Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2016

Μάνος Χατζιδάκις - «Η επικινδυνότητα του έρωτα»

Μάνος Χατζιδάκις - «Η επικινδυνότητα του έρωτα»


Μάνος Χατζιδάκις - «Η επικινδυνότητα του έρωτα»
«Υπήρξε μια εποχή σ' αυτήν την πόλη που περπατώντας «πολλές φορές τη νύχτα», άκουγα τις αναπνοές των ανθρώπων απ' τα ανοιχτά παράθυρα.
Άκουγα τις ερωτικές τους συνομιλίες, τους ψιθυρισμούς τους, τις αγωνίες τους για τις ασήμαντες ή σπουδαίες υποθέσεις, κι όσο απομακρυνόμουνα στις συνοικίες τόσο πιο πολύ έμπαινα στη διαφάνεια του κόσμου τους.
Τότε η παρουσία του ανθρώπου στις γειτονιές και τα περίχωρα ήταν παντοδύναμη, όπως η παρουσία του έρωτα.
Ενός έρωτα που κυκλοφορούσε στον δρόμο και μετουσίωνε την πόλη ολόκληρη σ' ένα ερωτικό εργαστήρι.
Σήμερα δεν υπάρχουν δρόμοι, δεν υπάρχουν ούτε νέοι για να αισθανθούν τον έρωτα και να τον ενσαρκώσουν.
Κάποτε αυτός ο χώρος θα φθάσει σ' ένα βέβαιο αδιέξοδο, ακριβώς λόγω της ερωτικής απουσίας που εγκλείει.
Η επικινδυνότητα του έρωτα- το πιο σπουδαίο ίσως συστατικό του - είναι στο δόσιμο, στον χαμό.
Επικινδυνότητα δεν είναι το να βρεθείς σφαγμένος ένα πρωί, αλλά το να διαλύσεις τα όρια του εγωισμού σου, χωρίς να ξέρεις το σημείο που θα φτάσεις.
Δεν έχει αυτό σχέση με το αν κινδυνεύεις σε ύποπτες συνοικίες.
Ο έρωτας είναι συνυφασμένος με την έννοια «ζωή».
Δεν εξοφλείται με τίποτα.
Ούτε με τον γάμο ούτε με την τεκνοποιία. Αυτά είναι για τους αφελείς.
Ο έρωτας είναι μία συνεχής παρουσία υπό διάφορες μορφές κι όσο περισσότερη σκέψη διαθέτει ο άνθρωπος, σε όσο αυστηρότερο επίπεδο βρίσκεται, τόσο περισσότερο τον απασχολεί εσωτερικά ο έρωτας.
Είναι ανεξάντλητος και δεν εξωτερικεύεται σαν ένα ρομάντζο.»

Μάνος Χατζιδάκις
Πηγή: Οδός Πανός, τχ. 168, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2015 (Αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι- 90 χρόνια από τη γέννησή του)

Η Κρίση είναι επιλογή Γράφει ο Άγης Βερούτης στις 07.02.2016, 13:32

Η Κρίση είναι επιλογή
Κρίση είναι όταν μέρος του πληθυσμού εξαθλιώνεται, ενώ θα μπορούσε να αποφευχθεί η εξαθλίωση.
Κρίση είναι η επιλογή να φτωχοποιήσεις τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες και ελεύθερους επαγγελματίες και επιστήμονες, για να διατηρείς ανέπαφες άχρηστες θέσεις εργασίας στην κρατική μηχανή, διοικητικών συμβουλίων ανύπαρκτων οργανισμών και κηπουρών ανύπαρκτων κήπων.
Κρίση είναι να καταστρέφεις τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα για να πληρώνεις 50άρηδες συνταξιούχους, συντάξεις των €1.700!
Κρίση είναι να πληρώνεις 1.000.000 ανθρώπους κάτω από την κανονική ηλικία συνταξιοδότησης, με χρήματα ανθρώπων που πληρώνονται μισθούς όσο κάθε μισή σύνταξη.
Κρίση είναι να εισπράττουν 800.000 προνομιούχοι με 15 χρόνια ένσημα, €250.000 έκαστος σε συντάξεις και περίθαλψη, σε βάθος 30ετίας, ενώ έβαλαν σε εισφορές λιγότερα από €25.000!
Κρίση είναι να διατηρείς 450 κλειστά επαγγέλματα όταν έχεις 1,5 εκατομμύριο ανέργους.
Κρίση είναι να έχεις την υψηλότερη διαφθορά του δημοσίου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και να μην ανανεώσεις την νόμιμη θητεία του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης για 6 συναπτά έτη, ώστε όσοι πιάσει στα 6 χρόνια να την γλυτώσουν.
Η κρίση στην Ελλάδα είναι επιλογή.
Επιλογή των κυβερνώντων που επέλεξαν οι ψηφοφόροι.
Οι κυβερνώντες επιλέγουν με τη σειρά τους ποιους θα ξεκοιλιάσουν, με κριτήριο "αυτοί δεν είναι ψηφοφόροι μας”, για να μην ξεβολέψουν τα δικά τους παιδιά.
Έχουμε για όλα αυτά τα παραπάνω business-run: δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις μεταναστεύουν φορολογικά από την Ελλάδα σε χώρες του εξωτερικού όπως η Βουλγαρία, η Αλβανία και η Κύπρος. Business run που θα καταστρέψει εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας.
Γιατί φεύγουν οι επιχειρήσεις;
Διότι η πολιτεία τις διώκει με υπερφορολόγηση, διαφθορά, γραφειοκρατία και αστάθεια των κανόνων ώσπου να κλείσουν.
Έχουμε business-run γιατί οι επιχειρηματίες δεν θέλουν να μπουν φυλακή όταν το αποφασίσουν οι κρατιστές.
Είναι αυτοάμυνα.
Θέλουν και αυτοί να ζήσουν!
Όχι να ζήσουν μόνο οι 39χρονοι συνταξιούχοι του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα με τα 11 και τα 15 συντάξιμα!
Να ζήσουν κι αυτοί!
Το δικαιούνται!
Δεν γίνεται 2,8 εκατομμύρια εργαζόμενων της παραγωγικής οικονομίας να συντηρούν αγόγγυστα 11 εκατομμύρια πληθυσμού. Δεν γίνεται για πολύ τουλάχιστον.
Τα 8 χρόνια της κρίσης είναι πάρα πολλά.
Η Γερμανική Κατοχή του Β´ΠΠ κράτησε 3 χρόνια.
Ο Εμφύλιος κράτησε 4 χρόνια.
Η χούντα του ‘67 κράτησε 7 χρόνια.
Εμείς τώρα 8!
Αυτοί που κουβαλάνε στην πλάτη τους ολόκληρη τη χώρα, χρειάζονται απελευθέρωση από τα δεσμά του κρατισμού. Έχουν κουραστεί. Αν δεν τους απελευθερώσει για να δουλέψουν με ησυχία η ίδια η κοινωνία, τότε θα δούμε μαζική μετανάστευση των ΑΦΜ.
Όσοι μπορούν θα πάψουν να πληρώνουν τα σπασμένα και θα φύγουν!
Οι υπόλοιποι θα βάλουν λουκέτο και θα δουλεύουν με μαύρα ώσπου να καταρρεύσει το κατάπτυστο σύστημα που τους χρησιμοποιεί ως σκλάβους!
Η εξουσία πρέπει να δείξει πως έχει καταλάβει ποιος δημιουργεί πλούτο στην κοινωνία, και να τους καλοπιάσει για να μη γίνουν όλοι μπουχώς. Ο δρόμος τους, με την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι ανοιχτός. Εκτός βέβαια αν κάποιος καταφέρει να μας βγάλει από την ΕΕ και τη Σένγκεν.
Για να μείνει ο μικρομεσαίος στη χώρα και να συνεχίσει να δίνει τους πολύτιμους φόρους του, ως ο παραγωγός του πλούτου, πρέπει να εισπράττει σεβασμό από το κράτος, και όχι 45 φορολογικά νομοσχέδια εντός 5ετίας, που να αλλάζουν καθε φορά το επιχειρηματικό παιγνίδι προς το χειρότερο, μεταβάλλοντας κανόνες, συντελεστές και νόμους.
Οικονομία χωρίς τους μικρομεσαίους παραγωγούς πλούτου είναι σαν σώμα χωρίς κόκαλα. Είναι αδύνατον να επιζήσει. Ούτε καν να ανασάνει.
Όποιος το καταλαβαίνει και το διορθώνει έχει καλώς.
Αλλιώς θα εισπράξει θύελλες για τους ανέμους που έσπειρε, αλλά το χειρότερο είναι πως θα σπάσει την οικονομία πέρα από τη δυνατότητα επισκευής για δεκαετίες.
Πλην αν σκοπός είναι η Τσαβοποίηση.

