o cosmos mas

Τρίτη 28 Απριλίου 2015

Toύρτα των ....αγγέλων

Μια τούρτα ανάλαφρη, εντυπωσιακή σε όγκο, νόστιμη και υγιεινή, διότι δεν περιέχει λιπαρά και χολιστερόλη. Μια βάση τούρτας σε πολλές παραλλαγές!

Συστατικά

12 ασπράδια σε θερμοκρασία δωματίου
3 βανίλιες σκόνη
1 κούπα αλεύρι για όλες τις χρήσεις,
¾ της κούπας ζάχαρη ψιλή
Μισή κούπα ζάχαρη άχνη
1,5 κ. γλ. Κρεμόριο από τα σούπερ μάρκετ
¼ κ. γλ. Αλάτι
1 κουτί 500 γρ. φυτική ρευστή κρέμα γάλακτος κρετόρε, που θα την χτυπήσουμε στο μίξερ με 3-4 κ.σ. ζάχαρη άχνη και 2 βανίλιες.
1 κουτί ανανά σε σιρόπι ή άλλου είδους κομπόστα σε κομματάκια ή φρέσκιες φράουλες
Κερασάκια μαρασκίνο για το χρώμα ψιλοκομμέν
α

Οδηγίες

Χρησιμοποιούμε φόρμα βαθιά και με αποσπώμενο πάτο, αβουτύρωτη.
Κοσκινίζουμε το αλεύρι με την άχνη.
Στο μίξερ χτυπάμε δυνατά τα ασπράδια με το κρεμόριο και το αλάτι μέχρι να πήξουν αρκετά. Ρίχνουμε λίγη λίγη τη ζάχαρη την ψιλή και συνεχίζουμε το χτύπημα σε μέτρια ταχύτητα, μέχρι να έχουμε μια μαρέγκα λευκή, πηκτή και γυαλιστερή που να στέκεται. Συνολικός χρόνος χτυπήματος περίπου 15 λεπτά.
Σταματάμε το χτύπημα και με μια σπάτουλα ανακατεύουμε απαλά το αλεύρι λίγο λίγο στη μαρέγκα. Το ανακάτεμα το κάνουμε απαλά από κάτω προς τα πάνω με αργές κινήσεις για να μη μας ξεφουσκώσει η μαρέγκα.
Βάζουμε το μείγμα μας σε αβουτύρωτη φόρμα ειδική για άγγελος τούρτα που είναι βαθιά ή σε φόρμα με αποσπώμενο πάτο κοινή αλλά χωρίς σχέδιο βαθιά όμως.
Ψήνουμε στους 180ο περίπου 40 λεπτά. Δοκιμάζουμε προς το τέλος του χρόνου αυτού, αν η οδοντογλυφίδα βγαίνει καθαρή είναι έτοιμο, αν όχι, συνεχίζουμε για λίγο ακόμα το ψήσιμο.

Βγάζουμε το κέικ από το φούρνο και όπως είναι με τη φόρμα το αναποδογυρίζουμε αμέσως σε σχάρα μαζί με τη φόρμα και το αφήνουμε να κρυώσει.
Όταν κρυώσει, με τη βοήθεια του μαχαιριού ξεκολλάμε τα τοιχώματα του κέικ μας. Επίσης αφαιρούμε και τον πάτο της φόρμας, όπως δείχνει η φωτό.
Βάζουμε το κέικ μας σε πιατέλα και αφαιρούμε με τη βοήθεια πριονωτού μαχαιριού ή κλωστής το 1 / 3 του κέικ μας οριζόντια. Από το υπόλοιπο αφαιρούμε, αφού σκάψουμε, το εσωτερικό του και αφήνουμε ένα εκατοστό από τα τοιχώματά του. Πρώτα καλό είναι να χαράξουμε με ένα πριονωτό μαχαίρι το ένα εκατοστό από τα τοιχώματα και μετά να αφαιρέσουμε τη γέμιση.
Μερικά κομμάτια από τα κομμάτια κέικ που έχουμε αφαιρέσει, τα βάζουμε και κλείνουμε την τρύπα της φόρμας στο κέντρο.
Χτυπάμε την φυτική κρέμα στο μίξερ στη μεσαία ταχύτητα με τις βανίλιες μέχρι να πήξει ελαφρά. Προσθέτουμε και τη ζάχαρη και συνεχίζουμε το χτύπημα μέχρι η σαντιγί μας να στέκεται. Προσοχή μην την παραχτυπήσετε γιατί θα «κόψει».
Στραγγίζουμε πολύ καλά τον ανανά και τον κόβουμε σε μικρά κομματάκια, στεγνώνουμε πάλι σε χαρτί κουζίνας πολύ καλά. Ψιλοκόβω και τα κερασάκια και τα ανακατεύω όλα μαζί με προσοχή στη μισή σαντιγί μας. Κρατώ το άλλο μισό στην άκρη.
Με το μείγμα αυτό, θα γεμίσουμε το χώρο που έχουμε σκάψει στο κέικ μας και θα βάλουμε και σε όλη την επιφάνεια του κομμένου, στη συνέχεια θα σκεπάσουμε με το 1 / 3 του κέικ που έχουμε κρατήσει. Με την υπόλοιπη μισή σαντιγί που κρατήσαμε και με τη βοήθεια μιας σπάτουλας, καλύπτουμε ολόγυρα το κέικ μας. Το στολίζουμε με κομμάτια ανανά και όπως εμείς επιθυμούμε.

Λίγα μυστικά ακόμα

Μια συνταγή που με λεπτομέρειες είχε δείξει και η Βέφα, αλλά πρωτοέγραψε και η Χρύσα Παραδείση για αυτήν το 64. Η αναζήτηση στο νετ μου πρόσθεσε πολλές γνώσεις σχετικά με αυτό το κέικ, παντεσπάνι.
Η συνταγή είναι βασισμένη στo αμερικάνικο κέικ τροφίμων Angel, συνταγή του 19^ου αιώνα, που στην ουσία είναι ένα παντεσπάνι φτιαγμένο σε ειδική φόρμα και μπορούμε να κάνουμε πολλές παραλλαγές με αυτό. Καλό είναι να έχουμε την ειδική φόρμα για αυτό το κέικ. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και φόρμα σιλικόνης, αλλά το κέικ μας θα «καθίσει» λίγο. Αν δεν μας πειράζει, ας το φτιάξουμε και εκεί

Άλλες παραλλαγές

Μπορούμε αυτή τη γέμιση να την χρησιμοποιήσουμε σε αυτό το κέικ, αφού το χωρίσουμε σε τρεις πάτους.
Μπορούμε να χωρίσουμε το κέικ σε 3 πάτους και να βάλουμε τη γέμιση της αρεσκείας μας. Μια καλή ιδέα είναι είναι και λέμον καρτ στα ενδιάμεσα στρώματα και από έξω σκέτη σαντιγί.
Μπορούμε να αδειάσουμε το εσωτερικό του κέικ και να το γεμίσουμε με παγωτό και να μπει στην κατάψυξη. Λίγη ώρα πριν να το σερβίρουμε, το βγάζουμε εκτός ψυγείου και το σερβίρουμε
Μπορούμε να το αφήσουμε άκοπο και να το περιχύσουμε με διάφορες σάλτσες φρούτων που θα φτιάξουμε εμείς.
Μπορούμε να το αφήσουμε άκοπο και να το περιχύσουμε με γλάσο λεμονιού και να έχει θαυμάσια γεύση και έτσι
Επίσης να τυλίξουμε με σκέτη σαντιγί.

