Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015

Κατερίνα Μάτσα: Η αξιοπρέπεια δεν υπάρχει χωρίς την ελευθερία

Κατερίνα Μάτσα: Η αξιοπρέπεια δεν υπάρχει χωρίς την ελευθερία
ΨΧ : Σε τι συνίσταται κατά τη γνώμη σας η αξιοπρέπεια;
ΚΜ: Ο Pico della Mirandola, σπουδαίος φιλόσοφος του 15ου αιώνα, στο βιβλίο «Λόγος περί της αξιοπρέπειας του ανθρώπου» (εκδόσεις ΑΓΡΑ, 2014) συναρτά την ελευθερία με την αξιοπρέπεια. Στο μεγάλο θαύμα που είναι ο άνθρωπος, ως ο δημιουργός του εαυτού του, το πιο θαυμαστό είναι η ελευθερία του.
Αυτή είναι η αξιοπρέπεια (dignitas).Η αξιοπρέπεια, λοιπόν δεν υπάρχει χωρίς την ελευθερία. Η υπεράσπιση της αξίας και της ακεραιότητας του ανθρώπου είναι συνυφασμένη με την υπεράσπιση της ελευθερίας του. Και εδώ ως ελευθερία δεν νοείται απλά η απουσία καταναγκασμού, αλλά η συνείδηση της φυσικής αναγκαιότητας και των περιορισμών που αυτή θέτει. Η ελευθερία του ανθρώπου ανάγεται τελικά στη θετική δύναμη με την οποία μπορεί να αναπτύξει όλες του τις δυνατότητες μέσα από την κοινωνική πράξη, μέσα σε μια διαδικασία ελεύθερης δημιουργίας και ριζικής αλλαγής της σχέση του με την Φύση.
ΨΧ: Σχετίζεται η αξιοπρέπεια με την ψυχική ασθένεια;
ΚΜ:  Η αξιοπρέπεια είναι ό, τι πολυτιμότερο διαθέτει ο άνθρωπος είτε πάσχει ψυχικά είτε όχι. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια ταυτίζεται τελικά με το δικαίωμα στην ελευθερία, το δικαίωμα στη ζωή.
ΨΧ: Υπάρχει τρόπος να διαφυλαχθεί η αξιοπρέπεια του ψυχικά ασθενούς, του θεραπευόμενου;
Η διαφύλαξη της αξιοπρέπειας του ψυχικά ασθενούς ανάγεται τελικά στον σεβασμό των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων του. Στην πράξη όλα αυτά, σχεδόν κατά κανόνα, παραβιάζονται και η αξιοπρέπεια του πάσχοντος, του θεραπευόμενου προσβάλλεται, όπως συμβαίνει με την αναγκαστική νοσηλεία, την μηχανική καθήλωση, την απουσία θεραπευτικής σχέσης, την αυστηρή ιεραρχία μέσα στον αυταρχικό ψυχιατρικό θεσμό, την ιατρικοποίηση της ύπαρξής του στο σύνολό της. Ο μόνος τρόπος για να διαφυλαχθεί η αξιοπρέπεια του θεραπευόμενου είναι η διαμόρφωση και η εξασφάλιση των όρων ισοτιμίας στη σχέση θεραπευτή – θεραπευόμενου και στον ελεύθερο διάλογο ανάμεσά τους, η απουσία αυταρχισμού και καταπίεσης, ο σεβασμός στην δική του απόφαση να διαχειρισθεί όλα όσα τον αφορούν. Αυτό βεβαίως προϋποθέτει μια βαθιά τομή στα ψυχιατρικά πράγματα, μια επανάσταση, θα μπορούσαμε να πούμε σε σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα της βαρβαρότητας στο χώρο της ψυχικής υγείας.
ΨΧ : Ποια είναι η κοινωνικοπολιτική διάσταση της αξιοπρέπειας;
ΚΜ: Η αξιοπρέπεια  με αυτούς τους όρους αφορά στο σεβασμό της μοναδικότητας και των δικαιωμάτων κάθε προσώπου σε όποια κατάσταση και αν βρίσκεται, σε όποια τάξη και αν ανήκει. Η προσβολή του προσώπου, στο όνομα της «δημόσιας τάξης» ή της «δημόσιας υγείας» συνιστά προσβολή της αξιοπρέπειας του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η διαπόμπευση των οροθετικών, τοξικομανών γυναικών το 2012 από τον τότε υπουργό υγείας Ανδρέα Λοβέρδο, στο όνομα της προάσπισης της «δημόσιας υγείας».
ΨΧ: Το στίγμα που συνοδεύει το λήπτη υπηρεσιών ψυχικής υγείας πλήττει την αξιοπρέπεια του; Πως μπορεί να καταπολεμηθεί αυτό το στερεότυπο;
ΚΜ: Το στίγμα της ψυχικής αρρώστιας πλήττει σοβαρά την αξιοπρέπεια του ανθρώπου που δέχεται φροντίδα στο χώρο της ψυχικής υγείας, τον απαξιώνει, τον καθιστά αντικείμενο περιθωριοποίησης και κοινωνικού αποκλεισμού. Η πάλη κατά του στιγματισμού προϋποθέτει μια άλλη προσέγγισης της ψυχικής οδύνης, μέσα από τη συλλογική δράση και την κοινωνική αλληλεγγύη.
ΨΧ:  Τι συνιστά κατά τη γνώμη σας αξιοπρεπή φροντίδα στο χώρο της ψυχικής υγείας;
ΚΜ: Η διαμόρφωση των όρων ισοτιμίας στο διάλογο θεραπευτή – θεραπευόμενου, με ενσυναίσθηση και απουσία αυταρχισμού του θεραπευτή.
ΨΧ: Θεωρείτε το αίσθημα της αξιοπρέπειας σημαντικό συστατικό για την επιτυχία των υπηρεσιών υγείας;
ΚΜ: Είναι απολύτως αναγκαίο συστατικό, θεμελιώδης αρχή οργάνωσης όλων των υπηρεσιών υ ψυχικής υγείας.
ΨΧ: Πώς επηρεάζεται η έννοια της αξιοπρέπειας από το σύστημα αξιών που χαρακτηρίζει μια κοινωνία και πώς αυτό επηρεάζει την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας;
Η μέθοδος προσέγγισης της ψυχικής αρρώστιας καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τις αξίες που επικρατούν στην κοινωνία. Όταν επικρατεί ο ατομικισμός, ο πραγματισμός, οι αξίες της καπιταλιστικής αγοράς και του κέρδους, όταν η υγεία και η ψυχική υγεία εμπορευματοποιείται τότε ο ασθενής οδηγείται σε ένα καθεστώς παραβίασης των δικαιωμάτων του και προσβολής της αξιοπρέπειας του. Οι όροι της εμπορευματοποίησης της υγείας και της πραγμοποίησης των ασθενών, όπου οι υπηρεσίες ψυχικής υγείας οργανώνονται με γνώμονα τη μείωση – πάση θυσία – του κόστους και όχι τις ανάγκες των ασθενών, οδηγούν στην διαρκή υποβάθμιση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών.

