Τι θέλω να θυμάσαι από μένα όταν μεγαλώσεις

ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Τι θέλω να θυμάσαι από μένα όταν μεγαλώσεις

Η μυρωδιά, λένε, είναι μνήμη, το ίδιο και η γεύση, το ίδιο και ένα τραγούδι, ένας ήχος. Και έτσι είναι. Κάπως έτσι θέλω να με θυμάσαι όταν μεγαλώσεις. Δεν με νοιάζει να αναμασάς τσιτάτα και συμβουλές που σου έδωσα κάποτε. Θα βρεις δικούς σου κανόνες, θα δοκιμάσεις στο χρόνο όλα όσα σου έχω πει. Άλλα θα τα πετάξεις, και άλλα θα τα κρατήσεις. Αλλά αυτό δεν θα είμαι εγώ. Θα είσαι εσύ, που απλά τα χρησιμοποίησες με τον δικό σου τρόπο.

Εγώ θέλω να είμαι εικόνες, και μυρωδιές και φαγητά και κακαρίσματα κάτω από τα σκεπάσματα.

Θέλω να είμαι γαργαλητά μέχρι να σου κοπεί η αναπνοή και να φωνάξεις «έλεος» για να σταματήσω, να είμαι «κούκου τσα» πίσω από τοίχους και έπιπλα, η υδατική που βάζω πριν πάω για ύπνο και κάθε φορά που την μυρίζεις κάνεις «αχ αυτό μυρίζει μαμά». Θέλω να είμαι καμένα κουλουράκια στο φούρνο, πετυχημένα τυροπιτάκια, αυτοσχέδιες τούρτες γενεθλίων με μπόλικα «σκουληκάκια» σοκολάτας από πάνω. Να είμαι  η μοναδική τόσο παράφωνη και μπάσα φωνή στα γενέθλιά σου και όλες εκείνες, οι αστείες, οι βροντερές, οι ψηλές που έκανα όταν σου διάβαζα παραμύθια.

Αυτά που θέλω να θυμάσαι είναι μια οικογένεια σαν ανοιχτό όστρακο, τη δική μας, ένα σπίτι ζωντανό, με μια γόνιμη ακαταστασία, αυτή των ανθρώπων που δημιουργούν, ζωγραφίζουν, παίζουν, αράζουν και δεν κάνουν εκπτώσεις στις στιγμές τους, στην ίδια τη ζωή για να παραμείνει το πάτωμα γυαλιστερό και οι ξύλινες επιφάνειες λείες. Με πεταμένα βιβλία στο πάτωμα, ανακατεμένα με παιχνίδια, μια κάλτσα που έχασε το ταίρι της για πάντα και άπλυτα μπολ από κορνφλεικς στο νεροχύτη.

Δεν θέλω να λες η μάνα μου «θυσιάστηκε» για μένα, γιατί δεν το έκανα ποτέ.

Κάθε στιγμή που ήμουν μαζί σου δεν έκλεβε τίποτε από την ανεξαρτησία μου, ήταν επιλογή μου. Κρατούσα χώρο για τον εαυτό μου όταν κοιμόσουν, έλειπες στο σχολείο ή για διακοπές στους παππούδες, αλλά και όταν ήμασταν μαζί, στον ίδιο χώρο, κάνοντας διαφορετικά πράγματα.

Θέλω να με θυμάσαι δίπλα σου όποτε με χρειάστηκες, όπως εκείνο το βράδυ που χώρισες και οδήγησα σαν τρελή μέσα στη νύχτα Αθήνα Κομοτηνή (που σπούδαζες) δεν ξέρω κι εγώ πόσες ώρες για να βρεθώ δίπλα σου, να σου κάνω μια αγκαλιά μόνο και να σιωπήσω στον πόνο σου. Γιατί ήξερα πως οι πρώτοι έρωτες καταλήγουν στο παράδεισο, αφού πρώτα περάσουν από την κόλαση.

