Δύο αλήθειες που πρέπει να αποδεχτείς για να έχεις ευτυχισμένο γάμο

 Ο γάμος ξεκινά με χαρά, πίστη και την αίσθηση πως βρήκες τον άνθρωπό σου. Όλοι μπαίνουμε σε αυτή τη σχέση με την πρόθεση να την κάνουμε να κρατήσει – και μπορούμε. Αρκεί να θυμόμαστε ότι η αγάπη δεν είναι ποτέ αρκετή από μόνη της. Ο γάμος θέλει παρουσία, προσπάθεια και αποδοχή. Όχι για τα μεγάλα και δύσκολα, αλλά για τα μικρά της καθημερινότητας που τελικά κάνουν τη διαφορά. Κι εκεί, υπάρχουν δύο αλήθειες που, αν τις κατανοήσεις, μπορείς να χτίσεις μια σχέση πιο ήρεμη και ουσιαστική: δεν μπορείς να αλλάξεις τις ανάγκες του άλλου και δεν μπορείς να περιμένεις να σε καταλαβαίνει χωρίς να του μιλάς.

Δεν αλλάζουν οι ανάγκες

Δε χρειάζεται να σας αρέσουν τα ίδια πράγματα. Δεν είναι υποχρεωμένος να θέλει ό,τι θέλεις εσύ, να ξεκουράζεται με τον ίδιο τρόπο, να βρίσκει χαρά στα ίδια χόμπι. Αν εκείνος θέλει να παίξει video games ή να βγει με τους φίλους του και εσύ εκείνη τη στιγμή θες να κάτσετε μαζί στον καναπέ, αυτό δε σημαίνει πως σε απορρίπτει. Σημαίνει ότι είναι άνθρωπος. Όπως είσαι κι εσύ.

Ο γάμος ξεκινά με χαρά, πίστη και την αίσθηση πως βρήκες τον άνθρωπό σου. Όλοι μπαίνουμε σε αυτή τη σχέση με την πρόθεση να την κάνουμε να κρατήσει – και μπορούμε. Αρκεί να θυμόμαστε ότι η αγάπη δεν είναι ποτέ αρκετή από μόνη της. Ο γάμος θέλει παρουσία, προσπάθεια και αποδοχή. Όχι για τα μεγάλα και δύσκολα, αλλά για τα μικρά της καθημερινότητας που τελικά κάνουν τη διαφορά. Κι εκεί, υπάρχουν δύο αλήθειες που, αν τις κατανοήσεις, μπορείς να χτίσεις μια σχέση πιο ήρεμη και ουσιαστική: δεν μπορείς να αλλάξεις τις ανάγκες του άλλου και δεν μπορείς να περιμένεις να σε καταλαβαίνει χωρίς να του μιλάς.

Δεν αλλάζουν οι ανάγκες

Δε χρειάζεται να σας αρέσουν τα ίδια πράγματα. Δεν είναι υποχρεωμένος να θέλει ό,τι θέλεις εσύ, να ξεκουράζεται με τον ίδιο τρόπο, να βρίσκει χαρά στα ίδια χόμπι. Αν εκείνος θέλει να παίξει video games ή να βγει με τους φίλους του και εσύ εκείνη τη στιγμή θες να κάτσετε μαζί στον καναπέ, αυτό δε σημαίνει πως σε απορρίπτει. Σημαίνει ότι είναι άνθρωπος. Όπως είσαι κι εσύ.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Το να έχει ο καθένας τον δικό του χώρο, τις δικές του μικρές χαρές, δεν είναι απειλή για τον γάμο, είναι απαραίτητο. Έρευνες δείχνουν ότι το ατομικό well-being παίζει τεράστιο ρόλο στην κοινή ευτυχία. Αν εκείνος παίζει, εσύ μπορείς να απολαύσεις ένα κρασί με μουσική, να δεις μια ταινία που του φαίνεται βαρετή ή να βγεις χωρίς ενοχές. Το μυστικό είναι να μην το παίρνεις προσωπικά. Η ευτυχία του άλλου δε σημαίνει δυστυχία για σένα. Κάθε άλλο.