Ακολουθήστε τον Αγη Βερούτη στο twitter @Agissilaos
agissilaos@gmail.com

«Η Mαλάκ και η βάρκα: To ταξίδι από τη Συρία» (video

«Η Mαλάκ και η βάρκα: To ταξίδι από τη Συρία» (video)
Η πραγματικότητα δεν είναι παραμυθένια για κάποια παιδιά.. Δεν είναι ένα κλασικό παραμύθι, είναι μια συγκινητική νέα σειρά κινουμένων σχεδίων που δημιούργηθηκε από τη UNICEF με στόχο την ευαισθητοποίηση όλων μας για τα δεινά που έχει προκαλέσει ο πόλεμος στη Συρία στα μικρά παιδιά που είναι το μέλλον αυτού του κόσμου.
Η πρώτη ιστορία, «Η Μαλάκ και η Βάρκα: Το ταξίδι από τη Συρία», ακολουθεί τη Μαλάκ, ένα 7χρονο κορίτσι, στο ταξίδι που κάνει από την Συρία προς την Ευρώπη, μέσα σε μια βάρκα, διασχίζοντας τα νερά της Μεσογείου.
Unfairy-Tales-Malak-and-the-Boat
Η σειρά κινουμένων σχεδίων με τίτλο «Unfairy Tales» είναι μέρος της ανθρωπιστικής εκστρατείας#NoLostGeneration για να σηματοδοτήσει τα 5 χρόνια εμφύλιου πολέμου στη Συρία.
Η επόμενη ταινία κινουμένων σχεδίων θα κυκλοφορήσει μέσα στον Μάρτιο με τίτλο: «Η Ivine και το μαξιλάρι».
Περισσότερα από 14 εκατομμύρια παιδιά σε όλη τη Συρία και το Ιράκ έχουν επηρεαστεί από την αιματηρή αυτή σύγκρουση που έχει στοιχίσει τη ζωή σε πάνω από 250.000 ανθρώπους, σύμφωνα με στοιχεία της UNICEF.

Πηγή: familyinaction.gr
Κατηγορία Gallery

Το σχολείο δεν αποτελεί οικονομικό μοντέλο

Το σχολείο δεν αποτελεί οικονομικό μοντέλο
Πέρασαν ήδη τρεις εβδομάδες από τη στιγμή που τυπικά άνοιξε το σχολείο. Ένα σχολείο πλήρως απαξιωμένο, ένα σχολείο υποχρηματοδοτούμενο, που ελέγχεται όχι για το εκπαιδευτικό του έργο και το κατά πόσο ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας, αλλά για τις οικονομικές του επιδόσεις.
Αξίζει όμως να σημειώσουμε ότι οι αντιλήψεις που υποτάσσουν την εκπαίδευση σε οικονομικά μοντέλα, δεν είναι και τόσο πρόσφατες. Ήδη από δεκαετίες πριν το σχολείο αντιμετωπίζεται ως μία οικονομική μονάδα. Όχι ως επένδυση, αλλά ως μονάδα που οφείλει να παράγει άμεσα οικονομικό κέρδος. Βέβαια, όλες αυτές οι οικονομικές (και πολιτικές κατά συνέπεια) θεωρήσεις δεν εξετάζουν την παιδεία ως μια συνεχή διαδικασία κοινωνικοποίησης και μεταφοράς γνώσης σε ανηλίκους. Αδιαφορούν για τις ψυχοπαιδαγωγικές ανάγκες των παιδιών και τούτες αντικαθίστανται από μαθηματικούς τύπους εξόδων κι εσόδων.
Έτσι, σε μία στενά πρισματική οικονομική διάθλαση, τα σχολεία στα χωριά συγχωνεύονται (κλείνουν). Κι ενώ στις μικρότερες σχολικές μονάδες, οι εκπαιδευτικές ανάγκες είναι μεγαλύτερες, τούτες στην πραγματικότητα μειώνονται φορτώνοντας το -οικονομικό και ψυχικό- βάρος μεταφοράς στους γονείς και τους μαθητές. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι σε μαθητές που υποχρεώνονται σε μεγάλες χρονικά μετακινήσεις προκειμένου να φτάσουν στο σχολείο, οι βαθμοί επίδοσης παρουσιάζουν κατακόρυφη πτώση (τούτο αποδεικνύεται πρωτίστως και από μαθητές ιδιωτικών σχολείων και στην ύπαιθρο).
Η παιδευτική διαδικασία μαζί με τις προωθούμενες αλλαγές και τον νέο εκπαιδευτικό νόμο αποκαλύπτουν μια αδιανόητα ρηχή και διαχειριστική πρόσληψη του εκπαιδευτικού αγαθού, η οποία οδηγεί σε ανούσιες εξετασιοκεντρικές πρακτικές, σε πλήρη περιφρόνηση των εκπαιδευτικών αναγκών, των διδακτικών μηχανισμών και των παιδαγωγικών μεθόδων.
Μα ένα εκπαιδευτικό σύστημα που λειτουργεί αντιπαιδαγωγικά κι ενάντια στην παιδική και εφηβική ψυχολογία, μαθηματικά, ενισχύει το μίσος του μαθητή για το σχολείο, που το βιώνει ως εργασία και καταναγκαστικό έργο. Εμφανές αποτέλεσμα θα είναι η ένταση της σχολικής εγκατάλειψης και μάλιστα αποκλειστικά σχεδόν σε βάρος των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων. Και όσα παιδιά τελικά κατορθώσουν να ολοκληρώσουν το 12χρονο σχολείο, θα οδηγηθούν αναπόδραστα ίσως, στην ιδιωτική, επαγγελματική εκπαίδευση προκειμένου να καταφέρουν να αποκτήσουν ένα πιστοποιητικό αποσπασματικής κατάρτισης προσωρινής απασχόλησης.
Και το ΥΠΑΙΘ οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια το σύνολο της εκπαιδευτικής πολιτικής στα χέρια ιδιωτών. Αν και ο νεοφιλελευθερισμός (στην κλασική του μορφή, της Σχολής του Σικάγο), έβλεπε την παιδεία ως υποχρέωση του κράτους στα ελάχιστα (κτιριακή υποδομή, βασική εκπαίδευση, κλπ.), και ως βάρος για τον ιδιώτη στο σύνολό της, από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Σήμερα πια η αρχή γίνεται με τα διάφορα κολέγια/ιδιωτικά πανεπιστήμια που συχνά συνεργάζονται με ξένα ιδρύματα χαμηλότερης ταξινόμησης από πολλά ελληνικά δημόσια ιδρύματα. Η συνέχεια δόθηκε με την κατάργηση δημοφιλών τεχνικών κι επαγγελματικών κατευθύνσεων σε ΚΕΚ και Τεχνικά/Επαγγελματικά Λύκεια και την υποχρεωτική φοίτηση σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια (σημειώνουμε ότι τα δημόσια ΙΕΚ έχουν δίδακτρα).
Ταυτόχρονα, πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι από καιρό αναπτύσσεται ο ιδιωτικός δάκτυλος στις κτιριακές υποδομές των σχολείων. Τα λιγοστά κονδύλια προς τους ΟΤΑ για τις επιδιορθώσεις των σχολικών συγκροτημάτων καθιστούν τα σχολεία κέντρα αυξημένης επικινδυνότητας. Παρατηρούμε εδώ και λίγα χρόνια την υλοποίηση ενός σχεδιασμού –αργός μεν, αλλά σταθερού βηματισμού- ώστε ιδιώτες να αναλάβουν τις επισκευές σχολείων (άμεσα) ή οι δήμοι να επιβάλουν ειδικούς φόρους, ώστε να έχουν επαρκή χρηματοδότηση για να γίνουν εργασίες συντήρησης. Η ανάγκη των δήμων να αναλάβουν τις ευθύνες τους για τις κτιριακές υποδομές, θα "υποχρεώσει" τους πρόθυμους Δημάρχους στην επιβολή τελών με διάφορα ονόματα (δίδακτρα, συμβολικό τέλος, ειδικό τέλος ανά σχολείο, κλπ.). Και φυσικά οι πλουσιότερες συνοικίες θα έχουν καλύτερα σχολεία (μέσα από υψηλότερα δίδακτρα ή τέλη) και τα σχολεία των υποβαθμισμένων συνοικιών, αδύνατων οικονομικά πολιτών, θα εγκαταλείπονται. Προς το παρόν απολαμβάνουμε μόνο χορηγίες...
Σύντομα θα δούμε και την ιδιωτική επέμβαση στα προγράμματα σπουδών των δημόσιων σχολείων, ανάλογα με τις ανάγκες των τοπικών επιχειρήσεων σε ειδικό προσωπικό. Με το πρόσχημα της άμεσης απασχόλησης των ικανότερων/καλύτερων, ακόμα και οι τοπικές κοινωνίες θα δέχονται τέτοιες παρεμβάσεις μπροστά στον τρόμο της ανεργίας. Βέβαια μόνο λίγοι θα προσλαμβάνονται (όπως βλέπουμε, για παράδειγμα, στη δημοσιογραφική σχολή του ΑΝΤ1). Οι πολλοί θα ζουν με το όνειρο μιας σίγουρης εργασίας έστω και λίγων ετών, μέχρι να λήξει η κατάρτισή τους και να βγουν νέες ανάγκες της επιχείρησης για αναζήτηση νέων μαθητών. Ήδη ένα πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση γίνεται με την εισαγωγή της μαθητείας στην Τεχνική Εκπαίδευση.
Το σχολείο ωστόσο, δεν είναι οικονομικό μοντέλο. Αποτελεί επένδυση της κοινωνίας στο μέλλον. Η επένδυση όμως τούτη δεν αποδίδει άμεσα. Όποιος επιμένει σε μετρήσιμα αποτελέσματα, παραβλέπει εσκεμμένα και τις ψυχοπαιδαγωγικές ανάγκες των μαθητών και τις ιδιαίτερες εθνικές και τοπικές συνθήκες που περιβάλλουν τη μαθητική κοινότητα. Αψηφά ότι η Παιδεία στόχο έχει, όχι απλά τη μετάδοση γνώσης και δεξιοτήτων, αλλά την ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού ως αυριανού πολίτη καθώς και της κριτικής του ικανότητας. Ξεχνά ότι το σχολείο είναι χώρος κοινωνικοποίησης. Έτσι, ουσιαστικά η Παιδεία αποτελεί επένδυση στον Άνθρωπο, στο ανθρώπινο κεφάλαιο.
Η επιμονή μόνο στη γνώση και η υπαγωγή της παιδευτικής διαδικασίας σε μαθηματικά μοντέλα, από μόνη της καταδεικνύει τους στόχους και τα αποτελέσματα. Τη δημιουργία μιας ελεγχόμενης κοινωνίας με άτομα που αδυνατούν να κρίνουν και θα λειτουργούν ως καταναλωτές συνθημάτων και επιφανειακών προσεγγίσεων μακριά από την επιστημονική τεκμηρίωση και πάντα υπό τη σκιά του λαϊκισμού. Τη δημιουργία μιας κοινωνίας αποσπασματικά καταρτισμένων μόνο για τις ανάγκες της αγοράς, κωφεύοντας στις ανάγκες του Ανθρώπου ως κοινωνικού όντος.

