Ποια είναι η ιδανική διαφορά ηλικίας για έναν επιτυχημένο γάμο;

Νέα έρευνα υποστηρίζει ότι η διαφορά ηλικίας στο ζευγάρι συμβάλλει σημαντικά στην επιβίωση του γάμου του.
Σύμφωνα με τους ερευνητές από το «Emory University» στην Ατλάντα, η μεγάλη διαφορά ηλικίας σημαίνει και υψηλότερα ποσοστά διαζυγίου, ενώ όσο πιο μικρή είναι η διαφορά τόσες περισσότερες πιθανότητες έχει ένα ζευγάρι να μείνει μαζί για πάντα.
Για τις ανάγκες της έρευνας, οι ειδικοί μελέτησαν τα στοιχεία από 3.000 άτομα και διαπίστωσαν ότι τα ζευγάρια με διαφορά ηλικίας 5 χρόνων έχουν 18% πιθανότητες να χωρίσουν, συγκριτικά με εκείνα που είναι συνομήλικα. Το ποσοστό ανεβαίνει στο 39%, όταν η διαφορά φτάνει τα 10 χρόνια, ενώ σκαρφαλώνει στο 95% όταν αγγίζει τα 20 χρόνια.
Όμως, η μεγάλη διαφορά ηλικίας παίζει αρνητικό ρόλο και στη σεξουαλική ζωή του ζευγαριού. Όπως τονίζει ο ψυχαναλυτής και σεξολόγος Fran Walfish, ενώ στις γυναίκες μέσης ηλικίας η σεξουαλική επιθυμία αυξάνεται, στους άντρες μειώνεται σταδιακά.
Ωστόσο, αν θέλετε να κρατήσει ο γάμος σας, καλό είναι να ξέρετε ότι τα 2 πρώτα χρόνια είναι σημαντικά. Αν καταφέρετε να μείνετε μαζί με το έτερον ήμισυ για 2 χρόνια, τότε έχετε 43% πιθανότητες να μη χωρίσετε ποτέ. Και το ποσοστό ανεβαίνει στο 94%, αν η συμβίωσή σας αντέξει για μία 10ετία!

Η τέχνη του να γίνεσαι δυστυχισμένος

Η επιδίωξη της ευτυχίας είναι τόσο παλιά όσο και o σύγχρονος πολιτισμός. Τα βιβλία, τα ελιξίρια, οι θρησκείες, οι φιλοσοφίες έχουν αφιερώσει μεγάλο μέρος τους σε αυτό το κυνήγι. Η ευτυχία είναι μια αναζήτηση, μια εμμονή, και μια παγκόσμια φιλοδοξία.

Αλλά τι χρειάζεται για να γίνει κανείς δυστυχισμένος;

Κατά κάποιο τρόπο, είναι πιο εύκολο από ό, τι η ίδια ευτυχία. Νέες έρευνες και μεγάλη εμπειρία ζωής μπορούν να σας προσφέρουν μια απλή συνταγή για να βρείτε την πραγματική δυστυχία.

***

Αγοράστε πράγματα που δεν θέλετε ή για τα οποία δεν έχετε την οικονομική δυνατότητα. Σε όποια κατηγορία κι αν ανήκετε, η δυστυχία είναι σίγουρη. Όταν αγοράζετε πράγματα που δεν μπορείτε να αντέξετε οικονομικά, αναγκάζεστε να χρεωθείτε, πράγμα το οποίο περιορίζει τις άλλες επιλογές που είναι διαθέσιμες για εσάς. Όταν αγοράζετε πράγματα που δεν θέλετε, λέτε ψέματα στον εαυτό σας για την πραγματική πηγή της δυστυχίας σας.

Συγκρίνετε τον εαυτό σας με τους άλλους. Η εμμονή για σύγκριση είναι η ρίζα της δυστυχίας. Ως εκ τούτου, καλά θα κάνετε να κρίνετε την επιτυχία ή την αξία σας με βάση τους άλλους ανθρώπους, ειδικά εκείνους που έχουν ένα διαφορετικό υπόβαθρο από εσάς. Κάντε το αυτό σε καθημερινή βάση, πάντα αναζητώντας ένα νέο είδωλο ή έναν ανταγωνιστή στο πρόσωπο του οποίου θα βρείτε την πραγματική σας δυστυχία.

Μην απολαμβάνετε το ταξίδι. Εστιάστε μόνο στον προορισμό, χωρίς να εκτιμήσετε τη διαδρομή. Αποφύγετε να γιορτάσετε τις μικρές επιτυχίες και να σταματήσετε για να προβληματιστείτε σχετικά με το πόσο μακριά έχετε φτάσει.

Αντιδράστε αντί να δράσετε. Μην παίρνετε καμία ευθύνη για το πρόγραμμα και τις προτιμήσεις σας. Αφήστε τους άλλους ανθρώπους να καθορίσουν τις επιλογές στη ζωή σας. Βασιστείτε για το πρόγραμμά σας από την ηλεκτρονική αλληλογραφία σας, τον τηλεφωνητή σας, ή τις απαιτήσεις κάποιου άλλου.

Αφήστε τους άλλους να καθορίσουν τις αξίες και τις προτεραιότητές σας. Μην βάλετε κανένα στόχο για τη ζωή σας. Αφεθείτε στο ρεύμα. Για καλύτερα αποτελέσματα, αφήστε τις αξίες και τις προτεραιότητές σας να κυμαίνονται ανάμεσα σε αφεντικά ή σε πρότυπα.

Αρνηθείτε τις προκλήσεις. Προτιμήστε τον εύκολο δρόμο και βολευτείτε μέσα στη ρουτίνα. Επιλέξτε να πιστεύετε ότι πάντα το άγχος είναι κακό και προσπαθήστε να ζήσετε όσο πιο χαλαρά γίνεται.

Γκρινιάξετε και παραπονεθείτε σε όποιον βρείτε στο δρόμο σας. Εξηγήστε τους πώς ο κόσμος δεν είναι δίκαιος και πόσο διαφορετικά θα τα κάνατε όλα αν ήσασταν εσείς υπεύθυνος. Bonus: η πρακτική αυτή συμβάλλει επίσης και στη δυστυχία των άλλων ανθρώπων.

Εστιάστε μόνο για τον εαυτό σας. Αρνηθείτε να συγχωρήσετε τους άλλους. Γίνετε μνησίκακος. Δείτε τη χειρότερη πλευρά των ανθρώπων. Μην δίνετε δωρεάν φαγητό.

Συμβιβαστείτε. Αποδεχτείτε τα πράγματα όπως είναι όσο ανησυχητική κι αν φαίνεται η κατάσταση. Θα μπορούσε να είναι χειρότερα πάντα, έτσι δεν είναι; Ζήστε μέσα στον εφησυχασμό και αρνηθείτε να πολεμήσετε για κάτι καλύτερο.

Θεωρήστε ότι υπάρχει μόνο μία λύση για κάθε πρόβλημα. Και μάλιστα είναι αυτή που δεν έχετε βρει ακόμα.

Ζήστε την κάθε μέρα σας σαν να πρόκειται να ζήσετε για πάντα. Ποιος είπε ότι η ζωή είναι μικρή και απρόβλεπτη;

Στη εικόνα της ζωής σας να βλέπετε μόνο το δέντρο και όχι το δάσος. Είτε μιλάμε για ανθρώπους, για συμπεριφορές ή για στόχους, πρέπει να εστιάζετε στις μικρές ενοχλητικές λεπτομέρειες, που χαλάνε ακόμα και την καλύτερη γενική εικόνα.

Να είστε μέρος του προβλήματος, όχι της λύσης. Αποφύγετε να επιλύσετε τα προβλήματά σας. Αγνοήστε τα ή ακόμα καλύτερα κουκουλώστε τα. Αντί να τα λύσετε, πηγαίνετε για ύπνο, για φαγητό, για βόλτα. Γενικά εξασκηθείτε στην τέχνη της αναβολής.

Δώστε βάση στα "πρέπει" και όχι στα "θέλω". Μην ασχολείστε και τόσο με πράγματα που αγαπάτε. Αφιερώστε όλο τον πολύτιμο χρόνο σας σε αυτά που πρέπει να κάνετε προκειμένου να είστε εντάξει απέναντι στις προσδοκίες των άλλων.

Προσπαθήστε να αλλάξετε τους άλλους. Μην ασχοληθείτε με τον εαυτό σας. Η δική σας αλλαγή είναι περιττή, και μπορεί να επέλθει μόνο όταν οι άλλοι συμμορφωθούν. Αυτό που προέχει είναι να μην σεβαστείτε την δική τους προσωπικότητα και να προσπαθήσετε να τους φέρετε στα μέτρα σας.

