Τουρλίτης: O φάρος της Άνδρου αντέχει στα κύματα απο το 1887 (video)

Ο φάρος Τουρλίτης κατασκευάστηκε το 1887 και είναι ο μοναδικός φάρος χτισμένος πάνω σε βράχο μέσα στη θάλασσα.

Το ύψος του κυλινδρικού του πύργου είναι 7 μέτρα και το εστιακό του ύψος είναι 36 μέτρα. Βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το ενετικό κάστρο στην πρωτεύουσα της Άνδρου στη Χώρα.

Ο φάρος λειτούργησε για πρώτη φορά την 1η Ιανουαρίου του 1897 και ήταν καταδιοπτρικός Ε’ τάξεως με φωτοβολία 11 ναυτικά μίλια.

Είναι πύργος στρογγυλός και έχει ύψος 5 μέτρα. Βρίσκεται επάνω στον ομώνυμο βράχο αριστερά των εισερχομένων στο λιμάνι της Άνδρου.

Το 1943 καταστράφηκε από τους Γερμανούς και το 1950, στα πλαίσια ανασυγκρότησης του φαρικού δικτύου, λειτούργησε ως αυτόματος ασετιλίνης, αλλά σε σιδηρόπλεκτο οβελό επάνω στα ερείπια του παλαιού.

Το 1994, με δωρεά της οικογένειας Γουλανδρή, ο πύργος ανακατασκευάστηκε στην αρχική του μορφή και από τότε λειτουργεί και πάλι ως αυτόματος ασετιλίνης.

 

tomamoyni.net

faroi.com

365 σκίτσα αγάπης

Ζωγράφιζε κάθε μέρα που περνούσε με τη γυναίκα του για 1 χρόνο.. Ο φωτογράφος Curtis Wiklund ακολούθησε το παράδειγμα της γυναίκας του Jordin που έκανε παράλληλα το δικό της φωτογραφικό πρότζεκτ των 365 ημερών.

"Μέσα στη διάρκεια εκείνου του χρόνου, πολλοί ήταν εκείνοι που μας είπαν ότι αισθάνονται να μας έχουν γνωρίσει καλύτερα μέσα από τα σχέδια. Ήταν σαν να έβλεπαν την προσωπική μας ζωή", γράφει ο Curtis στο site του.

Οι στιγμές που μοιράστηκε με όλο τον κόσμο μέσα από τα σχέδιά του αποτυπώνουν με τον πιο όμορφο τρόπο την αγάπη τους. Από το βούρτσισμα των δοντιών, τα τεστ εγκυμοσύνης και τις στιγμές που της εκφράζει με κάθε τρόπο πόσο πολύ την αγαπάει...

 

 

 

Πηγή: newsit

Κατηγορία Gallery

Οι άνθρωποι αλλάζουν αν πονέσουν ή αγαπηθούν πολύ

Υπάρχουν πολλά αξιώματα. Κάποια εκ πείρας αυταπόδεικτα, κάποια άλλα πιο φθαρτά. Τα πρώτα σε θυμώνουν, γιατί είναι η φύση τους αυταρχική κι απαιτούν να τα δεχτείς, χωρίς πολλά πάρε-δώσε. Τ’ άλλα, ευτυχώς, τα στήνεις στον τοίχο και τα σημαδεύεις με την επιμονή σου.

Από εκείνο το «ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό» μέχρι το χρόνο που τα πάντα θεραπεύει, φτάνουμε εκεί που λένε, πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.

Αλήθεια είναι. Οι άνθρωποι αλλάζουν μονάχα δύσκολα και ποτέ αναίμακτα. Αλλάζουνε προς το καλό και συχνότερα προς το κακό. Αλλάζουνε με μια σφαλιάρα της ζωής ή μ’ ένα χάδι γιατρειάς. Κι αλλάζουνε στα σίγουρα, εκείνοι που αγαπήθηκαν ή πόνεσαν πολύ.

Ο πόνος είναι δάσκαλος, αξίωμα κι αυτό, που σου μαθαίνει μια αλλιώτικη αλφαβήτα. Από το «α» της αγάπης, σε πάει στο «π» της προδοσίας, με μια ειρωνική στάση στο «ε» της εμπιστοσύνης, έτσι, για να δεις τι είχες κι έχασες.

Πόνος που σε ρημάζει και που αν τον ζήσεις μια φορά, τρέμεις ίσως για πάντα. Φοβάσαι μήπως κάνει και σ’ επισκεφτεί ξανά, είναι χλωμό, λες, ν’ αντέξεις δεύτερη φορά την παρέα του. Εκεί, σ’ αυτό το πάντρεμα του πόνου με το φόβο, γεννιέται η αλλαγή σου. Σε ποιον να παραδοθείς και ποιον να πιστέψεις, έχοντάς τον να καραδοκεί για ένα ακόμη μεγαλύτερο χτύπημα;

Αμύνεσαι, λοιπόν, με μια επίθεση στον ίδιο σου τον εαυτό. Του αλλάζεις κάθε τρωτό σημείο, του ακονίζεις τις σκουριασμένες άμυνες, του φοράς και μια πανοπλία για τ’ άτιμα τα βέλη του έρωτα, κι έτοιμος. Ένας άλλος εαυτός, εκπαιδευμένος να μην πονάει και να μη νιώθει, φυσικά.

Είναι διπολικός, όμως, ο πόνος. Απ’ τη μια μπορεί να σε τσακίσει, απ’ την άλλη να σε λυτρώσει. Όταν πονέσεις για κάποιον που άφησες άδικα να φύγει ανεπιστρεπτί απ’ τη ζωή σου, και πάλι αλλάζεις. Πληρώνοντας το τίμημα, αν μη τι άλλο μετανιώνεις κι επαναπροσδιορίζεις. Και πάλι θα περάσεις δια πυρός και σιδήρου, με τη διαφορά ότι μέσα απ’ τα λάθη σου, εσύ θα φύγεις αγκαζέ με το σωστό.

Τη συγκλονιστική, όμως, αλλαγή, εκείνη την όμορφη, που τη βλέπεις ν’ ανθίζει τους ανθρώπους και να εξημερώνει τ’ αγρίμια, μόνο η αγάπη μπορεί να τη φέρει. Μόνο η υπερβολική αγάπη μπορεί να γιατρέψει και τις βαθύτερες πληγές, με τρόπο τέτοιο, που να μη φαίνεται μετά ούτε σημάδι.

Οι αγάπες του κιλού θα προσπαθήσουν να κολλήσουν τα σπασμένα σου, όπως-όπως, οι λίγες και πραγματικές, θα τα λιώσουν στη θέρμη τους και θα τα δημιουργήσουν απ’ την αρχή. Θα καταφέρουν με τον καιρό να σ’ εξημερώσουν και πάλι, να σε γλυκάνουν και να σ’ αναστήσουν. Ποτέ δε θα σ’ αφήσουν όπως σε βρήκαν, όπως κι οι προηγούμενες, δε θα σε βρουν ποτέ όπως σ’ άφησαν.

Πάντα θα υπάρχουν κι ανεπίδεκτοι, στην αγάπη, αλλά και στον πόνο. Άνθρωποι που ούτε γιατρεύτηκαν, αλλά ούτε και μετάνιωσαν ποτέ πραγματικά. Όση στοργή κι αν πήραν, όσο πόνο κι αν ένιωσαν. Ναι, οι άνθρωποι αυτοί, πιθανό να μην μπορούν ν' αλλάξουν ποτέ. Κι αν ακόμα αλλάξουν, εσύ δε θα ‘σαι εκεί για να το δεις.