Κολμάρ: Μια πόλη της Γαλλίας που μοιάζει να βγήκε από παραμύθι..!

Κολμάρ: Μια πόλη της Γαλλίας που μοιάζει να βγήκε από παραμύθι..!
Το Κολμάρ (γαλλ. Colmar, αλσατικά Colmer, γερμανικά Colmar και Kolmar) είναι πόλη του διαμερίσματος του Άνω Ρήνου της περιφέρειας της Αλσατίας στη βορειοανατολική Γαλλία. Αποτελεί την πρωτεύουσα του διαμερίσματος αυτού και έδρα του Ανωτάτου Δικαστηρίου του.
Είναι μία από τις ομορφότερες πόλεις της Γαλλίας και ίσως η ομορφότερη της Ευρώπης. Είναι φημισμένη για την καλά διατηρημένη παλιά πόλη της και τα πολλά αρχιτεκτονικά μνημεία και μουσεία. Η πόλη βρίσκεται στο Δρόμο του Κρασιού (Route de Vin), αποτελώντας την "πρωτεύουσα" των αλσατικών κρασιών (capitale des vins d'Alsace).
 colmar15
Η πόλη ιδρύθηκε τον 9ο μ.Χ. αιώνα. Βασιζόμενη στην αμπελοκαλλιέργεια, αλλά και στην βιομηχανική της ανάπτυξη ευημερεί από τον Πόλεμο έως σήμερα. Σε αυτό συμβάλλει και ο συνεχώς αυξανόμενος τουρισμός της.
 Colmar06
Ο ποταμός Ρήνος περνάει 15 χλμ. ανατολικά της, αλλά η πόλη συνδέεται με αυτόν μέσω ενός καναλιού που συνδέει τον ποταμό Ρήνο με τον ποταμό Λάουχ, που διασχίζει την πόλη. Στα δυτικά της βρίσκεται η οροσειρά των Βοσγίων. Μουσεία, καθεδρικοί ναοί, αρχιτεκτονικά μνημεία, συντριβάνια, αγάλματα κοσμούν την πόλη και την κάνουν μοναδική!
Colmar05
Colmar
Colmar02
Colmar01
colmar
colmar
colmar
colmar
colmar
colmar
colmar
colmar
colmar
colmar
colmar
colmar
 colmar
colmar

Πηγή: kopanakinews

Gallery Ένα σουρεάλ ταξίδι στους πίνακες του Salvador Dalí (360º Video)

Ένα σουρεάλ ταξίδι στους πίνακες του Salvador Dalí (360º Video)
Φαντασμαγορικός ζωγράφος και ενίοτε συγγραφέας, γλύπτης και πειραματιζόμενος κινηματογραφιστής, ο Salvador Dalí (1904-1989) ήταν ίσως ο μεγαλύτερος σουρεαλιστής καλλιτέχνης ο οποίος χρησιμοποίησε  ονειρικές φανταστικές εικόνες για να δημιουργήσει αξέχαστα, σε μας, «τοπία» του εσωτερικού του κόσμου.
pinakes-tou-salvador-dali
Η έκθεση «Disney and Dali: Architects of the Imagination» σας προσφέρει μια βόλτα στους πίνακες του Salvador Dali με ένα βίντεο εικονικής πραγματικότητας  που παρουσιάζεται στο Μουσείο Νταλί στην Φλόριντα. 
Οι επισκέπτες μέσω του βίντεο μπορούν να διυσδείσουν στον κόσμο του υπερρεαλισμού ξεκινώντας το ταξίδι μέσα από τον πίνακα  Archeological Reminiscence of Millet’s “Angelus”, του 1935
Ας ξεκινήσουμε ταξίδι μας λοιπόν με το παρακάτω βίντεο:
 pinakes-tou-salvador-dali
Πηγή: alfavita.gr
Κατηγορία Gallery