***

Η ευτυχία μπορεί να απαιτήσει περισσότερο από αναρτήσεις στο Twitter ή στο Facebook και έναν καλό ύπνο, αλλά η δυστυχία είναι αρκετά απλή.

Τι θα προσθέτατε στη λίστα;

    vassiasarantopoulou.blogspot.gr ,  http://chrisguillebeau.com/3x5/unhappy/

by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com

Άμι Κάντι: Η γλώσσα του σώματός σου καθορίζει ποιος είσαι (TED)

Η γλώσσα του σώματος επηρεάζει πώς μας βλέπουν οι άλλοι, αλλά μπορεί επίσης ν' αλλάζει τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας. Η κοινωνική ψυχολόγος Άμι Κάντι δείχνει πώς οι «στάσεις δύναμης» - το να στεκόμαστε σε μια πόζα αυτοπεποίθησης, ακόμη κι όταν δεν νιώθουμε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας -- μπορεί να επηρεάσει τα επίπεδα τεστοστερόνης και κορτιζόλης στον εγκέφαλο και μπορεί να έχει αντίκτυπο στις πιθανότητες επιτυχίας μας.

___

__________

Η ΟΜΙΛΙΑ

Θέλω λοιπόν να ξεκινήσω προσφέροντάς σας δωρεάν ένα μη-τεχνολογικό κόλπο για καλύτερη ζωή,που το μόνο που απαιτεί από εσάς είναι αυτό:Ν' αλλάξετε τη στάση του σώματός σας για δύο λεπτά.Πριν όμως το αποκαλύψω, θέλω να σας ζητήσω τώρα,να κάνετε έναν γρήγορο έλεγχο του σώματός σας και σ' αυτά που κάνετε με το σώμα σας.Πόσοι από εσάς κάνετε, κατά κάποιο τρόπο, τους εαυτούς σας μικρότερους;Ίσως καμπουριάζετε, σταυρώνετε τα πόδια σας,ίσως τυλίγετε τους αστραγάλους σας.Κάποιες φορές κρατάμε τα χέρια μας έτσι.Κάποιες άλλες τα απλώνουμε. (Γέλια)Σας βλέπω. (Γέλια)Θέλω λοιπόν να προσέξετε αυτό που κάνετε αυτή τη στιγμή.Θα επιστρέψουμε σ' αυτό σε λίγα λεπτά,κι ελπίζω πως αν μάθετε να το ελέγχετε αυτό λιγάκι,μπορεί ν' αλλάξει σημαντικά τον τρόπο που εκτυλίσσεται η ζωή σας.

Είμαστε λοιπόν πολύ ενθουσιασμένοι με τη γλώσσα του σώματος,και ενδιαφερόμαστε ιδιαίτεραγια τη γλώσσα του σώματος των άλλων.Ξέρετε, μας ενδιαφέρει, όπως, ξέρετε -- (Γέλια) --μια αδέξια αλληλεπίδραση, ή ένα χαμόγελο,ή μια περιφρονητική ματιά, ή ίσως ένα αδέξιο γνέψιμο του ματιού,ή ακόμη και μια χειραψία.

Αφηγητής: Να 'τοι λοιπόν που καταφθάνουν στο Νούμερο 10 και δείτε αυτόντον τυχερό αστυνομικό που σφίγγει το χέρι του Προέδρουτων Ηνωμένων Πολιτειών. Και τώρα καταφτάνειο Πρωθυπουργός της .... ; Όχι. (Γέλια) (Χειροκρότημα)(Γέλια) (Χειροκρότημα)

Άμι Κάντι: Έτσι μια χειραψία ή η έλλειψη μιας χειραψίας,μπορούν να μας κάνουν να κουβεντιάζουμε επί εβδομάδες.Ακόμη και το Μπι Μπι Σι και τους Νιου Γιόρκ Τάιμς.Όταν λοιπόν σκεπτόμαστε για τη μη λεκτική συμπεριφορά,ή τη γλώσσα του σώματος -- την αποκαλούμε μη λεκτική όπως οι κοινωνικοί επιστήμονες,είναι γλώσσα, γι' αυτό σκεφτόμαστε την επικοινωνία.Κι όταν σκεφτόμαστε την επικοινωνία, σκεφτόμαστε τις αλληλεπιδράσεις.Τι μου λέει λοιπόν η γλώσσα του σώματός σας;Τι σας λέει η δική μου;

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να πιστέψουμε πως αυτός είναι ένας έγκυρος τρόποςνα το δει κανείς. Οι κοινωνικοί επιστήμονες έχουν δαπανήσειπολύ χρόνο μελετώντας τα αποτελέσματα της γλώσσας του σώματός μας,ή τη γλώσσα του σώματος των άλλων ανθρώπων, για τις κρίσεις.Βγάζουμε σαρωτικές κρίσεις και συμπεράσματα από τη γλώσσα του σώματος.Αυτές οι κρίσεις μπορούν να προβλέψουν σημαντικές καταστάσεις ζωήςόπως ποιον προσλαμβάνουμε ή προάγουμε και με ποιον βγαίνουμε ραντεβού.Για παράδειγμα η Ναλίνι Αμπάντι, μια ερευνήτρια του πανεπιστημίου Τάφτς,δείχνει πως όταν οι άνθρωποι βλέπουν 30 δευτερόλεπτα βωβών κλιπαληθινών αλληλεπιδράσεων ιατρών και ασθενών,οι κρίσεις τους για την καλοσύνη του ιατρούμπορούν να προβλέψουν εάν αυτός ο ιατρός θα μηνυθεί ή όχι.Δεν έχει να κάνει τόσο πολύ με το αναυτός ο ιατρός είναι ανίκανος, αλλά με το αν μας είναι συμπαθήςκαι με ποιο τρόπο αλληλεπίδρασαν.Ακόμη πιο δραματικά, ο Άλεξ Τόντοροβ στο Πρίνσετον, μας έδειξεπως η αξιολόγησης των προσώπων των πολιτικών υποψηφίωνσε μόλις ένα δευτερόλεπτο, προβλέπει το 70 τοις εκατό της Γερουσίας των ΗΠΑκαι τ' αποτελέσματα των κυβερνητικών αναμετρήσεων,κι ακόμη, ας γίνουμε πιο ψηφιακοί,οι φατσούλες που χρησιμοποιούνται σωστά στις διαδικτυακές διαπραγματεύσειςμπορεί να σας οδηγήσουν να διεκδικήσετε περισσότερη αξία από τη διαπραγμάτευση.Αν τα χρησιμοποιήσετε λανθασμένα, δεν είναι καλή ιδέα. Σωστά;Έτσι, όταν σκεπτόμαστε για τη μη λεκτική επικοινωνία, σκεφτόμαστε τον τρόπο που κρίνουμετους άλλους, και τον τρόπο που μας κρίνουν εκείνοι και ποια είναι τ' αποτελέσματα.Τείνουμε όμως να ξεχνάμε το υπόλοιπο ακροατήριοπου επηρεάζεται από τα νεύματά μας, κι αυτό είναι ο εαυτός μας.

Επηρεαζόμαστε κι εμείς από τα νεύματά μας, τις σκέψεις μας,τα συναισθήματα και τη φυσιολογία μας.Για ποια νεύματα μιλάω;Είμαι κοινωνική ψυχολόγος. Μελετώ την προκατάληψη,και διδάσκω σε μια ανταγωνιστική επιχειρηματική σχολή,ήταν λοιπόν αναπόφευκτο ν' ασχοληθώ με τη δυναμική της εξουσίας.Ιδιαίτερα ασχολήθηκα με τη μη λεκτική έκφρασητης εξουσίας και της κυριαρχίας.

