13 πράγματα που δεν ξέρατε για τα όνειρα! (Photos)

Τα όνειρα είναι παράξενα και ενίοτε καταπληκτικά. Όμως πόσα πράγματα γι αυτό δεν γνωρίζουμε; Διαβάστε 13 αλήθειες για τα όνειρα, που πιθανότατα αγνοούσατε.

1. Τα πρόσωπα που βλέπουμε στα όνειρά μας, είναι πάντα ανθρώπων που έχουμε δει ή γνωρίσει στην πραγματική ζωή.

2. Τα ζώα ονειρεύονται και αυτά.

3. Κάθε άνθρωπος ονειρεύεται. Αν νομίζεις ότι εσύ δεν ονειρεύεσαι απλά ξεχνάς τα όνειρά σου.

4. Το σώμα σου παραλύει εντελώς κατά τη διάρκεια του ύπνου REM.

5. Μπορείς να δεις από 4 ως και 7 όνειρα σε ένα μόνο βράδυ.

6. Τα όνειρα μπορεί να είναι υπερβολικά συμβολικά.

7. Οι άντρες και οι γυναίκες έχουν διαφορετικά στυλ ονείρων που καλύπτουν διαφορετικές θεματολογίες.

8. Οι άνθρωποι χωρίς όραση ονειρεύονται, όμως με διαφορετικό τρόπο από εκείνους που βλέπουν.

9. Ξεχνάς περίπου το 90% των ονείρων σου.

10. Οι πραγματικές καιρικές συνθήκες μπορεί ενίοτε να «εισάγονται» στο περιβάλλον των ονείρων σου.

11. Μπορείς να βιώσεις έναν καθόλα αληθινό οργασμό ως μέρος του ονείρου σου.

12. Δεν ονειρευόμαστε όλοι έγχρωμα.

13. Την ώρα που ροχαλίζεις δεν μπορείς να βλέπεις όνειρο.

Πηγή: dose.com

Ερωτήσεις και απαντήσεις σχετικά με το διαζύγιο. Τι λέμε στα παιδιά.

Ποιοι πιστεύετε ότι είναι οι κυριότεροι λόγοι που οδηγούν τα σημερινά ζευγάρια στη λύση του διαζυγίου ;

Έλλειψη χρόνου και επικοινωνίας, άγχος, δυσκολίες στη καθημερινότητα, αποφυγή ευθυνών, παιδικά βιώματα.

Πως πρέπει να ανακοινώνεται μια τέτοια απόφαση στα παιδιά; Πως θα μιλήσουν οι γονείς στα παιδιά τους για την νέα πραγματικότητα; Πως μπορούν να το προετοιμάσουν για να τη δεχθεί πιο εύκολα;

Πρέπει οι γονείς να λένε την αλήθεια, να μη ρίχνουν την ευθύνη ο ένας στον άλλον, και να θυμούνται ότι το βασικό που πρέπει όχι μόνο να λέγεται αλλά και να τηρείται είναι συνέπεια. Πρέπει να επιτρέψουν στο παιδί τους να στενοχωρηθεί, να εκφραστεί και να υπομείνουν το κλάμα τους. Τα παιδιά χρειάζεται να τα ακούμε, όχι απαραίτητα να τα συμβουλεύουμε.

Ποια είναι τα πιο συνηθισμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά σε αυτές τις περιπτώσεις ; (α) σχόλια φίλων (πως μπορούν να απαντούν; σχόλια μεγάλων, συγγενών κ.λ.π.)

Συνήθως ο περίγυρος είναι προστατευτικός, οι γιαγιάδες, φίλοι και οι γονείς είναι περισσότερο ελαστικοί και κάνουν τα χατίρια τους. Οι φίλοι σε μικρή ηλικία δεν εμπιστεύονται πολύ τα παιδιά των {χωρισμένων}, και αυτό συμβαίνει αργότερα και στην εφηβεία. Δυστυχώς ακόμα και σήμερα, υπάρχει η προκατάληψη για τα παιδιά που προέρχονται από χωρισμένες οικογένειες. Η αλήθεια είναι σε όλες τις περιπτώσεις η καλύτερη απάντηση.

Τι επιπτώσεις έχει ένα διαζύγιο στα παιδιά; Πως αντιδρούν; Τι μπορούμε να κάνουμε για να το ξεπεράσουν;

Εάν ο γάμος ήταν δυσάρεστος μπορεί τα παιδιά να αισθανθούν προς μεγάλη μας έκπληξη ανακούφιση. Εάν είναι μικρότερα και δε το περίμεναν (συνήθως το ξέρουν και το περιμένουν γιατί δυστυχώς ακούνε τους καυγάδες) πρέπει να τα καθησυχάσουμε λέγοντας τους ότι και οι δύο γονείς θα συνεχίσουν να έχουν σχέση μαζί τους (φυσικά μόνο εάν αυτό πρόκειται να συμβεί). Αυτό είναι αυτό που ενδιαφέρει τα παιδιά βασικά.

Τι θα πρέπει να μας ανησυχήσει στις αντιδράσεις των παιδιών μετά από μια τέτοια ανακοίνωση; Ποιες πρέπει να θεωρήσουμε ως αναμενόμενες;

Δεν υπάρχουν αναμενόμενες αντιδράσεις και συνταγές γιατί τα παιδιά είναι διαφορετικά και μια αντίδραση που σε ένα παιδί μπορεί να μας τρομάξει σε μια άλλη περίπτωση μπορεί να είναι φυσιολογική. Αυτό που είναι ανησυχητικό είναι μια μεγάλη αλλαγή στο παιδί μας, δηλ. να μη κοιμάται, να μη τρώει, να ντύνεται και να εκφράζεται πολύ διαφορετικά, να φέρεται {παράξενα}, με ένα τρόπο που είναι αντιδιαμετρικά αντίθετος από ότι γνωρίζαμε ως τώρα. Τα νεύρα, η προκλητική συμπεριφορά, περισσότερα παράπονα του τύπου δεν ενδιαφέρεστε για μένα είναι αναμενόμενες αντιδράσεις οι οποίες πρέπει να αντιμετωπιστούν σωστά και σοβαρά από τους γονείς των παιδιών.

Τι επιπτώσεις έχει ένα διαζύγιο στους συντρόφους; (π.χ. κατάθλιψη γονέων, μειωμένες ανοχές στην αντιμετώπιση των παιδιών, κ.λπ). Πότε πρέπει να μας ανησυχήσουν;

΄

Τι επιπτώσεις έχει το διαζύγιο στην σχέση των συντρόφων μεταξύ τους και στη σχέση τους με τα παιδιά;

Μετά από πόσον καιρό επανέρχεται η ψυχική και ψυχολογική ισορροπία στα μέλη της οικογένειας; Υπάρχουν τρόποι – συμβουλές – που μπορούμε να ακολουθήσουμε για να επισπευσθεί η διαδικασία;

Τα παιδιά ακολουθούν διαφορετική διαδικασία στην εξισορρόπηση τους από ότι οι γονείς τους. Και οι γονείς οι ίδιοι ακολουθούν διαφορετική πορεία στην εξισορρόπηση τους. Βασικός παράγοντας είναι ποιος γονέας ζήτησε το διαζύγιο, οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτό και η ψυχική ισορροπία της οικογένειας πριν το διαζύγιο. Η σταθερότητα στη συμπεριφορά των γονέων και η ωριμότητα τους είναι οι βασικοί παράγοντες που θα βοηθήσει ένα διαζύγιο να μην είναι μια δυσάρεστη και αρνητική εμπειρία για τα παιδιά.

Πως αντιδρούν τα παιδιά στην παρουσία του νέου συντρόφου; Πότε είναι συνετό να τους παρουσιάσουμε τον νέο μπαμπά –μαμά- αδέλφια (αν υπάρχουν). Ποιες είναι οι αντιδράσεις που πρέπει να αναμένουμε ;

Αυτό εξετάζεται ανά περίπτωση. Το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι τα παιδιά δεν πρέπει να εκτίθενται σε όλες τις ερωτικές περιπέτειες των γονέων τους και θα πρέπει να γνωρίζουν το νέο σύντροφο του γονιού τους όταν οι δύο σύντροφοι πάρουν την απόφαση ότι έχουν μία σοβαρή σχέση. Ο κανόνας για το τι λέμε στα παιδιά είναι η αλήθεια με απλά λόγια. Λίγα λόγια και αληθινά. Δε λέμε πολλά γιατί πραγματικά δε γνωρίζουμε τι ισχύει και για πόσο διάστημα. Πρέπει να είμαστε σύντομοι και σαφείς. Προσπαθούμε να κάνουμε το παιδί να κάνει ερωτήσεις και απαντάμε. Με άλλα λόγια κάνουμε διάλογο, όχι μονόλογο. Ακούμε τις απορίες και προσπαθούμε να τις λύσουμε. Δε {φορτώνουμε} το παιδί με λόγια που δεν είναι προετοιμασμένο να ακούσει. Καλύτερα η συζήτηση αυτή να γίνει σιγά σιγά. Και πάλι η ηλικία και η ωριμότητα του παιδιού είναι οι σημαντικότεροι παράγοντες.

