Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2015

Βαρουφάκης: Ο Τσίπρας θα έχει την τύχη των υπόλοιπων μνημονιακών πρωθυπουργών

Τη βεβαιότητα ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα έχει τη τύχη των προηγούμενων μνημονιακών πρωθυπουργών εκφράζει ο πρώην υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης.
Σε άρθρο του στους New York Times ο Γ. Βαρουφάκης παρουσιάζει την άποψή του για την κατάρρευση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και τις πρόωρες εκλογές και ξεκαθαρίζει τους λόγους για τους οποίους ο ίδιος δεν θα συμμετάσχει.
Παίρνει αποστάσεις από τη ΛΑΕ, σημειώνοντας πως είναι λάθος θέση η έξοδος από την ευρωζώνη, ενώ προχωρά σε μια σύντομη αποτίμηση των μηνών της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές και παρουσιάζει την οπτική του για τους λόγους που οδήγησαν την κυβέρνηση Τσίπρα στην υπογραφή του τρίτου μνημονίου. 
Γράφει ο Γ. Βαρουφάκης:
«Από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, το 2010, δύο πρωθυπουργοί εκδιώχθηκαν από το Μαξίμου αφού αναγκάστηκαν να εφαρμόσουν ένα μη εφαρμόσιμο πακέτο μέτρων λιτότητας σε αντάλλαγμα για ένα δάνειο από την τρόικα, όπως είναι γνωστοί οι Κομισιόν, ΕΚΤ και ΔΝΤ. Με θλίβει να βλέπω καταδικασμένο στην ίδια μοίρα και τον τρίτο πρωθυπουργό, τον φίλο και σύντροφό μου Αλέξη Τσίπρα.
Η συνθηκολόγηση του κ Τσίπρα με την τρόικα, τον Ιούλιο, σήμανε το τέλος της κυβέρνησής του. Προκάλεσε επίσης διαίρεση στο κόμμα του, τον ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσα σε αυτούς που συμφώνησαν στην εφαρμογή του προγράμματος και σε εμάς τους υπόλοιπους (40 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ από τους 149), που δεν συμφωνήσαμε.
Οι εθνικές εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη αποτελούν αποτέλεσμα αυτής της κρίσης.
Από την πλευρά μου, έχοντας παραιτηθεί από υπουργός Οικονομικών λόγω της αδίστακτης, εκβιαστικής στάσης της τρόικα, σκοπεύω να μη συμμετάσχω (στις εκλογές). Δεν θα προσφέρω με τη βουλευτική μου θέση σε θλιβερές εκλογές που θα αποδώσουν μία Βουλή ικανή να περάσει μία ρεαλιστική μεταρρυθμιστική ατζέντα για την Ελλάδα.
Ούτε μπορώ να υποστηρίξω την υιοθέτηση ενός προγράμματος της τρόικας που όλοι ξέρουν ότι είναι καταδικασμένο να αποτύχει. Γιατί υπήρχε σαφής ομοφωνία, που μοιράζοντας όχι μόνο ο κ Τσίπρας αλλά και ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, και αξιωματούχοι του ΔΝΤ, ότι το νέο πρόγραμμα δεν είναι βιώσιμο.
Ωστόσο δε συντάσσομαι με αυτούς που θεωρούν ότι η έξοδος από την ευρωζώνη και ένα νέο υποτιμημένο νόμισμα αποτελεί πρόγραμμα διεξόδου για την Ελλάδα.
Η αιτία για τα συνεχή προβλήματα της Ελλάδας είναι ότι δομική κρίση της ευρωζώνης. Οι πρωτοπόροι του ενιαίου νομίσματος, του οποίου ο κ. Σόιμπλε αποτελεί το τελευταίο ενεργό μέλος, έμειναν αναποφάσιστοι κατά πόσο το ευρώ θα έπρεπε να διαμορφωθεί με βάση τον κανόνα του χρυσού της μεσοπολεμικής περιόδου ή σε σχέση με ένα διεθνές νόμισμα, όπως το δολάριο».
Στη συνέχεια ο Γιάνης Βαρουφάκης αναλύει τους οξυνόμενους ανταγωνισμούς μεταξύ των κρατών μελών της ευρωζώνης, και κυρίως μεταξύ της Γερμανίας και της Γαλλίας, συμπεραίνοντας πως η Ελλάδα συνθλίφτηκε επειδή βρέθηκε στη μέση αυτής της διένεξης.
Αναφέρεται παράλληλα στο εναλλακτικό σχέδιο που σχεδιάστηκε στο υπουργείο Οικονομικών, για περίπτωση ανάγκης.
Βασικοί άξονες του σχεδίου, κατά τον Γ. Βαρουφάκη, ήταν η μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων, ώστε να διοχετευτούν κεφάλαια για επενδύσεις, καθώς και η επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές. Παράλληλα, η δημιουργία αναπτυξιακής τράπεζας καθώς και μίας «bad bank» που θα φορτωνόταν τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια των εμπορικών τραπεζών.
«Το σχέδιο ήταν έτοιμο στις 11 Μαΐου. Παρ’ ότι το παρουσίασα σε ευρωπαίους υπουργούς Οικονομικών με βαρύνουσα θέση, όπως τον κ. Σόιμπλε, ως το επίσημο ελληνικό σχέδιο, η πρόταση αυτή δεν έτυχε ποτέ της αποδοχής του ίδιου μας του πρωθυπουργού», σημειώνει ο Γ. Βαρουφάκης. «Ο λόγος; Επειδή η τρόικα ξεκαθάρισε στον κ. Τσίπρα ότι κάθε τέτοιο πλάνο θα αναγνωριστεί από την τρόικα ως προσπάθεια αθέτησης των όρων του τρέχοντος προγράμματος».
«Αν η ‘’Άνοιξη της Αθήνας’’, όταν ο ελληνικός λαός απέρριψε τους καταστροφικούς όρους των δανειστών που διείπαν τα προηγούμενα προγράμματα, έχει κάτι να μας διδάξει, αυτό είναι ότι η Ελλάδα θα επανακάμψει μόνο όταν η ΕΕ πραγματοποιήσει την μετάβαση από τη λογική ‘’εμείς, τα κράτη’’ στο ‘’εμείς, οι Ευρωπαίοι’’.
»Απ΄ άκρη σε άκρη της Ηπείρου, οι πολίτες έχουν απηυδήσει με μια νομισματική ένωση που είναι αναποτελεσματική γιατί είναι εξόφθαλμα αντιδημοκρατική. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον η μάχη για τη διάσωση της Ελλάδας έχει μετατραπεί σε μάχη για την ακεραιότητα, την ψυχή, τη λογική και τη δημοκρατία της Ευρώπης», σημειώνει ο Γιάνης Βαρουφάκης, και καταλήγει:
«Σχεδιάζω να βοηθήσω στη δημιουργία ενός πανευρωπαϊκού πολιτικού κινήματος που να εμπνέεται από την Άνοιξη της Αθήνας, που θα εργαστεί προς τον εκδημοκρατισμό της Ευρώπης.
»Υπό φυσιολογικές συνθήκες πρόκειται για μια κίνηση που θα πάρει χρόνια να αποδώσει καρπούς – διάρκεια που η Ελλάδα δεν μπορεί να αντέξει. Στο μεταξύ, θα συνεχίσω να προωθώ το πλάνο μας για την ανάκαμψη της Ελλάδας ως μια ρεαλιστική, βιώσιμη εναλλακτική λύση στα προγράμματα της τρόικα».

