «Το Eurogroup δεν υφίσταται νομικά, δεν υπάρχει συνθήκη που να έχει συγκροτήσει σε σώμα αυτή την ομάδα». Άρα έχουμε μια ανύπαρκτη ομάδα που έχει την μεγαλύτερη εξουσία να καθορίσει τις ζωές των ευρωπαίων. Δεν λογοδοτεί σε κανέναν, δεδομένου ότι δεν υφίσταται νομικά. Δεν τηρούνται πρακτικά και είναι εμπιστευτικό. Έτσι κανένας πολίτης δεν γνωρίζει τι λέγεται πίσω από κλειστές πόρτες… πρόκειται για αποφάσεις σχεδόν ζωής και θανάτου και κανένα μέλος δεν λογοδοτεί σε κανέναν». Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι το Eurogroup ελέγχεται παντελώς και πλήρως από τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, ενώ σημείωσε πως υπήρχε μια μικρή διαφοροποίηση της Γαλλίας από τη γερμανική γραμμή. Το πρωτότυπο κείμενο εδώ... 

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/schedio-gia-parallilo-nomisma-ke-grexit-iche-o-varoufakis-opos-lei-ethese-to-thema-stin-kivernisi-alla-miopsifise-ke-etsi-prochorise-sta-capital-controls/

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015

Μιλάμε για εντελώς διαφορετική επανάσταση


Jiddu Krishnamurti […] Εμείς μιλάμε για μια εντελώς διαφορετική επανάσταση. Μιλάμε για μια επανάσταση η οποία μεταμορφώνει ριζικά, βαθιά, την ψυχολογική δομή του ανθρώπου.

[…] Τι είναι κοινωνία; Δεν είναι δημιούργημα της σχέσης μας, της σχέσης ανάμεσα σε εσάς και σε εμένα και κάποιους άλλους; Οι σχέσεις μας είναι η κοινωνία και η κοινωνία δεν είναι κάτι ξεχωριστό από εμάς. Επομένως, το ν’ αλλάξουμε τη δομή της τωρινής κοινωνίας χωρίς να κατανοήσουμε τις σχέσεις μας μεταξύ μας είναι απλώς το να συνεχίζουμε την τωρινή κοινωνία με τροποποιημένη μορφή. Η σύγχρονη κοινωνία είναι σάπια, είναι μια διαδικασία διαφθοράς, βίας, μέσα στην οποία υπάρχουν πάντα αδιαλλαξία, σύγκρουση και πόνος΄ και για να επιφέρουμε μια ριζική αλλαγή στην κοινωνία, της οποίας είμαστε μέρος, πρέπει να υπάρξει κατανόηση του εαυτού μας.

[…] Ένα σοβαρό πείραμα βαθιάς αλλαγής πρέπει ν’ αρχίσει από τον εαυτό μας, από τον καθένα μας. Είναι μάταιο να αλλάζουμε μόνο τις εξωτερικές συνθήκες χωρίς βαθιά εσωτερική αλλαγή. Η κοινωνία είναι ό,τι είναι ο άνθρωπος, αυτό που είναι η σχέση τού ενός με τον άλλο είναι και η δομή της κοινωνίας μιας χώρας. Δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε μια ειρηνική κοινωνία που να έχει νοημοσύνη, αν το άτομο είναι αδιάλλακτο, βάναυσο και ανταγωνιστικό.

Αν από κάθε άνθρωπο λείπει η ευγένεια, η στοργή, η φροντίδα στη σχέση του με τους άλλους, δεν μπορεί παρά να δημιουργεί σύγκρουση, ανταγωνισμό και σύγχυση. Η κοινωνία είναι επέκταση των ανθρώπων, η κοινωνία είναι προβολή του εαυτού μας. Μέχρι να το συλλάβουμε αυτό, να κατανοήσουμε βαθιά τον εαυτό μας και να τον αλλάξουμε ριζικά, η αλλαγή απλώς του έξω δεν θα δημιουργήσει ειρήνη στον κόσμο ούτε θα φέρει αυτή την ηρεμία και τη γαλήνη που είναι απαραίτητες για ευτυχισμένες σχέσεις σε μια κοινωνία. Ας μη σκεφτόμαστε, λοιπόν, ν’ αλλάξουμε το περιβάλλον αυτό θα συμβεί –και πρέπει να συμβεί- αν ολόκληρη η προσοχή μας κατευθύνεται στη μεταμόρφωση του ατόμου, του εαυτού μας και της σχέσης μας με τον άλλο.

[…] Μια ριζική αλλαγή στην κοινωνία μπορεί να γίνει όχι μέσα από ιδέες, αλλά μέσα από τη δική μου μεταμόρφωση στη σχέση μου με τους άλλους. Η κοινωνία προφανώς χρειάζεται μεταμόρφωση –πάντα όλες οι κοινωνίες χρειάζονται μεταμόρφωση. Θα έπρεπε, όμως, αυτή η μεταμόρφωση να βασίζεται σε κάποια ιδέα, δηλαδή στην σκέψη, σε υπολογισμούς, σε έξυπνες διαλεκτικές αποδοχές ή αρνήσεις κι ένα σωρό άλλα; Ή από τη στιγμή που όλα τα μοντέλα το μόνο που δημιουργούν είναι αντιθέσεις, θα έπρεπε μια τέτοια επανάσταση να πραγματοποιηθεί χωρίς κανένα ιδιαίτερο μοντέλο;

Μια πραγματική επανάσταση μπορεί να γίνει μόνο όταν πάψει να υπάρχει η ιδέα του «εγώ σαν μια οντότητα ξεχωριστή από την κοινωνία΄ και αυτό το «εγώ» θα υπάρχει μόνο όσο θα συνεχίζεται η σκέψη, που είναι η διαμορφωμένη επιθυμία για ασφάλεια με διάφορους τρόπους. Η κοινωνική επανάσταση –είτε είναι η γαλλική είτε η κομμουνιστική είτε οποιαδήποτε άλλη- είναι αποτέλεσμα γεγονότων, απρόβλεπτων περιστάσεων, εννοιών, ιδεών, συμπερασμάτων και, τελικά, το συμπλήρωμα ενός κύκλου.

[…] Εμείς μιλάμε για μια εντελώς διαφορετική επανάσταση. Μιλάμε για μια επανάσταση η οποία μεταμορφώνει ριζικά, βαθιά, την ψυχολογική δομή του ανθρώπου.

[…] Βλέπει κανείς ότι μια ριζική επανάσταση πρέπει να γίνει στο κέντρο, όχι στην επιφάνεια. Η αλλαγή στην επιφάνεια δεν έχει κανένα νόημα.

[…] Αυτό, λοιπόν που πρέπει σίγουρα να κάνουμε είναι να έχουμε επίγνωση του συνόλου του προβλήματαος, όχι μόνο στο συνειδητό, αλλά κυρίως στο υποσυνείδητο΄ πρέπει να έχουμε επίγνωσή του εσωτερικά, βαθιά. Ο επιφανειακός νους μπορεί να δώσει αιτίες, εξηγήσεις, μπορεί λογικά να ξεδιαλύνει ορισμένα προβλήματα΄ αλλά όταν ενδιαφερόμαστε για ένα βαθύ πρόβλημα, η επιφανειακή προσέγγιση έχει πολύ μικρή αξία.

Κι εμείς νοιαζόμαστε για ένα πολύ βαθύ πρόβλημα, που είναι πώς να φέρουμε μια αλλαγή, μια επανάσταση στο κέντρο. Χωρίς αυτή τη θεμελιώδη μεταμόρφωση, οι αλλαγές απλώς στην επιφάνεια δεν έχουν νόημα και οι αναμορφώσεις χρειάζονται διαρκή αναμόρφωση.

[…] Δεν ξέρετε πραγματικά τον εαυτό σας. Το να ξέρετε τον εαυτό σας σημαίνει ότι ξέρετε την εξαιρετική ικανότητα του νου σας να φωτίζει τις κρυφές γωνίες της καρδιάς σας΄ σημαίνει ότι ξέρετε πώς λειτουργεί ο νους σας και αν αυτό που σκέφτεστε είναι δράση ή απλώς αντίδραση΄ σημαίνει ότι έχετε επίγνωση της πολυπλοκότητας του υποσυνείδητου και ότι βλέπετε όλους τους υπαινιγμούς και τις νύξεις που το υποσυνείδητο προβάλλει στο συνειδητό.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Jiddu Krishnamurti “Εγώ χωρίς εγώ”


Ο Τζίντου Κρισναμούρτι κατάγεται από οικογένεια Βραχμάνων. Γεννήθηκε το Μάιο του 1895 στο Μαντάναπαλι, ένα μικρό χωριό κοντά στο Μαντράς. Η μητέρα του πέθανε το 1905 και ο πατέρας του, την επόμενη χρονιά, πήγε μαζί με τους τέσσερις γιους του να ζήσει στο Άντιαρ, όπου ήταν τα κεντρικά γραφεία της Θεοσοφικής Εταιρείας, στα οποία τον προσέλαβαν.

Λίγο αργότερα ο Κρισναμούρτι υιοθετήθηκε από την Annie Besant, πρόεδρο της Θεοσοφικής, που είχε πειστεί ότι το αγόρι ήταν ο Παγκόσμιος Διδάσκαλος τον οποίο περίμεναν οι θεοσοφιστές σε όλο τον κόσμο. Τρία χρόνια αργότερα τον πήγαν στην Αγγλία για να μορφωθεί, ενώ ίδρυσαν στο όνομά του το “Τάγμα του Αστέρα της Ανατολής”, που αριθμούσε χιλιάδες οπαδούς.

Το 1929, όμως, ύστερα από 18 χρόνια, ο Κρισναμούρτι το διέλυσε και επέστρεψε όλη την περιουσία του πίσω στους δωρητές της. Η αναγγελία της διάλυσης εκείνη την ημέρα άρχισε έτσι: “Πιστεύω ότι η αλήθεια είναι μια χώρα χωρίς κανένα μονοπάτι προς αυτήν, και δεν μπορεί να πλησιαστεί μέσα από κανένα δρόμο, καμιά θρησκεία, καμιά οργάνωση”

Από τότε ο Κρισναμούρτι -και μέχρι το θάνατό του, το Φεβρουάριο του 1986- συνέχισε να ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο μιλώντας, συζητώντας και ακούγοντας εκατοντάδες ανθρώπους που ήθελαν να τον δουν.