Υπάρχουν κάποιες απαγορευμένες λέξεις – φράσεις – συμπεριφορές που θα πρέπει να αποφεύγονται κατά τη διάρκεια που το παιδί βιώνει αυτή την νέα πραγματικότητα; Ποιες είναι αυτές;

Να μειώνει ο ένας τον άλλον, κατηγορίες. Το παιδί χρειάζεται να νοιώθει καλά και με τους 2 του γονείς.

Υπάρχουν κάποιες λέξεις – φράσεις – συμπεριφορές που θα πρέπει να ακούγονται συχνά κατά τη διάρκεια που το παιδί βιώνει αυτή την νέα πραγματικότητα, ώστε να το βοηθήσουν να αντιμετωπίσει και να αποδεχθεί ευκολότερα τις νέες συνθήκες που καλείται να ζήσει; Ποιες είναι αυτές;

Να επιβεβαιώνεται η αγάπη των γονέων όχι μόνο με λόγια αλλά και με πράξεις, οι γονείς να περνάνε ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά τους (χρόνος αφιερωμένος στα παιδιά, όχι απλή συνύπαρξη), αποδοχή και να μη τα κακομαθαίνουν για να καλύψουν ενοχές

Η απομυθοποίηση του πορνό από μια πορνοστάρ (Photos)

Την πραγματική, όχι και τόσο ευχάριστη, πλευρά του πορνό αποκάλυψε η Αμερικανίδα πορνοστάρ Miley White σε συνέντευξή της στο Buzzfeed.com.

Η Miley White μπήκε στην βιομηχανία του πορνό όταν ήταν 18 ετών. Πλέον, συνεχίζει να ασχολείται με αυτόν τον κλάδο στην Αυστραλία.

Διαβάστε 12 σημεία της γυμνής αλήθειας του πορνό, όπως τα περιέγραψε η ίδια:

1. Οι άνθρωποι σπάνια πιστεύουν μια πορνοστάρ, όταν τους λένε τον τρόπο με τον οποίο βγάζει το ψωμί τους: «Κάποτε είπα σε κάποιον τι δουλειά έκανα και δεν με πίστεψε, οπότε του είπα ότι είμαι εκπαιδεύτρια δελφινιών και φυσικά με πίστεψε».

2. Οι οργασμοί είναι σχεδόν πάντα, ψεύτικοι: «Μερικές φορές είναι αληθινοί, αλλά συνήθως είναι ψεύτικοι».

3. Είναι σκληρή η τέχνη της προσποίησης: «Χρειάζεται τέχνη για προσποιηθείς οργασμό. Πάρε μια βαθιά ανάσα, άνοιξε το στόμα σου και κλείσε τα μάτια σου».

4. Η κορύφωση είναι επίσης ψεύτικη: «Με την κατάλληλη γωνιά της κάμερας, και λίγο…νερό, μπορείς να δημιουργήσεις το κατάλληλο «τελείωμα»».

5. Πολλοί πρωταγωνιστές ερωτικών ταινιών, κάνουν και δεύτερη δουλειά: «Μερικές φορές δουλεύω μόνο μία φορά την εβδομάδα, οπότε έχω άφθονο χρόνο. Πολλοί, εργάζονται ως DJ’s για παράδειγμα».

6. Απαιτείται αρκετή γραφειοκρατία: «Όπως σε κάθε άλλη δουλειά».

7. Κάνει πολύ κρύο στα γυρίσματα: «Επειδή ο ήχος των συσκευών θέρμανσης είναι έντονος και θα ακούγεται, τους κλείνουμε και μερικές φορές κάνει πολύ κρύο».

8. Υπάρχουν πολλοί επαγγελματίες του είδους, με πτυχία: «Μόνο δυο άτομα δε γνωρίζω που δεν έχουν πτυχίο. Εγώ έχω μάστερ στην Κοινωνική Εργασία».

9. Πολλές πρωταγωνίστριες, πωλούν τα εσώρουχά τους, στο διαδίκτυο: «Είναι απόλυτα φυσιολογικό».

10. Τα κοστούμια είναι πραγματικά πολύ ακριβά: «Έχω ένα στηθόδεσμο, που αξίζει όσο το αυτοκίνητό μου».

11. Συμβαίνουν ατυχήματα: «Μια κοπέλα, που πρόσφατα είχε γεννήσει, λέρωσε με μητρικό γάλα τον συμπρωταγωνιστή της».

12. Πολλοί πρωταγωνιστές, δεν βλέπουν τις ταινίες τους: «Νομίζω πως έχω δει τον εαυτό μου μόνο μια φορά».

Το γνώριζες αυτό; Ποια μυστική πανάρχαια επίκληση λέμε εν αγνοία μας όταν λέμε την αλφάβητο; -

Η ελληνική γλώσσα είναι η τελειότερη που έχει δημιουργηθεί στα χρονικά της ανθρώπινης ιστορίας.

Πρόκειται για μια γλώσσα που έχει κατασκευαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να έχει άμεση σχέση με τη μαθηματική γλώσσα και να περικλείει μια "αφανή αρμονία".

Όπως έγραψε

ο Ιάμβλιχος στα "Θεολογούμενα της αριθμητικής" ("Περί δεκάδος" 64-15,20): "Ακόμα η δεκάδα γεννά τον (αριθμό) 55, ο οποίος περιέχει θαυμαστά κάλλη. Εάν δε υπολογίσεις τα ψηφία της λέξης 'εν' (σ.σ.: ένα) σε αριθμούς, βρίσκεις άθροισμα 55".

Οι πρόγονοί μας δεν χρησιμοποιούσαν ψηφία αλλά τα γράμματα της αλφαβήτουτονισμένα ως σύμβολα αριθμών (π.χ. α΄=1, β΄=2 κ.ο.κ.). Όπως είδαμε προηγουμένως, με αυτό τον τρόπο οι λέξεις μπορούν να αναλυθούν σε αριθμούς σχηματίζοντας τους "λεξαρίθμους". Έτσι καθετί προσλάμβανε ξεχωριστή σημασία μέσα από έναν συνδυασμό μαθηματικών και ονομάτων. Για παράδειγμα, ο αριθμός της χρυσής τομής προκύπτει από τους λόγους ΑΠΟΛΛΩΝ : ΑΡΤΕΜΙΣ, ΕΣΤΙΑ: ΗΛΙΟΣ, ΑΦΡΟΔΙΤΗ : ΖΕΥΣ.

Ωστόσο αυτό που αποδεικνύεται πράγματι ασύλληπτο είναι το γεγονός ότι το ελληνικό αλφάβητο κρύβει μια μυστική επίκληση! Εάν πάρουμε τα γράμματά του και τα θέσουμε στη σειρά, ως δια μαγείας εμφανίζεται μια αρχαία προσευχή που εξυμνεί το Φως και την Ψυχή! Έχουμε, λοιπόν:

"Αλ φα, βη τα Γα! Αμα δε Ελ, τα εψ ιλών. Στη ίγμα, (ίνα) ζη τα, η τα, θη τα Ιώτα κατά παλλάν Δα. (Ινα) μη νυξ η, ο μικρόν (εστί) πυρός δε ίγμα ταφή εψ ιλών, φυ (οι) Ψυχή, ο μέγα (εστί)!"

Η μετάφραση έχει ως εξής:

"Νοητέ ήλιε, εσύ που είσαι το φως, έλα στη Γη! Κι εσύ, ήλιε ορατέ, ρίξε τις ακτίνες σου στον πηλό που ψήνεται. Ας γίνει ένα καταστάλαγμα για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη. Ας μην επικρατήσει η νύχτα, που είναι το μικρόν, και κινδυνεύσει να χαθεί το καταστάλαγμα της φωτιάς μέσα στην αναβράζουσα λάσπη, κι ας αναπτυχθεί η Ψυχή, που είναι το μέγιστο, το σημαντικότερο όλων!"

Τη μυστική αυτή επίκληση μαθαίνουμε να κάνουμε όλοι ασυνείδητα από την ώρα που μαθαίνουμε το ελληνικό αλφάβητο! Επίσης έρευνες δείξανε πως οι μελέτη της αρχαιοελληνικής γλώσσας, διευρύνει τον νου! Δεν είναι τυχαίο, που σε έρευνα Αμερικανών για την τεχνητή νοημοσύνη, διαπιστώσανε πως για να επικοινωνήσουν δύο υπολογιστές μεταξύ τους και να έχουν μία λογική συζήτηση, χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν την αρχαία Ελληνική γλώσσα και μόνο! Τελευταία καταμέτρηση μάλιστα έδειξε πως η Ελληνική γλώσσα συν της αρχαιοελληνικής, περιέχει πάνω από 6.000.000(!) λέξεις και πολλές που ακόμα δεν γνωρίζουμε ενώ π.χ. η Αγγλική φτάνει μόλις τις 40000.

Τελικά πόσα ακόμη μυστικά μπορεί να κρύβει η ελληνική γλώσσα; Πολύ περισσότερα από όσα πιστεύουμε και σίγουρα ακόμα περισσότερα από όσα μπορεί να χωρέσουν στις σελίδες ενός αφιερώματος.