Ιωάννα Κακούρη

Πηγή: pillowfights.gr

Παιδιά αποχαυνωμένα από την τηλεόραση..

Αν ένα ζήτημα «πρωταγωνιστεί» στους κύκλους των σημερινών γονιών, αυτό είναι ο εθισμός των σύγχρονων πιτσιρικιών σε παντός τύπου οθόνες. Τάμπλετ, υπολογιστές και τηλεοράσεις χρησιμοποιούνται ως νταντάδες από σημαντικό αριθμό γονιών παρά τις παραινέσεις ειδικών (και κοινής λογικής) για τις αρνητικές επιπτώσεις της εν λόγω συνήθειας.

Η φωτογράφος Donna Stevens από την Αυστραλία είναι η γυναίκα πίσω από το project “Idiot Box” –ή, σε (πολύ) ελεύθερα Ελληνικά, «Το χαζοκούτι». Το project αποτελείται από μια σειρά φωτογραφιών που απεικονίζουν με τον πιο ωμό τρόπο τις κενές εκφράσεις και την αποχαύνωση στα πρόσωπα μικρών παιδιών, όσο βλέπουν τηλεόραση.

Το μόνο φως που φωτίζει τα παιδικά πρόσωπα είναι το φως της τηλεόρασης κι αυτό το στοιχείο –σε συνδυασμό με το μαύρο φόντο και το άδειο βλέμμα τους- υπογραμμίζει τη μοναξιά και την πνευματική αδράνεια που «επιτελούνται» στους μικρούς τηλεθεατές.

Δείτε τις δυνατές φωτογραφίες:

 

Πηγές: Art-sheep,  mama365

Τέλος… Τώρα βάζω όρια

Της Βίκυς Τσώκου
Κρατάς μια παθητική στάση, ελπίζοντας πως το άτομο που σου έχει επιτεθεί λεκτικά και σε έχει προσβάλει, σύντομα “θα έρθει στα καλά του”, θα καταλάβει τι έκανε και θα ζητήσει συγγνώμη. Μάταια.
Αλλά ας υποθέσουμε ότι το κάνει. Σαν καλός άνθρωπος που είσαι το συγχωρείς, δε μιλάς, το αφήνεις να περάσει. «Δε βαριέσαι» λες. «Ίσως να περνάει δύσκολα αυτή την εποχή» και τον/την δικαιολογείς (ίσως για πολλοστή φορά). Πιστεύουμε πως είναι μέσα στην ανθρώπινή μας φύση να συγχωρούμε. Η αλήθεια είναι ότι η συγχώρεση που και που, δε βλάπτει. Αλλά, αν διαρκώς συγχωρείς την κακή συμπεριφορά του άλλου, τότε την ενισχύεις. Πράγμα που φυσικά δεν ωφελεί καμιά από τις δύο πλευρές.
Αυτό συμβαίνει σε όλων των ειδών τις σχέσεις (ερωτικές, επαγγελματικές, φιλικές). Αν συνεχώς συγχωρούμε και επιτρέπουμε την κακή συμπεριφορά, τότε δείχνουμε στον άλλον ότι δεν έχουμε όρια και ότι η συμπεριφορά του είναι εντάξει. Επιστημονικές μελέτες έχουν δείξει ότι τα άτομα που έχουν ροπή προς την επίθεση – φωνάζουν, βρίζουν, προσβάλλουν, πετούν αντικείμενα, σπάνε πράγματα, ασκούν σωματική βία- συνεχίζουν να έχουν αυτή την συμπεριφορά αν δουν ότι τους συγχωρούν. Είναι σαν να γίνεται στο μυαλό τους μια ταύτιση ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ= ΕΓΚΡΙΣΗ.
Αυτό όμως πρέπει να σταματά κάπου. Αλλά πώς μπορείς να δείξεις ξεκάθαρα σε κάποιον, ότι πλέον δεν θα δεχτείς καμία συμπεριφορά που σε πληγώνει; Είναι πολλοί εκείνοι που δεν μπορούν να καταλάβουν τι έκαναν και σε αναστάτωσαν ή σε προσέβαλαν. Μην έχεις την εντύπωση ότι οι άνθρωποι μπορούν να διαβάζουν τις σκέψεις σου. Άρχισε να βάζεις τα όριά σου και δείξε τα (παρακαλώ σημείωσε ότι η παρακάτω συμβουλή – όπως και όλο το άρθρο- αναφέρεται μόνο στην λεκτική βία και όχι στη σωματική βία).
Να θυμάσαι το ΕΔΕΜ, όπου:
Ε= έκφραση. Έκφρασε ότι θέλεις να του/της πεις. Για παράδειγμα: «Θέλω να σου μιλήσω για τον τρόπο με τον οποίο μου φώναξες /μίλησες/συμπεριφέρθηκες».
Δ= δήλωση. Δήλωσε ποιο είναι το πρόβλημα. «Δε μου είναι καθόλου ευχάριστο όταν μου επιτίθεσαι. Αυτό με κάνει να αισθάνομαι θυμό και αναστάτωση και δείχνει από πλευράς σου μια συμπεριφορά που δε σου ταιριάζει».
Ε= επιχείρημα. Δείξε ποιο θα είναι το πλεονέκτημα του να συμπεριφερθεί καλύτερα. «Στο μέλλον, αν έχεις κάτι να μου πεις, θα ήταν καλύτερα να μου το λες χωρίς φωνές και προσβολές. Αυτό θα σε κάνει να φαίνεσαι αυτό που είσαι, ένας κοινωνικός ή τρυφερός άνθρωπος ή ένας επαγγελματίας (ανάλογα την σχέση), θα τονώσει το ηθικό μου και θα βοηθήσει στην ομαλή λειτουργία της σχέσης μας, πράγμα που είμαι σίγουρος/η ότι θέλεις και εσύ».
Μ= μπορούμε. Κάνε μια νέα συμφωνία λέγοντας: «Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι από εδώ και στο εξής στις συζητήσεις μας θα εκλείψουν προσβολές και φωνές; Μπορούμε να έχουμε επικοινωνία χωρίς να γινόμαστε επιθετικοί. Κι οι δύο καταλαβαίνουμε καλύτερα την ήρεμη και χαλαρή γλώσσα».
Με αυτό τον τρόπο βγαίνεις από την παθητική στάση χωρίς να προσβάλλεις τον άλλον, δε χάνεις την ψυχραιμία σου, ώστε να προβείς σε αντεπίθεση – που δε θα οδηγήσει πουθενά- και πάνω απ’ όλα βάζεις τα όριά σου. Κάποιοι μπορεί να τηρήσουν την συμφωνία, κάποιοι άλλοι όχι. Εσύ όμως ήσουν ειλικρινής και κατηγορηματικός/η κι αν συνεχίσεις να το κάνεις, τότε θα εισπράττεις περισσότερο σεβασμό. Και να θυμάσαι πως κανέναν δε βοηθάει να ζει με την ψευδαίσθηση ότι η συμπεριφορά του είναι ΟΚ , όταν στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι και πληγώνει τους άλλους. Ξεκάθαρος, συνοπτικός και ευθύς λόγος είναι αυτό που χρειάζεται τουλάχιστον για την αρχή… μετά βλέπουμε…

Αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός: Οι Τούρκοι θα φύγουν, αλλά θα ξανάρθουν πάλι και θα φθάσουν μέχρι τα Εξαμίλια -

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός πρόβλεψε τη συντριβή των Οθωμανών. Οι Τούρκοι θα φύγουν, αλλά θα ξανάρθουν πάλι και θα φθάσουν μέχρι τα Εξαμίλια. Στο τέλος θα τους διώξουν μέχρι την Κόκκινη Μηλιά. «Θα έρθει καιρός που μια γυναίκα θα διώχνει 10 Τούρκους με τη ρόκα».
«Ξένος Στρατός θα έρθει. Χριστό θα πιστεύει, γλώσσα δεν θα ξέρει»...