Δεν θέλω να ξεχάσεις τους καυγάδες μας, τα «όχι» μου, τις μέρες που μου φώναξες ότι με μισείς γιατί δεν σε καταλαβαίνω, γιατί όλες αυτές οι στιγμές τελικά μας πήγαν πιο μπροστά. Γιατί κι εσύ σήμερα κατάλαβες ότι τα όρια ήταν ένδειξη αγάπης, αλλά κι εγώ νιώθω ήρεμη που δεν σου χαρίστηκα σε πολλά, όσο κι αν μέσα μου το μόνο που ήθελα ήταν να σου λέω μόνο «ναι σε όλα».

Κι αν δεν θυμάσαι τίποτα από όλα αυτά που εγώ θέλω, ας θυμάσαι αυτό:

Πως το μόνο όνειρο που έκανα για σένα ήταν να είσαι ευτυχισμένη και γελαστή. Τα υπόλοιπα όνειρα, για το τι θα γίνεις και τι θα κάνεις στη ζωή σου τα άφησα σε σένα, γιατί εσύ και μόνο εσύ ξέρεις καλύτερα απ’ όλους τι σου γεμίζει την ψυχή.

Γράφει η Αποστολία Καζάζη

Τα «ευχαριστώ» που θέλω να πω στο πρώτο μου παιδί

Mια συνάδελφος είχε πει ότι «τα μεγαλύτερα παιδιά είναι οι αφανείς ήρωες των γονιών» και κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει με αυτή την κουβέντα. Έρχονται στη ζωή μας, δέχονται την απειρία μας και μας μαθαίνουν να είμαστε γονείς από το μηδέν. Όσα «ευχαριστώ» και να τους πούμε ποτέ δεν θα είναι αρκετά για να εκφράσουμε την εκτίμηση, την αγάπη και την ευγνωμοσύνη μας. Παρόλα’ αυτά αξίζει μια προσπάθεια… Στο μεγάλο μας παιδί λοιπόν...

Σ' ευχαριστώ γιατί:

Μου έμαθες ότι η λέξη ανιδιοτέλεια δεν υπάρχει μόνο στα βιβλία: η αγάπη μιας μάνας δεν έχει όρια, είναι απέραντη, συγκλονιστική και πηγάζει από ένα αρχέγονο ένστικτό.

Με αγάπησες όχι για το είδος μαμάς που είμαι, αλλά μόνο και μόνο επειδή είμαι η μαμά σου.

Μου έμαθες να είμαι μαμά: όσο μεγάλωνες εσύ, άλλο τόσο μεγάλωνα και εγώ μαζί σου. Μου έμαθες να είμαι μαμά και μαζί χτίσαμε καθημερινότητά μας, έτσι ώστε όταν ήρθε το αδερφάκι σου, μου φάνηκαν όλα πιο εύκολα. Και αυτό το χρωστάω σε σένα.

Μου έμαθες να ζω στο τώρα: Είναι πολύ εύκολο να κοιτάς το παρελθόν και άλλοτε να το αναπολείς και άλλοτε να μετανιώνεις. Είναι ακόμη πιο εύκολο να κοιτάζεις το μέλλον, να κάνεις σχέδια και υπολογισμούς, να φαντάζεσαι πώς θα είναι ο μελλοντικός σου εαυτός. Είναι δύσκολο, όμως, να ζεις στο τώρα! Και με τον ερχομό σου με έκανες να απολαμβάνω την κάθε στιγμή σαν να μην υπάρχει αύριο, γιατί τόσο πολύ γεμίζεις τη ζωή μου.

Έκανα τα πρώτα μου βήματα σαν μητέρα μαζί σου: Η πρώτη φορά που φόρεσα τα ρούχα εγκυμοσύνης, η πρώτη φορά που είδα τόσες συγκλονιστικές αλλαγές στο σώμα μου, η πρώτη φορά που έζησα τον γλυκό πόνο της γέννας, η πρώτη φορά που τάισα ένα μωρό, η πρώτη φορά που οργάνωσα ένα παιδικό πάρτι. Όλες οι «πρωτιές» μου ανήκουν σε εσένα.

Μου έδωσες την ευκαιρία να κάνω λάθη και να μάθω από αυτά: Λάθη μικρά, όπως να σου βάλω λάθος την πάνα και μεγάλα, όπως να σου φωνάξω λίγο παραπάνω… και να έχω τύψεις μετά.

