15 πράγματα που αποφεύγουν οι ψυχικά ώριμοι άνθρωποι

Μπορεί να υπάρχουν πολλοί παράγοντες και σε πολλά επίπεδα οι οποίοι επηρεάζουν το κατά πόσον αισθανόμαστε επιτυχημένοι, πλήρεις και ευτυχείς, αλλά θεωρώ ότι ο σημαντικότερος από αυτούς είναι ο βαθμός της δικής μας συναισθηματικής ωρίμανσης.

Η συναισθηματική ωριμότητα προσφέρει σταθερότητα, ψυχική δύναμη και αυτοπεποίθηση.

Τα συναισθήματά μας θεωρούνται μέρος του ψυχισμού μας, αλλά αυτό που τα ξεχωρίζει ποιοτικά είναι ότι έχουν άμεση επίδραση στη φυσική μας υπόσταση· επηρεάζουν τις λειτουργίες του σώματός μας και καθοδηγούν κάθε δράση μας.

Χωρίς συναισθήματα δεν θα είχαμε κίνητρο για να κάνουμε το οτιδήποτε. Κατά την αναλογία που δίνει ο Χόρχε Μπουκάι στο βιβλίο του «Φύλλα Πορείας:

Ο δρόμος της Αυτοεξάρτησης», αν ο εαυτός μας ήταν μια άμαξα, τα συναισθήματα θα ήταν τα άλογα που την κινούν και το μυαλό μας ο αμαξάς που κρατάει τα γκέμια.

Κατά την οπτική γωνία του παρόντος άρθρου, οι συναισθηματικά ώριμοι άνθρωποι έχουν φτάσει σε μια εσωτερική ισορροπία, όπου ο αμαξάς και τα άλογα συνεργάζονται αρμονικά.

Για κάποιους τυχερούς, η ισορροπία αυτή έρχεται με φυσικό, εξελικτικό τρόπο, καθώς μεγαλώνουν και ωριμάζουν μέσα σε ένα οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον που την υποστηρίζει.

Σε άλλους, ακόμα πιο τυχερούς, έρχεται λίγο ως πολύ έμφυτη. Για τους περισσότερους από εμάς, είναι μια κατάκτηση που έρχεται μετά από συνεχή, συστηματική, επίπονη και ειλικρινή εσωτερική εργασία.

Τα γνωρίσματα της ψυχικής και συναισθηματικής ωριμότητας είναι πολλά, όπως πολλοί είναι και τρόποι με τους οποίους εκδηλώνεται – ίσως υπερβολικά πολλοί για να περιγραφούν.

Σε αυτό το άρθρο, αντί να ακολουθήσουμε τη συνηθισμένη οδό, δηλαδή να παραθέσουμε ένα δείγμα των «θαυμαστών» πραγμάτων που κάνουν οι άνθρωποι που έχουν φτάσει σε υψηλό βαθμό ψυχικής και συναισθηματικής ωριμότητας, θα κάνουμε κάτι που ίσως είναι χρησιμότερο· κάτι που δείχνει ποια όρια μπαίνουν χάρη στην ωριμότητα και γιατί, τόσο προς τους εαυτούς μας, όσο και προς τους άλλους.

Ας δούμε λοιπόν 15 πράγματα που  δεν κάνουν οι ψυχικά και συναισθηματικά ώριμοι άνθρωποι

1. Δεν αποζητούν την αποδοχή των άλλων

Η ανάγκη να αποσπάσουμε την προσοχή και να κερδίσουμε την αποδοχή των άλλων είναι απευθείας συνδεδεμένη με τον συναισθηματικό μας κόσμο. Κάποιοι από εκείνους που έχουν την ανάγκη να γίνονται αποδεκτοί από τους άλλους, αισθάνονται ότι έχουν αξία μόνο όταν παίρνουν την επιβεβαίωση από κάποιον τρίτο, όταν αυτός τους έχει ανάγκη, όταν του είναι χρήσιμοι.

Είναι λες και οι άνθρωποι αυτοί αμφιβάλλουν για την αξία τους ή ότι έχουν πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση. Το να αμφιβάλλει κανείς για την αξία του είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία: αν ούτε καν εσύ δεν είσαι σίγουρος για την αξία σου, κανείς δεν θα πιστέψει ποτέ ότι αξίζεις.

Η αναζήτηση της αποδοχής των άλλων κρύβει μεγάλες παγίδες. Η μεγαλύτερη, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι με τον τρόπο αυτό υπάρχει ο κίνδυνος οι συγκεκριμένοι άνθρωποι στην πραγματικότητα να χαραμίζουν τη δική τους ζωή, ζώντας τη φαντασιακή ζωή κάποιου άλλου, δηλαδή εκπληρώνοντας τις προσδοκίες κάποιου άλλου.

Πολλές φορές αυτό έχει ρίζες στην παιδική ηλικία, όταν οι γονείς προβάλλουν πάνω στο παιδί τις δικές τους προσδοκίες, αντί να του δίνουν αγάπη για αυτό που είναι, όπως είναι, άνευ όρων.

Βλέποντας το παιδί την αναγνώριση και την αποδοχή μόνο όταν συμμορφώνεται με την εκπλήρωση των (εκφρασμένων ή υπονοούμενων) προσδοκιών των γονιών του, αναπτύσσει τη συμπεριφορά της αποζήτησης αυτής της αναγνώρισης, μπερδεύοντας την επιδοκιμασία (που εκδηλώνουν οι γονείς λόγω της ικανοποίησης των δικών τους επιθυμιών) με την αγάπη (που έχουν ανάγκη και αποζητούν τα παιδιά).

Αυτή η αποζήτηση όμως ποτέ δεν φτάνει σε ολοκλήρωση, καθώς, όση αποδοχή και να κερδίσουν στη ζωή τους (π.χ. μέσω της επαγγελματικής επιτυχίας), πάντα θα τους λείπει το αρχικό ζητούμενο: η αγάπη).

2. Δεν επιτρέπουν σε άλλους να τους ρίχνουν

Ο υγιής ψυχισμός απαιτεί συναισθηματική ανθεκτικότητα. Ο κόσμος είναι γεμάτος ανθρώπους με συμπλέγματα, απωθημένα και κακίες, οι οποίοι δεν θέλουν να βλέπουν άλλους ανθρώπους να προοδεύουν και να προχωράνε στη ζωή τους. Μέσα σε κάθε περίσταση της ζωής σας, μπορεί να υπάρχει κάποιος που σας φθονεί.

Η ατυχής αλήθεια είναι ότι, πολύ συχνά, οι άνθρωποι που μας κρατάνε πίσω είναι εκείνοι που βρίσκονται περισσότερο κοντά μας. Το να απαλλαγούμε από αυτούς τους ανθρώπους είναι τις πιο πολλές φορές η καλύτερη λύση, αλλά ταυτόχρονα είναι και η πιο δύσκολη. Αν μπορέσετε να απομακρύνετε διακριτικά αυτούς τους ανθρώπους από κοντά σας, θα έχετε κάνει ένα μεγάλο βήμα για να καθαρίσετε τη ζωή σας από συναισθηματικά φορτία που σας κρατάνε καθηλωμένους.

3. Δεν κρατούν μνησικακία

Αν κρατάτε μέσα σας απωθημένο θυμό, πικρία ή κακία για κάτι που σας έχουν κάνει, τότε ήδη ασχολείστε περισσότερο απ’ ό,τι χρειάζεται με κάποια κατάσταση. Εάν κάποιος ζητήσει ειλικρινά συγγνώμη, συγχωρέστε τον και προχωρήστε.

Εάν δεν ζητήσει συγγνώμη, τότε διακόψτε σχέσεις μαζί του, αποκόψτε τον εαυτό σας από εκείνον και προχωρήστε· μόνο μην αφήσετε τα όποια σκοτεινά συναισθήματα να παραμείνουν μέσα σας.

Η μνησικακία (ανάμνηση του κακού), το να κουβαλάτε στις συναισθηματικές αποσκευές σας θυμό ή πικρία για την κακία που αισθάνεστε ότι σας έχουν κάνει, καταναλώνει πάρα πολλή ψυχική ενέργεια, σας κάνει δυστυχείς και βλάπτει την υγεία σας (διαβάστε εδώ για παράδειγμα). Όπως είπε κάποιος κάποτε, η μνησικακία είναι σαν να παίρνω εγώ το δηλητήριο και να περιμένω ότι θα πεθάνει ο άλλος.

4. Δεν σταματούν να κάνουν αυτό που τους αρέσει

Οι συναισθηματικά ώριμοι άνθρωποι κάνουν ό,τι κάνουν επειδή το αγαπούν και δεν το αλλάζουν και δεν το σταματούν για κανέναν τρίτο που μπορεί να έχει τις δικές του προτιμήσεις ή σκοπιμότητες.

5. Δεν σταματούν να πιστεύουν στον εαυτό τους

Εκείνοι που αγαπούν τον εαυτό τους και κατανοούν τον εαυτό τους — εκείνοι που δεν φοβούνται να είναι υπερήφανοι για τους εαυτούς τους — δεν αμφιβάλουν ποτέ για την αξία τους. Ξέρουν ακριβώς πόσο αξίζουν και φέρονται αναλόγως· ούτε υπερεκτιμούν, ούτε υποτιμούν τους εαυτούς τους.

6. Δεν φέρονται επιθετικά προς στους άλλους

Οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν κακοί. «Γιατί όμως να συμβαίνει αυτό;» μπορεί να αναρωτηθεί κανείς. Η επιθετική ή καταπιεστική συμπεριφορά προς τους άλλους έχει νόημα και μπορεί να χρησιμεύει μόνο σαν τρόπος επιβολής.

Κάποιοι προσπαθούν να επιβληθούν σε άλλους ή να τους μειώσουν, για παράδειγμα στα πλαίσια των επαγγελματικών υποχρεώσεων (π.χ. σε διαπραγματεύσεις)· αν όμως είναι η γενικότερη στάση ζωής τους, τότε αυτό είναι σαφής ένδειξη προσπάθειας υπερκάλυψης της πολύ χαμηλής αυτοεκτίμησης που κατά βάθος τους βασανίζει.

7. Δεν αφήνουν τον καθένα να μπαίνει μέσα στη ζωή τους

Οι συναισθηματικά ώριμοι άνθρωποι έχουν συναισθηματική σταθερότητα για ένα λόγο: δεν αφήνουν τον εαυτό τους να εκτεθεί στην επίδραση ανθρώπων που δεν έχουν διαλέξει οι ίδιοι.

Οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο ζουν τη ζωή τους χαοτικά, χωρίς κατεύθυνση και χωρίς προσανατολισμό (στην καλύτερη περίπτωση) ή ακόμα με τάσεις αυτοκαταστροφής (στη χειρότερη) – και πολύ ευχαρίστως θα έπαιρναν κι εσάς μαζί, για παρέα.

8. Δεν φοβούνται να αγαπήσουν πραγματικά

Εάν φοβάσαι να αγαπήσεις, τότε μάλλον δεν έχεις αρκετή εμπιστοσύνη στον εαυτό σου. Ίσως να πιστεύεις ότι δεν είσαι αρκετά καλός ή αξιόλογος για τους άλλους για να διατηρήσεις μακροχρόνια σχέση. Ίσως δεν μπορείς να διακρίνεις τι θα δουν οι άλλοι σ’ εσένα για να θέλουν να είναι μαζί σου.

Ίσως πιστεύεις πως ό,τι και να δοκιμάσεις θα είναι καταδικασμένο έτσι κι αλλιώς να αποτύχει και δε θες να μείνεις πάλι μόνος και πληγωμένος.