Ο Κοσμάς ο Αιτωλός , γνωστός και ως Πατροκοσμάς, δεν ήταν λίγες οι φορές που στα λόγια του αναφέρθηκε στο ρόλο της Τουρκίας, αλλά και στο μέλλον της. Ξαναδιαβάζοντας κανείς τις διδαχές του, κατανοεί πως τα σημάδια των καιρών, καθιστούν τον Κοσμά τον Αιτωλό πιο επίκαιρο από ποτέ.
«Οι Τούρκοι θα φύγουν, αλλά θα ξανάρθουν πάλι και θα φθάσουν ως τα Εξαμίλια. Στο τέλος θα τους διώξουν εις την Κόκκινη Μηλιά. Από τους Τούρκους το 1/3 θα σκοτωθεί, το άλλο 1/3 θα βαπτιστεί και μονάχα το 1/3 θα πάει στην Κόκκινη Μηλιά.
Όταν δείτε το χιλιάρμενον στα ελληνικά ύδατα, τότε θα λυθεί το ζήτημα της Πόλης. Από τα τρία μπουγάζια στενά, Κρα, Κράψη και Μουζίνα, θα περνούν πολλά στρατεύματα για την Πόλη. Καλόν είναι τα γυναικόπαιδα να βγουν στα βουνά.
Θα σας ρωτούν αν είναι μακρυά η Πόλη, εσείς να μη λέτε την αλήθεια, διότι θα σας κακοποιήσουν. Θα υπάρξει ουδετερότητα της Ελλάδας κατά την τριήμερη σύγκρουση στην Πόλη.
Στην Πόλη θα χυθεί αίμα τριχρονίτικο δαμάλι θα πλεύση. Και συνεχίζει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός για το ρόλο της Τουρκίας : “Οι Τούρκοι θα μάθουν το μυστικό τρεις μέρες γρηγορότερα από τους Χριστιανούς”.
Εύλογα κάποιος αναρωτιέται ποιο είναι αυτό το μυστικό. Το μυστικό λέει ο Πατροκοσμάς σχετίζεται με το πράσινο φως για να χτυπήσουν τη Συρία. “Οι Τούρκοι θα το μάθουν πιο σύντομα σε σχέση με τους λοιπούς χριστιανούς συμμάχους στη Βορειοατλαντική Συμμαχία (ΝΑΤΟ).
Τι έχει πει για την Τουρκία και το Αιγαίο
Λέει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός στους Έλληνες για το “σήμερα”:
"Θα προσπαθούν να το λύσουν με την πέναν μα δέν θα μπορούν. 99 φορές με τον πόλεμο και μια με την πένα
Σημείωση: Προφανώς αναφέρεται στο Κυπριακό και στο Αιγαίο.
“Αν βρεθούν τρεις δυνάμεις σύμφωνες τίποτε δεν θα πάθετε. Αν το ζήτημα λυθεί με τον πόλεμο θα πάθετε πολλές καταστροφές – σε τρεις χώρες μια θα μείνει...”
“Οι Τούρκοι θα μάθουν το μυστικό (ή θα καταλάβουν στο Αλβανικό Χειρόγραφο) τρεις μέρες γρηγορότερα από τους Χριστιανούς”.
“Ξένος Στρατός θα έρθει. Χριστό θα πιστεύει, γλώσσα δεν θα ξέρει”.
“Με άλλους θα κοιμηθείτε και με άλλους θα ξημερωθείτε”.
“Εσείς θα πάτε να κατοικήσετε αλλού και άλλοι θα έρθουν να να κατοικήσουν σεσάς”.
“Νάχετε το Σταυρό στο μέτωπο για να γνωρίζουν ότι είστε χριστιανοί”.
“Δεν θα φθάσει ο στρατός στην Πόλη – στη μέση του δρόμου θα ρθει το μαντάτο ότι έφτασε το ποθούμενο”.
“Θα έρθει καιρός που μια γυναίκα θα διώχνει 10 Τούρκους με τη ρόκα”.
“Στην Αυλώνα θα γίνει χαλασμός. Θα έλθουν στρατεύματα να ελευθερώσουν τον τόπο”.