Πηγή: www.pistepseto.net/ |  Tο διαβάσαμε εδώ

- See more at: http://ingossip.gr/paraxena/9549-to-gnorizes-ayto-poia-mystike-panarchaia-epiklese-leme-en-agnoia-mas-otan-leme-ten-alphabeto#sthash.YTqECZZY.dpuf

Ο μπαμπάς αποκτά κι άλλο παιδί

Είμαι 39 χρόνων, έχω χωρίσει εδώ και 3 περίπου χρόνια και έχω μια κόρη από το γάμο μου 5 χρόνων τώρα. Το παιδί ζει μαζί μου, αλλά από την αρχή του χωρισμού έχει ταυτόχρονα και ελεύθερη επικοινωνία με τον πατέρα της. Αν και δεν έχω εμποδίσει ποτέ την επικοινωνία του παιδιού με τον πατέρα της, ωστόσο δε λείπουν οι εντάσεις μεταξύ μας και οι διαφωνίες σε διάφορα θέματα ήσσονος σημασίας σχετικά με το παιδί,

Ο πρώην σύζυγός μου νιώθω ότι είναι ακόμη πολύ θυμωμένος μαζί μου (η απόφαση του χωρισμού ήταν δική μου). Για να είμαι ειλικρινής κι εγώ τρέφω πολύ αρνητικά αισθήματα για τον πρώην άντρα μου και νιώθω ότι είναι αυτός που μου κατέστρεψε τη ζωή.

…..

Το θέμα μου είναι πως συνεχώς ψάχνω να βρω τι έφταιξε και έμπλεξα με έναν τέτοιο άνθρωπο που δεν ταίριαζε σε τίποτα με μένα, και νιώθω φοβερό θυμό που μου φέρθηκε έτσι και θυμό για μένα και το λάθος μου, που νιώθω ότι καταδικάζει και την ευτυχία του παιδιού μου, που όσο μεγαλώνει αντιλαμβάνεται πως τα «φυσιολογικά» παιδιά έχουν διαφορετικές συνθήκες ζωής από τη δική της.

Προ ημερών ο πρώην σύζυγός μου μου ανακοίνωσε πως σκοπεύει να κάνει ένα αδερφάκι για την κόρη μας και η σύντροφός του είναι ήδη 2 μηνών έγκυος. Να επισημάνω πως η σύντροφός του είναι μόλις 23 χρόνων και είναι μαζί λιγότερο από 4-5 μήνες. Η κόρη μου την έχει συναντήσει πολλές φορές, γιατί κάποια στιγμή η κοπέλα δούλευε στη δουλειά του πρώην μου, τώρα νομίζω δε δουλεύει, και έχουν καλές σχέσεις, παίζουν μαζί και το παιδί δεν έχει αντιληφθεί κάτι πονηρό ή κάτι που θα την αναστατώσει.

1) πώς θα ανακοινώσουμε στο παιδί όλα αυτά;

2) τι πρέπει να μάθει πρώτα και τι έπειτα;

3) αν και ο πατέρας νοιάζεται πολύ γι’ αυτή, νιώθω τώρα τελευταία ότι αρχίζει να απομακρύνεται  και δεν την παίρνει τόσο συχνά, άρα τι θα γίνει αργότερα που θα έχει μια άλλη οικογένεια;  το παιδί θα βιώσει απόρριψη από τον πατέρα της;

4) από τότε που χώρισα είμαι μόνη μου. Δεν έχω χρόνο να «ψάξω» για σχέση και το παιδί είναι για μένα η πρώτη προτεραιότητα. Τώρα σκέφτομαι ότι το να βρω κάποιον θα είναι καταστροφικό για το παιδί αφού ήδη θα βιώσει αυτή την κατάσταση από τη μεριά του πατέρα της.

Μ.

Αρχικά δεν χρειάζονται δράματα. Πολλοί άνθρωποι ερωτεύονται και αποφασίζουν να παντρευτούν με τα κριτήρια που έχουν για τους ανθρώπους στη συγκεκριμένη ηλικία και φάση ζωής. Πολλοί από τους γάμους αποτυγχάνουν και ένα καλό διαζύγιο είναι προτιμότερο από έναν κακό γάμο. Κανένας δεν καταστρέφει τη ζωή του άλλου. Ο μόνος που μπορεί να καταστρέψει τη ζωή μας είμαστε εμείς οι ίδιοι. Ο θυμός και οι ενοχές δεν βοηθούν, αυτό που χρειάζεται είναι να μετουσιώσεις αυτή την ενέργεια σε δράση για να αλλάξουν τα πράγματα.

Η ψυχολογική σου κατάσταση είναι το σπουδαιότερο και αν αυτή είναι καλή θα έχει θετική επίδραση και στο παιδί σου και θα μπορείς να αντιμετωπίζεις όλες τις καταστάσεις καλύτερα. Οι ενοχές, η μεμψιμοιρία για το παρελθόν και οι σκέψεις περί «φυσιολογικότητας» του παιδιού πρέπει να αλλάξουν και η ψυχολογική σου κατάσταση να βελτιωθεί. Αυτό το θεωρώ πιο σημαντικό από όλα. Μια συνεργασία με ψυχολόγο θα μπορούσε να σε βοηθήσει.

Ας έρθουμε τώρα στα ερωτήματά σου:

1. Το παιδί πρέπει να μάθει από τον πατέρα του πως η κοπέλα είναι η φίλη του (και όχι μια απλή φίλη ή υπάλληλος) και πως θα παντρευτούν και θα ζήσουν μαζί. Αυτό πρέπει να γίνει άμεσα και πριν η εγκυμοσύνη της γίνει εμφανής. Όταν το παιδί θα σου ανακοινώσει το γεγονός, θα πρέπει να της εξηγήσεις –αν δεν το έχεις ήδη κάνει- τι είναι το διαζύγιο και πως μετά από αυτό τα μέλη του πρώην ζευγαριού είναι πιθανό να ξαναπαντρευτούν. Αν δε ρωτήσει για σένα, πες της πως ναι, είναι πιθανό στο μέλλον να έχεις κι εσύ το φίλο σου και να ξαναπαντρευτείς. Διαβεβαίωσέ την πως ό,τι και να γίνει εκείνη θα μένει πάντα μαζί σου, θα είναι το σπουδαιότερο πρόσωπο στη ζωή σου και θα την αγαπάς το ίδιο όπως τώρα. Έτσι θα κάνει και ο μπαμπάς. (Βέβαια η μεγάλη διαφορά του πρώην σου με τη σύντροφό του και η τόσο βιαστική εγκυμοσύνη δεν αποτελούν καλούς οιωνούς για ισορροπία και σταθερότητα της οικογένειας που πάει να δημιουργηθεί, αλλά ας μην προτρέχουμε).

2. Σε 2-3 μήνες, όταν η εγκυμοσύνη γίνει εμφανής, ο πατέρας με τη σύντροφό του μαζί πρέπει να της ανακοινώσουν πως θα αποκτήσει αδελφάκι. Θα τη διαβεβαιώσουν για την αγάπη τους, αυτή θα είναι «η μεγάλη» και μακάρι και το μωρό να γίνει τόσο καλό παιδάκι όσο αυτή. Εσύ πάλι από την πλευρά σου πρέπει να της εξηγήσεις τι είναι τα ετεροθαλή αδέλφια και να τη διαβεβαιώσεις για την αγάπη του όλων σας προς το άτομό της. Προσοχή! Πρέπει να πιστεύεις αυτά που λες, γιατί το παιδί προσλαμβάνει αυτό που νιώθει περισσότερο από αυτό που του λέμε.

3. Αν ο πατέρας απομακρυνθεί, θα πρέπει να της εξηγήσεις πως όταν γεννιέται ένα μωρό έχει πολλή ανάγκη από φροντίδα (έτσι έγινε και με την ίδια) και είναι φυσικό τον πρώτο καιρό ο μπαμπάς να είναι απασχολημένος. Μάθε την σιγά-σιγά να επικοινωνεί η ίδια και να του ζητά να βρεθούνε όποτε νιώθει αυτή την ανάγκη, έστω κι αν εκείνος δεν είναι τόσο συνεπής. Στόχος είναι όσο μεγαλώνει η κόρη σου εσύ να αποτραβιέσαι από την επικοινωνία πατέρα-κόρης.

4. Είναι φυσικό κάποια στιγμή να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου και αν είναι κάτι σημαντικό να εμπλέξεις και την κόρη σου, με τη δέουσα διακριτικότητα. Η πρώτη σου προτεραιότητα πρέπει να είναι ο εαυτός σου, γιατί αν εσύ δεν είσαι ευτυχισμένη δεν θα είναι και το παιδί σου. Βρες τρόπο κάποιες φορές να βγαίνεις με τους φίλους σου και ξαναμπές στο «παιγνίδι». Μέχρι να προκύψει κάτι σημαντικό και να φτάσει ο καιρός να το μάθει η κόρη σου, θα έχει συνηθίσει στη νέα κατάσταση του πατέρα της. Θα το θεωρήσει πιο φυσικό να έχεις κι εσύ ένα σύντροφο.

