Με θέλεις όσο και εγώ; Και τι σημαίνει αυτό; Γράφει η Αντωνία Ζήνδρου

Μέσα στην ομάδα έγινε αναφορά στο γάμο. Ωστόσο ο Γιάννης, θα παντρευόταν σε λίγο διάστημα. Η συζήτηση ήταν πολύ διαφωτιστική στην αποκάλυψη των αλλαγών που διέπουν τις σχέσεις σε σχέση με το παρελθόν. Καλοδεχούμενες όλες με τα υπέρ και κατά τους. Η ιστορία θα κληθεί να φέρει τις ισορροπίες του τότε με τώρα.

Τι νοηματοδοτούσε παλιά ο γάμος; Τι νοηματοδοτεί σήμερα;

Ο γάμος αποτελεί ένα κανονιστικό πλαίσιο ασφάλειας και πλήρους διαθεσιμότητας. Νοηματοδοτεί την κοινή σύμπλευση με τα καλά και τα κακά της. Μία υπόσχεση δέσμευσης, αμοιβαιότητας και προσπάθειας για το κοινό καλό. Η προσωπική εξέλιξη είχε το προσωπικό της λιμάνι και υπήρχε εκεί για να τροφοδοτήσει το κοινό καλό. Οι ρόλοι ήταν σαφείς και ξεκάθαροι, προσφέροντας σημείο αναφοράς. Υπήρχαν βέβαια και τα ευτράπελα και οι ανισότητες που ευνόησαν τις σημερινές αλλαγές. Όμως εδώ θα σταθούμε στη νοηματοδότηση..

Το πλαίσιο αυτό, έδωσε το προβάδισμα σε αυτό που λέγεται διόρθωση από κοινού. Δε νοείτω το, σε αντικαθιστώ ή υποκαθιστώ. Η εγρήγορση συνυπήρξε με το αφήνομαι. Αφήνομαι στο πλαίσιο και μεταβάλλομαι, αλλά ταυτόχρονα, φροντίζω και τον κήπο μας-μου.. Το δεδομένο του μαζί, ήταν ο εφιάλτης της μοναξιάς και η ασφάλεια της ανέλιξης. Κακά τα ψέματα, μόνος δε διανθίζεις. Αν διαφωνείς, σεβαστό και θεωρώ σπάνιο... 'Ομως αν ελκύεσαι από τη μοναξιά ως τρόπο διαχείρισης, έχει τις ρίζες του αλλού και είναι άλλη κουβέντα..

Τι γίνεται λοιπόν σήμερα και τι έννοια έχει ο γάμος; Τι σημαίνει δεσμεύομαι σήμερα; Η ελευθερία έχει δέσμευση σε κάτι; Πόσο εύκολη είναι σήμερα η δέσμευση και τι προϋποθέτει; Είμαστε εύκολοι στο, σε υποκαθιστώ και αντικαθιστώ;

Και βλέπουμε σήμερα οι νέοι να μην πιστεύουν στο θεσμό. Βλέπουμε σύμφωνα συμβίωσης και παιδιά εκτός γάμου. Υπάρχει μία τάση επαναπροσδιορισμού της ουσίας των σχέσεων και ανάγκη για εγγύτητα. Βλέπεις νέες μορφές οικογένειας να ανέρχονται και νέα δεδομένα. Τα παλιά κανονιστικά πλαίσια, δεν προσφέρουν τη σιγουριά του τότε και το σημείο αναφοράς έχει μετακινηθεί σε κάτι πιο βαθύ. Τσαλαβουτάμε στα άγνωστα νερά και οι διαπροσωπικές αξίες, αλλά και αξιώματα, ζητούν επί της ουσίας βάσεις.

Από την άλλη μεριά, βλέπεις άτομα με αδυναμία να δεσμευτούν. Η δέσμευση αποτελεί μορφή σκλαβιάς και ο γάμος η επιτομή αυτής. Και η διαφορά μεταξύ του γάμου και της ελεύθερης συμβίωσης, είναι ότι ο γάμος υπήρξε ο έτοιμος οδηγός, ενώ η ελεύθερη συμβίωση βασίζεται στη βούληση.