Και τι είναι οι μη λεκτικές εκφράσεις της εξουσίας και της κυριαρχίας;Λοιπόν να τι είναι.Στο ζωικό βασίλειο, αφορούν την επέκταση.Έτσι λοιπόν κάνεις τον εαυτό σου μεγάλο, τεντώνεσαι,καταλαμβάνεις χώρο, στην ουσία ανοίγεσαι.Αφορά το άνοιγμα. Κι αυτό ισχύεισε όλο το ζωικό βασίλειο. Δεν περιορίζεται στα πρωτεύοντα.Και οι άνθρωποι κάνουν το ίδιο. (Γέλια)Κάνουν το ίδιο σε περιπτώσεις που έχουν μακροχρόνια εξουσία,αλλά και όταν αισθάνονται ισχυροί στιγμιαία.Κι αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον διότι μας δείχνειπόσο καθολικές και παλαιές είναι αυτές οι εκφράσεις δύναμης.Αυτή η έκφραση που είναι γνωστή ως υπερηφάνεια,έχει μελετηθεί από την Τζέσικα Τρέισι. Έδειξε ότιοι άνθρωποι που γεννιόνται με όρασηκι εκείνοι που είναι εκ γενετής τυφλοί, κάνουν το ίδιοόταν κερδίζουν σε μια φυσική αναμέτρηση.Όταν περνούν τη γραμμή τερματισμού κι έχουν κερδίσει,δεν έχει σημασία αν δεν έχουν δει κανέναν να το κάνει.Κάνουν αυτό.Τα χέρια είναι ψηλά σε σχήμα V, το σαγόνι είναι ελαφρά υπερυψωμένο.Τι κάνουμε όταν νιώθουμε αδύναμοι; Κάνουμε ακριβώςτο ανάποδο. Κλεινόμαστε. Τυλίγουμε τον εαυτό μας.Τον κάνουμε μικρό. Δεν θέλουμε να πέσουμε πάνω στο άτομο που βρίσκεται δίπλα μας.Άρα λοιπόν, οι άνθρωποι και τα ζώα κάνουν το ίδιο πράγμα.Αυτό συμβαίνει όταν βάζεις μαζί μια μεγάληκαι μια μικρή δύναμη. Αυτό που συνηθίζουμε να κάνουμεόταν πρόκειται για την ισχύ, είναι πως συμπληρώνουμε τα νεύματα των άλλων.Αν κάποιος έχει μεγάλη ισχύ απέναντί μας,τείνουμε να κάνουμε τους εαυτούς μας μικρότερους. Δεν τον αντιγράφουμε.Κάνουμε το αντίθετο απ' αυτούς.

Παρατηρώ λοιπόν αυτή τη συμπεριφορά στην αίθουσα διδασκαλίας,και τι βλέπω; Πως οι φοιτητές του Μεταπτυχιακού στη Διοίκηση Επιχειρήσεωνπαρουσιάζουν όλη τη γκάμα των νευμάτων δύναμης.Άνθρωποι που μοιάζουν με καρικατούρες άλφα αρσενικών,μπαίνουν με σιγουριά στο δωμάτιο και κατευθύνονται προς το κέντροπριν αρχίσει το μάθημα, σαν να θέλουν πραγματικά να καταλάβουν το χώρο.Όταν κάθονται, απλώνονται παντού στην αίθουσα.Σηκώνουν τα χέρια τους έτσι.Έχεις άλλους ανθρώπους που καταρρέουν στην κυριολεξίαόταν έρχονται μέσα. Το βλέπεις μόλις μπαίνουν.Το βλέπεις στα πρόσωπά τους και στα κορμιά τους, και κάθονταιστην καρέκλα τους και γίνονται μικροσκοπικοί,και κάνουν αυτό όταν σηκώνουν το χέρι τους.Έχω προσέξει δυο-τρία πράγματα γι' αυτό.Το πρώτο δεν θα σας ξαφνιάσει.Φαίνεται πως σχετίζεται με το φύλο.Οι γυναίκες είναι πολύ πιθανότερο να το κάνουν αυτό, απ' ό,τι οι άνδρες.Οι γυναίκες διαχρονικά αισθάνονται λιγότερο ισχυρές από τους άνδρες,δεν μας κάνει εντύπωση αυτό. Κάτι άλλο όμως που παρατήρησα είναι πωςφαίνεται επίσης να σχετίζεται με το βαθμό με τον οποίοσυμμετείχαν οι φοιτητές, και με το πόσο καλά συμμετείχαν.Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό στην αίθουσα του ΜΒΑ,επειδή η συμμετοχή είναι ο μισός βαθμός.

Οι σχολές διοίκησης επιχειρήσεων παλεύουν με αυτό το χάσμα των βαθμών των δύο φύλων.Έχεις αυτούς τους εξίσου ικανούς άνδρες και γυναίκες, κατά την εισαγωγή,και μετά έχεις αυτές τις διαφορές στους βαθμούς,που φαίνεται να σχετίζονται εν μέρει με τη συμμετοχή.Άρχισα λοιπόν ν' αναρωτιέμαι,έχεις αυτούς τους ανθρώπους που εισέρχονται έτσι,και συμμετέχουν. Αν μπορούσαμε να τους κάνουμε να προσποιούνται,θα τους έκανε αυτό να συμμετέχουν περισσότερο;

Η βασική συνεργάτης μου, η Ντάνα Κάρνεϊ, η οποία είναι στο Μπέρκλεϊ,και εγώ θέλαμε πραγματικά να μάθουμε, μπορείς να προσποιηθείς ώσπου να τα καταφέρεις;Μπορείς να το κάνεις αυτό για μικρό χρονικό διάστημα και ναβιώσεις ένα αποτέλεσμα στη συμπεριφορά που θα σε κάνει να φαίνεσαι πιο ισχυρός;Ξέρουμε πως η γλώσσα του σώματος καθορίζει τις σκέψειςκαι τα συναισθήματα των άλλων για μας. Υπάρχουν πολλές αποδείξεις.Το ερώτημά μας όμως ήταν, καθορίζουντα νεύματά μας τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας για τον εαυτό μας;

Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι το κάνουν.Για παράδειγμα, γελάμε όταν νιώθουμε ευτυχισμένοι,όμως επίσης όταν αναγκαζόμαστε να γελάσουμεκρατώντας ένα στυλό ανάμεσα στα δόντια μας, έτσι, μας κάνει να νιώθουμε ευτυχισμένοι.Ισχύει αμφίπλευρα. Όταν μιλάμε για δύναμη,ισχύει επίσης αμφίπλευρα. Όταν νιώθεις ισχυρός,είναι πιο πιθανό να κάνεις αυτό, αλλά είναι επίσης πιθανόόταν υποκρίνεσαι πως είσαι ισχυρός,έχεις περισσότερες πιθανότητεςνα νιώσεις στ' αλήθεια ισχυρός.

Το επόμενο ερώτημα λοιπόν ήταν,εφόσον ξέρουμε ότι το μυαλό μας επηρεάζει το σώμα μας,μήπως είναι επίσης αλήθεια ότι το σώμα μας αλλάζει το μυαλό μας;Και όταν λέω μυαλό, στην περίπτωση της δύναμης,για τι πράγμα μιλάω;Μιλάω για σκέψεις και αισθήματακαι το είδος των φυσιολογικών πραγμάτων που καθορίζουν τις σκέψεις και τα αισθήματά μας,που στην περίπτωσή μου, είναι οι ορμόνες. Μελετώ τις ορμόνες.Πώς μοιάζει ο εγκέφαλος των ισχυρών,σε αντίθεση με τον εγκέφαλο των ανίσχυρων;Οι ισχυροί άνθρωποι τείνουν να είναι, φυσικά,πιο δυναμικοί, πιο σίγουροι, πιο αισιόδοξοι.Νιώθουν ότι θα κερδίσουν ακόμη και σε παιχνίδια τύχης.Είναι επίσης ικανοί να σκέφτονται πιο αφηρημένα.Υπάρχουν πολλές διαφορές λοιπόν. Παίρνουν περισσότερα ρίσκα.Υπάρχουν πολλές διαφορές μεταξύ των ισχυρών και των ανίσχυρων.Στη φυσιολογία,υπάρχουν επίσης διαφορές σε δύοβασικές ορμόνες: την τεστοστερόνη, που είναι η ορμόνη της κυριαρχίας,και την κορτιζόλη, που είναι η ορμόνη του στρες.Αυτό που βρίσκουμε είναι ότιπολύ ισχυρά αρσενικά άλφα στις ιεραρχίες των πρωτευόντωνέχουν υψηλή τεστοστερόνη και χαμηλή κορτιζόλη,όπως και οι δυναμικοί κι αποτελεσματικοί ηγέτες επίσης έχουνυψηλή τεστοστερόνη και χαμηλή κορτιζόλη.Τι σημαίνει λοιπόν αυτό; Όταν σκέφτεστε τη δύναμη,οι άνθρωποι φέρνουν στο μυαλό τους μόνο την τεστοστερόνη,επειδή αυτή έχει να κάνει με την κυριαρχία.Στην πραγματικότητα η δύναμη έχει σχέση και με τον τρόπο που αντιδρούμε στο στρες.Θέλετε λοιπόν τον ισχυρό ηγέτη που είναι κυρίαρχος,με υψηλή τεστοστερόνη αλλά επιρρεπή στο στρες;Μάλλον όχι, σωστά; Θέλετε αυτόνπου είναι ισχυρός και δυναμικός και κυρίαρχος,αλλά δεν είναι επιρρεπής στο στρες, αυτόν που είναι χαλαρός.