Μιλούσε όπου τον καλούσαν – σε ιδιώτες και μικρά σχολεία, σε πανεπιστήμια ή στο Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών στο Los Alamos και στον Ο.Η.Ε., που τον παρασημοφόρησε για το έργο του, λίγο πριν πεθάνει, το 1985. Ο Κρισναμούρτι ανέπτυξε τη μοναδική, πραγματικά, διδασκαλία του αντλώντας την από την ίδια του την ύπαρξη και τη ζωή του, αφού δεν είχε διαβάσει κανενός είδους φιλοσοφικό ή θρησκευτικό βιβλίο.

Έως τώρα έχουν εκδοθεί γύρω στα 80 δικά του βιβλία, ενώ τα πιο πολλά έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 10 γλώσσες σε όλο τον κόσμο. Υπάρχουν επίσης καταγραμμένες, σε βιντεοκασέτες και κασέτες ήχου, δημόσιες ομιλίες του και προσωπικές συζητήσεις του με διάφορους επιστήμονες και πνευματικούς ανθρώπους, ενώ γι’ αυτόν έχουν γράψει κείμενα ο Άλντους Χάξλεϋ, ο Χένρι Μίλλερ, η Άιρις Μέρντοχ κ.ά.

Ο Κρισναμούρτι υπήρξε τελικώς ένας παγκόσμιος διδάσκαλος. Παρ’ όλο που είχε γεννηθεί από Ινδούς γονείς, δε σταμάτησε να δηλώνει ότι δεν είχε καμιά εθνικότητα, ότι δε συνέχιζε καμιά παράδοση και δεν ανήκε σε καμιά οργάνωση. Ο ίδιος βίωσε όλα όσα έλπιζε πως θα μάθουν εκείνοι που τον άκουγαν.

Ο Κρισναμούρτι άφησε ένα πολύ μεγάλο υλικό από δημόσιες ομιλίες, συζητήσεις (με δασκάλους, μαθητές, επιστήμονες, σημαντικούς εκπροσώπους διαφόρων θρησκειών, ιδιώτες), τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συνεντεύξεις, γραπτά κείμενα και επιστολές. Ένα μεγάλο μέρος από αυτό το υλικό έχει καταγραφεί σε βιβλία, κασέτες ήχου και DVD.

Αξίζει να μελετηθούν όλα τα βιβλία αυτού του μεγάλου ανθρώπου, άλλωστε είναι ένας από του ελάχιστους, αληθινά Μεγάλους Πολεμιστές Ταξιδιώτες.

Επιμέλεια: Κρυσταλία Πατούλη
tvxs.gr


Πηγή: http://www.awakengr.com/2014/09/blog-post_73.html#ixzz3fl0J1zLq
Under Creative Commons License: Attribution Share Alike

7 ΒΑΣΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!!!

Κρουγκμαν: Αυτό είναι πραξικόπημα!


Κρουγκμαν: Αυτό είναι πραξικόπημα! - Media


Με άρθρο του στους New York Times υπό τον τίτλο «Σκοτώνοντας το ευρωπαϊκό εγχείρημα», ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν, χαρακτηρίζει τις απαιτήσεις των δανειστών «Τρέλα», μιλά για προσπάθεια ανατροπής του Αλέξη Τσίπρα, τονίζοντας ότι το hashtag ThisIsACoup (Αυτό είναι πραξικόπημα), το οποίο είναι από τα πρώτα παγκοσμίως αυτήν την ώρα στο twitter και αναφέρεται στην διαπραγμάτευση, «είναι ακριβές».
Ολόκληρο το κείμενο του Πολ Κρούγκμαν:
«Ας υποθέσουμε ότι θεωρείτε τον Τσίπρα ανίκανο. Ας υποθέσουμε πως θέλεις να δεις τον ΣΥΡΙΖΑ να χάνει την εξουσία. Ας υποθέσουμε ακόμα ότι καλωσορίζεις μια εξέλιξη όπως τον διωγμό των ενοχλητικών Ελλήνων από το ευρώ.
Ακόμα και αν όλα αυτά είναι αλήθεια, αυτή η λίστα απαιτήσεων του Eurogroup είναι ΤΡΕΛΑ. Το hashtag ThisIsACoup (Αυτό είναι πραξικόπημα) είναι ακριβές. Αυτό ξεπερνά τα όρια του αυστηρού και γίνεται καθαρή εκδικητικότητα, ολοκληρωτική καταστροφή της εθνικής κυριαρχίας και με καμία ελπίδα για ανακούφιση.
Μπορεί κάτι να τραβήξει την Ευρώπη από το χείλος του γκρεμού; Οι φήμες θέλουν τον Μάριο Ντράγκι να προσπαθεί να συστήσει λογική, ο Ολαντ αντιστέκεται επιτέλους στα ηθικίστικο οικονομικό παιχνίδι της Γερμανίας, κάτι που δεν είχε καταφέρει στο παρελθόν. Ποιος μπορεί να εμπιστευτεί ξανά τις καλές προθέσεις της Γερμανίας;
Με έναν τρόπο, η οικονομία έχει μπει σχεδόν σε δεύτερο πλάνο. Ακόμα κι έτσι, ας είμαστε σαφείς: Αυτό που μάθαμε τις τελευταίες δύο εβδομάδες είναι πως το να είσαι μέλος της Ευρωζώνης σημαίνει ότι οι δανειστές μπορούν να καταστρέψουν την οικονομία σου, αν δεν ακολουθείς επακριβώς την γραμμή τους.
Αυτό δεν έχει καμία σχέση με τις υφιστάμενες οικονομικές συνθήκες της λιτότητας. Μοιάζει πιο αληθινό από ποτέ, το ότι η αυστηρή λιτότητα χωρίς μείωση του χρέους, είναι μια καταδικασμένη πολιτική ανεξάρτητα από το πόσο διατεθειμένη είναι μια χώρα να δεχτεί να υποφέρει. Και αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι ακόμη και μια πλήρης ελληνική συνθηκολόγηση, θα ήταν ένα αδιέξοδη.
Μπορεί η Ελλάδα να κάνει μια πετυχημένη έξοδο; Θα προσπαθήσει η Γερμανία να μπλοκάρει την ανάκαμψη; (Λυπάμαι, αλλά αυτού του είδους την ερώτηση πρέπει να κάνουμε τώρα)
Το ευρωπαϊκό εγχείρημα –ένα εγχείρημα που πάντα εξήρα και στήριζα- έχει δεχτεί ένα άσχημο, ίσως θανατηφόρο χτύπημα. Και ο,τιδήποτε και αν σκέφτεστε για τον ΣΥΡΙΖΑ, ή για την Ελλάδα, δεν φταίνε γι αυτό οι Έλληνες.»

Σύμφωνα με την Welt όλοι οι σύμμαχοι των ναζί στον Β´ΠΠ θέλουν την Ελλάδα εκτός Ευρώ. ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ;



Αλίμονο σε όποιον δεν διδάσκεται από την ιστορία. Την ξαναζεί.
«Οι χώρες της Βαλτικής (Λετονία, Εσθονία, Λιθουανία), η Ολλανδία, η Φινλανδία, η Σλοβακία και η Σλοβενία θα ήθελαν να διώξουν την Ελλάδα από την ευρωζώνη. Κάποιες μάλιστα και χωρίς διαπραγματεύσεις.»
Συμπτωματικά υπήρξαν όλες τους σύμμαχοι των ναζί στον Β´ ΠΠ.
Ίσως με τον διαμελισμό της Σερβίας, να μην το κατάλαβες.
Ίσως με τον διαμελισμό και την απόπειρα εξαθλίωσης της ΕΣΣΔ, πάλι να μην το κατάλαβες.
Ίσως με την σφαγή των Σέρβων του Κοσόβου πάλι να μην το κατάλαβες.
Ίσως με την σφαγή στην Ουκρανία, πάλι να μην το κατάλαβες.
ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ.

...

ΕΤΣΙ!!!!!

Κυριακή 12 Ιουλίου 2015

naiii



Οι «μεταλλάδες» πιο ευτυχισμένοι από όλους; Έρευνα που έγινε σε μεταλλάδες της δεκαετίας του ’80 απέδειξε ότι προσαρμόζονται καλύτερα κι ευκολότερα στις αλλαγές, από τους fan άλλων μουσικών ειδών.

Τι κι αν οι Quiet Riot επέμεναν ότι «Το metal σε οδηγεί στην τρέλα» (“Metal health will drive you mad”) το 1983, πρόσφατες έρευνες, σύμφωνα με τη Guardian, απέδειξαν ότι οι «μεταλλάδες» της δεκαετίας του ’80, είναι σημαντικά πιο ευτυχισμένοι στα νιάτα τους και προσαρμόζονται πολύ πιο εύκολα στη μετέπειτα ζωή τους από τους θιασώτες άλλων μουσικών ειδών.
Αν και πολλοί από τους λάτρεις της μέταλ μουσικής έχουν ζήσει τον τρόπο ζωής «sex, drugs and rock-and-roll», η μέταλ ταυτότητα λειτουργεί καθώς φαίνεται και ως προστατευτική ασπίδα απέναντι σε κάθε αρνητισμό.
Η έρευνα έδειξε ότι οι μεταλλάδες έζησαν περισσότερο ευτυχισμένοι στα νιάτα τους, ενώ φαίνεται να μην μετανιώνουν για τίποτα που έκαναν στο παρελθόν.
Το κλειδί στην ευτυχία των μεταλλάδων βρίσκεται στο αίσθημα ενότητας κατά την νεανική ηλικία. Η κοινωνική αποδοχή και υποστήριξη είναι κομβικής σημασίας παράγοντες στην εξέλιξη της προσωπικότητας και της ψυχολογίας ενός νέου Οι μέταλ κοινότητες προσφέρουν απλόχερα το αίσθημα ενότητας, ενώ οι απανταχού θιασώτες του μέταλ αισθάνονται έντονα ότι ανήκουν σε μια ομάδα.
Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι η συγκεκριμένη έρευνα έρχεται να διαψεύσει ό,τι πίστευαν οι περισσότεροι τη δεκαετία του ’80, πως το μέταλ ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο για την ηθική και τις αξίες των νέων…

Η χαμένη "εκπομπή" της αξιοπρέπειας !