Και εδώ εγείρονται κάποια ερωτήματα:

Γιατί παντρευόμαστε όταν ο γάμος νοηματοδοτεί μέσα μας τη σκλαβιά;

Σε τι θα πατήσουμε στις σχέσεις και ποιο θα είναι το σημείο αναφοράς μας;

Πόσο ώριμοι είμαστε να κινηθούμε εκτός πλαισίων και τι χρειάζεται για να αφήσουμε πίσω το παιδί μέσα μας;

Πως η ανάγκη του άλλου, είτε συμφωνώ είτε όχι, θα γίνει ανάγκη μου;

Με θέλεις όσο εγώ και τι σημαίνει αυτό;

Και τα ερωτήματα είναι πολλά και σίγουρα δεν υπάρχουν έτοιμες φορεμένες απαντήσεις. Ο καθένας είναι υπεύθυνος και συνυπεύθυνος και οι περιπτώσεις μοναδικές. Και καλό είναι να υπάρχει επίγνωση, διότι όλα με κόπο και συνειδητότητα κερδίζονται. Αλλιώς κινδυνεύουμε να αποτυγχάνουμε, υποπίπτοντας στα ίδια λάθη, πληγώνοντας εμάς, αλλά και τους άλλους. Εναλλάσσοντας παρτενέρ-συζύγους, διότι το πρόβλημα είναι εκεί έξω..

Πάντως ο Γιάννης, αποφάσισε να αλλάξει τη μορφή του Bachelor party. Δε θα είχε τη μορφή της τελευταίας μέρας ελευθερίας του. Θα ήταν μία μορφή του μπαίνω σε νέα μορφή ζωής, που συνειδητά έχουμε επιλέξει. Έχουμε.. Άλλωστε η αισθητική του Bachelor , είναι η αισθητική του γάμου..

7 Μουσεία για παιδιά στον κόσμο

Πώς θα μπορούσαν οι αρχιτέκτονες να δημιουργήσουν χώρους που ενθαρρύνουν το παιχνίδι και τη μάθηση σε έναν μοναδικό συνδυασμό; Η πρόκληση αυτή γίνεται καλύτερα κατανοητή ρίχνοντας μια προσεκτική ματιά στα μουσεία για παιδιά. Σε αντίθεση με τα μουσεία για «ενήλικες», αυτά τα πολιτιστικά κέντρα έχουν σχεδιαστεί για να ενθαρρύνουν την αλληλεπίδραση των παιχνιδιών με την εκπαιδευτική εμπειρία.

Πολύχρωμες εγκαταστάσεις, με χώρους παιχνιδιού και διαδραστικά εργαστήρια ενθαρρύνουν τα παιδιά να κάνουν την τέχνη παιχνίδι.

1. Incheon, Κορέα

2. Παιδικό Μουσείο Πίτσμπουργκ, ΗΠΑ

3. Museum of Glass, Σαγκάη, Κίνα

4. Παιδικό Μουσείο Τέχνης, Φλόριντα, ΗΠΑ

5. Discovery of the Desert, Καλιφόρνια, ΗΠΑ

6. Παιδικό Μουσείο Τεχνών, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ

7. Abasto, Μπουένος Άιρες, Αργεντινή

Πηγή: perierga.gr

Οι 20 ακριβότεροι πίνακες ζωγραφικής

Οι 20 ακριβότεροι πίνακες ζωγραφικής.

