Ingmar Bergman: "Είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι..."

Είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι. Όχι μόνο εσύ κι εγώ, όλοι μας είμαστε κι αυτό είναι το πιο θλιβερό.

Μας δίδαξαν για την ανατομία, για τις γεωργικές μεθόδους στην Αφρική.

Ξέρουμε απ'έξω μαθηματικούς τύπους.

Αλλά δεν μας έμαθαν τίποτα για τις ψυχές μας.

Είμαστε τρομακτικά ανίδεοι για τον εαυτό μας και τους άλλους.

Πολλά λέγονται σήμερα για το ότι τα παιδιά θα πρέπει να διδάσκονται από νωρίς για την αλληλεγγύη, την κατανόηση, τη συνύπαρξη, την ισότητα και όλες αυτές τις έννοιες για τις οποίες συζητάμε συνέχεια.

Αλλά κανείς δεν σκέφτεται ότι πρώτα θα πρέπει να μάθουμε για τον εαυτό μας και τα συναισθήματά μας.

Για τους δικούς μας φόβους, για τη μοναξιά μας, για το θυμό.

Είμαστε εγκαταλειμμένοι, ανίδεοι και θυμωμένοι μέσα στα ερείπια της φιλοδοξίας μας.

Το να βοηθήσεις ένα παιδί να αποκτήσει επίγνωση της ψυχής του ακούγεται σχεδόν ανήθικο.

Αλλά πώς είναι δυνατό να καταλάβεις τους άλλους, όταν δεν γνωρίζεις τίποτα για τον εαυτό σου;

Ingmar Bergman

Πηγή: 23oGramma

Γιάννης Ρίτσος - "Βρες χρόνο"

Βρες χρόνο για δουλειά -
αυτό είναι το τίμημα της επιτυχίας.

Βρες χρόνο για σκέψη -
αυτό είναι η πηγή της δύναμης.

Βρες χρόνο για παιχνίδι -
αυτό είναι το μυστικό της αιώνιας νιότης.

Βρες χρόνο για διάβασμα -
αυτό είναι το θεμέλιο της γνώσης.

Βρες χρόνο να είσαι φιλικός -
αυτό είναι ο δρόμος προς την ευτυχία.

Βρες χρόνο για όνειρα –
αυτά θα τραβήξουν το όχημά σου ως τ' αστέρια.

Βρες χρόνο ν' αγαπάς και ν' αγαπιέσαι -
αυτό είναι το προνόμιο των Θεών.

Βρες χρόνο να κοιτάς ολόγυρα σου -
είναι πολύ σύντομη η μέρα για να 'σαι εγωιστής.

Βρες χρόνο να γελάς -
αυτό είναι η μουσική της ψυχής.

Βρες χρόνο να είσαι παιδί -
για να νοιώθεις αυθεντικά ανθρώπινος.

Γιάννης Ρίτσος

CoverPhoto: Βακιρτζής Γιάννης

37 Βιβλία παιδικής λογοτεχνίας online και με αφήγηση…για όλους!

Μερικά βιβλία online για τους μικρούς μας φίλους. Στα περισότερα από αυτά υπάρχει αφήγηση.

• “Ιστορίες που τις είπε η πέτρα” Μαρία Αγγελίδου
• “Φίλοι…Φως φανάρι” Φραντζέσκα Αλεξοπούλου – Πετράκη
• “Ο σκαντζόχοιρος που ήθελε να τον χαϊδέψουν” Κατερίνα Αναγνώστου
• “Παιχνίδια και ψιλικά” Νικόλας Ανδρικόπουλος
• “Το Πάσχα του Πασχάλη” Μαρία Ανδρικοπούλου
• “Δυό κοκόρια ζωηρά” Φιλομήλα Βακάλη – Συρογιαννοπούλου
• “Σε δύο τρελλά ημίχρονα” Αγγελική Βαρελλά
• “Το αλφαβητάρι του Μουσείου Μπενάκη” Ελένη Γερουλάνου
• “Πόσα λέει η ελιά, πόσα ακούει ο λαγός…” Γαλάτεια Γρηγοριάδου – Σουρέλη
• “H Αρήτη της ροδιάς” Κική Δημητριάδου
• “Τα φαντασματάκια της γυάλινης αυλής” Ελένη Δικαίου
• “Τα αδέσποτα” Σοφία Ζαραμπούκα
• “Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου” Άλκη Ζέη
• “Παραμύθια της Καλαβρίας” Παντελής Ζούρας
• “Που πήγαν τα Χριστούγεννα;” Βαγγέλης Ηλιόπουλος
• “Το βιβλίο που δεν ήθελε να διαβαστεί” Βασιλική Κάργα
• “Που πας χαλωνάκι;” Καλλιώ Καστρησίου
• “Η ώρα είναι εκατό” Λώρη Κέζα
• “Έξι φίλοι κι ένα δώρο” Μάνος Κοντολέων
• “Η μπουγάδα του Αϊ Βασίλη” Ιωάννα Κυρίτση
• “Οι φορεσιές του φεγγαριού” Σοφία Μαντούβαλου
• “Τα μαγικά μου αυτιά” Βούλα Μάστορη
• “Ξένοι στο Αιγαίο” Σύρμω Μιχαήλ
• “Ο Ισίδωρος και ο ναυαγός” Αμάντα Μιχαλοπούλου
• “Όταν η πασχαλίτσα συνάντησε ελέφαντα” Χρήστος Μπουλώτης
• “Αν τ΄αγαπάς ξανάρχονται” Βασιλική Νευροκοπλή
• “Μια αστεία επιδημία” Βασίλης Παπαθεοδώρου
• “Και οι κακοί έχουν ψυχή” Σοφία Παράσχου
• “Ο κόσμος του πουθενά” Γιολάντα Πατεράκη
• “Η Γιόλα με το μπαλόνι” Ναννίνα Σακκά-Νικολακοπούλου
• “Ο καλικάντζαρος που έχασε το δρόμο” Βαγγέλης Τασιόπουλος
• “Η Πουπού και η Καρλότα” Ευγένιος Τριβιζάς
• “Πως να καταβροχθίσετε ένα ουράνιο τόξο” Γιολάντα Τσιαμπόκαλου
• “Το βιβλίο των δικών σου Χριστουγέννων” Κυριάκος Χαρίτος
• “Η Ναβίντ δεν ήρθε για διακοπές” Πάνος Χριστοδούλου
• “Στον κήπο με τα παραμύθια” Βάσω Ψαράκη
• “Ο κηπουρός του ουρανού” Δήμητρα Ψυχογυιού

girevo-ton-diogeni.pbiogs.gr-thekids.gr

...