Ο κανόνας «3-6-9-12» για τα παιδιά και την οθόνη

Ο κανόνας «3-6-9-12» για τα παιδιά και την οθόνη
Ο Serge Tisseron είναι γάλλος ψυχαναλυτής-ψυχίατρος, από τους πιο γνωστούς στη χώρα του. Δίνει κατευθύνσεις έρευνας στο πανεπιστήμιο University Paris 7 Denis Diderot. Μελετά τις σχέσεις των νέων με τις νέες τεχνολογίες, τις παρανοήσεις ανάμεσα στους ενήλικες και την επόμενη γενιά, και τις επιπτώσεις της τεχνολογίας της πληροφορίας στους νέους ανθρώπους. 
Το 2008 ανέπτυξε τον κανόνα «3-6-9-12», που σημαίνει, «όχι τηλεόραση πριν από τα τρία χρόνια, όχι παιχνίδια σε κονσόλα πριν από τα έξι, καθόλου internet πριν από τα εννέα χρόνια, και καθόλου κοινωνικά μέσα πριν από τα 12″.
Το 2011 η Γαλλική Ένωση Παιδιάτρων αποδέχτηκε την πρόταση.
Ο ίδιος λέει ότι ανέπτυξε τον κανόνα με σκοπό να ανοίξει τη δημόσια συζήτηση για τις οθόνες. 
Επικοινωνήσαμε με τον Serge Tisseron για να μας εξηγήσει την άποψή του για μια σχέση που γεμίζει ερωτήματα τους γονείς: τη σχέση παιδιού-οθόνης.
-Ο κανόνας σας του «3-6-9-12», λέει, «καθόλου τηλεόραση πριν την ηλικία των τριών». Γιατί αυτό;
Όλες οι έρευνες που έχουν γίνει για τα μικρά παιδιά  και την τηλεόραση έχουν δείξει ότι η τηλεόραση δεν ωφελεί τα παιδιά πριν από την ηλικία των τριών. Φυσικά, ένας γονιός μπορεί να παρακολουθεί ένα πρόγραμμα για δέκα λεπτά μαζί με ένα μικρό παιδί, αν αυτή είναι μια ευκαιρία να περάσουν κάποιο ποιοτικό χρόνο μαζί.
Όμως, πριν από από την ηλικία των τριών, είναι η σχέση που έχει σημασία, όχι η οθόνη.  Το πρόβλημα είναι ότι συνήθως η τηλεόραση μένει ανοιχτή μόνιμα, και τα μικρά παιδιά ζουν με αυτή. 
Αλλά η έρευνα έχει δείξει ότι αυτό βλάπτει την ανάπτυξή τους. Τα μωρά έχουν πράγματι την ανάγκη να διαμορφώσουν τις ικανότητες προσοχής και συγκέντρωσης, και δε μπορούν να το κάνουν σε ένα περιβάλλον θορυβώδες όπως αυτό που δημιουργεί η τηλεόραση. Το ραδιόφωνο είναι λιγότερο ενοχλητικό για αυτά, επειδή εναλλάσσει συζητήσεις και αρμονικές μουσικές. 
Η τηλεόραση, όμως, είναι γεμάτη από βίαιους θορύβους τους οποίους τα μωρά δε μπορούν να καταλάβουν, και οι οποίοι τα εμποδίζουν να μάθουν να συγκεντρώνονται. 
Οι γονείς έχουν την τάση να υποτιμούν το πόσο σοβαρές είναι οι συνέπειες  των ψηφιακών εργαλείων στο μικρό παιδί, και να υπερεκτιμούν τη βαρύτητα των προβλημάτων που προκαλούνται από τη χρήση των ίδιων ψηφιακών εργαλείων στην εφηβεία, ενώ πρόκειται γενικά  για την περίοδο κατά την οποία αποκτώνται αυτόματα αντανακλαστικά που είναι απαραίτητα για τη χρήση τους.
-Στις μέρες μας, με τους γονείς να δουλεύουν σκληρά -και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες χωρίς υποστηρικτικές κοινωνικές δομές –  πόσο εύκολο είναι για αυτούς να βρουν εναλλακτικές που θα κρατήσουν τα παιδιά μακριά από το να παίζουν βιντεοπαιχνίδια πριν από τα έξι τους, όπως προτείνετε;
Ο κανόνας «3-6-9-12»
Όχι τηλεόραση πριν από τα 3 χρόνια.
Όχι παιχνίδια σε κονσόλα πριν από τα 6.
Όχι internet πριν από τα 9.
Όχι social media πριν από τα 12.
Ο κανόνας 3-6-9-12 που έχω προτείνει για να ορίσω τις ηλικίες των τριών, έξι, εννιά και δώδεκα, προτείνει στους γονείς να μη δίνουν στο παιδί ένα προσωπικό tablet ή μία προσωπική κονσόλα παιχνιδιού πριν από τα έξι χρόνια του. Μπορεί να παίζει με αυτές τις συσκευές, αλλά είναι προτιμότερο να χρησιμοποιούνται ως οικογενειακές συσκευές.
Η πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι μόλις το παιδί γίνει ιδιοκτήτης των συσκευών αυτών, η χρήση τους γίνεται ανεξέλεγκτη. Επιπλέον, είναι καλύτερα να αποφεύγουμε να χρησιμοποιούμε αυτές τις συσκευές για να ηρεμήσουμε το παιδί, ή το βράδυ πριν κοιμηθεί, επειδή οι φωτεινές πηγές οι οποίες χρησιμοποιούνται διαταράσσουν τους ρυθμούς του ύπνου.
-Λέτε, επίσης, «όχι internet χωρίς επίβλεψη πριν από τα εννιά χρόνια». Αυτό σημαίνει ούτε παιχνίδια στο διαδίκτυο;
Από την ηλικία των εννιά και μετά, η πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι ένα δικαίωμα. Αλλά είναι προτιμότερο τα παιδιά να παίρνουν συμβουλές και υποστήριξη. Κανείς δεν ξέρει ποτέ τι μπορεί να βρουν πληκτρολογώντας μια λέξη κλειδί. Ούτε τα κινούμενα σχέδια που βρίσκουμε στο internet είναι πάντα ασφαλή. Κάποια έχουν δεχτεί  hacking. Ξεκινούν σαν ένα κινούμενο σχέδιο, αλλά συνεχίζουν προωθώντας ναρκωτικά, ή δείχνουν πορνογραφικές εικόνες, και τελειώνουν σαν κινούμενο σχέδιο. Και οι πλατφόρμες των δωρεάν παιχνιδιών στο διαδίκτυο είναι πιθανό να περιέχουν πολλές διαφημίσεις για τα παιχνίδια τα οποία ξεκινούν δωρεάν, αλλά στη συνέχεια πρέπει γρήγορα να πληρώσεις αν θέλεις να γίνει το παιχνίδι ενδιαφέρον.
-Όταν λέτε «internet με επίβλεψη», τι ακριβώς εννοείτε; Ο γονιός πρέπει να μένει με το παιδί όλη την ώρα, ή απλώς να τσεκάρει τι γίνεται ανά διαστήματα;
«Internet με συνοδεία» δε σημαίνει να στεκόμαστε πίσω από το παιδί κάθε φορά που μπαίνει στο ίντερνετ, ούτε να παρακολουθούμε καθετί που κάνει, κοιτάζοντας το ιστορικό. Διαδίκτυο με επίβλεψη, σημαίνει δύο πράγματα. Το πρώτο είναι να προετοιμάσουμε το παιδί. 
Μεταξύ 6 και 9 χρόνων, πρέπει να του εξηγήσουμε τους τρεις βασικούς κανόνες του internet.
«-Ό, τι τοποθετείς εκεί μπορεί να γίνει «δημόσιο»
-Ό, τι τοποθετείς εκεί θα μείνει για πάντα
-Δεν πρέπει να πιστεύεις όλα όσα βρίσκεις»
Είναι σημαντικό μετά τα εννιά χρόνια να του μιλάμε για τη λογοκλοπή, για τη διαδικτυακή πορνογραφία και την διαδικτυακή παρενόχληση. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Είναι εξίσου σημαντικό να οργανώνουμε την οικογενειακή ζωή με τέτοιο τρόπο ώστε να έχουμε χρόνο για ανταλλαγές. Και το πιο απλό για να το κάνουμε αυτό, είναι να απαγορεύσουμε την τηλεόραση, τα smartphones, τα tablets και τις εφημερίδες στο δείπνο, ώστε να δημιουργήσουμε ένα ανοιχτό περιβάλλον επικοινωνίας.
Δε χρειάζεται να μιλάμε εκεί για αυτά που είδαμε στο διαδίκτυο, αλλά αν αυτός ο ανοιχτός χώρος υπάρχει, τα παιδιά θα βρουν την ευκαιρία να τον χρησιμοποιήσουν και να μιλήσουν αν έχουν συναντήσει κάποια προβληματικά πράγματα στο internet.
-Πόσες ώρες την ημέρα συμβουλεύετε τους γονείς να αφήνουν παιδιά προσχολικής ηλικίας να βλέπουν τηλεόραση; Πόσες ώρες την ημέρα λέτε σε γονείς μεγαλύτερων παιδιών να τα αφήνουν να «σερφάρουν» στο ίντερνετ, ή να παίζουν βιντεοπαιχνίδια; Πώς μπορεί ένας γονιός να «ελέγξει» την οθόνη;
Ένας «περιορισμός του χρόνου της οθόνης» είναι σημαντικός, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να ενδιαφερόμαστε για το τι κάνουν τα παιδιά με τις οθόνες. Οι γονείς που είναι επικριτικοί απέναντι στις οθόνες, αγνοούν τις δημιουργικές χρήσεις και τις δυνατότητες κοινωνικοποίησης που προσφέρουν οι ψηφιακές συσκευές. Δυστυχώς, οι γονείς που δε βάζουν καθόλου όρια, έχουν ανάλογη άγνοια. 