Ξέρουμε πως στις ιεραρχίες των πρωτευόντων, αν ένας άλφαπρέπει να πάρει την αρχηγία, αν ένα πρόσωπο πρέπει ν' αναλάβειαναπάντεχα έναν ρόλο άλφα,μέσα σε μερικές ημέρες, η τεστοστερόνη αυτού του ατόμου ανεβαίνεισημαντικά και η κορτιζόλη του πέφτει σημαντικά.Έχουμε λοιπόν αυτά τα στοιχεία ότι και το σώμα μπορεί να διαμορφώσειτο μυαλό, τουλάχιστον στο επίπεδο του προσώπου,και επίσης πως η αλλαγή των ρόλων μπορεί να διαμορφώσει το μυαλό.Τι συμβαίνει λοιπόν, εντάξει, αλλάζουν οι ρόλοι,τι συμβαίνει όταν το κάνεις αυτό σε μικρή κλίμακα,όπως αυτόν τον μικρό χειρισμό, αυτή τη μικροσκοπική παρέμβαση;Λέτε: «Για δύο λεπτά, θέλω να σταθείς έτσικι αυτό θα σε κάνει να νιώσεις πιο ισχυρός».

Αυτό κάναμε λοιπόν. Αποφασίσαμε να φέρουμε ανθρώπουςστο εργαστήριο και να κάνουμε ένα μικρό πείραμα όπου αυτοί οι άνθρωποιυιοθέτησαν για δύο λεπτά, είτε στάσεις δύναμηςή στάσεις αδυναμίας και θα σας δείξω τώραπέντε από τις στάσεις, αν και πήραν μόνο τις δύο.Να λοιπόν η πρώτη.Ακόμη δύο.Αυτή ονομάστηκε «Η θαυματουργή γυναίκα»από τα ΜME.Μερικές ακόμη.Μπορείτε να στέκεστε, ή να κάθεστε.Κι εδώ είναι οι στάσεις αδυναμίας.Διπλώνεστε και κάνετε τους εαυτούς σας μικρούς.Αυτή εδώ είναι εξαιρετικά χαμηλής δύναμης.Όταν αγγίζεις το λαιμό σου,προστατεύεις τον εαυτό σου.Να λοιπόν τι συμβαίνει. Έρχονται μέσα,φτύνουν σε ένα φιαλίδιο,εμείς επί δύο λεπτά τους λέμε «πρέπει να κάνεις αυτό, ή εκείνο».Δεν βλέπουν εικόνες ή στάσεις. Δεν θέλουμε να τους προϊδεάσουμεμε την ιδέα της δύναμης.Θέλουμε να νιώσουν δυνατοί,σωστά; Επί δύο λεπτά κάνουν αυτό.Έπειτα τους ρωτάμε «πόσο ισχυρός αισθάνεσαι;» σε μια σειρά πραγμάτων,κι έπειτα τους δίνουμε τη δυνατότητα να στοιχηματίσουν,και κατόπιν παίρνουμε, άλλο ένα τεστ σιέλου.Αυτό είναι. Αυτό είναι όλο το πείραμα.

Αυτά είναι τα ευρήματά μας. Η ανοχή κινδύνου, που είναι τα τυχερά παιχνίδια,βρίσκουμε πως όταν βρίσκεστε στη στάση της υψηλήςδύναμης, το 86% από εσάς στοιχηματίζει.Όταν βρίσκεστε στη στάση της χαμηλής δύναμης,μόνο το 60% στοιχηματίζει, κι αυτή είναι μια αισθητά σημαντική διαφορά.Να τα ευρήματά μας, που αφορούν την τεστοστερόνη.Από τη γραμμή αφετηρίας, όταν έρχονται μέσα, οι δυνατοί άνθρωποιβιώνουν μια αύξηση 20%,και οι αδύναμοι άνθρωποι βιώνουν μια μείωση 10%.Ξανά, μέσα σε δύο λεπτά, έχετε αυτές τις αλλαγές.Να και τα αποτελέσματα της κορτιζόλης. Οι δυνατοί άνθρωποιβιώνουν μια μείωση 25% καιοι αδύναμοι άνθρωποι βιώνουν μια αύξηση 15%.Δύο λεπτά οδηγούν σε αυτές τις ορμονικές αλλαγέςπου προγραμματίζουν τον εγκέφαλό σας να είναι είτεαποφασιστικός, άνετος και με αυτοπεποίθηση,είτε επιρρεπής στο στρες και, ξέρετε με αυτή την αίσθησητου κλεισίματος. Όλοι το έχουμε νιώσει αυτό, σωστά;Φαίνεται λοιπόν πως τα νεύματά μας, πράγματι καθορίζουνπώς σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε για τους εαυτούς μας,άρα δεν αφορά μόνο τους άλλους αλλά και εμάς τους ίδιους.Το σώμα μας αλλάζει επίσης το μυαλό μας.

Η επόμενη ερώτηση φυσικά είναιμπορεί μια στάση δύναμης, για λίγα λεπτάν' αλλάξει σημαντικά τη ζωή μας;Αυτό είναι στο εργαστήριο. Είναι αυτή η μικρή δοκιμήδύο λεπτών. Πού μπορείς όμωςνα το εφαρμόσεις;Αυτό ήταν που μας ενδιέφερε φυσικά.Και πιστεύουμε πως αυτό που μετράει,εννοώ,ότι θέλετε να το χρησιμοποιήσετε σε καταστάσεις αξιολόγησηςόπως είναι οι καταστάσεις κοινωνικής απειλής. Όταν αξιολογείστεακόμα και από τους φίλους σας. Όπως στους εφήβους συμβαίνει στο μεσημεριανό τραπέζι.Θα μπορούσε να είναι, ξέρετε, για κάποιους ανθρώπους είναι το να μιλούνσε μια συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου του σχολείου, ή να κάνουν μια ενημέρωση,ή να δώσουν μια ομιλία σαν αυτή,ή να δώσουν μια συνέντευξη για δουλειά.Αποφασίσαμε πως αυτό με το οποίο οι περισσότεροι μπορούν να ταυτιστούν,επειδή οι περισσότεροι το έχουν ζήσει,είναι η συνέντευξη εργασίας.