Το παιδί θα δει την κατάσταση όπως τη βλέπεις εσύ, έστω κι αν στα λόγια λες άλλα. Αν εσύ θεωρείς το παιδί σου «μη φυσιολογικό» και τον εαυτό σου θύμα, έτσι θα τα δει και αυτό. Αν δεις τη νέα ζωή του πατέρα της και τη μελλοντική δική σου σαν απόρριψη προς το παιδί, έτσι θα νιώσει κι αυτό. Μπορείς κάλλιστα να έχεις προσωπική ζωή και να τη συνδυάσεις με την αμείωτη προσοχή προς το παιδί σου. Εξήγησέ της πως οι μεγάλοι έχουν ανάγκη από ένα σύντροφο, αλλά το παιδί τους παραμένει πάντα η πρώτη μέριμνα.

http://healthcouncelling.blogspot.gr/2012/04/blog-post_17.html

Τα χρώματα στην αρχαιότητα

Όταν επισκεπτόμαστε σήμερα έναν αρχαίο ναό ή περιεργαζόμαστε μαρμάρινα αγάλματα σ' ένα Αρχαιολογικό Μουσείο μας δίνεται η λανθασμένη εντύπωση ότι η τέχνη στην αρχαία Ελλάδα ήταν άχρωμη. Αντιθέτως το χρώμα στην αρχαιότητα έπαιζε ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο και δεν περιοριζόταν μόνο στη ζωγραφική. Πολλές δημιουργίες των αρχαίων, όπως πήλινα ειδώλια, μεγαλόπρεποι ναοί και μαρμάρινα αγάλματα, ήταν διακοσμημένα με έντονα χρώματα, μια και οι αρχαίοι ήξεραν ότι η απόσταση, όπως και ο χρόνος, εξασθενεί τον τόνο των χρωμάτων. Η εντύπωση λοιπόν που αποκομίζουμε είναι τελείως διαφορετική από αυτήν που είχαν οι αρχαίοι κι αυτό επειδή τα χρώματα των έργων έχουν πλέον χαθεί.

 

Συχνά ακούμε για την περίφημη τετραχρωμία των αρχαίων, η οποία υποστηριζόταν και από τη φιλοσοφική σκέψη. Οι αρχαίοι πίστευαν στην τετραχρωμία και ως βασικά χρώματα είχαν το κόκκινο, το κίτρινο, το μαύρο και το άσπρο. Με τη μείξη των χρωμάτων αυτών μεγάλωναν σημαντικά τη χρωματική τους γκάμα.  Η αρχαία ελληνική ζωγραφική είναι η λιγότερο γνωστή έκφανση της αρχαίας ελληνικής τέχνης κι αυτό επειδή τα ευπαθή υλικά της είναι η κύρια αιτία που δεν επέτρεψαν, πλην λίγων εξαιρέσεων, τη διατήρησή της ως τις μέρες μας. Σημαντικότεροι μάρτυρες σήμερα αποτελούν οι τοιχογραφίες.

 

Τα χρώματα που χρησιμοποιούσαν οι ζωγράφοι από την αρχαιότητα ανήκαν σε δυο κατηγορίες, στα φυσικά (χημικά στοιχεία, ορυκτά και φυτικά παράγωγα) και τα τεχνητά και χρησιμοποιούνταν σε μορφή σκόνης. Για τη μετατροπή τους σε σκόνη αναγκαία ήταν μια πλάκα από μάρμαρο ή αιγυπτιακόπορφυρίτη και μια μικρότερη πέτρα, όπως θαλασσινό βότσαλο ως τρίφτης. Τα χρώματα αναμιγνύονταν με το συνδετικό υλικό και φυλάσσονταν συνήθως μέσα σε όστρακα. Το συνδετικό υλικό, ανάλογα τη χρήση, μπορούσε να ήταν μια κόλλα ή κολλώδης οργανική ουσία όπως ζωική κόλλα ή ψαρόκολλα, ή ακόμα να προερχόταν από φυτικές εκκρίσεις όπως αραβική γόμμα. Άλλη πιθανή εκδοχή είναι μια δυνατή κολλώδης ουσία φτιαγμένη από γάλα ή ξυνόγαλα, η λεγόμενη καζεΐνη. Εξαιρετικό συνδετικό υλικό είναι και ο κρόκος ή το ασπράδι του αυγού  καθώς και το κερί μέλισσας.

 

Τα κυριότερα χρώματα που χρησιμοποιήθηκαν είναι τα εξής:

 

Άσπρα χρώματα: Το σημαντικότερο άσπρο χρώμα ήταν το λευκό του μολύβδου. Αν και απαντάται στη φύση με τη μορφή του ορυκτού κερουσίτη, υπήρξε από τις πρώτες χρωστικές που παρασκευάστηκε τεχνητά από μεταλλικό μόλυβδο και ξύδι. Ο Πλίνιος αναφέρει ότι το πιο ξακουστό εργαστήριο ήταν στη Ρόδο. Η χρήση του συνεχίστηκε μέχρι και τον 18ο αι όμως ήταν δηλητηριώδες και μαύριζε με τον καιρό, έτσι αργότερα αντικαταστάθηκε από τον τσίγκο (οξείδιο του ψευδαργύρου) και αργότερα από το οξείδιο του τιτανίου. Η μηλιά είναι κι αυτή ένα λευκό χρώμα που βρίσκεται σε φυσική μορφή ανάμεσα στα βράχια και η καλύτερη βρισκόταν στη Μήλο απ’ όπου πήρε και το όνομά της. Για λευκό χρώμα χρησιμοποιήθηκε και η κιμωλία (ασβέστιο).

 

 

Μαύρα χρώματα: Το μαύρο χρώμα είναι ο άνθρακας (το κάρβουνο), το σπουδαιότερο χημικό στοιχείο που χρησιμοποιήθηκε ως χρώμα και το έπαιρναν από την καύση οστών ενώ το καλύτερο μαύρο έβγαινε από το καμένο φίλντισι. Μαύρο έπαιρναν επίσης και από καύση ξύλων. Το καλύτερο ξυλοκάρβουνο θεωρούταν ότι προέρχεται από νέα βλαστάρια κλήματος αμπέλου. Ξυλοκάρβουνα χρησιμοποιούνταν με τη μορφή λεπτών ράβδων για τη σχεδίαση. Για να χρησιμοποιηθεί σαν χρώμα μετατρεπόταν σε σκόνη. Καλής ποιότητας μαύρο προερχόταν από το κουκούτσι του ροδάκινου και τα κελύφη των αμυγδάλων. Άλλο μαύρο ήταν τοφούμο (καπνιά) που μετατρεπόταν σε μελάνι με την ανάμιξή του με κόμμι. Για την παραγωγή του άφηναν μια φλόγα να παίζει κάτω από μια ψυχρή επιφάνεια και μάζευαν την καπνιά που συσσωρευόταν σ’ αυτήν. Η φλόγα συνήθως δημιουργείτο από λαμπάδα από κερί μέλισσας.

 

Κίτρινα χρώματα: Τα κίτρινα χρώματα που χρησιμοποιούνταν ευρέως ήταν οιώχρες, κίτρινες γαίες προερχόμενες από τη σκουριά του σιδήρου. Άλλο κίτρινο σκούρο χρώμα είναι η σιέννα ωμή που προέρχεται απ’ τη γη και πήρε το όνομά της από την πόλη Σιέννα όπου και βρέθηκε. Για την παραγωγή κίτρινου χρώματος χρησιμοποιούταν επίσης και ο κρόκος, ζαφούρα.  

Κόκκινα χρώματα: Ως κόκκινα χρώματα χρησιμοποιούνταν τα οξείδια του σιδήρου. Τα κοιτάσματα του αιματίτη θεωρούνταν σημαντική πηγή για κόκκινο χρώμα. Μια κόκκινη ώχρα που είναι γνωστή από την αρχαιότητα είναι η σινώπια (Fe2O3) που χρωστά το όνομά της στην πόλη Σινώπη του Ευξείνου Πόντου απ’ όπου προερχόταν η καλύτερη ποιότητα. Εξαιρετικής ποιότητας έβγαινε και απ’ τις σπηλιές της Λήμνου και της Καππαδοκίας. Ένα κόκκινο προς πορτοκαλί είναι ησανδαράχη, φυσικό χρώμα, ορυκτό, το θειούχο αρσενικό (As2S2) και χρησιμοποιούταν μέχρι τον 19ο αιώνα. Ένα απ’ τα φωτεινά κόκκινα χρώματα είναι το κιννάβαρι ήβερμιγιόν (HgS) που βγαίνει από τον υδράργυρο, μετά από αλλεπάλληλες καύσεις με θείο. Άλλο κόκκινο χρώμα   είναι το χονδροκόκκινο, προερχόμενο από την σκουριά του σιδήρου. Χρησιμοποιήθηκαν επίσης και οι κόκκινες λάκκες που ήταν οργανικής προελεύσεως όπως η λάκα από κόμμι Ινδιών, από κισσό και από κόκκο. Τέλος τεχνητό κόκκινο χρώμα ήταν και το μίνιο ή κόκκινο του μολύβδου (Pb3O4).