Για το γλάσο λεμονιού

Ανακατεύουμε 1,5 κούπα ζάχαρη άχνη, 1 κ.γλ. ξύσμα λεμονιού και 2 κ.σ. χυμό λεμονιού και προαιρετικά μαζί 2 κ. σ. βούτυρο
Θέλουμε να έχει μέτρια πυκνότητα ώστε όταν το περιχύσουμε να τρέξει παχύρευστο στα πλάγια του κέικ. Στην περίπτωση που είναι αραιό, προσθέτω ζάχαρη επιπλέον.
Επειδή η υφή του είναι σαν βαμβάκι, το κόβουμε με πριονωτό μαχαίρι.

Προφιτερόλ γρήγορο

Προστέθηκε από Hlianna, Κυριακή, 05 Απρίλιος 2015

none

Περιγραφή

Πιο γρήγορο προφιτερόλ, δε γίνεται. Πλούσια κρέμα σοκολάτας και μπισκότα.

Συστατικά

Μπισκότα σαβαγιάρ 2 ανά ποτήρι περίπου ή 15 με 20 για μπολ.

Για την κρέμα σοκολάτας:

1,2 lt γάλα πλήρες ή μισό μισό με κρέμα γάλακτος
50 γρ. κακάο σκόνη
120 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
400 γρ. ζάχαρη ή και λιγότερη
2 βανίλιες σκόνη ή 1 κ.γλ. εσάνσ βανίλιας
2κ.σ. βούτυρο

Για τη σαντιγί:

500 γρ. κρέμα γάλακτος φυτική ή μια μόρφατ μεταλλικό κουτί παγωμένη και χτυπημένη πολύ καλά στο μίξερ με
2 κ.σ. ζάχαρη άχνη
1 βανίλι
α

Οδηγίες

Για την κρέμα σοκολάτας: Βάζουμε σε μια κατσαρόλα το αλεύρι και το κακάο κοσκινισμένα. Προσθέτουμε τη ζάχαρη και το γάλα, ανακατεύουμε και τα βράζουμε για 8-10 λεπτά, μέχρι να δέσει η κρέμα σοκολάτας.
Ρίχνουμε προς το τέλος τη βανίλια και κατεβάζουμε από τη φωτιά. Προσθέτουμε το βουτυρο, ανακατεύουμε να γιαλίσει και βάζουμε μεμβράνη στην επιφάνεια της κρέμας για να μην πιάσει κρούστα και την αφήνουμε να κρυώσει.
Για τη σαντιγί: Χτυπάμε στο μίξερ την κρέμα γάλακτος με τη ζάχαρη άχνη και τη βανίλια, μέχρι να γίνουν σαντιγί και την βάζουμε στο ψυγείο.
Σε μπολ ή ποτήρια βάζουμε κάτω κρέμα σοκολάτα, σαντιγί, μπισκότα κομμένα στα 2, και επαναλαμβάνουμε , όσες στρώσεις θέλουμε, τελειώνουμε με σαντιγί.

Λίγα μυστικά ακόμα

Προφιτερόλ

Ποια λάθη των γονιών κάνουν τα παιδιά κακομαθημένα;

Η ΣΧΕΣΗ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΩΝ

Σχεδόν καθημερινά αντιμετωπίζω γονείς σε κρίση. Γονείς οι οποίοι δεν είναι σίγουροι, αν χειρίζονται σωστά τις σχέσεις τους με τα παιδιά τους. Γονείς σε απόγνωση, οι οποίοι απελπισμένα ψάχνουν να βρουν οδηγά σημεία για τη σωστή ανατροφή των παιδιών τους.

Γράφει ο ψυχίατρος Παύλος Σακκάς. Απόσπασμα από το σύγγραμμα "Η Ψυχιατρική Αλλιώς" Ιατρικές εκδόσεις ΒΗΤΑ.

Καταστάσεις απλές, όπως παραδοσιακές οικογένειες, με ένα ή δύο παιδιά, αλλά και καταστάσεις περίπλοκες, με ελεύθερες σχέσεις γονέων και παιδιά από προηγούμενους, διαλυμένους γάμους. Και σε όλες τις αγωνιώδεις απορίες των γονέων, κυριαρχούν οι ενοχές, μήπως δεν συμπεριφέρονται σωστά στα παιδιά τους. Παιδιά, που σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να είναι και πάνω από 20 ή 30 ετών!

Τα αίτια και εδώ είναι ιστορικά. Τα παιδιά μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν ένα προσάρτημα στην παραδοσιακή οικογένεια. Ο πατέρας αφέντης πήγαινε μπροστά, η σύζυγος ακολουθούσε και τα παιδιά τελευταία. Και μάλιστα τα παιδιά ακολουθούσαν με ηλικιακή σειρά. Δηλαδή η αξία τους στο οικογενειακό κάδρο, ήταν ανάλογη με τη σειρά γέννησής τους. Δεν υπήρχε αμφισβήτηση στον ρόλο των μελών της οικογένειας. Οι γονείς έδιναν εντολές και τα παιδιά, ανάλογα με τις δυνατότητές τους, τις εκτελούσαν.

Όποιος πίστευε ότι το πλαίσιο αυτό τον έσφιγγε, δεν είχε άλλη επιλογή από το να φύγει. Η ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα πετυχημένων ανθρώπων, που έφυγαν από το σπίτι τους για να βρουν την τύχη τους και διακρίθηκαν. Οι περισσότεροι εθνικοί μας ευεργέτες, έφυγαν από το χωριό τους, κυνηγώντας το όνειρό τους στο άγνωστο. Όποιος έμενε ήταν υποχρεωμένος να ακολουθήσει τους αυστηρούς κανόνες της οικογένειας και της τοπικής κοινωνίας.

Η κατάσταση αυτή ανατράπηκε μετά τον Πόλεμο. Η αύξηση των γεννήσεων με την έκρηξη του baby booming, παράλληλα με την ιλιγγιώδη οικονομική ανάπτυξη, έφερε ξαφνικά τα παιδιά στην κορυφή της καταναλωτικής πυραμίδας. Όλα ήταν φτιαγμένα για τα παιδιά, όλοι απευθύνονταν στα παιδιά. Οι μικροί καταναλωτές έγιναν οι βασιλείς της καταναλωτικής κοινωνίας.

Παράλληλα η δυτική κοινωνία, αφού έλυσε το επισιτιστικό της πρόβλημα, στράφηκε στην ψυχανάλυση. Όμως το κύριο δίδαγμα της ψυχαναλυτικής θεωρίας, δεν είναι άλλο από το ότι: «για όλα φταίνε οι γονείς». Έτσι οι γονείς μπήκαν αυτόματα στο στόχαστρο, όλων όσων προβάλλονταν ως υπερασπιστές των παιδιών. Η λογοτεχνία, ο τύπος, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση, ο κινηματογράφος, όλα μιλούσαν για τη μεγάλη ευθύνη των γονιών, απέναντι στα απροστάτευτα μικρά πλασματάκια. Μόνο που τα γλυκά αυτά πλασματάκια, αν τους δώσεις την ευκαιρία μπορούν εύκολα να μεταμορφωθούν σε τερατάκια.