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ.
ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΣΥΜΒΕΒΗΚΟΤΑ.
Ισως η λεξη Ουσια (εκ της θηλ μετοχης ΟΥΣΑ του ρ.ΕΙΜΙ :ειμαι)να αποτελει την πλεον πολυσημαντη ελληνικη λεξη που εχει καθοριζει την πορεια του παγκοσμιου φιλοσοφουντος Πνευματος 
Την πληρη οριοθετηση της βεβαια την οφειλει στον Αριστοτελη ο οποιος διαχωρισε το Ον σε Ουσια και Συμβεβηκοτα. 
Συμβεβηκοτα ειναι οι ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΥΣΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ενος πραγματος (που ενδεχομενη μεταβολη τους δεν επηρεαζει την υπαρξη του) ,ενω Ουσια το ΒΑΣΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΠΟΥ ΑΝ ΧΑΘΕΙ ή μεταποιηθει ΠΑΥΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΕΝ ΛΟΓΩ ΠΡΑΓΜΑ ΩΣ ΤΕΤΟΙΟ.
Ολα αυτα βεβαια τα υποστηριξε ο Αριστοτελης για να δειξει οτι καθε πραγμα υπαρχει οχι χαρη σε μια αιτια ΕΞΩ απο αυτο (οπως η Πλατωνικη ΙΔΕΑ),αλλα χαρη στην Ουσια του στο ΒΑΣΙΚΟ δηλ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ του που το κανει να ειναι ο,τι ειναι.
Κατα τον Αριστοτελη δηλ ,αντιθετα απ τον Πλατωνα, Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΣΩΜΑΤΩΜΕΝΗ ΣΤΟΝ ΑΙΣΘΗΤΟ ΚΟΣΜΟ.

Η σημασια του ΠΟΛΥΤΟΝΙΚΟΥ (το αναδημοσιευω επειδη η Επαναληψη ειναι η μητερα της Μαθησης)

Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά μιας πραγματικά έξυπνης γυναίκας

Δεν είναι ο πολλαπλασιασμός του 9 και τα πολλά πτυχία που σε κάνουν έξυπνη ή τουλάχιστον δεν αρκούν μόνο αυτά.

Δεν ξέρω αν τα μάθατε. Δεν ξέρω αν κάτι έχετε καταλάβει. Δε θέλω και να σας στενοχωρήσω αλλά πρέπει να σας μιλήσω ειλικρινά. Ζούμε σε μία εποχή που η βλακεία είναι μεταδοτική και η σκέψη της Mae West, πως το μυαλό είναι μεγάλο προσόν μόνο αν το κρύβεις, φαντάζει τρομακτικά επίκαιρη. Σαν ένα τεράστιο σύννεφο βλακείας να έχει καθίσει πάνω από τα κεφάλια μας και να ρίχνει μικρές μπόρες.

Η εξυπνάδα δεν είναι (μόνο) θέμα μόρφωσης. Δεν είσαι έξυπνη μόνο και μόνο επειδή μπορείς να λύσεις μία εξίσωση τρίτου βαθμού, να πεις χωρίς να κομπιάσεις τον πολλαπλασιασμό του 9 και να μπορείς να αναγνωρίσεις το χημικό σύμβολο του κοβάλτιου.

Με λίγα λόγια δεν είσαι έξυπνη επειδή στο σχολείο έπαιρνες άριστα, στο πανεπιστήμιο ήσουν η καλύτερη και στο μεταπτυχιακό σε θαύμαζαν συμφοιτητές και καθηγητές. Μην παρεξηγηθούμε. Προφανώς και δεν πιστεύω πως όσες από εσάς έχετε τα παραπάνω χαρακτηριστικά στερείστε ευφυίας αλλά η πραγματική εξυπνάδα δεν εξετάζει απολυτήριο Λυκείου.

”Δεν είναι ότι είμαι και τόσο έξυπνος. Είναι που μένω με τα προβλήματα περισσότερο”. Το έχει πει ξεκάθαρα ο Albert Einstein. Μίλησε κανείς για τους δείκτες νοημοσύνης; Άκουσα κάτι;

Ας ξεχάσουμε τις ιδιάζουσες περιπτώσεις των ανδρών. Αν θέλει κάποιος ψυχολόγος, παιδοδοντίατρος ή πυροσβέστης να τοποθετηθεί επί του θέματος παρακαλείσθε να στείλετε μήνυμα. Τα αγόρια θα τα αφήσουμε στην άκρη. Ας μιλήσουμε για τις γυναίκες που νιώθουν και δε φοβούνται να δείξουν πως είναι έξυπνες.

Έξυπνη είναι η γυναίκα που έχει πίστη στις δυνάμεις της. Είναι συνειδητοποιημένη, συγκροτημένη και δεν ετεροκαθορίζεται. Οι στιγμές αδυναμίας θα έρθουν όμως δεν είναι αυτή που θα χρησιμοποιήσει τη βοήθεια του κοινού καταχρηστικά. Ξέρει ποια είναι, ξέρει από πού ξεκίνησε και πού πάει. Πιστεύει σε εκείνη πριν οι υπόλοιποι πιστέψουν σε εκείνη.

Έξυπνη είναι η γυναίκα που κάνει ένα βήμα πίσω. Προς Θεού να μην θεωρηθεί ένδειξη αδυναμίας αλλά απεριόριστης δύναμης. Είναι η γυναίκα που δεν έχει πρόβλημα να δώσει τον πρώτο λόγο στον άνδρα της γιατί πολύ απλά ξέρει πως δεν έχει να αποδείξει σε κανέναν τίποτα. Είναι σίγουρη και δεν έχει πρόβλημα να αναλάβει και τον δευτεραγωνιστικό ρόλο σε κάθε μορφή διαπροσωπικής σχέσης.

Έξυπνη είναι η γυναίκα που επιλέγει άνδρα που θαυμάζει. Μόνο οι αδύναμοι άνθρωποι θέλουν να περιστοιχίζονται από κατώτερους ανθρώπους για να φαντάζουν αυτοί καλύτεροι. Ποτέ μια πραγματικά έξυπνη γυναίκα δε θα επιλέξει έναν ηλίθιο άνδρα.

Έξυπνη είναι η γυναίκα που έχει χιούμορ. Έχει ατάκα, ξέρει να απαντήσει, ξέρει πότε να το κάνει, ξέρει σε ποιον να το κάνει και τέλος ξέρει να το δέχεται χωρίς γκρίνιες και υστερίες. Το χιούμορ είναι η μεγαλύτερη ευλογία της ανθρωπότητας κι εσύ που μπορείς να λειτουργήσεις εντός ενός τέτοιου ”σχηματισμού” είσαι προικισμένη.

Έξυπνη είναι η γυναίκα που δεν είναι καιροσκόπος. Δεν περιμένει τις ευκαιρίες αλλά δημιουργεί μόνη της τις ιδανικές συνθήκες για να ανθίσει προσωπικά και επαγγελματικά. Δεν είναι τυχοδιώκτης, δεν πατάει επί πτωμάτων αλλά έχει φιλοδοξίες.