Σήμερα κάνε το βήμα που τόσο καιρό φοβάσαι... Η τύχη φοβάται τους τολμηρούς και υπακούει τα ρίσκα τους...

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2015

Αυτή είναι η ιστορία του μικρού αγοριού που έκανε τον πλανήτη να σπαράξει (ΠΡΟΣΟΧΗ – ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ) ‚ Η τραγική αλήθεια πίσω από τη φωτογραφία που κόβει την ανάσα

agori
03.09.15
Η εικόνα του, πεσμένου μπρούμυτα σε μια παραλία της Αλικαρνασσού στην Τουρκία τον έκανε χωρίς να το θέλει σύμβολο της ανείπωτης τραγωδίας των χιλιάδων προσφύγων από τη Συρία. Ήρθε η ώρα να μάθουμε και την ιστορία του αγοριού που πνίγηκε στο Αιγαίο καθώς προσπαθούσε να περάσει στην Κω.
Δεν ήταν το μοναδικό παιδί που πνίγηκε στο ναυάγιο του δουλεμπορικού που μετέφερε Σύρους πρόσφυγες από την Αλικαρνασσό στην Κω. Πνίγηκαν κι άλλα παιδιά. Ανάμεσά τους, ο αδερφός του.
Η φωτογραφία του μικρού αγοριού στην παραλία της Τουρκίας, η εικόνα του άψυχου κορμιού του να γίνεται έρμαιο των κυμάτων έγινε πρώτο θέμα παντού. Στο άψυχο κορμάκι του, το ντυμένο ακόμη με το σορτσάκι και το μπλουζάκι του, συγκεντρώθηκε όλο το δράμα των εκατομμυρίων ανθρώπων που εγκαταλείπουν τη Συρία του εμφυλίου, του Άσαντ, των τζιχαντιστών.
Το όνομα του αγοριού που συγκίνησε, εξόργισε, “άγγιξε” εκατομμύρια ανθρώπων που είδαν την εικόνα του, είναι Αϊλάν Κουρντί. Ήταν τριών ετών. Ταξίδευε μαζί με τον 5χρονο αδερφό του Γκαλίπ, τη μητέρα και τον πατέρα τους. Οικογένεια Κούρδων, είχαν φύγει από τη Συρία για να γλιτώσουν τον πόλεμο, έφτασαν στο Μποντρούμ και από εκεί τους έβαλαν σε βάρκα για να περάσουν στην Κω.
Μισή ώρα αφού η βάρκα γεμάτη Σύρους πρόσφυγες έφυγε από την Αλικαρνασσό, βυθίστηκε στο Αιγαίο. Στα διεθνή χωρικά ύδατα. Ο Γκαλίπ και ο Αϊλάν δεν φορούσαν σωσίβια… Δεν είχαν καμία τύχη. Πνίγηκε και η μητέρα τους, η 35χρονη Ριχάν. Ο πατέρας τους Αμπντουλάχ κατάφερε να γυρίσει στην ακτή.
Λίγη ώρα αργότερα, τα άψυχα κορμάκια των δυο αγοριών ξεβράστηκαν στην ακτή Αλι Χοκα στην Αλικαρνασσό. Εκεί, ο φωτογραφικός φακός του Reuters κατέγραψε τις συγκλονιστικές εικόνες που έκαναν το γύρο του κόσμου και έγιναν σύμβολο της τραγωδίας.
Εκεί, ο μικρός Αϊλάν βρέθηκε από έναν Τούρκο συνοριοφύλακα πεσμένος μπρούμυτα στην άμμο. Νεκρός πριν μάθει τις λέξεις πόλεμος και προσφυγιά. Ο άνδρας έγινε κι εκείνος σύμβολο: σήκωσε απαλά στα χέρια του το άψυχο σώμα του παιδιού και το απομάκρυνε από την παραλία. Το ίδιο έκανε κάποιος συνάδελφός του, με το σώμα του 5χρονου Γκαλίπ.
Δυο αγόρια, μια τραγωδία. Αυτή ήταν η ιστορία τους.
Υπάρχει όμως και μια δεύτερη τραγική ιστορία. Μαζί με τη βάρκα του Αϊλάν και του Γκαλίπ, υπήρχαν κι άλλες. Σε μια από αυτές επέβαιναν 16 πρόσφυγες. Κι αυτή βυθίστηκε. Οκτώ πνίγηκαν, τέσσερις σώθηκαν και άλλοι τέσσερις αγνοούνται.
Ανάμεσα στους νεκρούς ο 11χρονος Ζάινμπ Αχμέτ Χαντί και ο 9χρονος αδερφός του Χαϊντέρ. Η μητέρα τους Ζεϊνεπ και η αδερφή τους Ροουάντ κατάφεραν να επιζήσουν.
Σύμφωνα με έναν επιζώντα, τον Ομέρ Μοσόν, 175 άνθρωποι στριμώχτηκαν από τους δουλέμπορους σε 12 βάρκες για να περάσουν από την Τουρκία στην Ελλάδα. “Πληρώσαμε 2050 ευρώ ο καθένας” λέει. “Η βάρκα ήταν για 10 ανθρώπους. Βυθίστηκε σχεδόν μόλις βγήκαμε στ’ ανοιχτά. Όσοι δεν ήξεραν κολύμπι, δεν είχαν καμία τύχη”.