Έτσι και έγινε. Οι γονείς ενοχοποιημένοι από την κυριαρχούσα ψυχαναλυτική θεωρία, αφενός είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα για τα παιδιά τους, πλειοδοτώντας στην υπερπροσφορά καταναλωτικό προϊόντων και παροχών, αφετέρου ανέπτυξαν μιαν άκρατη υπερπροστασία. Αλλά και οι δύο αυτές συμπεριφορές αποδείχτηκαν ολέθριες, τόσο για τους γονείς όσο και για τα παιδιά.

Η υπερπροσφορά όχι μόνο δημιούργησε άγχος και ενοχές στους γονείς, μήπως και δίνουν λιγότερα από όσα θα έπρεπε, αλλά έκανε και παιδιά κακομαθημένα. Η λέξη αυτή πλέον είναι στο καθημερινό λεξιλόγιο, ενώ μέχρι τα μισά του εικοστού αιώνα, ουσιαστικά δεν υπήρχε.

Τα παιδιά αυτά έχουν μεγαλώσει σε συνθήκες υπερπροσφοράς, που ευνοούν τον ανταγωνισμό. Τα αγαθά, τους προσφέρονται απλόχερα και εύκολα, με αποτέλεσμα να μην εκπαιδεύονται στη μάχη για την επιβίωσή τους. Ποια τύχη έχει λοιπόν ένα παιδί που έχει μεγαλώσει μέσα στην προσφορά και την υπερπροστασία, να καταφέρει να κερδίσει ένα που έχει μεγαλώσει στην ανέχεια και έχει ζήσει στο πετσί του τον για τον επιούσιο;

Σήμερα μάλιστα, η θέση των κακομαθημένων παιδιών των πλουσιων είναι ακόμα πιο δύσκολη, καθότι ακόμα και η γνώση, δε δίνεται αποκλειστικά σε ακριβά σχολεία. Η γνώση δεν αποτελεί προνόμιο των ολίγων και των πλουσίων, αφού βρίσκεται αναρτημένη διαδίκτυο, για όποιον επιθυμεί να την αναζητήσει, προσφερόμενη :ρα και χωρίς διακρίσεις.

Πολλές φορές το σκέφτομαι αυτό, όταν ακούω γονείς, που μου εκμυστηρεύονται την αγωνία τους, για τις σχολικές επιδόσεις των παιδιών

-Του έχω πάρει δάσκαλο να τον βοηθά στα Μαθηματικά. Αλλον για τη Φυσική και εγώ με τον άνδρα μου, του κάνουμε την Ιστορία και τα άλλα μαθήματα...

-Και αν τον αφήνατε να τα βγάλει πέρα μόνος του;

-Τι» λέτε γιατρέ. Θα έμενε στην ίδια τάξη... Από μόνος του δεν διαβάζει.

-Μήπως του μασάτε και την τροφή; Τι πάει να πει, δεν διαβάζει μόνος του; Αν δεν διαβάζει μόνος του, ας μείνει στην ίδια τάξη, για να τα μάθει καλύτερα. Εσείς πάτε σχολείο, ή αυτός;

-Μα γιατρέ, σας λέμε ότι δεν τον νοιάζει.

Γιατί προφανώς αισθάνεται ότι το μέλλον του είναι εξασφαλισμένο. Μια κουβέντα είναι... Σήμερα όλα μπορούν να ανατραπούν. Αυτό εγώ το ξέρω. Ο γιος σας όμως, όπως φαίνεται δεν το ξέρει Του έχετε δώσει την αίσθηση της ασφάλειας και της σιγουριάς και επομένως λογικό είναι, να μη βλέπει τον λόγο, για τον οποίο χρειάζεται να κοπιάσει. Εκεί είναι το λάθος σας. Σε αυτό το σημείο πρέπει να δουλέψετε. Όχι να του «κάνετε» την Ιστορία, αλλά να του δείξετε πόσο ανταγωνιστική είναι η ζωή. Αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα που μπορείτε να του δώσετε. Να αποκτήσει κίνητρο για να γίνει καλός μαθητής και να αποκτήσει εφόδια για τη ζωή του.

ΒΟΗΘΩΝΤΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΝ ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ

«Αν δεν μπορούμε να πετύχουμε στο γάμο μας,
τουλάχιστον ας πετύχουμε στο διαζύγιο μας.
για χάρη των παιδιών».
Martin Herbert

Το διαζύγιο αποτελεί ένα από τα πιο συνηθισμένα δυσμενή γεγονότα ζωής που αντιμετωπίζουν τα παιδιά. Στις ανεπτυγμένες χώρες υπολογίζεται ότι ένας στους δύο γάμους διαλύεται. Σύμφωνα με την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία αυξάνεται ο αριθμός των διαζυγίων και στην Ελλάδα. Ο δείκτης από 8% επί των γάμων το 1980 έφτασε το 24% το 2005.

Οι ψυχολογικές δράσεις αυτού του γεγονότος συχνά εξακολουθούν να υπάρχουν και στην ενήλικη ζωή, χωρίς μερικές φορές τα άτομα να έχουν σαφή επίγνωση για το που εντοπίζεται το πρόβλημα. Μελέτες δείχνουν ότι τα παιδιά ελπίζουν την επανασύνδεση της οικογένειας, ακόμη και μετά από 10-15 χρόνια.

Ένα διαζύγιο όσο τραυματικά κι αν βιώνεται μπορεί να αποτελεί την μόνη δυνατή λύση και να προκαλεί τις λιγότερες ψυχικές τραυματικές εμπειρίες στα παιδιά. Μελέτες δείχνουν ότι τα παιδιά διαζευγμένων γονέων τα καταφέρνουν καλύτερα από τα παιδιά που οι γονείς τους δεν είναι χωρισμένοι αλλά ζουν σε δυστυχισμένες οικογένειες με διαρκείς εντάσεις και καυγάδες.

Η επιτυχής προσαρμογή του παιδιού θα εξαρτηθεί αφενός από την προσωπικότητα του και αφετέρου από τον χειρισμό των γονέων.

Πότε και πως πρέπει να ανακοινώσουμε στο παιδί το διαζύγιο;

Πολλοί γονείς αποφεύγουν ή καθυστερούν να μιλήσουν στο παιδί για το διαζύγιο. Δεν υπάρχει κανόνας που να περιορίζει τους γονείς το πότε θα ανακοινώσουν στο παιδί την απόφασή τους να χωρίσουν. Καλό είναι να γίνει όταν έχουν αποφασίσει ότι θα χωρίσουν και είναι σίγουροι ότι αυτό επιθυμούν.

Είναι σημαντικό, η ανακοίνωση να γίνει και από κοινού με τους δύο γονείς, στο σπίτι τους, μέσα σε πνεύμα συνεργασίας, έχοντας κοινή στάση προς τα παιδιά τους και με την ανάλογη σοβαρότητα που αρμόζει στην κατάσταση. Π.χ δεν είναι καλό να προσπαθήσουν να «ελαφρύνουν» την ατμόσφαιρα με χαμόγελα.