Έξυπνη είναι η γυναίκα που είναι πολύπλευρη. Είναι εκείνη που διαβάζει τα κουτσομπολίστικα περιοδικά αλλά και το ”Δεύτερο φύλο” της Σιμόν ντε Μποβουάρ. Είναι η γυναίκα που έχει άποψη εμπεριστατωμένη και επιχειρήματα για τα απλά, τα βαριά,  τα σημαντικά και τα ασήμαντα.

Έξυπνη είναι η γυναίκα που θαυμάζει τις ωραίες γυναίκες. Βλέπεις τη Δούκισσα Νομικού και λες ”πού πάει η κακομοίρα; Υπερεκτιμημένη;” Αν είσαι σε θέση να θαυμάσεις το όμορφο και να παραδεχθείς την ανωτερότητα κάποιου άλλου, είσαι πραγματικά έξυπνη.

Έξυπνη είναι η γυναίκα που μπορεί να διακρίνει τις περιστάσεις. Να είσαι ”χαμαιλέοντας”, αυτό επιτάσσουν οι συνθήκες. Να ξέρεις να σταθείς και να κινηθείς ανάλογα με το τι έχεις να αντιμετωπίσεις. Να αλλάζεις, να μετατρέπεσαι. Μόνο μία γυναίκα που ξέρει ποια είναι μπορεί να πάρει ”άλλη μορφή” μη φοβούμενη την ολοκληρωτική ή μερική απώλεια της προσωπικότητά της. Ευφυΐα είναι η ικανότητα να αφομοιώνεις νέα δεδομένα, όπως σοφά είχε πει ο Bill Gates.

Μια έξυπνη γυναίκα, δεν είναι αλάνθαστη, ούτε τέλεια, αλλά ξέρει ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις να αναζητεί το καλύτερο και να μην τα παρατά ποτέ. Γιατί η έξυπνη γυναίκα, έχει εμπιστοσύνη πρώτα απ’ όλα στον εαυτό της και γι’ αυτό εμπνέει και τους ανθρώπους που επιλέγει να έχει δίπλα της.
Πηγή

Tο πληγωμένο παιδί μέσα μας

Αν εξοργίζομαι επειδή αργείς, μπορεί, το να έρχεσαι στην ώρα σου να μην αρκεί για την επίλυση του προβλήματός μου.

Θα έπρεπε να δω τι είναι αυτό που με πειράζει τόσο, ποια ερμηνεία δίνω στην αργοπορία σου, τι είναι αυτό που χρειάζομαι από σένα, τι σου ζητάω απαιτώντας ακρίβεια… Να μου αποδείξεις ότι νοιάζεσαι για μένα; Να με εκτιμάς; Να με λάβεις υπόψη σου; Τι θέλω να πω όταν αντιδρώ έτσι;

Όταν επικεντρωνόμαστε υπερβολικά στον εαυτό μας, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει στον άλλον και γινόμαστε εγωκεντρικοί.

Γι’ αυτόν που βλέπει απ΄έξω, η συμπεριφορά μας μοιάζει τουλάχιστον υπερβολική – αν όχι εντελώς παράλογη. Και πιθανότατα είναι, γιατί αυτές οι τόσο πρωτόγονες αντιδράσεις προέρχονται στην πραγματικότητα από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, από τους τρόπους συμπεριφοράς που μάθαμε για να προστατευόμαστε από τα τραύματα της παιδικής ηλικίας…

Αυτή η ανάμνηση του πρωτογενούς τραύματος μπορεί να ονομαστεί «το πληγωμένο παιδί». Αυτό το πληγωμένο παιδί που φέρουμε μέσα μας είναι που μας κάνει να αντιδρούμε έτσι.

Κουβαλάμε τους πόνους που δεν μπορέσαμε να εκφράσουμε στην παιδική μας ηλικία και τους εξωτερικεύουμε μέσω των αντιδράσεών μας, χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Αυτό σημαίνει πως τοποθετούμαστε πριν καλά καλά μπορέσουμε να σκεφτούμε. Αυτού του είδους οι αντιδράσεις είναι που δημιουργούν τα περισσότερα προβλήματα στις διαπροσωπικές σχέσεις.

Δυστυχώς, όταν βιώνουμε μία σχέση, τους πόνους και τους θυμούς που δεν βρήκαν διέξοδο στο παρελθόν, τους αναπλάθουμε στο παρόν μας, εμπλέκοντας και τον άλλον στις αντιδράσεις μας.

Γενικά, αυτοί οι παλιοί πόνοι δεν εμφανίζονται μέχρι να βρεθούμε σε μία ερωτική σχέση. Η σχέση και ο γάμος ξύνουν αυτές τις παλιές πληγές και υποθέτουμε πως είναι ο σύντροφός μας που τις προκαλεί.

Συνήθως αυτό δε συμβαίνει από την αρχή, αλλά σιγά σιγά, όσο αισθανόμαστε πραγματικά δεμένοι με τον άλλον. Αυτό το πληγωμένο παιδί που κουβαλάμε μέσα μας είναι σαν μία μαύρη τρύπα που ρουφάει τα πάντα, σαν ένας πονόδοντος. Όταν παρουσιάζεται στη ζωή μας δεν μπορούμε να σκεφτούμε τίποτε άλλο, ο πόνος κυριαρχεί στη ζωή μας.

Σε πολλές περιπτώσεις χωρισμού, το πρόβλημα δεν βρίσκεται στη σχέση μεταξύ των δύο, αλλά σε άλυτα θέματα του παρελθόντος ενός από τους δύο (ή και των δύο).

Η αντίδρασή μου προκαλεί τη δική σου, κι έτσι ο ένας επηρεάζει αρνητικά τον άλλον.

Όταν κουβαλάμε μέσα μας το πληγωμένο παιδί, έχουμε την αίσθηση πως ποτέ δεν βρισκόμαστε στο παρόν. Πάντα αντιδρούμε για πράγματα που μας συνέβησαν πριν πολλά χρόνια.

Αυτό καθιστά τη σχέση με τον άλλον αδύνατη. Όσο δεν ασχολούμαι με το πληγωμένο παιδί, αυτό θα συνεχίσει να αντιδρά και να επιδεινώνει τις προσωπικές μου σχέσεις, καθώς ο μόνος που μπορεί να το ακούσει είμαι εγώ ο ίδιος όταν σκύβω πάνω στη θλίψη και την οργή του. Τότε μόνο το παιδί παύει να αντιδρά, γιατί τότε μόνο το στηρίζω.