Συνέντευξη της Κατερίνας Μάτσα, Ψυχίατρου, τ. διευθύντριας της Μονάδας Απεξάρτησης 18 ΑΝΩ
Λίγα λόγια για την  Κατερίνα Μάτσα:
Η Κατερίνα Μάτσα, σύζυγος Σάββα Μιχαήλ, είναι Ψυχίατρος, τ. διευθύντρια της Μονάδας Απεξάρτησης 18 ΑΝΩ, που ανήκει διοικητικά στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής και στο ΕΣΥ.
Είναι επίτιμη πρόεδρος της Επιστημονικής Ένωσης ΨΝΑ. Επίσης επίτιμη πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ). Πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης του Επιστημονικού και Κοινωνικού έργου του 18 ΑΝΩ.
Υπεύθυνη έκδοσης του ιστορικού, ψυχιατρικού περιοδικού «Τετράδια Ψυχιατρικής» που εκδίδεται από το 1984 μέχρι σήμερα. Ανήκει στη γενιά των λειτουργών ψυχικής υγείας, που αγωνίστηκαν ενάντια στην βαρβαρότητα του θεσμού του ψυχιατρικού ασύλου, στον απόηχο των ιδεών του Μάη του ’68, και εξακολουθούν να δίνουν τη μάχη για μια χειραφετητική Ψυχιατρική και ενάντια στη φιλελεύθερη κατεδάφιση του δημόσιου συστήματος υγείας και ψυχικής υγείας.
Μαζί με μια μικρή ομάδα λειτουργών της ψυχικής υγείας, εργαζόμενων στο Δαφνί,  έδωσε τη μάχη για τη δημιουργία, στη δεκαετία του 1980, του 18 ΑΝΩ, ενός  στεγνού θεραπευτικού προγράμματος απεξάρτησης που στηρίζεται στην ψυχοθεραπεία, την τέχνη και την συμμετοχή του απεξαρτημένου στο κοινωνικό γίγνεσθαι και εγκαθιδρύει τη συλλογικότητα της θεραπευτικής ομάδας ως θεμέλιο της θεραπευτικής διαδικασίας. Αυτό το πρόγραμμα αναπτύχθηκε μέσα από σκληρούς αγώνες, ιδιαίτερα τις δύο τελευταίες δεκαετίες, με τις κυβερνητικές πολιτικές και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς αλλά και με το ακαδημαϊκό κατεστημένο, το βιοϊατρικό μοντέλο της εξάρτησης ως «χρονίας, εγκεφαλικής νόσου» και την επιβολή της πολιτικής της υποκατάστασης ως μέσον κοινωνικού ελέγχου και αποκλεισμού. Σήμερα αριθμεί πάνω από 30 δομές στην Αττική με πρότυπα προγράμματα για εξαρτημένες μητέρες με τα παιδιά τους, για εφήβους, για νέες γυναίκες, για άτομα με συννοσηρότητα, προβληματική χρήση διαδικτύου, διατροφικές διαταραχές κ.α.
Έχει εκδώσει 5 βιβλία («Ψάξαμε ανθρώπους και βρήκαμε σκιές. Το αίνιγμα της τοξικομανίας», «Η περίπτωση Ευρυδίκη. Η κλινική της τοξικομανίας», «Ψυχοθεραπεία και Τέχνη στην απεξάρτηση. Το παράδειγμα του 18 ΑΝΩ», «Το αδύνατο πένθος και η κρύπτη. Ο τοξικομανής και ο θάνατος», «Ταπείνωση και ντροπή. Γυναίκες τοξικομανείς») και έχει συμμετάσχει σε πολλούς συλλογικούς τόμους με θέματα ψυχικής υγείας και εξαρτήσεων.
Μετά τη συνταξιοδότησή της από το ΕΣΥ, το 2013, συμμετέχει στο συλλογικό έργο που προσφέρουν τα ιατρεία Κοινωνικής Αλληλεγγύης, ως μια μορφή αντίστασης στην ανθρωπιστική καταστροφή.

Eckhart Tolle: H συνήθεια του παραπόνου

Eckhart Tolle: H συνήθεια του παραπόνου


Eckhart Tolle: H συνήθεια του παραπόνου
Τίποτα δεν είναι προσωπικό. Ο κάθε άνθρωπος συμπεριφέρεται σύμφωνα με το επίπεδο της συνειδητότητάς του. Όταν λες “ο τάδε μου έκανε αυτό” δεν σημαίνει ότι ο άλλος απηύθυνε σε σένα προσωπικά αυτό που έκανε. Αλλά μερικοί άνθρωποι τα κάνουν όλα προσωπικά.
Για παράδειγμα, εκεί που οδηγείς το αυτοκίνητό σου μπαίνει κάποιος μπροστά σου και σου κλείνει το δρόμο. Γιατί να το πάρεις προσωπικά; Ο άλλος δεν σε ξέρει καν. Το Εγώ όμως θα ερμηνεύσει την κατάσταση και θα πει “αυτός μου έκλεισε τον δρόμο, εμένα”, ενώ ο άλλος οδηγεί πάντα έτσι.
Στο Εγώ αρέσει πολύ να παραπονιέται και να λέει “οι άλλοι μου έκαναν αυτό κι αυτό”. Και όσο περισσότερο παραπονιέσαι για το τι σου έκαναν οι άλλοι, τόσο περισσότερο δυναμώνει το “μου (έκαναν)”, δηλαδή το Εγώ. Αυτός ο μηχανισμός είναι ασυνείδητος.
Οι αφορμές μπορεί να είναι πολλές και διάφορες, αλλά το Εγώ ερμηνεύει πάντα τα πράγματα σαν να μην είναι ικανοί οι άλλοι να μας ικανοποιήσουν -είτε κάνουν κάτι που δεν έπρεπε, είτε δεν κάνουν κάτι που έπρεπε, αλλά πάντα σε σχέση με “εμένα”. Γι’ αυτό το Εγώ λατρεύει να παραπονιέται για διάφορα πράγματα που κάνουν οι άλλοι. Και όσο περισσότερο παραπονιέται, τόσο αυξάνεται μέσα μας η αίσθηση ότι εμείς είμαστε οι σωστοί και οι άλλοι λάθος.
Ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους που μας δίνουν αφορμές να παραπονιόμαστε. Και η ζωή το κάνει αυτό, όχι για να σου σπάσει τα νεύρα, αλλά για να σε κάνει πιο συνειδητό. Δεν είναι ότι κάποιο κακό δαιμόνιο έβαλε τους ανθρώπους αυτούς γύρω σου για να σε κάνουν δυστυχισμένο.
Οι προσδοκίες σου να συμπεριφέρονται οι άλλοι με έναν συγκεκριμένο τρόπο είναι που σε κάνει δυστυχισμένο.
Πρέπει όμως να “πιάσεις” τον εαυτό σου να παραπονιέται για τους άλλους τη στιγμή που το κάνεις για να εξέλθεις από αυτό το μοτίβο. Το Εγώ τότε θα νιώσει ότι δεν το τάισες ‐και όντως αυτό συμβαίνει‐ και θα αισθανθεί σαν να συρρικνώνεται. “Αν δεν παραπονεθώ”, θα έλεγε το Εγώ, “θα γίνω μικρότερο και λιγότερο”, γιατί κάθε φορά που παραπονιέσαι το Εγώ σου φουσκώνει και αισθάνεσαι ότι γίνεσαι “περισσότερος”.
Και όσο πιο συναισθηματικά φορτισμένο είναι το παράπονο, τόσο πιο πολύ αισθάνεσαι να φουσκώνεις σαν μπαλόνι. Και πολλές φορές ο θυμός μπορεί να συνοδεύει το παράπονο. Μπορείς λοιπόν να εξασκηθείς στο να μην παραπονιέσαι. Στην αρχή θα σου φανεί σαν να λείπει κάτι από τη ζωή σου, αλλά μετά θα νιώσεις μια γαλήνη μέσα σου.
Βέβαια, τώρα πολλοί θα αναρωτηθούν “πρέπει να αφήνω τους άλλους να με εκμεταλλεύονται και να με κάνουν ό,τι θέλουν;”. Φυσικά και όχι. Αν χρειαστεί να πεις κάτι στον άλλον θα το πεις, αλλά χωρίς παράπονο. Ας πούμε ότι περιμένεις κάποιον τεχνικό να έρθει στο σπίτι σου για να επιδιορθώσει μια βλάβη. Τον παίρνεις μια φορά τηλέφωνο, σου λέει ότι θα έρθει την τάδε ώρα και δεν έρχεται. Μετά μπορείς να τον πάρεις τηλέφωνο και να του πεις “σε περίμενα να έρθεις αλλά δεν ήρθες, θα πάρω κάποιον άλλον, ευχαριστώ που με άκουσες”. Αν του παραπονεθείς δεν θα τον βοηθήσεις. Δεν θα τον κάνεις πιο συνειδητό. Και το μόνο “όφελος” που θα έχεις εσύ από το παράπονο είναι ότι θα δυναμώσεις την ταύτισή σου με τον ψεύτικο εαυτό σου.
Μπορείς να είσαι πραγματικά ευγνώμων για όλους αυτούς τους ανθρώπους που σε κάνουν πιο συνειδητό. Όταν συνειδητοποιείς ότι παραπονιέσαι μπορείς να παρατηρείς τον νου σου, να στρέφεις την προσοχή σου μέσα σου, και να εξετάζεις αν υπάρχει κάποιο όφελος από αυτές τις σκέψεις. Δηλαδή, ακόμα και αν δεν εκφράζεις ανοιχτά κάποιο παράπονο, δες αν ο νους σου συνεχίζει να παραπονιέται κάνοντας τις αντίστοιχες σκέψεις. Γιατί μπορεί να μην το λες, αλλά να το σκέφτεσαι.
Αν εντοπίσεις τέτοιες σκέψεις, αναρωτήσου αν σε κάνουν πιο ευτυχισμένο ή πιο χαρούμενο, ή αν η ζωή σου θα ήταν καλύτερη και πιο ανάλαφρη χωρίς αυτές.

