Πολλές φορές αναφερόμαστε στο πόσο σημαντικό είναι για μία έγκυο γυναίκα να είναι ήρεμη και ευτυχισμένη κατά την εγκυμοσύνη της. Το να δεχτεί το γεγονός της εγκυμοσύνης σαν «πραγματικά ευτυχές» βοηθά την ίδια προσφέροντάς της καλύτερη ψυχική κατάσταση και λιγότερα, τις περισσότερες φορές, προβλήματα. Κυρίως, όμως, βοηθά το έμβρυο που κυοφορεί να λάβει υγιείς πληροφορίες, ώστε να αναπτυχθεί σωστά σωματικά, ψυχικά και νοητικά.
Πολλοί επιστήμονες σήμερα δέχονται το γεγονός ότι τα βιώματα του εμβρύου, οι καταστάσεις που βίωνε η εγκυμονούσα σε αυτό μητέρα του, η έκβαση του τοκετού καθώς και η ψυχολογική της κατάσταση, έχουν ιδιαίτερο αντίκτυπο στο χαρακτήρα και στην ψυχολογία του παιδιού αυτού, όχι μόνο σαν παιδί αλλά και στην πορεία του γενικότερα σαν ενήλικας.
Πολλοί είναι κι εκείνοι που έχουν ασχοληθεί εκτεταμένα με το πώς τα σωστά εξωτερικά ερεθίσματα και η καλή ψυχολογία της μάνας βοηθούν στην καλύτερη ανάπτυξη του εμβρύου. Έτσι, έχουν συνθεθεί ειδικές μελωδίες - μουσικές για να ακούει η εγκυμονούσα και το έμβρυο, έχουν αναπτυχθεί τεχνικές «ανώδυνου τοκετού» και ειδικές τεχνικές για την καλύτερη προετοιμασία και ενημέρωση της μέλλουσας μητέρας, την καλύτερη αντιμετώπιση των προβλημάτων εγκυμοσύνης και την μεγαλύτερη αίσθηση ευεξίας.
Σύμφωνα με την αντίληψη της Ομοιοπαθητικής, οι αλλοιώσεις και οι καταστροφές των ιστών του σώματος είναι μόνο το αποτέλεσμα της ασθένειας, δεν είναι η ίδια η ασθένεια. Έτσι, η οποιαδήποτε ασθένεια δεν θεραπεύεται με το να εξαλείψουμε μόνο τα συμπτώματά της.
Στην Ομοιοπαθητική τα συμπτώματα είναι τα εργαλεία που θα μας βοηθήσουν να ανακαλύψουμε τα αίτια της ασθένειας και να τα θεραπεύσουμε. Γι’ αυτό και το ομοιοπαθητικό ιστορικό διαφέρει από το ιατρικό. Κάθε διαταραχή επηρεάζει έναν άνθρωπο τόσο στο σωματικό όσο και στο ψυχονοητικό του επίπεδο, επηρεάζει δε και όλες τις αντιδράσεις του οργανισμού του. Εδώ πρέπει να συγκεντρωθούν πληροφορίες για ολόκληρο τον οργανισμό και όχι μόνο της περιοχής που φαίνεται ότι πάσχει. Είναι πολύ σημαντικό όταν λαμβάνουμε το ιστορικό από έναν ασθενή, πέραν των σωματικών, ψυχονοητικών και όλων των άλλων ομοιοπαθητικών συμπτωμάτων που θα διερευνήσουμε, να του υποβάλλουμε κάποιες ερωτήσεις σχετικά με το πώς ένιωθε η μητέρα του κατά την περίοδο που τον κυοφορούσε, τι καταστάσεις βίωνε και πώς ήταν ο τοκετός της.
Για να ιαθεί ο ασθενής πρέπει να τον θεραπεύσουμε σε όλα τα επίπεδα. Αυτό που πρέπει να αναζητήσουμε είναι το αίτιο της βασικής διαταραχής του. Αυτό το αίτιο μπορεί να βρίσκεται πολύ βαθιά, ενδεχομένως να είναι και κάτι που βίωσε όταν ήταν στην κοιλιά της μητέρας του !