Το πληγωμένο παιδί ζητάει την επικύρωση του πόνου του. Μόνο όταν ένας άνθρωπος αισθάνεται επιβεβαίωση μέσα στον πόνο του, μπορεί να τον εκφράσει και να τον ξεπεράσει. Για να αγγίξω το σημείο που με πονάει είναι απολύτως απαραίτητο να σταματήσω να κατηγορώ τον άλλον και να παρατηρήσω μέσα από τις αντιδράσεις μου τι είναι αυτό που μου συμβαίνει.

Στις χειρότερες περιπτώσεις, όταν ένα ζευγάρι νιώθει αυτό το κενό που δεν μπορεί να γεμίσει με τους δυο, αποφασίζει να κάνει ένα παιδί… καθώς κι αυτοί που δείχνουν ενήλικοι, δεν είναι παρά δύο απελπισμένα παιδιά που ψάχνουν σωτηρία στο κοινό παιδί τους.

Υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να είναι λαμπροί ως ενήλικες, αλλά όταν αποτραβιούνται στην οικειότητα των πιο στενών τους σχέσεων δεν είναι παρά παιδιά, που χρειάζονται διαρκώς βοήθεια και αντιδρούν στην έλλειψη στοργής, προσοχής ή αναγνώρισης.

Να μάθουμε να εκμεταλλευόμαστε κάθε δυσκολία που συναντάμε στο δρόμο μας, για να εμβαθύνουμε περισσότερο και να έρθουμε σε ουσιαστικότερη επαφή, όχι μόνο με τον σύντροφό μας, αλλά και με την δική μας προσωπική κατάσταση, ως ζωντανά πλάσματα.

 «Να βλέπεις στον έρωτα», Jorge Bucay

Πηγή:psychotherapyjourney.wordpress.com

Ο παιδικός αυνανισμός

Ο παιδικός αυνανισμός είναι μια συμπεριφορά που εκδηλώνεται συχνά τόσο στα αγόρια όσο και στα κορίτσια και συμβαίνει στα πλαίσια της ανακάλυψης του σώματος τους. Ωστόσο, πολλοί γονείς αναστατώνονται όταν αντιληφθούν ότι το παιδί τους έχει μια τέτοια συμπεριφορά.
Είναι δύσκολο για τον γονιό να σκέφτεται το παιδί σαν σεξουαλικό ον, παρόλο που η σεξουαλική ανάπτυξη αποτελεί μέρος της γενικότερης φυσιολογικής ανάπτυξης του παιδιού.

.
Κανένας δεν διδάσκει στο παιδί πώς να εξερευνήσει και περιεργαστεί τα γεννητικά του όργανα. Ήδη από βρεφική ηλικία, κατά την αλλαγή της πάνας, το παιδί και ιδιαίτερα το αγόρι, ανακαλύπτει τα γεννητικά όργανα και γίνεται περίεργο προς αυτά. Έτσι, μπορεί να χαϊδεύει τα γεννητικά όργανα είτε με το χέρι του, είτε να τρίβεται στα έπιπλα, στο πάτωμα, να τρίβεται σε ένα αρκουδάκι του ή σε μια κούκλα. Το παιδί καθώς «χαϊδεύεται» νιώθει ευχαρίστηση και αυτή ακριβώς η αίσθηση είναι που του προκαλεί και την εθιστική συμπεριφορά και το επαναλαμβάνει.

Τι να κάνει ο γονιός;
Δεν υπάρχει λόγος ούτε να νιώθετε άβολα ούτε να ανησυχείτε. Δεν πρόκειται άλλωστε για μια συμπεριφορά ανάλογη των ενηλίκων. Συνεπώς δεν χρειάζεται πανικός! Δώστε χώρο και χρόνο στο παιδί σας, μην επικρίνετε τον αυνανισμό του, καθώς μια τέτοια στάση θα μπορούσε να του δημιουργήσει ενοχές και φόβο.
Προσπαθήστε να αγνοήσετε αυτή τη συμπεριφορά. Δηλαδή μην ρίξετε όλη την προσοχή σας εκεί. Τα μικρά παιδιά είναι, από την φύση τους, περίεργα και θέλουν συνεχώς να ανακαλύπτουν νέες εμπειρίες. Συνεπώς, με το επικεντρωθεί ο γονιός στον αυνανισμό, είναι σαν να του μεγενθύνει την ενασχόληση. Βοηθητικό επίσης, είναι να αποσπάσετε την προσοχή του παιδιού, κατευθύνοντας το προς μια άλλη δραστηριότητα. Για παράδειγμα, να το προσκαλέσετε να παίξει, να ζωγραφίσει – οτιδήποτε μπορεί να το κρατήσει απασχολημένο. Τέλος, οι γονείς, μετά τα τρία του χρόνια, ως κομμάτι της ανατροφής του, πρέπει απλά να του μάθουν τη αιδώ: δηλαδή ότι μπορεί να χαϊδεύεται αλλά όχι μπροστά στους άλλους. Εφόσον, λοιπόν, ο αυνανισμός γίνεται μέσα στον ιδιωτικό χώρο του παιδιού, είναι μια φυσιολογική συμπεριφορά που το βοηθάει να ανακαλύψει τον εαυτό του και να μεταβεί ομαλά και σταδιακά προς την εφηβεία και την ενηλικίωση.

.
Ωστόσο, σε κάποιες περιπτώσεις, καλό είναι οι γονείς να είναι περισσότερο παρατηρητικοί. Παρότι, όπως προαναφέραμε, ο αυνανισμός είναι φυσιολογικός στα πλαίσια στης προσωπικής σεξουαλικότητας, υπάρχουν περιπτώσεις όπου μπορεί να φτάσει σε ακραία όρια. Δηλαδή, ο αυνανισμός να είναι υπερβολικός και να έχει καταναγκαστικό χαρακτήρα. Μια τέτοια συμπεριφορά μπορεί να είναι δηλωτική μιας άλλης υποβόσκουσας ελλειμματικής ή προβληματικής κατάστασης (π.χ. άγχος, παραμέληση, κακοποίηση κλπ). Προτού, λοιπόν αντιδράσουμε, είναι απαραίτητο να προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε την πηγή του άγχους ή της πίεσης του παιδιού.
Συγγραφή άρθρου:
Μαρία Βερβέρη
Ψυχολόγος
Ψυχολογία Παιδιών & Εφήβων (MSc). – e-psychology.gr

Γονεϊκή γύμνια,είναι φυσιολογική ή όχι ;

Το θέμα της γύμνιας αποτελεί ένα θέμα που απασχολεί πολλούς γονείς. Σίγουρα καθένας στο σπίτι του αποφασίζει και ορίζει τους κανόνες συμπεριφοράς που πιστεύει και χρειάζεται να ακολουθούν όλα τα μέλη της οικογένειας, ας δούμε όμως τη σφαιρική άποψη.