* Το κείμενο αποτελεί απόσπασμα από μαγνητοσκοπημένη ομιλία του Έκχαρτ Τόλλε.
Μετάφραση: Ν. Μπάτρας
Πηγή: doctv.gr

Τα χαρακτηριστικά του ψυχικά υγιούς ατόμου

Τα χαρακτηριστικά του ψυχικά υγιούς ατόμου
Θα δώσω ένα λειτουργικό ορισμό της ψυχικής υγείας ο οποίος βασίζεται στα χαρακτηριστικά που  ενθαρρύνεται να αποκτήσει ένα άτομο κατά την διάρκεια της Συνθετικής Ψυχοθεραπείας του.
Τα χαρακτηριστικά αυτά δεν είναι θεωρητικά αλλά προϊόν συστηματικών επιστημονικών παρατηρήσεων (evidence-based) όλων των ψυχοθεραπευτών, τουλάχιστο στον δυτικό πολιτισμό, οι οποίοι αποδέχονται τους κοινούς ψυχοθεραπευτικούς παράγοντες σε όλες ανεξαρτήτως τις ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις (δηλαδή την ψυχαναλυτική, την συμπεριφοριστική, την ανθρωπιστική/υπαρξιστική, την ψυχοθεραπεία Gestalt, την ψυχοθεραπεία κατά Kelly και την συστημική).
Το ψυχικά υγιές άτομο διαθέτει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:  
Θεωρεί φυσιολογικό και αναμενόμενο ότι, εάν δεν φροντίσει από μόνο του για κάτι να γίνει, πιθανότατα αυτό που θέλει και επιθυμεί απλώς δεν θα γίνει.
Το περιβόητο Αμερικάνικο slogan “There is no free lunch” (ελεύθερη μετάφραση «εάν δεν δουλέψεις, δεν τρως», που θυμίζει την  Ελληνική παροιμία «ότι σπείρεις θα θερίσεις» ή «πριν πεινάσεις, μαγειρεύεις») σε όλες τις παραλλαγές και εκφάνσεις που τονίζουν την ατομική μαςευθύνη για αυτά που συμβαίνουν στην ζωή μας. Χωρίς να σημαίνει ότι πάντα αυτό ισχύει(δηλαδή δεχόμαστε την πραγματικότητα ότι συχνά για αυτά που μας συμβαίνουν ευθύνονται κάποιοι άλλοι), καλό είναι να αναζητούμε πάντα τι μπορούμε εμείς να κάνουμε για να αντιμετωπισθεί ένα πρόβλημα, παρά να περιοριζόμαστε στην τοποθέτηση της ευθύνης και του ελέγχου της κατάστασης έξω από τον εαυτό μας.
Για την αποφυγή του υπερβολικού άγχους που θα μπορούσε να προέρχεται από μία κακώς εννοούμενη τελειομανία (κατάσταση στην οποία το άτομο αγχώνεται υπερβολικά εάν δεν μπορεί να προβλέψει επακριβώς και να ελέγξει τι θα συμβεί στο περιβάλλον του), καλό είναι να θυμόμαστε την πραγματικότητα ότι η ζωή συχνά εξελίσσεται απροσδόκητα και ενάντια στα σχέδια και στις προσπάθειές μας.
Αυτό όμως δεν πρέπει να αποτελεί πρόσχημα για να σταματήσουμε τις προσπάθειες, ούτε για να απογοητευτούμε,  γιατί, εάν  αφήσουμε τα κακά πράγματα να εξελιχθούν από μόνα τους χωρίς δική μας παρέμβαση, τότε «ενός κακού μύρια έπονται».
Συνεπώς λειτουργεί καλύτερα τελικά το άτομο που έχει αντιληφθεί ότι «η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας».
Είναι όμως ένας αγώνας που μπορεί να κερδισθεί με μεγάλη υπομονή και επιμονή ή τουλάχιστον αξίζει και δίνει νόημα στην ζωή μας να αγωνιστεί κανείς με τον ορθό και ωραίο τρόπο («η Ιθάκη δεν σε γέλασε»… σου χάρισε «τ’ ωραίο ταξείδι»).
Βασικό συστατικό του να λειτουργήσει κάποιο άτομο με τον πάρα πάνω τρόπο είναι η διαπίστωση ότι η ποιότητα της ζωής μας δεν επηρεάζεται μόνο από τις ευχάριστες εμπειρίες.
Οι δυσάρεστες εμπειρίες σχεδόν πάντοτε μας πλουτίζουν περισσότερο από τις ευχάριστες. Εξ ου και το πασίγνωστο «τα λάθη μου είναι η περιουσία μου». Σαν στάση ζωής στον υπογράφοντα αρέσει και το Κρητικό γνωμικό «Τα βάσανά μου χαίρομαι, τις πίκρες μου γλεντίζω».
Από τα πάρα πάνω προκύπτει ένας ορισμός ψυχικής υγείας που δεν δίνει έμφαση στο πόσο ήρεμο και ευτυχισμένο είναι ένα άτομο, ούτε σε πόσες από τις δυνατότητες και τα ταλέντα του έχει βρει την ευκαιρία να εκφραστεί, ούτε στο πόσο αγαπά και εργάζεται.
Η έμφαση δίνεται στην στάση του ατόμου να αρνείται να σταματήσει την μάχη της ζωής, όσο αντίξοες και εάν είναι οι συνθήκες.
Ένα τέτοιο άτομο αρνείται να απελπισθεί και να παραιτηθεί.
Βρίσκει τρόπους να επιβιώνει και να ισορροπεί εκεί που οι άλλοι το θεωρούν αδύνατο.
Πιστεύει στον εαυτό του και στην ανθρώπινη φύση του ότι μπορεί να τα καταφέρει παντού και πάντοτε.
Και εάν καταλήξει να αποτύχει, το άτομο αυτό θα πει στον εαυτό του «άξιζε ο ωραίος αγώνας».
Το ότι «ειλικρινά κάνει ότι καλύτερο μπορεί» του είναι αρκετό και το γεμίζει, γιατί είναι μυημένο στην παραίνεση: «Για θέματα που μπορείς να παρέμβεις και να τα αλλάξεις, δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Όπως δεν χρειάζεται να ανησυχείς για θέματα που δεν μπορείς να αλλάξεις.
Εννοείται ότι διαθέτεις την σοφία να ξεχωρίζεις πότε ισχύει η πρώτη περίπτωση και πότε η δεύτερη».   
Έτσι, δευτερογενώς, κάτω από τις οποιεσδήποτε συνθήκες, το άτομο που διαθέτει τα χαρακτηριστικά του ψυχικά υγιούς ατόμου που περιέγραψα, θα έχει την μέγιστη δυνατή ψυχική ηρεμία και αισιοδοξία, θα βρίσκει συνεχώς δημιουργικούς τρόπους να εκδηλώνει τις δυνατότητες και τα ταλέντα του και θα αγαπά και θα εργάζεται πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο άτομο στην θέση του.
Εάν σε κάποιον αναγνώστη δημιουργηθεί ο συνειρμός των όσων προανέφερα με το έργο του Ηράκλειτου, αυτό αποδεικνύει για μία ακόμη φορά ότι η σύγχρονη επιστήμη επιβεβαιώνει τις ρύσεις των αρχαίων φιλοσόφων. Μάλιστα, πολλοί σύγχρονοι επιστήμονες, όταν βρίσκονται σε αδιέξοδα στο επιστημονικό γνωστικό τους αντικείμενο (Μαθηματικά, Φυσική, Αστρονομία κλ.π.),καταφεύγουν για ιδέες στους αρχαίους Έλληνες.
 xaraktiristika-psychika-ygious-atomou.jpg
Από τον Ιωάννη Ν. Νέστορος, Ψυχίατρο, Διδάκτορα της Νευροφυσιολογίας, Συνθετικό Ψυχοθεραπευτή, Καθηγητή Κλινικής Ψυχολογίας του Τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, Επιστημονικό Διευθυντή του Τεχνοβλαστού του Πανεπιστημίου Κρήτης «Σύγχρονα Αμφιαράεια, Α.Ε.»