Δε διαβάζει το μυαλό σου

Ας είμαστε ειλικρινείς: πόσες φορές έχουμε φουσκώσει από απογοήτευση γιατί περιμέναμε από τον άλλο να καταλάβει τι χρειαζόμαστε χωρίς να το πούμε; Δε μιλάμε για μικροπράγματα, μιλάμε για τη βαθιά επιθυμία να μας “πιάσει” ο άλλος χωρίς λέξεις. Μόνο που αυτό δε γίνεται.
Όταν γυρνάς με δέκα σακούλες από το σούπερ μάρκετ και εκείνος δεν κατεβαίνει να βοηθήσει, δεν είναι επειδή δε νοιάζεται. Είναι επειδή δεν ήξερε ότι ήρθες. Όταν έχεις πεσμένη διάθεση και περιμένεις να το καταλάβει μόνος του, αλλά εκείνος συνεχίζει τη μέρα του κανονικά, δεν φταίει το ότι δεν σε αγαπάει, φταίει το ότι δεν του το είπες.

Η επικοινωνία δεν είναι πολυτέλεια στον γάμο, είναι το οξυγόνο του. Όσο πιο καθαρά λες τι χρειάζεσαι, τόσο λιγότερα σενάρια πλάθεις στο κεφάλι σου και τόσο λιγότερη πίκρα μαζεύεται μέσα σου. Δεν είναι γκρίνια να ζητάς. Είναι εμπιστοσύνη.

Η αλήθεια στη μέση

Όλοι θέλουμε να μας αγαπάνε χωρίς όρους. Αλλά αυτό δε σημαίνει να μας καταλαβαίνουν με τηλεπάθεια, ούτε να αλλάζουν για να μας βολέψουν. Ένας γάμος δεν κρατάει επειδή βρήκες το «σωστό άτομο», αλλά επειδή είστε και οι δύο πρόθυμοι να δουλέψετε μαζί, με όσα κουβαλάτε, και να αποδεχτείτε ότι δε θα σας καλύπτει πάντα όλα ο άλλος.

Όσο πιο γρήγορα αποδεχτείς ότι ο σύντροφός σου έχει δικές του ανάγκες και δε μπορεί να προβλέπει τις δικές σου, τόσο πιο ανάλαφρη θα νιώσεις τη σχέση σας. Δεν υπάρχει ιδανικός άνθρωπος, αλλά υπάρχει αληθινή συντροφικότητα, όταν μιλάτε καθαρά και ζείτε με σεβασμό στη διαφορετικότητα του άλλου. Κι αυτός είναι ο μόνος δρόμος προς έναν γάμο που δε σε πνίγει αλλά σε δυναμώνει.

Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock

https://www.tlife.gr/

Πώς να κάνεις το σπίτι σου το αγαπημένο στέκι των παιδιών

 

Αν έχεις παιδιά και δεν έχεις δει ακόμα όλο το σχολείο να μαζεύεται στο σαλόνι σου, ίσως ήρθε η ώρα να το σκεφτείς. Όχι μόνο για να είσαι ο “cool γονιός” της παρέας, αλλά γιατί το να γίνει το σπίτι σου το αγαπημένο στέκι των παιδιών έχει πολύ μεγαλύτερη αξία απ’ όσο φαντάζεσαι. Σου δίνει τη δυνατότητα να παρακολουθείς τι συμβαίνει χωρίς να δείχνεις αυταρχικός, ενώ παράλληλα χτίζει σχέσεις, ενισχύει την εμπιστοσύνη και προσφέρει στο παιδί σου έναν ασφαλή χώρο για να περνάει καλά. Όχι, δε χρειάζεται να βάλεις τσουλήθρα στο σαλόνι. Ούτε να ανοίξεις μίνι μάρκετ στην κουζίνα. Μερικές έξυπνες κινήσεις αρκούν.

Σνακ, σνακ και ξανά σνακ

Το πρώτο και πιο απλό είναι τα σνακ. Πολλά και διάφορα. Και ναι, μερικά junk. Μην τρελαίνεσαι, κανένα παιδί δε θυμάται με νοσταλγία το καρότο. Ένα ντουλάπι που ανοίγει και βγάζει “θησαυρούς”, ένα ψυγείο με χυμούς και αναψυκτικά και ξαφνικά, το σπίτι σου έχει μετατραπεί σε σημείο αναφοράς. Δε χρειάζονται υπερβολές, χρειάζεται συνέπεια. Να ξέρουν ότι όταν έρχονται, κάτι καλό θα φάνε, κάτι θα παίξουν και κανείς δε θα τους κάνει παρατήρηση επειδή γελάνε λίγο παραπάνω.