Η χαμένη "εκπομπή" της αξιοπρέπειας !
Στις σύγχρονες κοινωνίες στις οποίες είμαστε αφομοιωμένοι, μπορούμε να τις επιβραβεύσουμε για ελάχιστα, αλλά σίγουρα μπορούμε να τις κατακρίνουμε για ακόμα περισσότερα. Είναι εκείνο το “τρένο των αξιών” που μαθαίνουμε εξ απαλών ονύχων να πρεσβεύουμε, και μεγαλώνοντας, το περιμένουμε στη “στάση”, και ας ξέρουμε ότι δε θα ‘ρθει πια.

Σε εκείνο το “τρένο” που ακόμα και αν δεν πέρασε ποτέ, επιβάτης με εισιτήριο πρώτης θέσης ήταν η αξία της αξιοπρέπειας!

Είναι εκείνο το χαρακτηριστικό που θα έπρεπε να διέπει όλους τους συνανθρώπους μας καθώς αποτελεί το γνώμονα για τη συνέπεια τόσο στην ανθρώπινη συνείδηση όσο και τη συγκρότηση του ατόμου.

Αν όλοι βάζαμε ως πρώτη προτεραιότητα την αξιοπρέπεια τότε θα ήταν ίσως ευκολότερο να αντιληφθούμε και το σεβασμό όχι μόνο προς τον εαυτό μας, αλλά και ως προς τις προσωπικότητες των άλλων. Προφανώς και δε ταυτίζω τον καθωσπρεπισμό με την αξιοπρέπεια! Ο προαναφερόμενος εκφράζει μια υποκριτική στάση που υιοθετείται από αρκετά άτομα προκειμένου να γίνουν κοινωνικά αποδεκτά.

Η έλλειψη αυτοσεβασμού και σεβασμού προς το συνάνθρωπο, καθώς επίσης και η αδιαφορία για το ηθικό περιεχόμενο των ανθρώπινων πράξεων κατέληξαν στην ασυνειδησία! Η ισορροπία μεταξύ υλικού και πνευματικού ενδιαφέροντος έχει ανατραπεί, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα την αλλοίωση του κώδικα αξιών που οδηγούν σε πλήθος κρουσμάτων διαφθοράς.

Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη εναρμόνισης των ηθικών αξιών στις σύγχρονες συνθήκες ζωής. Σε αυτό μπορούν να συμβάλουν ιδιαίτερα η οικογένεια, η εκπαίδευση, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι πολιτικοί ηγέτες. Εντούτοις, η προσήλωση στις ηθικές αξίες πρέπει να γίνει εμπράκτως για την αποφυγή μιας ψεύτικης ηθικής που καταλήγει στην υποκρισία.

Χρήστος Γιανναράς: «Όταν γεννιέται ο έρωτας, γεννιέται η ζωή»

Χρήστος Γιανναράς: «Όταν γεννιέται ο έρωτας, γεννιέται η ζωή»
Γνωρίζουμε τὸν ἔρωτα μόνο στὴν ἀπόσταση τῆς ἀποτυχίας. Πρὶν τὴν ἀποτυχία δὲν ὑπάρχει γνώση· ἡ γνώση ἔρχεται πάντα μετὰ τὴ βρώση τοῦ καρποῦ. Σὲ κάθε ἔρωτα ξαναζεῖ ἡ ἐμπειρία τῆς γεύσης τοῦ παραδείσου καὶ τῆς ἀπώλειας τοῦ παραδείσου. Σπουδάζουμε τὸν ἔρωτα μόνον ἐξόριστοι ἀπὸ τὴν πληρότητα τῆς ζωῆς ποὺ αὐτὸς χαρίζει.
Στὴν ἐμπειρία τοῦ ἔρωτα εἴμαστε ὅλοι πρωτόπλαστοι. Ἡ πείρα τῶν ἄλλων δὲν μᾶς μαθαίνει τίποτα γιὰ τὸν ἔρωτα. Εἶναι γιὰ τὸν καθένα μας τὸ ἀρχέγονο καὶ μέγιστο μάθημα τῆς ζωῆς, ἡ ἀρχέγονη καὶ μέγιστη ἐξαπάτηση. Μέγιστο μάθημα, γιατὶ σπουδάζουμε στὸν ἔρωτα τὸν τρόπο τῆς ζωῆς. Καὶ μέγιστη ἐξαπάτηση, ἀφοῦ αὐτὸς ὁ τρόπος ἀποδείχνεται ἀνέφικτος γιὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση μας.
Ἡ ἀνθρώπινη φύση μας (αὐτὸ τὸ ἀκαθόριστο κράμα τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ κορμιοῦ μας) «ξέρει», μὲ φοβερὴ ὀξυδέρκεια πέρα ἀπὸ νοήματα, πὼς ἡ πληρότητα τῆς ζωῆς κερδίζεται μόνο στὴν ἀμοιβαιότητα τῆς σχέσης. Στὴν ἀμοιβαία ὁλοκληρωτικὴ αὐτοπροσφορά. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐπενδύει ἡ φύση μας, στὸν ἔρωτα ὅλη τὴ ἀπύθμενη δίψα της γιὰ ζωή. Δίψα τοῦ κορμιοῦ καὶ τῆς ψυχῆς μας.
Διψᾶμε τὴ ζωή, καὶ τὸ ἐνδεχόμενο τῆς ζωῆς περνάει μόνο μέσα ἀπὸ τὴ σχέση μὲ τὸν Ἄλλον. Στὸ πρόσωπο τοῦ Ἄλλου ἀναζητᾶμε τὴ δυνατότητα τῆς ζωῆς - τὴν ἀμοιβαιότητα στὴ σχέση. Ὁ Ἄλλος γίνεται τὸ «σημαῖνον» τῆς ζωῆς, ἡ αἰσθητὴ ἀνταπόκριση στὴν πιὸ βαθειὰ καὶ κυρίαρχη τῆς φύσης μας ἐπιθυμία. Ἴσως αὐτὸ ποὺ ἐρωτευόμαστε νὰ μὴν εἶναι τὸ πρόσωπο τοῦ Ἄλλου, ἀλλὰ ἡ δίψα μας ἔνσαρκη στὸ πρόσωπό του. Ὁ Ἄλλος νὰ εἶναι πρόσχημα κι ἡ αὐτοπροσφορά μας αὐταπάτη. Ὅμως κι αὐτὸ θὰ διαφανεῖ μόνο στὴν ἀπόσταση τῆς ἀποτυχίας.
Μετὰ τὴν ἀποτυχία ξέρουμε ὅτι ὁ ἔρωτας εἶναι ὁ τρόπος τῆς ζωῆς, ἀλλὰ τρόπος ἀνέφικτος γιὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση μας. Ἡ φύση μας διψάει ἀπεγνωσμένα τὴ σχέση, δίχως νὰ ξέρει νὰ ὑπάρχει μὲ τὸν τρόπο τῆς σχέσης. Δὲν ξέρει νὰ μοιράζεται, νὰ κοινωνεῖ, ξέρει μόνο νὰ ἰδιοποιεῖται τὴ ζωή, νὰ τὴν κατέχει καὶ νὰ τὴν νέμεται. Ἂν ἡ γεύση τῆς πληρότητας εἶναι κοινωνία τῆς ζωῆς μὲ τὸν Ἄλλον, ἡ ὁρμὴ τῆς φύσης μας ἀλλοτριώνει τὴν κοινωνία σὲ ἀπαίτηση ἰδιοκτησίας καὶ κατοχῆς τοῦ Ἄλλου. Ἡ ἀπώλεια τοῦ παραδείσου δὲν εἶναι ποτὲ ποινή, εἶναι μόνο αὐτοεξορία.
Τὸν τρόπο τῆς ζωῆς τὸν σπουδάζουμε πάντοτε σὰν χαμένο παράδεισο. Τὸν ψηλαφοῦμε στὴ στέρηση, στὸ ἐκμαγεῖο τῆς ἀπουσίας του. Ἔγγλυφο ἴχνος τοῦ τρόπου τῆς ζωῆς εἶναι ἡ πίκρα τῆς μοναξιᾶς στὴν ψυχή μας, ἡ ἀνέραστη μοναχικότητα. Γεύση θανάτου. Μὲ αὐτὴ τὴ γεύση μετρᾶς τὴ ζωή. Πρέπει νὰ σὲ ναυτολογήσει ὁ θάνατος γιὰ νὰ περιπλεύσεις τὴ ζωή, νὰ καταλάβεις ὅτι πρόκειται γιὰ τὴν πληρότητα τῆς σχέσης. Τότε ξεδιακρίνεις τὶς ἀκτὲς τοῦ νοήματος: Ζωὴ σημαίνει νὰ παραιτεῖσαι ἀπὸ τὴν ἀπαίτηση τῆς ζωῆς γιὰ χάρη τῆς ζωῆς τοῦ Ἄλλου. Νὰ ζεῖς, στὸ μέτρο ποὺ δίνεσαι γιὰ νὰ δεχθεῖς τὴν αὐτοπροσφορὰ τοῦ Ἄλλου. Ὄχι νὰ ὑπάρχεις, καὶ ἐπιπλέον νὰ ἀγαπᾶς. Ἀλλὰ νὰ ὑπάρχεις μόνο ἐπειδὴ ἀγαπᾶς, καὶ στὸ μέτρο ποὺ ἀγαπᾶς.
Διψᾶμε τὴ ζωὴ καὶ δὲν τὴν διψᾶμε μὲ σκέψεις ἢ νοήματα. Οὔτε καὶ μὲ τὴ θέλησή μας. Τὴν διψᾶμε μὲ τὸ κορμὶ καὶ τὴν ψυχή μας. Ἡ ὁρμὴ τῆς ζωῆς, σπαρμένη μέσα στὴ φύση μας, ἀρδεύει κάθε ἐλάχιστη πτυχὴ τῆς ὕπαρξής μας. Καὶ εἶναι ὁρμὴ ἀδυσώπητη γιὰ σχέση, γιὰ συν-ουσία: Νὰ γίνουμε ἕνα μὲ τὴν ἀντι-κείμενη οὐσία τοῦ κόσμου, ἕνα μὲ τὸ κάλλος τῆς γῆς, τὴν ἀπεραντοσύνη τῆς θάλασσας, τὴ νοστιμιὰ τῶν καρπῶν, τὴν εὐωδιὰ τῶν ἀνθῶν. Ἕνα κορμὶ μὲ τὸν Ἄλλον. Ὁ Ἄλλος εἶναι ἡ μόνη δυνατότητα νὰ ἔχει ἀμοιβαιότητα ἡ σχέση μας μὲ τὸν κόσμο. Εἶναι τὸ πρόσωπο τοῦ κόσμου, ὁ λόγος κάθε ἀντι-κείμενης οὐσίας. Λόγος ποὺ ἀπευθύνεται σὲ μένα καὶ μὲ καλεῖ στὴν καθολικὴ συν-ουσία. Μοῦ ὑπόσχεται τὸν κόσμο τῆς ζωῆς, τὸ ἔκπαγλο κόσμημα τῆς ὁλότητας. Στὴ μία σχέση.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Χρήστου Γιανναρά, Σχόλιο στο Άσμα Ασμάτων, εκδ. Δομός.
Ο Χρήστος Γιανναράς (10 Απριλίου 1935) είναι σύγχρονος Έλληνας καθηγητής φιλοσοφίας και συγγραφέας. Σπούδασε θεολογία στην Αθήνα και φιλοσοφία στη Βόννη και στο Παρίσι (Σορβόνη). Το συγγραφικό του έργο σχετίζεται πολύ με την έρευνα των διαφορών ανάμεσα στην ελληνική και στη δυτικοευρωπαϊκή φιλοσοφία και ορθόδοξη χριστιανική παράδοση. Πολλά από τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε πάνω από 10 γλώσσες.
Πηγή: users.uoa.gr
CoverPhoto: The Lovers, Auguste Levêque