Μου δίδαξες τι θα πει να συγχωρείς: μέχρι να έρθεις στη ζωή μου, η ανοχή μου στα σφάλματα των ανθρώπων ήταν μικρή. Στο παιδί σου, όμως, συγχωρείς τα πάντα, οπότε έμαθα να δίνω δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες… Να μπαίνω στην θέση κάποιου άλλου και να συμπονώ.

Ποτέ δεν ένιωσα μεγαλύτερη περηφάνια για τον εαυτό μου, μέχρι που σε κράτησα πρώτη φορά στην αγκαλιά μου. Ήσουν το μεγαλύτερο και το πιο όμορφο επίτευγμά μου.

Φροντίζεις το μικρό σου αδερφάκι με τέτοια στοργή που με συγκινεί και με κάνει να νιώθω πως έχω τον μεγαλύτερο σύμμαχο στη ζωή μου.

Ξύπνησες τη «μαχήτρια» που έκρυβα μέσα μου: με έκανες να πιστέψω στον εαυτό μου και στις δυνατότητές μου, γιατί πολύ απλά για εσένα και την οικογένειά μας θα έκανα τα πάντα.

Χάρη σε σένα έμαθα να κάνω δεύτερες και τρίτες σκέψεις: ο παρορμητισμός δεν έχει πλέον θέση στη ζωή μου και έτσι μπορώ να κάνω καλύτερες επιλογές για εμάς.

Είσαι η μεγαλύτερη φαν μου: και με κάνεις να νιώθω όμορφη, ακόμη και όταν είμαι κουρασμένη και έχω τα…χάλια μου.

Μου μοιάζεις: και στον μπαμπά σου, αλλά κυρίως σε εμένα. Στις εκφράσεις, στο γέλιο και όταν φοράς τα ψηλοτάκουνά μου και τα φουλάρια μου σε καμαρώνω και σε λατρεύω ακόμη πιο πολύ.

Με κάνεις να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη: γιατί είμαι το πρότυπό σου και δεν θέλω ποτέ να το μετανιώσεις.

Μου φτιάχνεις την διάθεση: όταν νομίζω ότι τα κάνω όλα λάθος ή ότι κανείς δεν με καταλαβαίνει, μια αγκαλιά σου αλλάζει όλη μου την πραγματικότητα.

Μπορώ να συνεχίσω να μακρηγορώ και να σου λέω «ευχαριστώ», όμως, ποτέ δεν θα είναι αρκετά. Και αυτό ισχύει για όλες τις μαμάδες που ξέρουν τι θα πει «η πρώτη αγάπη και παντοτινή». Εσείς, για ποιους λόγους θέλετε να ευχαριστήσετε το πρώτο σας παιδί;

https://www.mama365.gr/35018/ta-eyharisto-poy-thelo-na-po-sto-proto-moy-paidi-.html

Τύχη είναι να σου τύχει η μητέρα που θα επέλεγες

Η ζωή σου ξεκινάει μαζί της.

Είναι ο μοναδικός άνθρωπος που αντέχει να σε «κουβαλάει» και να σε κρατάει ασφαλή μέχρι να είσαι έτοιμος να βγεις στον κόσμο.  Δεν τη νοιάζει ότι έχει βαρύνει και πονάει η μέση της, ούτε πως μπορεί να χρειαστεί να μείνει στο κρεβάτι σε ακινησία, ούτε που ζαλίζεται και ανακατεύεται. Αντίθετα, χαίρεται γιατί ξέρει πως όλα αυτά συμβαίνουν για να είσαι καλά. Επίσης, δε θα μετανιώσει ποτέ για οτιδήποτε χρειαστεί για να συμβεί αυτό.

Σου τραγουδάει νανουρίσματα για να κοιμηθείς. Σε κρατάει αγκαλιά σαν να κρατά τον πιο πολύτιμο θησαυρό. Ο ορισμός της χαζομαμάς, σε βγάζει συνέχεια φωτογραφίες γιατί θέλει να κρατήσει τα πάντα. Σου λέει συνέχεια πόσο σ’ αγαπάει και ξέρει πως το καταλαβαίνεις.