Η παρέα θέλει παιχνίδι

Το επόμενο είναι η δράση. Βρες δυο τρία πράγματα που μπορείς να προσφέρεις χωρίς να πρέπει να ξαναχτίσεις το σπίτι από την αρχή. Βραδιές με ταινίες και πίτσες, επιτραπέζια, κονσόλες, αυτοσχέδιες πίστες με Nerf ή ακόμα και μαγειρική. Τα παιδιά δεν ψάχνουν κάτι εντυπωσιακό, ψάχνουν το “να περάσουμε καλά”. Αν εσύ μπορείς να το προσφέρεις αυτό χωρίς να τους πνίγεις με κανόνες και “μη”, έχεις ήδη κερδίσει το παιχνίδι.

Το μεγάλο πλεονέκτημα: Βλέπεις και ξέρεις

Όμως το να είναι το σπίτι σου γεμάτο παιδιά δεν είναι μόνο για το χαβαλέ. Είναι και στρατηγική. Τα βλέπεις, τα ακούς, μαθαίνεις τι λένε, πώς μιλάνε, τι τα απασχολεί. Αντί να προσπαθείς να εκμαιεύσεις πληροφορίες με το ζόρι, κάθεσαι ήρεμα και γεμίζεις πληροφορίες χωρίς να το καταλάβουν. Κι αν κάτι πάει στραβά, είσαι ήδη μέσα στο κύκλωμα. Ξέρεις ποιοι είναι οι φίλοι του παιδιού σου, ξέρεις ποιοι δε σε πολυενθουσιάζουν και έχεις ήδη μια σχέση μαζί τους, που θα σε βοηθήσει αργότερα.

Cool με όρια

Δε χρειάζεται να γίνεις γονιός-καρτούν για να σε αγαπήσουν τα παιδιά. Το να είσαι “cool” δε σημαίνει ότι είσαι όλα επιτρέπονται. Οι κανόνες πρέπει να υπάρχουν και να τηρούνται. Απλώς πρέπει να είναι λογικοί και να μη σε μετατρέπουν σε μπαμπούλα. Το μυστικό είναι το μέτρο. Ναι, γέλιο, ναι, αστεία, ναι, φασαρία, αλλά πάντα με σεβασμό. Όταν θέτεις από την αρχή τα όρια με τρόπο ξεκάθαρο και δίκαιο, τα παιδιά τα ακολουθούν χωρίς γκρίνια. Και το σπιτικό μένει αγαπημένο χωρίς να γίνει ζούγκλα.

έλος, μη ξεχνάς το μεγάλο κέρδος: τη σχέση με το παιδί σου. Όσο μεγαλώνει, θα απομακρύνεται λίγο λίγο, είναι φυσιολογικό. Όμως, αν έχεις δημιουργήσει ένα σπίτι που θυμίζει ζεστασιά, αποδοχή και σπιτική πίτσα, έχεις πολλές πιθανότητες να συνεχίσει να επιστρέφει. Και να φέρνει και παρέα. Και να κάθεστε μαζί για φαγητό, κουβέντα ή και απλώς για να είστε μαζί. Και τότε θα καταλάβεις ότι όλη αυτή η επένδυση, από τα ποπ κορν μέχρι τα lego στο πάτωμα, άξιζε κάθε λεπτό.

Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock

https://www.tlife.gr/

Όταν οι γονείς είναι απόντες: Τι πραγματικά συμβαίνει στα παιδιά

 Κάποιοι γονείς είναι υπερπροστατευτικοί, άλλοι πιο χαλαροί. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που απλώς… δεν είναι εκεί. Όχι επειδή λείπουν σωματικά, αλλά γιατί είναι απόντες συναισθηματικά. Αυτή η στάση λέγεται αδιάφορη ή αμέτοχη γονεϊκότητα και μπορεί να επηρεάσει βαθιά τη ψυχική και κοινωνική ανάπτυξη ενός παιδιού. Δεν πρόκειται για έλλειψη αγάπης απαραίτητα, αλλά για μια απουσία που γίνεται τρόπος ζωής και αφήνει το παιδί να μεγαλώνει χωρίς καθοδήγηση, ασφάλεια και συναισθηματικό δεσμό.