...

Η ζωή σαν ένα ντόµινο… «Ενα ταξίδι χιλίων χιλιοµέτρων αρχίζει µε ένα βήµα»

Η ζωή σαν ένα ντόµινο… «Ενα ταξίδι χιλίων χιλιοµέτρων αρχίζει µε ένα βήµα»
Ο, τι µεγάλο και σπουδαίο καταφέρνουµε, είναι µία ακολουθία γεγονότων, που συµβαίνουν σε µία σωστή σειρά! Από κάτι µικρό και ασήµαντο µπορεί να συµβεί κάτι µεγαλύτερο. Μετά από αυτό, κάτι ακόµη πιο µεγάλο, κι έτσι…συµβαίνει ξαφνικά κάτι τόσο σηµαντικό και µεγάλο, που µοιάζει µε θαύµα.
Κι, όµως, αυτό το θαύµα χτίστηκε σιγά σιγά από µικρά γεγονότα που έδειχναν άσχετα και ασύνδετα µεταξύ τους. Μπορεί κάποιες φορές να καταλάβουµε πώς το ένα προκάλεσε το άλλο, µόνο όταν δούµε το µεγάλο και θαυµαστό γεγονός να γίνεται µπροστά µας, αν τότε κοιτάξουµε τι προηγήθηκε…
Η «Δύναμη» της Πεταλούδας
Λέγεται ποιητικά (στην επιστηµονική θεωρία του χάους) ότι αν µια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αµαζόνιο, µπορεί να φέρει βροχή στην Κίνα. ∆ηλαδή, ακόµη και η πιο µικρή και ασήµαντη ενέργεια στον µικρόκοσµο, µπορεί να θέσει σε κίνηση µια σειρά γεγονότων, που βαθµιαία µπορούν να οδηγήσουν σε ένα πολύ µεγάλο αποτέλεσµα.
Η πεταλούδα µπορεί να χτυπήσει πολλές φορές τα φτερά της χωρίς αυτό να σηµαίνει ότι το αποτέλεσµα θα είναι πάντοτε µια… βροχή στην Κίνα. Μπορεί να γίνουν διάφορα άλλα, µπορεί όντως να έρθει βροχή, όµως θα γίνουν. Κάθε φορά θα υπάρχει κι ένα διαφορετικό αποτέλεσµα από το χτύπηµα των φτερών της. Επειδή δεν µπορούµε να παρακολουθήσουµε τη συνέχεια µιας απλής συµπεριφοράς µας, νοµίζουµε ότι δεν έχει µεγάλη σηµασία.
Το ποιητικό αυτό παράδειγµα δείχνει ότι κάθε απλή πράξη µας, δεν είναι ποτέ η ίδια, και ότι µπορεί να πυροδοτήσει µια σειρά γεγονότων, οδηγώντας σε ένα απρόσµενο και θεαµατικό αποτέλεσµα.
 Το πείραμα
Ενας άνθρωπος σκηνοθέτησε ένα πείραµα για να δείξει πώς κάτι µικρό και ασήµαντο µπορεί να καταφέρει κάτι απίστευτο. Χρησιµοποίησε δεκατρείς µαρµάρινες πλάκες, η µία µεγαλύτερη από την άλλη, και τις τοποθέτησε σε σειρά, σχηµατίζοντας ένα ντόµινο. Η πρώτη ήταν µόλις πέντε χιλιοστά, την κρατούσες µε ένα τσιµπιδάκι. Η δεύτερη δεκαπέντε, όµως η πλάκα των πέντε χιλιοστών µπορούσε να τη ρίξει µε το βάρος της… Η τελευταία είχε ύψος ένα µέτρο και δεν σηκωνόταν εύκολα εξαιτίας του βάρους της. Το ντόµινο λειτούργησε. Κάθε πλάκα έριξε κάτω την αµέσως επόµενη και πολύ µεγαλύτερή της, έως και την τελευταία του ενός µέτρου ύψους.
Το φαινόµενο «επίδραση ντόµινο», όπου ένα µικρό γεγονός προκαλεί ένα µεγαλύτερο και πιο σηµαντικό, αν παρατηρήσουµε, θα δούµε ότι συµβαίνει παντού τριγύρω µας!
Στον έρωτα… Ποτέ δεν ξέρουµε ένα βλέµµα, κάποια λόγια, πώς θα αγγίξουν έναν άνθρωπο από τους πολλούς που συναντούµε καθηµερινά, πώς θα αρχίσουν, αν τον αγγίξουν, να απασχολούν το µυαλό του! Τι µικρό ή σπουδαίο ρόλο µπορεί να παίξει µετά αυτός στη ζωή κάποιων άλλων ανθρώπων, επειδή τα λόγια µας άλλαξαν αυτό που πίστευε για τον εαυτό του και «εξέπεµπε» προς τους άλλους.
 Τα προαπαιτούμενα
Στην πραγµατικότητα… κάθε µικρή καθηµερινή δραστηριότητά µας, ή µια µικρή αλλαγή σε αυτήν, δηµιουργεί πολλά «κλιµακωτά ντόµινο», πολλά πιθανά µέλλοντα της προσωπικής µας ζωής. Με τη συνεχή προσπάθεια, αυξάνουµε τις πιθανότητες να συµβεί αυτό που επιθυµούµε. Το µόνο λάθος είναι να έχουµε στήσει µια ψηλότερη πλάκα και µετά µια µικρή. Αν, δηλαδή, προσπαθούµε να κάνουµε ένα µεγαλύτερο βήµα, παραλείποντας ένα µικρό που προηγείται. Σα να περιµένουµε έναν ιδανικό άνθρωπο, που θα αλλάξει τη ζωή µας, µειώνοντας όµως το χρόνο που έχουµε πραγµατική επαφή µε ανθρώπους. Η εξοικείωση, η ιεροτελεστία, το να περιµένεις κάτι, είναι προαπαιτούµενες πλάκες στο ντόµινο της ζωής. Αρκεί να µην φοβόµαστε να κινούµαστε.
Το ντόµινο της ζωής µας υπάρχει στον εαυτό µας. Αυτόν που θεωρούµε ότι γνωρίζουµε και ότι καθορίζεται από τα γονίδιά µας. Κι, όµως, είναι απλά µία εκδοχή που το περιβάλλον, οι γονείς µας, επηρέασαν σαν ένα συγκεκριµένο ντόµινο, στο να σχηµατισθεί όπως είναι. Συχνά συµβαίνει σε ανθρώπους, αν κάτι τους ωθήσει, να ανακαλύπτουν ότι έχουν ικανότητες, που απλά δεν είχαν µάθει ότι διαθέτουν.
 Συναισθηματική Διάθεση
Συχνά, οι άνθρωποι στέκονται µπροστά σε αυτό που θέλουν να πετύχουν για τον εαυτό τους, σα να βρίσκονται µπροστά στη µεγάλη µαρµάρινη πλάκα, ύψους ενός µέτρου, και απορούν γιατί δεν µπορούν να τη ρίξουν. Αυτό συµβαίνει γιατί δεν µπορούν να δουν τις µικρότερες πλάκες που πρέπει πρώτα να ρίξουν. Τα µικρότερα, φαινοµενικά ασήµαντα βήµατα, που το ένα µετά το άλλο, τους κάνουν δυνατούς ώστε να µπορούν να ρίξουν τη µεγάλη πλάκα στο έδαφος. Ετσι, λανθασµένα µπορεί να νοµίσουν ότι δεν είναι ικανοί να τη ρίξουν. Κάποιες φορές µπορεί να λείπει µια µικρή µαρµάρινη πλάκα, που πρέπει να φροντίζουµε να υπάρχει, η συναισθηµατική µας διάθεση.
Σε αυτή τη φαινοµενική ασηµαντότητα ενός µικρού πρώτου βήµατος και στο τι απίστευτο µπορεί να φέρει, αναφέρθηκε ένας φιλόσοφος του 6ου αιώνα π.Χ., λέγοντας ότι «ένα ταξίδι χιλίων χιλιοµέτρων αρχίζει µε ένα βήµα». Αναφερόταν ακριβώς στη δύναµη που έχει το τίναγµα των φτερών µιας πεταλούδας…