Πηγή: Daily Mail/ Newsit

Η έγκυος δεν πρέπει να τρώει για δυο

Οι γυναίκες που βάζουν πολλά κιλά κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης τους αυξάνουν σημαντικά τον κίνδυνο το παιδί τους να γίνει υπέρβαρο ή παχύσαρκο, υποστηρίζει μια νέα έρευνα.
Η έλλειψη σωματικής άσκησης και το κάπνισμα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης αυξάνει επίσης τις πιθανότητες το παιδί να αποκτήσει μεγαλύτερο βάρος από το φυσιολογικό μέχρι να φτάσει την ηλικία των 8 ετών.
Για τις ανάγκες της μελέτης τους, ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Τέξας και το Χαροκόπειο πανεπιστήμιο στην Αθήνα επέλεξαν τυχαία πάνω από 5.000 παιδιά (και τις μαμάδες τους) από μια εθνική βάση δεδομένων στην Ελλάδα. Η βάση δεδομένων περιείχε πληροφορίες για το δείκτη μάζας σώματος του παιδιού και οι ερευνητές διεξήγαγαν τηλεφωνικές συνεντεύξεις με τις μητέρες των παιδιών, για να συλλέξουν πληροφορίες για την εγκυμοσύνη τους.
ninth-month-of-pregnancyin
Η αύξηση του σωματικού βάρος, τα χαμηλά επίπεδα σωματικής δραστηριότητας και το κάπνισμα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, συνδέονταν στενά με την παχυσαρκία στην ηλικία των 8 ετών στα παιδιά.
Ωστόσο, η μέτρια άσκηση κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μείωνε σημαντικά τον κίνδυνο το παιδί να γίνει υπέρβαρο ή παχύσαρκο κατά την παιδική του ηλικία, ακόμη κι όταν οι ερευνητές πήραν υπόψη τους άλλους παράγοντες που αφορούσαν τόσο τη μητέρα όσο και το παιδί.
Σύμφωνα με την έρευνα –η οποία δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό BMC Pregnancy and Childhood- «οι επαγγελματίες υγείας θα πρέπει να συμβουλεύουν έντονα τις γυναίκες να μην καπνίζουν και να εκτελούν μέτριας έντασης ασκήσεις γυμναστικής κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης τους, για την πρόληψη της παχυσαρκίας στους απόγονους τους αργότερα στη ζωή».
Πηγή:newsbeast

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2015

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΑΣ!!!!!

Ζούν απο την στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων....

Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι...
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απο τον άλλον....
Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.....
Γιατί οι άνθρωποι σύντροφε...
Ζούν απο την στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων....

Τάσος Λειβαδίτης

Οι άνθρωποι...δεν χρειάζονται πάντα συμβουλές...

Οι άνθρωποι...δεν χρειάζονται πάντα συμβουλές...
Μερικές φορές...το μόνο που χρειάζονται είναι...
ένα χέρι για να κρατηθούν...ένα αυτί...να τους ακούσει...και μιά καρδιά...που να μπορεί...να τους καταλάβει...
...Μικρός Πρίγκιπας...

ΑΚΡΙΒΩΣ!!!

...



Αλλά εγώ μιλώ για την άλλη αγάπη. Την υπερβατική.
Αυτή που ντύνει με βελούδο την ψυχή.
Αυτή που διώχνει τους σκορπιούς απο τη σκέψη.
Αυτή που σπάει το συρματόπλεγμα του εαυτού σου.
Αυτή που δεν βγαίνει απο το στόμα.
Ξεχύνεται απο την αφή και την ανάσα.

ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ-

Ρόμπερτ Ροζντέστβενσκι - "Να σου δώσω έρωτα;"

Ρόμπερτ Ροζντέστβενσκι - "Να σου δώσω έρωτα;"
- Να σου δώσω έρωτα;
- Δώσε μου!
- Είναι βρώμικος...
- Δώσ' τον μου βρωμισμένο !
- Να μαντέψω θέλω...
- Μάντεψε.
- Θέλω να ρωτήσω ακόμη...
- Ρώτησε!
- Ας υποθέσουμε ότι χτυπώ...
- Θα σου ανοίξω!
- Ας υποθέσουμε ότι σε καλώ ...
- Θα έρθω!
- Κι αν σε περιμένει συμφορά;
- Στη συμφορά!
- Κι αν σε ξεγελάσω;
- Θα σε συγχωρήσω!
- «Τραγούδα!»  θα σε προστάξω...
- Θα τραγουδήσω!
- Κλείσε την πόρτα σου στον φίλο...
- Θα την κλείσω!
- Θα σου πω: σκότωσε!
- Θα σκοτώσω!
- Θα σου πω: πέθανε!
- Θα πεθάνω!
- Κι αν πνιγώ;
- Θα σε σώσω!
- Κι αν πονάς;
- Θα υπομένω!
- Κι αν άξαφνα – τοίχος;
- Θα τον μεταφέρω!
- Κι αν – κόμπος;
- Θα τον κόψω!
- Κι αν εκατό κόμποι;
- Και τους εκατό!
- Να σου δώσω έρωτα;
- Έρωτα!
- Δεν πρόκειται!
- Γιατί;
- Γιατί δεν αγαπώ τους σκλάβους.
1969
Robert-Rozhdestvensky3.jpg
Robert Rozhdestvensky, Ποιητής
 20 Ιουνίου 1932 - 19 Αυγούστου 1994
CoverPhoto: Henri Cartier Bresson - 1934

