Οι καλικάντζαροι μέσα από τις λαϊκές παραδόσεις!

Σύμφωνα με τις λαϊκές παραδόσεις οι καλικάτζαροι είναι διάφορα δαιμονικά όντα. 
Τα όντα αυτά παρουσιάζονται στη γη την Παραμονή των Χριστουγέννων και βασανίζουν τους ανθρώπους όλο το Δωδεκαήμερο μέχρι τα Θεοφάνεια, που αγιάζονται τα νερά. Θεωρούνται δύσμορφοι και λιπόσαρκοι, καθένας με κόκκινα μάτια, αχτένιστα μαλλιά, δόντια άγριου θηρίου, τραγοπόδαρα ή με τέσσερα πόδια σαν πίθηκοι. Οι γιαγιάδες μας παλιά έλεγαν πως είναι αερικά, ξωτικά.
Σύμφωνα με σύγχρονη δοξασία, πρόκειται για «δαιμόνια» που εμφανίζονται κατά το Δωδεκαήμερο (από χτές μέχρι και τις 6 Ιανουαρίου).
Επειδή από τα Χριστούγεννα μέχρι τα Φώτα ο Χριστός είναι ακόμη αβάφτιστος, είναι και «τα νερά αβάφτιστα».

Έτσι βρίσκουν ευκαιρία οι καλικάντζαροι ν’ αλωνίσουν τον κόσμο. Κάποιοι πιστεύουν πως οι καλικάντζαροι είναι μαυριδεροί, ασχημομούριδες, ψηλοί και ξερακιανοί. Άλλοι λένε ότι φοράνε σιδεροπάπουτσα.
Για άλλους, έχουν κόκκινα μάτια, πόδια τράγου και τριχωτό σώμα. Καθένας τους έχει κι από ένα κουσούρι. Άλλος κουτσός, άλλος στραβός ή μονόφθαλμος, άλλος μονοπόδαρος ή στραβοπόδαρος, άλλοι στραβοχέρηδες, στραβοπρόσωποι, με καμπούρα ή ουρά.

Είναι διχόγνωμα όντα και φιλόνικοι και έτσι δεν μπορούν να κάνουν μέχρι το τέλος μία δουλειά και όλα τα αφήνουν στη μέση.
Γι’ αυτό και δεν μπορούν να κάνουν κακό και στους ανθρώπους, παρόλο που αυτή είναι η μεγάλη τους επιθυμία.
Όσο, όμως, και αν διαφωνεί ο λαός για το πώς μοιάζουν οι καλικάντζαροι, όλοι συμφωνούν σε ένα πράγμα: στην ατελείωτη βλακεία και κουταμάρα τους.
Καθώς η παράδοση ρίζωνε, οι καλικάντζαροι απέκτησαν και άλλα ονόματα όπως: καλιοντζήδες, καλκάνια, καλιτσάντεροι, καρκάντζαροι, σκαλικαντζέρια, σκαντζάρια, τζόγιες, βερβελούδες, καλλισπούρδοι, καρκαλάτζαροι, καρκατσέλια, καρκαντζόλοι, καψιούρηδες, κολοβελόνηδες, λυκοκάντζαροι, μνημοράτοι, παγανοί, παρωρίτες, πλανητάροι, σιφιώτες, τσιλικρωτά, σταχτοπάτηδες κ.α.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους είναι κρυμμένοι κάτω από τη γη και πελεκούν το δέντρο που τους στηρίζει.

Όταν φτάσουν στο κρίσιμο σημείο για να μην πλακωθούν από τη γη βγαίνουν στην επιφάνεια και όταν νυχτώσει για να βλάψουν όσους αντικρίζουν.
Στη Βενετία την παραμονή των Χριστουγέννων γεννιόντουσαν οι μάγισσες και οι στρίγγλες.
Στη Γαλλία οι Loup-garous τριγυρνούσαν στους δρόμους τη νύχτα των Χριστουγέννων και έτρωγαν τα σκυλιά. Την ίδια νύχτα στις σκανδιναβικές δοξασίες έβγαιναν στους δρόμους τα ΤΡΟΛ και άλλα σατανικά πλάσματα και οι άνθρωποι τα εξευμένιζαν με θυσίες.

Στην Ισλανδία πίστευαν ότι κάθε Χριστούγεννα 9 julesveinar κατέβαιναν από τα βουνά για να αρπάξουν παιδιά και να τα οδηγήσουν στις σπηλιές των ξωτικών.
Στη Γερμανία, το δωδεκαήμερο ανέβαινε στη γη ο Άγριος Κυνηγός, η Λυσσασμένη Στρατιά, οι μάγισσες και οι τερατόμορφες γυναίκες που έκλεβαν τα μωρά από την κούνια τους, γι’ αυτό οι άνθρωποι έπρεπε να κλειδώνονται μέσα μετά τη δύση του ήλιου και να μην κάνουν καμιά δουλειά εκείνες τις ημέρες
Κατά διάφορες ελληνικές δοξασίες οι καλικάντζαροι ήταν άνθρωποι με κακιά μοίρα μεταβαλλόμενοι σε δαιμόνια, γίνονται δε καλικάντζαροι αυτοί που έχουν γεννηθεί μέσα στο Δωδεκαήμερο εκτός και αν βαπτισθούν αμέσως, ή εκείνοι στους οποίους ο ιερέας δεν ανέγνωσε σωστά τις ευχές του βαπτίσματος, τα τερατώδη βρέφη, ή κατά τους Σιφναίους όσοι πέθαναν στο Δωδεκαήμερο ή αυτοκτόνησαν, στη Μακεδονία: όσοι δεν έχουν ισχυρό Άγγελο για να τους προστατεύει από τον Σατανά Ελληνική δοξασία (αρχαίας καταγωγής) «δαιμόνιων» που σύμφωνα με σύγχρονη δοξασία εμφανίζονται κατά το Δωδεκαήμερο (25 Δεκεμβρίου – 6 Ιανουαρίου). Σύμφωνα με τη λαϊκή δοξασία τις μέρες αυτές τα «νερά είναι αβάφτιστα» και οι καλικάντζαροι βγαίνουν από τη γη για να πειράξουν τους ανθρώπους τώρα που ο Χριστός είναι και εκείνος αβάφτιστος.

Για τη προέλευση αυτών των δαιμόνων υπάρχουν οι ακόλουθες απόψεις:

Από την αρχαία Ελληνική Μυθολογία περί των Σατύρων και του Πάνα (Schmidi).
Από την αρχαία Ελληνική Μυθολογία περί των Κενταύρων (Mayer, Lawson). Από τη νεώτερη φαντασία των Ελλήνων εξ αφορμής αρχαίων μύθων (Ν. Πολίτης).
Εκ των αιγυπτιακών κανθάρων (Boll, που συμφωνεί και ο Κουκουλές).