Νικόλαος Βακόνδιος, Ψυχολόγος 

Τα ανεμοδαρμένα ύψη της αγένειας

Τα ανεμοδαρμένα ύψη της αγένειας
Ευχαριστώ, παρακαλώ, συγνώμη και πληθυντικός ευγενείας. Γνώσεις αποκτηθείσες από το σχολείο. Σχεδόν παλαιολιθικές. Μουσειακά κομμάτια που τα περιεργάζεται κανείς ξαφνιασμένος.
Θυμάσαι τότε; Γυρίζει και λέει στο διπλανό του.
Τότε...
Πως προσδιορίζεται αυτό το τότε;
Τότε... Παλιά... Όχι και πολύ παλιά τώρα που το λέμε, βέβαια...
Αλλά σε μια άλλη εποχή σίγουρα.
Που οι σχέσεις ήταν αλλιώς. Που οι άνθρωποι ήταν αλλιώς.
Λιγότερο αγενείς, επικριτικοί, προσβλητικοί. Λιγότερο ανυπόμονοι και νευρικοί. Λιγότερο αδιάφοροι. Και περισσότερο άνθρωποι.
Μπορεί όλο αυτό να ακούγεται σαν κλασική ρομαντική λογοτεχνία, αλλά έτσι είναι φίλε μου.
Αλλάξαμε.
Μας πήρε μπάλα η κρίση; Μας πήρε και μας σήκωσε ο αέρας της προόδου;
Μάθαμε να χειριζόμαστε τα πιο εξελιγμένα τεχνολογικά επιτεύγματα της εποχής μας και ξεχάσαμε άλλα... Βασικά...
Βρήκαμε την πρόοδο και χάσαμε τον άνθρωπο. Τρομάρα μας.
Προχθές πλακώθηκαν πάλι στο δρόμο. Ολοένα και συχνότερα γίνεται. Κάποιος ανυπόμονος θα κορνάρει, κάποιος θα θιχτεί παίρνοντας την κόρνα προσωπικά, θα ανταλλάξουν δυο κουβέντες, θα πιαστούν και λίγο στα χέρια. Έτσι για να πάει καλά η μέρα.
Στο μετρό, το ίδιο. Πλακώθηκαν για τις θέσεις. Πήγαν από δύο διαφορετικές μεριές να καθίσουν στη μοναδική ελεύθερη κι έπεσε ο ένας πάνω στον άλλο. Κι αντί να γελάσουν, άρχισαν τα κοσμητικά.
Τα οποία κοσμητικά έχουν γνωρίσει τρελή εξέλιξη. Παλιότερα δύο τρεις λεξούλες ήταν αρκετές για να σοκάρουν. Σήμερα, όμως, ολόκληρο λεξικό και δεν φτάνει.
Όσο για την καλημέρα, το ευχαριστώ και το παρακαλώ ή το συγνώμη, τα καταντήσαμε είδη πολυτελείας. Τα αποφεύγουμε λόγω βαριάς φορολογίας. Λες και δεν είμαστε ήδη αρκετά χρεωμένοι και θα μας βαρύνουν αυτά.
Κρίμα.
Να αφήνουμε το μέσα μας να χαλιέται τόσο πολύ που να ξεχνάμε τους τρόπους μας. Να ξεχνάμε πως είμαστε άνθρωποι με ήθος, τρόπους και σεβασμό. Ή οφείλουμε να είμαστε.
Ξεχνάμε πως οι καυγάδες και οι εντάσεις χαλούν πρώτους από όλους εμάς. Μας δηλητηριάζουν. Μας απομονώνουν από τους γύρω μας.
Όχι φίλε, αν είσαι τόσο νευρικός κι ευέξαπτος, αν δε σε νοιάζει ότι τα λόγια σου θα με προσβάλλουν ή θα με πληγώσουν, δε μου κάνεις.
Αν σου λέω καλημέρα κι εσύ γρυλίζεις αντί να μου την «επιστρέψεις», πάλι δε μου κάνεις.
Να τη βράσω την εξέλιξη αν ξεχάσω πως είναι να είμαι άνθρωπος. Αν πάψει να με νοιάζει αν θα μιλήσω με αγένεια σε κάποιο μεγαλύτερο ή αν θα προσφέρω τη θέση μου σε κάποιον με κινητικά προβλήματα.
Αφήστε με στα σπήλαια να ακούω καλημέρα, συγνώμη κι ευχαριστώ. Να νιώθω ευγνωμοσύνη κι όχι θυμό. Να μην είμαι μόνιμα τσατισμένος επειδή ο ήλιος βγήκε από την ανατολή.
Να μη σαρώνει το κεφάλι μου αέρας δυνατός που με παρασέρνει σε κάτι που δε θέλω να είμαι. Σε ένα νευρικό, αποξενωμένο πλάσμα που δε σέβεται τίποτα και χαλιέται με το παραμικρό. Και ξεσπάει όπου βρει. Δε θέλω να με πάρει και να με σηκώσει αυτό το ρεύμα της αγένειας.
Τα ανεμοδαρμένα ύψη της αγένειας...
Τα απλά θέλω. Τα ήσυχα, τα σεβαστικά, όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου. Κι ας φαίνεται αναχρονιστικό. Θέλω τον άνθρωπο να αντιμετωπίζεται με σεβασμό και οι εντάσεις με διάλογο. Θέλω την αύρα μου φωτεινή κι όχι μπαρουτοκαπνισμένη από τσατίλες.
Και θα το κάνω. Γιατί μπορώ.
Όλα τα μπορώ αρκεί να το θελήσω.
Κι αν το προσπαθήσεις κι εσύ το μπορείς.
Αναλώσου να φτιάξεις ότι χάλασες κι όχι να βρίσκεις δικαιολογίες γιατί παραμένεις «χαλασμένος».
Μπορείς. Όλοι μας μπορούμε.
Το θέμα είναι να το θελήσουμε. Κι αν σε ζορίζει η αρχή, ξεκίνα από τα απλά, όπως τα πιτσιρίκια της πρώτης δημοτικού. Με γραμματάκια στη σειρά και συλλαβισμό.
Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Σ.. κι ότι αυτό πρέπει να σημαίνει.

