8 στις 10 γυναίκες (που έχουν ένα παιδί και έχουν πάθει κυριολεκτικά έρωτα μαζί του) τη στιγμή που αρχίζουν και σκέφτονται για δεύτερο αναρωτιούνται: μετά απ’ αυτό το coup de foudre γίνεται να αγαπήσεις το ίδιο;
Είχα ακριβώς την ίδια απορία. Ή μάλλον είχα τη βεβαιότητα πως δεν γίνεται. Ορθολογιστικά και μόνο λες: μία φορά γεννάς πρώτη φορά. Μια φορά παθαίνεις αυτή τη συγκίνηση την εντελώς πρωτόγνωρη. Τη δεύτερη λίγο πολύ ξέρεις τι σε περιμένει.
Είσαι πιο κουλ. Πιο ψημένος. Λιγότερο ενθουσιώδης. Οπότε, θα είναι υπέροχα, αλλά το ΙΔΙΟ με την πρώτη φορά αποκλείεται να είναι.
Το είχα σαν δεδομένο. Και είχα ήδη αρχίσει να λέω στον εαυτό μου πως θα είναι άδικο για το δεύτερο μωρό να είναι πάντα το «δεύτερο». Αισθανόμουν ήδη κακή μάνα πριν καν γεννηθεί ο μπόμπιρας, μαζί με τύψεις. Ήταν μάλιστα τόσο περίεργα τα συναισθήματα, που ενώ ετοιμαζόμουν για το μαιευτήριο (σίγουρη πως το δεύτερο μωρό δεν θα αγαπηθεί το ίδιο) έκλαιγα που θα άφηνα για 4-5 μέρες το πρώτο και θα το έκανα να νιώσει την εγκατάλειψη εξαιτίας της άφιξης του νέου μωρού, οπότε ένιωθα απαίσια και άκαρδη μαμά και για το πρώτο. Θεόμουρλη…
Ναι, προφανώς ήταν και οι ορμόνες. Και ήταν σίγουρα κι αυτό που λένε οι άντρες (και έχουν δίκιο): μερικά πράγματα εμείς οι γυναίκες καθόμαστε και τα υπεραναλύουμε. Και χάνουμε τη μπάλα.
Για να μην πολυλογώ, τελικά τίποτα δεν ήταν déjà vu. Αυτή τη φορά ο μπόμπιρας δεν έλεγε με τίποτα να κατέβει, τυλίχτηκε στο λώρο, είδα ξαφνικά από πάνω μου τον μισό όροφο του μαιευτηρίου, αγχώθηκα τρελά, ένιωσα εγκληματίας που πριν καν έρθει στον κόσμο να διεκδικήσει την αγάπη μου το νέο μωράκι, εγώ ήμουν σίγουρη πως δεν θα το αγαπήσω το ίδιο… Του γιατρού -ξανά. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Και ο μπόμπιτας βγήκε…
Και ήταν ένας άλλος μπόμπιρας. «Κοίτα να δεις!», σκέφτηκα. Τίποτα δεν ήταν «μια από τα ίδια». Και φυσικά ούτε και το μωρό. Ήταν τέτοια η χαρά όταν άκουσα το βουβό κλάμα του μικρού -ατίθασου ήδη πριν βγει από την κοιλιά- που άρχισα να σκέφτομαι πως μάλλον ήμουν υπερβολική. Και πως σίγουρα έφταιγαν (φρικτό κλισέ) οι ορμόνες.
Το μωράκι την περασμένη βδομάδα έγινε 10 μηνών. Και πλέον μπορώ να διαβεβαιώσω κάθε υποψήφια μανούλα δεύτερου μωρού που βασανίζεται από αμφιβολίες αν το δεύτερο μωρό το αγαπάς «το ίδιο», πως ΔΕΝ το αγαπάς ΤΟ ΙΔΙΟ.
Το αγαπάς ΑΛΛΙΩΣ. Αλλιώς, υπό την έννοια πως είναι ένας άλλος άνθρωπος. Αλλά το αγαπάς εξίσου βαθιά και μοναδικά. Το αγαπάς τόσο πολύ, που μεγαλώνει κι άλλο κι η αγάπη για το πρώτο –αυτή που φανταζόσουν πως δεν μπορεί να συναγωνιστεί με τίποτα στον κόσμο.
Γιατί η αγάπη με ένα περίεργο τρόπο –τουλάχιστον η αγάπη της μανούλας- δεν μοιράζεται. Πολλαπλασιάζεται.
Τι μπορώ να πω από την (μικρή ομολογουμένως) εμπειρία μου; Θα συνεχίσεις να λατρεύεις το πρώτο. Αλλά θα λατρεύεις και το δεύτερο. Το κάθε ένα θα σε κερδίσει για αυτό που είναι. Και αυτό που είναι το κάθε μικρό σου πλασματάκι δεν θα γίνεται να συγκριθεί με το άλλο. Γιατί δεν είναι το ίδιο, αλλά διαφορετικό και απόλυτα μοναδικό ανθρωπάκι.
Θα υπάρχουν στιγμές που θα θέλεις να υπερασπιστείς πιο πολύ το ένα (γιατί εκείνη τη στιγμή το βλέπεις πιο αδύναμο κι αβοήθητο) και την αμέσως επόμενη στιγμή θα νιώθεις ακριβώς το ίδιο συναίσθημα για το άλλο. Δύο μικρά διαφορετικά πλασματάκια που το καθένα σε κερδίζει για αυτή τη μαγική του διαφορετικότητα.
Όμως, το πιο μαγικό από όλα είναι οι στιγμές που βλέπεις τα αδελφάκια να αναπτύσσουν και να εκφράζουν την αγάπη μεταξύ τους. Εκεί καταλαβαίνεις πως στην αγάπη δεν υπάρχει λογική. Υπάρχει μαγεία.