Προσπάθησε να το δεις από την αντίθετη πλευρά. Κατά βάθος είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος και αυτό θα το αισθανθεί οποιοσδήποτε σε γνωρίσει καλύτερα. Ακόμα και αν κάτι δεν προχωρήσει, δε σημαίνει ότι θα φταις εσύ. Σε μια σχέση υπάρχουν πάντα δύο.

Αν όλα πάνε καλά, θα είναι χάρη και στους δύο. Αν όχι, η ευθύνη θα είναι και των δύο από κοινού. Εκτός βέβαια, αν είσαι ένας κακός και απαίσιος χαρακτήρας! Τότε ναι, φταις εσύ.

9. Δεν μένουν στο κρεβάτι, τρέμοντας τη μέρα μπροστά τους

Η καλύτερη στιγμή της ημέρας θα έπρεπε να είναι η στιγμή που ξυπνάς και συνειδητοποιείς ότι είσαι για άλλη μια μέρα ζωντανός, ότι έχεις την ευκαιρία να δημιουργήσεις, να καταφέρεις πράγματα, να κάνεις τη ζωή σου καλύτερη! Πολύ συχνά, δυστυχώς, παίρνουμε την ύπαρξή μας σαν αιωνίως δεδομένη.

10. Δεν φοβούνται την ηρεμία

Οι ψυχικά ώριμοι άνθρωποι δεν αισθάνονται την ανάγκη για συνεχή δράση, ούτε έχουν την ανάγκη συνεχούς εύρεσης νέων ερεθισμάτων.

Δεν έχουν την ανάγκη να γεμίζουν με δραστηριότητες το χρόνο τους και να είναι συνέχεια στο πόδι, προκειμένου να αποφεύγουν έτσι να αντιμετωπίσουν τους δαίμονές τους ή για να αποδείξουν στους άλλους ή στον εαυτό τους την αξία τους.

Εκτιμούν τις στιγμές γαλήνης και ανάπαυλας, καθώς τους υπενθυμίζουν το πώς είναι απλά να υπάρχεις και να αναπνέεις. Με αυτό δεν εννοούμε ότι αποφεύγουν την ένταση, αλλά ότι δεν τους “καίει” κάποια ιδιαίτερη ανάγκη συνεχούς εγρήγορσης και δράσης, δεν είναι παθολογικά εξαρτημένοι από αυτήν. Αντιθέτως, πολύ ευχαρίστως και χωρίς τύψεις ή ανασφάλειες θα πήγαιναν με την πρώτη ευκαιρία για έναν ήσυχο περίπατο ή θα καθόντουσαν για λίγο σε ένα παγκάκι να παρατηρήσουν και να νιώσουν με όλες τις αισθήσεις τους το περιβάλλον.

11. Δεν κάνουν πράγματα που δεν θέλουν

Όλοι κάποιες στιγμές χρειάζεται να κάνουμε πράγματα που είτε δεν μας τρελαίνουν ή δεν μας αρέσουν, αλλά ποτέ δεν θα έπρεπε να κάνουμε πράγματα που δεν θέλουμε.

Οι ψυχικά ώριμοι άνθρωποι το καταλαβαίνουν αυτό και έχουν πάντα μέσα στο μυαλό τους τα πράγματα που αγαπούν, κάτι το οποίο σαν στάση ζωής τους βοηθά και στο να βρίσκουν τρόπους για να φτάσουν εκεί.

Μπορεί να μην απολαμβάνουν κάθε δευτερόλεπτο καθενός πράγματος που κάνουν, όμως έχουν ένα σκοπό και κάθε τι που κάνουν τους φέρνει πιο κοντά σε αυτό που αγαπούν.

12. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πουν «όχι»

Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία· αν δεν μπορείς να πεις «όχι», είσαι υποψήφιο θύμα εκμετάλλευσης.

Οι άλλοι θα σε έχουν για χαλάκι της εξώπορτας και κανείς δε θα ζητάει τη γνώμη σου – ούτε θα τη λαμβάνουν σοβαρά υπόψη όταν τη δίνεις από μόνος σου. Το να λες «όχι» υπενθυμίζει στους άλλους ότι είσαι ανεξάρτητος, ότι έχεις όρια και ότι δεν μπορούν να σε ελέγξουν στα πάντα.

13. Δεν «αμελούν» να δίνουν ένα χέρι βοήθειας

Η δικαιολογία «δεν μπορώ» δεν στέκει, όταν έχουμε να κάνουμε με τη συμπόνια και τη συμπαράσταση. Μερικές φορές δεν χρειάζεται να έχουμε χρήματα για να βοηθήσουμε κάποιον· λίγος από τον χρόνο μας, η συμπάθειά μας και η προσοχή μας μπορεί να είναι αρκετά.

Κάποιοι άνθρωποι επιλέγουν να παραβλέπουν τα πράγματα που τους συνδέουν με τους άλλους. Οι ψυχικά ώριμοι άνθρωποι εκτιμούν τη Ζωή σε όλες της τις μορφές, εκφάνσεις και εκδηλώσεις και είναι περισσότερο πρόθυμοι να βοηθήσουν άλλους που βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση.

14. Δεν αισθάνονται την ανάγκη να «ταιριάξουν»

Όσο πιο ώριμος είναι κάποιος ψυχικά, τόσο λιγότερο αισθάνεται την ανάγκη να ταιριάξει με άλλους ανθρώπους, ομάδες ή καταστάσεις και τόσο περισσότερο ανεξάρτητος γίνεται.

Ή, για να χρησιμοποιήσουμε τη φράση του Χόρχε Μπουκάι, τόσο περισσότερο «αυτοεξαρτώμενος» γίνεται, με την έννοια ότι εξαρτάται όλο και περισσότερο από τον ίδιο τον εαυτό του και δεν εξαρτάται από το με ποιον είναι.

Το πρώτο στάδιο της διαδρομής που ακολουθεί η σκέψη και τα συναισθήματα των ώριμων ψυχικά ανθρώπων ξεκινάει από τη συνεχή, επίμονη (και επίπονη μερικές φορές, λόγω ξεβολέματος ή απομυθοποίησης καταστάσεων και προσώπων), προσπάθεια αυτογνωσίας, το «γνώθι σ’ αυτόν» του Σωκράτη, δηλαδή από το «ποιος είμαι».

Από το ποιος είμαι, με ειλικρίνεια και υπευθυνότητα προκύπτει το δεύτερο στάδιο του σκεπτικού μας, το «τι (θα έπρεπε να) κάνω». Αυτό που θα αναφέρω είναι υπεραπλούστευση, αλλά το χρησιμοποιώ για παράδειγμα: ο ζωγράφος ζωγραφίζει, ο συγγραφέας γράφει, ο αθλητής αθλείται, ο λεμονοστύφτης στύβει λεμόνια. Αυτό εφαρμόζεται αντίστοιχα σε όλες τις εκδηλώσεις του ανθρώπου, από τις προσωπικές, μέχρι τις σεξουαλικές, τις επαγγελματικές, τις κοινωνικές, τα χόμπι κτλ. .

Το τι κάνω, με τη σειρά του, μέρα με τη μέρα χτίζει το τρίτο στάδιο και με οδηγεί από μόνο του στο «πού πάω».

Στη συνέχεια, πάνω στη διαδρομή που χαράσσεται με βάση το πού πάω, έρχομαι σε επαφή με συνοδοιπόρους των οποίων αυτό το κομμάτι της διαδρομής τους συμπίπτει με τη δική μου (πρόσκαιρα ή μακροχρόνια) και με τους οποίους μπορώ (ή και όχι, ό,τι διαλέξω) να αναπτύξω σχέσεις, οπότε προκύπτει το τέταρτο και τελευταίο βήμα, το «με ποιον είμαι» που λέγαμε στην αρχή.

Οι ώριμοι και έμπειροι συναισθηματικά άνθρωποι γνωρίζουν τη σειρά των βημάτων και επανεξετάζουν τον εαυτό τους συνεχώς.

Η σειρά πρέπει να είναι πάντα από τα προηγούμενα προς τα επόμενα, όχι αντίστροφα. Το κάθε ένα επόμενο στάδιο (θα έπρεπε να) είναι αποτέλεσμα όλων των προηγούμενων σταδίων.

Για παράδειγμα, το τι κάνω δεν (θα έπρεπε να) καθορίζει το ποιος είμαι –  το ποιος είμαι (πρέπει να) καθορίζει το τι κάνω· το με ποιον είμαι δεν (θα έπρεπε να) καθορίζει το προς τα πού πάω –  το προς τα πού πάω (πρέπει να) καθορίζει με ποιον θα είμαι.

Το θέμα αυτό συσχετίζεται άμεσα με το περιεχόμενο που δίνουμε στην έννοια «ελευθερία», καθώς και τις συνέπειες της ελευθερίας.

Η ελευθερία μάς ολοκληρώνει οντολογικά ως ανθρώπους, αλλά ταυτόχρονα μάς φορτώνει με ευθύνες και υπευθυνότητες, γι’ αυτό οι περισσότεροι επιθυμούν ολόθερμα να πιστεύουν ότι δεν είναι ελεύθεροι· αλλιώς δεν θα είχαν κανένα άλλοθι για το ότι δεν αναλαμβάνουν δράση για να αλλάξουν την κατάστασή τους (αναλαμβάνοντας και την ευθύνη για τα αποτελέσματα των δράσεών τους).

Από την άλλη, αν παραδέχονταν ότι ήταν ελεύθεροι, δεν θα είχαν κανέναν άλλον να του φορτώσουν (μεταβιβάσουν) τις δικές τους ευθύνες για το τι κάνουν τώρα, πού πάνε τώρα και με ποιον είναι τώρα.

15. Δεν ξεχνούν ότι η «ευτυχία» είναι «στάση ζωής»

Τελευταίο και ίσως σημαντικότερο, οι ψυχικά ώριμοι και ψαγμένοι άνθρωποι κατανοούν την ανθρώπινη φύση και κατάσταση.

Καταλαβαίνουν τον ρόλο που παίζει ο εγκέφαλός μας και τη δύναμη που έχει η ίδια η δική μας αντίληψη των πραγμάτων πάνω στο σώμα και το νου μας, και από βιολογικής και από ψυχολογικής πλευράς.

Κατανοούν ότι τα συναισθήματα είναι αντιδράσεις· αντιδράσεις όχι απέναντι στα γεγονότα αυτά καθαυτά, αλλά αντιδράσεις στη δική μας αντίληψη των γεγονότων.

Με άλλα λόγια, οι αντιδράσεις μας δεν αντανακλούν την πραγματικότητα· αντανακλούν την ερμηνεία που εμείς οι ίδιοι δίνουμε στην πραγματικότητα (φυσική, κοινωνική ή όποια άλλη). Χαρακτηριστικές περιπτώσεις, σε ό,τι αφορά τη «φυσική πραγματικότητα», είναι εκείνες που θίγονται στο άρθρο μας «Φυσικές αισθήσεις – Ο θόρυβος ενός δέντρου που πέφτει».

Αν κάποιος το κατανοήσει αυτό βαθιά, θα είναι σε θέση να διαχειριστεί πολύ καλύτερα τα συναισθήματά του και, αλλάζοντας τη στάση του, να αλλάξει την κατάστασή του και, σε τελική ανάλυση, την ευχαρίστηση που παίρνει από τη ζωή του.

via

Αυτή είναι η αλήθεια για το σώμα σας μετά τον τοκετό…

 

Όταν μια μαμά φέρει στον κόσμο ένα παιδί μετά τον τοκετό μπαίνει σε μια διαδικασία προκειμένου να επανέλθει στο σώμα που είχε πριν τον τοκετό.