Της Στεύης Τσούτση
Πηγή:  diaforetiko

Ψυχικά δυνατοί άνθρωποι: Τι αποφεύγουν

Ψυχικά δυνατοί άνθρωποι: Τι αποφεύγουν
Η δύναμη της ψυχής και του νου δεν είναι ένα χάρισμα που κάποιοι το έχουν και κάποιοι όχι. Είναι μια διαδικασία εξέλιξης, πνευματικής και γνωστικής, που μας επιτρέπει να απολαμβάνουμε περισσότερο τη ζωή και να ανησυχούμε λιγότερο για τα προβλήματα. Ενισχύοντας ψυχικά τον εαυτό μας εκπαιδεύουμε το νου μας να ξεχωρίζει το σημαντικό από το ασήμαντο, να θέτει προτεραιότητες, να μην εστιάζει στα λάθος πράγματα και να σέβεται περισσότερο τον ίδιο του τον εαυτό.
Η ψυχική ενδυνάμωση είναι μια διαδικασία βελτίωσης τους εαυτού μας και είναι εφικτή από τη στιγμή που συνειδητοποιήσουμε ότι οι πράξεις τα συναισθήματα και οι σκέψεις μας υπόκεινται στο δικό μας έλεγχο. Οι άνθρωποι που χαρακτηρίζονται από ψυχικές αντοχές και δυνάμεις αποφεύγουν δυσλειτουργικούς τρόπους σκέψης και συμπεριφοράς και δεν αναλώνονται σε κακές συνήθειες. Ας δούμε αναλυτικά τι δεν κάνουν.
1. Δεν σπαταλούν χρόνο στην αυτολύπηση
Τα προβλήματα της ζωής και οι δυσκολίες είναι αναπόφευκτα. Το να μεμψιμοιρούμε και λυπόμαστε όμως τον εαυτό μας για όλες τις αντιξοότητες με τις οποίες παλεύουμε σίγουρα δεν θα μας βοηθήσει να τις διαχειριστούμε. Αν έχετε την τάση της αυτολύπησης, προσπαθήστε να την αντικαταστήσετε με την ευγνωμοσύνη. Σίγουρα η ζωή σας δεν είναι απλώς μια σωρεία προβλημάτων αλλά έχετε και στηρίγματα, καθώς και θετικά στοιχεία. Οι ψυχικά δυνατοί άνθρωποι δεν σπαταλούν το χρόνο και την ενέργεια τους σκεφτόμενοι το πρόβλημα αλλά εστιάζουν στο να βρούνε λύσεις.
2. Δεν αποποιούνται τη δύναμη τους
Μπορεί να είναι πραγματικά δελεαστικό να κατηγορούμε τους άλλους ή τις περιστάσεις για τα προβλήματα μας. Σκέψεις του τύπου «Η πεθερά μου φταίει που αισθάνομαι έτσι» δίνουν στους άλλους δύναμη πάνω μας: την δύναμη να καθορίζουν τα συναισθήματα και την συμπεριφορά μας. Πάρτε πίσω τη δύναμη σας αναλαμβάνοντας πλήρως την ευθύνη για το πώς σκέφτεστε, αισθάνεστε και συμπεριφέρεστε. Η ενδυνάμωση του εαυτού είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να χτίσετε ψυχική ανθεκτικότητα και να διαμορφώσετε τη στάση ζωής που εσείς θέλετε.
3. Δεν αποφεύγουν τις αλλαγές
Αν και αισθανόμαστε καλά όταν κινούμαστε σε οικεία πλαίσια, το να αποφεύγουμε νέες προκλήσεις είναι ίσως το μεγαλύτερο εμπόδιο στο να ζήσουμε μια γεμάτη και πλούσια ζωή. Το να αναγνωρίζουμε πότε αποφεύγουμε την αλλαγή λόγω της δυσφορίας ή της αναστάτωσης που αναπόφευκτα επιφέρει μέχρι ένα βαθμό, είναι ένα πρώτο σημαντικό βήμα στην διαδικασία βελτίωσης της ζωής μας. Στόχος πρέπει να είναι η διαχείριση και η αντιμετώπιση αυτής της δυσφορίας και όχι η αποφυγή της, καθώς έτσι θα αποκτήσουμε χρήσιμες δεξιότητες στην αντιμετώπιση δυσκολιών στη ζωή μας.
4. Δεν αναλώνονται σε πράγματα που δεν μπορούν να αλλάξουν
Συχνά ανησυχούμε για τα λάθος πράγματα. Αντί να προετοιμαστούμε για την καταιγίδα, ευχόμαστε να μην έρθει. Αντί να αλλάξουμε τον εαυτό μας, παλεύουμε να αλλάξουμε τον άλλον. Η συνεχής προσπάθεια να αλλάξουμε αυτά που δεν μπορούμε να ελέγξουμε μας αφήνει τελικά με μια αίσθηση απελπισίας και ανημπόριας. Αν όμως επενδύαμε αυτήν την ίδια ενέργεια σε πράγματα που υπόκεινται στον έλεγχο μας, θα ήμασταν πολύ καλύτερα προετοιμασμένοι για όποια δυσκολία εμφανίζονταν στο δρόμο μας. Η αλλαγή αφορά σχεδόν πάντα τη δική μας οπτική στα πράγματα και τη δική μας συμπεριφορά.
5. Δεν ανησυχούν για το αν ευχαριστούν τους άλλους
Το να λέμε ή να κάνουμε πράγματα από φόβο μήπως δυσαρεστήσουμε τους άλλους σημαίνει ότι τελικά δεν ζούμε σύμφωνα με τα δικά μας θέλω αλλά σύμφωνα με τα κριτήρια των άλλων. Αυτό σε βάθος χρόνου μας αφήνει με μια αίσθηση κενότητας και ανικανοποίητου. Ζώντας σύμφωνα με αυτό που θέλουν οι άλλοι μας εμποδίζει από το να ανακαλύψουμε τι θέλουμε εμείς. Χρειάζεται σίγουρα κουράγιο και δύναμη για να υποστηρίξουμε μια ζωή σύντονη με τις αξίες μας αλλά αυτό τελικά θα μας φέρει πιο κοντά στην ευτυχία και στην αυτοπραγμάτωση.
6. Δεν φοβούνται να πάρουν υπολογισμένα ρίσκα
Κάθε μέρα παίρνουμε δεκάδες αν όχι εκατοντάδες αποφάσεις χωρίς να πολυπροβληματιστούμε για το ρίσκο που εμπεριέχουν. Είτε αποφασίζουμε για το αν θα φορέσουμε κράνος στη μηχανή ή αν θα πάρουμε δάνειο, βασίζουμε τις αποφάσεις μας στα συναισθήματα μας και όχι στο πραγματικό επίπεδο ρίσκου. Η λήψη αποφάσεων βάση του φόβου μας δεν είναι και ο πιο ακριβής τρόπος υπολογισμού του ρίσκου. Τα συναισθήματα είναι συχνά παράλογα και αναξιόπιστα. Ο υπολογισμός συνεπώς του ρίσκου που εμπεριέχουν οι αποφάσεις μας, διασφαλίζει σε μεγάλο βαθμό το ότι κάνουμε τις σωστές επιλογές.
7. Δεν ζουν το παρελθόν
Αν και το να αναστοχαζόμαστε το παρελθόν και να μαθαίνουμε από αυτό είναι μια χρήσιμη διαδικασία στο χτίσιμο της ψυχικής ανθεκτικότητας, το να το αναμασούμε μπορεί να είναι καταστροφικό. Η συμφιλίωση με το παρελθόν ώστε να ζήσουμε στο παρόν και να σχεδιάσουμε το μέλλον μπορεί να είναι αρκετά επίπονη διαδικασία, ειδικά αν βιώσαμε πολλές κακοτυχίες. Είναι ωστόσο απαραίτητο βήμα για να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και τη ζωή μας γενικότερα
8. Δεν επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη
Το ιδανικό θα ήταν να διδασκόμασταν από κάθε λάθος μας και να μην το επαναλαμβάναμε δεύτερη φορά. Αλλά η αλήθεια είναι ότι έχουμε την τάση να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη στο χρόνο. Το να μάθουμε από τα λάθη μας απαιτεί ταπεινότητα και την προθυμία να αναζητήσουμε νέες τεχνικές για να γίνουμε καλύτεροι. Οι ψυχικά δυνατοί άνθρωποι δεν κρύβονται από τα λάθη τους αλλά προσπαθούν να τα μετατρέψουν σε ευκαιρίες για προσωπική ανάπτυξη.
9. Δεν μισούν την επιτυχία των άλλων
Η προαγωγή ενός συναδέλφου ή τα κατορθώματα ενός φίλου μπορεί να μας προκαλέσουν συναισθήματα φθόνου. Το να μισούμε την επιτυχία των άλλων όμως θα μας εμποδίσει απλώς από το να πετύχουμε το δικό μας στόχο καθώς αναλώνουμε ενέργεια στο τι κάνουν οι άλλοι δεν αφοσιωνόμαστε ικανοποιητικά στους δικούς μας στόχους. Άλλωστε το πόσο πετυχημένοι είναι οι άλλοι δεν λέει κάτι για τη δική μας επιτυχία ή αποτυχία: μόνο οι πράξεις μας μπορούν τα το καθορίσουν αυτό.
10. Δεν τα παρατούν στην αποτυχία
Είναι αναμενόμενο να νιώθουμε απογοητευμένοι και αποκαρδιωμένοι όταν οι πρώτες προσπάθειες μας αποτυγχάνουν. Από μικροί μαθαίνουμε πως οι αποτυχία είναι κάτι κακό αλλά είναι σχεδόν αδύνατο να πετύχουμε αν πρώτα δεν έχουμε αποτύχει. Οι ψυχικά δυνατοί άνθρωποι αντιλαμβάνονται την αποτυχία ως απόδειξη ότι ωθούν τον εαυτό τους στα όρια του, στην προσπάθεια τους να εκπληρώσουν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους.
11. Δεν φοβούνται να μείνουν μόνοι τους
Η μοναξιά έχει για πολλούς ανθρώπους στην εποχή μας αρνητικό περιεχόμενο. Πολλοί άνθρωποι την αποφεύγουν γιατί νιώθουν δυσφορία μόνοι τους καθώς το περιεχόμενο των σκέψεων τους παίρνει αρνητική τροχιά. Κι όμως το να περνάμε χρόνο με τον εαυτό μας είναι απαραίτητο συστατικό στην ψυχική μας ενδυνάμωση. Οι ψυχικά δυνατοί άνθρωποι αναζητούν στιγμές μοναξιάς καθώς μπορούν έτσι να αναστοχαστούν αναφορικά με την πρόοδο τους, να κάνουν την αυτοκριτική τους και να θέσουν στόχους για το μέλλον.
12. Δεν πιστεύουν ότι η ζωή τους χρωστάει κάτι
Είναι αρκετά εύκολο να παγιδευτούμε μερικές φορές σε ένα σκεπτικό «ιδιοκτησίας». Το να περιμένουμε όμως από τη ζωή να μας επιστρέψει αυτά που θεωρούμε ότι μας χρωστάει δεν βοηθάει ως στάση ζωής. Αν αναλώνεστε στο να προσπαθείτε να πάρετε αυτά που θεωρείτε ότι αξίζετε, μάλλον δεν ασχολείστε με αυτά που έχετε να δώσετε. Και όλοι έχουν χαρίσματα που αξίζει να μοιραστούν, ανεξάρτητα με το όσο «δίκαιη συμφωνία» τους έκανε η ζωή. Δίνοντας άλλωστε είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να πάρεις πίσω.
13. Δεν περιμένουν άμεσα αποτελέσματα
Δεν θα ήταν ωραία αν όλα γίνονταν με το πάτημα ενός κουμπιού; Έχουμε τόσο συνηθίσει στην ελαχιστοποίηση του χρόνου αναμονής που αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι όλα πρέπει να γίνονται γρήγορα. Αλλά η προσωπική ανάπτυξη επιτυγχάνεται με ρυθμούς χελώνας και όχι με ταχύτητα φωτός. Είτε προσπαθείτε να χάσετε κιλά, είτε να αναπτύξετε μια στάση ευγνωμοσύνης, χρειάζεται χρόνο και σταθερότητα. Αν περιμένετε γρήγορα αποτελέσματα το μόνο σίγουρο είναι η απογοήτευση. Οι ψυχικά δυνατοί άνθρωποι ξέρουν πως η αληθινή αλλαγή χρειάζεται χρόνο και είναι πρόθυμοι να δουλέψουν σκληρά προκειμένου να δουν αποτελέσματα.
Τα καλά νέα είναι ότι όλοι έχουν την ικανότητα να χτίσουν ψυχική δύναμη. Για να το πετύχετε όμως χρειάζεται να αναπτύξετε αυτογνωσία για τις αυτοκαταστροφικές σκέψεις, συμπεριφορές και συναισθήματα που σας εμποδίζουν από το αναπτύξετε τις δυνατότητες σας στο έπακρο. Την αυτογνωσία θα πρέπει να ακολουθήσει η προσπάθεια αλλαγής μέσα από συνεχή εξάσκηση. Τίποτα δεν είναι εύκολο. Δεν είναι όμως και ακατόρθωτο.