Τι σημαίνει αδιάφορη γονεϊκότητα

Η αδιάφορη γονεϊκότητα δεν είναι απλώς ένα “χαλαρό” στυλ. Είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό. Ο γονιός καλύπτει τις βασικές ανάγκες – φαγητό, ρούχα, στέγη – αλλά δε δείχνει φροντίδα, δεν επικοινωνεί, δεν ασχολείται. Δεν έχει διάθεση να συμμετέχει στη ζωή του παιδιού. Είναι μια στάση απόστασης, αδιαφορίας και συναισθηματικής αποσύνδεσης. Μην τη συγχέεις με το free-range parenting. Εκεί υπάρχει ενδιαφέρον, απλώς πιο διακριτικό. Στην αμέτοχη γονεϊκότητα δεν υπάρχει καθόλου επαφή.

Πώς αναγνωρίζεις έναν αδιάφορο γονιό

Το παιδί δεν έχει καθοδήγηση, κανόνες ή πειθαρχία. Ο γονιός δε ρωτάει για το σχολείο, δεν εμφανίζεται σε δραστηριότητες, δε φαίνεται να ενδιαφέρεται για τη συμπεριφορά ή τις δυσκολίες του παιδιού. Ό,τι συμβαίνει, αφήνεται να περάσει χωρίς αντίδραση. Αυτή η απουσία δεν είναι πάντα φανερή, αλλά το παιδί την αισθάνεται και την κουβαλάει μέσα του.

Γιατί συμβαίνει αυτή η απομάκρυνση

Κανείς δε γίνεται αδιάφορος γονιός επίτηδες. Συνήθως, πίσω απ’ αυτή τη στάση υπάρχουν βαθύτερα ζητήματα. Άγχος, κατάθλιψη, εξάντληση, ακόμα και εθισμοί. Πολλοί κουβαλούν παιδικά τραύματα ή μεγάλωσαν με δικούς τους αδιάφορους γονείς. Όταν δεν έχεις πάρει φροντίδα και αγάπη, δεν είναι εύκολο να τη δώσεις. Κι έτσι, άθελά σου, επαναλαμβάνεις τον ίδιο κύκλο.

Οι συνέπειες για το παιδί

Τα παιδιά αυτών των γονιών συχνά δυσκολεύονται να εκφράσουν τα συναισθήματά τους. Μπορεί να είναι ευερέθιστα, απομονωμένα ή επιθετικά. Μια μελέτη του 2008 έδειξε ότι από την ηλικία των τριών, αυτά τα παιδιά εμφανίζουν έντονα ξεσπάσματα θυμού. Αργότερα, μπορεί να γίνουν εσωστρεφή, καχύποπτα, με δυσκολίες στις σχέσεις και στην εμπιστοσύνη. Δε ξέρουν πώς να ζητήσουν βοήθεια ή να σχετιστούν με υγιή τρόπο.

Οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις

Οι επιπτώσεις δε σταματούν στην παιδική ηλικία. Τα παιδιά που μεγάλωσαν με αδιάφορους γονείς τείνουν να έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, δυσκολία στη λήψη αποφάσεων και προβλήματα στις προσωπικές τους σχέσεις. Συχνά αναπτύσσουν άγχος, καταθλιπτικές τάσεις και αδυναμία να βρουν συναισθηματική ισορροπία. Υπάρχουν ακόμη ενδείξεις πως η έλλειψη συναισθηματικής επαφής μπορεί να επηρεάσει και την εγκεφαλική ανάπτυξη.

Πώς επηρεάζουν κοινωνία και κουλτούρα

Ζούμε σε μια κοινωνία που συχνά εξιδανικεύει το “τρέξιμο” και τη διαρκή επιτυχία. Οι γονείς πιέζονται να τα προλαβαίνουν όλα και καταλήγουν εξουθενωμένοι. Σε κάποιες κουλτούρες, ο ένας γονιός (συνήθως η μητέρα) θεωρείται υπεύθυνος για την ανατροφή, ενώ ο άλλος μένει “πίσω” στον ρόλο του κουβαλητή. Αυτά τα μοτίβα συντηρούν την απόσταση και ενισχύουν την απουσία. Παράλληλα, το στίγμα γύρω από τη ψυχική υγεία κάνει πολλούς γονείς να μη ζητούν ποτέ βοήθεια.

Υπάρχει τρόπος να αλλάξει αυτό

Αν αναγνωρίζεις σημάδια στον εαυτό σου, δε σημαίνει ότι απέτυχες. Σημαίνει ότι μπορείς να αλλάξεις. Η θεραπεία, τα σεμινάρια, οι ομάδες στήριξης και η συνειδητή προσπάθεια είναι βήματα που βοηθούν. Το παιδί σου δε χρειάζεται να έχεις όλες τις απαντήσεις. Θέλει να νιώθει ότι είσαι δίπλα του. Όχι τέλειος, αλλά αληθινός, διαθέσιμος, πρόθυμος. Αυτό αρκεί για να σπάσει ο κύκλος.