Εκ του δυτικού αετώματος του Παρθενώνα (Σβορώνος). Ως δαιμόνια της εστίας του πυρός (Δεινάκης)
Η ιστορία τους αρχίζει, όπως έχει αναφερθεί, από τα αρχαία χρόνια.
Οι Αρχαίοι πίστευαν πώς όταν οι νεκροί έβρισκαν την πόρτα του Άδη ανοιχτή, έβγαιναν στον επάνω κόσμο και τριγύριζαν παντού, χωρίς έλεγχο και περιορισμούς.
Αργότερα, οι Βυζαντινοί γιόρταζαν το Δωδεκαήμερο με μουσικές, τραγούδια και μασκαρέματα!
Οι άνθρωποι έχοντας κρυμμένα τα πρόσωπα τους, έκαναν με πολύ θάρρος και χωρίς ντροπή ό,τι ήθελαν.

Εκτός από αυτές τις απόψεις, υπάρχουν και κάποιοι που υποστηρίζουν άλλες θεωρίες.— Ο Schmidi λέει πώς προέρχονται από την αρχαία ελληνική μυθολογία περί των Σατύρων και του Θεού Πάνα.— Ο Mayer και ο Lawson αναφέρονται και εκείνη στην αρχαία ελληνική μυθολογία, αλλά αυτή τη φορά στον μύθο περί των Κενταύρων. —-Άλλη άποψη, που εξέφρασε ο Boll και συμφώνησε μαζί του ο Κουκουλές, είναι ότι προέρχονται εκ των αιγυπτιακών κανθάρων.—— Ο Σβορώνος όμως δίνει μια άλλη εκδοχή υποστηρίζωντας ότι οι άνθρωποι είχαν επιρεαστεί από το Δυτικό αέτωμα του Παρθενώνα.—– Τέλος, ο Δεινάκης υποστηρίζει πώς ο μύθος τους προέρχεται από πραγματικά δαιμόνια, τα οποία ήταν της εστίας του πυρός, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά. —Οι περισσότεροι από τους ερευνητές, από τα βυζαντινά χρόνια μέχρι και σήμερα, ποστήριξαν ότι οι καλικάντζαροι δεν είναι αληθινά όντα, αλλά προέρχονται από την φαντασία των ανθρώπων.—– Συγκεκριμένα, ο Ν.Πολίτης , στην περισπούδαστη πραγματεία του «Οι Καλικάντζαροι», έχει τη γνώμη ότι η συνήθεια να μασκαρεύονται από τα Χριστούγεννα ως τα Φώτα «παρέχε το ενδιαφέρον εις την φαντασίαν του λαού να πλάσει τους Καλικάντζαρους. Ο τρόπος ον ενέπνεον εις τα παιδιά μεν πάντοτε, πολλάκις δε εις τους ενήλικας, προσέδιδε δαιμονιώδη φύσιν εις τους οχληρούς και ταραχώδεις εκείνους πανηγυριστάς των Καλανδών, μέχρις ότου παντελώς συνέχισε και αφομοίωσεν αυτούς προς τα παντοία δείγματα των δεισιδαιμόνων παραστάσεων».—– Επιπλέον, ο Μιχαήλ Ψελλός, μεγάλος μάγος των Βυζαντινών χρόνων, σε μικρή μελέτη του για τους καλικάντζαρους έγραψε ότι «ο φόβος και η προκατάληψη των αμόρφωτων ανθρώπων είναι εκείνο που γεννά τις φαντασίες των δαιμονικών».

Καθώς ο χρόνος περνούσε, όλα αυτά μαζί με τους φόβους των ανθρώπων έμεναν στις μνήμες και σιγά σιγά δημιουργήθηκαν αυτά τα μικρά, αλαφροΐσκιωτα πλασματάκια που ονομάσαμε καλικάτζαρους[Οπως επισημαίνει στο «Βήμα» η καθηγήτρια του Ανοιχτού Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κυρία Ευγενία Κούκουρα Δομνηνού, οι αντιλήψεις περί καλικάντζαρων και η μεταμφίεση σε ένα είδος φαντασμάτων (χάλοουιν) στις 25 Δεκεμβρίου, όπως συμβαίνει σε πολλές περιοχές της Δύσης, χάνονται στα βάθη των χιλιετιών.
Υπάρχουν, προσθέτει, συγκεκριμένες αναφορές στον Πλούταρχο και στον Κικέρωνα με τις οποίες φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι ψυχές που αποχωρίστηκαν από το σώμα είτε παρίσταναν τους καλούς δαίμονες και ήταν φύλακες των ανθρώπων (lares) είτε τους κακούς και ονομαζόταν Iarvei (δηλαδή έμπουσες ή μορμολύκεια) και κατοικούσαν σύμφωνα με ορισμένες πηγές μεταξύ Σελήνης και Γης και σύμφωνα με άλλες στον Αδη.

Οι αρχαίοι πίστευαν ότι αυτοί οι δαίμονες επισκέπτονταν τρεις φορές τον χρόνο τη Γη: στις 24 Αυγούστου, στις 5 Οκτωβρίου και στις 8 Νοεμβρίου και τότε ο κόσμος ήταν ανοιχτός (muntus patet). Εκείνες τις περιόδους διοργανώνονταν ειδικές τελετές και εορτές για τις ψυχές. Κατά τον Κικέρωνα, ο στρατηγός Δέκιμος Βρούτος, ο οποίος ήταν ο πρώτος που επιτέθηκε στον Αδη, διάβηκε τον ποταμό της λήθης και επέστρεψε ζωντανός, γιόρταζε την εορτή των ψυχών την τελευταία ημέρα του τελευταίου μήνα του χρόνου. Τότε οι άνθρωποι έστρωναν τραπέζια για να ταΐσουν τα καλά πνεύματα και από κει προέρχεται το χάλοουιν, η γιορτή δηλαδή των χωρών της Δυτικής Ευρώπης στην οποία τα μικρά παιδιά μεταμφιέζονται και επισκέπτονται τα σπίτια της γειτονιάς όπου τους δίνονται γλυκά και δώρα. Τα κακά πνεύματα, δηλαδή τους καλικάντζαρους, τους έδιωχναν από το σπίτι με το λιβάνι, που αποτελούσε αλεξιτήριο και χρησιμοποιούνταν στους ναούς για τη λατρεία των Θεών. ]

Από που προέρχεται η ονομασία τους;

Υπάρχουν πολλές απόψεις περί της ετυμολογίας της λέξης καλικάντζαρος. Κύριες εκ των οποίων είναι:
• Ως παράγωγο από την Τουρκική γλώσσα, σύμφωνα με τη γνώμη του Schmidt και του Wachsmuth.

• Εκ του «καλός + κάνθαρος» [Καλικάνθαρος] εξέφρασε ο Κοραής (Άπαντα Δ΄) που
συμφωνούν αργότερα ο Boll, ο Κουκουλές ( Έλληνας Βυζαντινολόγος ) και ο Μπούντουρας.