Βάλια Παυλίδου - Ψυχολόγος
Μsc Κοινωνικής Κλινικής Ψυχολογίας ΑΠΘ, Γνωστική Συμπεριφορική Θεραπεία
Βασισμένο στο άρθρο : 13 things Mentally Strong People Don't Do

Εγχειρίδιο Βλακείας - Διονύσης Χαριτόπουλος

Εγχειρίδιο Βλακείας - Διονύσης Χαριτόπουλος
(...) (σ.σ. χωρίζονται οι άνθρωποι) σε δύο βασικές κατηγορίες: στους έξυπνους και στους βλάκες. Αν και η μεταξύ τους διάκριση δεν είναι δύσκολη, όσοι ανήκουν στην πρώτη δεν το λένε και όσοι ανήκουν στη δέυτερη δεν το ξέρουν.
29.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλοι υποτιμάμε τον αριθμό των βλακών ανάμεσα μας, αφού το κρίσιμο ποσοστό που όλοι γνωρίζουμε ότι υφίσταται σε κάθε τυχαία πληθυσμιακή ομάδα παραμένει ως σήμερα απροσδιόριστο. Και επειδή κάθε τόσο μας αιφνιδιάζουν με την ανοησία τους πρόσωπα «υπεράνω υποψίας», ανακαλύπτουμε ότι οι χοντροκέφαλοι είναι πολύ περισσότεροι από όσο μπορούσαμε να φανταστούμε. Αν δεχτούμε την κωδωνοειδή καμπύλη «κανονικής κατανομής» (ή «καμπύλη Gauss», από το όνομα του γερμανού μαθηματικού) η οποία χρησιμοποιείται για την ανίχνευση διάφορων χα ρακτηριστικών ενός πληθυσμού, έχουμε το λιγότερο ένα ποσοστό 25% βλάκων* σε κάθε κοινωνική ομάδα- ο ένας στους τέσ σερις. Μάλλον δεν υπάρχει κανείς που να πιστεύει ένα τόσο μικρό νούμερο- όπου και να στρίψεις σε βλάκα θα πέσεις. Αυτό που φαίνεται να έχει καθολική ισχύ είναι πως όσοι είναι οι χάχες μεταξύ των παρκαδόρων είναι και μεταξύ των πανε πιστημιακών.
-
*Το υπόλοιπο ποσοστό στη συγκεκριμένη μέ θοδο μέτρησης είναι 25% έξυπνοι και 50% με μέσο όρο νοημοσύνης.
30.
Όσο περισσότερο απασχολεί την κοινωνία ένα φαινόμενο (αλκοολισμός, βροχοπτώσεις, ανεργία κ.λπ.) τόσο μεγαλύτερη είναι η ποικιλία των λέξεων που χρησιμοποιούνται για να προσδιορίσουν με ακρίβεια όλες τις πτυχές του (λέγεται ότι οι Εσκιμώοι έχουν τις περισσότερες λέξεις για το λευκό). Μια ισχυρή ένδειξη για το πόσο αισθητή είναι η κοινωνική παρουσία των βλακών, άρα και το ποσοστό τους, είναι ο εκπληκτικός πλούτος λέξεων για τον χαρακτηρισμό τους από την αρχαία ως τη σύγχρονη και τη νεανική ευρηματικότητα: νωθρός, άνους, μωρός, μώλυς, ευήθης, αμβλύς, βληχρός, αβδηρίτης, χαύνος, χάσκας, πελελός, αναίσθητος, αμβλύτης, νώθειος, άφρων, αμαθής, άσκεφτος, αερολόγος, κόρυζα, ζωντανό, ζωντόβολο, κουτορνίθι, κωθώνι, μάπας, βλάκας (με περικεφαλαία), πανίβλακας, ανόητος, ελαφρύς, γελοίος, μπουνταλάς, μπούφος, μπαρούφας, μπούρδας, χάνος, ψάρι, βλήμα, σερσέμης, χαϊβάνι, πίπιζας, τούβλο, ντουβάρι, χαλβάς, χάχας, κούτσουρο, μούσμουλο, χοντροκέφαλος, στενό μυαλος, ελαφρόμυαλος, ορνιθόμυαλος, μωροπίστευτος, φυγόμυαλος, κουφιοκέφαλος, κοντόφθαλμος, στενοκέφαλος, σκατοκέφαλος, σαχλαμάρας, αφελής, κοίμησης, κοιμισμένος, νυχτωμένος, ύπνος, απτάλης, αχμάκης, ζευζέκης, στούρνος, στουρνάρι, πίτουρας, χάπι, χάπατο, φιόγκος, φύκι, κολοκύθας, κεφάλας.
31.
Και: στόκος, κάλος, μπάμιας, φελλός, καθυστερημένος, σκατόμυαλος, κοκορόμυαλος, ζαβός, ηλίθιος, λειψός, κλούβιος, θέατρο, κουτεντές, κουτούλιακας, στραβάδι, ντιπ (ντιπ για ντιπ), βραδύνους, σκράπας, αγαθός, αγαθιάρης, αγαθοκλής, αγαθοψώλης, αγαθομούνα, μικρόμυαλος, μικρονοϊκός, μυγοχάφτης, απόμωρος, ζαβλακωμένος, θεόκουτος, νταμάρι, ζώο, βόδι, μοσχάρι, κρέας, σαχλός, σαχλαμπούχλας, τρίχας, φάβας, χαζοχαρούμενος, άχυρο, χαμένος, χαζοβιόλης, μουρόχαβλος, κλαπανάρας, κρετίνος, αποβλακωμένος, παρμένος, μύωψ, κορόιδο, πατάτας, πιλάφας, καζάνας, τουφεκαλεύρης, ξυλοσχίστης, ρόζος, ανεγκέφαλος, πτηνοκέφαλος, ελαφροκέφαλος, μπουσδούκος, μπουζουκοκέφαλος, νούμερο, γκαβός, κόπανος, μέτριος, λίγος, ανίκανος, ανεπαρκής, χύμα, σκόρπιος, καδρόνι, ανερμάτιστος, γκαφατζής, μηδέν, τίποτα, μπουμπούνας, μπουμπουνοκέφαλος, μπαγλαμάς, πλημμύρας, παπάρας, παπαρόπουλος, κώτσος, όρνιο, πρόβατο, κοκωβιός, κότα, χήνα, κλώσα, βλαμμέ νος, βλακόμουτρο, βλακέντιος, τενεκές, βλήτο, ούφο, βούρλο, μόγγολο, Νταού, χόρτο, φυτό, μπάζο, Γκαούρ, Γκούφι, γκαγκά, γκάου, κουλός, γεια σου, φλοπ, και το λεξιλόγιο διαρκώς εμπλουτίζεται.
32.
Εννοείται ότι κορωνίδα όλων είναι η πολυσήμαντη και κάτω από κάθε γλώσσα λέξη μαλάκας (το επίθετο μαλακός είναι συγγενές του βλάκας) και εμφαντικά πολύ μαλάκας ή ένας μαλάκας και μισός ή βαρύς μαλάκας ή πολλά κιλά μαλάκας για τις ιδιάζουσες περιπτώσεις. Συν τα παράγωγα της μαλακοπίτουρας, μαλακοκαύλης, μαλακαντρέας, μαλακόπτηνος, μαλακόβιος, μαλακιστήρι, μαλακοφέρνει, μαλακοδείχνει, αρχιμαλάκας, αρχοντομαλάκας, χαζομαλάκας, χοντρομαλάκας, μαλακοκυριλές, λεβεντομαλάκας, μαλάκας-κλάσικ, και τα ομοειδή πεοκρούστης, ψωλοβρόντης, τρόμπας, μινάρας, παπαροπλημμύρας. Η αξεπέραστη λέξη μαλάκας αποδίδει εναργέστατα την καθ' έξη ροπή του βλάκα σε βλακώδεις ενέργειες ή την αυτοϊκανοποίηση του βλάκα που κά θε φορά νομίζει ότι κάτι πέτυχε. Και σε πάμπολλες περιπτώσεις δεν περιορίζεται απλώς και μόνο στην έννοια της βλακείας, αλλά αποδίδει και μια ορισμένη μομφή για κάποια μικρή ή μεγάλη απρέπεια, ότι πέρασες τα εσκαμμένα- τα λεγόμενα «μαλακία έκανες», «κόφ' τις μαλακίες», «δεν μπορώ τις μαλακίες» είναι και μια επαναφορά στην τάξη.
44.
Στα χρόνια της γυναικείας καταπίεσης, οι γυναίκες μηχανεύονταν χίλιους δυο τρόπους για να φέρουν βόλτα τον σατράπη σύζυγο. Η βασική συνταγή ήταν έτοιμη από τις παλιότερες: «κάνε τον βλάκα», «άσ' τον να λέει», «μην απαντάς», «θα πει, θα πει, θα του περάσει», «θα σκούξει και θα σκάσει». Τα καθημερινά τερτίπια συμβίωσης ήταν στο ίδιο μοτίβο: όταν χυνόταν λίγος καφές από το φλιτζάνι στο πια τάκι του τύραννου αναφωνούσαν αμέσως «λεφτά» για να γλιτώσουν την αγριάδα, ενώ για το κρασί που χύθηκε απ' το ποτήρι «γούρι γούρι», επίσης για να διασώσουν την καλή διάθεση του τραπεζιού ή να αποφύγουν τα ντράβαλα έφταιγαν δεν έφταιγαν. Για να του ζητήσουν κάτι έπρεπε να τον πιάσουν «στις καλές του» ή «στο κρεβάτι». Και πάντα να του υποβάλουν την ιδέα πλαγίως, έτσι που να νομίζει ότι είναι δική του: «ό,τι πεις εσύ», «εσύ ξέρεις», «εσύ είσαι ο άντρας του σπιτιού», αυτά είχαν κάτω από τη γλώσσα τους- κορδωνόταν ο κάπρος και έκανε αυτό ακριβώς που ήθελαν. Έτσι προωθούσαν τις υποθέσεις του σπιτιού και κρατούσαν τη ρότα της οικογένειας.
47.
Στα ερωτικά λειτουργεί διαφορετικά.
Ένας ελαφρύς άντρας, όσο εμφανίσιμος κι αν είναι, απογοητεύει το θηλυκό, δεν του εμπνέει την αναγκαία αίσθηση σι γουριάς∙ εκτός αν τη χαζομάρα του αντισταθμίζει η οικονομική ή κοινωνική του θέση, οπότε το παλικάρι είναι λαχείο. Αντι θέτως, μια νεαρή και όμορφη χαζοβιόλα είναι σταθερή αντρική φαντασίωση: την έχουν την τάση οι άντρες να μασάνε στην «αθωότητα» και τα μπεμπεκίσματα, συν την εντύπωση ότι με αυτό το πλάσμα θα κρατάνε τα γκέμια (μέγα λάθος). Όπως αυτοσαρκαζόταν κάποιος παθών, «όλοι μια Παναγία παντρευτήκαμε». Γενικώς, στα ερωτικά οι γυναίκες ψάχνουν τα μεγάλα, οι άντρες τα μικρά και η αποκολοκύνθωση καλά κρατεί (όταν το συναίσθημα ξεχειλίζει, «ξεμυαλίζονται» και οι μυαλωμένοι, πόσο μάλλον αυτοί που δεν τους περισσεύει). Με τη διαφορά ότι ο ηλίθιος όταν καυλώσει νομίζει ότι ερωτεύτηκε και η χαζή πιστεύει ότι όσοι θέλουν να την πηδήξουν θέλουν να την παντρευτούν.

