Ακριβώς.. Αυτό!

Γλυκές καλήμέρες!

Όταν κάποιος σε αγκαλιάζει, το κάνει για πολλούς λόγους: για να σε ζεστάνει, να σε παρηγορήσει, ή απλά επειδή το χρειάζεσαι. Αλλά υπάρχει μια διαφορετική αγκαλιά: εκείνη που σε κρατάει σφιχτά στα χέρια της. Μια αγκαλιά που δεν σχηματίζεται από τα χέρια του γύρω σου αλλά εκείνη που σε κρατάει στο κέντρο της καρδιάς του/τής.

- Paulo Coelho

Δε βρεθήκαμε τυχαία

Απόψε έχω κέφια, θέλω να πω μια ιστορία για μεγάλους. Θα μιλήσω για τον αριθμό «2». Το «δύο» ήταν πάντα μαγικός αριθμός. Το «δύο», που μπορεί να μετατραπεί στα ξαφνικά, το «δύο» που γίνεται «ένα». Το «εσύ» κι «εγώ», που γίνεται «εμείς». Δύο παράλληλες πορείες που έχουν έναν κοινό προορισμό, το «μαζί».

Μια φορά κι έναν καιρό, ένας αρχαίος κινέζικος μύθος λέει πως, κάποτε, οι θεοί έδεσαν τους ανθρώπους που ήταν γραφτό να συναντηθούν με μια αόρατη κόκκινη κλωστή. Η κλωστή αυτή δεν πρόκειται ποτέ να κοπεί. Αλλάζει πορεία, τεντώνεται, μπλέκεται, αλλά δε σπάει. Παραμένει άφθαρτη μέχρι το «δύο» να γίνει «ένα», μία ψυχή σε δύο σώματα. Εκείνοι που πρέπει να συναντηθούν, θα συναντηθούν, πέρα απ’ το χώρο, το χρόνο και τις καταστάσεις.

Ό,τι κι αν κάνεις, σε όποιο σημείο του πλανήτη και να βρίσκεσαι, αν η μοίρα το θελήσει –ή αλλιώς, η κόκκινη κλωστή της μοίρας που σε δένει με αυτόν τον άνθρωπο– θα βρει τον τρόπο να σε πάει εκεί. Ακόμα κι αν χαθείς, οι καταστάσεις θα σε πάνε πάλι πίσω. Φαντάσου το σαν έναν τεράστιο μαγνήτη που έλκει κι απωθεί μέχρι να βρεθεί στην κατάλληλη θέση, τότε η έλξη είναι τόσο δυνατή που η ένωση είναι αναπόφευκτη.

Έχω ακούσει να το λένε «αδελφή ψυχή», «άλλο μισό», «δίδυμη φλόγα». Έχω ακούσει να το λένε «μοίρα», «πεπρωμένο», «κισμέτ», «κάρμα». Έχω ακούσει να λένε ότι έχουν βρει έναν άνθρωπο που δε μοιάζει με τους άλλους. Άπειρες θεωρίες και σκευωρίες περί του θέματος.

Στο συμπόσιο του Πλάτωνα, ο άνθρωπος είχε τέσσερα χέρια, τέσσερα πόδια και δυο κεφάλια κι από τότε που χωρίστηκε, είναι καταδικασμένος να ψάχνει το άλλο του μισό.

Καταδικασμένοι, λοιπόν, είμαστε κι όλοι εμείς, να ψάχνουμε πάντα ο ένας τον άλλο και κανένα κομμάτι μας να μην ταιριάζει πουθενά, αν δεν ταιριάξει σωστά. Κάτι σαν να φτιάχνεις ένα παζλ, παλεύεις να βρεις τη σωστή θέση του κομματιού που κρατάς στα χέρια σου ή πάλι ψάχνεις να βρεις το κομμάτι που έχεις χάσει, χωρίς αυτό είναι αδύνατο να δεις το παζλ ολόκληρο. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Ψάχνουμε πάντα τη σωστή θέση στη ζωή ενός άλλου ανθρώπου ή το χαμένο εκείνο κομμάτι για να νιώσουμε ολόκληροι.