Μάρω Βαμβουνάκη - Η Ηδονή της Θυματοποίησης

Μάρω Βαμβουνάκη - Η Ηδονή της Θυματοποίησης
...Υπάρχει μια κοφτή και καθαρή σαν όμορφος κρύσταλλος κουβέντα του Αριστοτέλη που συμβουλεύει: «Πίσω από κάθε πόνο σου στέκει ένα λάθος σου».
Η θεωρία πως η ζωή είναι μια ατέλειωτη, βασανιστική και ανερμήνευτη περιπέτεια δεν είναι πάντα μια τίμια θεωρία. Έχω προσέξει πως γύρω μου οι πιο γκρινιάρηδες είναι συνήθως εκείνοι που έχουν τα περισσότερα αγαθά, τις μεγαλύτερες ευκολίες.
Επίσης είναι οι πιο τεμπέληδες. «Τεμπελιάζω», κατά τη γνώμη μου, σημαίνει κυρίως «αρνούμαι να δω και να αναλάβω την ευθύνη μου». Τον πραγματικό ρόλο μου στο «δράμα» που «κάθε τόσο με καταδιώκει».
Τα παντρεμένα ζευγάρια, μέσα στα άλλα βολικά ψευδοτεχνάσματα που προσφέρει ο γάμος, εύκολα αποδίδουν ο ένας στον άλλον όσα δυσάρεστα συμβαίνουν στη ζωή τους. Όταν χωρίσεις κι απομείνεις μόνος, τότε ανακαλύπτεις το νέο κενό. Το κενό έδρανο του φταίχτη! Ξαφνικά δεν υπάρχει εκεί κοντά ο σύζυγος να του πετάξεις το ανάθεμα και να ανακουφίσεις, ρίχνοντας πάνω του σαν κάδο σκουπιδιών, τον μπελά της συνείδησής σου. Στέκεσαι ολομόναχη πια στο άδειο σπίτι, κρατώντας το πρόβλημα σαν αναμμένο κάρβουνο στην παλάμη σου. Υπάρχει δηλαδή η τρομαχτική πιθανότητα να αναγκαστείς να δεις ότι φταις εσύ!
Οι άνθρωποι που έχουν χωνέψει την παραπάνω κουβέντα του Αριστοτέλη: «Πίσω από κάθε πόνο σου στέκει ένα λάθος σου», που την έχουν κάνει βίωμα και τρόπο σκέψης, στάση και έξοδο, είναι τελικά οι πιο αισιόδοξοι άνθρωποι. Γιατί αισθάνονται πως κρατούν στα χέρια τους τη ζωή τους. Τα συμβάντα που έρχονται δεν κρύβουν την απειλή του απρόβλεπτου, οι ταλαιπωρίες τους δεν είναι διαστροφές μιας τυφλής μοίρας. Γι' αυτούς υπάρχει νομοτέλεια και, το πιο χαρούμενο, υπάρχει δικαιοσύνη. Τι ανακούφιση να ζω σε έναν κόσμο δίκαιο και συνετό, ακόμα κι όταν λειτουργεί αυστηρά εναντίον μου αυτός ο δίκαιος αόρατος κριτής!
Όταν πάψεις να παραπονιέσαι για ότι δεν έχεις, έκθαμβος θα ανακαλύψεις πόσα πολλά έχεις. Προσέξτε γύρω σας πως εκείνοι που προκόβουν που εργάζονται, που δημιουργούν, που ονειρεύονται είναι τελικά οι πιο αισιόδοξοι.
Μέσα στην οικογένεια – αυτό το καζάνι ανακύκλωσης και βρασμού των υπεκφυγών μας – άνετα, σχεδόν αυτόματα, εκτοξεύονται οι κατηγορίες πως είναι ο άλλος σύζυγος ο υπαίτιος για κάθε αναποδιά, πως τα ελαττώματα του παιδιού είναι κληρονομημένα από τα ελαττώματα του άλλου, έτσι όπως τα προτερήματά του προέρχονται όλα «από εμένα».
Αρκετοί από πολύ νωρίς, αρκετοί με τα χρόνια και με τα δύσκολα του βίου, καταφεύγουν να θυματοποιούν τον εαυτό τους. Να μοιρολογούν για μια ζωή άδικη που κερδίζεται μονάχα από τους αναίσθητους, από τους δόλιους, τους απατεώνες και τους αδίστακτους. Για ότι δηλαδή δεν μπορούν και δεν καταδέχονται να γίνουν ποτέ οι ίδιοι.
Και η ηδονή της θυματοποίησης είναι η μέγιστη ηδονή της γκρίνιας.
Ο εγωισμός έχει δυο δρόμους να ακολουθήσει, προκειμένου να ξεδιψάσει τις αξεδίψαστες ανάγκες του.
Πρώτο: Με το να είμαι αξιοθαύμαστος.
Και δεύτερο, στην περίπτωση που δεν κατορθώνω το πρώτο: Με το να είμαι αξιολύπητος.
Η θυματοποίησή μου, η έκθεση και η περιφορά του πόνου μου, της ατυχίας μου, της συμφοράς μου, ελκύει την προσοχή, τη φροντίδα και τον ποθητότατο θαυμασμό των άλλων. Όσο πιο άτυχος και βασανισμένος καταντώ, τόσο και πιο ηρωικός στα μάτια των τρίτων.
Είναι μια ύπουλη εναλλακτική για να γίνω τελικά το κέντρο του μικρόκοσμού μου. Του μίζερου μικρόκοσμου όπου έχω συρρικνώσει το άπειρο σύμπαν σαν βραστή πατάτα μες στη χούφτα μου και το ελέγχω κατά βούληση.
Ο ναρκισσισμός άλλωστε δεν ηδονίζεται μόνο με την έπαρση, ηδονίζεται εξίσου και με τις ταπεινολογίες.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο παλιάτσος και η Άνιμα» της Μάρως Βαμβουνάκη – εκδ. ΨΥΧΟΓΙΟΣ