Την στιγμή που μια γυναίκα μαθαίνει ότι κυοφορεί πολλά μπορεί να συμβαίνουν στην ίδια. Μπορεί να μην επιθυμούσε την εγκυμοσύνη και να μην την επιδίωκε. Την πληροφορία ότι η ύπαρξή του είναι ανεπιθύμητη, το έμβρυο τη λαμβάνει. Αν ένα τέτοιο παιδί έρθει τελικά στον κόσμο το πιθανότερο είναι να νιώθει απόρριψη, εγκατάλειψη, ότι δεν το αγαπούν, ίσως ακόμα και ορφάνια. Άλλες φορές, η εγκυμονούσα μπορεί να νιώθει φόβο μπροστά στην εμπειρία της γέννας και αυτός ο φόβος να μεταδίδεται στο παιδί.
Οι καταστάσεις που βιώνει μια έγκυος γυναίκα είναι καθοριστικές για την πορεία της ύπαρξης του ανθρώπου που θα έρθει στον κόσμο. Συγκρούσεις με το οικογενειακό της περιβάλλον και τον σύντροφο, κάποιο δυσάρεστο γεγονός που έχει συμβεί, κάποιο έντονο σοκ, έντονα φορτισμένες συγκινησιακές καταστάσεις, άγχος, φόβος κ.ά. αποτελούν πληροφορίες που το έμβρυο λαμβάνει και γίνονται κομμάτι της δικής του ύπαρξης.
Πολύ συχνά σήμερα οι γυναίκες γεννούν με καισαρική τομή. Υπάρχει μια ραγδαία αύξη- ση των γυναικών που γεννούν με αυτή την, κατόπιν ραντεβού, επέμβαση. Πολλές φορές οι γυναικολόγοι, μην επιθυμώντας να διακινδυνεύσουν, καταφεύγουν σ’ αυτή τη μέθοδο. Ίσως οικονομικά να είναι και αποδοτικότερη για τους ίδιους. Πάντως γεγονός είναι ότι όλο και λιγότερες γυναίκες γεννούν φυσιολογικά.
Μετά από μελέτη και σχετική εμπειρία διαπίστωσα πως τα παιδιά που γεννιούνται με καισαρική τομή παρουσιάζονται περισσότερο άβουλα, παθητικά και ευθυνόφοβα και λιγότερο τολμηρά και γενναία.
Τα παιδιά που γεννιούνται με καισαρική έχουν στερηθεί το δικαίωμα να επιλέξουν την στιγμή που θα γεννηθούν, να πάρουν εκείνα την απόφαση, να αποφασίσουν εκείνα για το ποια θα είναι η προσωπικότητά τους αφού η στιγμή της γέννησης χρωματίζεται από τον αστρολογικό τους χάρτη. Όλα έγιναν κατόπιν ραντεβού!
Αυτά τα παιδιά που γεννήθηκαν με καισαρική δεν πάλεψαν για τη ζωή τους, δεν κατέβαλαν καμία ιδιαίτερη προσπάθεια να διασχίσουν αυτό το επίπονα δύσκολο γι’ αυτά μονοπάτι που θα τα οδηγούσε έξω στον αληθινό κόσμο, μακριά από τη μητέρα τους, έξω στη ζωή! Κι όμως αυτό το πολύ μεγάλο σοκ για ένα έμβρυο, το σοκ της γέννας μπορεί να του προσδώσει ένα πολύτιμο εφόδιο. Το εφόδιο του ότι προσπαθώ, ξεπερνώ τους φόβους μου και καταφέρνω να επιβιώσω.