• Εκ του «λύκος + κάνθαρος» παρήγαγε επίσης και ο Πολίτης (Πανδώρα).

• Εκ του «λύκος + άντζαρος» [= ανήρ] παρήγαγε ο Λουκάς (Φιλολογικές επισκέψεις).

• Επίσης εκ του «καλίκιν + τσαγγίον» ή «καλός + τσαγγίον» και της μεγεθυντικής κατάληξης
–άρος (= ο φέρων καλά τσαγγία, υποδήματα, αντί καλίκια) ή ο φέρων καλίκια αντί τσαγγίων όπως παρήγαγε πάλι ο Πολίτης.

• Ο Ν. Πολίτης μας πληροφορεί ακόμα, πως οι άνθρωποι πίστευαν ότι οι Καλικάντζαροι είναι βρικόλακες Ατσιγγάνων. Έτσι εξηγείται και η ονομασία τους. Το πρώτο συνθετικό «Κάλι» είναι ονομασία Ατσιγγάνων. Το δεύτερο συνθετικό είναι ονομασία των Ατσιγγάνων της Αιγύπτου, που ήρθαν στην Ελλάδα τον 14ο αιώνα. Ονομάζονταν«Γαντζάροι». Οι Καλι-Γαντζάροι έγιναν Καλι-Καντζάροι με αφομοίωση, που άλλαξε το Καλίγι σε Καλίκι.

• Εκ του λατινικού «καλιγάτος» “Caligatus” ετυμολόγησε ο Οικονόμου.

• Η ετυμολογία του Παντελίδη ( 1955 ) υποστήριξε εκ του «καλίκιν + άντζα».

• Εκ των ξένων ο Lawson παρήγαγε ετυμολογία εκ του «καλός + κένταυρος», ενώ

• ο Δεινάκις υποστηρίζει ότι η ετυμολογία του ονόματος είναι παράγωγο του «καρκάντζι» (καρκάντζαρος) που σημαίνει το ξηρό, κεκαυμένο, o τσουρουφλισμένος.

Καλικάντζαροι στην Ελλάδα

Κάθε περιοχή στην Ελλάδα έχει άλλη γνώμη για τους καλικάντζαρους σχετικά με την εμφάνισήτους, με το ποιος γίνεται και με το τι κάνουν, όμως παντού υπάρχουν ορισμένα κοινά στοιχεία.
Έτσι, στην Αντίσσα της Λέσβου λένε, πως οι Καλικάντζαροι έρχονται την πρώτη μέρα του Δωδεκάμερου, που είναι τα Χριστούγεννα. Όποιος πεθάνει και πάει στον άλλο κόσμο άψαλτος κι αλιβάνιστος, βρικολακιάζει και γίνεται Καλικάντζαρος. Γι’ αυτούς είναι δαίμονας με ανθρώπινη μορφή, μαύρος, με κόκκινα μάτια σαν τη φωτιά, στραβός και ασχημομούρης, στραβοκάνης με πόδια σαν του τράγου, χέρια αρκουδίσια, κι όλο του το κορμί μαλλιαρό.

Στην Κάρπαθο, οι μανάδες δένουν τη μέση των παιδιών τους, που είναι στις κούνιες, με «βάτους» τις χριστουγεννιάτικες μέρες, για να μην τους κάνουν κακό οι «Κάγοι», οι Καλικάντζαροι, που θα φύγουν απ’ τα σπίτια, όπως πιστεύουν, σαν περάσει η γιορτή του Άϊ-Γιάννη.

Στη Ρόδο, όποιο παιδί γεννηθεί ανήμερα τα Χριστούγεννα, το λένε«Κάο», Καλικάντζαρο. Λέγεται, λοιπόν, ότι οι «Κάηδες» σηκώνονται τη νύχτα απ’ το κρεβάτι τους το πρώτο δεκαήμερο, κι ασυναίσθητα γυρίζουν έξω.
Για να μην αγριέψει όμως το παιδί, οι δικοί του φροντίζουν να του κάνουν το «μονομερίτικο» ρούχο. Φωνάζουν, δηλαδή, στο σπίτι τους γυναίκες που να λέγονται Μαρίες και τους δίνουν μία μπάλα μπαμπάκι. Αυτές το κλώθουν, το κάνουν νήμα, το υφαίνουν και ράβουν ένα ρούχο, που θα το φορέσει ο Κάος. Όλη αυτή η δουλειά πρέπει να γίνει μέσα σε μια μέρα, γι’ αυτό και το ρούχο λέγεται «μονομερίτικο».

Στη Θράκη πιστεύουν ότι οι Καλικάντζαροι συνηθίζουν να κατεβαίνουν τη νύχτα από το τζάκι και ν’ αρπάζουν τα λουκάνικα, κι ότι χορεύουν γύρω από τα πηγάδια, όπου, αν πάει κανείς, τον βάζουν με το στανιό, δηλαδή εξαναγκαστικά, να χορέψει μαζί τους.
Στην Κυνουρία χαράζουν με κάρβουνο σταυρούς στις πόρτες και στα παράθυρα, για να μην μπαίνουν μέσα οι«Λυκοκαντζάροι».

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!!!!

ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΑΣΤΕΓΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΖΗΤΙΑΝΩΝ ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΜΑΣ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΧΡΟΝΟ -

Άρθρο του Χρήστου Α. Κατσαρού (Chris Sintiki) Αρθρογράφος - Διεθνής αναλυτής


Ένα περίεργο φαινόμενο παρατηρείται τον τελευταίο χρόνο στον νομό μας: πρόκειται για τη ραγδαία αύξηση των αστέγων, αλλά και των επαιτών. Τίποτε το ασυνήθιστο, θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος , με δεδομένη την οικονομική κρίση που διέλυσε τις ζωές πολλών συμπολιτών μας. 


Είναι όμως όντως έτσι τα πράγματα ή η αλήθεια καλύπτεται από κάποιο μανδύα που κανείς δεν μπήκε στον κόπο να τραβήξει;