Δημοσιεύσαμε αυτά τα ευρήματα και τα ΜΜΕενδιαφέρθηκαν και είπαν εντάξει, αυτό πρέπει να κάνειςόταν πηγαίνεις για συνέντευξη εργασίας, σωστά; (Γέλια)Φυσικά τρομοκρατηθήκαμε απ' αυτό και είπαμε,Ω Θεέ μου, όχι, όχι, όχι, δεν εννοούσαμε καθόλου αυτό.Για πολλούς λόγους, όχι, όχι, μην το κάνετε αυτό.Αυτό δεν αφορά εσάς όταν μιλάτε στους άλλους.Αφορά εσάς, όταν μιλάτε στον εαυτό σας. Τι κάνετεπριν από μια συνέντευξη εργασίας; Κάνετε αυτό.Σωστά; Κάθεστε. Κοιτάτε το iphone --ή το Android σας, δεν θέλω ν' αφήσω κανέναν απ' έξω.Κοιτάτε τις σημειώσεις σας,σηκώνετε τους ώμους και κάνετε μικρό τον εαυτό σας,ενώ θα έπρεπε ίσως να κάνετε αυτό,οπως στο μπάνιο ας πούμε, σωστά; Κάντε το. Βρείτε δύο λεπτά.Αυτό θέλαμε λοιπόν να δοκιμάσουμε. Εντάξει;Φέραμε ανθρώπους στο εργαστήριο καιέκαναν είτε στάσεις δύναμης, είτε στάσεις αδυναμίαςκαι περνούν από μια πολύ στρεσογόνα συνέντευξη εργασίας.Διαρκεί πέντε λεπτά. Ηχογραφείται.Κρίνονται επίσης, και οι κριτέςείναι εκπαιδευμένοι να μην απαντούν με νεύματα,ώστε να δείχνουν έτσι. Σαν, φανταστείτενα είναι αυτός ο άνθρωπος που σας παίρνει τη συνέντευξη.Επί πέντε λεπτά δεν αποκαλύπτει τίποτα κι αυτό είναι χειρότερο κι από το να σε διακόπτουν.Οι άνθρωποι το μισούν. Είναι αυτό που η Μαριάννα Λα Φρανς ονομάζει«να πατάς σε κοινωνική κινούμενη άμμο».Ανεβάζει πραγματικά την κορτιζόλη σου αυτό.Αυτή ήταν λοιπόν η συνέντευξη για εργασία, στην οποία τους υποβάλαμε,επειδή θέλαμε να δούμε τι θα συμβεί.Στη συνέχεια τέσσερις προγραμματιστές βλέπουν αυτές τις κασέτες.Δεν έχουν ιδέα για την υπόθεση και τις συνθήκες.Δεν γνωρίζουν ποιος στέκεται σε ποια στάση,και καταλήγουν να βλέπουν αυτές τις κασέτες,και λένε, «Θέλουμε να προσλάβουμε αυτούς τους ανθρώπους,» --αυτούς που είχαν τις δυναμικές στάσεις -- «δεν θέλουμε να προσλάβουμε αυτούς τους ανθρώπουςκαι αξιολογούμε εκείνους τους ανθρώπους, πολύ πιο θετικά επί του συνόλου».Τι το προκαλεί όμως; Δεν έχει να κάνει με το περιεχόμενο του λόγου.Αφορά την παρουσία που φέρνουν στο λόγο.Εμείς, επειδή τους αξιολογούμε για όλες αυτές τις μεταβλητέςπου αφορούν την ικανότητα, όπως πόσο καλά δομημένοςείναι ο λόγος; Πόσο καλός είναι; Ποια είναι τα προσόντα τους;Τέτοια πράγματα δεν επηρεάζονται. Αυτό είναι που επηρεάζεται.Αυτά τα πράγματα. Οι άνθρωποι βγάζουν βασικά τους αληθινούς εαυτούς τους.Φέρνουν τους εαυτούς τους.Φέρνουν τις ιδέες τους, αλλά ως ο εαυτός τους,χωρίς επιρροές επάνω τους.Αυτό είναι που οδηγεί το αποτέλεσμα ή που βοηθά στο αποτέλεσμα.

Όταν λέω στους ανθρώπους γι' αυτό,πως τα σώματά μας αλλάζουν το μυαλό μας και το μυαλό μας μπορεί ν' αλλάξει τη συμπεριφορά μαςκαι η συμπεριφορά μας μπορεί ν' αλλάξει το αποτέλεσμα, μου απαντούν:«Δεν μπορώ --φαίνεται ψεύτικο». Σωστά;Γι' αυτό λέω προσποιηθείτε ώσπου να το καταφέρετε. Δεν μπορώ -- δεν είμαι έτσι εγώ.Δεν θέλω να φτάσω το σκοπό μου και να νιώθω σαν απατεώνας.Δεν θέλω να νιώθω σαν αγύρτης.Δεν θέλω να φτάσω εκεί μόνο για να νιώσω ότι δεν θα έπρεπε να βρίσκομαι εκεί.Αυτό το καταλαβαίνω απόλυτα,διότι έχω να σας πω μια σύντομη ιστορίαγια το να νιώθεις σαν απατεώνας και για το πως δεν θα έπρεπε να είσαι εκεί.

Όταν ήμουν 19, είχα ένα πολύ σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα.Πετάχτηκα έξω από το αυτοκίνητο κι έφερα μπόλικες σβούρες.Πετάχτηκα από το αυτοκίνητο και ξύπνησα με τραύμα στο κεφάλι,στην πτέρυγα αποκατάστασης και με είχαν αποσύρει από το κολέγιο,κι έμαθα πως το I.Q μου είχε μειωθεί κατά δύο τυπικές αποκλίσεις,που ήταν μια τραυματική εμπειρία.Γνώριζα το I.Q. μου επειδή είχα αναγνωριστεί ως ευφυήςκαι με θεωρούσαν προικισμένη ως παιδί.Με βγάζουν λοιπόν από το κολέγιο και προσπαθώ να επιστρέψω.Μου λένε: «Δεν πρόκειται να το τελειώσεις.Υπάρχουν άλλα πράγματα που μπορείς να κάνεις,αλλά αυτό δεν πρόκειται να λειτουργήσει για σένα».Πάλεψα πολύ μ' αυτό και πρέπει να πω ότι,το να σου παίρνουν την ταυτότητά σου, την ουσία σου,και για μένα αυτό ήταν η εξυπνάδα μου,δεν υπάρχει κάτι που να σε κάνει να νιώθεις πιο αδύναμος απ' αυτό.Ένιωθα εντελώς αδύναμη. Δούλευα και δούλευα και δούλευα,και ήμουν τυχερή, και δούλευα και ήμουν τυχερή και δούλευα.

Τελικά αποφοίτησα από το κολέγιο.Μου πήρε τέσσερα χρόνια παραπάνω από τους συμμαθητές μου,και έπεισα κάποιον, την φύλακα άγγελό μου Σούζαν Φίσκε,να με πάρει, κι έτσι κατέληξα στο Πρίνσετον,και σκεφτόμουν πως δεν θα έπρεπε να είμαι εκεί.Είμαι απατεώνας.Την νύχτα πριν από την ομιλία του πρώτου χρόνου,και η ομιλία των πρωτοετών στο Πρίνσετον διαρκεί 20 λεπτάκαι γίνεται μπροστά σε 20 άτομα. Αυτό ήταν.Ήμουν τόσο φοβισμένη ότι θα με ανακάλυπταν την επομένηπου πήρα τη σύμβουλο και είπα «τα παρατάω».«Δεν θα τα παρατήσεις» μου είπε,επειδή έχω στοιχηματίσει σ' εσένα και θα μείνεις.Θα μείνεις και άκου τι θα κάνεις.Θα προσποιηθείς.Θα κάνεις όποια ομιλία σου ζητηθεί να κάνεις.Θα το κάνεις και θα το ξανακάνεις,ακόμη κι αν έχεις παραλύσει από την τρομάρα σουκαι έχεις μια εξωσωματική εμπειρία, ώσπου θα έρθειη στιγμή που θα πεις «Θεέ μου, το κάνω στ' αλήθεια.Έχω γίνει αυτό. Το κάνω πραγματικά».Αυτό ακριβώς έκανα. Πέντε χρόνια στο μεταπτυχιακό τμήμαγια μερικά χρόνια, ήμουν στο Νορθγουέστερν,μετακόμισα στο Χάρβαρντ όπου είμαι ακόμα και δεντο σκέφτομαι πια, αλλά επί πολύ καιρό σκεφτόμουν:«Δεν έπρεπε να είσαι εδώ. Δεν έπρεπε να είσαι εδώ».

Στο τέλος του πρώτου έτους στο Χάρβαρντ,μια φοιτήτρια που δεν είχε μιλήσει σε κανένα μάθημα όλο το εξάμηνο,στην οποία είχα πει, «Κοίτα, πρέπει να συμμετέχεις, αλλιώς θ' αποτύχεις,»ήρθε στο γραφείο μου. Δεν τη γνώριζα καθόλου.Ήρθε μέσα εντελώς καταβεβλημένη και είπε:«Δεν έπρεπε να βρίσκομαι εδώ».Εκείνη ήταν η στιγμή μου, γιατί συνέβησαν δύο πράγματα.Το ένα ήταν πως συνειδητοποίησα,ω Θεέ μου, δεν αισθάνομαι έτσι πλέον. Ξέρετε τι εννοώ.Δεν αισθάνομαι έτσι πλέον αλλά εκείνη έτσι νιώθει και το καταλαβαίνω αυτό το συναίσθημα.Το δεύτερο ήταν ότι έπρεπε να βρίσκεται εκεί!Αφού μπορεί να προσποιηθεί, μπορεί να μεταμορφωθεί σε αυτό.Γι' αυτό της απάντησα: «Κι όμως πρέπει! Πρέπει να βρίσκεσαι εδώ!Και αύριο θα προσποιηθείς,θα κάνεις τον εαυτό σου ισχυρό και ξέρεις,θα --- » (Χειροκρότημα)(Χειροκρότημα)«Θα μπεις στην αίθουσα,και θα κάνεις την καλύτερη παρουσίαση που έγινε ποτέ».Ξέρετε κάτι; Έκανε την καλύτερη παρουσίαση που έγινε ποτέ,κι ο κόσμος γυρνούσε κι έλεγε,ω Θεέ μου, ούτε που την είδα να κάθεται εδώ, ξέρετε». (Γέλια)

Ήρθε σε μένα μήνες αργότερα και συνειδητοποίησαπως δεν είχε προσποιηθεί απλά μέχρι να το καταφέρει,είχε στην πραγματικότητα προσποιηθεί μέχρι να γίνει αυτό.Είχε αλλάξει.Γι' αυτό θέλω να σας πω, μην προσποιήστε μέχρι να το καταφέρετε.Προσποιηθείτε μέχρι να γίνετε αυτό. Ξέρετε; Δεν είναι --Κάντε το αρκετά ώστε να γίνετε αυτό και να το εσωτερικεύσετε.