Μην ταλαιπωρείς τους ανθρώπους

Μην ταλαιπωρείς τους ανθρώπους
Μην ταλαιπωρείς τους ανθρώπους.
Να είσαι φίλος, όπως πρέπει, όχι όπως σε βολεύει.
Να λες την αλήθεια όμως να ξέρεις να την λες όταν πρέπει και όπως πρέπει.
Μην λες πράγματα που για εκείνους σημαίνουν πολλά περισσότερα από εσένα που τα λες.
Μην τους στερείς το "σ'αγαπώ" και το "συγγνώμη" σου.
Μην τους κάνεις να περιμένουν για πάντα, γιατί είναι ικανοί να το κάνουν.
Ποτέ μη φτάνεις τους ανθρώπους στα όριά τους γιατί μετά δεν υπάρχουν όρια.
Μην είσαι εκεί μόνο όταν δεν έχεις κάτι άλλο να κάνεις. Να είσαι πάντα εκεί.
Όταν σου μιλάνε άκου. Άκου πραγματικά. Όταν σου γράφουν μήνυμα αν χρειαστεί διάβασέ το ξανά και ξανά. Μην πεις μετά πως δεν σε προειδοποίησαν, δεν είχες καταλάβει, δεν το ήξερες.
Μάθε πως χρωστάς σε όσους αγαπάς και σε αγαπάνε.

Δέσποινα Πολυχρονίδου
Πηγή: exostispress.gr

Περί Τρέλας

Περί Τρέλας
Ces sont des imbéciles.
Un imbécile est avant tout un homme qu' on ne comprend pas.
(Πρόκειται για παράφρονες.
Παράφρων είναι ο άνθρωπος τον οποίο οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν.)
Ζούμε μια ζωή παράλογη, εντελώς παράλογη, εξωφρενική, κι αυτά δεν είναι μόνο λόγια, κάποιο ρητορικό σχήμα, μια υπερβολή, αλλά η απλή διαπίστωση του τι συμβαίνει.
Τις προάλλες, είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ δύο μεγάλα ιδρύματα για ψυχικά αρρώστους, κι αποκόμισα την εντύπωση ότι βρισκόμουν σε άσυλα που έχτισαν άνθρωποι ψυχικά ασθενείς, οι οποίοι χαρακτηρίζονται από μία γενικευμένη, πανδημική μορφή τρέλας, προκειμένου να περιθάλπουν ασθενείς οι οποίοι πάσχουν από διάφορες μορφές τρέλας, με συμπτώματα όμως που δεν ταιριάζουν μ' αυτά της πανδημικής.
Όλες αυτές οι ποικίλες μορφές τρέλας χωρίζονται σε κατηγορίες, καθώς εκείνοι που έχουν καταληφθεί απ' την πανδημική τρέλα διακρίνουν πληθώρα από υπομορφές και υποδιαιρέσεις. Έτσι, έχουμε την ταξινόμηση των Γκυλαίν, Τσέλλερ, Γκρίζινγκερ, Κραφφτ-Έμπινγκ, Μορέλ, Μάυνερτ, Λουί, Μανιάν, Κρέπελιν, Μορσέλλι, Κλούστον, Χακ Τιούκ, Κόρσακοφ, Ιγκνάτιεφ και πολλών πολλών άλλων.
Όλοι τους εμφανίζονται διχασμένοι, υποστηρίζοντας μάλιστα αλληλοαντικρουόμενες απόψεις. Κάθε ψυχίατρος ορίζει τις δικές του ψυχονευρώσεις, μανίες, παράνοιες και τις διάφορες vesaniae, κατανονικές και άλλες, την psychopathia degenerativa και λοιπές ψυχοπάθειες.
Σε γενικές γραμμές, όπως αναφέρει στο σύγγραμμά του ένας επιστήμονας, όσον αφορά τις περισσότερες ψυχώσεις δεν έχει βρεθεί ακόμα το παθογνωμονικό και ανατομοπαθολογικό υπόστρωμά τους (sic), γι' αυτό και δεν μπορεί να γίνει ακριβής ταξινόμησή τους.
Όσο για τις υπάρχουσες ταξινομήσεις, η μόνη χρησιμότητά τους είναι να τις αποστηθίζουν οι φοιτητές και, στις εξετάσεις, ν' απαντούν χρησιμοποιώντας τα ίδια λόγια που ακούνε και απ' τους καθηγητές τους ούτως ώστε να πάρουν το πτυχίο τους και χάρη σ' αυτό να διοριστούν σ' ένα πόστο μ' απολαβές που υπερβαίνουν 20, 30, 50 φορές τον μισθό ενός εργάτη, ο οποίος κάνει μια δουλειά αναμφίβολα ωφέλιμη για την κοινωνία.
Ουσιαστικά, υπάρχει μόνο μία σαφής και κατανοητή ταξινόμηση των ψυχικά ασθενών: αυτή με βάση την οποία τοποθετούνται στις ανάλογες πτέρυγες των νοσοκομείων και η οποία καθορίζει το είδος της μεταχείρισης που τυγχάνουν. Έτσι λοιπόν διακρίνονται στους:
α) ανήσυχους (παλιότερα ονομάζονταν βίαιοι)
β) μετρίως ανήσυχους
γ) ήσυχους
δ) υποκείμενα πειραμάτων.
Η ίδια ακριβώς ταξινόμηση ισχύει και για το τεράστιο πλήθος ανθρώπων που έχουν κυριευτεί απ' την τρέλα του λεγόμενου πολιτισμού της εποχής μας.

Λέων Τολστόι, Περί Τρέλας – VIII (εκδ. Ροές) – απόσπασμα

Πηγή: to23ogramma

Ingmar Bergman: "Είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι..."