Αρκετές είναι όμως και οι μητέρες που όχι μόνο επιμένουν να γεννήσουν φυσιολογικά παρ’ όλες τις αντιρρήσεις του γιατρού τους αλλά προετοιμάζονται γι’ αυτό το γεγονός και το περιμένουν σαν κάτι φυσικό γεννώντας στο σπίτι τους ή με μεθόδους που είναι πιο φυσικές, θέλοντας να κάνουν αυτή την εμπειρία πιο οικεία για εκείνες και για το μωρό τους. Έχοντας βέβαια πάρει όλα τα μέτρα για μια καλή έκβαση του τοκετού και προνοώντας για κάθε περίπτωση κινδύνου, όλο και περισσότερες μητέρες επιλέγουν να γεννήσουν στο σπίτι τους. Το να γεννηθεί ένα παιδί σε ένα ψυχρό νοσοκομείο με άγνωστα άτομα τριγύρω, που αποχωρίζεται τη μητέρα του για να πάει στην αίθουσα νεογνών αλλά και στη χειρότερη περίπτωση στη θερμοκοιτίδα, είναι τραυματικό για εκείνο. Πολλές είναι οι περιπτώσεις ασθενών στην Ομοιοπαθητική που σε μια παθολογία το αίτιο υπήρξε το γεγονός ότι έμειναν στη θερμοκοιτίδα αρκετό χρονικό διάστημα μακριά από τη μητέρα τους και χωρίς να θηλάσουν. Ο μητρικός θηλασμός, εκτός από την αξία του στη διατροφή του παιδιού τους πρώτους μήνες της ζωή του, έχει μεγάλη συναισθηματική αξία για την μητέρα και το μωρό. Πολύ σημαντική είναι και η έκβαση του τοκετού.
Μια καισαρική τομή μπορεί να είναι πολύ καλύτερη για ένα μωρό από ένα πολύ δύσκολο φυσιολογικό τοκετό που μπορεί να κινδυνέψει άμεσα η ζωή της μητέρας και του μωρού. Είναι κάτι που ενδιαφέρει άμεσα τον ομοιοπαθητικό κατά τη σύνταξη ενός ολοκληρωμένου ιστορικού του ασθενούς. Παρακάτω αναφέρω κάποια ενδιαφέροντα περιστατικά και την εξέλιξή τους όπου τα βασικά αίτια ήταν κάποια απ’ αυτά που αναφέραμε παραπάνω.
Περίπτωση 1η : Κοριτσάκι 5 χρονών έρχεται στο γραφείο μου με προβλήματα στραβισμού, ακράτειας ούρων και προβλήματα συμπεριφοράς. Η μητέρα του αναφέρει ότι το παιδί δεν κοιμάται μόνο του γιατί φοβάται, δεν εκφράζει αυτό που νιώθει, είναι πολύ καλό παιδί, κάνει ότι του λένε χωρίς να αντιδράει και μένει πολλές ώρες θλιμμένο χωρίς να επικοινωνεί με τους γονείς του και με τα αδέρφια του. Από τη διερεύνηση του ιστορικού προκύπτει ότι ήταν το τρίτο παιδί στην οικογένεια με μεγάλη δια- φορά από τα άλλα δυο μεγαλύτερα. Η ανακοίνωση ότι η μητέρα ήταν έγκυος στο τρίτο παιδί ήταν ένα σοκ για την οικογένεια που δεν ήθελε ένα νέο μέλος. Στην αρχή τέθηκε θέμα διακοπής της εγκυμοσύνης αλλά τελικά η μητέρα θέλησε να το κρατήσει. Καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της αγωνιούσε για το πώς θα τα καταφέρουν αφού και οι δύο γονείς δούλευαν αρκετές ώρες, δεν είχαν καμία βοήθεια από παππούδες και γιαγιάδες, δεν είχαν αρκετά χρήματα για να προσλάβουν γυναίκα να κρατάει το μωρό ενώ τα άλλα δυο παιδιά, που ήταν μεγαλύτερα και με αυξημένες υποχρεώσεις στο Λύκειο, ήθελαν ένα ήσυχο περιβάλλον μελέτης.