Όλες μας έχουμε νιώσει έτσι. Όλες μας το έχουμε περάσει αυτό.

Όμως σε όλες αυτές τις μαμάδες θέλω να τα παρακάτω:

Το σώμα μας αλλάζει για πάντα και δεν θα είναι ποτέ το ίδιο. Μπορούμε να επανέλθουμε στα κιλά που ήμασταν πριν αλλά το σώμα μας έχει γίνει σώμα της μαμάς. Το πρόσωπό μας είναι διαφορετικό, τα μάγουλά μας πιο γεμάτα και μερικά σημεία το σώματός μας έχουν αλλάξει και έχουν πιο πολλές καμπύλες αλλά μοιάζουμε πιο όμορφες και πιο «γυναίκες.»

Το σώμα μας δεν θα λειτουργεί όπως πριν.Θα μπορείτε να πηγαίνετε γυμναστήριο, για τρέξιμο κλπ αλλά όταν θα κουράζεστε θα υπάρχει ένας πόνος που θα σας θυμίζει ότι είστε μαμά. Θα πονάει η μέση μας ή ένα σημείο στο πόδι μας ή στον γοφό μας. Είναι ο γλυκός πόνος της μητρότητας.

Μπορεί να μην λειτουργεί όπως πριν το σώμα μας αλλά  αφού γίνουμε μαμάδες ανακαλύπτουμε νέες λειτουργίες. Το σώμα μας μπορεί να θρέψει ένα μωρό κατά την διάρκεια της νύχτας, μπορεί να κρατάει για ώρες αγκαλιά το μωρό μας και να μην νιώθει κουρασμένο. Δεν είχατε συνειδητοποιήσει πόσο γρήγορα μπορείτε να τρέξετε όταν το παιδί σας πέφτει ή βρίσκεται σε κίνδυνο.

Πρέπει να καταλάβουμε πως η ομορφιά βρίσκεται παντού.Μπορεί να έχουμε σημάδια στο σώμα μας που αποδεικνύουν πως πλέον είμαστε μαμάδες αλλά πρέπει να καταλάβουμε πως είμαστε όμορφες. Όλος ο κόσμος μας έχει αλλάξει και το ίδιο και εμείς. Η ομορφιά βρίσκεται στα μάτια των παιδιών μας και στα δικά μας κουρασμένα μάτια.

Μην ζηλεύετε τις celebrities  που υποτίθεται πως έχουν το σώμα που είχαν πριν γεννήσουν. Καμία από αυτές δεν έχει παλέψει τόσο όσο εσείς για να χάσει τα κιλά της εγκυμοσύνης ούτε δυσκολεύτηκε τόσο να αποδεχτεί το σώμα της μετά τον τοκετό…

babyradio.gr- Κατερίνα Π.

Ευγένιος Τριβιζάς: Αν θέλετε τα παιδιά να είναι ευφυή, διαβάζετέ τους παραμύθια

Αν οι άνθρωποι άφηναν ελεύθερη τη φαντασία τους, θα είχαμε ένα κόσμο με λιγότερη συννεφιά και περισσότερα ουράνια τόξα, με περισσότερες κόκκινες κλωστές παραμυθιών και λιγότερες αλυσίδες, με λιγότερα συρματοπλέγματα και περισσότερα τετράφυλλα τριφύλλια, με λιγότερη άσφαλτο και περισσότερες μαργαρίτες που λένε πάντα «σ’ αγαπώ», λέει ο γνωστός παραμυθάς Ευγένιος Τριβιζάς. 
 
Υποστηρίζει ακόμη πως θα βγαίναμε πιo νωρίς από την οικονομική κρίση, αν είχαμε ανθρώπους με φαντασία.
 

Γράφει: Μαρία Παναγιώτου

Φωτογραφίες: Γιάννης Νησιώτης

 
-Τι σας ώθησε να αρχίσετε να γράφετε παραμύθια; Όταν ήμουν μικρός και μου διάβαζαν κάποιο παραμύθι αισθανόμουν προδομένος κάθε φορά που άκουγα το «ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα», επειδή οι ήρωές του ζούσαν μεν καλά, αλλά πολύ αμφέβαλα ότι εγώ ζούσα καλύτερα. Γι’ αυτό το λόγο προσπαθούσα να φανταστώ τι συνέβαινε στους ήρωες μετά το τέλος της ιστορίας.
 
-Συνεχίζατε δηλαδή την ιστορία με ένα νέο παραμύθι; Ναι,
άλλοτε καλούσα σε μονομαχία τον πρίγκιπα που είχε παντρευτεί τη Χιονάτη, άλλοτε έτρεχα στη σκοτεινή σπηλιά κι έβαζα οξυζενέ στις πληγές του νικημένου δράκου και άλλοτε πάλι έβρισκα όλες τις μυστικές φλογέρες του φλογεροπαίχτη, όχι μόνο εκείνη που όταν την παίζεις σε ακολουθούν ποντίκια, αλλά και την άλλη που όταν την παίζεις σε ακολουθούν πεταλούδες, χαρταετοί και ζαχαροπλάστες. Αυτή ήταν η αφορμή να αρχίσω να γράφω σιγά-σιγά τα δικά μου παραμύθια.
 
-Έχετε γράψει δεκάδες βιβλία. Τι τροφοδοτεί τη φαντασία και την έμπνευσή σας; Ένα χρώμα, ένας ήχος, μια σκιά, ακόμα και το πιο ασήμαντο αντικείμενο όπως ένα κουκούτσι βύσσινου, ένα τούλι μπομπονιέρας, ένα καμένο σπίρτο ή ένα καλαμάκι πορτοκαλάδας μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης. Τα ηλιοτρόπια της Ισπανίας, οι σαύρες του Αγίου Δομίνικου, οι μπουκαμβίλιες της Πλάκας, οι υπόνομοι του Αμβούργου, οι κόκορες της Ντελαγκράτσια, οι κάκτοι της Αριζόνας, όλα έχουν προσφέρει αφορμές για ιστορίες μου. 
 
-Τα παιδιά σας εμπνέουν; Η επικοινωνία με τα παιδιά, οι ερωτήσεις και οι παρατηρήσεις τους προσφέρουν μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης. Για παράδειγμα, σε ένα σχολείο που παρουσίαζα ένα παραμύθι μου με θέμα την κλωνοποίηση, ρώτησα τι σημαίνει αυτή η λέξη και ένα αγοράκι μου απάντησε «σημαίνει ότι οι άνθρωποι γίνονται κλόουν». Αυτό μου έδωσε την ιδέα να γράψω μια ιστορία για τη Χώρα των Σοβαρών Ανθρώπων που μια μέρα για κάποιο μυστηριώδη λόγο αρχίζουν ο ένας μετά τον άλλο να παρουσιάζουν συμπτώματα κλοουνοποίησης και να μεταμορφώνονται σε κλόουν.
 
-Κάτι που κάνει τα βιβλία σας να ξεχωρίζουν είναι ότι επινοείτε διαρκώς νέες λέξεις. Πόσο δύσκολο είναι αυτό; Είναι κάτι αυθόρμητο. Συμβαίνει ακόμη και με τα λάθη που κάνω όταν γράφω βιαστικά ή όταν διορθώνω τα δοκίμια των βιβλίων μου. Για παράδειγμα είχα δει σε ένα τυπογραφικό δοκίμιο τη λέξη «λυκοπατάτες» αντί «γλυκοπατάτες» και αυτό μου έδωσε την έμπνευση για πατάτες που όταν τις τρως γίνεσαι λύκος.



-Με ποιον από τους ήρωές σας ταυτίζεστε περισσότερο; Με όλους τους ήρωες που προσπαθούν να ξεπεράσουν τους περιορισμούς της ύπαρξής τους, όπως ο Τουρτούρι ο χιονάνθρωπος που δε θέλει να λιώσει (από το βιβλίο «Ο χιονάνθρωπος και το κορίτσι»), ο Αχυρούλης το σκιάχτρο που επιθυμεί να πετάξει (από το βιβλίο «Το όνειρο του σκιάχτρου») και το άλογο του σκακιού που λαχταράει να καλπάσει σε ένα λιβάδι με τετράφυλλα τριφύλλια (από το βιβλίο «Οι δραπέτες της σκακιέρας,).
 
-Θα λέγατε ότι τα παιδιά είναι πιο απαιτητικοί αναγνώστες από τους ενήλικες; Και απαιτητικοί αναγνώστες όταν διαβάζουν τα ίδια και απαιτητικοί ακροατές όταν τους διαβάζει κάποιος μεγαλύτερος και απαιτητικοί θεατές όταν παρακολουθούν κάποια θεατρική παράσταση. Αν δεν κερδίσει το βιβλίο ή το έργο από την πρώτη στιγμή και δεν κρατήσει αδιάπτωτο το ενδιαφέρον τους, το αφήνουν και ασχολούνται με κάτι άλλο.
 
Διαβάζετε συχνά τις ιστορίες σας σε παιδιά. Τι σας γοητεύει σ’ αυτές τις συναντήσεις; Ο αυθορμητισμός και η γνησιότητα της επικοινωνίας.
 
Τα παραμύθια τι ρόλο μπορούν να παίξουν στις παιδικές ψυχές; Καθοριστικό. Κι αυτό επειδή τα πρώτα μας αναγνώσματα μάς προσφέρουν τις πρώτες μας αξίες, μας επηρεάζουν δραστικότερα και μας συνοδεύουν πολλές φορές σε όλη μας τη ζωή.
 
Διάβαζα σε μια συνέντευξή σας ότι τα βιβλία σας χρησιμοποιούνται για θεραπευτικούς σκοπούς. Τι μπορεί να θεραπεύσουν σ’ ένα παιδί; Θεραπευτές χρησιμοποιούν για παράδειγμα το βιβλίο «Ποιος έκανε πιπί στον Μισισιπή;» για να βοηθήσουν παιδιά να δουν από χιουμοριστική σκοπιά και να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικότερα το πρόβλημα της λειτουργικής νυχτερινής ενούρησης. Έχω μάθει για παιδιά που από όταν διάβασαν το βιβλίο «Η Δόνα Τερηδόνα και το μυστικό της γαμήλιας τούρτας» άρχισαν να πλένουν τακτικά τα δόντια τους, για παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες που με «Τα 88 Ντολμαδάκια» έχουν αρχίσει να απολαμβάνουν το διάβασμα. Στην τελευταία μου επίσκεψη στην Κύπρο μια ψυχολόγος μού εξήγησε με ποιον τρόπο χρησιμοποιούν το «Αλφαβητάρι με γλωσσοδέτες» σε λογοθεραπεία φωνολογικής επίγνωσης.
 


Καθοριστική η έννοια της «συναπόλαυσης»
 
-Σας ενδιαφέρει τα βιβλία σας να αρέσουν και στους μεγάλους; Όταν με ρωτάνε γιατί γράφω για παιδιά, απαντάω ότι γράφω για όλη την οικογένεια. Η έννοια της «συναπόλαυσης» είναι καθοριστική. Αν οι γονείς διαβάζουν στο παιδί μια ιστορία που αφήνει τους ίδιους αδιάφορους, το παιδί διαισθάνεται και αντιδρά ανάλογα. Αν όμως διασκεδάζουν οι ίδιοι με την όλη διαδικασία, τότε είναι πολύ πιο πιθανό να μεταδώσουν στο παιδί την αγάπη για το διάβασμα.
 
- Μέσα από τις ιστορίες σας διαμορφώνετε χαρακτήρες; Ελπίζω ότι σπέρνω σπόρους. Και ελάχιστοι από αυτούς να ευδοκιμήσουν, είναι μεγάλο κέρδος.
 