 

Μπλε χρώματα: Ένα σημαντικό μπλε που χρησιμοποιούταν από την κλασική αρχαιότητα είναι ο αζουρίτης . Από τον λαζουρίτη (lapis lazuli) προέρχεται το μπλε ουλτραμαρίν που σημαίνει πέρα από τις θάλασσες διότι υπήρχε αποκλειστικά στην Περσία. Για την παραγωγή του απαιτούνταν περίπλοκες μέθοδοι γι’ αυτό και ήταν ένα ακριβό υλικό και μέσον για πολυτέλεια. Άλλη μια ομάδα μπλε είναι οι ενώσεις χαλκού με αμμωνία.. Το μπλε κοβαλτίου χρησιμοποιήθηκε ευρέως καθώς επίσης και το λαζούρι. Λαζούρι ονομαζόταν και το ινδικό, που είναι ένα χρώμα μαβί, φυτικό και το έφερναν απ’ την Ινδία, ενώ αργότερα αντικαταστάθηκε από το λουλάκι που είναι επίσης φυτικό προϊόν και έχει χρώμα βαθύ μπλε. Μπλε χρώματα έχουμε και προερχόμενα από βιολέτες και κυάνους.

Πορφυρά χρώματα: Η πορφύρα, γνωστή από αρχαιοτάτων χρόνων σαν βασιλική βαφή, ήταν η ωραιότερη και ακριβότερη βαφή της αρχαιότητας. Η πορφύρα θεωρήθηκε από την αρχή ευγενές χρώμα και σύμβολο των θεών και των βασιλιάδων. Ήδη οι Ασσύριοι καταγράφουν δυο είδη πορφυροχρώματος, τοArgamannu, δηλαδή το κόκκινο, και το Takiltu, δηλαδή το βιολετί, και επηρέασαν τους Πέρσες. Αργότερα, ο Αριστοτέλης καταγράφει επίσης δυο χρωματικές ποικιλίες, τη φοινικική, δηλαδή την κόκκινη και την αλουργή, δηλαδή την ιώδη. Ο Αισχύλος αναφέρει ότι ήταν η πλέον ακριβή βαφή της αρχαιότητας. Τα πορφυρά χρώματα παίζουν μεταξύ του μπλε και κόκκινου και προέρχονται από την λέξη πορφύρα που είναι το συνολικό όνομα μιας ομάδας οικογενειών κογχυλιών. Η παραγωγή τους ήταν πολύ επίπονη και απαιτούνταν μεγάλος αριθμός κογχυλιών και άλλων μαλακίων και συγκεντρωνόταν σταγόνα σταγόνα .

Πράσινα χρώματα: Πράσινα χρώματα παράγονταν από τα ώριμα μούρα του φυτού ράμνου και από τα άνθη της ίριδας. Το πιο συνηθισμένο, γνωστό ως πράσινο της Ελλάδας (verdigris) είναι ένας οξικός χαλκός ο οποίος παρασκευάζεται συνήθως με την επεξεργασία κάποιας μορφής χαλκού με οξύ. Άλλο πράσινο χρώμα είναι ομαλαχίτης, ένα πράσινο ορυκτό που χρησιμοποιήθηκε ήδη στην προδυναστική Αίγυπτο, μέχρι το 1800, οπότε αντικαταστάθηκε από τις συνθετικές πράσινες χρωστικές. Επίσης χρησιμοποιούνταν και οι πράσινες γαίες που αποκαλούνται και terraevertae.

 

 

Κάποια χρώματα ήταν ακριβά, για παράδειγμα τα ορυκτά που έρχονταν από μακριά. Άλλα χρώματα ήταν δυσεύρετα, ενώ τα τεχνητά χρώματα είχαν δύσκολη και χρονοβόρα παρασκευή. Αυτοί οι παράγοντες σε συνδυασμό με τις προσωπικές προτιμήσεις και την τεχνοτροπία που ακολουθούσε ο ζωγράφος, επηρέαζαν την επιλογή του.

 

 

Μαρίνα Αυγερινού

 

 

βιβλιογραφία

·        Οι τεχνικές και τα υλικά της μεσαιωνικής ζωγραφικής. Daniel V. Thompson. Εκδόσεις Αρμός.

·        «Το βιβλίο της τέχνης» ή Πραγματεία περί της ζωγραφικής από τον Gennino Gennini , μετάφρ. Τέτσης, Π. Αθήνα 1990.

·        ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, Περί Χρωμάτων και Περί τα ζώα ιστορίαι,  εκδ. Κάκτος, Αθήνα, 1994.

·        ΠΛΙΝΙΟΣ Ο ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ. ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ.

·        Ελένη Ιωακείμογλου. Τα οργανικά υλικά στην τέχνη και την αρχαιολογία. Τόμος Ά. Τροχαλία.

Το σύνδρομο του Πήτερ Παν. Ο εφιάλτης της χώρας του Ποτέ Ποτέ..

Ο Πήτερ Παν αποτελεί σύμβολο της αιώνιας νιότης κι ανεμελιάς. Από τα χαρακτηριστικά του ήρωα επινοήθηκε από τον ψυχολόγο Dr Dan Kiley, το σύνδρομο του Πήτερ Πάν. Αυτό το σύνδρομο σημαίνει παρατεταμένη εφηβεία κι αναφέρεται σε άρνηση του ατόμου να μεγαλώσει ακριβώς όπως ο ήρωας του παραμυθιού, πρόκειται δηλαδή για στάση ζωής. Μπορεί να παρουσιαστεί και στα δύο φύλα αν και είναι συχνότερο στους άντρες. Το σύνδρομο δεν αναγνωρίζεται επίσημα από την επιστήμη της ψυχολογίας ως ψυχική διαταραχή. Παρόλα αυτά είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται ευρέως από τον κλάδο και είναι αποδεκτός στους περισσότερους ειδικούς ψυχικής υγείας.

 

Οι ενήλικες με το σύνδρομο του Πήτερ Παν έχουν συμπεριφορές που συναντώνται σε αθώα, ανέμελα αλλά και άκαρδα παιδιά , κάνοντας τους άλλους γύρω τους να τους αγαπούν αλλά και να υποφέρουν. Έτσι μπορεί αρχικά να είναι ιδιαίτερα αγαπητοί και γοητευτικοί ενώ στην πορεία βασανιστικοί και κουραστικοί. Μάλιστα ο Kiley στο βιβλίο του «Το σύνδρομο του Πήτερ Παν» γράφει:

 

« όλες οι γυναίκες γνώρισαν έναν Πήτερ Παν. Τον αγάπησαν, τον παντρεύτηκαν, τον παράτησαν ή τον ξεπέρασαν.. καμία όμως δεν μπόρεσε να του αντισταθεί»

 

Τα προβλήματα του συνδρόμου γίνονται ιδιαίτερα έντονα ακριβώς την στιγμή που απαιτείται κάποιαδέσμευση. Έτσι συχνά επιλέγονται σύντροφοι και παρέες μικρότεροι ηλικιακά που πιθανώς να μην έχουν τις απαιτήσεις μιας ενήλικης ισότιμης σχέσης.Όταν ο ενήλικας «Πήτερ Παν» δεσμεύεται τελικά σε μια σχέση ο/η σύντροφος έχει συχνά ένα μητρικό ρόλο που καταλήγει σε υπερβολική φροντίδα και ντάντεμα ακριβώς συμβαίνει και στα πραγματικά παιδιά.

 

I won't grow up. Just to learn to be a parrot, and recite a silly rule

I won't grow up I don't want to wear a tie

And a serious expression, in the middle of July

'Cause growing up is awfuller than all the awful things that ever were Γ11 never grow up.

Let's be quiet as a mouse and build a lovely little house for Wendy, all for Wendy, she's come to stay, and be our mother, at last we have a mother

She ΊΙ be waiting at the door, we won 't be lonely anymore

(Αποσπάσματα από Peter Pan’s Broadway musical)

 

Ο ψυχολόγος Εrik Εrikson ταύτισε την εφηβεία με την εποχή που ο έφηβος επιδιώκει τον αυτοπροσδιορισμό του και αναζητά την προσωπική του ταυτότητα. Πρόκειται για μια εποχή κατακλυσμού συναισθημάτων. Η καθήλωση κάποιου σε αυτήν την ηλικία μπορεί να είναι καταστροφική καθώς τα συναισθήματα της εφηβείας είναι πραγματικά ανεξέλεγκτα. Έτσι, ένας ενήλικας με σύνδρομο Πίτερ Παν μπορεί να έχει όλα τα δικαιώματα των ενηλίκων (οικονομικά, οικογενειακά, νομικά) αλλά όχι και την υπευθυνότητα να τα επεξεργαστεί, συνεπώς τα επαγγελματικά και τα οικονομικά του είναι σε γενική και πλήρη αποδιοργάνωση. Ουσιαστικά πρόκειται για «κακομαθημένα παιδιά» που ζητούν συνέχεια προσοχή και ντάντεμα εγκλωβισμένα σε μια τρομακτική και συναισθηματική στασιμότητα. Δεν έχουν βρει μια ισορροπία κι είναι παγιδευμένα ανάμεσα στον ρόλο του άντρα ή της γυναίκας που απαιτεί η κοινωνία να γίνουν και στο παιδί που αντιστέκεται σε αυτό τον ρόλο.