Ήδη σε άλλες πόλεις τις Ελλάδας υπάρχουν καταγγελίες ότι οργανωμένα κυκλώματα επαιτείας από τις γειτονικές χώρες των Βαλκανίων καταφθάνουν με διάφορα μέσα στην επικράτεια και εκμεταλλευόμενα την κοινωνική ευαισθησία των συμπολιτών μας, ιδιαίτερα κατά την εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων, κάνουν ‘‘ χρυσές δουλειές’’. Οι εικόνες κοινές και γνωστές σε όλους μας: ένα χέρι απλωμένο, μια ταμπέλα με τη λέξη ΠΕΙΝΑΩ γραμμένη επάνω της που σου ματώνει την ψυχή, δύο παιδικά μάτια ή μία μάνα που σε κοιτάζει με απόγνωση. Για να επιτείνουν τις τύψεις μας, επιλέγουν ενίοτε και σημεία μπροστά από εστιατόρια, ζαχαροπλαστεία ή καφετέριες, έτσι για να τονίσουν τη δική τους μιζέρια έναντι της δικής μας υποτίθεται καλοζωίας. Ένα άλλο καλό σημείο είναι οι εκκλησίες, εκεί όπου θες δε θες το θρησκευτικό φιλότιμο δεν σε αφήνει να μείνεις αδιάφορος. Τέλος, τα φανάρια με την κυκλοφοριακή κίνηση που παρατηρείται είναι ένας άλλος αγαπημένος προορισμός για αυτές τις κοινωνικές ομάδες των επαγγελματιών ζητιάνων. Άλλωστε δεν είναι λίγες οι φορές που και κατά το παρελθόν ακούσαμε για εκατομμυριούχους επαίτες που ζούσαν κάτω από άθλιες συνθήκες για να συγκινούν τον κόσμο.
Πέρα όμως από αυτούς που τους χαρακτηρίζει η νόσος του αποθησαυρισμού με κάθε μέσο, δεν μπορούμε να αρνηθούμε και την καινούρια κοινωνική πραγματικότητα των ανθρώπων που μέχρι χτες είχαν δουλειά, σπίτι, οικογένεια και έκαναν όνειρα. Πολλοί από αυτούς στέκονται πλέον με τις ώρες στις πολυάνθρωπες ουρές των συσσιτίων των δήμων ή των ενοριών, κάποιοι άλλοι ψάχνουν στους κάδους απορριμμάτων, άλλοι φανερά κι άλλοι πιο διακριτικά προσέχοντας να μη γίνουν αντιληπτοί και στιγματιστούν. Τα κοινωνικά παντοπωλεία και τα κοινωνικά ιατρεία για τους πιο ενδεείς συμπολίτες μας έχουν πλέον μπει στη ζωή μας για τα καλά.
Σαφώς το φαινόμενο δεν είναι τοπικό ούτε εστιάζεται μόνο στον ελλαδικό χώρο, αλλά είναι απλωμένο σε ολόκληρη τη γηραιά ήπειρο αλλά και παντού ανά την υφήλιο, αποδεικνύει όμως περίτρανα το έλλειμμα κοινωνικής και προνοιακής πολιτικής που υπάρχει στη χώρα μας ήδη από παλαιότερα, αλλά κυρίως την τελευταία τριετία, από τότε δηλαδή που έγιναν οι πρώτες περικοπές στα πλέον αυτονόητα δικαιώματα κάθε πολίτη που έχει ανάγκη από τη στήριξη του κράτους. 
Κι αν η εξασφάλιση τροφής καλύπτεται με κάποιο τρόπο, τι γίνεται με τη στέγαση; Και κατά το παρελθόν, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, δεν έλλειπαν αυτοί που για κάποιους λόγους έμεναν άστεγοι και αναγκάζονταν να κοιμούνται στα παγκάκια ή σε εγκαταλελειμμένα κτίρια ή ακόμα και σε παλιά βαγόνια τρένων. Σε μια Ελλάδα όμως του ευδαιμονισμού, όπου ο καθένας ονειρευόταν διακοπές στο νησί των ανέμων και να αγοράσει το νέο μοντέλο του τάδε κινητού τηλεφώνου και άλλα παρόμοια, τραγικές καταστάσεις, σαν αυτές που έβλεπαν το φως της ημέρας πού και πού, έμοιαζαν να μην ενδιαφέρουν κανέναν, πέρα από τους ιδιαίτερα συνειδητοποιημένους. Στην σημερινή κοινωνία όμως που ανά πάσα στιγμή μπορεί ο καθένας από μας να βρεθεί σε αυτή τη θέση η αδιαφορία είναι εγκληματική και ασυγχώρητη.
Σε κάθε περίπτωση, πέρα από τη προσωπική ευαισθητοποίηση του καθενός που είναι αναγκαία, οι κοινωνικές υπηρεσίες του Δήμου θα πρέπει να σκύψουν πάνω σε αυτά τα θέματα και να βρουν λύση στο οξύτατο πρόβλημα της στέγασης κάποιων συμπολιτών μας που βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Αν οι κοινωνικοί φορείς δεν ευαισθητοποιηθούν τώρα πότε άραγε θα το κάνουν; Λύνεται άραγε το πρόβλημα με ένα δωρεάν γεύμα τα Χριστούγεννα κι ένα την Πρωτοχρονιά; Έχει σκεφτεί κανείς πώς θα ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι μέχρι το επόμενο δωρεάν γεύμα την Κυριακή του Πάσχα και μετά όλη την υπόλοιπη χρονιά; Άραγε ποιος θα ευθύνεται αν βρεθούμε μπροστά σε αιφνίδιες αυτοκτονίες αστέγων ή σε θανάτους λόγω ελλιπούς ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, πείνας ή ψύχους; Πολλοί από αυτούς είναι άνθρωποι που κατείχαν μια καλή θέση στην κοινωνία και με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, δεν ανήκουν επομένως σε κάποια προβληματική κοινωνική ομάδα που αρνείται να δουλέψει, αλλά αντίθετα σε μια ευαίσθητη κοινωνικά πλέον ομάδα, αυτή των νεόπτωχων, που ψάχνει απεγνωσμένα για δουλειά. Και σε αυτό το σημείο πάλι, η συμβολή των φορέων και των υπηρεσιών θα μπορούσε να είναι καθοριστική ∙ ας μην ξεχνάμε ότι τα δημοτικά γραφεία ευρέσεως εργασίας και οι δημοτικοί ξενώνες φιλοξενίας αστέγων είναι μια πραγματικότητα στις χώρες του εξωτερικού. Σε τελευταία ανάλυση, είναι κι αυτοί πολίτες από τους οποίους ζητείται η ψήφος τους κάθε φορά και που πρέπει να τύχουν του ίδιου σεβασμού και της ίδιας προσοχής από την πολιτεία όπως ακριβώς και οποιοσδήποτε άλλος συμπολίτης μας.
Όσο για το ζήτημα των κυκλωμάτων επαγγελματικής επαιτείας, η δημοτική αστυνομία πρέπει να επιληφθεί του θέματος προκειμένου να ξεχωρίσει η ήρα από το σιτάρι ώστε να βοηθηθούν αυτοί που πραγματικά έχουν ανάγκη. Μέχρι τότε … βλέπουμε! Α, και Καλά Χριστούγεννα στη ζέστη του σπιτιού μας!

Το Πνεύμα των Ελλήνων

Δημιουργικό, Ζωοποιόν, Ελεύθερο, ο Έρωτας Φάνης
και …η Δημιουργία του Κόσμου!
Η έμφυτη πρωταρχική νοημοσύνη και η εξελλισσομένη συνείδηση
που αυτοπαρατηρείται και γνωρίζει τον Εαυτό της μέσω της ΖΩΗΣ.
ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ 
· Η φιλοκαλία, δηλαδή η αγάπη για το ωραίο.
· Το μέτρον.
· Η ευθύτητα και η παρρησία.