Το τελευταίο με το οποίο θα σας αφήσω είναι το εξής:Μικρές παρεμβάσεις μπορούν να οδηγήσουν σε μεγάλες αλλαγές.Αυτό λοιπόν είναι δύο λεπτά.Δύο λεπτά, δύο λεπτά, δύο λεπτά.Πριν πάτε στην επόμενη στρεσογόνα κατάσταση αξιολόγησης,δοκιμάστε το, για δύο λεπτά, στο ασανσέρ,στις τουαλέτες, στο γραφείο σας πίσω από κλειστές πόρτες.Αυτό είναι που θέλετε να κάνετε. Διαμορφώστε τον εγκέφαλό σαςν' ανταποκριθεί όσο το δυνατόν καλύτερα στην περίσταση.Ανεβάστε την τεστοστερόνη σας. Κατεβάστε την κορτιζόλη σας.Μην αφήσετε την κατάσταση να σας κάνει να νιώσετε πως δεν τους δείξατε ποιοι είστε.Φροντίστε να νιώσετε πωςπρέπει να πείτε και να δείξετε ποιοι είστε.

Θέλω καταρχήν να σας ζητήσωκαι να δοκιμάσετε τη στάση δύναμης,και να σας ρωτήσω επίσηςνα μοιραστείτε την επιστήμη, επειδή αυτό είναι απλό.Δεν αφορά το εγώ σας. (Γέλια)Διαδώστε το. Μοιραστείτε το με τους ανθρώπους,επειδή αυτοί που μπορούν να το χρησιμοποιήσουν περισσότερο είναι εκείνοιπου δεν έχουν ούτε πόρους ούτε τεχνολογίαούτε αξιώματα, ούτε δύναμη. Δώστε το σ' αυτούςεπειδή μπορούν να το εφαρμόσουν κατ' ιδίαν.Χρειάζονται τα κορμιά τους, προσωπικό χώρο και δύο λεπτά,και αυτό μπορεί ν' αλλάξει σημαντικά την πορεία της ζωής τους.Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)(Χειροκρότημα)

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Ακούμε πραγματικά;

«Είστε καλά ή να βάλω τις φωνές;»

Ο Γιαννάκης άκουγε αυτά τα λόγια μικρός στο χωριό και ήξερε ότι η μητέρα του ετοιμαζόταν να φωνάξει γιατρό ή βοήθεια αν τα παιδιά δεν ήταν καλά. Η Ελενίτσα άκουγε αυτά τα λόγια όταν γυρνούσε ο πατέρας στο σπίτι και ήξερε ότι μια αρνητική απάντηση θα προκαλούσε το θυμό του. Ο Γιώργος σήμερα, πατέρας δύο αγοριών, «προειδοποιεί» ότι ετοιμάζεται να ξεσηκώσει το σπίτι με τραγούδι, χορό, παιχνίδι για να ανεβάσει τη διάθεση των παιδιών του. Ξεκινά μια τρελή, διασκεδαστική πορεία η οποία παρασύρει τα πάντα και τους πάντες στο σπίτι, σε αυτήν. Έχουν μάθει πλέον τα παιδιά να εκμεταλλεύονται αυτή την «απειλή» για να μοιράζονται με τον πατέρα τους ξέγνοιαστες, απολαυστικές στιγμές χαράς και ευτυχίας.

Και όμως, όλα τα παιδιά άκουγαν τις ίδιες λέξεις, στην ίδια γλώσσα. Η ακοή (hearing) αν δεν υπάρχει κάποιο οργανικό πρόβλημα, απλά συμβαίνει. Το πώς ακούμε όμως, τι ακούμε και τι κατανοούμε εξαρτάται από άλλες διαδικασίες που σπάνια αντιλαμβανόμαστε ή ασχολούμαστε με αυτές. Η ακοή με προσοχή (listening) έχει να κάνει με την συνειδητή εστίαση της προσοχής με διαφορετικό τρόπο και την παρατήρηση. Παρατηρείς όταν τολμάς να βγαίνεις έξω από την ασφάλεια των κεκτημένων σου. Ας το εξετάσουμε όμως βιωματικά. Η δημιουργική σκέψη είναι βιωματική γιατί η ζωή μας είναι μόνο γεγονότα.

Πόσο εύκολο είναι να σου λέει κάποιος τον πόνο ή τα προβλήματα του και εσύ «απλά» να ακούς χωρίς να έχεις την ανάγκη να συμβουλέψεις, να πεις την άποψη σου, να κατευθύνεις το συναίσθημα του, να τον βγάλεις από τη θέση που βρίσκεται; Πόσο εφικτό είναι να μην συνεισφέρεις την άποψη σου αν δεν τη ζητήσει ο άλλος με λόγια, «εσύ τι νομίζεις;»

Η αλήθεια είναι ότι σχεδόν ποτέ δεν ακούμε αντικειμενικά και με πλήρη προσοχή. Ακούμε αυτά που θέλουμε και κατανοούμε αυτά που πιστεύουμε ήδη. Αυτό συμβαίνει γιατί ακούμε με το νου αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε. Ο νους (το Εγώ, το αριστερό ημισφαίριο για όσους παρακολουθούν τα άρθρα της στήλης) φιλτράρει τις πληροφορίες μέσα από τις ανάγκες, τις απόψεις, τις πεποιθήσεις, τις επιθυμίες, τους φόβους του.

Έτσι, όταν ο άλλος μιλάει, εσύ σκέφτεσαι πώς αυτό που λέει ταιριάζει με όσα ήδη ξέρεις, πώς σε επηρεάζει ή άποψη του, το καθαριστήριο που πρέπει να πας το απόγευμα, ένα σημαντικό τηλεφώνημα που ξέχασες να πάρεις το πρωί, πώς είναι έτσι τα μαλλιά του, τα ρούχα του, ότι βαριέσαι και θέλεις να φύγεις, έχεις και ένα σημαντικό ραντεβού να προλάβεις, διερωτάσαι γιατί τα λέει όλα αυτά και τι να θέλει από σένα κ.λ.π.

Είμαστε τόσο απασχολημένοι με αυτόν τον εσωτερικό διάλογο, που τις περισσότερες φορές δεν αντιλαμβανόμαστε καν, ώστε είναι αδύνατον να εστιάσουμε απόλυτα την προσοχή μας στον άλλον και να ακούσουμε πραγματικά. Καμιά προσπάθεια και καμιά επιβολή δεν πρόκειται να σταματήσει τον εσωτερικό θόρυβο και να μας επιτρέψει να αφιερώσουμε πλήρως την προσοχή μας στον άλλον. Ο εαυτός μας θέλει να ελέγχει, να προλαβαίνει, να αμυνθεί, να βρίσκεται σε ετοιμότητα για τυχόν επίθεση. Είτε αντιλαμβανόμαστε είτε όχι τον εσωτερικό διάλογο, συμβαίνει διαρκώς και βρίσκεται έξω από τον έλεγχο μας μέχρι να αποφασίσουμε συνειδητά να του δώσουμε την προσοχή μας. Ακριβώς ότι θέλουν και οι άλλοι από μας αλλά αδυνατούμε να το πετύχουμε εξωτερικά αν δεν το κάνουμε πρώτα εσωτερικά.