Σοπενχάουερ: Αυτές είναι οι 3 δυνάμεις κι αυτά τα 3 είδη απολαύσεων

Σοπενχάουερ: Αυτές είναι οι 3 δυνάμεις κι αυτά τα 3 είδη απολαύσεων
Στους κυρίους αυτούς, όσο είναι νέοι, την λύση δίνουν η μυϊκή δύναμη και η γενετήσια ορμή. Αργότερα, όμως, δεν απομένουν παρά οι πνευματικές δυνάμεις· εάν τούτες δεν υπάρχουν η δεν έχουν καλλιεργηθεί η δεν έχει συσσωρευτεί το απαιτούμενο για την δραστηριότητά τους υλικό, τότε ό θρήνος είναι μέγας.
Όντας η μοναδική ανεξάντλητη δύναμη, η βούληση υποβάλλεται τώρα σ’ ερεθισμό μέσω της διέγερσης των παθών, μέσω λ.χ. ριψοκίνδυνων τυχερών παιχνιδιών, του αναξιοπρεπούς αυτού αμαρτήματος. Γενικά δε, το κάθε άεργο άτομο θα επιλέξει ένα παιχνίδι για ν’ απασχολείται ανάλογα με τις δυνάμεις που δεσπόζουν μέσα του: λ.χ. μπόουλινγκ ή σκάκι, κυνηγεσία ή ζωγραφική, ιπποδρομίες ή μουσική, χαρτοπαιξία ή ποίηση, εραλδική ή φιλοσοφία κ.ο.κ.
Μπορούμε, μάλιστα, να διερευνήσουμε το θέμα κατά τρόπο μεθοδικό, ανατρέχοντας στις ρίζες όλων των εκδηλώσεων της ανθρώπινης δυνάμεως, δηλ. στις τρεις βασικές δυνάμεις της ανθρώπινης φυσιολογίας τούτες, επομένως, πρέπει να τις εξετάσουμε ως προς το χωρίς σκοπό παιχνίδι τους, κατά το όποιο εμφανίζονται ως οι πηγές τριών ειδών ενδεχομένων απολαύσεων, από τα όποια αυτά ειδή ό κάθε άνθρωπος, ανάλογα με το ποιά δύναμη κυριαρχεί μέσα του, θα επιλέξει εκείνο πού του ταιριάζει.
 Arthur-Schopenhauer-apolayseis-1.jpg
Κατ’ αρχάς, λοιπόν, έχουμε τις απολαύσεις της αναπαραγωγικής δυνάμεως, εκείνες δηλ. της βρώσεως, πόσεως, πέψεως, αναπαύσεως και του ύπνου. Τούτες, μάλιστα, ολόκληρα έθνη φέρονται να τις έχουν κάνει εθνικές απολαύσεις και να δοξάζονται γι’ αυτές.
 Arthur-Schopenhauer-apolayseis-2.jpg
Κατόπιν, έχουμε τις απολαύσεις της διεγερσιμότητας, εκείνες δηλ. της πεζοπορίας, του άλματος, της πάλης, του χορού, της ξιφασκίας, της ιππασίας και των αθλητικών παιχνιδιών κάθε είδους, καθώς επίσης και της κυνηγεσίας, της μάχης και του πολέμου.
Arthur-Schopenhauer-apolayseis-3.jpg
Τέλος, έχουμε και τις απολαύσεις της αισθαντικότητας, εκείνες δηλ. της θέασης, της νόησης, του συναισθήματος, της ποίησης, της γλυπτικής, της μουσικής, της μάθησης, της μελέτης, του διαλογισμού, της εφεύρεσης, τού φιλοσοφείν κ.ο.κ.
Σχετικά με την αξία, την ένταση, την διάρκεια καθενός απ’ αυτά τα είδη των απολαύσεων, μπορούν να γίνουν ποικίλες επισημάνσεις, τις όποιες αφήνω στην κρίση του αναγνώστη. Σ’ όλους, όμως, είναι ευνόητο πώς ή απόλαυσή μας (ή όποια εξαρτάται πάντοτε από την χρήση των δικών μας δυνάμεων) και, συνεπώς, και ή ευτυχία μας (ή όποια συνίσταται στην συχνή ύπαρξη της απόλαυσης) θα είναι τόσο μεγαλύτερες όσο ευγενέστερου είδους είναι ή δύναμη πού τις παράγει. ’Επίσης, κανείς δεν θ’ αμφισβητήσει τα πρωτεία πού κατέχει απ’ αυτήν την άποψη η αισθαντικότητα – η ουσιαστική υπεροχή της οποίας συνιστά το διακριτικό γνώρισμα του ανθρώπου έναντι των άλλων ειδών του ζωικού βασιλείου- σε σχέση με τις δύο άλλες βασικές φυσιολογικές δυνάμεις, οι όποιες απαντούν στον ίδιο ή σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό και στα άλλα ζώα. Στην σφαίρα της αισθαντικότητας ανήκουν οι γνωστικές μας δυνάμεις, ώστε ή υπεροχή αυτής να μας καθιστά δεκτικούς για τις απολαύσεως της γνώσης, τις καλούμενες δηλ. πνευματικές απολαύσεις, οι όποιες, μάλιστα, είναι τόσο πιο έντονες όσο μεγαλύτερη είναι ή υπεροχή της αισθαντικότητας.>