· Ο ανθρωπισμός.
· Η αγάπη της ελευθερίας.



Οι Έλληνες ζώντας σε μια χώρα ευνοημένη από τη φύση με σπάνια ομορφιά
σε τοπίο και κλίμα, αγάπησαν με πάθος την ωραιότητα. Το κάλλος
ανθρώπων, ζώων κατασκευών και τοπίων το θεωρούσαν μεγάλο προσόν. Όταν
ήθελαν να επαινέσουν κάποιον έλεγαν πως είναι “καλός κ’αγαθός” δηλαδή
όμορφος και καλόκαρδος. Όπως γράφει ο Θουκυδίδης, ο Περικλής στον
Επιτάφιο για τους πρώτους νεκρούς του πολέμου, ανάμεσα στα γνωρίσματα
του δημοκρατικού πολιτεύματος της Αθήνας αναφέρει την αγάπη για το
ωραίο: ΦΙΛΟΚΑΛΟΥΜΕΝ ΓΑΡ ΜΕΤ’ ΕΥΤΕΛΕΙΑΣ καμαρώνει, θέλοντας να
επισημάνει την επιδίωξη του ωραίου ακόμα και στα πιο δευτερεύοντα και
ευτελή αντικείμενα.
Το μέτρον ήταν εξ ίσου με το κάλλος χαρακτηριστικό της ελληνικής
σκέψης. Σήμαινε την αγάπη της μετριοπάθειας και της αρμονίας που
κρύβει η αποφυγή των υπερβολών. Είναι γνωστά τα αρχαία ρητά ΜΕΤΡΟΝ
ΑΡΙΣΤΟΝ και ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ, που αποδίδονται στους επτά σοφούς και
δείχνουν την εκτίμηση των Ελλήνων στη μετριοπάθεια και στην αποφυγή
των υπερβολών. Ο Αρχίλοχος ο Πάριος συμβουλεύει ένα φίλο του: “να μη
χαίρεσαι πολύ για τα ευχάριστα ούτε να λυπάσαι πολύ για τα δυσάρεστα.
Γνώριζε ποια ζυγαριά κρατά τη ζωή μας”. Λέγεται ότι ο Αλέξανδρος ο
Μακεδόνας όταν πολιορκούσε την παλαιστινιακή πόλη της Γάζας, στους
πρέσβεις των πολιορκουμένων, που τον ρώτησαν ποιά είναι η μεγαλύτερη
αξία για τους Έλληνες, απάντησε “το μέτρον” (που ας σημειωθεί ο ίδιος
δεν το διέθετε σε επάρκεια).
Η ευθύτητα και η παρρησία χαρακτηρίζουν όχι μόνο την αρχαία ελληνική
σκέψη αλλά και τη συμπεριφορά των πολιτών. Ο άνθρωπος βρίσκεται στο κέντρο της αρχαίας ελληνικής
σκέψης .”Χρημάτων πάντων μέτρον άνθρωπος”, έλεγε ο μεγάλος Πρωταγόρας
ο Αβδηρίτης. Σ’ αντίθεση με την ιουδαϊκή σκέψη, που γι ‘αυτήν ο
άνθρωπος παρουσιάζει ενδιαφέρον μόνον ως δημιούργημα του θεού και
μόνο σε ό,τι αφορά τη λατρεία του δημιουργού του, η αρχαία ελληνική
σκέψη εξανθρωπίζει τους θεούς: “και το γένος των θεών και το γένος
των ανθρώπων από μια μητέρα και τα δυο γεννήθηκαν, τη Γη. Μόνη
διαφορά τους είναι η δύναμη που έχουν”, λέει ο κατά τα άλλα
συντηρητικός Πίνδαρος. Δίκαια λοιπόν θαυμάζει ο Σοφοκλής, στην
Αντιγόνη: ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΔΕΙΝΑ Κ’ ΟΥΔΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΔΕΙΝΟΤΕΡΟΝ
(είναι πολλά τα θαυμαστά, μα τίποτα πιο θαυμαστό από τον άνθρωπο δεν είναι)
Η λέξη ελευθερία έχει την ίδια ρίζα με τις λέξεις έλευση, έλθω κλπ
και αρχικά σχετιζόταν με τη συνέλευση του γένους. Μονάχα ο ελεύθερος
άνθρωπος ερχόταν στη συνέλευση, τέτοιο δικαίωμα δεν είχαν ούτε οι
δούλοι ούτε οι υπήκοοι των ανατολικών δυναστειών, όπου εξ άλλου δεν
υπήρχαν συνελεύσεις. Η λέξη αυτούσια, σε μορφή και νόημα, υπάρχει στη
γλώσσα μας στο μεν γραπτό λόγο πάνω από δυόμισι χιλιάδες χρόνια, στον
δε προφορικό ασφαλώς περισσότερα.
Όπως μας λέει ο Ηρόδοτος όταν ο απεσταλμένος του Δαρείου Υδάρνης
ζήτησε από τους έλληνες να υποταχτούν στον Μεγάλο Βασιλέα,
προσφέροντας του “γην και ύδωρ” αυτοί του απάντησαν: “Υδάρνη η
συμβουλή που μας δίνεις δεν πηγάζει από ίση εμπειρία. Γιατί εσύ
ξέρεις μόνο τη μία κατάσταση και αγνοείς την άλλη. Αν γνώριζες την
ελευθερία δεν θα μας συμβούλευες να υποταχτούμε αλλά να αγωνιστούμεγι αυτήν όχι μόνο με όπλα αλλά με πελέκια και ξύλα”.
Η ελευθερία δεν ήταν για την αρχαία ελληνική σκέψη κάτι το αόριστο.
Πριν απ’ όλα σημαινε “ισηγορία”, το δικαίωμα δηλαδή να λέει ο καθένας
τη γνώμη του κι αυτό μας παραπέμπει και πάλι στη συνέλευση. Στην
Εκκλησία του Δήμου, το θεσμό που υλοποιούσε την άμεση δημοκρατία και
στην οποία παίρναν μέρος όλοι οι πολίτες, ο κήρυκας αφού επέβαλλε την
ησυχία με τα λόγια: ΑΚΟΥΕ, ΣΙΓΑ, ΜΗ ΤΑΡΑΤΤΕ, ρωτούσε ΤΙΣ ΑΓΟΡΕΥΕΙΝ
ΒΟΥΛΕΤΑΙ; (Ποιός θέλει να μιλήσει) κι ο κάθε πολίτης είχε δικαίωμα να
πάρει το λόγο και να πει ό,τι ήθελε. Κανείς δεν είχε δικαίωμα να του
αφαιρέσει το λόγο ή να τον διακόψει.
Ακόμα, ελευθερία σήμαινε για τον αρχαίο Έλληνα κάτι πολύ σημαντικό:
την απαλλαγή από το φόβο. Ο Ελληνας ήθελε να είναι ελεύθερος. Δεν έστεργε να είναι δούλος ούτε
των θεών. ΖΕΥ ΦΙΛΕ ΘΑΥΜΑΖΩ ΣΕ, έγραφε ο Θέογνις για τον μέγιστο των