Αν νιώθεις πως έχεις χάσει τη σύνδεση με το παιδί σου, δεν είναι αργά να τη ξαναβρείς. Δε χρειάζεται να κοιτάξεις πίσω με ενοχές, αλλά μπροστά με πρόθεση. Η παρουσία σου, η προσοχή σου και το ενδιαφέρον σου μπορούν να επουλώσουν πληγές και να αλλάξουν τη ροή μιας ολόκληρης ζωής – ξεκινώντας από σήμερα.

Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock

https://www.tlife.gr/

Οι 4 τύποι γονιού: Άραγε εσύ ποιος είσαι; Ανακάλυψε εδώ!

 Όλοι οι γονείς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με τον δικό μας τρόπο. Άλλοι με γλυκόλογα και αγκαλιές, άλλοι με κανόνες και πρόγραμμα. Όμως η επιστήμη έχει βάλει τα πράγματα σε τάξη και έχει ξεχωρίσει τέσσερις βασικούς τύπους γονέων. Καθένας από αυτούς επηρεάζει διαφορετικά την αυτοπεποίθηση, τη συμπεριφορά και τις σχέσεις που θα χτίσουν τα παιδιά μεγαλώνοντας. Κατανοώντας καλύτερα το δικό σου στυλ, μπορείς όχι μόνο να βελτιώσεις τη σχέση με το παιδί σου, αλλά και να το βοηθήσεις να γίνει ο καλύτερος εαυτός του. Αν θες να δεις πού βρίσκεσαι εσύ, να καταλάβεις πώς μπορείς να εξελιχθείς ή απλά να γελάσεις με το ποια κατηγορία σου ταιριάζει, συνέχισε να διαβάζεις.

Τι είναι τα στυλ γονεϊκότητας

Σύμφωνα με την Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρεία, οι γονείς χωρίζονται σε τέσσερις βασικούς τύπους. Υπάρχει ο αυθεντικός που στηρίζει αλλά και βάζει όρια, ο αυταρχικός που λέει «εγώ αποφασίζω και τελείωσε», ο επιεικής που αφήνει το παιδί να κάνει ό,τι θέλει και ο ανενεργός που έχει αράξει στη γωνία με το κινητό στο χέρι. Καθένας από αυτούς τους τύπους έχει διαφορετικό αντίκτυπο στην ανάπτυξη των παιδιών και αξίζει να ρίξεις μια ματιά για να δεις ποιο κομμάτι σου ταιριάζει περισσότερο.

Αυθεντικός γονέας: Το ιδανικό πακέτο

Αν ακούς, στηρίζεις, αλλά δε φοβάσαι να βάλεις και όρια, τότε συγχαρητήρια, ανήκεις στους αυθεντικούς γονείς. Σε αυτό το στυλ υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στην αγάπη και στην πειθαρχία. Τα παιδιά που μεγαλώνουν έτσι είναι ανεξάρτητα, κοινωνικά και σίγουρα για τον εαυτό τους. Οι ειδικοί λένε ότι αυτό το στυλ οδηγεί σε παιδιά με λιγότερο άγχος, λιγότερες τάσεις για παραβατικότητα και περισσότερες ηγετικές ικανότητες. Όχι κι άσχημα έτσι;

Αυταρχικός γονέας: Οι κανόνες είναι νόμος

Αν πιάνεις τον εαυτό σου να λέει «επειδή το λέω εγώ», τότε πιθανότατα έχεις μια δόση αυταρχικότητας. Εδώ τα όρια είναι αυστηρά και οι κανόνες αδιαπραγμάτευτοι. Τα παιδιά συχνά υπακούν, αλλά από φόβο και όχι από κατανόηση. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε χαμηλή αυτοεκτίμηση, άγχος και φόβο αποτυχίας. Μπορείς να είσαι αυστηρός, αλλά λίγη παραπάνω εξήγηση και λίγη ζεστασιά δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν.