Ingmar Bergman: "Είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι..."
Είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι. Όχι μόνο εσύ κι εγώ, όλοι μας είμαστε κι αυτό είναι το πιο θλιβερό.
Μας δίδαξαν για την ανατομία, για τις γεωργικές μεθόδους στην Αφρική.
Ξέρουμε απ'έξω μαθηματικούς τύπους.
Αλλά δεν μας έμαθαν τίποτα για τις ψυχές μας.
Είμαστε τρομακτικά ανίδεοι για τον εαυτό μας και τους άλλους.
Πολλά λέγονται σήμερα για το ότι τα παιδιά θα πρέπει να διδάσκονται από νωρίς για την αλληλεγγύη, την κατανόηση, τη συνύπαρξη, την ισότητα και όλες αυτές τις έννοιες για τις οποίες συζητάμε συνέχεια.
Αλλά κανείς δεν σκέφτεται ότι πρώτα θα πρέπει να μάθουμε για τον εαυτό μας και τα συναισθήματά μας.
Για τους δικούς μας φόβους, για τη μοναξιά μας, για το θυμό.
Είμαστε εγκαταλειμμένοι, ανίδεοι και θυμωμένοι μέσα στα ερείπια της φιλοδοξίας μας.
Το να βοηθήσεις ένα παιδί να αποκτήσει επίγνωση της ψυχής του ακούγεται σχεδόν ανήθικο.
Αλλά πώς είναι δυνατό να καταλάβεις τους άλλους, όταν δεν γνωρίζεις τίποτα για τον εαυτό σου;

Ingmar Bergman
Πηγή: 23oGramma

Γιάννης Ρίτσος - "Βρες χρόνο"

Γιάννης Ρίτσος - "Βρες χρόνο"
Βρες χρόνο για δουλειά -
αυτό είναι το τίμημα της επιτυχίας.
Βρες χρόνο για σκέψη -
αυτό είναι η πηγή της δύναμης.
Βρες χρόνο για παιχνίδι -
αυτό είναι το μυστικό της αιώνιας νιότης.
Βρες χρόνο για διάβασμα -
αυτό είναι το θεμέλιο της γνώσης.
Βρες χρόνο να είσαι φιλικός -
αυτό είναι ο δρόμος προς την ευτυχία.
Βρες χρόνο για όνειρα –
αυτά θα τραβήξουν το όχημά σου ως τ' αστέρια.
Βρες χρόνο ν' αγαπάς και ν' αγαπιέσαι -
αυτό είναι το προνόμιο των Θεών.
Βρες χρόνο να κοιτάς ολόγυρα σου -
είναι πολύ σύντομη η μέρα για να 'σαι εγωιστής.
Βρες χρόνο να γελάς -
αυτό είναι η μουσική της ψυχής.
Βρες χρόνο να είσαι παιδί -
για να νοιώθεις αυθεντικά ανθρώπινος.

Γιάννης Ρίτσος
CoverPhoto: Βακιρτζής Γιάννης

37 Βιβλία παιδικής λογοτεχνίας online και με αφήγηση…για όλους!

childrenbookstore
Μερικά βιβλία online για τους μικρούς μας φίλους. Στα περισότερα από αυτά υπάρχει αφήγηση.
girevo-ton-diogeni.pbiogs.gr-thekids.gr

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2015

...

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ.
ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΣΥΜΒΕΒΗΚΟΤΑ.
Ισως η λεξη Ουσια (εκ της θηλ μετοχης ΟΥΣΑ του ρ.ΕΙΜΙ :ειμαι)να αποτελει την πλεον πολυσημαντη ελληνικη λεξη που εχει καθοριζει την πορεια του παγκοσμιου φιλοσοφουντος Πνευματος 
Την πληρη οριοθετηση της βεβαια την οφειλει στον Αριστοτελη ο οποιος διαχωρισε το Ον σε Ουσια και Συμβεβηκοτα. 
Συμβεβηκοτα ειναι οι ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΥΣΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ενος πραγματος (που ενδεχομενη μεταβολη τους δεν επηρεαζει την υπαρξη του) ,ενω Ουσια το ΒΑΣΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΠΟΥ ΑΝ ΧΑΘΕΙ ή μεταποιηθει ΠΑΥΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΕΝ ΛΟΓΩ ΠΡΑΓΜΑ ΩΣ ΤΕΤΟΙΟ.
Ολα αυτα βεβαια τα υποστηριξε ο Αριστοτελης για να δειξει οτι καθε πραγμα υπαρχει οχι χαρη σε μια αιτια ΕΞΩ απο αυτο (οπως η Πλατωνικη ΙΔΕΑ),αλλα χαρη στην Ουσια του στο ΒΑΣΙΚΟ δηλ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ του που το κανει να ειναι ο,τι ειναι.
Κατα τον Αριστοτελη δηλ ,αντιθετα απ τον Πλατωνα, Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΣΩΜΑΤΩΜΕΝΗ ΣΤΟΝ ΑΙΣΘΗΤΟ ΚΟΣΜΟ.

Η σημασια του ΠΟΛΥΤΟΝΙΚΟΥ (το αναδημοσιευω επειδη η Επαναληψη ειναι η μητερα της Μαθησης)

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015

Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά μιας πραγματικά έξυπνης γυναίκας