Σίγουρα δεν είναι κάτι που έχουμε καλλιεργήσει ούτε έχουμε εκπαιδευτεί να κάνουμε. Είναι μια διαδικασία που μας βγάζει από τη ζώνη άνεσης και απειλεί συθέμελα τα κεκτημένα του Εγώ. Μάλιστα έχουμε πλέον διάφορους τρόπους να αποφεύγουμε να ακούμε με προσοχή τον εαυτό μας, αφού μας τρομάζει τι μπορεί να ανακαλύψουμε:

• Έχουμε μόνιμα αναμμένη την τηλεόραση ως «χαλί» στη γυμνή ζωή μας και ως παρέα στην εσωτερική μας μοναξιά.
•  Διασκεδάζουμε, περπατάμε, τρέχουμε, ταξιδεύουμε με δυνατή μουσική στ’ αυτιά μας - κάτι που ενθαρρύνει και βοηθάει η τεχνολογία και τα σύγχρονα gadget.
• Ζούμε μόνιμα στο παρελθόν και στο μέλλον αναπαράγοντας στη φαντασία μας παλιά γεγονότα φτιάχνοντας σενάρια βάση αυτών (των παρελθοντικών γεγονότων) για το μέλλον. Έτσι πιστεύουμε ότι οχυρωνόμαστε στο αναπάντεχο που δεν έχουμε μάθει να δεχόμαστε και δεν εμπιστευόμαστε.
• Μιλάμε ακατάπαυστα στο τηλέφωνο, σε παρέες, γραπτώς με μηνύματα, διαδικτυακά πιστεύοντας ότι έτσι επιτυγχάνουμε την επικοινωνία και την επαφή που έχουμε ανάγκη, ουσιαστικά αποφεύγοντας να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας.
• Ερμηνεύουμε τη μοναχικότητα ως μοναξιά και θεωρούμε βαρετή και αρνητική την παρέα του εαυτού μας. Δημιουργούμε σχέσεις περιστασιακές, επιφανειακές, ευκαιριακές για να καλύπτουμε το εσωτερικό κενό για να μη μένουμε μόνοι.

Πάντα η κατανόηση αφορά προσωπική, αντικειμενική παρατήρηση της ίδιας της ζωής μας:

• Ο Γιαννάκης ρωτάει τη δασκάλα να του εξηγήσει, γιατί δεν κατάλαβε αυτό που μόλις είπε. Η δασκάλα επαναλαμβάνει τα ίδια ακριβώς λόγια λίγο πιο αργά ή λίγο πιο δυνατά, λες και ο Γιαννάκης είναι κουφός.
• Ο γονιός υποθέτει και συμπεραίνει για το παιδί του χωρίς να ρωτήσει (με την πρόθεση να παραμείνει ανοιχτός χωρίς απόψεις, χωρίς να προαποφασίζει) γιατί πιστεύει ότι γνωρίζει το «δικό του» παιδί… το ίδιο συμβαίνει συχνά και ανάμεσα στους συντρόφους που θεωρούν ο ένας τον άλλον δεδομένο.
• Στο φούρνο η υπάλληλος είναι χαμένη στις σκέψεις της και δεν σε κοιτάει στα μάτια ούτε ασχολείται πραγματικά μαζί σου, παρά εκτελεί μηχανικά τις πράξεις στην ταμειακή. Αλλά ούτε και εσύ της δίνεις περισσότερη σημασία αφού θεωρείς έλλειψη σεβασμού εκ μέρους της την «αδιαφορία» της στο πρόσωπο σου.

Μιλάμε αλλά δεν ακούμε. Ακούμε αλλά όχι με προσοχή – όχι με εστιασμένη την προσοχή μας. Η ακοή με προσοχή αφορά πάντα το παρόν. Είναι η αντικειμενική παρατήρηση που γίνεται με όλες τις αισθήσεις, με όλη την ενέργεια σου, με τη συνειδητή και εστιασμένη θέληση σου. Αφορά να βρίσκεσαι εδώ, τώρα. Δεν μπορείς να βρίσκεσαι ταυτόχρονα στο παρελθόν ή στο μέλλον και την ίδια στιγμή να βρίσκεσαι στο παρόν. Ο τεμαχισμός του χρόνου σε γραμμική πραγματικότητα είναι ιδιότητα του αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου. Η ακοή με προσοχή στο παρόν είναι λειτουργία του δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου.

Τότε ακούμε πολύ περισσότερα από τις λέξεις που προφέρονται: κοιτάμε τον άλλον στα μάτια, παρατηρούμε τη γλώσσα του σώματος του, την έκφραση του προσώπου του. Ακούμε τον τόνο της φωνής, το ύφος της έκφρασης, παρατηρούμε την επιλογή των λέξεων, τη διαδικασία της σκέψης του μέσα από τις εικόνες που μας δίνει. Ακούμε τις παύσεις χωρίς να νοιώθουμε την ανάγκη να τις γεμίζουμε με δικές μας λέξεις, δικές μας απόψεις. Είναι σημαντικές οι παύσεις, όσο σημαντικές είναι στη μουσική, για να είναι μελωδία και όχι θόρυβος.

Τότε συμμετέχουμε ενεργητικά σε αυτά που ακούμε. Τότε σεβόμαστε αυτόν που μιλά (και τον εαυτό μας γιατί νοιώθουμε ασφάλεια) και είμαστε πρόθυμοι να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε τη δική του πραγματικότητα. Ακούμε βιωματικά. Διακόπτουμε μόνο με ερωτήσεις που μας δίνουν τις απαραίτητες διευκρινήσεις που χρειαζόμαστε για να συμπληρώσουμε την εικόνα που ο άλλος μας δίνει και όχι αυτήν που θέλουμε να δημιουργούμε μόνοι μας υποθέτοντας, κρίνοντας και συμπεραίνοντας.

Γιατί ο καθένας έχει μια εντελώς υποκειμενική, προσωπική πραγματικότητα. Ακούω ουσιαστικά σημαίνει ότι είμαι πρόθυμος να «μπω» στη δική του πραγματικότητα, χωρίς να φοβάμαι να «εγκαταλείπω» τη δική μου. (Δεν εγκαταλείπουμε τίποτα στην πραγματικότητα). Δεν είναι «σωστή» ή «λάθος» οποιαδήποτε πραγματικότητα. Είναι απλά αυτό που είναι.

«Αν θέλεις να κατακτήσεις την ευτυχία, πρέπει να προχωρήσεις πέρα από το Εγώ σου και τον εσωτερικό διάλογο. Πρέπει να πάρεις την απόφαση να παραιτηθείς από την ανάγκη ελέγχου, την ανάγκη να σε αποδέχονται και την ανάγκη της κριτικής. Αυτά είναι τα τρία πράγματα που το Εγώ κάνει όλη την ώρα. Είναι σημαντικό να τα εντοπίζεις, κάθε φορά που εμφανίζονται» (Deepak Chopra).

Όταν ακούς με αυτόν τον τρόπο, τότε μπορείς να αντικρίζεις με εμπιστοσύνη τη ζωή, να είσαι αυθεντικός, να βασίζεσαι στη διαίσθηση σου (όχι το ένστικτο), να είσαι αυθόρμητος (όχι παρορμητικός). Η ακοή με προσοχή είναι η πρώτη πράξη αγάπης, συμπόνιας, κατανόησης.

Πηγή: http://enallaktikimathisi.blogspot.gr/

Αντικλείδι , http://antikleidi.com

13 φωτογραφίες αλλάζουν τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα

“Αν αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα, τότε θα αλλάξουν και τα ίδια τα πράγματα”, έχει πει ο Wayne W. Dyer, δημοφιλής Αμερικανός καθηγητής αυτοβελτίωσης, συγγραφέας και ομιλητής. Από τη φράση αυτή εμπνεύστηκε η φωτογράφος με καταγωγή από την Νότια Αφρική, Anelia Loubser και δημιούργησε τη συλλογή της με τίτλο “Alienation” (αποξένωση).

Οι φωτογραφίες της είναι απίθανες και πραγματικά περνούν το μήνυμα που στόχευε να δώσει. Δείχνουν πρόσωπα ανθρώπων, αλλά από μια άλλη οπτική, τέτοια ώστε εκ πρώτης όψεως να θυμίζουν περισσότερο εξωγήινους.

Πώς το πέτυχε; Απλά τράβηξε τις φωτογραφίες ανάποδα, έτσι ώστε το μέτωπο των εικονιζόμενων να παίρνει τη θέση του στόματος. Σε όλες τις εικόνες παίζει όμορφα με τη σύνθεση και τις εκφράσεις, που μιμούνται μέσω των ρυτίδων το κάτω μέρος του προσώπου μας.

Το αποτέλεσμα είναι τα πορτρέτα να φαίνονται πολύ φυσικά και όσοι τα βλέπουν εύκολα μπερδεύονται στην αρχή. Αν αφιερώσουν, όμως, λίγο χρόνο, τότε θα καταλάβουν ότι δεν πρόκειται για εξωγήινους, αλλά για πραγματικούς ανθρώπους.

Μέσω της συλλογής αυτή η Loubser ήθελε να δείξει πόσο πολύ μπορεί να αλλάξει κάτι, αν έστω και μια φορά το κοιτάξεις διαφορετικά και το πέτυχε. “Αυτή η συλλογή μπορεί να προκαλέσει τον θεατή. Και το πετυχαίνει μόνο και μόνο από τη δημιουργική σκέψη που ακολουθεί το concept”.