Χρειάζεται να εξηγήσουν στα παιδιά ότι:


	δεν μπορούν να είναι πλέον μαζί για λόγους που θα κατανοήσουν με τον καιρό.
	είναι προτιμότερο να ζούνε χώρια και χωρίς εντάσεις παρά μαζί και με συνεχείς συγκρούσεις. Έτσι, θα μπορούν να είναι καλύτεροι γονείς.
	ούτε εκείνοι θα ήθελαν να έχει αυτή την εξέλιξη ο γάμος τους, αλλά καμιά φορά τα συναισθήματα των συζύγων αλλάζουν στην πορεία.
	δεν είναι τα ίδια υπεύθυνα για το χωρισμό τους
	θα τα αγαπούν, θα τα φροντίζουν και θα τα προστατεύουν για πάντα και οι δύο, ανεξάρτητα πως θα εξελιχθεί η ζωή τους στο μέλλον.

Επίσης θα πρέπει:

   Να τα ενθαρρύνουν να εκφράσουν τα συναισθήματα τους και να διατυπώνουν ερωτήσεις στις οποίες πρέπει να δίνουν όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρες απαντήσεις. Να τους πουν ότι γνωρίζουν ότι τα παιδιά θα θυμώσουν, θα ανησυχήσουν, θα νιώσουν ανασφάλεια. Λυπούνται γι' αυτό, αλλά θα τα βοηθήσουν να ελέγξουν αυτά τα συναισθήματα.

   Να συζητηθούν οι αλλαγές που θα τους συμβούν και να τους δοθούν πληροφορίες για πρακτικά ζητήματα όπως που θα μένουν, με ποιον, πως και πότε θα επικοινωνούν με τον γονέα που θα αποχωρήσει κ.α. Όπου είναι δυνατόν μπορεί να ερωτηθούν και τα ίδια για τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους σχετικά με τις διευθετήσεις που θα χρειαστούν.

   Να μην τα ενισχύσουν να παρεμβαίνουν ή να ελέγχουν τις αποφάσεις των γονιών, ώστε εκείνα να προσπαθούν να αποκαταστήσουν τη σχέση των γονιών τους. Οι γονείς όντας ενοχικοί κάποιες φορές υποχωρούν σε «χειριστικές» συμπεριφορές των παιδιών, γι' αυτό η ισορροπία που πρέπει να κρατήσουν είναι πολύ λεπτή. Πρέπει να τους τονίσουν ότι και το διαζύγιο αλλά και οι αποφάσεις προσαρμογής που παίρνουν είναι αποφάσεις των γονιών παρότι ξέρουν ότι τα δυσαρεστούν. Αυτό θα βοηθήσει τα παιδιά να σταματήσουν να προσπαθούν να τους φέρουν πιο κοντά και θα τους ωθήσει να επενδύσουν το χρόνο, τη σκέψη και την ψυχική τους ενέργεια στα δικά τους ενδιαφέροντα και τους φίλους τους.

   Να τα διαβεβαιώσουν ότι θα ζουν στο σπίτι του ενός από τους δύο γονείς και θα επισκέπτονται τον άλλον τακτικά. Θέλουν και οι δύο να διατηρηθεί ο δεσμός των παιδιών με τον άλλο γονέα. Δε θέλουν τα παιδιά να μεταφέρουν μηνύματα από τον έναν στον άλλον, ούτε επιθυμούν να λένε στον ένα τι κάνει ο άλλος. Ο χωρισμός είναι οριστικός έστω κι αν διατηρηθούν φιλικές σχέσεις μεταξύ των γονέων. Αυτό δε σημαίνει ότι θα ξαναζήσουν μαζί. Ξέρουν ότι θα αντιδράσουν στο χωρισμό, αλλά αυτά δεν πρέπει να προσπαθήσουν να κάνουν τους γονείς να αλλάξουν την απόφασή τους.

Τι αισθάνονται και πως αντιδρούν ψυχολογικά τα παιδιά;

Αισθάνονται φόβο για την αλλαγή των συνθηκών που θα προκύψουν (π.χ. πιθανή αλλαγή σπιτιού, επαφών με το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, καθημερινών δραστηριοτήτων, οικογενειακές γιορτές), φόβος εγκατάλειψης με την απομάκρυνση του ενός γονέα και αγωνία μήπως χάσουν και τον άλλον. Αναστατώνονται από την ένταση των συναισθημάτων των γονιών τους και ταυτίζονται με κάποια απ' αυτά, βιώνουν σύγχυση και ανασφάλεια για το επερχόμενο μέλλον τους. Η έναρξη του διαζυγίου αποτελεί γι' αυτά ένα «πένθος» με θυμό, θλίψη και έντονα κλάματα, καθώς βιώνουν απώλειες σε πολλά επίπεδα.

Οι ψυχολογικές αντιδράσεις των παιδιών μετά την ανακοίνωση του διαζυγίου  ποικίλουν:

Τα βρέφη δεν αντιλαμβάνονται την έννοια του διαζυγίου, αλλά διαισθάνονται την απουσία του γονέα που λείπει και πολλές φορές μπορεί να τον αποζητούν έντονα στην προσπάθειά τους να τον δουν. Αναστατώνονται και επηρεάζονται από την ψυχική κατάσταση της μητέρας τους.

Τα παιδιά προσχολικής ηλικίας αρχικά, αντιδρούν με δάκρυα και θυμό, φαίνονται να λυπούνται πολύ και να τρομάζουν και προσκολλώνται πολύ πάνω στους γονείς ή γίνονται απαιτητικά. Παρουσιάζουν διαταραχές στον ύπνο και στο φαγητό, παλινδρόμηση σε προηγούμενες συμπεριφορές και αυξημένη προσκόλληση στον ένα γονέα. Εκδηλώνουν φόβους την ώρα του ύπνου, άρνηση να μείνουν μόνα τους έστω και λίγο, ταράζονται όταν πρόκειται να φύγουν και διαμαρτύρονται την ώρα της αναχώρησής τους για τον παιδικό. Παρουσιάζουν ζωηρές φαντασιώσεις εγκατάλειψης, θανάτου των γονιών ή τραυματισμού και συχνά εκδηλώνουν επιθετικότητα απέναντι σε άλλα παιδιά και μαλώνουν με τα αδέρφια τους. Επίσης, μπορεί να είναι σιωπηλά σε σημείο αδιαφορίας.

Τα παιδιά σχολικής ηλικίας παρουσιάζουν έντονη θλίψη και θυμό με μεγαλύτερη διάρκεια των συμπτωμάτων στα αγόρια. Ο θυμός συνήθως κατευθύνεται προς τους γονείς και ιδιαίτερα προς εκείνον με τον οποίο ζει και συνήθως είναι η μητέρα. Ο απών πατέρας είναι δυνατόν να εξιδανικευθεί (ανεξάρτητα από τα πραγματικά γεγονότα) ενώ η μητέρα θεωρείται υπεύθυνη που εκείνος έφυγε μακριά. Ειδικά στις ηλικίες των επτά έως οκτώ ετών, μπορεί να εκφράσουν πολύ έντονη επιθυμία για τον πατέρα τους. Αδυναμία συγκέντρωσης και παραμέληση των μαθημάτων τους.