 

Για την συναισθηματική καθήλωση στην παιδική – εφηβική ηλικία οι ευθύνες βαραίνουν την οικογένεια είτε πρόκειται για υπερβολικά αδιάφορους γονείς που εξαγόραζαν με υλικά αγαθά το παιδί για την απουσία τους, είτε για γονείς ιδιαίτερα πιεστικούς κι αυστηρούς. Στην δεύτερη περίπτωση τα παιδιά μεγάλωσαν με μια ασφυκτική προστασία των γονέων απέναντι σε οτιδήποτε θεωρούσαν «κακό» ή «βλαβερό» για το παιδί (δυσάρεστα γεγονότα, οικογενειακά προβλήματα, θανάτους) με συνέπεια όταν αυτό ενηλικιωθεί να μην μπορεί πραγματικά να σταθεί στις δικές του δυνάμεις και να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες και τις απαιτήσεις την ενήλικης ζωής.

 

Η Humbelina Robles Ortega, καθηγήτρια ψυχολογίας Πανεπιστημίου της Γρανάδας, προειδοποιεί ότι η υπερπροστασία των γονιών μπορεί να οδηγήσει τα παιδιά να αναπτύξουν το σύνδρομο Peter Pan, που «επηρεάζει συνήθως εξαρτώμενα άτομα που έχουν υπερπροστατευτικούς γονείς και δεν έχουν αναπτύξει τις απαραίτητες δεξιότητες για να αντιμετωπίσουν τη ζωή».

 

Μια γνωστή περίπτωση ενήλικα με σύνδρομο Πήτερ Παν είναι αυτή του Michael Jackson, μάλιστα πολλά άρθρα γράφτηκαν πριν και μετά το θάνατό του για το πώς το σύνδρομο του Πήτερ Παν κατέστρεψε τη ζωή του τραγουδιστή. Άλλωστε ο ίδιος είχε αγοράσει ένα ράντζο και το ονόμασε «Neverland» προς τιμή του αγαπημένου του ήρωα Πήτερ Πάν.

 

Το σύνδρομο του Peter Pan είχε σκοτώσει τον Michael Jackson (πηγή inews.gr)

 

“Του είπαν ότι για να πετύχει πρέπει να στερηθεί την παιδική του ηλικία, ενώ αυτό επιζητούσε όσο τίποτε άλλο: να ξαναβρεί τον εαυτό του εκεί που τον άφησε ως ένα πληγωμένο παιδί. Έστησε ένα απέραντο ράντσο στην Καλιφόρνια, το οποίο ονόμασε «Neverland» προς τιμήν του αγαπημένου του ήρωα, του Πίτερ Παν, του παιδιού που...αρνείται να μεγαλώσει. Η χώρα του «Ποτέ-Ποτέ» ήταν το φανταστικό καταφύγιο του μονίμως ανήλικου Μάικλ, κάτι μάλλον απαγορευτικό για τον σκληρό χώρο των μεγάλων. Γι’ αυτό και ο παιδικός παράδεισος δεν άργησε να μετατραπεί σε κόλαση, με τον «μικρό» πρωταγωνιστή να γίνεται η σκιά του εαυτού του. Το σύνδρομο της «Neverland» Το σύνδρομο Πίτερ Παν είχε διαβρώσει τα πάντα: το μυαλό του, την προσωπικότητα ακόμη και τη σεξουαλικότητά του, οδηγώντας τον σχεδόν στην τρέλα.”

 

Κάτω από τα «παιδικά» συναισθήματα και τον ναρκισσισμό που χαρακτηρίζει τον ενήλικα με το Σύνδρομο του Πήτερ Παν κρύβεται μια απέραντη θλίψη κι ένας θυμός δυσβάσταχτος. Ακριβώς επειδή τα συναισθήματα αυτά απουσίαζαν από την παιδική ηλικία στην οποία εμφανίστηκε η καθήλωση, ο ενήλικας «Πήτερ Παν» δεν είναι σε θέση να τα αναγνωρίσει και να τα επεξεργαστεί με αποτέλεσμα να αντιδρά με τον μόνο τρόπο που έχει μάθει και μπορεί, τις ναρκισσιστικές συμπεριφορές. Η θλίψη του συνδρόμου Peter Pan είναι ουσιαστικά μια βαθιά αίσθηση πένθους, που προέρχεται από τον βασικό πυρήνα της προσωπικότητας και αποτελεί πλέον βασικό στοιχείου του χαρακτήρα.

 

Όπως αναφέρθηκε παραπάνω οι ευθύνες του συνδρόμου βαραίνουν την οικογένεια. Οι γονείς θέλουν να προσφέρουν στα παιδιά τους μια ειδυλλιακή, όπως στα παραμύθια, παιδική ηλικία. Όμως τα παραμύθια και η χώρα του «Ποτέ Ποτέ» δεν μοιάζει σε τίποτα με την σκληρή πολλές φορές πραγματικότητα που ζούμε. Αν θέλουμε να προστατέψουμε τα παιδιά από μια βασανιστική ενήλικη ζωή και να μην τα εγκλωβίσουμε σε σώμα ενήλικα με συναισθήματα μικρού παιδιού, οφείλουμε να τους μάθουμε ότι η πραγματικότητα που ζούμε δεν έχει μόνο ευχάριστες κι ανέμελες αλλά και δυσάρεστες, πολύ επίπονες στιγμές. Το πιο σημαντικό δώρο που μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά είναι ότι όλα τα συναισθήματα είναι αποδεκτά, θλίψη, θυμός, φόβος ή χαρά.

 

 

 

Θεοφίλη Δήμητρα, Κοινωνική Λειτουργός- Ψυχοθεραπεύτρια,

www.dimitratheofili.gr
dimitratheofili@yahoo.com
2107226438

Ο θεσμός της οικογένειας

Η οικογένεια είναι θεσμός προστατευόμενος τόσο από το Σύνταγμα όσο και από το άρθρο 9 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων τής Ευρωπαϊκής Ένωσης που προβλέπει, ότι το δικαίωμα γάμου και το δικαίωμα ίδρυσης οικογένειας διασφαλίζονται σύμφωνα με τις εθνικές νομοθεσίες που διέπουν την άσκησή τους.

 

Το πώς προστατεύεται ο θεσμός δεν αναλύεται στο σύντομο αυτό σημείωμα, καλούνται όμως ν’ ασχοληθούν όσοι έχουν γνώμη και ενδιαφέρονται για το θέμα.

 

Απασχολεί αν η οικογένεια ως κοινωνική μονάδα και ως θεσμός γίνεται σεβαστή, αν υποστηρίζεται από τους πολίτες και αν περνάει κρίση και τι είδους.

 

Έχει διαπιστωθεί ότι οι νέοι στην πλειονότητά τους δύσκολα δημιουργούν μόνιμες δεσμεύσεις και ακόμη πιο δύσκολα δημιουργούν αυτοτελή οικογένεια.

Στην Ελλάδα, άνδρες και γυναίκες αποφασίζουν να δημιουργήσουν οικογένεια στην ηλικία εγγύς των σαράντα ετών ή και αργότερα και αντίστοιχη τάση παρατηρείται στην υπόλοιπη Ευρώπη, σε αντίθεση με τις χώρες της Ασίας και της Αφρικής.

 

Σήμερα, οι οικογένειες διαλύονται με ευκολία, σε αντίθεση με το παρελθόν, προ λίγων δεκαετιών, οπότε η οικογένεια θεωρείτο ως θεσμός μόνιμος, αδιάλυτος και ακλόνητος, τα διαζύγια αποτελούσαν την εξαίρεση και τα δικαστήρια με φειδώ και μετά από χρονοβόρα διαδικασία πολλών ετών έλυναν τους γάμους.

Τώρα η δημιουργία οικογένειας δεν αποτελεί ένα από τα όνειρα του νέου, αλλά κάτι απόμακρο, που δεν κατέχει θέσει προτεραιότητας.

 

Πρώτο ενδιαφέρον του νέου είναι η οικονομική αυτάρκεια, η για τον σκοπό αυτό χωρίς ιδιαίτερες προσπάθειες επαγγελματική ανάδειξη, η απόκτηση αγαθών, κυρίως πολυτελών, η ελάσσων προσπάθεια, οι άνευ διακοπών διασκεδάσεις και οι διασκεδάσεις των διακοπών.

 

Ο νέος δεν έχει κίνητρα για τη δημιουργία οικογένειας και φαίνεται σα να αποδοκιμάζεται η οικογένεια ως θεσμός όπως και η απόκτηση παιδιών και, μάλιστα, περισσότερων του ενός.