Δεν είναι ο πολλαπλασιασμός του 9 και τα πολλά πτυχία που σε κάνουν έξυπνη ή τουλάχιστον δεν αρκούν μόνο αυτά.
Δεν ξέρω αν τα μάθατε. Δεν ξέρω αν κάτι έχετε καταλάβει. Δε θέλω και να σας στενοχωρήσω αλλά πρέπει να σας μιλήσω ειλικρινά. Ζούμε σε μία εποχή που η βλακεία είναι μεταδοτική και η σκέψη της Mae West, πως το μυαλό είναι μεγάλο προσόν μόνο αν το κρύβεις, φαντάζει τρομακτικά επίκαιρη. Σαν ένα τεράστιο σύννεφο βλακείας να έχει καθίσει πάνω από τα κεφάλια μας και να ρίχνει μικρές μπόρες.
Η εξυπνάδα δεν είναι (μόνο) θέμα μόρφωσης. Δεν είσαι έξυπνη μόνο και μόνο επειδή μπορείς να λύσεις μία εξίσωση τρίτου βαθμού, να πεις χωρίς να κομπιάσεις τον πολλαπλασιασμό του 9 και να μπορείς να αναγνωρίσεις το χημικό σύμβολο του κοβάλτιου.
Με λίγα λόγια δεν είσαι έξυπνη επειδή στο σχολείο έπαιρνες άριστα, στο πανεπιστήμιο ήσουν η καλύτερη και στο μεταπτυχιακό σε θαύμαζαν συμφοιτητές και καθηγητές. Μην παρεξηγηθούμε. Προφανώς και δεν πιστεύω πως όσες από εσάς έχετε τα παραπάνω χαρακτηριστικά στερείστε ευφυίας αλλά η πραγματική εξυπνάδα δεν εξετάζει απολυτήριο Λυκείου.
”Δεν είναι ότι είμαι και τόσο έξυπνος. Είναι που μένω με τα προβλήματα περισσότερο”. Το έχει πει ξεκάθαρα ο Albert Einstein. Μίλησε κανείς για τους δείκτες νοημοσύνης; Άκουσα κάτι;
Ας ξεχάσουμε τις ιδιάζουσες περιπτώσεις των ανδρών. Αν θέλει κάποιος ψυχολόγος, παιδοδοντίατρος ή πυροσβέστης να τοποθετηθεί επί του θέματος παρακαλείσθε να στείλετε μήνυμα. Τα αγόρια θα τα αφήσουμε στην άκρη. Ας μιλήσουμε για τις γυναίκες που νιώθουν και δε φοβούνται να δείξουν πως είναι έξυπνες.
Έξυπνη είναι η γυναίκα που έχει πίστη στις δυνάμεις της. Είναι συνειδητοποιημένη, συγκροτημένη και δεν ετεροκαθορίζεται. Οι στιγμές αδυναμίας θα έρθουν όμως δεν είναι αυτή που θα χρησιμοποιήσει τη βοήθεια του κοινού καταχρηστικά. Ξέρει ποια είναι, ξέρει από πού ξεκίνησε και πού πάει. Πιστεύει σε εκείνη πριν οι υπόλοιποι πιστέψουν σε εκείνη.
Έξυπνη είναι η γυναίκα που κάνει ένα βήμα πίσω. Προς Θεού να μην θεωρηθεί ένδειξη αδυναμίας αλλά απεριόριστης δύναμης. Είναι η γυναίκα που δεν έχει πρόβλημα να δώσει τον πρώτο λόγο στον άνδρα της γιατί πολύ απλά ξέρει πως δεν έχει να αποδείξει σε κανέναν τίποτα. Είναι σίγουρη και δεν έχει πρόβλημα να αναλάβει και τον δευτεραγωνιστικό ρόλο σε κάθε μορφή διαπροσωπικής σχέσης.
Έξυπνη είναι η γυναίκα που επιλέγει άνδρα που θαυμάζει. Μόνο οι αδύναμοι άνθρωποι θέλουν να περιστοιχίζονται από κατώτερους ανθρώπους για να φαντάζουν αυτοί καλύτεροι. Ποτέ μια πραγματικά έξυπνη γυναίκα δε θα επιλέξει έναν ηλίθιο άνδρα.
Έξυπνη είναι η γυναίκα που έχει χιούμορ. Έχει ατάκα, ξέρει να απαντήσει, ξέρει πότε να το κάνει, ξέρει σε ποιον να το κάνει και τέλος ξέρει να το δέχεται χωρίς γκρίνιες και υστερίες. Το χιούμορ είναι η μεγαλύτερη ευλογία της ανθρωπότητας κι εσύ που μπορείς να λειτουργήσεις εντός ενός τέτοιου ”σχηματισμού” είσαι προικισμένη.
Έξυπνη είναι η γυναίκα που δεν είναι καιροσκόπος. Δεν περιμένει τις ευκαιρίες αλλά δημιουργεί μόνη της τις ιδανικές συνθήκες για να ανθίσει προσωπικά και επαγγελματικά. Δεν είναι τυχοδιώκτης, δεν πατάει επί πτωμάτων αλλά έχει φιλοδοξίες.
Έξυπνη είναι η γυναίκα που είναι πολύπλευρη. Είναι εκείνη που διαβάζει τα κουτσομπολίστικα περιοδικά αλλά και το ”Δεύτερο φύλο” της Σιμόν ντε Μποβουάρ. Είναι η γυναίκα που έχει άποψη εμπεριστατωμένη και επιχειρήματα για τα απλά, τα βαριά,  τα σημαντικά και τα ασήμαντα.
Έξυπνη είναι η γυναίκα που θαυμάζει τις ωραίες γυναίκες. Βλέπεις τη Δούκισσα Νομικού και λες ”πού πάει η κακομοίρα; Υπερεκτιμημένη;” Αν είσαι σε θέση να θαυμάσεις το όμορφο και να παραδεχθείς την ανωτερότητα κάποιου άλλου, είσαι πραγματικά έξυπνη.
Έξυπνη είναι η γυναίκα που μπορεί να διακρίνει τις περιστάσεις. Να είσαι ”χαμαιλέοντας”, αυτό επιτάσσουν οι συνθήκες. Να ξέρεις να σταθείς και να κινηθείς ανάλογα με το τι έχεις να αντιμετωπίσεις. Να αλλάζεις, να μετατρέπεσαι. Μόνο μία γυναίκα που ξέρει ποια είναι μπορεί να πάρει ”άλλη μορφή” μη φοβούμενη την ολοκληρωτική ή μερική απώλεια της προσωπικότητά της. Ευφυΐα είναι η ικανότητα να αφομοιώνεις νέα δεδομένα, όπως σοφά είχε πει ο Bill Gates.
Μια έξυπνη γυναίκα, δεν είναι αλάνθαστη, ούτε τέλεια, αλλά ξέρει ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις να αναζητεί το καλύτερο και να μην τα παρατά ποτέ. Γιατί η έξυπνη γυναίκα, έχει εμπιστοσύνη πρώτα απ’ όλα στον εαυτό της και γι’ αυτό εμπνέει και τους ανθρώπους που επιλέγει να έχει δίπλα της.
Πηγή

Tο πληγωμένο παιδί μέσα μας

inner-child 2
Αν εξοργίζομαι επειδή αργείς, μπορεί, το να έρχεσαι στην ώρα σου να μην αρκεί για την επίλυση του προβλήματός μου.
Θα έπρεπε να δω τι είναι αυτό που με πειράζει τόσο, ποια ερμηνεία δίνω στην αργοπορία σου, τι είναι αυτό που χρειάζομαι από σένα, τι σου ζητάω απαιτώντας ακρίβεια… Να μου αποδείξεις ότι νοιάζεσαι για μένα; Να με εκτιμάς; Να με λάβεις υπόψη σου; Τι θέλω να πω όταν αντιδρώ έτσι;
Όταν επικεντρωνόμαστε υπερβολικά στον εαυτό μας, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει στον άλλον και γινόμαστε εγωκεντρικοί.
Γι’ αυτόν που βλέπει απ΄έξω, η συμπεριφορά μας μοιάζει τουλάχιστον υπερβολική – αν όχι εντελώς παράλογη. Και πιθανότατα είναι, γιατί αυτές οι τόσο πρωτόγονες αντιδράσεις προέρχονται στην πραγματικότητα από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, από τους τρόπους συμπεριφοράς που μάθαμε για να προστατευόμαστε από τα τραύματα της παιδικής ηλικίας…
Αυτή η ανάμνηση του πρωτογενούς τραύματος μπορεί να ονομαστεί «το πληγωμένο παιδί». Αυτό το πληγωμένο παιδί που φέρουμε μέσα μας είναι που μας κάνει να αντιδρούμε έτσι.
Κουβαλάμε τους πόνους που δεν μπορέσαμε να εκφράσουμε στην παιδική μας ηλικία και τους εξωτερικεύουμε μέσω των αντιδράσεών μας, χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Αυτό σημαίνει πως τοποθετούμαστε πριν καλά καλά μπορέσουμε να σκεφτούμε. Αυτού του είδους οι αντιδράσεις είναι που δημιουργούν τα περισσότερα προβλήματα στις διαπροσωπικές σχέσεις.
Δυστυχώς, όταν βιώνουμε μία σχέση, τους πόνους και τους θυμούς που δεν βρήκαν διέξοδο στο παρελθόν, τους αναπλάθουμε στο παρόν μας, εμπλέκοντας και τον άλλον στις αντιδράσεις μας.
Γενικά, αυτοί οι παλιοί πόνοι δεν εμφανίζονται μέχρι να βρεθούμε σε μία ερωτική σχέση. Η σχέση και ο γάμος ξύνουν αυτές τις παλιές πληγές και υποθέτουμε πως είναι ο σύντροφός μας που τις προκαλεί.
Συνήθως αυτό δε συμβαίνει από την αρχή, αλλά σιγά σιγά, όσο αισθανόμαστε πραγματικά δεμένοι με τον άλλον. Αυτό το πληγωμένο παιδί που κουβαλάμε μέσα μας είναι σαν μία μαύρη τρύπα που ρουφάει τα πάντα, σαν ένας πονόδοντος. Όταν παρουσιάζεται στη ζωή μας δεν μπορούμε να σκεφτούμε τίποτε άλλο, ο πόνος κυριαρχεί στη ζωή μας.
Σε πολλές περιπτώσεις χωρισμού, το πρόβλημα δεν βρίσκεται στη σχέση μεταξύ των δύο, αλλά σε άλυτα θέματα του παρελθόντος ενός από τους δύο (ή και των δύο).
Η αντίδρασή μου προκαλεί τη δική σου, κι έτσι ο ένας επηρεάζει αρνητικά τον άλλον.
Όταν κουβαλάμε μέσα μας το πληγωμένο παιδί, έχουμε την αίσθηση πως ποτέ δεν βρισκόμαστε στο παρόν. Πάντα αντιδρούμε για πράγματα που μας συνέβησαν πριν πολλά χρόνια.
Αυτό καθιστά τη σχέση με τον άλλον αδύνατη. Όσο δεν ασχολούμαι με το πληγωμένο παιδί, αυτό θα συνεχίσει να αντιδρά και να επιδεινώνει τις προσωπικές μου σχέσεις, καθώς ο μόνος που μπορεί να το ακούσει είμαι εγώ ο ίδιος όταν σκύβω πάνω στη θλίψη και την οργή του. Τότε μόνο το παιδί παύει να αντιδρά, γιατί τότε μόνο το στηρίζω.
Το πληγωμένο παιδί ζητάει την επικύρωση του πόνου του. Μόνο όταν ένας άνθρωπος αισθάνεται επιβεβαίωση μέσα στον πόνο του, μπορεί να τον εκφράσει και να τον ξεπεράσει. Για να αγγίξω το σημείο που με πονάει είναι απολύτως απαραίτητο να σταματήσω να κατηγορώ τον άλλον και να παρατηρήσω μέσα από τις αντιδράσεις μου τι είναι αυτό που μου συμβαίνει.
Στις χειρότερες περιπτώσεις, όταν ένα ζευγάρι νιώθει αυτό το κενό που δεν μπορεί να γεμίσει με τους δυο, αποφασίζει να κάνει ένα παιδί… καθώς κι αυτοί που δείχνουν ενήλικοι, δεν είναι παρά δύο απελπισμένα παιδιά που ψάχνουν σωτηρία στο κοινό παιδί τους.
Υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να είναι λαμπροί ως ενήλικες, αλλά όταν αποτραβιούνται στην οικειότητα των πιο στενών τους σχέσεων δεν είναι παρά παιδιά, που χρειάζονται διαρκώς βοήθεια και αντιδρούν στην έλλειψη στοργής, προσοχής ή αναγνώρισης.
Να μάθουμε να εκμεταλλευόμαστε κάθε δυσκολία που συναντάμε στο δρόμο μας, για να εμβαθύνουμε περισσότερο και να έρθουμε σε ουσιαστικότερη επαφή, όχι μόνο με τον σύντροφό μας, αλλά και με την δική μας προσωπική κατάσταση, ως ζωντανά πλάσματα.
 «Να βλέπεις στον έρωτα», Jorge Bucay