Πολλοί θα περάσουν απ’ τις ζωές μας και πολλά είναι τα γεγονότα που θα συμβούν μέχρι να μας φέρουν κοντά, αλλά κάθε βήμα, κάθε σωστή ή λάθος απόφαση έχουν ένα και μόνο σκοπό∙ να μας φέρουν κοντά σε εκείνο το πολυπόθητο άλλο μισό, άλλωστε, δε λένε τυχαία ότι για κάποιο λόγο γίνονται όλα.

Εσύ πόσες φορές ένιωσες ότι όλα τα γεγονότα έγιναν μέχρι να βρίσκεσαι εκεί που είσαι τώρα; Ή πόσες φορές αναρωτήθηκες «γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;» και ξαφνικά έρχεται η απάντηση απ’ το πουθενά; Βλέπεις, με βάση τη θεωρία του κάρματος, έχουμε μια προϊστορία, δε βρεθήκαμε τυχαία, τελικά. Είχαμε γνωριστεί χιλιάδες χρόνια πριν.

Για μας, τους αθεράπευτα ρομαντικούς, αυτό είναι μια υπεροχή ιστορία, γιατί το συναίσθημα δεν εκλογικεύεται. Δεν ξέρω, βέβαια, πώς ονομάζεται, αν είναι μοίρα, ή κάρμα, ή όπως αλλιώς κι αν το λένε.

Εγώ ξέρω για κάτι έpωτες ολοκαυτώματα, για βλέμματα που έπαιρναν φωτιά, για μοιραίες συναντήσεις, για έλξεις ακατανίκητες και για κάτι βράδια τίγκα στην αμαρτία. Για ανθρώπους που ίσως ήταν προορισμένοι να είναι μαζί, αλλά δεν είναι.

Δεν ξέρω αν υπάρχει, τελικά, αυτή η κλωστή, αλλά αν υπάρχει –για μένα– είναι αυτό το κάτι που μας δένει με τον κάθε άνθρωπο που πέρασε απ’ τη ζωή μας. Αυτό το κάτι που έζησες ή ζεις ακόμα, αυτό το κάτι που σε αναστατώνει στο άκουσμα κάποιου ονόματος. Αυτό το κάτι που σε κρατάει όμηρο των σκέψεών σου.

Για κάθε πυρκαγιά αρκεί μια μικρή σπίθα για να γίνουν και πάλι όλα μπουρλότο. Κάτι τέτοιο ίσως να ‘ναι κι η κόκκινη κλωστή της μοίρας. Ο άνθρωπος έχει την τάση να μην ξεχνάει, μπορεί να μπλέκει, να τεντώνει την κλωστή, αλλά το σώμα θυμάται το κάθε χάδι, το κάθε φιλί και την κάθε ιστορία. Έτσι, ο δεσμός σου με κάποια άτομα είναι αδιάρρηκτος.

Όλοι μισά είμαστε και κάποιες φορές γινόμαστε ολόκληροι, φτάνει κάποια απ’ τα κομμάτια μας να ταιριάζουν στα κομμάτια κάποιου άλλου, είτε για λίγο είτε για πολύ. Το «για πάντα» είναι παρεξηγημένη έννοια, όπως και το τέλειο άλλο μας μισό, γιατί τέλειο δεν υπάρχει.

Στο χέρι μας είναι να το κάνουμε ή απλά είναι θέμα οπτικής γωνίας. Ενώνουμε μοναξιές και μέσα από αυτές φτιάχνουμε στιγμές κι αυτό μας δένει.

Συντάκτης: Γεωργία Ιακώβου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

Πηγή: pillowfights.gr

Ένα παιδί πρέπει να νιώθει ότι μπορεί να βασίζεται στους γονείς του

7σημασία της σταθερότητας και της συνέπειας στην ανατροφή των παιδιών!