Επιεικής γονέας: Όλα χαλαρά

Αν τα παιδιά σου κοιμούνται ό,τι ώρα θέλουν και τρώνε παγωτό πριν το φαγητό, τότε μάλλον είσαι επιεικής. Αυτό το στυλ χαρακτηρίζεται από πολλή αγάπη αλλά λίγους κανόνες. Τα καλά νέα είναι πως τα παιδιά σου θα είναι κοινωνικά και δημιουργικά. Τα κακά νέα είναι ότι μπορεί να δυσκολεύονται να ακολουθήσουν κανόνες και να βάζουν όρια στον εαυτό τους όταν μεγαλώσουν. Λίγη πειθαρχία δεν σκοτώνει το κέφι, το υπόσχομαι.

Ανενεργός γονέας: Το παιδί… μόνο του

Αν βρίσκεις τον εαυτό σου συνεχώς απασχολημένο και χωρίς χρόνο να ασχοληθείς με το τι κάνει το παιδί σου, μπορεί να κινδυνεύεις να γίνεις ανενεργός γονέας. Εδώ οι ανάγκες καλύπτονται στα βασικά, αλλά η συναισθηματική σύνδεση λείπει. Τα παιδιά μεγαλώνουν χωρίς καθοδήγηση, με χαμηλή αυτοπεποίθηση και δυσκολίες στις σχέσεις. Μη ξεχνάς πως ακόμα και λίγα λεπτά αληθινής παρουσίας την ημέρα κάνουν τη διαφορά.

Δεν υπάρχει μόνο ένας σωστός δρόμος στη γονεϊκότητα. Η ευελιξία είναι το κλειδί. Μπορείς να δανειστείς κομμάτια από διαφορετικά στυλ ανάλογα με την ηλικία και τις ανάγκες του παιδιού σου. Άλλοτε χρειάζεται αυστηρότητα, άλλοτε υποστήριξη και άλλοτε απλά να κάτσεις δίπλα του χωρίς να πεις κουβέντα. Το θέμα είναι να αναγνωρίζεις τι χρειάζεται κάθε στιγμή και να είσαι παρών, με την καρδιά και το μυαλό σου ανοιχτά.

Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock

https://www.tlife.gr/

Πώς θα μεγαλώσεις ένα πραγματικά χαρούμενο παιδί

 

Η ευτυχία δεν είναι κάτι που αγοράζεται, ούτε χτίζεται πάνω σε βαθμούς και επιτυχίες. Είναι μια βαθιά εσωτερική αίσθηση που γεννιέται μέσα από την ασφάλεια, την αποδοχή και τη σύνδεση. Όταν ένα παιδί νιώθει ότι το αγαπούν χωρίς όρους, ότι μπορεί να κάνει λάθη χωρίς φόβο, ότι δε χρειάζεται να αποδείξει την αξία του, τότε η χαρά αποκτά ρίζες. Δεν πρόκειται για μια επιφανειακή χαρά, αλλά για εκείνη τη σιγουριά που το ακολουθεί μια ζωή. Και γι’ αυτό, ο ρόλος σου δεν είναι να του δώσεις την ευτυχία, αλλά να του δείξεις τον δρόμο προς αυτήν.

Η σημασία της συναισθηματικής ασφάλειας

Το πιο δυνατό θεμέλιο για την ευτυχία είναι η συναισθηματική ασφάλεια. Όταν το παιδί ξέρει πως ό,τι κι αν συμβεί θα βρει κατανόηση, όχι τιμωρία, τότε τολμά. Δοκιμάζει, αποτυγχάνει, μαθαίνει. Δε φοβάται να εκφραστεί, δεν παριστάνει κάτι που δεν είναι. Η σταθερότητα δε σημαίνει αυστηροί κανόνες, αλλά συνέπεια, παρουσία και ανοιχτή αγκαλιά. Η ψυχική ανθεκτικότητα καλλιεργείται ακριβώς εκεί: σε ένα περιβάλλον όπου το παιδί νιώθει ασφαλές να είναι αληθινό. Ακόμα κι όταν κάνει λάθη. Ίσως ειδικά τότε.

Αποδοχή χωρίς συγκρίσεις

Η σύγκριση είναι παγίδα. Κανένα παιδί δε μοιάζει με κάποιο άλλο, ούτε πρέπει. Η αποδοχή του παιδιού σου όπως είναι, χωρίς να το μετράς με βάση τις επιδόσεις ή τις προσδοκίες των άλλων, του δίνει δύναμη. Αντί να του λες τι θα έπρεπε να κάνει καλύτερα, δείξε του τι κάνει ήδη καλά. Μάθε να βλέπεις και τα μικρά βήματα. Ένα παιδί που νιώθει ότι είναι αρκετό, δεν προσπαθεί να γίνει κάτι άλλο για να αγαπηθεί. Και αυτό είναι το πρώτο βήμα για να γίνει ευτυχισμένο, με τον δικό του τρόπο.