Ο παιδικός αυνανισμός

timthumb.php
Ο παιδικός αυνανισμός είναι μια συμπεριφορά που εκδηλώνεται συχνά τόσο στα αγόρια όσο και στα κορίτσια και συμβαίνει στα πλαίσια της ανακάλυψης του σώματος τους. Ωστόσο, πολλοί γονείς αναστατώνονται όταν αντιληφθούν ότι το παιδί τους έχει μια τέτοια συμπεριφορά.
Είναι δύσκολο για τον γονιό να σκέφτεται το παιδί σαν σεξουαλικό ον, παρόλο που η σεξουαλική ανάπτυξη αποτελεί μέρος της γενικότερης φυσιολογικής ανάπτυξης του παιδιού.
.
Κανένας δεν διδάσκει στο παιδί πώς να εξερευνήσει και περιεργαστεί τα γεννητικά του όργανα. Ήδη από βρεφική ηλικία, κατά την αλλαγή της πάνας, το παιδί και ιδιαίτερα το αγόρι, ανακαλύπτει τα γεννητικά όργανα και γίνεται περίεργο προς αυτά. Έτσι, μπορεί να χαϊδεύει τα γεννητικά όργανα είτε με το χέρι του, είτε να τρίβεται στα έπιπλα, στο πάτωμα, να τρίβεται σε ένα αρκουδάκι του ή σε μια κούκλα. Το παιδί καθώς «χαϊδεύεται» νιώθει ευχαρίστηση και αυτή ακριβώς η αίσθηση είναι που του προκαλεί και την εθιστική συμπεριφορά και το επαναλαμβάνει.
Τι να κάνει ο γονιός;
Δεν υπάρχει λόγος ούτε να νιώθετε άβολα ούτε να ανησυχείτε. Δεν πρόκειται άλλωστε για μια συμπεριφορά ανάλογη των ενηλίκων. Συνεπώς δεν χρειάζεται πανικός! Δώστε χώρο και χρόνο στο παιδί σας, μην επικρίνετε τον αυνανισμό του, καθώς μια τέτοια στάση θα μπορούσε να του δημιουργήσει ενοχές και φόβο.
Προσπαθήστε να αγνοήσετε αυτή τη συμπεριφορά. Δηλαδή μην ρίξετε όλη την προσοχή σας εκεί. Τα μικρά παιδιά είναι, από την φύση τους, περίεργα και θέλουν συνεχώς να ανακαλύπτουν νέες εμπειρίες. Συνεπώς, με το επικεντρωθεί ο γονιός στον αυνανισμό, είναι σαν να του μεγενθύνει την ενασχόληση. Βοηθητικό επίσης, είναι να αποσπάσετε την προσοχή του παιδιού, κατευθύνοντας το προς μια άλλη δραστηριότητα. Για παράδειγμα, να το προσκαλέσετε να παίξει, να ζωγραφίσει – οτιδήποτε μπορεί να το κρατήσει απασχολημένο. Τέλος, οι γονείς, μετά τα τρία του χρόνια, ως κομμάτι της ανατροφής του, πρέπει απλά να του μάθουν τη αιδώ: δηλαδή ότι μπορεί να χαϊδεύεται αλλά όχι μπροστά στους άλλους. Εφόσον, λοιπόν, ο αυνανισμός γίνεται μέσα στον ιδιωτικό χώρο του παιδιού, είναι μια φυσιολογική συμπεριφορά που το βοηθάει να ανακαλύψει τον εαυτό του και να μεταβεί ομαλά και σταδιακά προς την εφηβεία και την ενηλικίωση.
.
Ωστόσο, σε κάποιες περιπτώσεις, καλό είναι οι γονείς να είναι περισσότερο παρατηρητικοί. Παρότι, όπως προαναφέραμε, ο αυνανισμός είναι φυσιολογικός στα πλαίσια στης προσωπικής σεξουαλικότητας, υπάρχουν περιπτώσεις όπου μπορεί να φτάσει σε ακραία όρια. Δηλαδή, ο αυνανισμός να είναι υπερβολικός και να έχει καταναγκαστικό χαρακτήρα. Μια τέτοια συμπεριφορά μπορεί να είναι δηλωτική μιας άλλης υποβόσκουσας ελλειμματικής ή προβληματικής κατάστασης (π.χ. άγχος, παραμέληση, κακοποίηση κλπ). Προτού, λοιπόν αντιδράσουμε, είναι απαραίτητο να προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε την πηγή του άγχους ή της πίεσης του παιδιού.
Συγγραφή άρθρου:
Μαρία Βερβέρη
Ψυχολόγος
Ψυχολογία Παιδιών & Εφήβων (MSc). – e-psychology.gr

Γιατί οι άνθρωποι δυσκολεύονται να αποδεχτούν το διαφορετικό;

  Είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι έχουν μία έμφυτη τάση να φοβούνται οτιδήποτε διαφορετικό, φοβούνται το άγνωστο, φοβούνται αυτό που δεν ξέρου...