Οι υπόλοιποι στην οικογένεια συχνά έδειχναn την δυσαρέσκειά τους και εξέφραζαν το ίδιο άγχος. Συμφωνήθηκε λοιπόν ότι αυτό το παιδί θα το μεγαλώσουν πολύ απλά χωρίς να το πολυπροσέχουν παρέχοντάς του μόνο τα πολύ βασικά. Συγκεκριμένα, η μητέρα του χαριτολογώντας έλεγε ότι δεν θα του μάθει αγκαλιές και θα το έχει όλη μέρα στο πάρκο πετώντας του τα μπισκοτάκια του εκεί, κι αν πεινάσει να φάει.
Φυσικά όλα άλλαξαν με τη γέννηση του παιδιού, όλοι το αγάπησαν πραγματικά πολύ και όλη την ώρα ασχολούνταν μόνο με το μωρό, όσο μπορούσαν. Το έμβρυο όμως βιώνοντας το άγχος του τι θα απογίνει αφού ήταν ανεπιθύμητο άρχισε ήδη να αναπτύσσει παθολογία. Στην ηλικία των τριών μηνών η μητέρα έπρεπε να επιστρέψει στην εργασία της και αναγκάστηκε να το αφήσει, να φύγει από το σπίτι δέκα μέρες για να γίνει ο απογαλακτισμός επειδή το μωρό αρνιόταν πεισματικά να φάει από το μπιμπερό.
Η αίσθηση ότι ήταν ανεπιθύμητο και μπορεί να το εγκαταλείψουν αν δεν κάνει ότι του λένε και δεν είναι καλό παιδί, το ισοπέδωσε ως προσωπικότητα. Τα κατάλληλα ομοιοπαθητικά φάρμακα βοήθησαν το παιδί να απαλλαχθεί από τις ιδέες του ανεπιθύμητου παιδιού, του εγκαταλελειμμένου που κανείς δεν το θέλει.
Αμέσως άρχισε να μπορεί να μένει μόνο του χωρίς να φοβάται και έπαψε να είναι προσκολλημένο στη μητέρα του. Όταν ήταν μόνο του έπαιζε και δεν ήταν θλιμμένο, άρχισε να αντιδρά όταν δεν ήθελε να κάνει κάτι, άρχισε να λέει “όχι” και να διεκδικεί πράγματα από τα αδέρφια του. Φυσικά και τα προβλήματα ενούρησης εξαφανίστηκαν και ο στραβισμός πήγε πολύ καλύτερα.
Περίπτωση 2η: Άντρας 24 ετών με επισκέπτεται για σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και κρίσεις πανικού. Ήταν ένα παιδί από πάρα πολύ καλή οικογένεια αλλά ο ίδιος είχε τρομερές φοβίες. Δεν μπορούσε να μείνει ούτε λεπτό μόνος του γιατί νόμιζε ότι θα πεθάνει. Το μυαλό του γυρνούσε συνεχώς σε κηδείες και φέρετρα.