20. $75.1 million. No 1 (Royal Red and Blue) by Mark Rothko, 2012

19. $76.7 million. Massacre of the innocents by Peter Paul Ruben, 1610

18. $78,100,000. Pierre-Auguste Renoir – Le Moulin de la Galette

17. $80 million. Turquoise Marilyn by Andy Warhol, 1964-2007

16. $80,000,000. Jasper Johns – False Start

15. $82,500,000. Vincent van Gogh – Portrait of Dr. Gachet

14. $86,300,000. Francis Bacon – Triptych, 1976

13. $87,900,000. Gustav Klimt – Portrait of Adele Bloch-Bauer II

12. $95,200,000. Pablo Picasso – Dora Maar au Chat

11. $104,200,000. Pablo Picasso – Garçon à la pipe

10. $105.4 million. Silver Car Crash [Double Disaster] by Andy Warhol, 1932

9. $106.5 million. Nude, Green Leaves and Bust by Pablo Picasso, 1932

8. $110 million. Flag by Jasper Johns, 1958

7. $119.9 million. The Scream by Edvard Munch, 1895

6. $135,000,000. Gustav Klimt – Portrait of Adele Bloch-Bauer I

5. $137,500,000. Willem de Kooning – Woman III

4. $140,000,000. Jackson Pollock – No.5, 1948

3. $142,4 million. Three Studies of Lucian Freud by Francis Bacon, 1969

2. $155 million. La Rêve (The Dream) by Pablo Picasso, 1932

1. $250 million. The Card Players by Paul Cézanne,2011

Πηγή: art-sheep.com

Gallery Aφιέρωμα στην ερωτική κλασική τέχνη

Θέλουμε να σας αποκαλύψουμε ένα (αρκετά γνωστό είναι η αλήθεια) μυστικό της ιστορίας της τέχνης: Είναι πολύ πιο βρώμικη από όσο θυμάστε. Πριν το NSFW γίνει το αρκτικόλεξο που συναντάμε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο στο διαδίκτυο, καλλιτέχνες όπως ο Edouard Manet και Katsushika Hokusai έφερναν το σεξ στους καμβάδες τους απροκάλυπτα, απροειδοποίητα και με τον πιο εκλεπτυσμένο τρόπο.

Αυτή τη στιγμή μάλλον κατακλύζουν το μυαλό σας εικόνες της Αφροδίτης και αισθησιακών χταποδιών -ναι, τα μαθήματα ιστορίας της τέχνης που κάνατε στο πανεπιστήμιο ήταν πιο ερωτικά από όσο νομίζατε τότε.

Ως φόρο τιμής στις άγριες ερωτικές τάσεις των καλλιτεχνών στο πέρασμα των αιώνων, δημιουργήσαμε μια λίστα με τα πιο συγκλονιστικά αισθησιακά έργα τέχνης, που ίσως έχετε ξεχάσει από τότε που ασχοληθήκατε για τελευταία φορά μαζί τους, σε κάποια εργασία για τη σχολή ή ένα λεύκωμα τέχνης που ξεφυλλίζατε με τον καφέ. Κλασικά έργα τέχνης, πολύ πιο «άτακτα» από όσο τα έχετε στο μυαλό σας.

Francisco de Goya, «The Nude Maja»

Αυτός ο πίνακας του 1800 θα μείνει στην ιστορία ως «το πρώτο εντελώς βλάσφημο, πραγματικού μεγέθους, γυναικείο γυμνό στη δυτική τέχνη» -πιστεύεται πως είναι τουλάχιστον μία από τις πρώτες ακριβείς απεικονίσεις της γυναικείας ηβικής τρίχας. Την περίοδο που δημιουργήθηκε, η Καθολική Εκκλησία είχε απαγορεύσει την προβολή καλλιτεχνικών γυμνών, με αποτέλεσμα η γυμνή γυναίκα του Goya και η πιο μετριοπαθής ομόλογός της, η «Clothed Maja» («Η Ντυμένη Μάχα»), δεν παρουσιάστηκαν ποτέ δημοσίως, καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του καλλιτέχνη.

Katsushika Hokusai, «The Dream of the Fisherman's Wife»

 

Δεν υπάρχει σχεδόν καμία αμφιβολία σχετικά με την ερωτική φύση αυτού του πίνακα. Η γκραβούρα -τέλειο παράδειγμα της ιαπωνικής τέχνης Shunga- απεικονίζει τη γυναίκα ενός ψαρά να παραδίδεται στην απόλαυση που της προσφέρει ένας μάλλον ιδιαίτερος παρτενέρ. Ένα χταπόδι. Αν αναγνωρίζεται το όνομα του καλλιτέχνη, είναι γιατί πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο πίσω από τη δημιουργία του «The Great Wave off Kanagawa», του πλέον διάσημου κλασικού έργου ιαπωνικής τέχνης. Φαίνεται, όμως, πως ο Hokusai δεν είχε μόνο κύματα και θάλασσες στο μυαλό του.