-Αν άφηναν όλοι οι άνθρωποι τη φαντασία τους ελεύθερη, θα ήταν διαφορετικός ο κόσμος; Θα ήταν ένας κόσμος με λιγότερη συννεφιά και περισσότερα ουράνια τόξα, με περισσότερες κόκκινες κλωστές παραμυθιών και λιγότερες αλυσίδες, με λιγότερα συρματοπλέγματα και περισσότερα τετράφυλλα τριφύλλια, με λιγότερη άσφαλτο και περισσότερες μαργαρίτες που λένε πάντα «σ’ αγαπώ».
 
-Πιστεύετε ότι τα σχολεία σκοτώνουν τη φαντασία; Η ενθάρρυνση της δημιουργικότητας και η καλλιέργεια της φαντασίας είναι από τις πιο παραμελημένες πλευρές της ανατροφής των παιδιών μας. Τα παραγεμίζουμε σαν γαλοπούλες με γνώσεις και πληροφορίες, ενώ αφήνουμε τη φαντασία τους να λιμοκτονεί.  Τα παιδιά εισέρχονται στο σχολείο προικισμένα με πλούσια φαντασία και αποφοιτούν με φαντασίες ατροφικές ή στραγγαλισμένες. Μαθαίνουν να υπηρετούν την πραγματικότητα, ενώ θα έπρεπε να μαθαίνουν να την ξεπερνάνε. Δεδομένου του κρίσιμου ρόλου της φαντασίας στη δημιουργικότητα και την καινοτομία, ο αρνητικός αντίκτυπος στην κοινωνία είναι τεράστιος.
  
-Η εγκληματολογία σάς έχει βοηθήσει στη συγγραφή βιβλίων ή και το αντίθετο; Πού συναντιούνται τα δύο; Πολλά από τα βιβλία μου  πραγματεύονται με φαντασία και χιούμορ θέματα που απασχολούν τη σύγχρονη εγκληματολογία όπως η ενοχή και η τιμωρία, η δικαιοσύνη και η αδικία ή τα στερεότυπα του καλού και του κακού. Για παράδειγμα στα κόμικς της «Φρουτοπίας» ο Θάνος το κολοκυθάκι, ο οποίος ονειρεύεται να δείρει έναν μανάβη, δικάζεται και καταδικάζεται  σε τηγάνισμα. Στο βιβλίο «Η νύχτα της μπανανόφλουδας» η μικρή ηρωίδα πετάει μια μπανανόφλουδα στον δρόμο και όταν αναλογίζεται τις συνέπειες και την αναπόφευκτη τιμωρία, ξεκινάει για μια περιπετειώδη αναζήτηση στο σκοτάδι, ενώ στο «Όνειρο του σκιάχτρου» ένα σκιάχτρο που θέλει να πετάξει δικάζεται για απόπειρα παράβασης του νόμου της βαρύτητας. Κι ας μην ξεχνάμε ότι και ο ειδεχθέστερος εγκληματίας ήταν κάποτε ένα αθώο παιδί. Από μικρό με απασχολούσε αυτή η σχέση και οι περιστάσεις που οδηγούν από το ένα στο άλλο.
 
«Παραγεμίζουμε τα παιδιά σαν γαλοπούλες με γνώσεις και πληροφορίες, ενώ αφήνουμε τη φαντασία τους να λιμοκτονεί.  Τα παιδιά εισέρχονται στο σχολείο προικισμένα με πλούσια φαντασία και αποφοιτούν με φαντασίες ατροφικές ή στραγγαλισμένες.»
 
Η έλλειψη φαντασίας στην εκπαίδευση και την πολιτική
 
«Αν είχαμε πολιτικούς με φαντασία θα βγαίναμε πιο νωρίς από την οικονομική κρίση», υποστήριξε ο Ευγένιος Τριβιζάς στη διάλεξη που έδωσε ενώπιον ενός μεγάλου ακροατηρίου στο πρόσφατο ταξίδι του στην Κύπρο. Τόνισε ακόμα πως σημαντικές καινοτομίες και εφευρέσεις έγιναν από ανθρώπους που είχαν φαντασία. «Οι διάνοιες για να δημιουργήσουν νέα γνώση χρειάστηκε να ξεπεράσουν με τη φαντασία τους την υπάρχουσα γνώση», σχολίασε, και εξήγησε πως για να κάνει κάποιος μια εφεύρεση δεν χρειάζονται λεφτά ούτε τεχνικές γνώσεις αλλά η ικανότητα να φαντάζεται το ανύπαρκτο σε σχέση με την υπάρχουσα επιστημονική σκέψη.
 
Μια άλλη ενδιαφέρουσα άποψή του αφορούσε την έλλειψη φαντασίας στην εκπαίδευση και τον στείρο τρόπο μετάδοσης της γνώσης. Υποστηρίζει ότι θα πρέπει να εφαρμοστούν τέτοιοι τρόποι διδασκαλίας που να κάνουν πραγματικά ενδιαφέρουσα και συναρπαστική τη διαδικασία της γνώσης, κάτι που ο ίδιος έχει αποδείξει με τα βιβλία του. Σχολίασε ότι η φαντασία και η δημιουργικότητα είναι από τις πιο παραμελημένες πτυχές των εκπαιδευτικών συστημάτων. Υποστηρίζει θερμά ο ίδιος αυτό που είχε πει ο Αϊνστάιν: «Αν θέλετε τα παιδιά σας να είναι ευφυή, διαβάζετέ τους παραμύθια.»
 
 
Στην πρόσφατη επίσκεψη του Ευγένιου Τριβιζά, πολλά παιδιά είχαν την ευκαιρία να τον ακούσουν να τους αφηγείται τα μοναδικά παραμύθια του. Στο Πολιτιστικό Ίδρυμα της Τράπεζας Κύπρου συνεχίζεται η έκθεση με έργα εμπνευσμένα από τα βιβλία του. - See more at: http://www.philenews.com/el-gr/politismos-anthropoi/389/233515/evgenios-trivizas-an-thelete-ta-paidia-na-einai-effyi-diavazete-tous-paramythia#sthash.0uXPxYht.dpuf

7 Αλήθειες που πρέπει να ξέρει ο γιος μου για την αγάπη…

Υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να διδάξετε στους γιους τα έχουμε αναλύσει κατά καιρούς. Όμως το πιο σημαντικό από όλα είναι η αγάπη.Ήρθε η ώρα να μοιραστείτε  με τους γιους σας πολλές αλήθειες για την αγάπη:

Η αγάπη έχει όρια. Όλες οι σχέσεις πρέπει να έχουν όρια και κανόνες και πρέπει να έχουν στο μυαλό τους ποια πράγματα είναι ασυγχώρητα και ποια είναι αποδεκτά.

Η αγάπη δεν είναι να λες πάντα συγνώμη. Δεν είναι φυσιολογικό να ζητάς συγνώμη για ότι κάνεις. Δεν γίνεται να νιώθεις ενοχές για ότι κάνεις και να πρέπει να απολογείσαι συνεχώς.

Η αγάπη δεν είναι να λες πάντα την αλήθεια. Αν η σύντροφός σου έχει πολλά όνειρα και στόχους πρέπει να είσαι υποστηρικτικός και όχι να της καταρρακώνεις το ηθικό. Άσχετα αν πιστεύεις πως μπορεί να μην τα πραγματοποιήσει πρέπει να την ενθαρρύνεις. Φυσικά πρέπει να κάνει και αυτή το ίδιο για σένα.

Η αγάπη δεν είναι εκμετάλλευση. Αν σε  εκμεταλλεύεται χρησιμοποιώντας τακτικές θυμού ή ενοχών τότε πρόσεχε.  Όταν κάποιος σε εκμεταλλεύεται μέσω των συναισθημάτων και δεν σε κάνει να νιώθεις καλά απλά φύγε.Φυσικά φρόντισε και εσύ να μην κάνεις το ίδιο.

Η αγάπη δεν είναι επίδειξη δύναμης.Αν πάντα θες να επιδεικνύεις την δύναμή σου και να βάζεις τις ανάγκες σου συνεχώς πάνω από τις ανάγκες του συντρόφου σου κάποια στιγμή αυτή η σχέση θα τελειώσει.

Η αγάπη δεν είναι έλεγχος. Ο τρόπος σου μπορεί να μην είναι πάντα ο σωστός και για αυτό δεν χρειάζεται να φέρεσαι εγωιστικά ή να προσπαθείς να επιβάλεις αυτό που θέλεις.

Η αγάπη δεν είναι τέλεια. Όχι πάντα. Μπορεί όλοι μας να θέλουμε να βρούμε την αληθινή αγάπη και να θέλουμε να είναι τέλεια αλλά αυτό δεν ισχύει πάντα. Όλες οι σχέσεις έχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους και για αυτό πρέπει να προσπαθούμε συνεχώς.

Η αγάπη δεν είναι μόνιμη  ταλαιπωρία. Δεν γίνεται να νιώθεις μόνιμη κούραση και ταλαιπωρία αν αγαπάς κάποιον.Όλοι μας έχουμε τις δύσκολες μας στιγμές αλλά πρέπει να προσπαθούμε να τις ξεπερνάμε. Πρέπει να χαμογελάμε και να προσπαθούμε να βελτιώσουμε τα πράγματα  και οι δυο μαζί.

babyradio.gr- Γκαλίτσιου Μαριάννα

6 Πράγματα που πρέπει να κάνετε μπροστά στα παιδιά σας…

«Όχι μπροστά στο παιδί!»
Είναι μια φράση που λέμε συχνά. Όμως υπάρχουν κάποια πράγματα που πρέπει να κάνετε μπροστά στα παιδιά σας και δεν είναι κακό να σας βλέπουν.

Δεν είναι κακό να σας βλέπει το παιδί σας να…

Κλαίτε.
Το κλάμα δεν είναι μόνο για μωρά ή δεν σημαίνει πως είσαι αδύναμος. Είναι φυσιολογικό να κλάψετε μπροστά στα παιδιά σας καθώς πρέπει να ξέρουν πως θα έχουν να αντιμετωπίσουν και αυτά τα συναισθήματα στην ζωή τους.

Να δυσκολεύεστε.
Δεν είστε ο σούπερ γονιός που τα κάνει όλα τέλεια στην ζωή του. Όλοι μας αντιμετωπίζουμε δυσκολίες δεν είναι κακό το παιδί σας να ξέρει πως υπάρχουν δυσκολίες στην ζωή μας και πως πρέπει να φερθούμε υπεύθυνα και να τις αντιμετωπίσουμε.

Να φιλάτε τον/ την σύντροφό σας.
Δεν υπάρχει πιο υγιής και πιο φυσιολογική χειρονομία. Τα παιδιά χρειάζονται ένας υγιές πρότυπο σχέσεων και αυτό πρέπει να τους το δώσετε εσείς. Η αγάπη με ρομαντικό τρόπο δείχνει την φροντίδα που πρέπει να ψάχνουμε στο πρόσωπο των άλλων ανθρώπων.

Να ασκήστε.
Η άσκηση και ο υγιεινός τρόπος ζωής διδάσκουν στα παιδιά πως πρέπει να φροντίζουμε το σώμα μας για να έχουμε καλύτερη υγεία.

Να διαχειρίζεστε τα οικονομικά σας.
Τα παιδιά μαθαίνουν μέσα από παραδείγματα. Αν εσείς από την αρχή του μήνα οργανωνετε τα οικονομικά σας και δεν έχετε χρέη και κακοδιαχείρηση τότε τα παιδιά σας θα κάνουν το ίδιο.