Η Τουρκία θα διαλυθεί
“Από τρία μπουγάζια στενά, Κρά, Κράψη και Μουζίνα θα περνούν πολλά στρατεύματα για την Πόλη. Καλόν είναι τα γυναικόπαιδα να βγουν στα βουνά. Θα σας ρωτούν αν είναι μακρυά η Πόλη, εσείς να μή λέτε την αλήθεια, διότι θα σας κακοποιήσουν. Ο στρατός αυτός δεν θα φτάσει εις την Πόλη, στη μέση του δρόμου θα μάθει ότι ο πόλεμος ετέλειωσε”.
“Να κρυφτείτε ή κοντά στην πόρτα ή κοντά στην πλάκα, άν είναι βιαστικό και γρήγορο”.
“Πολλά θα συμβούν. Οι πολιτείες θα καταντήσουν σαν παράγγες”.
“Μετά τον πόλεμο οι άνθρωποι θα τρέχουν μισή ώρα δρόμο για να βρίσκουν άνθρωπον και να τον κάμουν αδελφό”.
“Στην Πόλη θα χυθεί αίμα που τροχρονίτικο δαμάλι θα πλέζει”.
“Καλότυχος όποιος ζήσει μετά το γενικό πόλεμο. θα τρώγει με ασημένιο κουτάλι....”.
“Μετά το γενικό πόλεμο θα ζήσει ο λύκος μετ’ αρνί”.
“Θάναι τον όγδοο (8ον) αιώνα που θα γίνουν αυτά”.
“Θα μαζωχτεί το χιλιάρμενο στο Σκάλωμα (Άγιοι Σαράντα) και θαρθούν κοκκινογέλεκοι να πολεμήσουν για σας”.
” ‘Η τρεις μέρες, ή τρεις μήνες, ή τρία χρόνια θα βαστάξει”.
“Θα ζητήσουν να σας πάρουν και στρατιώτας. Δεν θα προφτάσουν όμως”.
“Οι αντίχριστοι θα φύγουν, αλλά θαρθούν πάλι. Έπειτα θα τους κυνηγήσετε έως την Κόκκινη Μηλιά”.
Σημείωση: Αντίχριστους εννοεί τους Τούρκους και Κόκκινη Μηλιά εννοεί την Μέκκα.
“Οι Τούρκοι θα φύγουν αλλά θα ξανάρθουν πάλι και θα φθάσουν ως τα Εξαμίλια. Στο τέλος θα τους διώξουν στην Κόκκινη Μηλιά. Από τους Τούρκους, το 1/3 θα σκοτωθεί, το 1/3 θα βαπτιστεί και το άλλο θα πάει στην Κόκκινη Μηλιά”.
Σημείωση: Στην τελευταία του προφητεία (η οποία θεωρείται πολύ σημαντική για το Ελληνικό Έθνος) αναφέρεται στην περιοχή Εξαμίλια. Αυτή μπορεί να είναι (σύμφωνα με Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια) μια από τις ακόλουθες περιοχές:
- χωριό της Επαρχίας Κορινθίας (Νομός Αργολιδοκορινθίας) – κοντά στον ισθμό της Κορίνθου, ή
-τοποθεσία 3 μίλια νοτίως των Αγίων Σαράντα (Βόρειος Ήπειρος)
χωριό της κοινότητας Ασσήρου της επαρχίας Λαγκαδά του νομού Θεσαλλονίκης
-κώμη περι το μέσον του ισθμού της Θρακικής χερσονήσου.
Σημειώνεται επίσης ότι αυτή την τελευταία προφητεία του Αγίου Κοσμά, την βεβαιώνει και μια άλλη προφητεία, αυτή του Αγίου Μεθοδίου (Επισκόπου Πατάρων – 3ος αιώνας μ.χ.) η οποία λέει:
“Τους Ισμαηλίτας μερίσεται εις τρία μέρη και την μέν πρώτην εν ρομφαία, τήν δευτέραν βαπτίσει, τήν τρίτην καταδουλώσεται εν τη ανατολή”.
Σημειώνεται ότι με τον όρο Ισμαηλίτες αναφέρεται στους Τούρκους.
«Θα ξανάρθουν οι Τούρκοι αλλά...ατουφέκιστοι»
Αναφέρεται συνομιλία του πατροκοσμά με κατοίκους για τα μελλούμενα και το χρέος της Ελλάδος από τους δυτικούς δανειστές της.
Εν τω μεταξύ συγκεντρώθηκαν οι κάτοικοι και ό Άγιος Κοσμάς τούς μίλησε και τούς δίδαξε. Όταν τελείωσε το Θείο λόγο του, οι κάτοικοι τον ερώτησαν.
–Πότε, άγιε Παπουλάκη, θάρθουν οι Τούρκοι εδώ;
Κι΄ εκείνος απάντησε, βάζοντας μία εικόνα της Παναγίας μέσα στην κουφάλα τού Πλατάνου.
«Όταν θα ξεραθεί αυτός ό Πλάτανος και θα σμίξουν οι δύο χώρες, τότε οι Τούρκοι θάρθουν ατουφέκιστοι καί θά πιουν καφέ στό Ντουγρί».
–Καί πότε, Άγιε τού Θεού, θα σμίξουν οι δύο χώρες, και ποιές είναι αυτές;
«Σας είπα ότι, όταν ξεραθεί και κοπεί ό πλάτανος και σμίξουν οι δυο χώρες. Οι δυο χώρες είναι το Βραχώρι Κάι ό τόπος πού πατάμε τώρα (ή Ντέμη). Τότε θα σάς βάλουν μεγάλους φόρους οι Ευρωπαίοι. Θα βάλουν φόρους και στα παράθυρα και στα χωράφια. Θα ξεκινήσουν νάρθουν για να εισπράξουν τους φόρους. Δεν θα προφθάσουν όμως, γιατί θα γίνει πόλεμος...».
Εδώ και αρκετά χρόνια από το 1974, ό πλάτανος ξεράθηκε. Οι κάτοικοι τού Καινούριου (Ντέμη), καλύπτοντας το ρέμα, στην όχθη τού οποίου ήταν ό πλάτανος, έκοψαν τις ρίζες τού δένδρου και έριξαν τσιμέντα. Φυσικό ήταν, ό πλάτανος να ξεραθεί, όποτε τον έκοψαν.
Δίπλα ακριβώς από τον πλάτανο και το ρέμα, κάποιος κάτοικος τού χωριού επονομαζόμενος Τασούλης, ανήγειρε το σπίτι του και στο ισόγειο άνοιξε καφενείο. Όταν έκλεινε αργά το βράδυ το καφενείο, για να ανέβει στο σπίτι του, έβλεπε μία σκιά να περιφέρεται, στον τόπο εκείνο. Κατ’ αρχάς φοβήθηκε.
Όταν τού είπαν, ότι εδώ ό Άγιος Κοσμάς στάθηκε και ομίλησε, συγκινημένος και εκδηλώνοντας την ευλάβεια του προς τον Άγιο, έκτισε ένα εικόνισμα, ή Προσκυνητάρι και έβαλε μέσα την εικόνα τού Αγίου Κοσμά. Από τότε δεν είδε ξανά την σκιά. Σήμερα το καφενείο το έχουν τα παιδιά του.
Ο φωτιστής του υπόδουλου Γένους
Ο Άγιος Κοσμάς υπήρξε φωτοφόρος απόστολος του Ευαγγελίου, στα μαύρα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς. Η Εκκλησία του Χριστού, για να τιμήσει τον αγώνα και την προσφορά του, τον ονόμασε Ισαπόστολο.
πηγη thesecretrealtruth.blogspot.com
- See more at: http://newsone.gr/paraxena/770738-#sthash.Wbu2Pz8T.dpuf

Ο Ευγένιος Τριβιζάς πήρε το «όσκαρ παραμυθιού» νικώντας τη Disney

To ηλεκτρονικό βιβλίο «Little Emily» («Το κοτσάνι του πετροκέρασου») του Ευγένιου Τριβιζά κέρδισε το βραβείο καλύτερου διαδραστικού βιβλίου της χρονιάς για παιδιά προσχολικής ηλικίας στα KidscreenAwards.

Πρόκειται για τον σημαντικότερo φορέα βράβευσης παιδικού τηλεοπτικού και διαδικτυακoύ περιεχομένου στις ΗΠΑ. Το βραβείο διεκδίκησαν επίσης η Disney με το «Story Central» και η Play Date Digital με το «My Little Pony».
«Ακόμα και κολοσσοί με ασυναγώνιστα τεχνολογικά και πάσης φύσεως μέσα μπορεί να μην καταφέρουν να κατατρoπώσουν ένα κοτσάνι πετροκέρασου» δήλωσε για τη νίκη του ο Ευγένιος Τριβιζάς.
Μοιραστείτε μαζί μας τη δική σας "καλή είδηση της ημέρας"... την περιμένουμε στο info@enlefko.fm