Τα παιδιά προεφηβικής ηλικίας τείνουν να εκδηλώνουν λιγότερο τον εσωτερικό τους πόνο και τη στεναχώρια, χωρίς να σημαίνει ότι ο πόνος δεν υφίσταται. Προσπαθούν να ξεχαστούν με το παιχνίδι και άλλες δραστηριότητες. Είναι δύσκολο να τα πλησιάσεις διότι απεχθάνονται να συζητούν γι' αυτά που αισθάνονται εξαιτίας του πόνου και της αμηχανίας που τους προκαλεί. Κάτω απ αυτή τη φαινομενική αδιαφορία υπάρχει θυμός, που μπορεί να τους οδηγήσει να είναι πολύ αφοσιωμένα στον ένα γονέα και να αρνηθούν ακόμα να δουν τον άλλον γονέα.

Τέλος, οι έφηβοι παρουσιάζουν έκδηλη κατάθλιψη και δίνουν την εντύπωση ότι απομακρύνονται από την οικογενειακή ζωή και καταφεύγουν σε φίλους. Οι φίλοι αποτελούν την εναλλακτική μορφή οικογένειας και προσφέρουν την αίσθηση του ανήκειν, της συνέχειας και της σταθερότητας. Πολλές φορές παρουσιάζουν αντικοινωνική συμπεριφορά και άγχος ή ανησυχίες για το μέλλον τους σχετικά με τις δικές τους σχέσεις, το σεξ και το γάμο.

Γενικότερα τα παιδιά μέχρι την εφηβεία δυσκολεύονται να αποδεχτούν το διαζύγιο. Όσο πιο μικρά είναι τόσο πιθανότερο είναι να νοιώθουν τα ίδια ένοχα γι' αυτό, να πιστεύουν ότι επειδή «κούρασαν» πολύ τους γονείς τους, φεύγει ο ένας απ' τους δύο.

Ποιοι είναι οι προστατευτικοί παράγοντες που συμβάλλουν στο να μην εκδηλώσουν όλα τα παιδιά προβλήματα συμπεριφοράς ή ψυχικής υγείας βιώνοντας την διάλυση της οικογένειας τους;

1. Κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των παιδιών όπως η ιδιοσυγκρασία, οι γνωστικές δεξιότητες, η αυτοεκτίμηση και η εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους.

2. Η καλή ποιότητα της σχέσης ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά. Δείχνουμε κατανόηση, υπομονή και ψυχραιμία στις ψυχολογικές αντιδράσεις των παιδιών και προσπαθούμε να τους αφιερώνουμε πολύ χρόνο, να κατανοήσουμε τα προβλήματα τους, διατηρώντας παράλληλα σταθερό το πλαίσιο της καθημερινής τους ρουτίνας. Είναι σημαντικό να νοιώθουν ότι μπορούμε να τα στηρίξουμε και όχι να μας στηρίξουν.

3. Η προσαρμογή των γονέων στο διαζύγιο. Τα παιδιά δεν θα πρέπει να αναλάβουν το ρόλο του προστάτη στον γονέα ούτε πρακτικά, ούτε συναισθηματικά. Απενοχοποιούμε τα παιδιά από τα δικά μας προβλήματα, αφήνουμε στην άκρη τις διαφωνίες μας μπροστά τους και δεν τα κάνουμε αντικείμενο δικής μας διαμάχης με τον άλλο γονέα, διότι τα επηρεάζει αρνητικά και τους δημιουργεί άγχος , ανασφάλεια, θλίψη, θυμό και ενοχές.

4. Η παρουσία σημαντικών προσώπων που λειτουργούν υποστηρικτικά όπως συγγενείς, αδέρφια και συνομήλικοι.

   Το διαζύγιο δεν είναι τόσο τραυματικό όταν οι συνθήκες χωρισμού είναι καλές και οι γονείς παραμένουν συναισθηματικά διαθέσιμοι στα παιδιά τους προκειμένου να μπορέσουν να επεξεργαστούν τα περίπλοκα συναισθήματα που νοιώθουν. Πολλές φορές οι γονείς έχοντας δυσκολία να διαχειριστούν τα δικά τους συναισθήματα (άγχος, θυμός, απόρριψη, απογοήτευση, πίκρα, μοναξιά) ή προβλήματα (οικονομικά, επαγγελματικά, προσαρμογής σε νέα κατοικία, διαπροσωπικών σχέσεων φιλικών ή οικογενειακών) αδυνατούν να αντιμετωπίζουν με συνέπεια τα παιδιά τους, τα οποία μπορεί να νοιώθουν παραγκωνισμένα και έτσι βιώνουν ακόμα πιο τραυματικά αυτή την περίοδο. Επίσης, μπορεί να είναι ήδη συναισθηματικά επιβαρυμένα από μια προηγούμενη μακρά περίοδο, όπου οι γονείς τους δεν περνούσαν καλά και είχαν προστριβές και διαμάχες μπροστά τους.

   Είναι φυσιολογικό οι γονείς να δυσκολεύονται να χειριστούν σωστά αυτή την νέα κατάσταση, γι' αυτό είναι σημαντικό να ζητούν βοήθεια από ειδικούς συμβούλους έτσι ώστε να εκφράσουν τα συναισθήματα τους, να ελέγξουν τις αντιδράσεις τους και να αναλάβουν την ευθύνη του χωρισμού τους απέναντι στα παιδιά.

ΒΟΗΘΩΝΤΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΝ ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ

«Πένθος είναι η διεργασία του περάσματος
από το να χάνουμε αυτό που έχουμε
στο να έχουμε αυτό που χάσαμε»
Stephen Fleming

Ο θάνατος ενός γονιού, ενός συγγενικού ή αγαπημένου φιλικού προσώπου ακόμα και ενός κατοικίδιου ζώου είναι ένα οδυνηρό, τραυματικό και στρεσογόνο γεγονός στην ζωή των παιδιών και των εφήβων.

Η έννοια του θανάτου γίνεται αντιληπτή με διαφορετικό τρόπο σε κάθε ηλικία.

Τα παιδιά προσχολικής ηλικίας (3-6 ετών) πιστεύουν ότι αυτός που πέθανε μπορεί να επιστρέψει ή ότι εξακολουθεί να ζει, να σκέπτεται και να αισθάνεται εκεί που βρίσκεται. Τα παιδιά σχολικής ηλικίας (7-11 ετών) κατανοούν ότι ο θάνατος είναι ένα μη αναστρέψιμο γεγονός, αλλά θεωρούν ότι συμβαίνει μόνο στους άλλους. Η ιδέα της μονιμότητας του θανάτου τους δημιουργεί απέχθεια και αναπαριστούν το θάνατο σαν μια πραγματικότητα μακριά από τα ίδια (π.χ αναφέρονται σε αυτόν ως σκελετό, φάντασμα, άγγελο). Τέλος, οι έφηβοι αντιλαμβάνονται το θάνατο ως ένα τελεσίδικο, οικουμενικό γεγονός συνειδητοποιώντας ότι όλοι οι άνθρωποι είναι θνητοί και βρίσκονται σε θέση να δώσουν μεταφυσικές και συμβολικές ερμηνείες στο θάνατο.