Hieronymus Bosch, «The Garden of Earthly Delights»

 

Οι περισσότεροι μπορεί να συνδέεται τον «Κήπο των Επίγειων Απολαύσεων» με τα τρομακτικά, απόκοσμα πλάσματα που υπάρχουν σε αυτόν, αλλά ο πίνακας αυτός έχει ίσο μερίδιο στην αισθησιακή τέχνη με τους υπόλοιπους της λίστας. Χρονολογείται μεταξύ 1490 και 1510 και φιλοξενεί ένα ολόκληρο καρναβάλι αμαρτιών, συμπεριλαμβανομένων των πράξεων στην παραπάνω εικόνα, στην οποία βλέπουμε γυμνούς άντρες και γυναίκες να εμπλέκονται σε ερωτικές περιπτύξεις μεταξύ τους -αλλά και με άλογα, πουλιά, γοργόνες, φυτά, ό,τι θέλετε.

Paul Cezanne, «Seven Bathers»

 

Ο Cezanne είναι γνωστός για διάφορα έργα του που απεικονίζουν γυμνούς λουόμενους, πολλοί εκ των οποίων είναι γυναίκες. Στο «Seven Bathers», ωστόσο, απεικονίζει τις φιγούρες γυμνών αντρών -παρότι κάποιοι από αυτούς αποδίδονται με ανδρόγυνο στυλ. Σίγουρα αυτή η σκηνή με τα πανέμορφα ζωγραφισμένα αντρικά σώματα, δεν είναι η πλέον ερωτική από άποψη θεματολογίας. Οι τρόποι όμως με τους οποίους ο καλλιτέχνης έπαιζε με την κλασική αναπαράσταση του σώματος και η σχέση ανάμεσα στο βλέμμα του θεατή και τη γύμνια, δημιουργούν μια οριακά ερωτική αισθητική. Υποτίθεται πως, λόγω έλλειψης διαθέσιμων μοντέλων, ο Cezanne ζωγράφισε αυτόν τον πίνακα από μνήμης ή χρησιμοποιώντας απλά τη φαντασία του.

Titian, «Venus of Urbino»

 

Ο Mark Twain χαρακτήρισε κάποτε την Αφροδίτη του Τιτσιάνο ως «την πιο αποκρουστική, την πιο χυδαία, την πιο αισχρή εικόνα που έχει δει ο κόσμος». Με την ατάραχη γύμνια της και το ισχυρό της βλέμμα προς τα μάτια του θεατή, η γυμνή γυναίκα σε αυτό το έργο τέχνης του 1538 είναι αναμφισβήτητα από τις πλέον ερωτικές της ιστορίας.

Gustav Klimt, «Frau bei der Selbstbefriedigung»

 

Ο Klimt, ο γνωστός Αυστριακός ζωγράφος του συμβολισμού με την έφεση στους επιχρυσωμένους καμβάδες, μας έδωσε υπέρ-διάσημα έργα όπως «Το Φιλί» και το πορτρέτο της Adele Bloch-Bauer I. Ενώ αυτές οι εικόνες -για να μην αναφέρουμε τις δεκάδες γυμνές φιγούρες που κατοικούν σε άλλους πίνακές του- αποπνέουν αισθησιασμό, δεν υπάρχει τίποτα πιο ερωτικό στη δουλειά του από το «Frau bei der Selbstbefriedigung» ή, πιο απλά, «Αυνανισμό».

Peter Paul Rubens, «Leda and the Swan» (αντίγραφο του έργου του Michelangelo)

 

Για το κοινό των αρχών του 17ου αιώνα, ήταν, πιθανόν, περισσότερο αποδεκτό μια γυναίκα να συμμετέχει σε σεξουαλικές περιπτύξεις με ένα πουλί παρά με ένα πραγματικό ανθρώπινο ον. Και έτσι, εγένετο «Η Λήδα και ο Κύκνος», βασισμένο στον ελληνικό μύθο κατά τον οποίο ο Δίας παίρνει τη μορφή ενός κύκνου και «αποπλανεί» την Λήδα. Καλλιτέχνες όπως ο Cesare da Sesto και ο Paul Cezanne επέλεξαν επίσης την «ακάθαρτη» αυτή ιστορία ως πηγή έμπνευσης για τα έργα τους.