Να διαβάζετε και να μαθαίνετε καινούρια πράγματα.
Κανείς δεν γεννήθηκε για να τα ξέρει όλα. Όσο ζούμε μαθαίνουμε.Μην ντρέπεστε να ψάξετε να βρείτε πληροφορίες για ένα θέμα που δεν γνωρίζετε. Διαβάστε μαζί με τα παιδιά σας και συζητήστε τις απορίες σας.

babyradio.gr- Γκαλίτσιου Μαριάννα

Άγκαθα Κρίστι: Η Βασίλισσα του Εγκλήματος

Για τους φίλους του αστυνομικού μυθιστορήματος οι συστάσεις είναι μάλλον περιττές, καθώς η βιβλιοθήκη τους είναι γεμάτη από βιβλία της συγγραφέως. Το πιο πιθανό, βέβαια, είναι ότι οι περισσότεροι μάλλον δεν έχουν καταφέρει να διαβάσουν το σύνολο της συγγραφικού της έργου καθώς η Αγκάθα Κρίστι υπήρξε πολυγραφότατη.

Η πιο σημαντική συγγραφέας του είδους, Αγκάθα Κρίστι, γεννήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου του 1890 στο Ντέβον της Αγγλίας. Ο πατέρας της ήταν ένας γοητευτικός Αμερικανός, ο οποίος κατασπατάλησε όλη την περιουσία της οικογένειας. Έτσι το 1901 η εντεκάχρονη τότε Αγκάθα βρέθηκε φτωχή και υπό την προστασία μιας μάνας καταθλιπτικής αλλά και υπερβολικά κτητικής, που πίεζε την κόρη της να γράφει ποιήματα και ιστορίες προκειμένου να ξεπεράσει την έμφυτη ντροπαλοσύνη της.

Ένα καλοκαίρι όταν η Αγκάθα παραθέριζε με τη μητέρα της και τα δύο αδέρφια της στη Γαλλία, ένας ξεναγός καρφίτσωσε στο καπέλο της μία όμορφη πεταλούδα, η οποία δεν σταμάτησε να χτυπάει απελπισμένα τα φτερά της καθ' όλη τη διάρκεια του περιπάτου τους, μέχρι να ξεψυχήσει. Το συμβάν αυτό, όπως αναφέρει πολλά χρόνια αργότερα στην αυτοβιογραφία της, σημάδεψε την παιδική ηλικία της καθώς ήταν η πρώτη της επαφή με το «έγκλημα».

Το 1914 παντρεύτηκε με τον αξιωματικό της βασιλικής αεροπορίας Άρτσιμπαλντ Κρίστι, το όνομα του οποίου κράτησε έως το τέλος της ζωής της, παρά το γεγονός ότι χώρισαν λίγα χρόνια αργότερα. Μαζί του θέλησε να αναπληρώσει το χαμένο χρόνο. Όμως, ο Άρτσιμπαλντ, μετά τα πρώτα όμορφα έγγαμα χρόνια, προτίμησε τις παρτίδες γκολφ και το κυριότερο την αγκαλιά της Νάνσι Νιλ από την αγκαλιά της συζύγου του, η οποία είχε αρχίσει να παίρνει βάρος.

O Άρτσιμπαλντ ζήτησε διαζύγιο λίγες μόνο ημέρες μετά το θάνατο της αγαπημένης μητέρας της Αγκάθα, Κλάρα. Η Αγκάθα αντέδρασε με μια εξαφάνιση, η οποία δεν λύθηκε μέχρι σήμερα, σαράντα χρόνια μετά το θάνατό της. Στις 3 Δεκεμβρίου 1926 εξαφανίστηκε με το διθέσιο αυτοκίνητό της, το οποίο βρέθηκε άδειο ένα χιλιόμετρο μακριά από το σπίτι της. Για έντεκα ημέρες οι εφημερίδες και το ραδιόφωνο βοούσαν. Στις 14 Δεκεμβρίου ο ρεσεψιονίστ του Hydropathic Hotel Harrotage τηλεφώνησε στην αστυνομία πώς μια κυρία που μοιάζει με την εξαφανισμένη πίνει τον καφέ της στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Όταν ο Άρτσιμπαλντ Κρίστι εμφανίστηκε μπροστά της, η σύζυγός του του έδωσε το χέρι της και συστήθηκε: «Καλησπέρα σας, ονομάζομαι Τερέζα Νιλ!» Κανείς δεν πίστεψε την εξήγηση της οικογένειας, ότι η Αγκάθα Κρίστι έπαθε μερική αμνησία. Ήταν και το επώνυμο της ερωμένης του άνδρα της που υιοθέτησε για να «κρυφτεί», γεγονός που έκανε γνωστή την απιστία του σε όλη την Αγγλία. Η Αγκάθα Κρίστι ήξερε συνειδητά ή ασυνείδητα να εκδικείται.

Το 1928 παντρεύεται για δεύτερη και τελευταία φορά με τον κατά 14 χρόνια νεότερό της αρχαιολόγο Μαξ Μαλόουν. Τα ταξίδια της μαζί του στη Μέση Ανατολή θα της έδιναν υλικό για πολλές ιστορίες στο μέλλον, όπως το διάσημο Έγκλημα στο Νείλο. Η Αγκάθα απαντούσε αστειευόμενη στους δημοσιογράφους για το γάμο της: «Ένας αρχαιολόγος είναι ο καλύτερος σύζυγος που θα μπορούσε να έχει μια γυναίκα. Όσο περισσότερο μεγαλώνει αυτή, τόσο περισσότερο ενδιαφέρεται εκείνος γι' αυτήν».

Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου εργάστηκε εθελοντικά στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού, όπου και απέκτησε μια γνώση γύρω από τα δηλητήρια, κάτι που της φαινόταν ιδιαίτερα χρήσιμο όταν θα ξεκινούσε να γράφει μυστήρια. Το 1920 γράφει το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Η μυστηριώδης υπόθεση στο Στάιλς», στο οποίο παρουσιάζεται για πρώτη φορά ο διάσημος και κεντρικός ήρωας των έργων της Ηρακλής Πουαρό. Ο Ηρακλής Πουαρό θα επανεμφανιστεί σε περίπου 40 έργα της, μέχρι το 1975, οπότε λύνει και το τελευταίο μυστήριό του στο «Αυλαία».

Η ηλικιωμένη συμπαθής γεροντοκόρη Τζέην Μάρπλ, η άλλη διάσημη ηρωίδα της, εμφανίζεται σε 17 βιβλία, η οποία εκεί όπου ο Πουαρό χρησιμοποιεί λογικές μεθόδους για να λύσει ένα μυστήριο, η δεσποινίς Μαρπλ χρησιμοποιεί το γυναικείο ένστικτό της και πονηριά. Η Μις Μαρπλ εμφανίζεται για πρώτη φορά το 1930 στο «Ο Παραβάτης Της Έβδομης Εντολής» και κλείνει την καριέρα της το 1977, στο «Ρετρό Στην Ομίχλη».

Μπορεί να έγραψε 79 αστυνομικά μυθιστορήματα, 19 θεατρικά έργα και 6 νουβέλες με ψευδώνυμο, ωστόσο οι γνώμες διίστανται για το μέγεθος της διανοητικής της ικανότητας. Άλλοι συμφωνούν ότι επρόκειτο για μια γυναίκα διανοούμενη που μιλούσε για τις θεωρίες του Βίντγκενσταϊν και του Φρόιντ και άλλοι ότι επρόκειτο απλώς για μια πανούργα γυναίκα. Εκτιμάται ότι τα βιβλία της έχουν πουλήσει 1 δισεκατομμύριο αντίτυπα στα αγγλικά, και ένα ακόμη δισεκατομμύριο σε 103 άλλες γλώσσες.

Το 1955 η Αγκάθα είχε πλέον δημιουργήσει ανώνυμη εταιρεία στο όνομά της, την οποία αγόρασε η Booker Books στα τέλη της δεκαετίας του '60 (πρόκειται για την ίδια εκδοτική που είχε αγοράσει και τα δικαιώματα του Ian Fleming, δημιουργού του James Bond). Το 1971 η Βασίλισσα της Αγγλίας θα της απονείμει τον τίτλο της Μεγάλης Κυρίας (Dome Commander) της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και το 1976 έγινε πρόεδρος του Βρετανικού Κλαμπ Εξιχνίασης Εγκλημάτων. Τον Ιανουάριο του 1976 θα πεθάνει σε ηλικία 85 ετών στο Γουόλιγκφορντ της Οξφόρδης.

Η Αγκάθα Κρίστι υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει για πολλά χρόνια ακόμη γιατί τα βιβλία της είναι εδώ και ξέρουν πολύ καλά να συντηρούν το μύθος της...

 Δέκα πράγματα για τη ζωή της

1. Ξεκίνησε να γράφει μυθιστορήματα όταν η μεγαλύτερη αδερφή της τής είπε ότι δε μπορούσε, επειδή η πλοκή ήταν πολύ μπερδεμένη και δεν πίστευε ότι η Αγκάθα θα κατάφερνε να την «υφάνει».

2. Η Αγκάθα Κρίστι εμπνεόταν τις ιστορίες της ενώ απολάμβανε το μπάνιο της στην βικτοριανή της μπανιέρα, μασουλώντας μήλα. Σταμάτησε αυτή τη συνήθεια όταν δεν της άρεσαν πια οι μπανιέρες που έφτιαχναν.

3. Μιλώντας κάποτε για το πώς κατάφερνε να βγάζει τόσα πολλά βιβλία, η Αγκάθα είχε αποκαλέσει τον εαυτό της «μια τέλεια μηχανή που φτιάχνει λουκάνικα». Επί πολλά χρόνια έβγαζε δύο βιβλία το χρόνο, συν ένα ακόμη που κυκλοφορούσε πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων.

4. Βοήθησε στη διαλέκαυνση ενός εγκλήματος μετά το θάνατό της. Ένα παιδί πέθαινε από μια ασθένεια που κανείς δε μπορούσε να προσδιορίσει, μέχρι που μία από τις νοσοκόμες θυμήθηκε το μυθιστόρημα της «The Pale Horse».

Ένας από τους χαρακτήρες του βιβλίου της Αγκάθα Κρίστι είχε πέσει θύμα δηλητηρίασης από θάλλιο και είχε τα ίδια συμπτώματα με αυτά του παιδιού που πέθαινε. Σε μια τελευταία προσπάθεια να ανακαλύψει τι συμβαίνει η νοσοκόμα εξέτασε τα επίπεδα θαλλίου στον οργανισμό του παιδιού και βρήκε ότι ήταν 10 φορές παραπάνω από το φυσιολογικό. Του χορηγήθηκε η κατάλληλη θεραπεία και ανάρρωσε πλήρως. Αργότερα βρέθηκε ότι κοντά στο σπίτι του γινόταν χρήση εντομοκτόνων, τα οποία περιείχαν τη συγκεκριμένη ουσία.

5. Μια φορά η Αγκάθα Κρίστι είχε εξαφανιστεί για 11 συνεχόμενες μέρες. Αυτό είχε συμβεί το 1926. Είχε πεθάνει πρόσφατα η μητέρα της και σαν να μην της έφτανε αυτό, ανακάλυψε και ότι ο άντρας της την απατούσε. Στις 3 Δεκεμβρίου του 1926 η Αγκάθα φίλησε την κόρη της για καληνύχτα, μπήκε στο αυτοκίνητό της και έφυγε. Το αυτοκίνητό της βρέθηκε μερικά μίλια μακριά, όμως εκείνη δεν ήταν πουθενά.