Σταμάτησε να μπαίνει σε αυτοκίνητα και σε μέσα μεταφοράς γιατί πάθαινε κρίση, σταμάτησε τις σπουδές του γιατί του ήταν αδύνατον να μένει μόνος του σε μια ξένη πόλη. Όταν οι παππούδες του πήγαν να μείνουν μαζί του για να μπορέσει να πάρει το πτυχίο του, εκείνος φοβόταν να πάει στο Πανεπιστήμιο. Δεν δούλευε, δεν σπούδαζε και η σχέση που είχε με μια κοπέλα ήταν φυσικό να μην πηγαίνει καλά. Είχε έντονη την αίσθηση ότι ήταν ανάξιος. Μία τρομερή αίσθηση ότι δε θα τα καταφέρει σε τίποτε και θα πάθει κάτι κακό. Μετά από πολύ καιρό θεραπείας, με πολύ λίγα αποτελέσματα, μου αποκάλυψε ότι η μητέρα του, επειδή ήταν το πρώτο της παιδί, φοβόταν να γεννήσει. Ο φόβος της ήταν τόσο μεγάλος που έλεγε καλύτερα να πεθάνω παρά να γεννήσω. Επειδή φοβόταν τόσο, έπεισε το γιατρό της να την υποβάλλει σε καισαρική τομή ενώ δεν ήταν απαραίτητο. Αυτό ήταν που μου έδωσε και το κλειδί για να ανοίξω την περίπτωση αυτή. Έδωσα στο νεαρό ένα φάρμακο (που έπρεπε να το είχε πάρει η μητέρα του για το φόβο της γέννας) και ο άνθρωπος αυτός άρχισε να αλλάζει. Άρχισε να βγαίνει και να διασκεδάζει με φίλους. Άλλαξε πόλη και πήγε να συνεχίσει της σπουδές του. Πλέον δε φοβόταν τα ταξίδια και πήγε διακοπές μόνος του! Το μόνο πρόβλημά του μέχρι και σήμερα είναι ότι δεν έχει την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται για να προσεγγίσει μια γυναίκα με σκοπό τη σχέση. Το γεγονός ότι η μητέρα του είναι πολύ αυταρχική και κριτική απέναντί του είναι το αίτιο για μια διαφορετική πορεία στην πλευρά της θεραπείας του που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Περίπτωση 3η: Γυναίκα 42 ετών επισκέπτεται συνάδερφό μου για μεγάλα ινομυώματα μήτρας και παρουσία μου γίνεται λήψη του ιστορικού. Αναφέρει ότι τα ινομυώματα είναι σκληρά σαν πέτρες και πονάει λες και κάποιος της έριξε μπουνιά στην κοιλιά. Η ίδια είχε την τάση να μπλέκει με άντρες που την κακοποιούσαν, ήταν βίαιοι και αλήτες. Ο άντρας που παντρεύτηκε, και κατόπιν χώρισε, την χτυπούσε ακόμα και όταν ήταν έγκυος. Μας ανέφερε ότι το ίδιο έκανε και ο πατέρας της στη μητέρα της όταν ήταν έγκυος σε εκείνη! Ο πατέρας της ποτέ δεν χτύπησε την ίδια αν και ήταν πολύ αυστηρός μαζί της. Η γυναίκα δεν εμπιστευόταν εύκολα τους άντρες, δεν μπορούσε να δεχτεί κανενός είδους εξουσία γι’ αυτό πήγαινε πάντα κόντρα στον πατέρα της και πολλές φορές έπεφτε σε λάθος άντρες μόνο και μόνο από αντίδραση.
Είχε υιοθετήσει μια συμπεριφορά θύματος και μ’ αυτή πορευόταν σε όλη της τη ζωή. Εδώ είναι ολοφάνερο ότι η αίσθηση της κακοποίησης ήταν ένα βίωμα για κείνη απ’ όταν ήταν έμβρυο. Με το κατάλληλο ομοιοπαθητικό φάρμακο η γυναίκα αυτή θα θεραπευτεί και θα ξαναφτιάξει τη ζωή της με ένα σωστό σύντροφο.
Περίπτωση 4η : Δύο αδερφές ηλικίας 39 και 45 ετών με επισκέπτονται. Η πρώτη είχε κάποια μυοσκελετικά προβλήματα και πόνους στην πλάτη και η αδερφή της παρουσίαζε προβλήματα με την εμμηνόπαυση. Από το ιστορικό τους φάνηκε ότι ήταν δύο καλοαναθρεμμένα κορίτσια που προσπαθούσαν να ζήσουν όσο το δυνατόν βολικότερα και πιο άνετα τη ζωή τους χωρίς να έχουν προβλήματα. Η δεύτερη (45 ετών) άργησε να παντρευτεί και η άλλη (39 ετών) ήταν ακόμα ανύπαντρη. Η πρώτη βρήκε ένα βολικό σύντροφο για να κάνει μόνο ένα παιδάκι που της ήταν απαραίτητο, αφού είχε ζήσει τους έρωτες της ζωής της και θεωρούσε ότι έπρεπε να παντρευτεί τον κατάλληλο για σύζυγο και πατέρα. Η ίδια δεν δούλευε, τους υποστήριζε οικονομικά ο σύζυγος. Η άλλη πίστευε πως δε θα μπορούσε να τα καταφέρει σε ένα γάμο γιατί όλοι οι παντρεμένοι αντιμετωπίζουν προβλήματα και τα παιδιά είναι μπελάς.