Έρωτας, Επανάσταση και ένα μικρό αστέρι στο έργο του Τάσου Λειβαδίτη

Χρήστος Αβραμίδης για το Κοίτα τον Ουρανό
Ο Τάσος Λειβαδίτης είναι νεκρός και όμως 25 xρόνια μετά τον θάνατό του είναι στη μόδα ίσως περισσότερο από ποτέ. Ο νέος μπορεί να γυρίσει το βράδυ, να βγάλει την μπλούζα με τον Τσε Γκεβάρα που μόλις αγόρασε και να κοινοποιήσει στο facebook κάποιο στίχο του Τάσου Λειβαδίτη. Συνήθως έναν στίχο όμορφο, αλλά και γεμάτο μοναξιά. Στίχο Κατακερματισμένο και φοβισμένο που τον κλέψαμε από μια ηρωική εποχή και ένα ολόκληρο έργο για να τον αφήσουμε μόνο του στο χρονολόγιο του προφίλ μας.
Είναι πολλοί αυτοί που δημοσιεύουν Λειβαδίτη καθημερινά, και ακόμα περισσότεροι αυτοί που τον διαβάζουν. Οι κοινοποιήσεις τον κάνουν όλο και πιο γνωστό και αυτό συμβαίνει με έναν τρόπο που τα ερωτικά του ποιήματα γίνονται διαρκώς δημοφιλέστερα ενώ τα επαναστατικά του δείχνουν όλο και περισσότερο σαν δημιουργήματα μιας ξύλινης νεανικής τρέλας. Είναι όμως έτσι, το έργο του ποιητή, είναι τόσο μακρινός ο έρωτας και η επανάσταση στο έργο του;
Ας παρακολουθήσουμε όμως από κοντά την ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη, αναλύοντάς την βάσει των μεθοδολογικών εργαλείων που μας προσφέρουν πρωτοπόροι πολιτικοί φιλόσοφοι με την προειδοποίηση στον αναγνώστη ότι το κείμενο θα έχει κάποιες απαιτήσεις απέναντί του… Στην κουβέντα μας o Σεβαστάκης και ο Μπαλασόπουλος θα βρεθούν απέναντι στον Νίτσε και τον Λεφέβρ. Ο Σλαβόι Ζίζεκ θα μαλώσει για ακόμα μια φορά με τον Γιάννη Σταυρακάκη. Ενώ τις απόψεις τους θα καταθέσουν ο Μπαντιού και ο Φρέιρε που θα μας μιλήσουν για τους επαναστάτες της ιστορίας
Πεποίθησή μας είναι ότι ο Λειβαδίτης αποτελεί ένα μεγάλο σύμπτωμα. Σύμφωνα με την Λακανική Αριστερά το σύμπτωμα αναδύεται εκεί όπου έχει αποτύχει ο κόσμος. Το σύμπτωμα αποτελεί τρόπον τινά μια έκκληση να ερμηνεύσουμε αναδρομικά το κρυμμένο νόημά του. Το σύμπτωμα είναι ο τρόπος με τον οποίο εμείς τα υποκείμενα επιλέγουμε κάτι, αντί για το τίποτα (Ζίζεκ, 2006: 133-134) . Με βάση την ζωή του Τάσου Λειβαδίτη και τις χαμένες ιστορικές μάχες που έδωσε στις “μεγάλες σελίδες της ιστορίας”, θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε τον ποιητή ένα σύμπτωμα της ιστορίας του 20ου αιώνα. Έναν ποιητή που μέσα στην προσωπική του διαδρομή, ακόμα και πάνω στο ίδιο του το σώμα, συμπυκνώθηκαν πολλές από τις εξαρθρώσεις και τις συναρθρώσεις του ελληνικού λαού.