Πώς να ενημερώσουμε ένα παιδί για το θάνατο του γονιού;

Παρότι είναι πολύ δύσκολο, το παιδί θα πρέπει να ενημερωθεί άμεσα για ότι συνέβη. Η απόκρυψη, η καθυστέρηση ή η παροχή ψεύτικων πληροφοριών δημιουργεί σύγχυση, παρερμηνείες και φόβο. Η σιωπή αποξενώνει το παιδί από την υπόλοιπη οικογένεια. Τα παιδιά αντιλαμβάνονται ότι κάτι έχει αλλάξει.

Είναι σημαντικό να εξηγήσουμε με ακρίβεια τι συνέβη, πώς συνέβη, χρησιμοποιώντας συγκεκριμένες λέξεις, όπως «πέθανε», «θάνατος» και όχι ασαφείς, όπως «χάθηκε», «έφυγε», γιατί τέτοιες δηλώσεις οδηγούν σε παρερμηνείες, δίνουν ελπίδες ότι θα βρεθεί, θα επιστρέψει, ειδικά στα μικρότερα παιδιά. Επιπλέον, στην ερώτηση των μικρότερων παιδιών «Τι είναι ο θάνατος;», είναι καλό να εξηγήσουμε για τις αλλαγές που υφίστανται το σώμα, όπως «Η καρδιά παύει να λειτουργεί, δεν σκέπτεται, δεν αισθάνεται..» καθώς και την διαδικασία της ταφής έτσι ώστε να βοηθήσουμε το παιδί να καταλάβει την οριστική έννοια του θανάτου και μετά, εφόσον μας ρωτήσει γα το τι συμβαίνει μετά τον θάνατο, να μοιραστούμε μαζί του θεωρίες και ανησυχίες.

Να είμαστε διατεθειμένοι και πρόθυμοι να απαντήσουμε με ειλικρίνεια σε κάθε του ερώτηση και τον ενημερώνουμε για το τι θα γίνει στη ζωή του από εδώ και πέρα, ποιος θα τα φροντίζει ή τι θα αλλάξει. Να εξηγήσουμε, κυρίως στους εφήβους, ότι δεν ευθύνονται για ότι συνέβη.

Να επιτρέψουμε στο παιδί να συμμετάσχει στην κηδεία εφόσον το επιθυμεί, αφού προετοιμαστεί κατάλληλα.

Πώς να στηρίξουμε ένα παιδί που πενθεί;

Η έντονη ενασχόληση με το γεγονός αλλά και άρνηση έκφρασης κάθε συναισθήματος από τον γονιό που ζει και τους ανθρώπους που φροντίζουν το παιδί, μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρά συναισθηματικά προβλήματα, καθώς σημαντικές ερευνητικές ενδείξεις φανερώνουν πως αν δεν πενθήσουμε στον καιρό της απώλειας ή λίγο μετά, τότε το πένθος μπορεί να συσσωρευτεί μέσα μας, προκαλώντας συναισθηματικές δυσκολίες ή ακόμα και σωματική ασθένεια.

Καλό είναι, να μοιραστούμε δικές μας ανησυχίες, εκφράζοντας με τη σειρά μας τη λύπη μας, γιατί έτσι το παιδί θα νιώσει ασφάλεια και θα εκφράσει πιο φυσικά κάθε του σκέψη. Όταν το παιδί μοιράζεται τις σκέψεις του, κατανοεί πως αυτό που του συμβαίνει ή αισθάνεται είναι μια ανθρώπινη, φυσιολογική αντίδραση.

Να βοηθήσουμε το παιδί να εκφράσει με το δικό του τρόπο τα συναισθήματα και τις σκέψεις του για το γεγονός. Μπορούμε να το παροτρύνουμε να δημιουργήσει ένα λεύκωμα με τις φωτογραφίες του με τον αποθανόντα γονιό, ζωγραφιές ή γράμματα που θα ήθελε να του δώσει. Να μην του υποδεικνύουμε πως πρέπει να νοιώθει ή να σκέφτεται.

Είναι σημαντικό να είμαστε διακριτικοί και να περάσουμε το μήνυμα στο παιδί πως κατανοούμε τις ανάγκες του και είμαστε εδώ όταν μόνο του θα μας χρειαστεί και θα μας αναζητήσει. Να μην επιμένουμε να μας μιλήσει ή να δείχνουμε υπερβολική ανησυχία γι' αυτό διότι μπορεί να το οδηγήσουμε σε απομόνωση, αίσθημα μοναξιάς και αβοηθησίας.

Να μην αποφεύγουμε την αναφορά στο θέμα του θανάτου όποτε και όπου ανακύπτει: στο σπίτι, στο σχολείο ή σε άλλο πλαίσιο. Πρέπει να έχουμε υπομονή και να επαναλαμβάνουμε τις πληροφορίες όποτε μας τις ζητούν. Κάθε παιδί, στην προσπάθειά του να κατανοήσει το γεγονός, έχει το δικό του ρυθμό να τις αφομοιώνει και να τις κατανοεί.

Να φροντίσουμε για την διατήρηση του καθημερινού προγράμματος με τις μέχρι τότε συνήθειες του παιδιού.

Να διατηρηθεί η κοινωνικότητα του. Οι συνομήλικοι προσφέρουν στο παιδί ξέγνοιαστες και ευχάριστες στιγμές, ενώ παράλληλα μπορεί να το βοηθήσουν να μοιραστεί και να εξηγήσει τις σκέψεις και τις ανησυχίες του. Ταυτόχρονα, δίνεται η ευκαιρία στο παιδί να επενδύσει σε νέες σχέσεις και να αντιληφθεί τη συνέχεια της ζωής. Να του δώσουμε να καταλάβει ότι δεν πειράζει να γελά και να διασκεδάζει σε περίοδο πένθους.

Να διατηρήσει το οικογενειακό περιβάλλον του παιδιού ζωντανή τη μνήμη του γονιού που έχει πεθάνει, διευκολύνοντας και εκπαιδεύοντας το παιδί να εκφράσει την αγάπη του για το αγαπημένο του πρόσωπο. Να του δώσει ερεθίσματα που έχουν σχέση με το «θάνατο», βιβλία που σχετίζονται με το βίωμα της απώλειας ή εικόνες οδηγούν το παιδί στην εκ νέου επαφή με το θλιβερό γεγονός και στην εκ νέου διαχείριση και κατανόηση.

Οι ενήλικες που ζουν με το παιδί χρειάζεται να λάβουν βοήθεια από το στενό οικογενειακό ή φιλικό περιβάλλον ή από ειδικό σύμβουλο προκειμένου να διαχειριστούν τα δικά τους συναισθήματα και έτσι να μπορούν να το στηρίξουν στην απώλεια που βιώνει για να μπορέσει να ζήσει μ' αυτήν. Να το βοηθήσουν να κατανοήσει ότι ο θάνατος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής και διατηρώντας τις αναμνήσεις των αγαπημένων μας προσώπων τους νοιώθουμε πάντα κοντά μας.