Έψαξαν στο βυθό των κοντινών λιμνών ενώ 15.000 εθελοντές «χτένισαν» την περιοχή. Όσοι είχαν πιστέψει ότι ο άντρας της ήταν ένοχος, εξεπλάγησαν όταν εκείνη εντοπίστηκε σώα και αβλαβής περίπου 10 ημέρες μετά σε ένα ξενοδοχείο με σπα στο Harrogate.

Η Αγκάθα Κρίστι ποτέ δεν αποκάλυψε το λόγο της εξαφάνισής της, κάτι που έκανε τις φήμες να οργιάσουν. Είχε πάθει αμνησία λόγω κάποιου ατυχήματος; Ήταν διαφήμιση για το επόμενό της βιβλίο; Προσπάθησε να εμπλέξει το σύζυγό της σε ανθρωποκτονία; Κανείς δε γνωρίζει. Πάντως ένα είναι σίγουρο. Ότι έκλεισε το δωμάτιο του ξενοδοχείου στο όνομα της ερωμένης του συζύγου της.

6. Η Αγκάθα και ο σύζυγός της Άρτσι ήταν από τους πρώτους Βρετανούς που δοκίμασαν να κάνουν σερφ.

Αυτό συνέβη στη Χαβάη το 1922. Ένας ερευνητής από το Βρετανικό Μουσείο για το Σερφ είχε πει ότι μόνο ένας άλλος Βρετανός είχε κάνει σερφ πριν από το ζεύγος Κρίστι: ο πρίγκιπας Εδουάρδος.

7. Εκτός από 66 μυθιστορήματα και άλλες 15 συλλογές διηγημάτων η Αγκάθα Κρίστι έγραψε έξι ακόμη ρομαντικά μυθιστορήματα με το όνομα Mary Westmacott. Αυτό όμως δεν ήταν το μοναδικό της ψευδώνυμο: αρχικά είχε υποβάλλει τα έργα της με το ψευδώνυμο «Monosyllaba».

8. Ένα από τα βιβλία της περιείχε τόσο αληθοφανή στοιχεία, που η βρετανική υπηρεσία πληροφοριών (MI5) ξεκίνησε έρευνα. Στο μυθιστόρημα «N or M» που κυκλοφόρησε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ένας χαρακτήρας με το όνομα Major Bletchley ισχυρίζεται ότι γνωρίζει απόρρητα μυστικά της Μ. Βρετανίας για τον πόλεμο.

Ένας πολύ καλός φίλος της Αγκάθα Κρίστι, ο Dilly Knox, εργαζόταν σε κυβερνητική υπηρεσία στο Bletchley Park.

Έτσι τα μέλη της MI5 αναρωτήθηκαν αν τα πολεμικά μυστικά που γνώριζε ο χαρακτήρας του βιβλίου ήταν πραγματικά στοιχεία που είχε διαρρεύσει ο Knox.

Ο Knox τα αρνήθηκε όλα, όμως η μυστική υπηρεσία δεν πείστηκε. Αν η συγγραφέας δε γνώριζε τίποτα, γιατί είχε δώσει αυτό το όνομα το χαρακτήρα της; Ο Knox δέχτηκε να τη ρωτήσει και τελικά η MI5 ικανοποιήθηκε από την απάντησή της: «Bletchley; Αγαπητέ μου, είχε κολλήσει εκεί το τρένο μου από την Οξφόρδη στο Λονδίνο και πήρα την εκδίκησή μου δίνοντας το συγκεκριμένο όνομα σε έναν από τους λιγότερο αγαπητούς μου χαρακτήρες».

9. Ο διάσημος χαρακτήρας της Αγκάθα Κρίστι, ο ντετέκτιβ Ηρακλής Πουαρό, είναι ο μοναδικός που... τού έγραψαν νεκρολογία στους New York Times.

10. Ο δεύτερός της σύζυγος, ο Max Mallowan, ήταν ένας διακεκριμμένος βρετανός αρχαιολόγος. Της άρεσε να τον συνοδεύει στις ανασκαφές του και να τον βοηθά καθαρίζοντας αντικείμενα, να ταιριάζει τα θραύσματα με τα πήλινα αγγεία και να τα εισάγει σε καταλόγους.

 

Πηγές: arive.gr, newsbeast.gr

Σοπενχάουερ: Αυτές είναι οι 3 δυνάμεις κι αυτά τα 3 είδη απολαύσεων

Στους κυρίους αυτούς, όσο είναι νέοι, την λύση δίνουν η μυϊκή δύναμη και η γενετήσια ορμή. Αργότερα, όμως, δεν απομένουν παρά οι πνευματικές δυνάμεις· εάν τούτες δεν υπάρχουν η δεν έχουν καλλιεργηθεί η δεν έχει συσσωρευτεί το απαιτούμενο για την δραστηριότητά τους υλικό, τότε ό θρήνος είναι μέγας.

Όντας η μοναδική ανεξάντλητη δύναμη, η βούληση υποβάλλεται τώρα σ’ ερεθισμό μέσω της διέγερσης των παθών, μέσω λ.χ. ριψοκίνδυνων τυχερών παιχνιδιών, του αναξιοπρεπούς αυτού αμαρτήματος. Γενικά δε, το κάθε άεργο άτομο θα επιλέξει ένα παιχνίδι για ν’ απασχολείται ανάλογα με τις δυνάμεις που δεσπόζουν μέσα του: λ.χ. μπόουλινγκ ή σκάκι, κυνηγεσία ή ζωγραφική, ιπποδρομίες ή μουσική, χαρτοπαιξία ή ποίηση, εραλδική ή φιλοσοφία κ.ο.κ.

Μπορούμε, μάλιστα, να διερευνήσουμε το θέμα κατά τρόπο μεθοδικό, ανατρέχοντας στις ρίζες όλων των εκδηλώσεων της ανθρώπινης δυνάμεως, δηλ. στις τρεις βασικές δυνάμεις της ανθρώπινης φυσιολογίας τούτες, επομένως, πρέπει να τις εξετάσουμε ως προς το χωρίς σκοπό παιχνίδι τους, κατά το όποιο εμφανίζονται ως οι πηγές τριών ειδών ενδεχομένων απολαύσεων, από τα όποια αυτά ειδή ό κάθε άνθρωπος, ανάλογα με το ποιά δύναμη κυριαρχεί μέσα του, θα επιλέξει εκείνο πού του ταιριάζει.

 

Κατ’ αρχάς, λοιπόν, έχουμε τις απολαύσεις της αναπαραγωγικής δυνάμεως, εκείνες δηλ. της βρώσεως, πόσεως, πέψεως, αναπαύσεως και του ύπνου. Τούτες, μάλιστα, ολόκληρα έθνη φέρονται να τις έχουν κάνει εθνικές απολαύσεις και να δοξάζονται γι’ αυτές.

 

Κατόπιν, έχουμε τις απολαύσεις της διεγερσιμότητας, εκείνες δηλ. της πεζοπορίας, του άλματος, της πάλης, του χορού, της ξιφασκίας, της ιππασίας και των αθλητικών παιχνιδιών κάθε είδους, καθώς επίσης και της κυνηγεσίας, της μάχης και του πολέμου.

Τέλος, έχουμε και τις απολαύσεις της αισθαντικότητας, εκείνες δηλ. της θέασης, της νόησης, του συναισθήματος, της ποίησης, της γλυπτικής, της μουσικής, της μάθησης, της μελέτης, του διαλογισμού, της εφεύρεσης, τού φιλοσοφείν κ.ο.κ.

Σχετικά με την αξία, την ένταση, την διάρκεια καθενός απ’ αυτά τα είδη των απολαύσεων, μπορούν να γίνουν ποικίλες επισημάνσεις, τις όποιες αφήνω στην κρίση του αναγνώστη. Σ’ όλους, όμως, είναι ευνόητο πώς ή απόλαυσή μας (ή όποια εξαρτάται πάντοτε από την χρήση των δικών μας δυνάμεων) και, συνεπώς, και ή ευτυχία μας (ή όποια συνίσταται στην συχνή ύπαρξη της απόλαυσης) θα είναι τόσο μεγαλύτερες όσο ευγενέστερου είδους είναι ή δύναμη πού τις παράγει. ’Επίσης, κανείς δεν θ’ αμφισβητήσει τα πρωτεία πού κατέχει απ’ αυτήν την άποψη η αισθαντικότητα – η ουσιαστική υπεροχή της οποίας συνιστά το διακριτικό γνώρισμα του ανθρώπου έναντι των άλλων ειδών του ζωικού βασιλείου- σε σχέση με τις δύο άλλες βασικές φυσιολογικές δυνάμεις, οι όποιες απαντούν στον ίδιο ή σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό και στα άλλα ζώα. Στην σφαίρα της αισθαντικότητας ανήκουν οι γνωστικές μας δυνάμεις, ώστε ή υπεροχή αυτής να μας καθιστά δεκτικούς για τις απολαύσεως της γνώσης, τις καλούμενες δηλ. πνευματικές απολαύσεις, οι όποιες, μάλιστα, είναι τόσο πιο έντονες όσο μεγαλύτερη είναι ή υπεροχή της αισθαντικότητας.>

 

Ό κοινός, ό συνηθισμένος άνθρωπος αναπτύσσει ζωηρό ενδιαφέρον για κάτι μόνον όταν τούτο διεγείρει την βούλησή του, όταν δηλ. παρουσιάζει προσωπικό ενδιαφέρον γι’ αυτόν. Τώρα βέβαια, κάθε διαρκής διέγερση της βούλησης έχει έναν μικτό τουλάχιστον χαρακτήρα, είναι δηλ. συνδεδεμένη με πόνο. Ένα μέσο για την εκούσια διέγερσή της, και συγκεκριμένα μέσα) ενδιαφερόντων τόσο μικρών ώστε να προκαλούν στιγμιαίους μόνο κι ελαφρούς, όχι επίμονους και βαρείς πόνους, ενδιαφερόντων, άρα, που μπορούν να θεωρηθούν απλό γαργάλημα της βούλησης, είναι ή χαρτοπαιξία, η διαρκής αυτή απασχόληση της «καλής κοινωνίας» όλων των χωρών.

Ό άνθρωπος, αντίθετα, στον όποιον υπερτερούν οι πνευματικές δυνάμεις έχει την ικανότητα, μάλιστα την ανάγκη ν’ αναπτύσσει το πλέον ζωηρό ενδιαφέρον διά της οδού της αμιγούς γνώσης, εκείνης δηλ. χωρίς την παραμικρή πρόσμειξη της βούλησης. Χάρη δε σ’ αυτό το ενδιαφέρον, μεταβαίνει κατόπιν σε μία επικράτεια στην όποια ό πόνος δεν έχει πρόσβαση, στους αιθέρες, ούτως ειπείν, των ευκόλως διαβιούντων θεών, θεώνρεία ζωόντων* [Ίλ., Ζ, 138].

………..