Το έργο του Λειβαδίτη όμως είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Επιλέγει συνειδητά το κάτι απέναντι στο Τίποτα. Αναζητάει εναγωνίως να περιγράψει το πραγματικό της άδικης τάξης πραγμάτων. Σκύβει αυτοκριτικά στον ίδιο του τον εαυτό και αλλάζει πολιτική και ατομική ταυτότητα, βαδίζοντας χέρι χέρι με την τρέλα. Η ζωή του Λειβαδίτη είναι ένα ταξίδι με πολλές απογοητεύσεις. Ηδονή, νεκροί φίλοι και ήττες συντρόφισσες παρελαύνουν στο έργο του. Οι απογοητεύσεις πολλές και μεγάλες, όμως αυτός απορρίπτει την τρέλα και επιστρέφει στην ζωή για να της πει πόσο ερωτευμένος είναι μαζί της και πόση δύναμη μπορεί να δείξει για να αλλάξει την πραγματικότητα.
Τελικά δεν προσφέρει απαντήσεις, παρά μόνο εφόδια για να ερμηνεύσει κανείς την ιστορία ενός αιώνα που γύρισε καπάκι η ζωή. Για να ερμηνεύσει δηλαδή κανείς τους λόγους που τα επαναστατικά οράματα του 20ου αιώνα ήταν απλά “μεγάλα όνειρα”, που δεν χώρεσαν στα “μικρά βιβλία” της κοινωνικοσυμβολικής τάξης. Ο Τάσος Λειβαδίτης είναι ένα σύμπτωμα που αναδύθηκε εκεί που απέτυχε η κατεστημένη κοινωνική τάξη, και ένα σύμπτωμα εκεί που απέτυχε η αναδυόμενη επαναστατική τάξη-αταξία που θα αντικαθιστούσε την παλιά.
Πολλές συζητήσεις έχουν υπάρξει για την περιοδολόγηση του έργου του Τάσου Λειβαδίτη. Εν πολλοίς, με βάση το παραπάνω σχήμα, θα λέγαμε ότι ο Λειβαδίτης μέχρι τα μέσα του 1950 αποτελεί το σύμπτωμα της υπάρχουσας τάξης, και έως τον θάνατό του κάνει μία έκκληση να ερμηνεύσουμε το κρυμμένο νόημά της αποτυχίας, της επανάστασης που χάθηκε. Πεποίθησή μας είναι ότι οποιοδήποτε επαναστατικό εγχείρημα θέλει να εγκαθιδρύσει μια άλλη τάξη πραγμάτων θα πρέπει να σκύψει αυτοκριτικά στην συσσωρευμένη πείρα του 20ου αιώνα. Να υπερασπιστεί την πείρα από τους δυνάστες μας αλλά και να της επιτεθεί με βία για να την βάλει σε νέα θεμέλια. Αυτήν την πείρα μας προσφέρει ο Λειβαδίτης.
Εξάρθρωση και Αποεπένδυση
Στο έργο του Τάσου Λειβαδίτη μπορεί κανείς να διακρίνει μια διαδικασία διαφυγής από τον κόσμο. Πολλές φορές αυτό εκφράζεται με μια συναισθηματική αποεπένδυση της κοινωνικοσυμβολικής τάξης. Μια άλλη διαφυγή θα ήταν η απώλεια κάθε ταυτότητας και ταύτισης και κατά συνέπεια η τρέλα, όμως κάτι τέτοιο αποφεύγεται με αυτόν τον δημιουργικό τρόπο. Είναι όμως η αποεπένδυση που περιγράψαμε κάτι που συμβαίνει μονάχα στον Λειβαδίτη;
Όπως θα δούμε, με βάση τον Μπαντιού, το πάθος για το πραγματικό που χαρακτηρίζει τους Λενινιστές (πιθανότατα εννοώντας γενικά τους επαναστάτες) , συνοδεύεται από τον πολλαπλασιασμό της ομοιότητας. Για έναν επαναστάτη, ο κόσμος είναι ο παλαιός κόσμος, είναι κορεσμένος από διαφθορά και προδοσία (Μπαντιού, 1999). Η κάθαρση, η αποεπένδυση του πραγματικού πρέπει πάντα να ξαναρχίζει. Αυτό είναι τελικά και ένα από τα στοιχεία που ανάγκασαν τον Νίτσε να ασκήσει κριτική στην μνησικακία, εννοώντας κατά βάση τη διαλεκτική και τον τρόπο σκέψης και διαβίωσης που απορρέει από αυτήν. Η μνησικακία βλέπει στο κάθε πράγμα μια παγίδα, μια αντίθεση (Λεφέβρ, 1996: 56) . Έτσι, ο άνθρωπος που αμφισβητεί το Είναι και θέλει έναν άλλον κόσμο, μια άλλη ζωή, θέλει κάτι πιο βαθύ, να διορθώσει τη φαινομενικότητα, επομένως απαρνείται την υπάρχουσα ζωή και στρέφεται εναντίον της (Σεβαστάκης, 2008: 78).
Μέσω αυτού του τρόπου, τελικά, η κατάφαση της ζωής, φαίνεται ως κάτι κακό, κάτι καταδικαστέο. Έτσι ο Νίτσε καταγγέλλει την ψεύτικη γοητεία του αρνητικού που μετατρέπει το πολλαπλό, το γίγνεσθαι, το τυχαίο σε ισάριθμες δυστυχίες της συνείδησης και τις δυστυχίες της συνείδησης σε ισάριθμες στιγμές διαμόρφωσης αναστοχασμού ή ανάπτυξης (Λεφέβρ, 1996: 66).
Αυτό θα μπορούσε να συνδεθεί άλλωστε και με τον συλλογισμό που αναπτύσσει ο Λειβαδίτης στο παρακάτω απόσπασμα: “Κι αυτό το ωραίο όνειρο μας πήγε τόσο μακριά που δεν ξαναβρήκαμε το δρόμο με τα ρολόγια μας σταματημένα στην μόνη ώρα, την ώρα που αργήσαμε” (Λειβαδίτης, 1997: 94)
Με βάση τον Νίτσε σε αυτό το σημείο, ίσως δεν θα έπρεπε να δουν τα υποκείμενα την ήττα σαν μία δυστοκία της συνείδησης, με σκοπό τον εκ νέου αναστοχασμό , αλλά θα έπρεπε να αποδεχτούν την μοίρα τους και να την αγαπήσουν Διονυσιακά (Σεβαστάκης, 2008: 67). Ασφαλώς κάτι τέτοιο στην Ελλάδα του 1950, ιδιαίτερα εάν κάποιος είχε αντιστασιακό παρελθόν, μάλλον είναι αδύνατο, όπως είναι αδύνατο να συμβιβαστεί και η σκέψη του Νίτσε για την μνησικακία με τις μεγάλες αφηγήσεις και πολιτικά σχέδια. Εν πάσει περιπτώσει, ο Νίτσε θέτει ένα πολύ σημαντικό ζήτημα που πιάνει και ο Λειβαδίτης. Το ζήτημα της αποεπένδυσης της πραγματικότητας, της άρνησης της ζωής, είναι κάτι που θα θέσει ο ποιητής με αντιφατικό τρόπο και θα τον απασχολεί όλο και περισσότερο όσο φτάνει προς το τέλος της δημιουργίας και της ζωής του. Ας δούμε όμως με ποιον τρόπο διαγράφεται η αντίληψη του ποιητή μέσα από αποσπάσματα δύο διαφορετικών ποιημάτων στα οποία κεντρικό ρόλο παίζει ένα αστέρι.
Έτσι λοιπόν, ο ποιητής θα γράψει:
“Ώσπου ένα μικρό τυχαίο άστρο μού ’παιρνε και το τελευταίο επιχείρημα πως δεν είναι ωραίος ο κόσμος” (Λειβαδίτης, 1997: 65)
Άρα, στην εναγώνια προσπάθεια του επαναστάτη να στηρίξει τις θυσίες του ότι η υπάρχουσα τάξη είναι πλήρης αντιφάσεων και φαινομενικοτήτων και δεν έχει καμία ομορφιά και ουσία, αυτό το αστέρι, δρα σαν ανασχετικός παράγοντας στην αποεπένυδη που θα επιχειρούσε ο ποιητής.
Ενώ όμως θα περίμενε κανείς ότι η συνέχεια του παραπάνω συλλογισμού θα οδηγούσε σε κάποια απόσυρση από την επαναστατική πάλη ο ποιητής μας διηγείται ότι:
“Αυτό το άστρο στον ουρανό είναι η πέτρα που είχαμε στο στόμα , μην και ξεφύγει ο στεναγμός μας” (Λειβαδίτης, 1997: 71)
Συνεπώς, η ομορφιά αυτού του κόσμου, ακόμα και της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, είναι κάτι τελικά που όχι μόνο δεν δρα ανασχετικά στην στράτευση του επαναστάτη, αλλά αντίθετα εντάσσεται στην ιδεολογία του σαν ένα σημείο εμπλουτισμού, ένα κομμάτι του πραγματικού που πρέπει να διατηρηθεί και να μπορούν να το βιώνουν όλοι οι άνθρωποι. Και φυσικά ο τρόπος διατήρησης δεν είναι άλλος από την επιτυχία της επανάστασης και την εγκαθίδρυση μιας άλλης τάξης.