Μέχρι και τα δεύτερα γενέθλια του, το παιδί είναι απίθανο να δώσει σημασία στο αν φοράς ή όχι ρούχα.Σε κάποιο σημείο, στους 24 μήνες περίπου, θα ξεκινήσει να αναπτύσσει την αίσθηση του εαυτού του ως ξεχωριστό άτομο, που σημαίνει ότι θα υπάρχει αντίληψη των απόκρυφων μερών τόσο στο δικό του σώμα όσο και στο δικό σου.

  Η ερώτηση λοιπόν που έρχεται σε αυτό το σημείο είναι το κατά πόσο νιώθεις εσύ άνετα με το θέμα της γύμνιας. Κάποιοι γονείς είναι ιδιαίτερα ανοιχτοί στο θέμα της γύμνιας, βλέποντας την ως ένα τρόπο να μάθουν στα παιδιά να αγαπούν, να αποδέχονται και να νιώθουν αυτοπεποίθηση για το σώμα τους. Άλλοι γονείς θεωρούν ότι δεν βλάπτει αν το παιδί δει γυμνό τον γονιό ίδιου φύλου. Τέλος, υπάρχουν και οι γονείς που θεωρούν τη γύμνια υπερβολική, φοβούμενοι μήπως περάσουν μπερδεμένα σεξουαλικά μηνύματα στα παιδιά ή τα οδηγήσουν σε πρόωρη συνειδητοποίηση της σεξουαλικότητάς τους.

Μόλις το παιδί συνειδητοποιήσει ότι έχει τον έλεγχο του σώματός του, είναι πολύ πιθανό το ενδεχόμενο να αρχίσει να φέρνει αντιρρήσεις στο να το αλλάξεις πάνα ή ρούχα σε δημόσιο χώρο, καθώς συνειδητοποιεί ότι η δημόσια γύμνια δεν είναι κοινωνικά αποδεκτή. Αν λέγαμε λοιπόν, πως υπάρχει ένας κανόνας, αυτός είναι πως χρειάζεται και πρέπει να σέβεται κάθε γονιός τις ανάγκες και επιθυμίες του παιδιού του. Αν το παιδί του, για παράδειγμα δείχνει σημάδια ντροπής, ή δεν νιώθει άνετα όταν σας βλέπει γυμνούς, και κάνει αστειάκια ή κρύβει το πρόσωπο του, τότε σίγουρα πρέπει να σταματήσετε να εμφανίζεστε γυμνοί μπροστά του. Και επίσης, χρειάζεται να του δίνετε την ευκαιρία για ιδιωτικές στιγμές.

            Για να είναι η γύμνια υγιής και “εκπαιδευτική”, πρέπει να συνοδεύεται από φυσιολογική συμπεριφορά. Αυτό σημαίνει πως το παιδί μου με βλέπει γυμνό όταν ντύνομαι, ξεντύνομαι, και χρησιμοποιώ το μπάνιο. Από τη στιγμή που το παιδί έρχεται αντιμέτωπο με ερωτικές στιγμές ανάμεσα στους γονείς ή η γύμνια έχει οποιοδήποτε ερωτικό χαρακτήρα, τότε είναι πιθανό αργότερα να αναπτυχθούν πολλά προβλήματα συμπεριφοράς αλλά και προβλήματα σεξουαλικής φύσης.

babyradio-Θωμαΐδου Ευθυμία – Ζωή

Μαμά… γιατί με έστειλες στον παράδεισο; (Για όσους αντέχουν να το διαβάσουν)

Γεια σου μαμά, είμαι το μωρό σου. Δεν με ξέρεις ακόμα, είμαι μόνο μερικών εβδομάδων. Θα με γνωρίσεις σύντομα, το υπόσχομαι. Το όνομα μου είναι Γιάννης, Έχω καστανά μαλλιά και καστανά μάτια… Ε λοιπόν δεν είμαι έτσι ακόμα, άλλα θα γίνω όταν γεννηθώ. Θα είμαι ο μοναχογιός σου. Δεν θα έχω μπαμπά άλλα δεν πειράζει, θα έχουμε ο ένας τον άλλον. Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω γιατρός.

Σήμερα, έμαθες οτι…………… είσαι έγκυος μαμά. Ήσουν τόσο χαρούμενη. Χαμογελούσες. Έχεις το πιο ωραίο χαμόγελο μαμά. Όλη την μέρα μου μιλούσες και ένιωθα τόση ασφάλεια μαμά. Σ’αγαπάω μαμά. Όταν μεγαλώσω υπόσχομαι να σε κάνω τόσο περήφανη. Θα γίνω γιατρός.

Σήμερα είπες στον μπαμπά για μένα … Δεν ήταν χαρούμενος μαμά. Είπε οτι δεν με θέλει. Γιατί δεν με θέλει μαμά ; Τί του έκανα; Ένιωσα έναν δυνατό κρότο και μέτα σε ακούω να κλαις. Σε χτύπησε μαμά. Γιατί το έκανε αυτο μαμά ; Μετά σε αγκάλιασε και σου ζήτησε συγγνώμη κ εσύ τον συγχώρεσες.. Όταν γεννηθώ, δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να σε χτυπήσει ξανά. Λες οτι σαγαπάει μαμά. Αλλα εγώ δεν το νομίζω.

Πάνε τρείς μέρες που σταμάτησες να μου μιλάς, ή να αγκαλιάσεις την κοιλίτσα σου. Γιατί μαμα ; Δεν με αγαπάς ποια ; Εγώ σε αγαπάω μαμά.

Σε ακούω να μιλάς με έναν γιατρό. Κάτι πρόκειται να γίνει μαμά. Φοβάμαι, μαμά. Αρχίζω και πονάω. Σταμάτησε τους, βοήθησε με μαμά..

Τώρα ειμαι στον παράδεισο μαζί με τα αγγελάκια μαμά. Μην ανησυχείς, είμαι καλά. Γιατί το έκανες αυτο μαμά ; Ήθελα τοσο πολύ να αντικρίσω το χαμόγελό σου, να δώ τον ήλιο, να γίνω γιατρός. ΝΑ ΖΗΣΩ.

Δέν πειράζει μαμά αν σταμάτησες να με αγαπάς. Μπορώ να σε δώ απο εδώ που είμαι οπότε δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. Συγγνώμη αν έκανα κάτι κακό μαμά. Θέλω να με αγαπάς και πάλι ! Εγώ σε αγαπάω μαμά » …

Κάθε έκτρωση είναι μια καρδιά που σταματάει. Δυό ματάκια που δεν θα δούν ποτέ. Δύο χέρια που δεν θα αγγίξουν. Δύο πόδια που δεν θα τρέξουν. Ένα στόμα που δεν θα μιλήσει.