θεών. Οι Έλληνες σ’αντίθεση με τους άλλους σύγχρονους μ ‘αυτούς λαούς
δεν βλέπαν τους θεούς τους σαν δούλοι. Αυτό συνάγεται από τον τρόπο
που απηύθυναν στους θεούς προσευχές ή ικεσίες, αλλά και από τα
ονόματα που δίναν στα παιδιά τους. Δεν υπάρχει στην ελληνική της
αρχαϊκής ή κλασσικής εποχής όνομα με την έννοια Θεόδουλος, που
αντίστοιχα του αφθονούν στην αιγυπτιακή, βαβυλωνιακή, φοινικική και
εβραϊκή.Η ελευθερία για τον Έλληνα ήταν στενά δεμένη με τη γνώση και την
πληροφόρηση.
Ο Ιπποκράτης, ο πατέρας της ιατρικής, συνέβαλε πολύ στην απελευθέρωση
του ανθρώπου δια της γνώσεως, γιατί ξερρίζωσε πολλές δεισιδαιμονίες
και θρησκοληψίες, δίνοντας επιστημονικές εξηγήσεις σε αρρώστειες και
παθήσεις, που ως τότε ο κόσμος τις θεωρούσε “ιερές”, σαν την
επιληψία, ή “κατάρες” των θεών. Μια τέτοια θεϊκή κατάρα ήταν και η
θρυλούμενη σεξουαλική ανεπάρκεια και ανικανότητα των Σκυθών. Ο
Ιπποκράτης την εξήγησε αποδίδοντας την στη συνεχή ιππασία των
νομαδικών αυτών λαών.
Ο μεγάλος Δημόκριτος ο Αβδηρίτης δίνει τεράστια σημασία στη
Γνώση. “Θα προτιμούσα, λέει κάπου, να βρω την απόδειξη ενός ζητήματος
παρά να ανεβώ στο θρόνο της Περσίας”! κι αλλού παλι τονίζει πως ούτε
λόγω σωματικής αλκής ούτε λογω περιουσίας ευτυχούν οι άνθρωποι αλλά
μόνον όταν έχουν “ορθοφροσύνην και πολυφροσύνην”.
Ο ίδιος ταυτίζει την ελευθερία με τη δημοκρατία σ’ένα άλλο απόσπασμα
του, που θάπρεπε να το διδάσκονται τα παιδιά μας στα σχολεία:
Η ΕΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΗ ΠΕΝΙΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑ ΤΟΙΣ ΔΥΝΑΣΤΗΣΙ ΚΑΛΕΟΜΕΝΗΣ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΗΣ ΤΟΣΟΥΤΟΝ ΕΣΤΙ ΑΙΡΕΤΩΤΕΡΗ ΟΚΟΣΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΗ ΔΟΥΛΕΙΗΣ.
ΟΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΠΟΥ ΔΙΕΠΟΥΝ ΤΗ ΦΥΣΗ
Μελετώντας την αρχαία ελληνική κοινωνία και τον πολιτισμό της μας
κάνει εντύπωση πόσο δεμένος με τη φύση ήταν ο αρχαίος Έλληνας. Όλες
οι πνευματικές, θρησκευτικές, καλλιτεχνικές, ακόμα και πολιτικές
εκδηλώσεις ήταν συνάρτηση του αδιάκοπου κύκλου της ζωής στη φύση. Οι
Έλληνες ήταν αληθινά παιδιά της γης τους, αυτόχθονες με την αρχική
σημασία της λέξης.
Ήταν λοιπόν επόμενο να ενδιαφερθούν και να αναζητήσουν να βρουν τα
μυστικά του φυσικού κόσμου μέσα στον οποίο ζούσαν. Ο Ηρόδοτος παρατηρεί εύστοχα ότι αυτό που ξεχωρίζει τον Έλληνα από το
βάρβαρο είναι ότι προτιμά τη γνώση από την άλογη πίστη. Πραγματικά οι
Ελληνες δεν είπαν ποτέ ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΜΗ ΕΡΕΥΝΑ. Αντίθετα προτιμούσαν το
ΝΑΦΕ ΚΑΙ ΜΕΜΝΑΣΟ ΑΠΙΣΤΕΙΝ του Επίχαρμου.Ουσιαστικά η ελληνική φιλοσοφία, αυτή η μητέρα όλων των σύγχρονων
επιστημών, γεννήθηκε από τον προβληματισμό των Ελλήνων γύρω από τη
φύση και πρωτα πρώτα από τις βασικές αρχές που τη διέπουν.. 
Από τη διατύπωση αυτή του Αναξαγόρα φθάσαμε στο πασίγνωστο ρητό:
ΜΗΔΕΝ ΕΚ ΤΟΥ ΜΗ ΟΝΤΟΣ ΓΙΝΕΣΘΑΙ ΜΗΔΕ ΕΙΣ ΤΟ ΜΗ ΟΝ ΦΘΕΙΡΕΣΘΑΙ
που αποδίδεται στον Δημόκριτο τον Αβδηρίτη.
Λογική συνέπεια της αρχής της αφθαρσίας της ύλης είναι αφ’ ενός μεν
το αιώνιον και αφ’ ετέρου το άναρχον της. Η ύλη δεν δημιουργήθηκε από
κανέναν και από πουθενά και δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος, τόσο στο
χρόνο όσο και στο χώρο. Δυόμισι χιλιάδες χρόνια αργότερα ο Αϊνστάϊν
θα μιλήσει για το πεπερασμένο αλλά χωρίς πέρατα σύμπαν και θα
συνδέσει την ύλη με το χώρο και το χρόνο.
Η ΑΔΙΑΚΟΠΗ ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΒΟΛΗ 
Η ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ
Πραγματικά κατά τον Ηράκλειτο:
ΕΙΔΕΝΑΙ ΔΗ ΧΡΗ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟΝ ΕΟΝΤΑ ΞΥΝΟΝ,
ΚΑΙ ΔΙΚΗΝ ΕΡΙΝ ΚΑΙ ΓΙΝΟΜΕΝΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤ’ ΕΡΙΝ ΚΑΙ ΧΡΕΩΝ
(Πρέπει να ξέρουμε πως ο πόλεμος είναι κοινός, πως δικαιοσύνη είναι η
έρις και πως όλα γίνονται με την αντίθεση και την υποχρεωτική
νομοτέλεια – όπως αποδίδει το απόσπασμα ο Θ.Βέικος).
Λέγοντας πόλεμο εννοούσε τον αγώνα και την πάλη και γενικώτερα την
κοινή δύναμη που γεννά όλα τα πράγματα. Κατά τον Ηράκλειτο ο κόσμος
βρίσκεται συνεχώς σε κατάσταση σύρραξης, από την οποία νέες
καταστάσεις δημιουργούνται και παλιές εξαφανίζονται κι αυτό ισχύει