Παράδειγμα αντί για διδασκαλία

Τα παιδιά δε μαθαίνουν από όσα τους λες, αλλά από όσα βλέπουν να κάνεις. Αν θέλεις να μάθουν να σέβονται, να βοηθούν, να δείχνουν ενσυναίσθηση, τότε πρέπει να τα ζεις εσύ πρώτα. Φρόντισε τον εαυτό σου, μίλησε με ευγένεια, συγχώρεσε, γέλα. Όταν το παιδί βλέπει ότι δε χρειάζεται να είσαι τέλειος για να είσαι χαρούμενος, θα τολμήσει κι εκείνο να αγαπήσει τις ατέλειες του εαυτού του. Οι αξίες δε διδάσκονται με λόγια, μεταδίδονται με τη στάση σου. Κάθε μέρα.

Η δύναμη της παρούσας στιγμής

Δε χρειάζονται μεγάλα πλάνα για να μεγαλώσει ένα παιδί με χαρά. Χρειάζεται η παρουσία σου. Χωρίς κινητό, χωρίς βιασύνη, χωρίς εκείνο το «όχι τώρα». Τα παιδιά θυμούνται τις στιγμές που ήσουν εκεί, όχι τις λίστες που έβγαλες εις πέρας. Ένα βλέμμα, ένα παιχνίδι στο πάτωμα, ένα απόγευμα χωρίς ρολόι μπορούν να χτίσουν κάτι πολύ πιο ισχυρό από κάθε συμβουλή. Η σύνδεση δημιουργείται στο τώρα, όχι στα πλάνα του μέλλοντος.

Η χαρά είναι και αποδοχή της λύπης

Ένα χαρούμενο παιδί δεν είναι πάντα γελαστό. Είναι ένα παιδί που νιώθει ελεύθερο να εκφράσει όλα του τα συναισθήματα. Που δε φοβάται να μιλήσει, να ζητήσει βοήθεια, να πει «δεν είμαι καλά». Αν θελήσει να μιλήσει σε ειδικό, στήριξέ το. Η χαρά δεν είναι απουσία λύπης, αλλά η ικανότητα να ζεις με αλήθεια και ελευθερία. Όταν του δίνεις χώρο να είναι ολόκληρο, του μαθαίνεις τι σημαίνει να είναι καλά. Και αυτό το «καλά» είναι το πιο μεγάλο δώρο.

Δεν υπάρχει τέλειος γονιός. Υπάρχει ο παρών γονιός. Αυτός που ακούει, που βλέπει, που δε φοβάται να πει «δεν ξέρω αλλά είμαι εδώ». Η ευτυχία χτίζεται σιωπηλά, μέσα από τις καθημερινές πράξεις φροντίδας. Μπορεί να μη δεις άμεσα τα αποτελέσματα, αλλά πίστεψέ με, το παιδί τα νιώθει. Και θα τα κουβαλά για πάντα.

Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock

https://www.tlife.gr/

Βασικές δεξιότητες ζωής που πρέπει να έχει κατακτήσει κάθε παιδί μέχρι τα 8 του χρόνια

 Η πανδημία δεν επηρέασε μόνο τη σχολική μόρφωση των παιδιών αλλά και την απόκτηση βασικών δεξιοτήτων ζωής. Πολλά παιδιά σήμερα δυσκολεύονται σε απλά πράγματα, όπως το να δένουν τα παπούτσια τους ή να περιμένουν με υπομονή. Η απομόνωση, η έλλειψη καθημερινής αλληλεπίδρασης και η υπερβολική χρήση της τεχνολογίας άφησαν τα σημάδια τους στις μικρές αλλά τόσο κρίσιμες ικανότητες. Αν θέλεις να είσαι σίγουρος ότι το παιδί σου έχει τα σωστά θεμέλια για να εξελιχθεί σε έναν αυτόνομο και υπεύθυνο ενήλικα, τότε είναι σημαντικό να γνωρίζεις ποιες δεξιότητες πρέπει να έχει κατακτήσει μέχρι τα οκτώ του χρόνια.