 

Οι γυναίκες, κινούμενες από το ένστικτο της μητρότητας, όταν αρχίσουν να προσεγγίζουν την ηλικία των σαράντα ετών, σκέπτονται σοβαρά την απόκτηση παιδιού και τη δημιουργία οικογένειας, χωρίς να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την επιλογή τού άνδρα, που θα γίνει σύζυγός τους, μετά από την αναζήτηση του ιδανικού συζύγου, που πρέπει να συγκεντρώνει αρετές και προϋποθέσεις, που θα εξασφαλίζουν στη γυναίκα ζωή ανέμελη. Αποτέλεσμα αυτής της επιδίωξης είναι να συνάπτονται σχέσεις επιπόλαιες και γάμοι που δεν πρόκειται να διαρκέσουν, επειδή οι σύζυγοι δεν καταφέρνουν να συνεννοηθούν ούτε και στα ασήμαντα και να συνυπάρξουν σε κοινωνία βίου και, μάλιστα, διαρκή, όπως διδασκόταν στο παρελθόν.

 

Αντίστοιχες επιθυμίες και επιδιώξεις έχουν και οι άνδρες. Αναζητούν την ιδανική γυναίκα, η οποία πρέπει να παρέχει σε αυτούς τουλάχιστον ο τι και η μητέρα τους και ακόμη περισσότερα και, κυρίως, πρέπει να διαθέτει η μελλοντική σύζυγος οικονομική άνεση, ώστε να εξασφαλίζεται στον άνδρα ζωή ανέμελη και να ικανοποιεί όλες τις ερωτικές επιθυμίες και φαντασιώσεις στο έπακρο, υπακούοντας και εκτελώντας άνευ αντιλογίας τις διαταγές του.

 

Αυτές, σε αδρές γραμμές, είναι οι σύγχρονες απόψεις, που δεν στηρίζουν την οικογένεια και τον θεσμό της.

 

Γεννιέται, όμως, το ερώτημα, εάν αξίζει να στηριχθεί ο οικογενειακός θεσμός και για ποιο λόγο και αν πρέπει να παραχωρήσει τη θέση του σε άλλον θεσμό και σε ποιόν.

 

Στο ζήτημα αυτό θα επανέλθουμε μαζί με άλλες γνώμες και απόψεις.

 

Εμμανουήλ Παπαδάκης

Το διαζύγιο και τα παιδιά χωρισμένων γονέων

Είναι γεγονός πως για ένα παιδί, σε οποιαδήποτε ηλικία, το διαζύγιο των γονιών του είναι τεράστιο σοκ. Όμως έρευνες έχουν δείξει πως δεν είναι το διαζύγιο αυτό καθ’ αυτό που μπορεί να δημιουργήσεικοινωνικοψυχολογικές δυσκολίες στα παιδιά, αλλά το πως οι ίδιοι οι γονείς θα το αντιμετωπίσουν και θα το μεταφέρουν σε αυτά.

 

Έτσι ανάμεσα στους πιο σημαντικούς παράγοντες εμφανίζεται η χρονική στιγμή, ο τρόπος, η ποιότητα των σχέσεων μεταξύ των μελών της οικογένειας, το περιβάλλον, ο αριθμός των παιδιών, η ζωή πρίν και μετά, η ηλικία, η προσωπικότητα αλλά και η γενετική προδιάθεση του παιδιού στο πως αντιμετωπίζεται και πόσο επηρεάζει την ψυχολογική κατάσταση του παιδιού.

 

Οι πιο συνηθισμένες αλλαγές συμπεριφοράς μετά απο ένα διαζύγιο, είναι η επιθετική και πολλές φορές αντιδραστική συμπεριφορά, ειδικά στα αγόρια καθώς επίσης και τα συμπτώματα άγχους, απομόνωσης και χαμηλής διάθεσης.

 

Μελέτες έχουν δείξει πως τα παιδιά αυτά παρουσιάζουν 40% περισσότερες πιθανότητες χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών (οινόπνευμα, ναρκωτικά..). Τα παιδιά αυτά είναι ευάλωτα στα συναισθήματά τους, ενώ φοβούνται πως ανά πάσα στιγμή θα χάνουν ανθρώπους που αγαπούν χωρίς να ξέρουν το γιατί, ενώ ένα μεγάλο ποσοστό αυτών των παιδιών θεωρούν τον εαυτό τους υπεύθυνο για ότι έχει συμβεί.

 

Σε μεταγενέστερο στάδιο, όταν τα παιδιά αυτά μεγαλώσουν και κληθούν να ανταπεξέλθουν τα ίδια σε μία σχέση, παρουσιάζουν έλλειψη εμπιστοσύνης στον έρωτα ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις παρουσιάζουν έναν εσωτερικό διχασμό:

Από τη μία έχουν την επιτακτική ανάγκη να αγαπήσουν, να δεθούν με κάποιον και να ολοκληρωθούν ως άνθρωποι και απο την άλλη έρχονται αντιμέτωποι με τον μεγάλο τους φόβο, ότι δηλαδή θα αποτύχουν όπως και οι γονείς τους, καθώς υπάρχει έλλειψη ικανοποιητικού προτύπου επιτυχημένης και χαρούμενης οικογένειας.

 

Χαρακτηριστική φοβία είναι πως δε θα ήθελαν ποτέ να δημιουργήσουν μια αποτυχημένη οικογένεια και παιδιά που θα πρέπει να μεγαλώσουν όπως τα ίδια.

           

Όμως τι μπορούν να κάνουν οι γονείς για να προετοιμάσουν τα παιδιά τους και να τα βοηθήσουν να βιώσουν το διαζύγιο όσο πιο ανώδυνα γίνεται και πόσο καιρό πριν πρέπει να τα προετοιμάσουν; Ο διευθυντής του Family Center of the Jerusalem Institute for the study of Psychological Stress, G. Caplan, σε ένα άρθρο του στο Arch. Dis. Childhood, τονίζει ότι: «…είναι επιθυμητό, εάν είναι δυνατόν, η συζήτηση με τα παιδιά να γίνει συγχρόνως και με τους δυο γονείς παρόντες, γιατί έτσι θα πεισθούν οτι οι γονείς συμφωνούν. Ανάλογα με τις αντιδράσεις των παιδιών σε αυτές τις πρώτες συζητήσεις, θα κριθεί αν τέτοιου τύπου επαφές θα συνεχιστούν και πόσο συχνά, με τον έναν ή και τους δύο γονείς...» ενώ συμβουλεύει πως η συζήτηση πρέπει να γίνει μόνο μία έως δύο εβδομάδες πρίν τον χωρισμό για παιδιά προσχολικής ηλικίας, ένα με δύο μήνες πριν για παιδιά 5-8 ετών. Τα μεγαλύτερα παιδιά πρέπει να προετοιμαστούν ακόμα πιο πριν. Συνεχίζει λέγοντας πως οι γονείς πρέπει να έχουν κατανοήσει τα ακόλουθα σημεία πριν κάνουν οποιαδήποτε συζήτηση με τα παιδιά:

 

• Μην αναβάλλετε τη στιγμή της αποκάλυψης στα παιδιά,
• να τα ενθαρρύνετε να εκφράσουν τα συναισθήματά τους ανά πάσα στιγμή,
• να είστε σαφείς και ειλικρινείς έτσι ώστε να μην τα αφήσετε να ελπίζουν σε πιθανήεπανασύνδεση εάν δεν υπάρχει αυτή η προοπτική,
• τονίστε τους πως ακόμα και μετά τον χωρισμό δεν θα χάσουν ούτε την αγάπη ούτε την παρουσία και των δύο γονιών και βάλτε τα δυνατά σας ώστε να πετύχει αυτό,
• μην χρησιμοποιήσετε εκφράσεις όπως: "Δεν αγαπιόμαστε πια" γιατί το παιδί θα αμφισβητήσει και την αγάπη σας γι αυτό,
• μη βάζετε λόγια στα παιδιά, αφήστε τα να αγαπάνε και τους δύο γονείς το ίδιο και να έχουν τη δική τους κρίση,
• πείτε τους πως δεν φταίνε εκείνα για ό,τι έγινε και τονίστε τους πως η γέννησή τους ήταν ό,τι καλύτερο σας συνέβη, αλλά να είστε σίγουροι πως νοιώθετε αντίστοιχα, αλλιώς το παιδί θα καταλάβει τη διαφορά,
• δείξτε κατανόηση σε τυχόν προβληματικές συμπεριφορές αλλά και πάλι μη σταματήσετε να οριοθετείτε τις συμπεριφορές και τις συνήθειές τους,
• διατηρείστε ίδιες τις καθημερινές του συνήθειες και φροντίστε να βλέπει και τους δύο γονείς όσο πιο συχνά γίνεται,
• πάντα να θυμάστε πως όσες διαφορές και αν υπάρχουν μεταξύ σας θα πρέπει να βρείτε έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας σε ό,τι αφορά τα παιδιά σας έτσι ώστε να ακολουθούν μια κοινή γραμμή πλέυσης και απο τους δύο. Η ενότητα είναι πολύ σημαντική.