τόσο για τη φύση όσο και για την κοινωνία
ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΠΑΤΗΡ
Από την πάλη των αντιθέτων προκύπτει νέα αρμονία:
ΕΚ ΤΩΝ ΔΙΑΦΕΡΟΝΤΩΝ ΚΑΛΛΙΣΤΗΝ ΑΡΜΟΝΙΑΝ διότι ΤΟ ΑΝΤΙΞΟΥΝ ΣΥΜΦΕΡΕΙΝ
ο ίδιος δίδασκε πως η θάλασσα μπορεί να ναι ταυτόχρονα και σωτήρια και
ολέθρια, για τα ψάρια το νερό της είναι πόσιμο και ωφέλιμο για τους
ανθρώπους άποτο και βλαβερό, ή πως η κίνηση του κοχλία με τον οποίον
πίεζαν τα υφασματα στο βαφείο είναι ταυτόχρονα ελικοειδής και ευθεία,
για να καταλήξει πως η κρυμμένη μέσα στις διάφορες καταστάσεις και
πολλές φορές μη αντιληπτή αμέσως αρμονία είναι ισχυρότερη από αυτή
που φαίνεται επιφανειακά.
Ανθρωποκεντρική γίνεται και η θρησκεία του.
Οι σκοτεινοί θεοί της Ανατολής φιλτράρονται από τους διαύλους της ελεύθερης σκέψης του και εξανθρωπίζονται. Μπροστά τους ο Ελληνας στεκόταν όρθιος. Δε γονάτιζε να τους προσκυνήσει. «Το προσκύνημα ταπείνωνε και τον θεό που το δεχόταν και τον άνθρωπο που το καταδεχόταν». «Είναι παράξενο, λέει ο R.Livingstone, ότι με τέτοιες αρχές το ελληνικό πνεύμα παρέμένε αδιάφθορο; Γραφές και ιερατεία και πολιτικούς δεν ανεχόταν πάνω από το κεφάλι του. Μόνον ρήτορες, φιλόσοφοι, ιστορικοί, ποιητές και καλλιτέχνες τού έδειχναν τον δρόμο της ελεύθερης σκέψης και της δημιουργίας. Κι εκεί φτάνει κανείς μόνο μέσα από την κατάκτηση της καθημερινής ελευθερίας», μέσα από την κατάκτηση του εαυτού του, μέσα από το «Γνώθι σαυτόν». Το «γνώθι σαυτόν», παρατηρούν, είναι εντολή χίλιες φορές ευρύτερη και ουσιαστικότερη από τις εντολές που έρχονται από την Ανατολή. Αυτές προέρχονται από λαούς που περιμένουν Μεσσίες, για να τους σώσουν. Ο Ελληνας δεν υποτάσσεται στην ιδέα του μεσσιανισμού, γιατί ξέρει να σκέφτεται και γιατί έχει πίστη στον άνθρωπο.
Το Ελληνικό πνεύμα: Το γνώρισμα της Ελευθερίας
Συνολικά ο Εβραίος υποτασσόταν στην παράδοση, ενώ ο Έλληνας είχε εμπιστοσύνη στον εαυτό του και στο λόγο του.
Ας πάρομε ένα περίφημο παράδειγμα: Η Ελληνική και η Εβραϊκή λογοτεχνία περιέχουν η καθεμία τους την ιστορία ενός δίκαιου ανθρώπου που ο ουρανός του έστειλε μια άδικη δυστυχία. Ο Ιώβ, «… άνθρωπος… αληθινός, άμεμπτος, δίκαιος, θεοσεβής, απεχόμενος παντός πονηρού πράγματος», έχασε τα αγαθά του, την οικογένεια του, και την υγεία του από αιφνίδιο βούλευμα του ουρανού. Ο Προμηθέας, ο μεγάλος Τιτάνας, που είδε το ανθρώπινο γένος να εξολοθρεύεται παραμελημένο, το λυπήθηκε, δε φοβήθηκε τη θεϊκή οργή, έδωσε το πυρ στους ανθρώπους και για τιμωρία του ο Δίας τον κάρφωσε σε ένα απότομο κρημνό, επάνω στον Καύκασο. Οι δύο «πάσχοντες» είναι σε πολύ ίδια κατάσταση: ο Προμηθέας υποφέρει, γιατί ακολούθησε τις υπαγορεύσεις της ευσπλαχνίας. Ο Ιώβ υποφέρει παρά την καθαρότητα της ζωής του. Αν ένας από τους δύο άξιζε την μοίρα του, αυτός ήταν ο Προμηθέας. Η καθεμιά ιστορία ακολουθεί την ίδια πορεία. Και οι δύο άνθρωποι θρηνούν για τα βάσανα τους και διακηρύττουν την αθωότητα τους. Φίλοι τους επισκέπτονται και τους συμβουλεύουν υποταγή στη θέληση του ουρανού. Ο Προμηθέας απαντά ότι η προσβολή που έκανε ήταν εσκεμμένη και ότι ποτέ δεν θα υποχώρηση στον Δία. Ο Ιώβ επιμένει ότι κανένα κακό δεν έκαμε. Ως εδώ οι ιστορίας συμπίπτουν. Αλλά παρατηρήστε πόσο διαφορετική είναι η ηθική που ο Έλληνας και ο Εβραίος συγγραφέας συνάγουν αντίστοιχα από τις δυστυχίες αυτών των δύο. Μέσα από την έρημο βγαίνει «λαίλαψ και νέφη» και μια φωνή ακούγεται που μιλά στον Ιώβ πείθοντας τον, όπως παράξενα λέγει η επικεφαλίδα του κεφαλαίου, ότι είναι αμαθής και ηλίθιος. Τι είναι αυτός με όλη τη γνώση του, που θα ήθελε να ελέγχει τα συστήματα του Κυρίου; Που ήσουν, του λέγει «εν τω θεμελιούν με την γην;» Μπορεί ο Ιώβ να κάμει χιόνι η πάγο η βροχή; Μπορεί να οδηγοί και να διατάζει τους αστερισμούς; Τι ξέρει για τον Παντοδύναμο και «τας οδούς» του; Και ο Ιώβ με ήρεμη ευπείθεια δέχεται την απόφαση του Θεού. «Το βλέπω, είμαι μηδαμινός… Ξεστόμισα πράγματα που δεν καταλάβαινα, πράγματα πολύ θαυμαστά για μένα, που δεν τα ήξερα… γι’ αυτό σιχαίνομαι τον εαυτό μου και μετανοώ μέσα στη σκόνη και στη σποδό». Παρατηρήστε ότι ο Θεός δεν δικαιολόγησε την ποινή του Ιώβ, ούτε ο Ιώβ δέχτηκε ότι έπεσε σε σφάλμα. Μόνο ανακάλεσε τα λόγια του και ταπείνωσε τον εαυτό του. Τα δεινοπαθήματα του παραμένουν μυστήρια ανεξήγητα. Αλλά ποιος είναι αυτός που θα έλεγχε «τας οδούς του Κυρίου;»