Είναι προτιμότερο να σχεδιάζουμε σε εβδομαδιαία βάση παρά σε καθημερινή. Για παιδιά από 3 μέχρι 6 χρόνων, οι γονείς μπορούν να περάσουν προοδευτικά από τη μια ώρα στις δύο ώρες την εβδομάδα, με στόχο να φτάσουν στη συνέχεια προοδευτικά στις έξι ώρες την εβδομάδα μέχρι την ηλικία των 12 χρόνων. 
Ο στόχος είναι ο χρόνος ψυχαγωγίας μέσω της οθόνης να μην ξεπερνάει ποτέ τις δύο ώρες την ημέρα, όποια κι αν είναι η ηλικία. Λέω «ψυχαγωγική οθόνη», επειδή σε αυτή δε συμπεριλαμβάνω τον χρόνο που αφιερώνεται στις σχολικές δραστηριότητες. Αλλά και εκεί ακόμη, είναι διαφορετικό πράγμα να χρησιμοποιείς μια οθόνη μη διαδραστική και μη συνδεδεμένη όπως η τηλεόραση, είναι άλλο να χρησιμοποιείς μια συσκευή διαδραστική αλλά μη συνδεδεμένη όπως βιντεοπαιχνίδια off-line, και είναι διαφορετικό να χρησιμοποιείς ένα εργαλείο διαδραστικό και συνδεδεμένο, όπως τα παιχνίδια στο διαδίκτυο.
Οι γονείς πρέπει να ενθαρρύνουν αυτές τις δραστηριότητες που συνδέονται με την οθόνη, οι οποίες είναι δημιουργικές και κοινωνικοποιούν. Και υπάρχει μια δραστηριότητα που συνδέεται με την οθόνη και πρέπει να ενθαρρύνεται σε κάθε ηλικία, χωρίς κανέναν περιορισμό: η ψηφιακή φωτογραφία και η επεξεργασία εικόνας.
-Γιατί στα παιδιά αρέσουν τόσο πολύ τα βιντεοπαιχνίδια;
Τα βιντεοπαιχνίδια είναι πραγματικά «ψηφιακά γλυκά» για τον εγκέφαλο. Ξέρετε ότι μας αρέσουν τα γλυκά επειδή είναι λιπαρά και ζαχαρώδη. Λοιπόν, αγαπάμε τα βιντεοπαιχνίδια επειδή κινητοποιούν τις απλές διανοητικές ικανότητες , επειδή προοδεύουμε μέσα από τη δοκιμή και το λάθος, επειδή τονώνουν την προσοχή μας κάθε στιγμή, επειδή ανταμειβόμαστε γενναιόδωρα όταν πετυχαίνουμε και ποτέ δεν τιμωρούμαστε όταν αποτυγχάνουμε. Όπως ακριβώς τα γλυκά δεν είναι αληθινό φαγητό, αλλά ευχαρίστηση, πολλά βιντεοπαιχνίδια δε συμβάλλουν στη νοητική ανάπτυξη, αλλά στην καθαρή ευχαρίστηση.
-Συμφωνείτε με την πρακτική πολλών γονιών να «χρησιμοποιούν» τον χρόνο σε βιντεοπαιχνίδια ή στην τηλεόραση ως «εργαλείο» για να τιμωρούν ή να επιβραβεύουν τα παιδιά; Το να λένε, για παράδειγμα, «αφού οι βαθμοί σου ήταν κακοί», ή «αφού συμπεριφέρθηκες άσχημα, θα δεις λιγότερη τηλεόραση αυτή την εβδομάδα και θα παίξεις λιγότερο στην κονσόλα σου»;
Ναι, όλοι οι γονείς χρησιμοποιούν αυτό το είδος τιμωρίας. Και πάλι, όμως, κάνουν λάθος, επειδή δε δίνουν σημασία στο τι παρακολουθούν τα παιδιά ή στο τι είδους παιχνίδια παίζουν. Οι γονείς θα έπρεπε να λένε: «Είσαι τιμωρημένος, δε θα δεις τη συγκεκριμένη εκπομπή στην τηλεόραση, αλλά θα κρατήσεις τον χρόνο που έχεις για βιντεοπαιχνίδια», ή το αντίθετο. Ο χρόνος της οθόνης πρέπει πάντα να έχει να κάνει με το τι βλέπει το παιδί σε αυτή, τι κάνει σε αυτή, και ποιον συναντά εκεί.
-Αν δεχτούμε αυτό που έχετε πει, ότι οι έφηβοι «αναζητούν εναλλακτικές ταυτότητες, κρύβοντας την εμφάνισή τους από αυτούς που συναντούν», πώς μπορούν να προστατευτούν; Και τι συμβαίνει με τον διαδικτυακό εκφοβισμό; Πιστεύετε ότι εξαπλώνεται τόσο πολύ όσο λένε τα μέσα ενημέρωσης, ή το φαινόμενο διογκώνεται;
Τα παιδιά πρέπει να είναι ενήμερα για το τι σημαίνει εκφοβισμός από τη νηπιακή ηλικία. Και πρέπει να τους μιλήσουμε για τον διαδικτυακό εκφοβισμό στα 7 τους χρόνια. Τίποτα, όμως, δεν αποδεικνύει ότι η παρενόχληση είναι σήμερα σε χειρότερα επίπεδασε σχέση με παλαιότερα. Το πρόβλημα είναι ότι, με το διαδίκτυο, μπορεί να «βρει» το εκφοβισμένο παιδί παντού, οποιαδήποτε ώρα, μέρα και νύχτα. Αλλά πρέπει, επίσης, να εξηγήσουμε στα παιδιά ότι το να προωθήσουν μια προσβολή μία φορά, σημαίνει συμμετοχή στην παρενόχληση.
-Δημοσιεύτηκε πρόσφατα μια παγκόσμια μελέτη για τα αποτελέσματα της χρήσης υπολογιστών στα σχολεία, σύμφωνα με την οποία, οι μαθητές που χρησιμοποιούν tablets και υπολογιστές πολύ συχνά, έχουν χειρότερες επιδόσεις από αυτούς που κάνουν μια πιο ήπια χρήση τους. Πιστεύετε ότι η τάση στην εκπαίδευση να επικεντρώνεται σε «ψηφιακές και επαγγελματικές δεξιότητες», είναι σε λάθος κατεύθυνση;
Προσωπικά, λέω πάντα ότι το επείγον είναι να προσαρμόσουμε τις μεθόδους διδασκαλίας στους καινούριους τρόπους με τους οποίους τα παιδιά υπάρχουν στον κόσμο, σε σύνδεση με την ψηφιακή κουλτούρα στην οποία ζουν, και αυτό ξεκινά από το να δημιουργούμε νέες δυνατότητες μάθησης, με ή χωρίς ψηφιακά εργαλεία. Αυτοί που πιστεύουν ότι το να προσαρμόσουμε τον τρόπο διδασκαλίας στην ψηφιακή εποχή, σημαίνει να εισάγουμε ψηφιακά εργαλεία στο σχολείο, κάνουν λάθος. Όσον αφορά τα αποτελέσματα στα οποία αναφέρεστε,  πρέπει να λάβουμε υπόψη και την εποπτεία. Τα ψηφιακά εργαλεία επιτρέπουν να λάβουμε υπόψη την ιδιαιτερότητα του κάθε μαθητή μέσα σε υπερφορτωμένες τάξεις. Αν υπήρχαν τρεις φορές περισσότεροι εκπαιδευτικοί, αυτή η ερώτηση θα είχε προφανώς απαντηθεί διαφορετικά και σίγουρα με καλύτερο τρόπο.
-Έχω διαβάσει κάτι που έχετε πει -και βρίσκω πραγματικά ενδιαφέρον-, ότι τα παιδιά ωφελούνται περισσότερο όταν μοιράζονται την οθόνη παρά όταν τη χρησιμοποιούν ατομικά. Εννοείτε να μοιράζονται την οθόνη στο σχολείο, όταν παίζουν βιντεοπαιχνίδια, ή σε κάθε δραστηριότητα που περιλαμβάνει μια οθόνη; Γιατί είναι καλύτερα να μοιράζονται;
Για να ανακαλύψουμε τις δικές μας ιδέες, να τις ξεκαθαρίσουμε, να τις προσδιορίσουμε, είναι προτιμότερο να μην είμαστε συνδεδεμένοι. Και για να αποφύγουμε να είμαστε συνδεδεμένοι, τίποτα δεν είναι καλύτερο από το χαρτί και το μολύβι. Από την άλλη, το ίντερνετ είναι αναντικατάστατο για να ξέρουμε αυτά που σκέφτονται οι άλλοι. Θα ήταν καλύτερα να εισάγουμε τα ψηφιακά εργαλεία στο σχολείο μόνο ως εργαλεία ομαδικής, συνεργατικής δουλειάς.
-Και μια εκτίμησή σας. Πώς πιστεύετε ότι θα είναι η γενιά των σημερινών παιδιών όταν μεγαλώσουν;
Τα παιδιά μας δεν είναι όπως ήμασταν εμείς στην ηλικία τους, και δε θα γίνουν ενήλικες σαν εμάς. Αυτό που μπορούμε να ελπίζουμε για αυτά, είναι να αναπτύξουν σήμερα μια τέτοια πλαστικότητα που θα τα βοηθήσει να αντιμετωπίσουν κάθε ανακατάταξη αύριο.
Ο Σερζ Τισερόν είναι ο άνθρωπος που ανακάλυψε την αλήθεια -και το «μυστικό» του δημιουργού του Τεν-Τεν, Ερζέ, απλώς διαβάζοντας τις ιστορίες του διάσημου ήρωα. Έχει γράψει περισσότερα από 40 βιβλία. Τα μυστικά μέσα στην οικογένεια είναι ένα από τα κύρια θέματα που τον απασχολούν. Το βιβλίο του «Οικογενειακά Μυστικά» κυκλοφορεί και στην Ελλάδα.
Serge Tisseron
της Μάχης Μαργαρίτη
Ευχαριστούμε την Ελένη Θανοπούλου για τη βοήθεια στη μετάφραση.
Πηγή: ert.gr