 Miyagawa Isshō, «Spring Pastimes»

 

Δημιουργημένο το 1750, αυτό το έργο απεικονίζει την κρυφή συνάντηση δύο ανδρών -ο ένας φαίνεται να είναι σαμουράι και ο άλλος ηθοποιός του θεάτρου kabuki, με το δεύτερο να έχει πάρει τον σεξουαλικό ρόλο της γυναίκας.

Édouard Manet, «Olympia»

 

Σας θυμίζει κάτι; Ο πίνακας του 1863 του Μανέ είναι βασισμένος στην «Αφροδίτη» του Τιτσιάνο και την «Γυμνή Μάχα» του Γκόγια. Σύμφωνα με καταγραφές του συγγραφέα Antonin Proust, ο πίνακας αυτός της ιερόδουλης ήταν τόσο σκανδαλώδης που «οι προφυλάξεις που έλαβε η διοίκηση (του μουσείου) ήταν το μόνο που τον έσωσε από την καταστροφή», όταν έκανε πρεμιέρα στην έκθεση.

Jean-Honoré Fragonard, «The Swing»

 

Αυτό το ροκοκό αριστούργημα του 1767 είναι γεμάτο με συμβολισμούς, το σύνολο των οποίων επικεντρώνεται στην εξωσυζυγική σχέση μιας νεαρής γυναίκας. Βλέπετε τον άντρα που κρύβεται στους θάμνους στην αριστερή πλευρά του καμβά; Όχι μόνο βρίσκεται στο σημείο που θα πέσει -σκόπιμα- το παπούτσι, αλλά ταυτόχρονα έχει μια αποκαλυπτική θέα μέσα στο φόρεμα της γυναίκας. Ερωτικό; Ίσως. Ενοχλητικά ανατριχιαστικό υπονοούμενο του 18ου αιώνα; Σίγουρα.

Pablo Picasso, «Les Demoiselles d'Avignon (The Young Ladies of Avignon)»

 

Το διάσημο πριμιτιβιστικό έργο του Πικάσο απεικονίζει πέντε γυμνές πόρνες που, σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία, φέρεται να είναι από έναν οίκο ανοχής στη Βαρκελώνη. Οι αντισυμβατικές γυναικείες μορφές τους και τα αμείλικτα βλέμματά τους, κάνουν αυτό τον πίνακα μια πρώτο-κυβιστική εκδοχή της ερωτικής τέχνης.

Egon Schiele, «Friendship»

 

Παρά τον τίτλο του, υπάρχει μια υποβόσκουσα αίσθηση σεξουαλικότητας σε αυτό το έργο του Schiele, που απεικονίζει δύο γυμνά άτομα να αγκαλιάζονται, χρησιμοποιώντας τις χαρακτηριστικές στρεβλές γραμμές και μορφές του σπουδαίου Αυστριακού ζωγράφου.

Diego Velázquez, «Rokeby Venus»

 

Ο πίνακας αυτός του Βελάσκεθ δείχνει μια γυναίκα να αντλεί ευχαρίστηση από την εικόνα του δικού της γυμνού εαυτού. Για ένα έργο που δημιουργήθηκε μεταξύ 1647 και 1651 -δηλαδή μια χρονική περίοδο που χαρακτηριζόταν από την περιφρόνηση του ισπανικού κοινού απέναντι στα γυμνά σώματα στην τέχνη- ο πίνακας αυτός κατατάσσεται στην «πρόστυχη» πλευρά της τότε κοινωνίας. (Σε περίπτωση που αναρωτιέστε: Ο Τιτσιάνο και ο Ρούμπενς έκαναν, επίσης, τις δικές τους εκδοχές της Αφροδίτης που κοιτάζεται στον καθρέφτη).

Gustave Courbet, «L'Origine du monde (The Origin of the World)»

 

Ο πίνακας του Courbet ονομάζεται «Η Προέλευση του Κόσμου». Χρειάζεται, πραγματικά, να πούμε κάτι άλλο;

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην αμερικάνικη Huffington Post και έχει μεταφραστεί από τα αγγλικά.

Πηγές: huffingtonpost.gr   huffingtonpost.gr

Κατηγορία Gallery