Ας υποθέσουμε πως ένα μικρό παιδί αρχίζει να μαθαίνει απλές μαθηματικές πράξεις. Στην αρχή, η πρόσθεση και η αφαίρεση μπορεί να μοιάζουν έννοιες από άλλον πλανήτη, αλλά σιγά σιγά το παιδί αρχίζει να καταλαβαίνει πως δύο συν δύο μας κάνουν τέσσερα και συνεχίζει να χτίζει πάνω σε αυτήν τη γνώση. Τι θα γινόταν όμως αν δύο και δύο δεν έκαναν πάντα τέσσερα; Πώς θα μπορούσε να μάθει πρόσθεση το παιδί αν οι κανόνες άλλαζαν συνέχεια; Τι αντίκτυπο θα είχε αυτή η έλλειψη σταθερότητας τόσο στη μάθηση όσο και στον τρόπο που θα αντιλαμβανόταν τον κόσμο μιας και δεν θα μπορούσε ποτέ να προβλέψει με ακρίβεια το αποτέλεσμα;

Οι άνθρωποι μπορεί να φοβόμαστε πολλά πράγματα, αλλά το άγνωστο ίσως κατέχει μια από τις κορυφαίες θέσεις στη λίστα για τους περισσότερους από εμάς. Για τα παιδιά ο φόβος του αγνώστου περιλαμβάνει τα πάντα, από ένα ύποπτο νέο λαχανικό που θα φτάσει στο πιάτο τους στις τεράστιες αλλαγές που θα βρεθούν στο δρόμο τους καθώς θα μεγαλώνουν και θα έρχονται σε επαφή με νέες εμπειρίες. Για να καταφέρουν τα παιδιά να χειριστούν καλύτερα τις αλλαγές έχουν ανάγκη να αισθάνονται πως μπορούν να ελέγξουν ως ένα βαθμό τη ζωή τους.

Η προβλεψιμότητα είναι θεμέλιος λίθος της κοινωνίας μας, και όπως και στους μεγάλους, έτσι και στα παιδιά, η ασυνέπεια γεννά άγχος, ανασφάλεια, ενόχληση και εκνευρισμό. Η σταθερότητα και η συνέπεια είναι βασικές προϋποθέσεις για να μάθουν τα παιδιά να προβλέπουν πράγματα. Μπορώ να προβλέψω πόσο ισούται το δύο συν δύο; Πώς θα αντιδράσει η μαμά αν αρχίσω να πετάω πράγματα; Τι θα συμβεί αν δεν κάνω τα καθήκοντά μου;

Γιατί είναι σημαντική η συνέπεια και η σταθερότητα;

ΠΑΙΔΙ

Ένα παιδί πρέπει να νιώθει ότι μπορεί να βασίζεται στους γονείς του

THE MAMAGERS TEAM15 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ, 2018

Η σημασία της σταθερότητας και της συνέπειας στην ανατροφή των παιδιών!

Ας υποθέσουμε πως ένα μικρό παιδί αρχίζει να μαθαίνει απλές μαθηματικές πράξεις. Στην αρχή, η πρόσθεση και η αφαίρεση μπορεί να μοιάζουν έννοιες από άλλον πλανήτη, αλλά σιγά σιγά το παιδί αρχίζει να καταλαβαίνει πως δύο συν δύο μας κάνουν τέσσερα και συνεχίζει να χτίζει πάνω σε αυτήν τη γνώση. Τι θα γινόταν όμως αν δύο και δύο δεν έκαναν πάντα τέσσερα; Πώς θα μπορούσε να μάθει πρόσθεση το παιδί αν οι κανόνες άλλαζαν συνέχεια; Τι αντίκτυπο θα είχε αυτή η έλλειψη σταθερότητας τόσο στη μάθηση όσο και στον τρόπο που θα αντιλαμβανόταν τον κόσμο μιας και δεν θα μπορούσε ποτέ να προβλέψει με ακρίβεια το αποτέλεσμα;