 Arthur-Schopenhauer-apolayseis-4.jpg
Ό κοινός, ό συνηθισμένος άνθρωπος αναπτύσσει ζωηρό ενδιαφέρον για κάτι μόνον όταν τούτο διεγείρει την βούλησή του, όταν δηλ. παρουσιάζει προσωπικό ενδιαφέρον γι’ αυτόν. Τώρα βέβαια, κάθε διαρκής διέγερση της βούλησης έχει έναν μικτό τουλάχιστον χαρακτήρα, είναι δηλ. συνδεδεμένη με πόνο. Ένα μέσο για την εκούσια διέγερσή της, και συγκεκριμένα μέσα) ενδιαφερόντων τόσο μικρών ώστε να προκαλούν στιγμιαίους μόνο κι ελαφρούς, όχι επίμονους και βαρείς πόνους, ενδιαφερόντων, άρα, που μπορούν να θεωρηθούν απλό γαργάλημα της βούλησης, είναι ή χαρτοπαιξία, η διαρκής αυτή απασχόληση της «καλής κοινωνίας» όλων των χωρών.
Ό άνθρωπος, αντίθετα, στον όποιον υπερτερούν οι πνευματικές δυνάμεις έχει την ικανότητα, μάλιστα την ανάγκη ν’ αναπτύσσει το πλέον ζωηρό ενδιαφέρον διά της οδού της αμιγούς γνώσης, εκείνης δηλ. χωρίς την παραμικρή πρόσμειξη της βούλησης. Χάρη δε σ’ αυτό το ενδιαφέρον, μεταβαίνει κατόπιν σε μία επικράτεια στην όποια ό πόνος δεν έχει πρόσβαση, στους αιθέρες, ούτως ειπείν, των ευκόλως διαβιούντων θεών, θεώνρεία ζωόντων* [Ίλ., Ζ, 138].
………..
Συνεπώς, ενώ ή ζωή των υπολοίπων ρέει και παρέρχεται μέσα σε πνευματική ατονία -καθώς ή διάνοια και ή καρδιά τους είναι ολοκληρωτικά εστραμμένες στα ευτελή ενδιαφέροντα της προσωπικής ευμάρειας κι έτσι σε δυστυχίες κάθε είδους, ώστε οι άνθρωποι αυτοί, μόλις ή ενασχόληση με τούτα μειωθεί και οι ’ίδιοι παραπεμφθούν πίσω στον εαυτό τους, να πλήττονται από αφόρητη ανία, αφού μόνο τα φλογερά πάθη καταφέρνουν να επιφέρουν μία κάποια κίνηση στην αδρανή μάζα-, ό άνθρωπος, αντίθετα, ό προικισμένος με δεσπόζουσες πνευματικές δυνάμεις χαίρει υπάρξεως πλούσιας σε σκέψεις, διαρκώς ζωογονούμενης και σπουδαίας, ασχολείται με αντικείμενα αξιόλογα κι ενδιαφέροντα, μόλις του επιτραπεί ν’ αφιερωθεί σ’ αυτά, και φέρει εντός του τις πηγές των ευγενέστερων απολαύσεων. Παρακίνηση έξωθεν του προσφέρουν τα δημιουργήματα της φύσης και ή όψη των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, κατόπιν οι τόσο διαφορετικές επιδόσεις των υπερπροικισμένων ανθρώπων όλων των εποχών και όλων των λαών, τις όποιες αυτές επιδόσεις, στην πραγματικότητα, μόνον αυτός μπορεί ν’ απολαύσει ουσιαστικά, καθώς μόνον αυτός μπορεί να τις κατανοήσει και να τις νιώσει. Για χάρη δική του, άρα, έζησαν οι υπερπροικισμένοι εκείνοι, σ’ αυτόν ουσιαστικά απευθύνθηκαν, ενώ οι λοιποί, ως εκ συμπτώσεως και μόνον ακροατές, ημικατανοούν τα όσα σκόρπια τύχει να γνωρίσουν.
 Arthur-Schopenhauer-apolayseis-5.jpg
’Εντούτοις, ό άνθρωπος αυτός έχει μία ανάγκη επιπλέον σε σχέση με τους άλλους, την ανάγκη να μαθαίνει, να βλέπει, να μελετά, να διαλογίζεται, να εξασκείται, άρα και την ανάγκη για ελεύθερη σχόλη· όμως, ακριβώς επειδή -όπως ορθά επισημαίνει ό Βολταίρος- «δεν υπάρχουν πραγματικές απολαύσεις παρά μόνο με πραγματικές ανάγκες» , η ανάγκη αυτή είναι ή προϋπόθεση για να έχει πρόσβαση στις απολαύσεως εκείνες -όπως το κάλλος στην φύση και στην τέχνη, καθώς και τα πνευματικά έργα κάθε είδους- που δεν είναι ποτέ προσβάσιμες στους λοιπούς, για τους οποίους τέτοιου είδους πράγματα, ακόμη και όταν υπάρχουν γύρω τους σε αφθονία, δεν είναι παρά ότι είναι και οι εταίρες για τον γέρο άνδρα.