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Εγχειρίδιο Βλακείας» του Διονύση Χαριτόπουλου.
Πηγή: mjswonderland

“Θετική Ενέργεια”: H μάστιγα της εποχής

“Θετική Ενέργεια”: H μάστιγα της εποχής
Θετική ενέργεια: η εικονική αυτοπραγμάτωση και η νομιζόμενη άμυνα των ατόμων που βλέπουν παντού απειλές και εχθρούς, και πιστεύουν ότι τα ξορκίζουν πείθοντας τον κόσμο ότι περνάνε και νιώθουν τέλεια. Κάτι σαν το 'είμαι καλά, περνάω μια χαρά, θέλω να του πεις ψέματα' της Πέγκυς Ζήνα.
Όλα είναι εντάξει επειδή έτσι αποφάσισαν να δηλώσουν. Και γύρω γύρω πέφτουν βόμβες και μαχαιρώματα. Από συναισθηματικό καταφύγιο, το δόγμα της θετικής ενέργειας έχει εξελιχθεί σε ολόκληρο σύστημα σκέψης και αντίληψης, που ασυλλόγιστα εξωραΐζει και την πιο σκατένια πτυχή των πραγμάτων, προς όφελος της νηπιακής ψυχολογίας του εκάστοτε θιασώτη της.
Για κάποιους ανθρώπους είναι απλώς αδύνατο να αποδεχτούν ότι πέρα από τις καλές, υπάρχουν και οι πραγματικά αισχρές, ανυπόφορες, ελεεινές στιγμές στη ζωή. Και τέλος. Χωρίς ελαφρυντικά, χωρίς περαιτέρω διαπραγματεύσεις. Plain shit. Αντιδραστικά, και σε πλήρη άρνηση όντες, επιλέγουν όχι να διδαχθούν κάτι από την ατυχία, αλλά να τη μεταμφιέσουν σε κάτι αισιόδοξο, λες και τα λόγια με τα οποία περιβάλλεται μία μαλακία θα την κάνουν λιγότερο μαλακία. Η όλη εκστρατεία κουκουλώματος και βαυκαλισμού αποκτά σχεδόν δικτατορικές διαστάσεις, καθώς οι υποστηρικτές της προσπαθούν να την επιβάλουν στους άλλους με το ζόρι, προκρίνοντας τη μόνιμη ευφορία τους ως την μοναδική πρέπουσα στάση ζωής. Με το που κάποιος επιχειρήσει να αμφισβητήσει τη σκοπιμότητα και την αυθεντικότητα του κύματος αγάπης που εκπέμπουν επί παντός επιστητού, κηρύσσουν ιερό πόλεμο και του επιτίθενται λες και πρόκειται για τον χειρότερο εχθρό τους. Και, εδώ που τα λέμε, είναι πράγματι εχθρός τους, γιατί εκπροσωπεί τον μέσο όρο της πραγματικότητας, την άβολη κανονικότητα που εξισορροπεί καλό και κακό, της οποίας και αποτελούν εμμονικούς αρνητές.
Το λυπηρό με τους οπαδούς της αυτιστικής "θετικής ενέργειας" (πέραν της παρανοϊκής αλλοίωσης της πραγματικότητας καθεαυτήν) είναι ότι με την καταχρηστική εξομοίωση καλού και κακού, έχουν πάψει να διακρίνουν και να εκτιμούν το πραγματικά καλό, αυτοτελώς. Αφού όλα είναι εν δυνάμει υπέροχα, τίποτα δεν ξεχωρίζει – τα πάντα συναποτελούν μία χλιαρή σούπα η οποία τους θρέφει τόσο όσο χρειάζεται, καθημερινά. Καμία εξέλιξη, καμία αλλαγή, καμία πρόοδος, "αγάπη μόνο" και αποκρουστικά είδωλα καταναγκαστικής ευθυμίας και προγραμματισμένης φυσιολογικότητας. Η μόνη φάλτσα νότα στη μελωδία είναι όσοι αρνούνται να ενταχθούν στην ενορχήστρωση.
Έχοντας συναναστραφεί αυτούς τους ανθρώπους πολύ περισσότερο απ' όσο θα 'θελα, έχω συμπεράνει ότι η εμμονή τους στην ωραιοποίηση του περιβάλλοντος είναι ως επί το πλείστον τακτική επιβίωσης -υποβολιμαία πολλές φορές- αλλά αληθινά απαραίτητη για την διατήρηση της ψυχικής ισορροπίας τους. Πρόκειται για άτομα που δεν έχουν ούτε το σθένος ούτε την απαραίτητη συγκρότηση για να διαχειριστούν την εμετική δουλειά, το άπληστο αφεντικό, τους ανεπαρκείς φίλους τους ρεαλιστικά, γι' αυτό και καταλήγουν να παραμετροποιούν το όλο σκηνικό εικονικά, να το αναβαπτίζουν, και να το αντιμετωπίζουν όπως θα του έπρεπε, αν ήταν άλλο. Πάρτε ως παράδειγμα τις κοινωνικές κλίκες που ευδοκιμούν σε κάθε σύγχρονο κύκλο, με άτομα που στην καλύτερη περίπτωση μισιούνται, αλλά για κάποιο λόγο υποδύονται τους αγαπημένους κοινωνούς ενός αμοιβαίου οράματος, μιας μεγάλης αγάπης την οποία όλοι χαϊδεύουν δημοσίως αλλά κανείς δεν εννοεί ιδιωτικά.
Από την άλλη, βέβαια, δεν πρέπει να παραγνωριστεί η σπεκουλαδόρικη πλευρά του πράγματος, η πολιτική (κυρίως) εμπορευματοποίηση της "θετικής ενέργειας" που συσπειρώνει ανερμάτιστο κόσμο γύρω από μια κοινή ιδέα για να πυροδοτήσει στοχευμένες επιθέσεις κατά ιδεολογιών, απόψεων και ατόμων. Όποιος σου χαλάει τη θετική ενέργεια, άλλωστε, είναι πιθανότατα φασίστας (τι ωραία που φοριέται αυτή η έννοια όταν τη νοηματοδοτείς υποκειμενικά), και πρέπει να τον πατάξεις άμεσα. Παράλληλα, η ομαδοποίηση κάτω από την ομπρέλα της "θετικής ενέργειας" είναι μία εξαιρετικά αποδοτική τεχνική αποπροσανατολισμού του κόσμου απ' ό, τι τον υπονομεύει και τον βλάπτει κατ' ουσίαν. Το σκεπτικό είναι χριστιανικής δογματικής σύλληψης με χιπστερίζον, όμως, περίβλημα: Δεν ασχολούμαστε με το κακό, του γυρνάμε και το άλλο μάγουλο, και στο μεταξύ διοχετεύουμε όλη μας την ενέργεια στο βάψιμο παγκακιών και στις δωρεάν αγκαλιές στους δρόμους. Επενδύοντας αποκλειστικά στη φροντίδα του αισθητικού περιγράμματος της ζωής μας και εξαρτώντας από το τελευταίο τη διάθεσή μας, αποστασιοποιούμαστε πρακτικά και ιδεολογικά από τα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα, αφήνοντάς τα στη διακριτική ευχέρεια "των μίζερων που μας ζαλίζουν με τον αρνητισμό τους".
Η άδολη αισιοδοξία είναι μια έννοια εντελώς διαφορετική από την επίπλαστη νιρβάνα του προζακισμού, και συνιστά γνώρισμα ανθρώπινο. Ως ανθρώπινο γνώρισμα, λοιπόν, δεν είναι ανεξάντλητο, δεν είναι μόνιμο, δεν ισχύει παντού και πάντοτε. Είναι οκ να μην είσαι διαρκώς οκ – το ζητούμενο, άλλωστε, ποτέ δεν ήταν να είσαι συνέχεια καυλωμένος. Ρεαλισμός δεν σημαίνει μιζέρια, σημαίνει μέτρο στην αισιοδοξία και την απαισιοδοξία. Επομένως, συνέλθετε λιγάκι, φίλοι μου, που ξεκινήσατε δεύτερη καριέρα ως ευαγγελιστές της αγάπης και της ομόνοιας. Κάτι δεν πάει καλά με την ιεραποστολή σας και κατά βάθος το ξέρετε.

Πηγή: thecurlysue.com

...

Γιατί οι άνθρωποι δυσκολεύονται να αποδεχτούν το διαφορετικό;

  Είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι έχουν μία έμφυτη τάση να φοβούνται οτιδήποτε διαφορετικό, φοβούνται το άγνωστο, φοβούνται αυτό που δεν ξέρου...