Κική Δημουλά: «Ευτυχία... Είδα κι έπαθα να μην έχω την ανάγκη της»

Κική Δημουλά: «Ευτυχία... Είδα κι έπαθα να μην έχω την ανάγκη της»
Η ποιήτρια Κική Δημουλά εκτός από τις ποιητικές της συλλογές έχει εκδώσει και πεζά κείμενα. Το βιβλίο της «Εκτός σχεδίου» περιλαμβάνει σαράντα τρία μικρά διηγήματα με αυτοβιογραφικό, εξομολογητικό περιεχόμενο, που περιλαμβάνουν μνήμες, χρώματα, μυρωδιές, συναισθήματα μιας ζωής, μικρά καθημερινά συμβάντα που ανασύρονται από τη λήθη, ανασταίνονται και αποκαθίστανται στο χρόνο, με τον δικό της μοναδικό τρόπο γραφής.
Αυτή η «αναρχική των λέξεων» όπως την αποκάλεσε κάποτε ο Νίκος Δήμου, «τρομοκρατημένη από την ύπαρξη, παίρνει εκδίκηση από τη γλώσσα για κάθε απουσία, κάθε μοναξιά, κάθε φόβο ζωής».
Το κείμενο που θα διαβάσετε στη συνέχεια με το γνωστό αυτοσαρκαστικό ύφος της Κικής Δημουλά, τιτλοφορείται «Αντεύχομαι» και περιέχεται στο βιβλίο της «Εκτός σχεδίου».
Αντεύχομαι
Έχω πολλά ράμματα για τη γούνα αυτής της μεγαλοκυρίας που λέγεται ευτυχία.
Μου έχει σπάσει τα νεύρα με όσα ισχυρίζεται απολογούμενη που με έστησε.
Ότι τάχα ήρθε, αλλά εγώ είχα το νου μου σε τούτο και σε κείνο, ενώ εκείνη με περίμενε σε τούτο και σε κείνο, κι όπως μου τα προσδιόρισε, με περίμενε σε πράγματα αδύνατα να συμβούν, εκεί ακριβώς δηλαδή που είχα το νου μου.
Κι αυτός ήτανε, λέει, ο λόγος που την προσπέρασα.
Άλλοτε πάλι, επιμένει πως ήρθε, στάθηκε λέει έξω από κάτι ιστορίες, στις οποίες εγώ είχα ήδη μπεί μέσα, είχε τη διάθεση να πηδήξει από το παράθυρο και να μπεί, αλλά ήταν τόσο υπερυψωμένη η δυσπιστία μου που δεν το τόλμησε.
Άλλη δικαιολογία, τραβηγμένη από τα μαλλιά, πως εγώ χτύπησα πολύ σιγά την πόρτα της και δε με άκουσε ή ότι χτύπησα πολύ δυνατά την πόρτα της, φοβήθηκε και δεν μου άνοιξε, και τι ψεύτρα, Θεέ μου, ότι χτύπησα λάθος τη διπλανή της πόρτα και βλέποντάς με να καθυστερώ, συνεπέρανε ότι το λάθος μου βγήκε σε καλό και δεν ήθελε να το διακόψει.
Μου έχει απαριθμήσει μία μία τις στιγμές με το όνομά τους, που την περιείχαν, λέει, αλλά εγώ θυμάμαι μόνο τι φόβο είχα μην τις χάσω.
Βλέπεις; μου λέει η κουτοπόνηρη, αν δεν ήμουνα εγώ εκεί μέσα, σ” αυτές τις στιγμές, γιατί θα φοβόσουν μην τις χάσεις, τι σ' ένοιαζε; Άρα ήρθα.
Αμέτρητες οι φορές που είπαμε να συναντηθούμε σε κάποιο φωτεινό μέρος, είτε στις κάποιες έξι των απογευμάτων είτε στις κάποιες οκτώ των δειλινών που έχουνε πιο φρόνιμο φως, κι εγώ να περιμένω, να την περιμένω με τις ώρες και πού να φανεί.
Και με τι θράσος να εμφανίζεται μετά στα όνειρά μου, να μου ζητάει συγνώμη που δεν ήρθε, γιατί είχε χάσει κάποιον δικό της κι ήτανε στις μαύρες της, ή και μου επιτίθεται πως ενώ ήρθε, ενώ περίμενε εκεί μέσα με στις ώρες της αναμονής μου, εγώ δεν την αναγνώρισα και δεν φταίει αυτή.
Είδα κι έπαθα να μην έχω την ανάγκη της. Και τώρα που παλεύοντας τα κατάφερα, έρχεται και μου δίνει συγχαρητήρια, πως αυτό ακριβώς, ότι δεν έχω την ανάγκη της, αυτό είναι ευτυχία.
Άπιαστη σου λέω.
eytyxia dimoula kiki
Επιμέλεια: Ελένη Μ. Ματαράγκα
Πηγή: aromalefkadas
CoverPhoto: @Edie Sunday

Μη λέτε αυτές τις φράσεις στα παιδιά σας… Τα επηρεάζουν!