Βιβλιογραφικές Πηγές:

Βιβλίο Τηλεφωνικής Γραμμής-Σύνδεσμος για τους γονείς. (2007). Πώς να μιλήσετε σε ένα παιδί για.Επιστημονική Εποπτεία: Τσιάντης, Ι., Επιμέλεια: Τζίκας, Δ., Βγενοπούλου, Σ. Εκδόσεις: Ε.Ψ.Υ.Π.Ε. / ΚΟΑΝ

Τσιάντης, Ι. (2001). Εισαγωγή στην Παιδοψυχιατρική. Εκδόσεις: Καστανιώτη.

Herbert M. (2008). Τα παιδιά μπροστά στο Πένθος και την Απώλεια. Επιμέλεια: Β. Παπαδιώτη-Αθανασίου. Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.

Herbert M. (2008). Χωρισμός και Διαζύγιο. Επιμέλεια: Β. Παπαδιώτη-Αθανασίου. Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.

www. Medlook.gr (2008) Διαζύγιο: Τα αισθήματα των παιδιών και συμβουλές προστασίας τους.

Βοηθείστε το παιδί να ξεπεράσει το διαζύγιο

Σήμερα, ο αριθμός των διαζυγίων αυξάνεται δραματικά, τόσο στη χώρα μας, όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο. Πώς αντιδρούν όμως τα παιδιά σ’ αυτήν την κατάσταση και ποιος είναι ο ρόλος των χωρισμένων γονιών;

Η στάση των παιδιών απέναντι στο διαζύγιο.

Τα παιδιά μισούν το διαζύγιο. Δεν μπορούν να κατανοήσουν γιατί ο μπαμπάς και η μαμά δεν αγαπιούνται πια, γιατί πρέπει να ζήσουν χωριστά. Έτσι λοιπόν, νιώθουν πληγωμένα, φοβισμένα, απογοητευμένα.
Θυμώνουν με τους γονείς τους αλλά και με τον εαυτό τους, αφού συχνά πιστεύουν πως εκείνα προκάλεσαν το χωρισμό και πως αν συμπεριφέρονταν καλύτερα, ή αν έφερναν καλύτερους βαθμούς, οι γονείς τους δε θα θύμωναν, δε θα μάλωναν κλπ. Μακροπρόθεσμα, αυτή η ενοχή, μπορεί να έχει καταστροφικά αποτελέσματα. Μπορεί να οδηγήσει σε χαμηλή αυτοεκτίμηση, κατάθλιψη και χρόνια κακή συμπεριφορά.
Ένα παιδί διαζευγμένων γονιών μπορεί ακόμη να νιώσει ντροπή και κατωτερότητα σε σχέση με τα άλλα παιδιά. Σ’ αυτήν την τρυφερή ηλικία μάλιστα, τα παιδιά μπορούν γίνουν πολύ σκληρά με τις ερωτήσεις τους, όπως «σήμερα είναι η μέρα του πατέρα, εσύ δεν έχει πατέρα;» που φέρνουν το παιδί αντιμέτωπο για ακόμη μια φορά με τη σκληρή πραγματικότητα του διαζυγίου.
Δεν είναι λίγα τα παιδιά που μετά από ένα διαζύγιο δεν εμπιστεύονται πλέον κανέναν, αφού πληγώθηκαν από τους ανθρώπους που εμπιστεύονταν και αγαπούσαν περισσότερο από καθετί στον κόσμο.
Άλλα παιδιά, εκδηλώνουν τη στενοχώρια τους για το διαζύγιο των γονιών τους με αντικοινωνική συμπεριφορά, άλλα πάλι με οξυθυμία και επιθετικότητα ανάλογα με το χαρακτήρα τους. Κοινός παρονομαστής όμως σε κάθε αντίδραση, είναι η θλίψη που νιώθει κάθε παιδί σε ανάλογες καταστάσεις.
Σημαντικός λοιπόν, είναι ο ρόλος των γονέων οι οποίοι καλούνται να προετοιμάσουν το έδαφος για τον επικείμενο χωρισμό μιλώντας στο παιδί τους και να το βοηθήσουν να αντιμετωπίσει τις νέες αλλαγές στη ζωή του.

Πώς να μιλήσω στο παιδί μου για το διαζύγιο;

Είναι σημαντικό να μιλήσουν και οι δυο γονείς στο παιδί όσες φορές χρειαστεί. Πρέπει να του εξηγήσουν πως η μαμά και ο μπαμπάς δεν τα πάνε καλά για προσωπικούς λόγους και πως εκείνο δε φέρει καμία ευθύνη για τις διαφορές τους. Επίσης, ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αλλάξει την κατάσταση, αφού οι «μεγάλοι» έχουν πάρει την απόφασή τους.
Είναι βασικό να του τονίσετε πως ανεξάρτητα με το διαζύγιο, εσείς θα συνεχίσετε να το αγαπάτε για πάντα, δε θα το εγκαταλείψετε ποτέ και θα είστε πάντα μια οικογένεια ακόμη και αν η μαμά δε μένει μαζί με τον μπαμπά. Η μόνη διαφορά θα είναι πως εφεξής, θα έχει δύο σπίτια.
Ενημερώστε το για τις νέες αλλαγές στη ζωή του. Για μια ενδεχόμενη μετακόμιση, για ένα νέο γάμο ενός απ’ τους δυο γονείς, για ένα νέο ετεροθαλές αδελφάκι, οτιδήποτε καινούριο που θα πρέπει ν’ αποδεχθεί.
Συνήθως τα μικρότερα παιδιά, δυσκολεύονται ν’ αποδεχθούν την κατάσταση. Σε παιδάκια ηλικίας 3-5 ετών ωστόσο, δε χρειάζεται να εξηγείτε τα πάντα. Αρκεστείτε σε μια σύντομη απάντηση. Όσο για τα μεγαλύτερα παιδιά, εξηγείστε τους αποφεύγοντας να υπεραναλύσετε την κατάσταση. Θα καταλάβουν μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας.
Να έχετε πάντοτε κατά νου ότι η αντίδραση του παιδιού σας μπορεί να είναι έντονη. Μπορεί να χρειαστεί καιρό για να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει και να ακολουθήσει μια πολύ δυσάρεστη περίοδος τόσο για εκείνο, όσο και για εσάς. Το ρητό «ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός» ίσως είναι η καλύτερη λύση για να ξεπεραστούν τα προβλήματα ενός διαζυγίου.

Πώς να το βοηθήσω να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα;

Όπως προαναφέραμε, μην περιμένετε μια εύκολη μετάβαση. Κυρίως αν πρόκειται να ξαναφτιάξετε σύντομα τη ζωή σας. Σ’ αυτήν την περίπτωση, οφείλετε να ενημερώσετε το παιδί σας για το νέο μπαμπά ή τη νέα μαμά. Σίγουρα δεν μπορείτε να το αναγκάσετε να συμπεριφερθεί στον πατριό ή τη μητριά ως πραγματικό γονιό, όμως οφείλει να προσπαθήσει να χτίσει μια όμορφη σχέση μαζί τους.
Πολύ συχνά, ένα διαζύγιο συνοδεύεται από αλλαγές στον κοινωνικό περίγυρο του παιδιού: φίλους, συγγενείς, συμμαθητές. Για να μην είναι απότομη η αλλαγή, προσπαθήστε τουλάχιστον αρχικά, να διατηρήσετε τις παλιές συνήθειες και παρέες του παιδιού.