Προσπαθήστε να παρατηρήσετε προσεκτικά για λίγο τις παρακάτω φωτογραφίες και θα καταλάβετε τι εννοεί η φωτογράφος.

_________

  Πηγή: pathfinder.gr

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Ο Αλχημιστής - η καρδιά

- Γιατί πρέπει ν'ακούμε την καρδιά? ρώτησε το αγόρι εκείνη τη μέρα, καθώς έστηναν τη σκηνή.

-Γιατί όπου είναι η καρδιά σου, εκεί είναι και ο Θησαυρός σου.

- Η καρδιά μου είναι ταραγμένη, είπε το αγόρι. Βλέπει όνειρα, συγκινείται, είναι ερωτευμένη με μια γυναίκα της ερήμου. Μου ζητά πράγματα και, πολλές νύχτες, όταν τη σκέφτομαι, δε μ'αφήνει να κοιμηθώ.

-Αυτό είναι καλό. Η καρδιά σου είναι ζωντανή. Συνέχιζε ν'ακούς αυτά που έχει να σου πει.

Τις επόμενες τρεις μέρες συνάντησαν πολλούς πολεμιστές και διέκριναν άλλους στον ορίζοντα. Η καρδιά του αγοριού άρχισε να μιλάει για το φόβο. Διηγιόταν στο αγόρι ιστορίες που είχε ακούσει από την ψυχή του Κόσμου, ιστορίες ανθρώπων πυυ είχαν ξεκινήσει μάταια σε αναζήτηση θησαυρών. Μερικές φορές τρόμαζε το αγόρι με τη σκέψη οτι δε θα κατάφερνε να βρει το Θησαυρό ή ότι Θα πέθαινε στην έρημο. Αλλες φορές έλεγε στο αγόρι ότι αισθανόταν ήδη ικανοποιημένη, αφού είχε βρει κιόλας μια αγάπη και πολλά χρυσά νομίσματα.

-Η καρδιά μου με προδίδει, είπε το αγόρι στον αλχημιστή, όταν έκαναν στάση για να ξεκουραστούν τα άλογα. Δε Θέλει να συνεχίσω.

-Αυτό είναι καλό. Αποδεικνύει ότι η καρδιά σου είναι ζωντανή. Είναι φυσικό να φοβάσαι να ανταλλάξεις μ'ένα όνειρο όσα έχεις καταφέρει μέχρι τώρα.

-Τότε γιατί πρέπει ν'ακούω την καρδιά μου?

-Γιατί ποτέ δε Θα καταφέρεις να την κάνεις να βουβαθεί. Ακόμη κι αν προσποιηθείς ότι δεν ακούς τι σου λέει, αυτή Θα είναι μέσα στο στήθος σου, επαναλαμβάνοντας πάντα αυτό που σκέφτεται για τη ζωή και τον κόσμο.

- Ακόμη κι αν με προδώσει?

-Προδοσία είναι το απροσδόκητο χτύπημα. Αν γνωρίζεις καλά την καρδιά σου, δε θα σε αιφνιδιάσει ποτέ. Γιατί Θα γνωρίζεις τα όνειρα και τις επιθυμίες σου και θα ξέρεις πώς ν'αντιδράσεις. Κανείς δεν μπορεί ν'αγνοήσει την καρδιά του. Επομένως, είναι καλύτερα ν'ακούς τι σου λέει. Για να μην καταφέρει ποτέ να σε αιφνιδιάσει.

Το αγόρι εξακολουθούσε ν'ακούει την καρδιά του, ενώ προχωρούσαν στην έρημο. Σιγά σιγά έμαθε τις πονηριές και τα κόλπα της, έμαθε να τη δέχεται όπως ήταν. Τότε το αγόρι έπαψε να φοβάται κι έπαψε και η επιθυμία του να γυρίσει πίσω, γιατί κάποιο απόγευμα η καρδιά του του είπε ότι ήταν ευχαριστημένη.

“Μπορεί να διαμαρτύρομαι μερικές φορές”, έλεγε η καρδιά του , “επειδή είμαι μια καρδιά ανθρώπου και οι καρδιές των ανθρώπων είναι έτσι. Φοβούνται να πραγματοποιήσουν τα μεγαλύτερα τους όνειρα επειδή νομίζουν ότι δεν το αξίζουν η ότι δεν θα τα καταφέρουν. Εμείς οι καρδιές πεθαίνουμε από το φόβο μόνο και μόνο που σκεφτόμαστε αγάπες που έφυγαν για πάντα, στιγμές που θα μπορούσαν να είναι καλές και δεν ήταν, θησαυρούς που θα μπορούσαν να είχαν ανακαλυφθεί κ’ όμως έμειναν για πάντα θαμμένοι στην άμμο. Γιατί όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει στο τέλος υποφέρουμε πολύ.”

-Η καρδιά μου φοβάται τον πόνο, είπε το αγόρι

-Πες της ότι ο φόβος του πόνου είναι χειρότερος και από τον ίδιο τον πόνο. Και ότι καμία καρδιά δεν υπέφερε ποτέ όταν ξεκίνησε να αναζητήσει τα όνειρα της, γιατί κάθε στιγμή αναζήτησης είναι μια στιγμή συνάντησης με την αιωνιότητα.”

by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com

Η μοναξιά

Χωρίς τη μοναξιά, η Αγάπη δεν θα μείνει πολύ δίπλα σας.

Επειδή και η Αγάπη χρειάζεται ξεκούραση, για να μπορεί να ταξιδεύει στους ουρανούς και να εκδηλώνεται με άλλους τρόπους.

Χωρίς τη μοναξιά δεν επιβιώνει κανένα φυτό και κανένα ζώο, κανένα έδαφος δεν παράγει για πολύ, κανένα παιδί δεν μπορεί να μάθει για τη ζωή, κανένας καλλιτέχνης δεν καταφέρνει να δημιουργήσει, καμιά δουλειά δεν είναι δυνατό να αναπτυχθεί και να μεταμορφωθεί.

Η μοναξιά δεν είναι η απουσία της Αγάπης αλλά το συμπληρωμά της.

Η μοναξιά δεν είναι απουσία συντροφιάς , αλλά η στιγμή κατά την οποία η ψυχή μας είναι ελεύθερη να μας μιλήσει και να μας βοηθήσει να πάρουμε αποφάσεις για τη ζωή μας.

Έτσι , ας είναι ευλογημένοι εκείνοι που δεν φοβούνται τη μοναξιά. Που δεν τρομάζουν από τη συντροφιά του εαυτού τους, που δεν απελπίζονται ψάχνοντας κάτι να τους απασχολήσει, να τους διασκεδάσει, να το κρίνουν.

Γιατί όποιος δεν μένει ποτέ μόνος δεν γνωρίζει πια τον εαυτό του. Και όποιος δεν γνωρίζει τον εαυτό του φοβάται το κενό.

Όμως το κενό δεν υπάρχει. Στην ψυχή μας κρύβεται ένας τεράστιος κόσμος, που περιμένει να τον ανακαλύψουμε. Βρίσκεται εκεί με τη δύναμή του ανέπαφη, αλλά είναι τόσο καινούριος και τόσο δυνατός, που φοβόμαστε να αποδεχτούμε την υπαρξή του.

Γιατί αν ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε, θα αναγκαστούμε να αποδεχτούμε πως μπορούμε να πάμε πολύ πιο πέρα απ ότι έχουμε συνηθίσει. Κι αυτό μας τρομάζει. Καλύτερα να μην ρισκάρουμε τόσο, αφού εξάλλου μπορούμε να πούμε : "δεν έκανα ότι έπρεπε επειδή δε με άφησαν".

Είναι πιο βολικό. Είναι πιο σίγουρο. Και ταυτόχρονα είναι παραίτηση από την ίδια τη ζωή μας.

Αλίμονο σε αυτούς που προτιμούν να λένε σε όλη τους τη ζωή :" δεν είχα καμία ευκαιρία".

Γιατί κάθε μέρα θα βουλιάζουν όλο και πιο βαθιά στο πηγάδι των ορίων τους και θα ρθει μια στιγμή που δεν θα έχουν πια τις δυνάμεις για να βγουν και να ξαναδούν το φως που λάμπει μέσα από το άνοιγμα πάνω από τα κεφάλια τους.

Το χειρόγραφο της Άκρα -  Paulo Coelho

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com