Η ίδια προσπαθούσε να τα καταφέρει στη δική της δουλειά χωρίς να εμπλέκεται με συνεργάτες, συναδέλφους και αφεντικά. Προσπαθούσε μόνο όσο χρειαζόταν για να ζει καλά και δεν ήθελε μπελάδες. Οι σχέσεις της ήταν σύντομες και τις διέκοπτε, συνήθως, γιατί οι άντρες παρόλο που ήταν αξιόλογοι είχαν, κατά την άποψή της πάντα, κάποια σοβαρά προβλήματα είτε οικογενειακά είτε ψυχολογικά και δεν ήταν κατάλληλοι για ένα κοινό μέλλον μαζί της. Η ίδια ένιωθε ότι ναι μεν ζούσε καλά και διασκέδαζε αλλά δεν είχε συγκεκριμένο σκοπό στη ζωή της, δεν είχε κάποιο στόχο.
Ένιωθε ότι η ζωή της δεν είχε νόημα. Θα ήθελε να είχε οικογένεια και να γίνει μάνα αλλά αυτό θα της κόστιζε την ελευθερία της και τη βολή της. Κατά τη διερεύνηση του ιστορικού η μητέρα τους, που ήταν κι εκείνη ασθενής μου, μου είπε ότι έκανε πάντα το καλύτερο για τα παιδιά της. Πήγε να γεννήσει με καισαρική για να μην ταλαιπωρηθούν τα παιδιά της από έναν φυσιολογικό τοκετό και βγουν μελανιασμένα και ταλαιπωρημένα. Είναι λογικό, τα παιδιά αυτά αφού τους στερήθηκε το δικαίωμα να παλέψουν στη ζωή και γενικώς τα πράγματα ήταν βολικά για κείνα, να γίνουν ευθυνόφοβα και άτολμα σε κάποιους τομείς της ζωής τους. Απέφευγαν τα προβλήματα για να μην ταλαιπωρηθούν. Τα κατάλληλα ομοιοπαθητικά φάρμακα βοήθησαν σε κάποιο βαθμό.
Περίπτωση 5η : Παιδάκι 3 χρονών έρχεται στο γραφείο μου με έντονες διάρροιες που διαρκούσαν μήνες. Είχε δυσανεξία στο γάλα αγελάδας. Συνεχώς έκλαιγε, χτυπούσε τους γονείς του και ιδιαίτερα τη μητέρα του γιατί έλεγε πως δεν το αγαπά. Από το ιστορικό προέκυψε ότι το παιδί παρουσίασε ίκτερο σαν βρέφος και χρειάστηκε να μπει στη θερμοκοιτίδα για 15 μέρες. Εκεί σταμάτησε φυσικά το θηλασμό.
Ο αποχωρισμός του βρέφους από τη μητέρα και το σταμάτημα του θηλασμού ήταν τα αίτια για τη διαταραχή του παιδιού αυτού. Το κατάλληλο ομοιοπαθητικό, για την περίπτωση αυτή, απομάκρυνε σωματικά και ψυχονοητικά συμπτώματα.