Όσα θέλω να σου πω κάθε φορά που σε κοιτάζω! Παιδί μου…

Παιδί μου,

είναι κάποιες στιγμές που νομίζω ότι τα λόγια δε αρκούν για να περιγράψουν αυτά που θέλω να σου πω, οι λέξεις δεν είναι ικανές για να περιγράψουν αυτά που σκέφτομαι όταν σε κοιτάζω…

Παιδί μου. Από τη μέρα που σε αντίκρυσα πρώτη φορά, σε μια χειρουργική αίθουσα, μικρό και ζαρωμένο, τυλιγμένο απλά με ένα πανάκι, ήξερα ότι θα σε ερωτευτώ μέχρι να κλείσω τα μάτια μου.

Είσαι τόσο μικρός και τόσο εύθραυστος, τόσο μοναδικός και τόσο ιδιαίτερος.

Είσαι γεμάτος απορίες και ανάγκες.

Κοιτάς με ενθουσιασμό τη σβούρα που μόλις σου έδειξα πως γυρίζει.

Με αγκαλιάζεις με εκείνα τα μικρά χεράκια και το «σ’ αγαπώ» σου, με ολοκληρώνει.

Πονάω μέσα μου, όταν πρέπει να σε μαλώσω για να μην κρέμεσαι από τα κάγκελα κι όταν πρέπει να σου εξηγήσω έντονα γιατί, το να βάλεις το χέρι σου στο αναμμένο μάτι, είναι κακό.

Φοβάμαι, παιδί μου.

Φοβάμαι, γιατί πριν καλά καλά το καταλάβω θα πάψεις να με έχεις ανάγκη.

Θα σταματήσεις να αναζητάς το χέρι μου πριν περάσεις το δρόμο.

Δε θα με φωνάζεις πια για να σου φτιάξω πρωινό και δε θα με χρειάζεσαι για να ταιριάξεις τις κάλτσες σου, πριν τις φορέσεις.

Φοβάμαι, γιατί ο κόσμος αυτός είναι κακός. Είναι κακός και δύσκολος ο κόσμος, αγάπη μου.

Πολλές φορές σε κοιτάζω το βράδυ, την ώρα που κοιμάσαι και σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι να σε βοηθήσω να πλάσεις το χαρακτήρα και το είναι σου.

Σε θαυμάζω κρυφά όταν σε βλέπω να παίζεις με τη μπαλίτσα σου, εκείνη τη τόση δα μπαλίτσα, και να βάζεις καλάθι σε αυτοσχέδια μπασκέτα, που μόνος σου έφτιαξες και να χτυπάς όλο περηφάνια παλαμάκια.

Θα μεγαλώσεις γρήγορα. Θα γίνεις ένα υπέροχο πλάσμα, γιατί μόνο αυτό μπορώ να περιμένω από σένα.

Ίσως κάποτε μου δωθεί η ευκαιρία να στα πω, ίσως όχι. Ίσως αξιωθώ να σε δω να μεγαλώνεις, να γίνεσαι ένας επαναστάτης έφηβος, ένας προβληματισμένος νέος, ένας ενήλικας με όνειρα και στόχους. Πόσο εύχομαι να ζήσω όλα τα στάδια της ζωής σου…

Παιδί μου,

να είσαι πάντα ο εαυτός σου. Να αγαπήσεις αυτό που θα γίνεις. Να μην καλουπωθείς ποτέ στα δεδομένα των άλλων, αλλά να τους κάνεις να σε αγαπήσουν γι αυτό που θα μπορείς να είσαι.

Πάτα γερά στα πόδια σου, παιδί μου. Γίνε δυναμικός κι ανεξάρτητος. Μη φοβηθείς ποτέ να μιλήσεις, να πεις τη γνώμη σου, να υπερασπιστείς το δίκιο σου, να παλέψεις για τις αξίες σου.

Μην ντραπείς ποτέ γι’ αυτό που θα μπορείς να είσαι. Μην επιλέξεις επάγγελμα και τρόπο ζωής που θα σε βαλτώσουν, μην κρύψεις ποτέ τη μοναδικότητά σου, μην κλείσεις ποτέ σε ένα κουτί αυτά που αγαπάς.

Αγάπησε, παιδί μου. Αγάπησε με όλη σου την καρδιά. Η αγάπη θα σε κάνει να νιώσεις θεός κι αλήτης, θα σε πονέσει, θα σε τσακίσει, θα σε εξυψώσει την ίδια στιγμή και θα σε πετάξει στα πατώματα.

Νιώσε. Άφησε τον εαυτό σου να αισθανθεί τα πάντα. Αγκάλιασε τα συναισθήματά σου και μοίρασέ τα απλόχερα.

Μην τρομάξεις. Η ζωή είναι ένα δύσκολο και δύσβατο μονοπάτι, γιε μου. Οπλίσου με υπομονή κι επιμονή. Ξεπέρασε τα εμπόδια που θα βρεις μπροστά σου και βρες το δικό σου δρόμο.

Βρες συμμάχους στη ζωή σου. Μάθε να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους και να ξεχωρίζεις τους καλούς από τους σκάρτους. Κάνε φίλους, ερωτεύσου, βγες για ποτό με τους συναδέρφους σου. Οι άνθρωποι γύρω μας μπορούν να μας προσφέρουν στιγμές υπέροχες, μοναδικές.

Μη φοβηθείς να ανοιχτείς. Μη φοβηθείς να μιλήσεις για τα προβλήματά σου, να παραδεχτείς τα λάθη σου και να ζητήσεις συγγνώμη. Μην ντραπείς να πεις ευχαριστώ και μην τρομάξεις να δείξεις ότι έχεις ανάγκη από επικοινωνία.

Μην κλειστείς πίσω από μια εικονική πραγματικότητα. Ζήσε. Πήγαινε διακοπές με μια σκηνή, βγες και πιες, παίξε μπάλα στο δρόμο, ξεκίνα γυμναστήριο. Μην αδρανήσεις πίσω από μία οθόνη και μη χαθείς στη σιγουριά της μοναξιάς ενός υπολογιστή.

Να είσαι ευγενικός, παιδί μου. Η ευγένεια είναι η μεγαλύτερη αρετή, μετά την ειλικρίνεια. Να σέβεσαι τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Να μην κοιτάξεις ποτέ χρώμα, φυλή ή θρήσκευμα. Να κοιτάς την ψυχή του ανθρώπου.

Χαμογέλα, γιε μου. Το χαμόγελό σου φωτίζει τη ζωή κάποιων ανθρώπων γύρω σου. Μάθε να τους κάνεις ευτυχισμένους με πολύ απλά πράγματα. Να είσαι αισιόδοξος. Μη μιζεριάζεις και μη βλέπεις μόνο το κακό γύρω σου.

Ζήσε τη ζωή σου, αγάπη μου. Είναι πολύ μικρή η ζωή μας για να μην τη χαρούμε. Μάζεψε εμπειρίες, ζήσε έντονα, νιώσε! Πριν καλά καλά το καταλάβεις, θα έχεις μεγαλώσει και θα πνίγεσαι από την καθημερινότητα και τις δυσκολίες της.
Μη γονατίσεις ποτέ.