Όταν ακολουθήσετε για τα καλά τους ρυθμούς της νέας σας ζωής, δείξτε πως είστε άνετοι με τη νέα κατάσταση. Δείξτε πως την απολαμβάνετε και παροτρύνετε το παιδί σας να κάνει το ίδιο. Σίγουρα θα το επηρεάσει η θετική σας στάση.

Ορίστε άμεσα ποιος θα αναλάβει την κηδεμονία και οργανώστε το χρόνο που θα περνά καθένας σας με το παιδί. Φροντίστε, να περνά το παιδί αρκετό χρόνο με το γονιό που θα μένει μακριά του, αξιοποιώντας και τα σαββατοκύριακα αν αυτό είναι δυνατό, χωρίς όμως να είναι τόσο συχνές οι αλλαγές του περιβάλλοντος που να κάνουν το παιδί να σαστίσει.

Όποιος αναλάβει την κηδεμονία, πρέπει να οργανώσει σύντομα το νέο πρόγραμμα ζωής. Προσοχή! Ακόμη και να το παιδί αντιδρά διαρκώς στα νέα δεδομένα, επιβάλλετε πειθαρχία και θέστε τα όρια. Μην ξεχνάτε, πως ένα παιδί δεν μπορεί να έχει λόγο στη διαμόρφωση της ζωής ενός ενηλίκου.

Τι δεν πρέπει να κάνετε:

1)Στις περισσότερες περιπτώσεις, μετά από ένα διαζύγιο, οι σχέσεις των γονέων είναι πολύ κακές. Αυτό, το εισπράττει αμέσως το παιδί. Δε χρειάζεται λοιπόν να κακολογείτε τον πρώην ή την πρώην σύζυγό σας καλλιεργώντας στο παιδί αρνητικά συναισθήματα προς το πρόσωπό του. Ακόμη και αν ο πρώην ή η πρώην σύντροφός σας φέρθηκε πολύ άσχημα στην οικογένεια, δεν παύει να είναι γονιός, ρόλος που θα έχει πάντα. Το παιδί, οφείλει να έχει σχηματισμένη στο μυαλό του την καλύτερη εικόνα για τη μαμά και τον μπαμπά. Αυτό βέβαια, δε σημαίνει πως πρέπει να πείτε ψέματα αποκρύπτοντας την κατάσταση. Απλώς αναφέρετε τα γεγονότα ως έχουν, και όχι π.χ., ο μπαμπάς αποφάσισε πως είναι καλύτερα να χωρίσουμε γιατί δε μας αγαπάει.

2)Μη χρησιμοποιείτε ποτέ το παιδί ως αγγελιαφόρο. Δεν είναι σωστό να νιώθει πως πρέπει να είναι ο διαμεσολαβητής που θα μεταφέρει απ’ τον ένα στον άλλο μυστικά και κατηγορίες. Αυτή η τακτική υιοθετείται συνήθως όταν ο ένας απ’ τους δυο γονείς θέλει να μάθει πληροφορίες για τη νέα ή το νέο σύντροφο του άλλου, ή κάποιες φορές για να εξακριβωθεί, συνήθως απ’ τον πατέρα, αν γίνεται σωστά η διαχείριση της διατροφής. Θα πρέπει να γνωρίζετε πως αυτή η πολιτική πιέζει το παιδί και το κάνει να νιώθει πως όποια πλευρά και αν πάρει, θα προδώσει έναν απ’ τους δυο γονείς του και θα εμπλακεί σ’ ένα πόλεμο που δεν επέλεξε. Ενδέχεται μάλιστα, να αυξηθεί το αίσθημα ενοχής που ήδη νιώθει. Άντ’ αυτού λοιπόν, προτιμήστε να μιλήσετε κατευθείαν στον πρώην σύζυγο για ζητήματα που αφορούν στο παιδί και αν κρίνεται απαραίτητο, κανονίστε μια συνάντηση.

3)Πολλές φορές, οι γονείς έχουν την τάση, μάλλον ασυναίσθητα να θυματοποιούν τον εαυτό τους και να παριστάνουν τους αθώους. Επιτιμώντας τον ή τη σύζυγο, προσπαθούν να δείξουν πως δε φέρουν κανένα μερίδιο ευθύνης για το χωρισμό, κάτι που όχι μόνο είναι δείγμα ανωριμότητας, αλλά επιπλέον εντείνει τη θλίψη και τον πόνο χωρίς να είναι απαραίτητο.

Η πολύτιμη βοήθεια τρίτων.

Η στήριξη από αγαπημένα πρόσωπα, μπορεί να είναι ιδιαίτερα ωφέλιμη για τα παιδιά, όπως συμβουλεύουν οι παιδοψυχολόγοι. Η εκκλησία, οι φίλοι, οι συγγενείς, ίσως μπορούν να βοηθήσουν εσάς και το παιδί σας να προσαρμοστείτε στο χωρισμό και τη νέα ζωή σας. Σημαντική είναι συνήθως και η συναναστροφή με άτομα, γονείς ή παιδιά, που βιώνουν ανάλογες καταστάσεις. Με αυτόν τον τρόπο, μικροί και μεγάλοι, μπορούν να βρουν συμπαράσταση σε άλλους ανθρώπους, να μοιραστούν τις εμπειρίες τους και γιατί όχι, να μοιραστούν το βάρος της στενοχώριας. Για το λόγο αυτό μάλιστα, έχουν ιδρυθεί και ανάλογοι σύλλογοι, τόσο στο εξωτερικό, όσο και στην Ελλάδα, όπου μπορούν να στραφούν οι διαζευγμένοι γονείς με τα παιδιά τους.

Ακόμη και αν συμβεί κάτω απ’ τις καλύτερες, ένα διαζύγιο είναι πάντα επώδυνο τόσο για τα παιδιά, όσο και για τους γονείς. Δεν έχει σημασία ποιος φέρει την ευθύνη για αυτό καθεαυτό το γεγονός, ούτε υπάρχουν μαγικές συνταγές για την κατάλληλη αντιμετώπιση του θέματος. Το παν, είναι με πόση ωριμότητα θα χειριστούν το θέμα οι γονείς και πώς θα πορευτεί η οικογένεια στη συνέχεια. Όσο πιο ειρηνικά επέλθει ο χωρισμός, τόσο πιο ανώδυνα θα αντιμετωπίσει το παιδί την κατάσταση. Αυτό που είναι σημαντικό να γνωρίζει σε κάθε περίπτωση, είναι πως οι γονείς του θα το αγαπούν και θα το συντροφεύουν για μια ζωή αφού θα είναι για πάντα κομμάτι του εαυτού τους.

ΤΑ 35 ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΙΟ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΘΕΑ. ΤΟ 25 ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΟ!

Υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να απολαμβάνετε ένα όμορφο δείπνο σε ένα εστιατόριο με υπέροχη θέα; Αν συμφωνείτε μαζί μας, τότε αυτά τα εστιατόρια θα σας.. ανοίξουν την όρεξη!

Ελάτε να κάνουμε μαζί μια εικονική περιήγηση σε 35 εστιατόρια από όλο τον κόσμο. Εστιατόρια που προσελκύουν πλήθος επισκεπτών όχι μόνο για τα εδέσματα που σερβίρουν αλλά και για την υπέροχη θέα που.. κυριολεκτικά κόβει την ανάσα!