Οι άνθρωποι μπορεί να φοβόμαστε πολλά πράγματα, αλλά το άγνωστο ίσως κατέχει μια από τις κορυφαίες θέσεις στη λίστα για τους περισσότερους από εμάς. Για τα παιδιά ο φόβος του αγνώστου περιλαμβάνει τα πάντα, από ένα ύποπτο νέο λαχανικό που θα φτάσει στο πιάτο τους στις τεράστιες αλλαγές που θα βρεθούν στο δρόμο τους καθώς θα μεγαλώνουν και θα έρχονται σε επαφή με νέες εμπειρίες. Για να καταφέρουν τα παιδιά να χειριστούν καλύτερα τις αλλαγές έχουν ανάγκη να αισθάνονται πως μπορούν να ελέγξουν ως ένα βαθμό τη ζωή τους.

Η προβλεψιμότητα είναι θεμέλιος λίθος της κοινωνίας μας, και όπως και στους μεγάλους, έτσι και στα παιδιά, η ασυνέπεια γεννά άγχος, ανασφάλεια, ενόχληση και εκνευρισμό. Η σταθερότητα και η συνέπεια είναι βασικές προϋποθέσεις για να μάθουν τα παιδιά να προβλέπουν πράγματα. Μπορώ να προβλέψω πόσο ισούται το δύο συν δύο; Πώς θα αντιδράσει η μαμά αν αρχίσω να πετάω πράγματα; Τι θα συμβεί αν δεν κάνω τα καθήκοντά μου;

Γιατί είναι σημαντική η συνέπεια και η σταθερότητα;

Για τα παιδιά η συνέπεια είναι βασικό εργαλείο μάθησης. Όταν κάτι λειτουργεί με συνέπεια, μπορούν να το επαναλάβουν και να το ενσωματώσουν μέσα τους μέχρι να γίνει κομμάτι τους. Όπως τα παιδιά πρέπει να είναι σε θέση να προβλέψουν ότι δύο και δύο μας κάνουν τέσσερα, έτσι θα πρέπει να είναι σε θέση να προβλέψουν τι ώρα θα πάνε στο κρεβάτι τους, τι έχουν να αντιμετωπίσουν όταν δεν φέρονται σωστά και τι πρόκειται να συμβεί αν δεν είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους.

Η συνέπεια και η σταθερότητα, δίνουν στα παιδιά την αίσθηση της ασφάλειας. Μαθαίνουν ότι μπορούν να βασιστούν στους γονείς τους και να τους έχουν εμπιστοσύνη προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες τους. Έτσι, βιώνουν λιγότερο άγχος και γίνονται περισσότερο υπεύθυνα γιατί γνωρίζουν τι περιμένουν οι γονείς από αυτά.

Τα παιδιά που μεγαλώνουν με συνεπείς κανόνες και προβλέψιμες συνέπειες είναι λιγότερο πιθανό να ξεπερνούν τα όρια και να δοκιμάζουν τους γονείς με αρνητικές συμπεριφορές. Μαθαίνουν γρήγορα πως το “όχι” σημαίνει “όχι”, έχουν λιγότερες εκρήξεις θυμού και συνεργάζονται πιο εύκολα.

Η σταθερή διαπαιδαγώγηση έχει ένα ακόμα σημαντικό πλεονέκτημα. Βοηθάει τα παιδιά να αναλαμβάνουν την ευθύνη των δικών τους δραστηριοτήτων. Με την πάροδο του χρόνου μαθαίνουν να βουρτσίζουν τα δόντια τους, να συμμαζεύουν το δωμάτιό τους, να κάνουν τα καθήκοντά τους κ.α. , χωρίς συνεχείς υπενθυμίσεις. Τα παιδιά λατρεύουν να είναι υπεύθυνα για τον εαυτό τους και αυτή η αίσθηση αυξάνει την αυτοπεποίθησή τους.