Ως συνέπεια τούτου, ένας τόσο ευνοημένος άνθρωπος ζει, παράλληλα με τον προσωπικό του βίο, κι έναν δεύτερο, συγκεκριμένα έναν πνευματικό βίο, τον όποιον αντιμετωπίζει βαθμιαία ως τον ουσιαστικό σκοπό της ύπαρξης, εκλαμβάνοντας τον πρώτο ως απλό μέσο γι’ αυτόν οι λοιποί, αντίθετα, είναι αναγκασμένοι να θεωρούν την άνοστη, κενή και θλιβερή επιβίωση ως σκοπό. Ό πνευματικός βίος είναι εκείνος που πρωτίστως τον απασχολεί και ό όποιος, με την διαρκή αύξηση της κατανόησης και της γνώσης, προσλαμβάνει μία εσωτερική αλληλουχία κι έναν χαρακτήρα όλο και πιο εντατικό, μία όλο και περισσότερο πληρούμενη ολότητα και τελειότητα, όπως ένα έργο τέχνης κατά την δημιουργία του. Σε σχέση με τον βίο αυτόν, ή πρακτική ζωή των λοιπών -ή όποια είναι προσανατολισμένη στην προσωπική ευμάρεια κι επιδέχεται αύξηση μόνον ως προς την διάρκεια, όχι όμως και ως προς το βάθος- δημιουργεί ζωηρή και θλιβερή αντίθεση, ισχύει, όμως, κατ’ ανάγκη ως αυτοσκοπός για τούς ανθρώπους αυτούς, ενώ, για εκείνον, ως απλό μέσο.
Ή πρακτική, πραγματική ζωή μας, όταν δεν την κινούν τα πάθη, είναι άνοστη και πληκτική· όταν δε την κινούν, τότε γίνεται σύντομα οδυνηρή. Να γιατί είναι ευτυχείς όσοι έλαβαν ένα οποιοδήποτε πλεόνασμα νοός, πέραν δηλ. τού απαιτούμενου για την εξυπηρέτηση της βούλησης: διότι μ’ αυτό διάγουν, παράλληλα με τον πραγματικό, κι έναν πνευματικό επιπλέον βίο, ό όποιος τούς απασχολεί και τούς ψυχαγωγεί διαρκώς κατά τρόπο μη οδυνηρό, και όμως έντονο. Σκέτη σχόλη, νοός δηλ. μη απασχολούμενος προς εξυπηρέτηση της βούλησης, δεν επαρκεί γι’ αυτό· απαιτείται κι ένα πλεόνασμα δυνάμεως, καθώς μόνο τούτο καθιστά κάποιον ικανό για μία απασχόληση πού δεν εξυπηρετεί την βούληση, αμιγώς πνευματική· αντίθετα, «σχόλη χωρίς πνευματική ενασχόληση είναι θάνατος και ταφή ζωντανού ανθρώπου»  (Σενέκας)
Ανάλογα δε τώρα με το μικρότερο η μεγαλύτερο μέγεθος του πλεονάσματος αυτού, υπάρχουν και αναρίθμητες διαβαθμίσεις του πνευματικού εκείνου βίου πού μπορεί κανείς να διάγει παράλληλα με τον πραγματικό: από την συλλογή και περιγραφή μετάλλων, εντόμων, πτηνών ή νομισμάτων μέχρι τις ύψιστες επιδόσεις στην ποίηση και την φιλοσοφία. Ως παρεπόμενο, ένας τέτοιος πνευματικός βίος αποτελεί προμαχώνα κατά των πολλών εκείνων κινδύνων, συμφορών, απωλειών και σπαταλών έναντι των οποίων είναι κανείς εκτεθειμένος όσο αναζητεί την ευτυχία του στον πραγματικό κόσμο…; Σ’ εμένα λ.χ. ή φιλοσοφία μου δεν έχει ποτέ αποδώσει το παραμικρό, μ’ έχει όμως γλυτώσει από πάρα πολλά.
Ό κοινός άνθρωπος, αντίθετα, εξαρτάται για τις απολαύσεις της ζωής του από πράγματα πού βρίσκονται έκτος του. από την ιδιοκτησία, τούς βαθμούς, από γυναίκα και παιδιά, φίλους, συντροφιά κ.λπ.· σ’ αυτά στηρίζεται ή ευτυχία της ζωής του, ή όποια, για τον λόγο αυτόν, καταρρέει μόλις διαπιστώσει ότι τα έχασε ή ότι εξαπατήθηκε ως προς αυτά. Για να εκφράσουμε την σχέση αυτή, μπορούμε να πούμε πώς το κέντρο βάρους του βρίσκεται εκτός του. Για τον λόγο ακριβώς αυτόν, έχει διαρκώς μεταβαλλόμενες επιθυμίες και ιδιοτροπίες: εάν ή οικονομική του κατάσταση το επιτρέπει, την μία θ’ αγοράζει εξοχικά και άλογα, την άλλη θα διοργανώνει δεξιώσεις, την άλλη θα πραγματοποιεί ταξίδια, συνολικά δε θα ζει σε μεγάλη πολυτέλεια, επειδή ακριβώς αναζητεί ικανοποίηση έξωθεν με κάθε είδους πράγματα, ενεργώντας, έτσι, όπως ό εξασθενημένος πού ελπίζει με δυναμωτικά και φάρμακα ν’ ανακτήσει την υγεία και την ρώμη του, ή πραγματική πηγή των οποίων δεν είναι παρά ή ζωτική ενέργεια εντός του.