Συνεπώς, ενώ ή ζωή των υπολοίπων ρέει και παρέρχεται μέσα σε πνευματική ατονία -καθώς ή διάνοια και ή καρδιά τους είναι ολοκληρωτικά εστραμμένες στα ευτελή ενδιαφέροντα της προσωπικής ευμάρειας κι έτσι σε δυστυχίες κάθε είδους, ώστε οι άνθρωποι αυτοί, μόλις ή ενασχόληση με τούτα μειωθεί και οι ’ίδιοι παραπεμφθούν πίσω στον εαυτό τους, να πλήττονται από αφόρητη ανία, αφού μόνο τα φλογερά πάθη καταφέρνουν να επιφέρουν μία κάποια κίνηση στην αδρανή μάζα-, ό άνθρωπος, αντίθετα, ό προικισμένος με δεσπόζουσες πνευματικές δυνάμεις χαίρει υπάρξεως πλούσιας σε σκέψεις, διαρκώς ζωογονούμενης και σπουδαίας, ασχολείται με αντικείμενα αξιόλογα κι ενδιαφέροντα, μόλις του επιτραπεί ν’ αφιερωθεί σ’ αυτά, και φέρει εντός του τις πηγές των ευγενέστερων απολαύσεων. Παρακίνηση έξωθεν του προσφέρουν τα δημιουργήματα της φύσης και ή όψη των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, κατόπιν οι τόσο διαφορετικές επιδόσεις των υπερπροικισμένων ανθρώπων όλων των εποχών και όλων των λαών, τις όποιες αυτές επιδόσεις, στην πραγματικότητα, μόνον αυτός μπορεί ν’ απολαύσει ουσιαστικά, καθώς μόνον αυτός μπορεί να τις κατανοήσει και να τις νιώσει. Για χάρη δική του, άρα, έζησαν οι υπερπροικισμένοι εκείνοι, σ’ αυτόν ουσιαστικά απευθύνθηκαν, ενώ οι λοιποί, ως εκ συμπτώσεως και μόνον ακροατές, ημικατανοούν τα όσα σκόρπια τύχει να γνωρίσουν.

 

’Εντούτοις, ό άνθρωπος αυτός έχει μία ανάγκη επιπλέον σε σχέση με τους άλλους, την ανάγκη να μαθαίνει, να βλέπει, να μελετά, να διαλογίζεται, να εξασκείται, άρα και την ανάγκη για ελεύθερη σχόλη· όμως, ακριβώς επειδή -όπως ορθά επισημαίνει ό Βολταίρος- «δεν υπάρχουν πραγματικές απολαύσεις παρά μόνο με πραγματικές ανάγκες» , η ανάγκη αυτή είναι ή προϋπόθεση για να έχει πρόσβαση στις απολαύσεως εκείνες -όπως το κάλλος στην φύση και στην τέχνη, καθώς και τα πνευματικά έργα κάθε είδους- που δεν είναι ποτέ προσβάσιμες στους λοιπούς, για τους οποίους τέτοιου είδους πράγματα, ακόμη και όταν υπάρχουν γύρω τους σε αφθονία, δεν είναι παρά ότι είναι και οι εταίρες για τον γέρο άνδρα.

Ως συνέπεια τούτου, ένας τόσο ευνοημένος άνθρωπος ζει, παράλληλα με τον προσωπικό του βίο, κι έναν δεύτερο, συγκεκριμένα έναν πνευματικό βίο, τον όποιον αντιμετωπίζει βαθμιαία ως τον ουσιαστικό σκοπό της ύπαρξης, εκλαμβάνοντας τον πρώτο ως απλό μέσο γι’ αυτόν οι λοιποί, αντίθετα, είναι αναγκασμένοι να θεωρούν την άνοστη, κενή και θλιβερή επιβίωση ως σκοπό. Ό πνευματικός βίος είναι εκείνος που πρωτίστως τον απασχολεί και ό όποιος, με την διαρκή αύξηση της κατανόησης και της γνώσης, προσλαμβάνει μία εσωτερική αλληλουχία κι έναν χαρακτήρα όλο και πιο εντατικό, μία όλο και περισσότερο πληρούμενη ολότητα και τελειότητα, όπως ένα έργο τέχνης κατά την δημιουργία του. Σε σχέση με τον βίο αυτόν, ή πρακτική ζωή των λοιπών -ή όποια είναι προσανατολισμένη στην προσωπική ευμάρεια κι επιδέχεται αύξηση μόνον ως προς την διάρκεια, όχι όμως και ως προς το βάθος- δημιουργεί ζωηρή και θλιβερή αντίθεση, ισχύει, όμως, κατ’ ανάγκη ως αυτοσκοπός για τούς ανθρώπους αυτούς, ενώ, για εκείνον, ως απλό μέσο.

Ή πρακτική, πραγματική ζωή μας, όταν δεν την κινούν τα πάθη, είναι άνοστη και πληκτική· όταν δε την κινούν, τότε γίνεται σύντομα οδυνηρή. Να γιατί είναι ευτυχείς όσοι έλαβαν ένα οποιοδήποτε πλεόνασμα νοός, πέραν δηλ. τού απαιτούμενου για την εξυπηρέτηση της βούλησης: διότι μ’ αυτό διάγουν, παράλληλα με τον πραγματικό, κι έναν πνευματικό επιπλέον βίο, ό όποιος τούς απασχολεί και τούς ψυχαγωγεί διαρκώς κατά τρόπο μη οδυνηρό, και όμως έντονο. Σκέτη σχόλη, νοός δηλ. μη απασχολούμενος προς εξυπηρέτηση της βούλησης, δεν επαρκεί γι’ αυτό· απαιτείται κι ένα πλεόνασμα δυνάμεως, καθώς μόνο τούτο καθιστά κάποιον ικανό για μία απασχόληση πού δεν εξυπηρετεί την βούληση, αμιγώς πνευματική· αντίθετα, «σχόλη χωρίς πνευματική ενασχόληση είναι θάνατος και ταφή ζωντανού ανθρώπου»  (Σενέκας)

Ανάλογα δε τώρα με το μικρότερο η μεγαλύτερο μέγεθος του πλεονάσματος αυτού, υπάρχουν και αναρίθμητες διαβαθμίσεις του πνευματικού εκείνου βίου πού μπορεί κανείς να διάγει παράλληλα με τον πραγματικό: από την συλλογή και περιγραφή μετάλλων, εντόμων, πτηνών ή νομισμάτων μέχρι τις ύψιστες επιδόσεις στην ποίηση και την φιλοσοφία. Ως παρεπόμενο, ένας τέτοιος πνευματικός βίος αποτελεί προμαχώνα κατά των πολλών εκείνων κινδύνων, συμφορών, απωλειών και σπαταλών έναντι των οποίων είναι κανείς εκτεθειμένος όσο αναζητεί την ευτυχία του στον πραγματικό κόσμο…; Σ’ εμένα λ.χ. ή φιλοσοφία μου δεν έχει ποτέ αποδώσει το παραμικρό, μ’ έχει όμως γλυτώσει από πάρα πολλά.

Ό κοινός άνθρωπος, αντίθετα, εξαρτάται για τις απολαύσεις της ζωής του από πράγματα πού βρίσκονται έκτος του. από την ιδιοκτησία, τούς βαθμούς, από γυναίκα και παιδιά, φίλους, συντροφιά κ.λπ.· σ’ αυτά στηρίζεται ή ευτυχία της ζωής του, ή όποια, για τον λόγο αυτόν, καταρρέει μόλις διαπιστώσει ότι τα έχασε ή ότι εξαπατήθηκε ως προς αυτά. Για να εκφράσουμε την σχέση αυτή, μπορούμε να πούμε πώς το κέντρο βάρους του βρίσκεται εκτός του. Για τον λόγο ακριβώς αυτόν, έχει διαρκώς μεταβαλλόμενες επιθυμίες και ιδιοτροπίες: εάν ή οικονομική του κατάσταση το επιτρέπει, την μία θ’ αγοράζει εξοχικά και άλογα, την άλλη θα διοργανώνει δεξιώσεις, την άλλη θα πραγματοποιεί ταξίδια, συνολικά δε θα ζει σε μεγάλη πολυτέλεια, επειδή ακριβώς αναζητεί ικανοποίηση έξωθεν με κάθε είδους πράγματα, ενεργώντας, έτσι, όπως ό εξασθενημένος πού ελπίζει με δυναμωτικά και φάρμακα ν’ ανακτήσει την υγεία και την ρώμη του, ή πραγματική πηγή των οποίων δεν είναι παρά ή ζωτική ενέργεια εντός του.

Από το βιβλίο του Arthur Schopenhauer, Αφορισμοί – για την πρακτική σοφία της ζωής

Πηγή: antikleidi

Ο δεκάλογος της θεωρίας της Maria Montessori

Η Maria Montessori είναι η γυναίκα που δίδαξε στα παιδιά την αγάπη για τη μάθηση και στους μεγάλους την αγάπη για το κάθε παιδί.
Η Maria Montessori (1870-1952) σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης και έγινε η πρώτη γυναίκα γιατρός στην Ιταλία! Κατά τη διάρκεια της πρακτικής της στην Ιατρική, οι κλινικές παρατηρήσεις της την οδήγησαν στο να αναλύσει τον τρόπο με τον οποίο τα παιδιά μαθαίνουν.

Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα παιδιά κατασκευάζουν αυτά που θα μάθουν από ότι υπάρχει στο περιβάλλον τους.

Το 1902 ξεκίνησε τις σπουδές της στην παιδαγωγική, την πειραματική ψυχολογία και την ανθρωπολογία.Έδωσε διαλέξεις για εκπαιδευτικές μεθόδους που αφορούν σε παιδιά που πάσχουν από ψυχικές ασθένειες.

Το 1907 εγκαινιάστηκε το "Casa de Bambini". Ήταν το πρώτο σπίτι στη συνοικία San Lorenzo της Ρώμης και έγινε η πηγή της μεθόδου Montessori για τους εκπαιδευτικούς.

Το 1911 φεύγει από τον κλάδο της Ιατρικής και ασχολείται με το εκπαιδευτικό έργο. Το 1913 ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ και η σύζυγός του Mαμπέλ εγκαινίασαν τoν Μορφωτικό Σύλλογο Μontessori (Montessori Educational Association) στην Ουάσινγκτον.

Εισέρχεται στον κόσμο της Παιδαγωγικής μια νέα μέθοδος, στην οποία τα υλικά είναι κύρια πηγή μάθησης κατά την προσχολική περίοδο. Η μέθοδος αυτή βασίζεται στην προώθηση της πρωτοβουλίας και την ανταπόκριση του παιδιού με τη χρήση ενός ειδικά σχεδιασμένο εκπαιδευτικό υλικό. Το παιδί πρέπει να μαθαίνει σύμφωνα με το δικό του ρυθμό και έτσι να ανακαλύπτει τη γνώση.

Ο Δεκάλογος

1. Μην αγγίζετε ένα παιδί παρά τη θέληση του.

2. Μην μιλάτε με άσχημο τρόπο σε ένα παιδί και μην χρησιμοποιείτε άσχημα λόγια όταν αναφέρεστε σε αυτό κατά την απουσία του.

3. Επικεντρωθείτε στο να ενισχύσετε και να βοηθήσετε να αναπτυχθούν τα θετικά στοιχεία και οι υπάρχουσες ικανότητες του παιδιού ώστε να μην αφήνουν χώρο για το "κακό".

4. Βοηθήστε το να συμμετέχει ενεργά στην προετοιμασία του περιβάλλοντος μάθησης. Αφιερώστε σχολαστική και συνεχή φροντίδα σε αυτό. Βοηθήστε το παιδί να συνάψει εποικοδομητική σχέση με το περιβάλλον του. Δείξτε του το περιβάλλον μέσα στο οποίο κρύβονται τα μέσα που θα βοηθήσουν την ανάπτυξη του και υποδείξετε του την κατάλληλη χρήση τους.

5. Να είστε πάντα έτοιμοι να ανταποκριθείτε στο κάλεσμα ενός παιδιού που έχει την ανάγκη σας και πάντα να ακούτε και να απαντάτε στο παιδί που σας απευθύνεται.