Μη λέτε αυτές τις φράσεις στα παιδιά σας… Τα επηρεάζουν!

Οι παιδοψυχολόγοι λένε ότι ο χαρακτήρας ενός παιδιού μοιάζει με τον πηλό. Διαμορφώνεται εντυπωσιακά ανάλογα μ’ αυτά που βλέπει και ακούει από το οικογενειακό του περιβάλλον, ειδικά όταν βρίσκεται σε μικρή ηλικία που δεν έχει άλλα ερεθίσματα (σχολείο, φίλους κτλ.).
Οι φράσεις που λέμε στο παιδί μας, ακόμα και οι πιο αθώες φαινομενικά, μπορεί να το επηρεάσουν με τρόπο που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε…
Το πανεπιστήμιο Σάουθερν Καλιφόρνια έκανε μια σχετική έρευνα και κατέληξε σε δέκα φράσεις-κλισέ, τις οποίες δεν πρέπει επ’ ουδενί να λέμε στα παιδιά μας.
1. «Άσε με ήσυχο»!
Όποιος γονιός δεν έχει πει αυτό ή κάτι παρόμοιο («μη με ενοχλείς» ή ακόμα και το πιο ευγενικό «έχω δουλειά») είναι ήρωας… Ειδικά στην ηλικία που το παιδί ανακαλύπτει τον κόσμο και ρωτάει για το καθετί χρειάζεται πολλή υπομονή. Μην εμφανίζεστε συνεχώς απομονωμένοι, διότι θα θεωρήσει ότι δεν έχει νόημα να σας ρωτάει αν δεν του απαντάτε και θα το βρείτε μπροστά σας στην εφηβεία… Όταν έχετε πράγματι δουλειά εξηγήστε του ότι εκείνη τη στιγμή δεν μπορείτε να του εξηγήσετε, αλλά μην ξεχάσετε ποτέ να επαναφέρετε μόνοι σας την απορία του όταν τελειώσετε την εργασία σας.
2. «Είσαι τόσο…»
Η φράση μπορεί να συμπληρωθεί μ’ ένα επίθετο, θετικό ή αρνητικό (ντροπαλός, έξυπνος, αστείος, τεμπέλης κτλ.). Αποφεύγετε να χαρακτηρίσετε τα παιδιά σας. Ο χαρακτηρισμός αυτός αποτυπώνεται στο μυαλό τους και τον θεωρούν θέσφατο, τις περισσότερες φορές το υιοθετούν και γίνονται υπερόπτες (αν τα παινεύετε συνέχεια) ή χάνουν την αυτοπεποίθησή τους (αν συνεχώς τα κατσαδιάζετε). Μπορείτε να του πείτε «αυτό που έκανες δείχνει τεμπελιά» ή «η άσκηση που έλυσες δείχνει εξυπνάδα», έχει τελείως διαφορετικό νόημα.
3. «Μην κλαις»
Τα παιδιά, όπως και οι ενήλικες, πρέπει να βιώνουν όλα τα συναισθήματα. Μην απαγορεύετε στο παιδί σας να κλαίει, να λυπάται, ακόμα και να φοβάται. Και μην το υποβιβάζετε με φράσεις του τύπου «μην γίνεσαι μωρό» κτλ. Το παιδί σας δεν θα νιώσει καλύτερα αν το διατάξετε «μην κλαις»! Μάθετε την αιτία των δακρύων κι εξηγήστε του αναλυτικά γιατί δεν πρέπει να κλαίει.
4. «Γιατί να μην είσαι σαν τον αδελφό/αδελφή σου»;
Ό,τι χειρότερο ειδικά για αδέλφια που βρίσκονται κοντά στην ηλικία. Μην τα συγκρίνετε, ειδικά σε πράγματα που κάποιο παιδί τα μαθαίνει πιο εύκολα από κάποιο άλλο π.χ. να κλείνει μόνο του το φερμουάρ του τζάκετ του ή να πίνει μόνο του νερό από το ποτήρι. Με το να τα συγκρίνετε αυξάνετε την αντιζηλία μεταξύ τους. Αντιμετωπίστε τα σαν εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες.
5. «Μπορείς και καλύτερα…»
Η αυξανόμενη πίεση στο παιδί μπορεί να μην φέρει μόνο τη βελτίωση που επιθυμείτε, αλλά και άγχος και αγωνία για το… καλύτερα, το οποίο υπάρχει πιθανότητα να μην μπορεί να το πετύχει. Ακόμα και σε πράγματα που αποδεδειγμένα έχει κάνει στο παρελθόν και τώρα δεν θυμάται ή τα κάνει με άλλο τρόπο, μην δείχνετε ότι απογοητεύεστε. Θυμίστε του τι έκανε το ίδιο στο παρελθόν ή πείτε του «θα προτιμούσα να το έκανες έτσι», χωρίς να δείξετε ότι περιμένετε κάτι φοβερό…
6. «Η μαμά/ο μπαμπάς τα ξέρει όλα…»
Είναι λογικό να απαντάτε στις περισσότερες απορίες του παιδιού, όμως μην το παίζετε παντογνώστες και κυρίως μην υπερηφανεύεστε για τις γνώσεις σας, ακόμα κι αν έχετε πολλές. Αν πρόκειται για κάτι εύκολο, προτρέψτε το παιδί σας να βρει μόνο του τη λύση. Στα μάτια του μπορεί να φαίνεστε υπεράνθρωποι για ένα διάστημα, αλλά όταν διαπιστώσει ότι και οι δικές σας γνώσεις έχουν όριο θα απογοητευθεί υπέρ του δέοντος.
7. «Σταμάτα αλλιώς θα σε δείρω»
Αν μιλάμε για γονείς που δεν έχουν σκοπό να δείρουν τα παιδιά τους για να τα σωφρονίσουν, οι κούφιες απειλές είναι ό,τι χειρότερο. Το παιδί πολύ γρήγορα συνειδητοποιεί ότι δεν έχετε σκοπό να το δείρετε, οπότε η χρησιμοποίηση αυτής της απειλής (ή άλλων του τύπου «θα σε κλειδώσω στο δωμάτιο» κτλ.) πέφτει στο κενό. Αν πρέπει να του επιβάλλετε τιμωρία δοκιμάστε κάτι πιο ήπιο (π.χ. δεν θα δει σήμερα το αγαπημένο του κόμικ στην τηλεόραση) και, φυσικά, κάντε το πράξη, όσο κι αν σας πονάει. Έτσι θα αντιληφθεί ότι υπάρχουν κάποια όρια, τα οποία δεν πρέπει να υπερβαίνει.
8. «Αλοίμονο σου όταν γυρίσει ο πατέρας σου»!
Η χρησιμοποίηση του ενός γονιού (συνήθως του πατέρα) σαν «μπαμπούλα» φέρνει διπλά κακό αποτέλεσμα. Αφ’ ενός το παιδί μαθαίνει να αποξενώνεται από τον «κακό» του ζευγαριού και αφ’ ετέρου δεν δίνει καμία σημασία πια στις απειλές του «καλού», αφού έχει επισημάνει πια την πηγή του κακού.
9. «Βιάσου»
Για οτιδήποτε κάνει το παιδί δεν χρειάζεται βιασύνη. Ειδικά όταν βιαζόμαστε εμείς να κάνουμε κάτι ή να πάμε κάπου, δεν είναι σωστό να το πιέζουμε. Ακόμα κι αν δεν το λέμε, αλλά το προδίδει η γλώσσα του σώματός μας (π.χ. με τα χέρια στη μέση και να χτυπάμε συνεχώς το πόδι μας στο πάτωμα) δημιουργούμε άγχος που μπορεί να επηρεάσει το παιδί μας, ειδικά αν το κάνουμε συνέχεια. Ακόμα χειρότερο είναι να αφήσουμε τη δουλειά του ή το παιχνίδι του μισοτελειωμένο, απλά για να γίνει το δικό μας…
10. «Μπράβο αγάπη μου»!
Τι το κακό έχει ένας έπαινος; Ίσα-ίσα που πρέπει να επαινούμε τα παιδιά μας, αλλά παράλληλα πρέπει να μην το παρακάνουμε. Αν επαναλαμβάνουμε συνεχώς τους ίδιους επαίνους για πράγματα που το παιδί κάνει εύκολα, τι θα κάνουμε αν πετύχει κάτι πραγματικά δύσκολο; Οι έπαινοι πρέπει να έχουν… διαβαθμίσεις, έτσι ώστε το παιδί να μην βρίσκει κάποια στιγμή αδιάφορο να σας δείξει π.χ. μια ζωγραφιά του, επειδή ξέρει ότι θα «εισπράξει» την ίδια φράση.
 