Από το βιβλίο του Arthur Schopenhauer, Αφορισμοί – για την πρακτική σοφία της ζωής
Πηγή: antikleidi

ΑΝΤΑΡΣΥΑ: αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να φτιαχτεί τώρα…

Παναγιώτης Μαυροειδής
simeioseis1Έχει ενδιαφέρον τελικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Ακόμη και το in.gr τη θυμήθηκε.
Όχι βέβαια για να ενημερώσει ως portal ενημέρωσης για την εκλογική της κάθοδο και τις θέσεις της, αλλά για να ενημερώσει για την αποχώρηση των οργανώσεων ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι το μοναδικό πολιτικό μέτωπο, που με όλες τις αδυναμίες του, αποφάσισε τα θέματα της πολιτικής και εκλογικής τακτικής της και την κάθοδό της στις εκλογές, με συνελεύσεις των τοπικών οργανώσεων της με απόλυτα δημοκρατική διαδικασία παρά τις δυσκολίες της περιόδου, με συμμετοχή εκατοντάδων αγωνιστών και αγωνιστριών. Το ΠΣΟ επικύρωσε, επίσης με συντριπτική πλειοψηφία.
Έχει σημασία να σταθεί κανείς στις γνώμες των συντρόφων, αποφεύγοντας τον ελιτισμό να θέτουμε ως μέτρο των πάντων την προσωπική μας γνώμη ή την άποψη της οργάνωσης/ομάδας που μετέχουμε. Έχει κάποια σημασία όταν περίπου το 80% όσων μετείχαν,  απέρριψαν τη δορυφοροποίηση/υποταγή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη ΛΑΕ που κατά βάση διεκδικεί τη συνέχεια του »καλού» ΣΥΡΙΖΑ με ασθενικές διαφοροποιήσεις προς τα αριστερά. Είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της βαθιάς λαθεμένης προσέγγισης να βλέπει κανείς το μέτωπο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως άθροισμα οργανώσεων και σχέσεων μεταξύ τους, περιφρονώντας το ρόλο και τη γνώμη του συνόλου των αγωνιστών της.
Ακόμη σπουδαιότερο είναι να σκύψει κανείς στις απόψεις που διατυπώθηκαν και να μη μείνει στις ψηφοφορίες. Η επιλογή για αυτοτέλεια και ανεξαρτησία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και του προγράμματος ρήξης με το κεφάλαιο και την ΕΕ, είναι βαθύτερη κοινωνική αναγκαιότητα και αντιστοιχεί στην υπαρκτή ρηξιακή τάση μέσα στο εργατικό κίνημα, τη ριζοσπαστική νεολαία και το λαϊκό ΌΧΙ. Αποτελεί δε -όχι άρνηση όπως πρόχειρα διατυπώνεται η κατηγορία- αλλά προϋπόθεση για μια μετωπική πολιτική αρχών σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
Στην πολιτική στιγμή που το ερώτημα μέσα ή έξω από την ΕΕ μπήκε μαζικά στην κοινωνία, μαζί με την καυτή πατάτα της ρήξης ή όχι, είναι αναγκαία εκείνη η αριστερά που δε θα ακολουθήσει την τακτική της στρουθοκαμήλου και θα κοιτάξει τον ταξικό αντίπαλο στα μάτια.
Αλλά θα προσθέσουμε και κάτι άλλο: Αλήθεια, η αποχώρηση των δύο αυτών οργανώσεων, αντανακλά κυρίως  χαώδεις διαφορές στο χαρακτήρα της μετωπικής πολιτικής και ειδικότερα της συνεργασίας με τη ΛΑΕ; Δεν είναι αλήθεια αυτό και δεν πρέπει να υποτιμούμε τις απόψεις και τις πολιτικές διαφορές.
Αυτές είναι βαθύτερες και σοβαρότερες και σχετίζονται με το χαρακτήρα της εποχής, την εκτίμηση του ρόλου της ΕΕ και των δυνατοτήτων μεταρρυθμίσεων μέσα στον ολοκληρωτικό καθολικό καπιταλισμό της εποχής μας, το ρόλο των κυβερνήσεων στο συνολικό αφήγημα μιας επαναστατικής στρατηγικής, στην εκτίμηση του χαρακτήρα των νεορεφορμιστικών μιικροαστικών σχηματισμών αστικής ηγεμόνευσης τύπου ΣΥΡΙΖΑ, τελικά το περιεχόμενο της επαναστατικής στρατηγικής σήμερα.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η πλειονότητα σχεδόν της επιχειρηματολογίας που αναπτύσσεται σχετικά με τη ΛΑΕ, προβλήθηκε σχεδόν πανομοιότυπα στο παρελθόν για να υποστηριχθεί είτε ανοιχτά η προσχώρηση είτε η προσέγγιση με το ΣΥΡΙΖΑ (βαφτίζοντάς την ..ενιαίο μέτωπο, διαβάζοντας ανάποδα το Λένιν). Ποιος και γιατί ξεχνάει αυτή τη συζήτηση;
Παρά τις υπαρκτές διαφορές ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑΕ, έχει σημασία αυτή η κοινή επιχειρηματολογία και θα άξιζε να δει κανείς το κοινό νήμα αυτής της συζήτησης. Τούτη  η αποχώρηση αντανακλά την ωρίμανση αυτών των διαφορών σε μια οριακή πολιτική στιγμή.  Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν φιλοξένησε αυτή την προγραμματική συζήτηση οργανωμένα, ούτε και οι οργανώσεις της. Εδώ είναι το πρόβλημα και όχι κυρίως σε όσα προβάλλονται με τόσο πληθωριστικό και αστήριχτο τρόπο περί έλλειψης μετωπικής πολιτικής. Από …μετωπίτιδα πάσχουμε μάλλον και όχι από έλλειψη ενωτικού πνεύματος.
Η αποχώρηση ενός τμήματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι οπωσδήποτε ένα βήμα προς τα πίσω και γενικά και ιδιαίτερα σε αυτές τις οργανώσεις που αποχωρούν από ένα αντικαπιταλιστικό μέτωπο για να προχωρήσουν σε ένα μεταρρυθμιστικό ρεφορμιστικό εκλογικό μέτωπο.
Αρκετοί σύντροφοι θεωρούν τη στάση του ΝΑΡ απέναντι σε αυτήν την αποχώρηση, στο παραπέντε μιας σοβαρής εκλογικής μάχης, ως δείγμα χαλαρότητας, υποχωρητικότητας και υπερβολικής ανοχής. Βεβαίως έχουμε την αρνητική εμπειρία των διασπάσεων από το ΚΚΕ και την ευαισθησία να διεκδικήσουμε την αποφυγή μιας συζήτησης αμοιβαία απαξιωτικής και πρόχειρης, όπως δυστυχώς είναι ο κανόνας. Είναι όμως κυρίως μια πολιτική επιλογή σε μια εποχή όπου οι εξελίξεις κινούνται γρήγορα και οι πολιτικές στρατηγικές γίνονται φύλλο και φτερό ή ανασυντάσσονται ταχύτατα. Ακριβώς επειδή δεν πρέπει να κλείσει, αλλά να βαθύνει η συζήτηση, η αντιπαράθεση και η αναζήτηση συμφωνιών σε πιο στέρεη βάση, είναι στοίχημα ένας εργατικός πολιτικός πολιτισμός, που θα τιμάει τους αγωνιστές και τις σχέσεις τους, την ίδια ώρα που δε θα στρογγυλεύει τη συζήτηση. Αλίμονο, αν στο όνομα των διαφορών, σταματάει η συζήτηση και η συντροφική εκτίμηση. Αλίμονο, αν στο όνομα της πίκρας, ενοχοποιείται η πολιτική αντιπαράθεση. Αν έχουμε-και έχουμε όλοι- το θάρρος να κοιτάζουμε κυρίως απέναντι προς τον ταξικό και πολιτικό αντίπαλο και όχι παραδίπλα μας αριστερά, τότε όλη αυτή η επώδυνη διεργασία μπορεί να καταστεί γόνιμη.
Σε κάθε περίπτωση, ας μην ονειρεύονται διάφοροι εντός του αστικού κομματικού συστήματος και εντός της συστημικής αριστεράς: Με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ δε θα ξεμπερδέψουν εύκολα. Όχι, επειδή είναι χωρίς ψεγάδια και αδυναμίες, αλλά διότι είναι πολύ ακριβό αυτό που αντιπροσωπεύει και το έχει καταχτήσει με πολύ κόπο ο κόσμος της.
Κάνουν λάθος όσοι μηδενίζουν, αναπαράγοντας διαρκώς τη θεωρία των χαμένων ευκαιριών,  αυτό που έχει καταφέρει ή συμπυκνώνει ως στίγμα και άρωμα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Αν σήμερα όλοι γνωρίζουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το βασικό της στίγμα, δεν είναι επειδή αυτή βγαίνει στα κανάλια (το ξέρουμε πως δε βγαίνει), ούτε επειδή έχει βουλευτές και χρηματοδότηση, ούτε επειδή πήγε ή δεν πήγε με τον τάδε ή τον δείνα, ούτε επειδή είναι οργανωτικά σφριγηλή και με ενιαία δράση (άπειρα τα προβλήματα). Είναι επειδή έχει καταφέρει να θέσει τη συζήτηση για ένα αντικαπιταλιστικό εργατικό πρόγραμμα, σε μια εποχή καθολικής καπιταλιστικής κρίσης και κοινωνικής αντεπανάστασης σε βάρος του κόσμου της εργασίας. Και επειδή το καταφέρνει αυτό, όχι μέσω κειμένων, χαροπολέμου και  προγραμμάτων γραφείου, αλλά  σε σύνδεση με τη μαχητική δράση της στο εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα, δηλαδή το φορέα ανάπτυξης και επιβολής  αυτού του προγράμματος.