Ένα επίσης πολύ σημαντικό θέμα που μπορεί να επηρεάσει την καθημερινότητα ενός παιδιού μετά από ένα διαζύγιο είναι η παρουσία ενός νέου συντρόφου... Πότε είναι συνετό να τους παρουσιάσουμε τον νέο μπαμπά –μαμά- αδέλφια (αν υπάρχουν) και ποιες είναι οι αντιδράσεις που πρέπει να αναμένουμε; Με το θέμα αυτό ασχολήθηκε η Κλινική Ψυχολόγος του M.Ed, Psy. D, Λένα Καστρησίου η οποία συνοψίζει λέγοντας ότι «…αυτό εξετάζεται ανά περίπτωση. Το μόνο σίγουρο είναι ότι σε καμία περίπτωση τα παιδιά δεν πρέπει να εκτίθενται σε όλες τις ερωτικές περιπέτειες των γονέων τους και θα πρέπει να γνωρίζουν το νέο σύντροφο του γονιού τους όταν οι δύο σύντροφοι πάρουν την απόφαση ότι έχουν μία σοβαρή σχέση. Ο κανόνας για το τι λέμε στα παιδιά είναι η αλήθεια με απλά λόγια. Λίγα λόγια και αληθινά. Δε λέμε πολλά γιατί πραγματικά δε γνωρίζουμε τι ισχύει και για πόσο διάστημα. Πρέπει να είμαστε σύντομοι και σαφείς. Προσπαθούμε να κάνουμε το παιδί να κάνει ερωτήσεις και απαντάμε. Με άλλα λόγια κάνουμε διάλογο, όχι μονόλογο. Ακούμε τις απορίες και προσπαθούμε να τις λύσουμε. Δε {φορτώνουμε} το παιδί με λόγια που δεν είναι προετοιμασμένο να ακούσει. Καλύτερα η συζήτηση αυτή να γίνει σιγά-σιγά. Και πάλι η ηλικία και η ωριμότητα του παιδιού είναι οι σημαντικότεροι παράγοντες».

 

Θα ήταν προτιμότερο η προσωπική ζωή των γονέων μετά το διαζύγιο, να παραμένει εκτός του σπιτιού και μακριά από τα παιδιά για να αποφύγουμε τη σύγχυση στο μυαλό τους και τις συγκρίσεις με την προηγούμενη ζωή τους, πριν το διαζύγιο. Δεν θα θέλαμε με τίποτα να εμφανίζουμε στα παιδιά μας τις εφήμερες σχέσεις μας κάθε τόσο, γκρεμίζοντάς τους με αυτό τον τρόπο το όποιο ιδανικό πρότυπο μιας συμβατικής οικογένειας τους έχει απομείνει.

 

Μετά την απόφαση του διαζυγίου, ο Γολγοθάς της επόμενης ημέρας, είναι η απόφαση της επιμέλειας, καθώς όπως προκύπτει από τα στατιστικά στοιχεία ένας στους τέσσερις γάμους καταλήγει στο διαζύγιο, με επίκεντρο της συζυγικής “διαμάχης” την επιμέλεια των παιδιών.

 

Σε ημερίδα με θέμα “Η επιμέλεια των παιδιών στη διάσταση και το διαζύγιο”, που πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, παρουσιάστηκε έρευνα σχετικά με ζητήματα γονικής μέριμνας και επιμέλειας παιδιών σε περίπτωση διαζυγίου. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε από τη ΜΚΟ ΓΟΝ.ΙΣ. (κατόπιν άδειας του Πρωτοδικείου Αθηνών), με την επιστημονική συνδρομή των καθηγητών Πανεπιστημίου Ι. Παραβάντη και Δ. Παπαδοπούλου-Κλαμαρή. Συνδιοργανωτής ο πρόεδρος του ΓΟΝ.ΙΣ. Πειραιά (Γονεϊκή Ισότητα για το παιδί), κ. Ιωάννης Παπαρηγόπουλος επισήμανε πως «Τα αποτελέσματα της έρευνας και τα προκύψαντα ποσοστά δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας. Στη χώρα μας, παρ’ ότι η γονική μέριμνα αποτελεί καθήκον και δικαίωμα αμφοτέρων των γονέων, στο διαζύγιο κυριαρχεί η αποκλειστική επιμέλεια των τέκνων από τον ένα γονέα». Η έρευνα που πραγματοποίησε η ΜΚΟ ΓΟΝ.ΙΣ. σε αποφάσεις του Πρωτοδικείου Αθηνών απέδειξε ότι στην Ελλάδα εφαρμόζεται μόνο το σύστημα τηςαποκλειστικής επιμέλειας των τέκνων, δηλαδή η επιμέλεια ανατίθεται αποκλειστικά σε ένα μόνο γονέα. Στα αποτελέσματα της έρευνας δεν εμφανίστηκε ούτε μία απόφαση δικαστηρίου που να επιδικάζει κοινή επιμέλεια στους δύο γονείς. Πιο συγκεκριμένα, οι δικαστικές αποφάσεις εκδίδονται σχεδόν πάντα κατόπιν αγωγής της μητέρας (ποσοστό 89,42%) και αφορούν κυρίως τη διατροφή και όχι την επιμέλεια των παιδιών (ποσοστό 97,6% των αιτημάτων των γυναικών) ενώ η επιμέλεια ανατίθεται στη μητέρα -όταν αυτή υποβάλλει σχετικό αίτημα- σε ποσοστό 90,6%, ανεξάρτητα από την ηλικία και το φύλο των παιδιών.

 

Βάσει της ισχύουσας νομοθεσίας (Α.Κ., άρθρο 1513), μετά τη διάσπαση της έγγαμης συμβίωσης, η επιμέλεια ανατίθεται αποκλειστικά στον ένα γονέα, εκτός αν οι δύο συμφωνήσουν να την ασκούν από κοινού ή αν το δικαστήριο αποφασίσει να κατανείμει διαφορετικά τη γονική μέριμνα. Κριτήριο, δε, για την ανάθεση της επιμέλειας είναι όχι το φύλο του γονέα, αλλά η καταλληλότητά του και το συμφέρον του τέκνου.

 

Εύλογα τίθεται το ερώτημα γιατί η ανάθεση της επιμέλειας στον ένα γονέα κρίνεται καταλληλότερη απ’ ότι η ανάθεσή της και στους δύο, καθώς επίσης και γιατί πάντα η επιμέλεια δίνεται στη μητέρα, δεδομένου ότι το κριτήριο επιλογής είναι η καταλληλότητά του γονέα και το συμφέρον του παιδιού. Στο παραπάνω ερώτημα απαντά η κ. Μητσοπούλου μέλος του του ΓΟΝ.ΙΣ. αναφέροντας ότι «Στα πλαίσια του υφισταμένου δικαστικού συστήματος και των σχετικών διατάξεων, μετά το διαζύγιο τα παιδιά ανατρέφονται αποκλειστικά και μόνο από ένα γονέα, τη μητέρα, χωρίς δικαίωμα και αντίστοιχη υποχρέωση του άλλου (του πατέρα), για συμμετοχή στην ανατροφή του παιδιού. Έτσι, όχι μόνο δεν εξυπηρετείται το συμφέρον του παιδιού, αλλά αναιρείται η βασική παιδοκεντρική αρχή του Αστικού Κώδικα, όπως επίσης και παραβιάζεται η αρχή της ισότητας των γονέων, καθώς και το δικαίωμα του παιδιού να ανατρέφεται και από τους δύο γονείς, όπως προβλέπεται από τη Διεθνή Σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού του ΟΗΕ».

 

Το διαζύγιο ακόμα και το πιο πολιτισμένο και συναινετικό είναι φορέας μεγάλου ψυχικού πόνου. Πόνου για το ζευγάρι που χωρίζει αλλά και για τα παιδιά του. Είναι μια επώδυνη διαδικασία, τη στιγμή που ήδη χωρίζουν οι γονείς, για ένα παιδί. Ανεξάρτητα από τους λόγους ή τις αιτίες του διαζυγίου το παιδί αγαπάει και τους δύο γονείς του. Ταυτόχρονα χρειάζεται και τους δύο γονείς ώστε να αναπτυχθεί ισορροπημένα. Θα πρέπει και οι δύο γονείς να καταβάλουν προσπάθεια ώστε η διαδικασία του διαζυγίου και οι επιπτώσεις του στο παιδί να περιοριστούν και να μην είναι τέτοιες, ώστε να επηρεαστεί επιπλέον, από την απώλεια του ενός από τους δύο γονείς.

 

Η κοινή φροντίδα των παιδιών και από τους δύο γονείς είναι η μόνη επιλογή όταν βάλουμε προτεραιότητα το συμφέρον του παιδιού. Ανεξάρτητα από την οικογενειακή κατάσταση θα πρέπει είτε πριν το διαζύγιο είτε μετά τα παιδιά να προστατευτούν από διαμάχες, συγκρούσεις κ.λπ. Επομένως και οι δύο γονείς έχουν υποχρέωση να φροντίζουν από κοινού το παιδί τους είτε στο ίδιο είτε σε διαφορετικό σπίτι. Έτσι ένα παιδί όταν προέρχεται από το προστατευτικό περιβάλλον της οικογένειαςείτε είναι παιδί χωρισμένων γονιών είτε όχι, θα απολαμβάνει τη φροντίδα δύο γονέων με ισότιμο και ισορροπημένο τρόπο, ώστε να αναπτυχθεί συναισθηματικά και ψυχικά χωρίς να αισθανθεί την απώλεια του ενός γονέα.

 

Μαρία Κοντογιάννη