Περίπτωση 6η: Γυναίκα 55 χρονών με νόσο Hasimoto με επισκέπτεται. Η γυναίκα άκουγε με δυσκολία, είχε σοβαρά προβλήματα με το κυκλοφορικό της, με την όραση και είχε υπνηλία όλη την ημέρα. Ανέφερε ότι δεν μπορούσε να σηκωθεί από την καρέκλα γιατί ένιωθε σαν κάτι να την κρατούσε από τα πόδια και δεν μπορούσε να σηκωθεί, ένιωθε βαριά τα πόδια της. Δεν μπορούσε να πάει για δουλειά γιατί η αρρώστια της την κρατούσε σπίτι. Μικρή έβλεπε ένα όνειρο ότι τρία αρκουδάκια ήταν στο δάσος και το ένα από αυτά πιάστηκε σε δόκανο και δεν μπορούσε να φύγει. Οι πόνοι στο σώμα της ήταν σαν κάποιος να την είχε δέσει με σχοινιά. Στα μάτια της μπροστά έβλεπε κάτι λωρίδες που την εμπόδιζαν. Ένιωθε πόνο στην περιοχή του θυρεοειδή, στο λαιμό της.
Οι γονείς της δεν την άφηναν μικρή να βγει να παίξει και την κρατούσαν στο σπίτι. Δεν είχε άλλα προβλήματα, συναισθηματικά ήταν καλά και γενικά είχε μια καλή ζωή που δεν δικαιολογούσε μια τέτοια παθολογία. Όταν τη ρώτησα πώς γεννήθηκε, μου απάντησε «φυσιολογικά αλλά ταλαιπωρήθηκα πολύ γιατί είχα τον ομφάλιο λώρο τυλιγμένο πρώτα στο λαιμό μου και μετά στα πόδια μου». Αυτό ήταν! Η αίσθηση ότι κάτι με κρατάει δεμένο και περιορισμένο, η αίσθηση κινδύνου που βίωσε το έμβρυο με τέτοιο τρόπο κατά τη γέννησή του, ήταν το αίτιο που έδωσε αυτή την παθολογία και ήταν η αίσθηση που ακολουθούσε τη γυναίκα σε όλη της τη ζωή! Το φάρμακο που της χορήγησα είχε ως στόχο να απαλλαχθεί από την αίσθηση ότι είναι δεμένη, περιορισμένη και δεν μπορεί να ξεφύγει. Πολλά από τα συμπτώματά της υποχώρησαν από τον πρώτο κιόλας μήνα.
Περίπτωση 7η: Κοριτσάκι 2 ετών έρχεται με τη μαμά του γιατί ανέβαζε συχνά υψηλούς πυρετούς χωρίς αιτία. Φοβόταν πολύ, έκλαιγε συνέχεια όλη νύχτα, τρόμαζε με το παραμικρό και αναπηδούσε σε κάθε θόρυβο. Από το ιστορικό προέκυψε ότι η μητέρα στον 7ο μήνα της εγκυμοσύνης της έπαθε ένα τροχαίο ατύχημα και τρόμαξε πάρα πολύ. Ευτυχώς χτύπησε ελαφρά στο μέτωπο και δεν το θεώρησε τότε κάτι σημαντικό αφού έκανε όλες τις εξετάσεις και το παιδί ήταν καλά. Το κατάλληλο ομοιοπαθητικό φάρμακο που είναι για περιπτώσεις σοκ μετά από ατυχήματα βοήθησε το παιδί να απαλλαχτεί από όλα του τα προβλήματα.
Βλέπουμε με αυτά τα παραδείγματα πώς η ζωή ενός ανθρώπου μπορεί ουσιαστικά να καθορίζεται από ένα τραύμα και ένα δυσάρεστο βίωμα στην περίοδο που ήταν ακόμη έμβρυο ή κατά τη γέννα. Είναι πολύ σημαντικό κάθε μέλλουσα μητέρα να προσέξει πολύ κατά την περίοδο αυτή.
Γρηγορίου Αρετή - Ομοιοπαθητικός – Εναλλακτική Θεραπεύτρια