Από την άλλη πλευρά, όταν τα παιδιά μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον ασυνέπειας μαθαίνουν να ζουν στο άγχος και στο χάος. Μαθαίνουν πως ο κόσμος δεν είναι προβλέψιμος και λειτουργούν σε σύγχυση μιας και δεν μπορούν να εκτιμήσουν τις αντιδράσεις των ενηλίκων. Πρέπει καθημερινά να “μαντεύουν” ποιες συμπεριφορές είναι κατάλληλες και αποδεκτές. Ως αποτέλεσμα, κάποια παιδιά μπορεί να γίνουν εχθρικά και επιθετικά, ενώ άλλα μπορεί να γίνουν συγκαταβατικά και παθητικά. Όλα όμως μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν το απρόβλεπτο, το οποίο και πάλι δημιουργεί άγχος.

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς;

Αρχικά οι γονείς είναι σημαντικό να συμφωνήσουν μεταξύ τους ποιες αξίες είναι σημαντικές για την οικογένειά τους και να διαμορφώσουν τους ανάλογους κανόνες. Οι κανόνες είναι καλό να διαμορφώνονται ανάλογα με την ηλικία των παιδιών έτσι ώστε να μπορούν να ανταποκριθούν. Για αρχή, μπορούν να επιλεγούν τρεις ή τέσσερις και να αυξάνουν καθώς τα παιδιά ωριμάζουν. Σε κάθε περίπτωση, οι γονείς θα πρέπει να επιλέξουν κανόνες και συνέπειες που είναι έτοιμοι και μπορούν να επιβάλουν. Όταν αφήνουν κάποια πράγματα να ξεγλιστρούν ή να μην τηρούνται, δίνουν κίνητρο στα παιδιά να δοκιμάζουν τα όρια και τους γονείς.

Στη συνέχεια, πρέπει να εξηγήσουν στα παιδιά τους κανόνες με σαφήνεια. Τα παιδιά χρειάζονται σταθερά όρια για να νιώσουν ασφάλεια και ανταποκρίνονται καλύτερα στους κανόνες όταν τους κατανοούν και αντιλαμβάνονται τη σημασία τους. Μπορεί να φανεί χρήσιμο αν ζητήσουν από το παιδί να επαναλάβει αυτό που κατάλαβε ή μεγαλώνοντας να συμμετέχει και να συμβάλλει το ίδιο στη διαμόρφωσή τους.

Είναι επίσης σημαντικό τα παιδιά να εισπράττουν τη συνέπεια των γονιών και για τις θετικές τους συμπεριφορές. Με αυτό τον τρόπο διδάσκονται τι είναι αυτό που ευχαριστεί τους γονείς και παράλληλα ενισχύονται οι κατάλληλες συμπεριφορές.

Τέλος, οι γονείς δεν θα πρέπει να ξεχνούν πως το κάθε παιδί έχει το δικό του μοναδικό ταμπεραμέντο. Μερικά παιδιά καθοδηγούνται εύκολα, ενώ κάποια άλλα μπορεί να είναι κάπως επίμονα και πεισματάρικα. Αυτό σημαίνει πως η προσέγγισή των γονιών θα πρέπει να προσαρμόζεται ανάλογα.

Όσο μεγάλη υπομονή, προσπάθεια, αποφασιστικότητα και αν χρειάζεται από τους γονείς η εφαρμογή της σταθερότητας και της συνέπειας στην ανατροφή των παιδιών τους, όταν θα τα βλέπουν να μεγαλώνουν με ασφάλεια, υπευθυνότητα και αυτοπεποίθηση, στο τέλος αυτό που θα πουν είναι πως τελικά άξιζε τον κόπο!

Ελένη Σίγκου, parentshelp.gr