Οι πληγές που δημιουργούμε στον πλησίον μας μένουν…

karfia-kardiaΉταν μια φορά ένας νεαρός, ο οποίος συμπεριφερόταν μερικές φορές βίαια.
Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακουλάκι με καρφιά και του είπε να καρφώνει ένα καρφί στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο κάθε φορά που θα έχανε την υπομονή του και θα μάλωνε με κάποιον.
Την πρώτη μέρα έφτασε στο σημείο να καρφώσει 37 καρφιά στο πεζοδρόμιο.
Κατά τις εβδομάδες που ακολούθησαν έμαθε να ελέγχει τον εαυτό του και ο αριθμός των καρφιών που κάρφωνε στο
πεζοδρόμιο λιγόστευε συνεχώς μέρα με τη μέρα: είχε ανακαλύψει ότι ήταν πιο εύκολο να συγκρατείται από το να καρφώνει καρφιά.
Τελικά, έφτασε η μέρα κατά την οποία ο νεαρός δεν έβαλε ούτε ένα καρφί στο πεζοδρόμιο.
Τότε πήγε στον πατέρα του και του είπε ότι εκείνη την ημέρα δεν χρειάστηκε να βάλει ούτε ένα καρφί.
Τότε ο πατέρας του, του είπε να βγάζει ένα καρφί για κάθε μέρα που θα περνούσε χωρίς να χάσει την υπομονή του.
Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά μπόρεσε να πει στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλα τα καρφιά απ’ το πεζοδρόμιο.
Ο πατέρας τότε, οδήγησε τον υιό του στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο και του είπε:
– Παιδί μου, συμπεριφέρθηκες καλά, αλλά κοίτα πόσες τρύπες έχει το πεζοδρόμιο.
Αυτό δεν θα είναι πια όπως πριν.
Όταν μαλώνεις με κάποιον και του λες κάτι προσβλητικό, του αφήνεις μια πληγή όπως αυτή.
Μπορείς να μαχαιρώσεις έναν άνθρωπο και μετά να του βγάλεις το μαχαίρι, ωστόσο όμως θα του μείνει πάντα μια πληγή.
Λίγη σημασία έχει πόσες φορές θα ζητήσεις συγνώμη, η πληγή που γίνεται με τα λόγια κάνει τόση ζημιά όσο και μία πληγή στο σώμα σου
istologio.org

Γιατί οι άνθρωποι δυσκολεύονται να αποδεχτούν το διαφορετικό;

  Είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι έχουν μία έμφυτη τάση να φοβούνται οτιδήποτε διαφορετικό, φοβούνται το άγνωστο, φοβούνται αυτό που δεν ξέρου...