Υπάρχουν φορές που την εξαντλείς και θυμώνει. Ακόμα και τότε, αρκεί να της χαμογελάσεις και οτιδήποτε αρνητικό εξαφανίζεται. Περνά ατέλειωτες ώρες συλλαβίζοντάς σου την λέξη «μα-μα» και όταν καταφέρνεις να πεις κάτι που του μοιάζει, ακόμα κι αν αυτό είναι ένα σκέτο «μα», σε φιλάει και σε αγκαλιάζει σαν να έχεις πει «δεσοξυριβονουκλεϊκό οξύ». Κάθε σου κίνηση, συλλαβή, κραυγή για εκείνη είναι σημαντικά.

Όσο μεγαλώνεις, μεγαλώνει και εκείνη μαζί σου και εύχεται να μεγαλώνετε σωστά. Όταν αρρωσταίνεις, μένει ξύπνια δίπλα σου. Όταν τη νύχτα πετάγεσαι τρομαγμένος μετά από εφιάλτη, είναι πάντα εκεί να σε πάρει μια αγκαλιά και να σου πει να μην φοβάσαι. Όταν δεν καταλαβαίνεις κάτι έχει την υπομονή και την διάθεση να στο εξηγήσει, μέχρι να το κατανοήσεις .Όταν της μιλάς, σε ακούει. Όταν πέσεις και χτυπήσεις, συνήθως τρομάζει, μα δε σου βάζει τις φωνές. Σε παίρνει αγκαλιά και σου υπενθυμίζει πως την επόμενη φορά θα πρέπει να προσέχεις.

Δεν πασχίζει να σε πείσει πως ο κόσμος είναι τέλειος, γιατί ξέρει πως δεν είναι. Σε μαθαίνει όμως πως όταν κάτι θέλουμε να γίνει καλύτερο, πρέπει να προσπαθούμε γι’ αυτό. Όταν έχεις άδικο σ’ το λέει γιατί πρέπει να μάθεις πως στη ζωή σου θα κάνεις και λάθη μα θα πρέπει να έχεις το θάρρος να τα παραδεχτείς και τη δύναμη να ζητάς συγνώμη. Όταν ρωτάς τη γνώμη της, σου λέει πάντα την αλήθεια. Όταν θέλεις να μείνεις μόνος σου το σέβεται. Όταν έχεις κάποιο πρόβλημα δε σου δίνει έτοιμη την λύση, μα σου μαθαίνει να τη βρίσκεις μόνος σου. Σου μαθαίνει να μπορείς να σταθείς στα δικά σου πόδια. Σε αγαπάει και σε φροντίζει, χωρίς να σε πνίγει.  Δε σε θέλει εξαρτημένο από εκείνη, γιατί μια τέτοια σχέση, δεν είναι ποτέ υγιής.

Όταν κάποια στιγμή αποφασίσεις να φύγεις από κοντά της, δε θα σε εμποδίσει. Σου έχει εμπιστοσύνη πως θα τα καταφέρεις. Σαφώς στενοχωριέται που φεύγεις, αλλά αγάπη δε σημαίνει ιδιοκτησία. Εκείνη ήταν εκεί στο πρώτο σου βήμα και θα είναι και σε όσα ακόμα τη χρειαστείς.

Παρόλα αυτά δεν είναι αλάνθαστη. Κανείς δεν είναι. Ούτε εσύ. Είσαι όμως σίγουρος πως πάντα προσπαθούσε για το καλύτερο. Εύχεσαι να μπορείς και εσύ να κάνεις το ίδιο. Εκείνη πάντα σου δείχνει τον δρόμο προς τα όνειρά σου, ακόμα και αν αυτός βρίσκεται μακριά της. Γιατί οι άνθρωποι που αγαπάς, δεν έχει τόση σημασία αν είναι κοντά σου, μα εκεί που είναι, να είναι ευτυχισμένοι.

Αυτή είναι η μητέρα που θα αναζητούσες ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες. Τύχη είναι να σου τύχει η μητέρα που θα επέλεγες. Ευτυχία είναι να μπορείς αυτό να το συνειδητοποιήσεις.

Γράφει η Κατερίνα Ανδρεοπούλου – mindthetrap.gr

ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ..

ΑΠΟΛΥΤΑ ΚΑΤΑΝΟΗΤΟ!