Ο Θεός πέθανε, ο έρωτας γεννήθηκε
Ποιος ήταν όμως ο λόγος που ο ποιητής όπως και χιλιάδες σύντροφοί του κατάφεραν να φέρνουν σε πέρας τις δυσκολίες. Όπως είδαμε και προηγουμένως, είναι η ομορφιά αυτού του κόσμου που ωθεί τον επαναστάτη να συνεχίζει να αγωνίζεται προκειμένου να φτιάξει μια κοινωνία όπου θα υπάρχει η πληρότητα και όλοι οι άνθρωποι θα μπορούν να απολαμβάνουν τα πάντα. Μέσα σε αυτή την διαδικασία, ο επαναστάτης καλείται συνεχώς να ανακαλύπτει με δυναμικούς ρυθμούς όλο και περισσότερα στοιχεία του πραγματικού*. Έτσι, γράφει ο ποιητής:
“Ένα σύμπαν ανεξιχνίαστο ανεξάντλητο και απρόβλεπτο, ένας Θεός καθόλου αθάνατος, για αυτό τρέμοντας από έρωτα για κάθε συγκλονιστική και ανεπανάληπτη στιγμή του” (Λειβαδίτης, 1997: 35)
Βλέπουμε λοιπόν, ότι ταυτόχρονα με την τάση για αποεπένδυση της πραγματικότητας υπάρχει μία αντίθετη διαρκής τάση συναισθηματικής επένδυσης που βασίζεται στο ανεξάντλητο και το απρόβλεπτο. Επιπλέον με την ρήση για τον θεό που δεν είναι αθάνατος, το μυαλό μας πηγαίνει στην διάσημη ρήση του Νίτσε “Ο Θεός πέθανε”. Ας δούμε όμως μια συνοπτική ανάλυση για τον παραπάνω στίχο.
Είναι ο Θεός, ο δημιουργός του κόσμου, ο αιώνιος, παντογνώστης, παντοδύναμος, πανταχού παρόντας ; Mια θετική απάντηση θα ήταν ανεπαρκής, καθώς αν ο “Θεός” του Νίτσε (και του παραπάνω ποιήματος) ήταν παντοδύναμος, δεν θα μπορούσαμε να τον σκοτώσουμε. Αν ήταν αιώνιος, δεν θα ήταν νεκρός. Αν ήταν πανταχού παρών, δεν θα ήταν τώρα απών. Αν ήταν παντογνώστης, θα γνώριζε τον κίνδυνο που διατρέχει από εμάς. Αν ήταν ο δημιουργός του κόσμου, ο κόσμος δεν θα μπορούσε να συνεχίσει να υπάρχει χωρίς αυτόν εφόσον αυτή η δημιουργία ήταν η αφετηρία και πηγή κάθε δημιουργίας, η μοναδική, κατ’ εξαίρεση πράξη ενός μοναδικού και κατ’ εξαίρεση όντος, κάτι εξ ορισμού αδύνατο να επαναληφθεί, κάτι που δεν έχει νόημα χωρίς την ύπαρξη του όντος αυτού.
Συνεπώς, το Είναι φαίνεται να εκπροσωπεί την αρχή διαμεσολάβησης της ύπαρξης. Η ύπαρξη δεν είναι τυχαία, οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και των πλασμάτων δεν είναι χαώδεις και χωρίς σχέδιο, επειδή διαμεσολαβούνται από μια ανώτερη αρχή. Χωρίς αυτό το τρίτο όρο, το έδαφος μιας σχέσης δεν θα μπορούσε να συγκροτηθεί, καθώς η σχέση δεν θα είχε καμία συγκροτητική αρχή, καμία δυνατότητα επιδιαιτησίας, και κανένα σημείο από το οποίο να μπορεί να αναπαρασταθεί ως σχέση. Αυτός λοιπόν είναι ο Θεός που “είναι νεκρός” και “παραμένει νεκρός” γιατί ήταν πάντα θνητός — και ήταν τέτοιος επειδή ήταν, φυσικά, δημιούργημα του νου, λογικό εύρημα. Ο Θεός ήταν –αυτό είναι κρίσιμο– λογικό εύρημα, αποτύπωση μιας λογικής αναγκαιότητας (Balasopoulos, 2009).
Άρα ο “Θεός” του Νίτσε, επικύρωνε μια αρχή εδραίωσης ή θεμελίωσης των κοινωνικών σχέσεων — εξισωτικών ή άνισων, αυτό ήταν ιστορικά αδιάφορο για τον Θεό ή τους θεούς που προηγήθηκαν αυτού, και που δεν έτυχε ποτέ στην διάρκεια της ζωής τους να κάνουν άλλο από το να συντηρούν τη μορφή των σχέσεων που υποτίθεται πως δημιούργησαν. «Αν ο κόσμος είχε έναν σκοπό, θα έπρεπε να έχει επιτευχθεί. Αν υπήρχε γι’ αυτόν μια απροσχεδίαστη έσχατη κατάσταση, θα έπρεπε επίσης να είχε επιτευχθεί. Αν ήταν ικανός καθ’ οποιονδήποτε τρόπο για μια παύση και ακινητοποίηση, για Είναι , αν σε όλη την πορεία του γίγνεσθαι του διέθετε έστω και για μια στιγμή την ικανότητα αυτού του Είναι, τότε κάθε γίγνεσθαι θα είχε λάβει προ πολλού τέλος, μαζί με κάθε σκέπτεσθαι και πνεύμα. Το γεγονός του πνεύματος ως μορφής του γίγνεσθαι αποδεικνύει ότι ο κόσμος δεν έχει σκοπό, τελική κατάσταση και είναι ανίκανος για κάποιο Είναι.» (Σεβαστάκης, 2008: 274). Έτσι, απορρίπτεται η παλιά συνήθεια να συνδέεται το κάθε συμβάν με ένα σκοπό, μια πρόθεση ή μια θέληση.
Από τι αντικαταστάθηκε ο Θεός; Αντικαταστάθηκε από τις σχέσεις που απορέουν από τις κοινωνικές συμβάσεις οι οποίες αποτελούν αποκρυστάλλωση των παραγωγικών σχέσεων εντός του καπιταλισμού. Οι σχέσεις αυτές καθορίζουν δικαιώματα και υποχρεώσεις, επιβάλλουν συνέπειες, ενσαρκώνουν μια νέα εξουσία της μοίρας χωρίς να είναι απαραίτητη η προσφυγή σε μια υποκειμενική μορφή της απόφασης. Μόνο με αυτή την έννοια είναι η “τεχνολογία” το αίτιο του θανάτου του Θεού: μόνο στο βαθμό που “τεχνολογία” σημαίνει “αυτοματισμός”, και μόνο στον βαθμό που ο “αυτοματισμός” είναι συνώνυμος με την α-νόητη, απάνθρωπη αλλά και υπεράνθρωπη (Übermensch!) λειτουργικότητα του κόσμου. Αυτή λειτουργικότητα είναι μια λειτουργικότητα χωρίς προσφυγή –και χωρίς καν τη δυνατότητα προσφυγής– στην απόφαση, στην ηθική, στη σφαίρα του καλού και του κακού . Επομένως η συγκεκριμένη φράση, συνδέεται με αυτό που περιγράψαμε πως νιώθει ο Λειβαδίτης, δηλαδή μια αναρχία της κοινωνίας, ένα ακατανόητο του τι συμβαίνει τελικά. Αυτό το ακατανόητο έγκειται στην αδυναμία μας να παγιδεύσουμε την ολότητα του πραγματικού η οποία τελικά από την μία προκαλεί οδύνη και συναισθηματική αποεπένδυση του υπαρκτού και από την άλλη προκαλεί έναν έρωτα για την ζωή.
Να λοιπόν τι είναι ο έρωτας στο έργο του Λειβαδίτη:
κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσουμε τον άλλον.”(Λειβαδίτης, 1997: 106)
Άπιστη πίστη και αδύνατη πληρότητα
Μπροστά σε αυτόν τον έρωτα λοιπόν ο Λειβαδίτης οικοδομεί φαντασιακές καταστάσεις πληρότητας για τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να εξελιχθεί η διαδικασία της ανθρώπινης ιστορίας. Με αυτόν τον μηχανισμό ερωτεύεται τις γυναίκες, αλλά ακόμα και την ίδια την βίαιη επαναστατική αλλαγή του status quo.