Να ξέρεις ότι όσο έχω αέρα στα πνευμόνια μου και την καρδιά μου να χτυπά, θα είμαι πάντα εδώ για σένα. Θα καρδιοχτυπώ όταν μαθαίνεις ποδήλατο, θα μένω ξάγρυπνη στις εξόδους σου, θα αγχώνομαι πριν το επαναληπτικό τεστ στα μαθηματικά, θα πεθαίνει ένα κομμάτι μέσα μου όταν θα σε βλέπω να πονάς και θα σου φωνάζω πάντα «ζακέτα να πάρεις, έχει ψύχρα έξω!»

Θα σε λατρεύω με όλο μου το είναι μέχρι να κλείσω τα μάτια μου.

Θα είσαι το τέλος μου κι η αρχή μου.

Θα κάνω τα πάντα για σένα.

Σ’ αγαπώ πολύ, παιδί μου

Η μαμά σου.

Πηγή:www.ilov.gr

17 μικροπράγματα που έχουν μεγάλη σημασία για τα παιδιά!

Μικρές καθημερινές λεπτομέρειες που θα τα κάνουν ευτυχισμένα!

Μπορεί  οι παρακάτω κινήσεις να είναι μάλλον ασήμαντες για έναν ενήλικα, θα χαρίσουν όμως αμέτρητα χαμόγελα στα παιδιά.

1. Φορέστε το κολιέ από μακαρόνια που έφτιαξε για σας στη δουλειά. Ή έστω μέχρι να δει ότι φεύγετε από το σπίτι φορώντας το.

2. Βάλτε μέσα στο lunch box του παιδιού ένα μήνυμα (και μια σοκολάτα).

3. Φτιάξτε το δικό σας κόσμο στο Minecraft δίπλα σε αυτόν του παιδιού σας.

4. Πείτε μια φορά «ναι» σε κάτι που συνήθως αρνείστε, για παράδειγμα να φάει γλυκό αντί για φρούτο το απόγευμα.

5. Όταν πάτε μαζί στο λούνα-παρκ, αφεθείτε και διασκεδάστε το με την ψυχή σας!

6. Αν τύχει να τσακωθείτε μπροστά στο παιδί, βεβαιωθείτε ότι θα είναι μπροστά και όταν τα ξαναβρείτε.

7. Όταν το δωμάτιό του είναι σαν βομβαρδισμένο τοπίο, κλείστε την πόρτα και συνεχίστε τη μέρα σας.

8. Αφήστε το να τσαλαβουτά στις λακκούβες της βροχής, ακόμη και χωρίς γαλότσες.

9. Δώστε στο παιδί την ευκαιρία να δώσει τη μάχη μόνο του, πριν επέμβετε.

10. Για αλλαγή, ζητείστε από το παιδί σας να σας μάθει πώς να κάνετε κάτι. Μόλις το μάθετε, πείτε του πόσο καλός δάσκαλος είναι.

11. Εκτυπώστε τις φωτογραφίες από την παιδική του ηλικία για να τις έχει όταν μεγαλώσει.

12. Αφήστε το παιδί να «κρυφακούσει» όταν λέτε κάτι καλό γι” αυτό.

13. Μείνετε ξύπνιοι ως αργά για να δείτε την πανσέληνο.

14. Επιτρέψτε στο παιδί να βάλει τα καλά του στο σούπερ μάρκετ. Ακόμη και αν θέλει να το κάνει για όλο το μήνα.

15. Διακόψτε τη μελέτη του για ένα 3λεπτο χορευτικό πάρτι με μουσική!

16. Κρεμάστε στο δωμάτιο του παιδιού έναν πίνακα ανακοινώσεων για να αφήνετε μηνύματα ο ένας στον άλλο.

17. Μοιραστείτε με το παιδί ημερολόγια, φωτογραφίες ή γράμματα από τότε που ήσασταν στην ηλικία του.

Πηγή:familyinaction.gr

Attachmentparenting :H θεωρία της προσκόλλησης

Attachmentparenting :H θεωρίατηςπροσκόλλησης
Ο όρος προσκόλληση προέρχεται από τον Βρετανό ψυχίατρο και ψυχολόγο JohnBowlby, που ανέπτυξε τη Θεωρία Προσκόλλησης, η οποία έχει αναγνωριστεί ως μία από τις πιο σημαντικές Θεωρίες στην Ψυχολογία. Προέκυψε από τη μελέτη του Bowlby  σχετικά με τον πρόωρο αποχωρισμό του βρέφους από τη μητέρα και τις έρευνες για τη συμπεριφορά των ζώων στις αρχές της δεκαετίας του ‘50.

Όπως ο ίδιος αναφέρει «αν αναγνωρίσουμε ότι οι άνθρωποι έχουν έμφυτο συμπεριφοριστικό σύστημα για προσκόλληση, το οποίο αν θεωρηθεί ως εξελικτικό προϊόν και ως βιολογικός μηχανισμός, τότε είναι πιθανό να καταλάβουμε και ίσως να εξηγήσουμε κάποιους τομείς της φύσης των ανθρώπινων σχέσεων και της κοινωνικής ανάπτυξης του ατόμου».
Ουσιαστικά η θεωρία αναφέρεται στο συναισθηματικό δεσμό ανάμεσα στο βρέφος και το φροντιστή του (συνήθως τη μητέρα). Η γονεϊκότητα που έχει τις ρίζες της στη  θεωρία της προσκόλλησης βασίζεται στην ιδέα ότι τα μωρά μαθαίνουν να εμπιστεύονται τους άλλους και αναπτύσσονται υγιώς όταν οι ανάγκες τους εκπληρώνονται συστηματικά από όποιον τα φροντίζει στην αρχή της ζωής τους. Τα παιδιά που δεν βιώνουν ποτέ αυτόν τον ασφαλή δεσμό στην αρχή της ζωής τους, δε μαθαίνουν να δημιουργούν υγιείς δεσμούς.
Υπάρχει πληθώρα κατηγοριών των τύπων προσκόλλησης όπως προκύπτουν από διάφορα εργαλεία κατηγοριοποίησης που ανέπτυξαν οι ερευνητές του χώρου. Ένα από τα πιο γνωστά εργαλεία, και αυτό που θα παρουσιαστεί, είναι αυτό που ανέπτυξε η  MaryAinsworth με τους συνεργάτες της  (1978), Η Περίεργη Κατάσταση «TheStrangeSituation».