Το παιδί σου πρέπει να ξέρει να δένει τα κορδόνια του, να κουμπώνει τα ρούχα του και να φροντίζει την προσωπική του υγιεινή. Το βούρτσισμα δοντιών, το λούσιμο και το ντύσιμο είναι απαραίτητες συνήθειες που πρέπει να κατακτήσει. Η καθαριότητα του σώματος και η σωστή χρήση της τουαλέτας χωρίς βοήθεια είναι επίσης βασικές δεξιότητες αυτονομίας. Επιπλέον, καλό είναι να μάθει να πλένει τα χέρια του σωστά με σαπούνι και να καταλαβαίνει πότε χρειάζεται να το κάνει, για παράδειγμα πριν από το φαγητό ή μετά από παιχνίδι έξω.

Κοινωνικές δεξιότητες και συμπεριφορά

Η αναμονή στη σειρά, το μοίρασμα παιχνιδιών και η τήρηση βασικών κανόνων ευγένειας είναι θεμέλια για την κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού σου. Πρέπει να μπορεί να ζητάει βοήθεια όταν τη χρειάζεται, να λέει «ευχαριστώ» και «παρακαλώ» και να σέβεται τον προσωπικό χώρο των άλλων. Η ικανότητα να περιμένει υπομονετικά και να συνεργάζεται με συνομηλίκους είναι σημάδι ώριμης κοινωνικής συμπεριφοράς. Επίσης, είναι σημαντικό να μάθει να αναγνωρίζει τα συναισθήματα των άλλων και να δείχνει κατανόηση όταν κάποιος είναι λυπημένος ή στενοχωρημένος.

Βασικές γνώσεις ασφάλειας και επικοινωνίας

Κάθε παιδί πρέπει να γνωρίζει το πλήρες όνομά του, τη διεύθυνσή του και τουλάχιστον έναν αριθμό τηλεφώνου γονέα. Είναι σημαντικό να ξέρει πώς να αναγνωρίζει επικίνδυνες καταστάσεις και να ζητάει βοήθεια. Να ξέρει πως δεν πρέπει να ακολουθεί αγνώστους και να ενημερώνει αμέσως έναν ενήλικα αν νιώσει άβολα ή απειλητικά. Επιπλέον, η κατανόηση βασικών οδηγιών και η ικανότητα να ακολουθεί οδηγίες δύο ή τριών βημάτων είναι δεξιότητες απαραίτητες για την ασφάλεια και την καθημερινή επικοινωνία, τόσο στο σπίτι όσο και στο σχολείο.

Πρακτικές και ακαδημαϊκές δεξιότητες

Το παιδί σου πρέπει να ξέρει να αναγνωρίζει την ώρα σε αναλογικό ρολόι, να μετράει μέχρι το 100, να γράφει το όνομά του και να αναγνωρίζει βασικά χρώματα και σχήματα. Η ικανότητα να χρησιμοποιεί ψαλίδι, να χρωματίζει μέσα στα πλαίσια και να κάνει απλές χειροτεχνίες δείχνει καλή λεπτή κινητικότητα. Παράλληλα, πρέπει να εξοικειωθεί με τη βασική έννοια του χρήματος, αναγνωρίζοντας κέρματα και χαρτονομίσματα και κατανοώντας ότι κάθε τι που αγοράζουμε έχει αξία. Επιπλέον, το να συμμετέχει στη διαδικασία τακτοποίησης των παιχνιδιών του, να βοηθάει στο στρώσιμο του κρεβατιού του και να βάζει τα πιάτα του στον νεροχύτη μετά το φαγητό, ενισχύει την υπευθυνότητά του και του διδάσκει να αναλαμβάνει μικρές αλλά σημαντικές υποχρεώσεις.

Η απόκτηση αυτών των δεξιοτήτων δε γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Χρειάζεται υπομονή, καθημερινή πρακτική και ενθάρρυνση. Δίνοντάς του χρόνο και ευκαιρίες να μάθει, το παιδί σου θα αναπτύξει την αυτονομία και την αυτοπεποίθησή του. Κάθε μικρό βήμα που κατακτά είναι μια μεγάλη νίκη για το μέλλον του. Θυμήσου πως ο καλύτερος τρόπος για να μάθει είναι το παράδειγμα. Όταν σε βλέπει να προσπαθείς, να οργανώνεσαι και να συνεργάζεσαι, θα ακολουθήσει κι εκείνο με φυσικό τρόπο.

Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock

https://www.tlife.gr/