Υπάρχει κάτι που θα έπρεπε να κάνεις καθημερινά αν θέλεις το παιδί σου να είναι επιτυχημένο

Υπάρχει κάτι που θα έπρεπε να κάνεις καθημερινά αν θέλεις το παιδί σου να είναι επιτυχημένο

Το να καθίσεις πλάι στο παιδάκι σου και να του διαβάσεις ένα παραμύθι δεν σας φέρνει απλά πιο κοντά.
Σύμφωνα με νέες έρευνες που συγκεντρώθηκαν στο Business Insider, το διάβασμα προσφέρει και άλλα οφέλη πέρα από το να βοηθά τα παιδιά να μάθουν και εκείνα να διαβάζουν.
Όταν διαβάζεις στο παιδί σου σε τακτική βάση:

1. Βοηθάς να ενεργοποιηθούν περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονται με την οπτική επεξεργασία

Έρευνα που δημοσιεύτηκε στους New York Times ανακάλυψε αυξημένη δραστηριότητα σε περιοχές του παιδικού εγκεφάλου που σχετίζονται με την επεξεργασία των εικόνων. Αυτό σημαίνει πως ακόμη και όταν τα παιδιά δεν διαβάζουν μόνα τους ένα βιβλίο, φαντάζονται τα όσα εκείνο περιγράφει.

2. Διαφέρει από την απλή κουβέντα

Μία άλλη έρευνα υποστηρίζει πως το να διαβάζεις στο παιδί σου φωναχτά από την περίοδο που αυτό είναι ακόμη νεογέννητο, βοηθά στο να έρθει το παιδί σου σε επαφή με περισσότερες λέξεις από όσες θα άκουγε αν απλά του μιλούσες. Το διάβασμα επίσης τους μαθαίνει πως υπάρχει μία πληθώρα δομών στις προτάσεις και χαρίζει ένα πλούσιο λεξιλόγιο.

3. Μπορείς να βελτιώσεις την ικανότητά του να επεξεργάζεται πληροφορίες

Μία έρευνα σε παιδιά 4 και 5 ετών στην Αυστραλία ανακάλυψε πως τα παιδιά των οποίων οι γονείς τους διάβαζαν τουλάχιστον έξι φορές την εβδομάδα είχαν καλύτερες επιδόσεις σε εθνικά διαγωνίσματα που σχεδιάστηκαν για να αξιολογούν την κατανόηση σε σχέση με εκείνα των οποίων οι γονείς τους διάβαζαν μόλις μία ή δύο φορές την εβδομάδα. Το αποτέλεσμα αυτό μάλιστα προέκυψε έχοντας ήδη αποκλείσει παράγοντες όπως το εισόδημα και το επίπεδο της εκπαίδευσης των γονέων. Η διαφορά αυτή μεταξύ τους διατηρούνταν μέχρι και την ηλικία των 10 ετών.

4. Βοηθάς στη διαδικασία της επίλυσης προβλημάτων

Σε μία έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε μωρά 9 μηνών στην Ιρλανδία, οι ερευνητές ανακάλυψαν πως τα παιδιά των οποίων οι μαμάδες τους διάβαζαν και τους μιλούσαν «συχνά» ή και «συνέχεια» είχαν καλύτερες επιδόσεις σε ένα ειδικό ερωτηματολόγιο που σχεδιάστηκε από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Φρανσίσκο και το Πανεπιστήμιο του Όρεγκον, σε σύγκριση με εκείνα των οποίων οι μαμάδες τους διάβαζαν «σπάνια» ή και «ποτέ».
Εμπρός λοιπόν, πάρτε το αγαπημένο σας παραμύθι και αρχίστε το διάβασμα!
Πηγή: eimaimama.gr

Η γραμμή της μοίρας στη χειρομαντεία: τι δείχνει για σένα;


Η γραμμή της μοίρας
Η γραμμή της μοίρας ή γραμμή του πεπρωμένου, εκφράζει την επίδραση που έχει ο κόσμος και η κοινωνία και κάθε γεγονός που πηγάζει από αυτά, πάνω στη δική σου ζωή. Όσο πιο έντονη και βαθιά είναι η γραμμή τόσο πιο ισχυρή είναι η επίδραση της μοίρας πάνω σου και τόσο περισσότερο ελέγχει τη ζωή σου. Αν η γραμμή «σπάει» σε διάφορα σημεία ή αλλάζει η κατεύθυνσή της, αυτό σημαίνει ότι είσαι επιρρεπής σε πολλές αλλαγές στη ζωή σου από καταστάσεις που είναι πέρα από το δικό σου έλεγχο.
H γραμμή της μοίρας ξεκινά στο μέσο της παλάμης, κοντά στον καρπό και διατρέχει την παλάμη προς τη βάση του μέσου δαχτύλου. Η γραμμή μπορεί να διαιρεθεί σε τρία τμήματα, που αντιστοιχούν στη χρονική περίοδο της ζωής κατά την οποία κάποια γεγονότα συνέβησαν ή μπορεί να συμβούν: το (1) εκφράζει τη νεότητα, το (2) την ενήλικη περίοδο της ζωής μας και το (3) τα γηρατειά.
hand1Αν η γραμμή της μοίρας σου στο σημείο που ξεκινά ενώνεται με τη γραμμή της ζωής, αυτό δηλώνει ότι είσαι ένα αυτοδημιούργητο άτομο. Συχνά ξέρεις από πολύ νωρίς στη ζωή σου ποιοι είναι οι στόχοι σου και ο προορισμός σου.






hand2Αν η γραμμή της μοίρας σου ξεκινά ξεκάθαρα από τον καρπό και ενώνεται σε κάποιο σημείο με τη γραμμή της ζωής, αυτό σημαίνει ότι στο σημείο αυτό στη ζωή σου παραβλέπεις τα δικά σου συμφέροντα και ενδιαφέροντα προς όφελος εκείνων άλλων ανθρώπων. Αν μετά διαχωρίζεται και πάλι από τη γραμμή της ζωής, αυτό εκφράζει το ότι έχεις και πάλι τον έλεγχο της ζωής σου.
hand3Αν η γραμμή της μοίρας ξεκινά στη βάση του αντίχειρα, στο εσωτερικό της γραμμής της ζωής, αυτό δηλώνει ότι σε κάποια φάση στη ζωή σου οικογένεια ή στενοί φίλοι θα σε στηρίξουν.
hand4Αν η γραμμή της μοίρας ξεκινά από τη βάση της παλάμης σου, αυτό υποδεικνύει το ότι η ζωή σου κάποια στιγμή μπορεί να γνωρίσει τα φώτα της δημοσιότητας. Μπορεί από απλός και άσημος θνητός να γίνεις ένας πολιτικός ή ένας διάσημος ηθοποιός.
hand5Αν σε κάποιο σημείο διακόπτεται η γραμμή της μοίρας στη γραμμή του κεφαλιού και μετά συνεχίζεται, αυτό σημαίνει ότι έχεις σοβαρές πιθανότητες να αλλάξεις με επιτυχία την καριέρα σου στη μέση ηλικία.hand6

Γιατί οι άνθρωποι δυσκολεύονται να αποδεχτούν το διαφορετικό;

  Είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι έχουν μία έμφυτη τάση να φοβούνται οτιδήποτε διαφορετικό, φοβούνται το άγνωστο, φοβούνται αυτό που δεν ξέρου...