Οι βασικοί τύποι προσκόλλησης που προέκυψαν από την έρευνα είναι τέσσερις και είναι οι εξής:
Ασφαλής προσκόλληση (secureattachment)
Τα παιδιά με ασφαλή προσκόλληση χαρακτηρίζονται από την ενεργή προσπάθειά τους να βρίσκονται κοντά στην μητέρα τους, να έχουν επαφή μαζί της και σε περίπτωση αποχωρισμού από την μητέρα το άγχος οφείλεται στην απουσία της μητέρας. Τα χαρακτηριστικά του είναι τα εξής :
Χαμηλό άγχος και καλές διαπροσωπικές σχέσεις
Εποικοδομητικός τρόπος χειρισμού των συναισθημάτων και ελεύθερη έκφραση τους, φυσιολογικός βαθμός δυσφορίας σε αγχογόνες καταστάσεις
Ζεστές σχέσεις στο οικογενειακό περιβάλλον
Μεγάλος βαθμός κοινωνικοποίησης, δε φοβούνται την απόρριψη ή τη στενή σχέση, συνήθως δημιουργούν μακροχρόνιες – σταθερές σχέσεις
Είναι προσιτοί και συμπαθείς, δε φοβούνται την αποτυχία στη δουλειά
Στρατηγικές ρύθμισης που ελαχιστοποιούν το στρες και το άγχος, έμφαση σε θετικά συναισθήματα
Λιγότερη τάση για θυμό, θέτουν ωφέλιμους στόχους σε καταστάσεις σύγκρουσης
Υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη
«Αποφεύγουσα» προσκόλληση (avoidantattachment)
Τα παιδιά με αποφεύγουσα προσκόλληση στην περίπτωση αποχωρισμού από τη μητέρα τους, είχαν άγχος το οποίο προερχόταν επειδή ήταν μόνα τους και όχι από την απουσία της μητέρας. Τα χαρακτηριστικά αυτού του τύπου προσκόλλησης είναι τα εξής:
Χαμηλό άγχος σε επίπεδο φυσιολογίας / υψηλή τάση αποφυγής
Αρνητικοί προς την οικειότητα, αποφεύγουν τις στενές επαφές και την αυτονομία
Καταπίεση συναισθημάτων, συναισθηματικές διακυμάνσεις, ζήλια
Αρνητικότητα για την αγάπη
Αποστασιοποιημένοι, αδιάφοροι, δεν αποζητούν σωματική εγγύτητα
Εξιδανίκευση γονέων και εαυτού (ιδεατό εγώ), αρνητική εικόνα για τους άλλους
Απόμακροι γονείς – ψυχρές σχέσεις
Γνωστική προσέγγιση συναισθημάτων και προβλήματα στη βίωση και την έκφραση
Δεν εμπιστεύονται εύκολα
Δεν παρέχουν ούτε δέχονται υποστήριξη
Χαμηλή συναισθηματική νοημοσύνη

Αμφίθυμη προσκόλληση (ambivalentattachment)
Ο συγκεκριμένος τύπος προσκόλλησης χαρακτηρίζεται κατά κύριο λόγο από επιφυλακτικότητα και επίμονη συμπεριφορά. Τα χαρακτηριστικά του είναι τα εξής:
Υψηλό άγχος
Εμμονή και ανασφάλεια με τις διαπροσωπικές σχέσεις
Αγωνία για την αποδοχή με στόχο την απόκτηση αισθήματος ασφάλειας
Έμφαση σε αρνητικά συναισθήματα, ακραία ερωτική έλξη, συναισθηματικές υπερβολές, ζήλια χαμηλή αυτοεκτίμηση, φόβος απόρριψης και εγκατάλειψης
Ιδιαίτερα εκφραστικοί, αγχώδεις, παρορμητικοί (υπερβολή συναισθήματος)
Δεν εμπιστεύονται εύκολα, δύσκολα παρηγορούνται
Θετική εικόνα για τους άλλους και αρνητική για τον εαυτό τους
Επηρεάζονται από τον έπαινο και το φόβο της απόρριψης
Σύγχυση, νευρωτισμός, μοναχικότητα, επιθετικότητα

Αποδιοργανωμένη προσκόλληση (disorganizedattachment)
Είναι ο τελευταίος τύπος προσκόλλησης και δεν χαρακτηρίζεται από συγκεκριμένο τύπο συμπεριφοράς αλλά περισσότερο από «αλλοπρόσαλλη» συμπεριφορά. Κατά κύριο λόγο τα χαρακτηριστικά του είναι τα εξής:
Υψηλό άγχος /τάση αποφυγής
Αρνητική εικόνα για τον εαυτό τους και τους άλλους
Δυσμενές οικογενειακό περιβάλλον (γονείς επιθετικοί- καταθλιπτικοί)
Υψηλά επίπεδα άγχους, νευρωτισμού, μοναχικότητας, δυσθυμίας και χαμηλά επίπεδα κοινωνικής στήριξης
Φοβισμένοι απέναντι στην οικειότητα, απόμακροι αποφυγή επαφών – φόβος απόρριψης
Καταπίεση συναισθημάτων

Ο δεσμός προσκόλλησης αποδεικνύεται να είναι πάρα πολύ σημαντικός για την ανάπτυξη του ατόμου σε διάφορους τομείς όπως ο συναισθηματικός, ο κοινωνικός και ο γνωστικός. Όπως αναφέρει ο  Thompson«η παιδική προσκόλληση δίνει μορφή στις διαδικασίες ανάπτυξης της προσωπικότητας του ατόμου και καθώς η προσωπικότητα ωριμάζει ασκεί διαρκή επιρροή στις ψυχοκοινωνικές λειτουργίες». Η κυρίαρχη άποψη των ερευνητών της προσκόλλησης τείνει να είναι ότι η ασφαλής προσκόλληση των βρεφών και παιδιών μπορεί να συνδεθεί περισσότερο με θετική παρά αρνητική λειτουργιά σε διάφορους τομείς  της ανάπτυξής τους.

Παρόλα αυτά είναι σημαντικό να τονιστεί ότι δεν θα ήταν αντιπροσωπευτικό να υποστηριχτεί ότι ο δεσμός προσκόλλησης είναι ο ένας και μοναδικός παράγοντας που μπορεί να συμβάλλει στην σωστή ανάπτυξη του ατόμου. Πολύ πιο σημαντικός και καθοριστικός από το να παρέχουν μόνο βασική προστασία και ικανοποίηση των βασικών αναγκών των παιδιών τους είναι ο ρόλος των ίδιων των γονιών.
Συνοψίζοντας διαφαίνεται ότι η βρεφική και παιδική προσκόλληση μπορεί να επηρεάσει την μετέπειτα ανάπτυξη του ατόμου. Ωστόσο η πολυπλοκότητα της διαδικασίας της ανάπτυξης και η μοναδικότητα του ατόμου επιβάλλει μια πιο ολιστική προσέγγιση για την κατανόηση και προώθηση της ομαλής ανάπτυξης του ατόμου.

babyradio-Θωμαΐδυ Ευθυμία – Ζωή