6. Σεβαστείτε το παιδί που κάνει κάτι λάθος και μπορεί αργότερα να εντοπίσει μόνο του το λάθος και να διορθωθεί, αλλά να διακόψετε άμεσα και ρητά κάθε καταχρηστική χρήση του περιβάλλοντος και κάθε κίνηση που μπορεί να θέτει σε κίνδυνο το παιδί,το περιβάλλον του ή τους άλλους.

7. Σεβαστείτε το παιδί τη στιγμή που ξεκουράζεται ή τη στιγμή που παρακολουθεί άλλους να εργάζονται ή όταν συλλογίζεται τι έχει κάνει ή τι θέλει να κάνει. Μην το κατευθύνετε ούτε να το αναγκάζετε σε άλλες μορφές δραστηριοτήτων.

8. Βοηθήστε το παιδί που βρίσκεται σε αναζήτηση κάποιας δραστηριότητας και δεν μπορεί να βρει τι θέλει να κάνει.

9. Να είστε ακούραστοι στο να επαναλαμβάνετε αυτό που θέλετε στο παιδί που αρνήθηκε λίγο νωρίτερα να σας ακούσει, να βοηθάτε το παιδί να αποκτήσει ό, τι δεν έχει ακόμη κατακτήσει και να ξεπεράσει τις όποιες δυσκολίες του. Κάνετε το δημιουργώντας το μαθησιακό περιβάλλον με φροντίδα, εξοπλισμένοι με αυτοσυγκράτηση και σιωπή, χρησιμοποιώντας ήπια λόγια και γεμάτη αγάπη παρουσία. Κάνετε αισθητή την παρουσία σας στο παιδί που βρίσκεται σε αναζήτηση και αποστασιοποιηθείτε από το παιδί που έχει βρει τις απαντήσεις του.

10. Πάντα να συμπεριφέρεστε στο παιδί χρησιμοποιώντας τους καλύτερους τρόπους σας και να του προσφέρετε τον καλύτερο εαυτό σας .

Πηγή: tvxs.gr

Σύστημα Μοντεσσόρι: Τι είναι και τι διδάσκει

Ανεξαρτησία, ελευθερία με όρια και σεβασμός για την φυσική ψυχολογική ανάπτυξη του παιδιού είναι το τρίπτυχο που αποτελεί την ουσία του Μοντεσσοριανού συστήματος εκπαίδευσης, το οποίο συνεχίζει, αν και με αρκετές παραλλαγές, να εφαρμόζεται σε χιλιάδες σχολεία ανά τον κόσμο, ενώ έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό και τις καθημερινές συνήθειες τόσο της οικογένειας όσο και της κοινωνίας.

Η αρχή μιας ιδέας

Το Μοντεσσοριανό σύστημα εκπαίδευσης προέρχεται από την Μαρία Μοντεσσόρι, η οποία γεννήθηκε το 1870 στην Ιταλία, σπούδασε Ιατρική και στην συνέχεια Παιδαγωγικά, Φιλοσοφία και Ψυχολογία, στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης. Στην ψυχιατρική κλινική του Πανεπιστημίου ασχολήθηκε με παιδιά με νοητική υστέρηση και διαπίστωσε ότι η Παιδαγωγική πρέπει να συνεργαστεί με την Ιατρική για την θεραπεία αυτών των παιδιών. «Ακόμα και αυτά τα άτυχα παιδιά, όταν ενθαρρύνονται κατάλληλα, αποκτούν ένα αυθόρμητο ενδιαφέρον στη μάθηση και μία αυθόρμητη αυτοπειθαρχία», είχε πει χαρακτηριστικά.
Την μέθοδό της στην συνέχεια εφάρμοσε και στα ομαλώς αναπτυσσόμενα παιδιά, τα οποία παρατήρησε ότι «έμεναν πίσω» σε σχέση με τις δυνατότητές τους εξαιτίας των εκπαιδευτικών αρχών που ακολουθούνταν μέχρι τότε στην Ιταλία. Σαν υφηγήτρια του Πανεπιστημίου του Ρώμης ίδρυσε και οργάνωσε κέντρα προσχολικής αγωγής, «σπίτια του παιδιού». Εκεί τα παιδιά λάμβαναν «την αγωγή των αισθήσεων, την αγωγή των μυών, την αγωγή της ευφυΐας, την αγωγή των κοινωνικών συναισθημάτων και την ηθική της βούλησης», όπως η ίδια γράφει.

Η φιλοσοφική και ψυχολογική βάση της μεθόδου της, η οποία είναι το άτομο, σαν πυρήνας της κοινωνίας, και η ελευθερία του, επεκτάθηκε με την πάροδο των ετών πέρα από τα όρια του εκπαιδευτικού συστήματος και έφερε αλλαγές τόσο στο πλαίσιο της οικογένειας όσο και στο πλαίσιο της κοινωνίας.

Οι θεωρίες του Μοντεσσοριανού συστήματος

Η βάση του Μοντεσσοριανού συστήματος είναι η βαθιά εμπιστοσύνη στο παιδί και ο απεριόριστος σεβασμός στις ικανότητές του να αναπτυχθεί από μόνο του. Μότο δε της μεθόδου αποτελεί το «βοήθησέ με να το κάνω μόνος μου» και γι'αυτό η αγωγή του παιδιού πρέπει να είναι τέτοια ώστε να σέβεται την ανάγκη του για προσωπική ελευθερία, τον ατομικό του ρυθμό και τα ενδιαφέροντά του. Όσο για το ζήτημα της πειθαρχίας, αυτή, σύμφωνα με την Μοντεσσόρι, βρίσκεται εν δυνάμει στο βαθύτερο «είναι» το παιδιού.

Μοντεσσοριανά κέντρα εκπαίδευσης

Το μοντεσσοριανό σύστημα εκπαίδευσης εφαρμόζεται σήμερα σε περίπου 20.000 σχολεία παγκοσμίως, στα οποία συμμετέχουν παιδιά από την γέννησή της έως τα δεκαοκτώ τους έτη.

Κάτω από την ταμπέλα «Μοντεσσόρι» έχουν με την πάροδο των χρόνων εξελιχθεί διάφορες εκπαιδευτικές πρακτικές. Ωστόσο, σύμφωνα τουλάχιστον με τον Διεθνή Μοντεσσοριανό Σύνδεσμο και την Αμερικανική Μοντεσσοριανή Κοινότητα, τα ουσιαστικά στοιχεία που πρέπει να χαρακτηρίζουν τα σχολεία αυτά είναι:

-Μεικτές ηλικιακές τάξεις, συνήθως με παιδιά από 2 ½ έως 9 ετών.

-Επιλογή δραστηριοτήτων από τους ίδιους τους μαθητές, από μία γκάμα προκαθορισμένων επιλογών.

-Αδιάλειπτοι χρονικοί «κύκλοι» εργασίας.

-Εποικοδομητικό ή «εξερευνητικό» μοντέλο, στο οποίο οι μαθητές μαθαίνουν την έννοια της εργασίας μέσω υλικών και όχι μέσω απευθείας καθοδήγησης.

-Εξειδικευμένα εκπαιδευτικά υλικά, δημιουργημένα από την Μοντεσσόρι και τους συνεργάτες της.

Το Παιδαγωγικό Σύστημα Μοντεσσόρι σήμερα εφαρμόζεται κυρίως στην προσχολική αγωγή (από τα 3 έως τα 6 έτη) και ανήκει ολοκληρωτικά στον ιδιωτικό τομέα εκπαίδευσης.

Διαφορές κλασικής και μοντεσσοριανής εκπαίδευσης

Πολλοί είναι αυτοί σήμερα που θεωρούν το σύστημα Μοντεσσόρι ξεπερασμένο, με την έννοια ότι αυτά που πρεσβεύει έχουν εν πολλοίς γίνει αυτονόητες διαδικασίες στο μεγάλωμα ενός παιδιού. Ο μόνος τομέας τον οποίον δεν επηρέασε σε τόσο μεγάλο βαθμό, παραδόξως, είναι η εκπαίδευση: Η κλασική εκπαίδευση παραμένει επικρατούσα και παρόλο που πολλά έχουν αλλάξει τα τελευταία 50 χρόνια, οι αρχές της παραμένουν ίδιες: Ο εκπαιδευτικός παραμένει το κεντρικό πρόσωπο στην τάξη, είναι αυτός που θα επιβάλλει την πειθαρχία, ενώ οι γνώσεις που μεταλαμπαδεύονται είναι συγκεκριμένες και τυποποιημένες.

Αντίθετα, στη μοντεσσοριανή εκπαίδευση κυρίαρχο ρόλο στην τάξη έχει το παιδί, το οποίο μαθαίνει να αυτοπειθαρχεί μέσα από το περιβάλλον και την μέθοδο που του διδάσκεται. Επιπλέον, η γνώση αναπτύσσεται σύμφωνα με τα ενδιαφέροντα και τον προσωπικό ρυθμό του κάθε παιδιού, ενώ οι τάξεις-ομάδες αποτελούνται από παιδιά διαφόρων ηλικιών που συνεργάζονται και βοηθούν το ένα το άλλο.

Πέρα από την εκπαίδευση

Στο πλαίσιο της μεθόδου Μοντεσσόρι περιλαμβάνονται δραστηριότητες της πρακτικής ζωής, όπως φροντίδα του σώματος που οδηγεί το παιδί στην αυτοπαρατήρηση και γνωριμία με το σώμα του, φροντίδα ζώων και φυτών, δραστηριότητες ευγένειας (π.χ. χαιρετισμός), συζητήσεις όπου το παιδί μαθαίνει να ρωτά και να απαντά, δραστηριότητες φυσικής και ψυχοκινητικής αγωγής, εικαστικές δραστηριότητες κ.λ.π.

Για τις διδασκαλία αυτών των δραστηριοτήτων έχει δημιουργηθεί κατάλληλη υλικό (αισθητηριακό, λογικομαθηματικό, γλωσσικό και υλικό χώρου), δηλαδή παιχνίδια και αντικείμενα που είτε υπάρχουν στο περιβάλλον του παιδιού είτε μπορεί κανείς να βρει εύκολα σήμερα στο εμπόριο .

Ενδεικτικά:

-Παιχνίδια κατάλληλα για την ανάπτυξη των αισθήσεων. Για παράδειγμα, υλικό για χρώματα, σχήματα, μεγέθη. Ήχοι φυσικών και τεχνητών αντικειμένων. Υλικά που πλάθονται, τρίβονται, κόβονται. Υλικά που βοηθούν στην διάκριση των γεύσεων.

-Παιχνίδια λογικομαθηματικών δραστηριοτήτων, π.χ. ταξινόμησης, αντιστοίχησης, σειροθέτησης, σύγκρισης, απαρίθμησης κ.λ.π. Πιο συγκεκριμένα, ιδιαίτερη παιδαγωγική αξία έχουν τα δομημένα ανεικονικά υλικά, όπως τα χρωματιστά ραβδάκια, οι κύβοι, τα αβάκια, τα αριθμητήρια, καρτέλες με γράμματα και εικόνες, εικονογραφημένα κείμενα κ.λ.π.

-Υλικό αντίληψης του χώρου: Ο χώρος στον οποίον κινούνται τα παιδιά είναι εξίσου σημαντικός στην ομαλή ανάπτυξή τους. Υλικά που μπορούν να βοηθήσουν στην καλύτερη αντίληψη του χώρου είναι διάφορα χαρτόνια που αναπαριστάνουν επίπεδα σχήματα (τρίγωνα, τετράγωνα κ.λ.π.), στέρεα αντικείμενα (έπιπλα, κιβώτια) που αναπαριστάνουν στέρεα σώματα (κύβους, κυλίνδρους, πυραμίδες).

mama365