Αυτήν την τάση της επαναστατικής σκέψης έχει σχολιάσει ο Φρέιρε αναφερόμενος στο γνωστό απόσπασμα του Τσε Γκεβάρα: “Να μου επιτρέψεις να πω, κινδυνεύοντας να φανώ γελοίος, ότι ο αληθινός επαναστάτης οδηγείται από δυνατά αισθήματα αγάπης […] αυτό είναι ίσως ένα από τα μεγαλύτερα δράματα ενός ηγέτη. Πρέπει να συνδυάσει ένα παθιασμένο πνεύμα με ένα ψυχρό μυαλό και να πάρει οδυνηρές αποφάσεις χωρίς να διασπάται ούτε ένας μυς του προσώπου του.”
Έτσι λοιπόν ο Βραζιλιάνος παιδαγωγός, γράφει σχετικά:
«Σε μιαν ορισμένη στιγμή της υπαρξιακής εμπειρίας τους, κάτω από ορισμένες ιστορικές συνθήκες, αυτοί οι άνθρωποι εγκαταλείπουν την τάξη στην οποία ανήκουν και προσχωρούν στους καταπιεζόμενους, με μια πράξη αληθινής αλληλεγγύης. Άσχετα από το αν αυτή ή προσχώρηση προκύπτει ή όχι από μιαν επιστημονική ανάλυση της πραγματικότητας, αποτελεί (όταν είναι γνήσια) μία πράξη αγάπης και αληθινής στράτευσης (Φρέιρε ,1977: 38)
Ο Φρέιρε μάλιστα αναφέρει χαρακτηριστικά ότι: «Η επανάσταση αγαπά και δημιουργεί ζωή, και για να δημιουργήσει ζωή μπορεί να υποχρεωθεί να εμποδίσει μερικούς ανθρώπους να βάλουν φραγμούς στη ζωή. Πέρα από τον κύκλο ζωής και θανάτου, που είναι βασικός στη φύση, υπάρχει επίσης ένας αφύσικος ζωντανός θάνατος : ή ζωή πού στερήθηκε την πληρότητα της» (Φρέηρε ,1977: 46)
Επομένως σε αυτό το ζήτημα βλέπουμε ότι ο επαναστάτης (και στην συγκεκριμένη περίπτωση ο επαναστάτης ποιητής) αναζητεί μια πληρότητα η οποία όπως είδαμε είναι αδύνατη, μόνο που είναι διατεθειμένος να προβεί σε τρομερές πράξεις, στην προσπάθειά του να κυκλώσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του Πραγματικού αναζητώντας αυτήν την χαμένη πληρότητα, μέσα από την εξερεύνηση του ανεξερεύνητου.
Πιστεύουμε ότι αυτός ο τρόπος σκέψης και ζωής είναι τελικά η πρακτική υλοποίηση αυτού που ο Σταυρακάκης, χαρακτήρισε άπιστη πίστη (Σταυρακάκης, 2012: 157-158). Ο Ζίζεκ καταφάσκει σε μία πιστότητα στο συμβάν, ως ηθική πίστης στις ρωγμές της εκάστοτε επικρατούσας οντολογίας. Βεβαίως, αυτή η πιστότητα θα πρέπει να συνδυάζεται και με μία πίστη στη συμβαντικότητα κάτι που αναγκαστικά σημαίνει ότι θα πρέπει να κρατάει μία απόσταση από το εκάστοτε συμβάν.
Θα πρέπει δηλαδή να υπάρχει μια πίστη στο πραγματικό ως αδύνατο. Βέβαια, με αυτόν τον τρόπο, θα σημειώσει ο Σταυρακάκης, δημιουργείται ταυτόχρονα μία πίστη για άρνηση αυτού που ήδη πιστέψαμε, δηλαδή του μεμονωμένου συμβάντος. Έχουμε επομένως μια άπιστη πίστη, μια προδοσία με την έννοια του ότι μια μορφή, μια παρουσίαση της πράξης ξεφεύγει από την απόλυτη θετικότητα και εμπεριέχει τα σπέρματα της άρνησής της. Έτσι, η άπιστη πίστη προϋποθέτει ότι διατηρούμε μια πίστη στην ανοικτότητα του πολιτικού πεδίου (Σταυρακάκης, 2012: 157-158 και Σταυρακάκης, 2010:
Σε ένα απόσπασμα ο Λειβαδίτης γράφει χαρακτηριστικά:
«ο έρωτας μοιάζει με το φεγγάρι, αναβάλει την προδοσία» (Λειβαδίτης, 1997: 16).
Με βάση τα παραπάνω μπορούμε να προσεγγίσουμε το απόσπασμα του Λειβαδίτη ως εξής: Ο έρωτας, κινητήριος μοχλός στην ποίηση και την ζωή του Λειβαδίτη, συνοδεύεται από μία πιστότητα στα συμβάντα και στην εξερεύνηση του αδύνατου, την ίδια στιγμή όμως αυτή η πίστη τείνει να προδίδεται από την ίδια την κοινωνικοσυμβολική τάξη με αποτέλεσμα να έχουμε συναισθηματική αποεπένδυση του της πραγματικότητας, εξαρθρώσεις και εκ νέου συναρθρώσεις, με πιστότητα σε νέα συμβάντα.
Αντί επιλόγου
Τάσος Λειβαδίτης λοιπόν. Ο ποιητής της επανάστασης και της ήττας. Ο ποιητής της συλλογικής έκφρασης, και του ατομικού υπαρξισμού . Δεν ήταν ένας σέξι νικητής σαν τον Τσε Γκεβάρα ίσως δεν είχε ούτε την γοητεία του Φιντέλ. Άλλωστε τα βασανιστήρια άφησαν στην όψη του μια εμφανή σφραγίδα. Παρέμεινε όμως ένας ποιητής ερωτικός και επαναστάτης. Όπως είχε γράψει κάποτε: «ίσως θα πρέπει να ‘χεις περάσει πολλά και να τα ‘χεις υπομείνει όλα, για ν’ απαντήσεις κάποτε σωστά, όταν σε ρωτήσουν την ώρα.» (Λειβαδίτης, 1997: 75)
Και ο Τάσος Λειβαδίτης έκανε ακριβώς αυτό, και 35 χρόνια μετά μπορεί ακόμα να μας δείχνει ότι για να σπάσουμε τα ρολόγια της υπάρχουσας τάξης και να ρυθμίσουμε την ώρα της ανθρωπότητας, πρέπει πρώτα να την ερωτευτούμε, όπως έκανε και αυτός.
Βιβλιογραφία
Λειβαδίτης Τ. (1997). Απάνθισμα. Αθήνα: Κέδρος
Λεφέβρ, Α. (1976). Χέγκελ Μαρξ Νίτσε: ή το βασίλειο των σκιών. Αθήνα: Ράππα
Σεβαστάκης, N. (2008) . Φιλόξενος μηδενισμός: Mια σπουδή στον Homo Democraticus. Αθήνα: Εστία
Σταυρακάκης, Γ. (2008). Ο Λακάν και το πολιτικό. Αθήνα: Εκδόσεις Ψυχογιός
Σταυρακάκης, Γ. (2012). Η Λακανική Αριστερά. Αθήνα: Εκδόσεις Σαββάλας
Φρέιρε Π. (1977). Η αγωγή του καταπιεζόμενου. Αθήνα: Κέδρος
Stavrakakis, Y. (2010). On Acts pure and impure. Internation Journal of Zizek studies 4:2
Badiou, A. Το ένα διαιρείται σε δύο. Σεμινάρια στο Διεθνές κολέγιο φιλοσοφίας. http://bestimmung.blogspot.gr/2013/07/alain-badiou.html
Balasopoulos, Α. (2009). Ο Pascal και τα ουσιώδη διλήμματα της αριστεράς. http://radicaldesire.blogspot.gr/2009/11/pascal.htm
Ζίζεκ. Σ. (2006). Το Υψηλό Αντικείμενο της ιδεολογίας. Αθήνα: Εκδόσεις Scripta
*Το Πραγματικό δεν είναι πραγματικότητα, αλλά το στοιχείο εκείνο που καταστρέφει την πραγματικότητα, που μας αποκαλύπτει ότι η πραγματικότητα είναι ελλιπής. Έτσι, ενώ η πραγματικότητα είναι το μέρος της αντικειμενικότητας που έχει κατασκευαστεί συμβολικά και στηρίζεται στη φαντασίωση, το πραγματικό που ανήκει και αυτό στο αντικειμενικό πεδίο, είναι το στοιχείο εκείνο που υπερβαίνει την εξημερωμένη διάσταση του αντικειμενικού. Είναι αυτό που εξηγεί την αποτυχία της ουδέτερης αντικειμενικής αναπαράστασης. Το πραγματικό δεν μπορεί να συμβολοποιηθεί ως τέτοιο αλλά φανερώνεται με την αποτυχία κάθε προσπάθειας συμβολοποίησής του. Η κατασκευή καθιστά δυνατή την παγίωση της κοινωνικής πραγματικότητας, αλλά η πραγματικότητα αυτή απειλείται πάντοτε από μια ενδεχόμενη επαφή με εκείνο το κομμάτι του πραγματικού που ξεφεύγει από τα όρια της κατασκευής (Σταυρακάκης, 2008: 118-119)