Αυτή η λύση, μπορούμε με ασφάλεια να μαντέψομε, θα ήταν ακατανόητη για τον Έλληνα. Ο Αισχύλος δεν την αποδέχεται. «ο Θεός πείθει τον Ιώβ πως βρίσκεται σε αμάθεια και βλακεία»: δεν υπάρχει ίχνος για τέτοια κατάληξη στην περίπτωση του Προμηθέα. Όταν ο Δίας προστάζει και απειλή, ο Προμηθέας ανταπαντά με υβριστική πρόκληση: κάνει ό,τι δεν θα κάμει ποτέ ο Ιώβ: καταριέται το Θεό. Και τον καταριέται χωρίς να τιμωρηθεί ή να πάθει τίποτε περισσότερο. Ανόμοια προς τον Εβραίο ο Αισχύλος κλείνει την ιστορία του, όχι με θετική δικαίωση: ο Χρόνος και η Ειρμαμένη φέρνουν τον Ηρακλή, ο οποίος σκοτώνει το βασανιστικό γύπα: ο Δίας πείθεται να σπάσει τις αλυσίδες του Προμηθέα και για αντάλλαγμα μαθαίνει ένα μυστικό κίνδυνο που απειλεί τον θρόνο του. Αλλά ο Τιτάνας δεν ταπεινώνεται, ούτε ο Θεός εξυψώνεται: μια συμφωνία χαράζεται ανάμεσα στους δυο και καταλήγουν σε όρους (1). Από τον πρώτο ως τον τελευταίο στίχο ποτέ δεν έρχεται στο νου του Αισχύλου ότι μπορεί ο Προμηθέας να έχει στενή αντίληψη για τη δικαιοσύνη και ότι όταν οι λογαριασμοί θα ανακεφαλαιώνονταν θα μπορούσε ο Δίας να βγάλει το συμπέρασμα ότι στο κάτω – κάτω είχε δίκιο. Χωρίς υποψία ότι θα μπορούσε να υποπέσει σε λάθος, ο Αισχύλος προσάγει το Θεό και τον Τιτάνα μπροστά στη δικαστική έδρα του ανθρώπινου λόγου. Κρίνει και τους δυο σε αυτό το δικαστήριο χωρίς ευνοϊκοί προκατάληψη για κανέναν από τους δυο και όταν ο Θεός φαίνεται άδικος, τον καταδικάζει αδίστακτα (2).
Πόσο διαφορετικός σε όλα αυτά από της θεότητες του Ελληνισμού είναι ο Ιεχωβά: πόσο διαφορετική θέση κατέχει στη ζωή του λαού του! Είναι ζηλότυπος και αυθαίρετος Θεός: δεσπόζει στους πιστούς του και τους κάνει νάνους. Ο Ιεχωβά υπάρχει πριν την ύπαρξη του λαού του, τον γνωρίζουν μόνο από την αποκάλυψη που έκανε του εαυτού του και βρίσκονται μέσα στη χούφτα του χεριού του. Ο Έλληνας λέει για τον Απόλλωνα και το Δία: υπάρχουν. Ο Ιεχωβά λέει στο λαό του: ΥΠΑΡΧΩ. Οι Εβραίοι συγγραφείς δείχνουν αυτό-υποταγή και αυτό-ταπείνωση σε αυτόν, καθόλου Ελληνική. Τους βασάνιζε η αίσθηση του. Αυτός εμπνέει ότι υπάρχει μεγάλο και αξιομνημόνευτο στα γραφόμενα τους. Υπάρχουν τριάντα εννέα βιβλία στην Παλαιά Διαθήκη. Εκτός από ένα, όλα ασχολούνται συνεχώς με τις σχέσεις του Θεού με τον άνθρωπο. Δέκα εννέα – το βιβλίο του Ιώβ, οι Ψαλμοί, τα βιβλία των προφητών, δεν έχουν άλλο θέμα. Δε συμβαίνει το ίδιο με την Ελληνική λογοτεχνία. Δε βρίσκεται από πίσω της, σαν αμετάβλητο βάθος, πάλη ανάμεσα στη θέληση του ανθρώπου και τη θέληση του Θεού. Δεν έχει επανειλημμένες διαμαρτυρίες εναντίον ενός αποστάτη λαού που τα αυτιά του είναι συνεχώς βουλωμένα και χοντρές οι καρδιές του. Και αυτό δεν οφείλεται σε καμία εξαιρετική αγάπη της δικαιοσύνης από τους Έλληνες. Είναι προπάντων, γιατί η θρησκεία δεν ήταν το ίδιο πράγμα για τον Όμηρο η τον Αισχύλο και για τον Μωυσή η τον Ησαΐα. Στο σχέδιο τους για τον κόσμο ο Θεός δεν ήταν το παν. Ήταν ένα μέρος της ζωής τους, σημαντικό μέρος, αλλά όχι περισσότερο. Υπήρχε για να προσφέρει την προστασία του στις απασχολήσεις τους και τα συμφέροντα τους, αλλά όχι για να τους διευθύνει, να δεσπόζει, να τους καταπονεί. Αυτό συμβαίνει ακόμη και στους πιο «θρήσκους» Έλληνες. Όταν ο Πλάτων οικοδομεί την ιδανική πολιτεία του, η πρώτη λέξη στις σελίδες του δεν είναι ο Θεός , η πρώτη σκέψη του συγγραφέα δεν είναι πως θα ευχαριστήσει το Θεό. Πολύ αργότερα μέσα στην πραγματεία του φτάνουμε σε τέτοιες απόψεις. Διαβάστε την πολιτεία του Πλάτωνα ύστερα από ένα από τα βιβλία των προφητών και η διαφορετική διάθεση είναι φανερή.
από τον Εχετλαίο
Ρ. Λίβιγκστον, το Ελληνικό πνεύμα και η σημασία του για μας
Ο Αετός του Ζήνονος-Δία πετώντας με τα Φτερά της Αθανασίας
μοιράζει την συνείδηση της Ζωής στις τρείς δέσμες των τριών Αδελφών.

πηγή

Ένα… διαφορετικό αντικαπνιστικό video

Όσοι το δουν ίσως το ξανασκεφτούν για να καπνίσουν

Σχεδόν όλοι οι καπνιστές ξέρουν πως τα τσιγάρα κάνουν κακό. Και όμως αυτοί συνεχίζουν να καπνίζουν.

Το παρακάτω διαφημιστικό ίσως τους κάνει το να δουν το θέμα του καπνίσματος με έναν διαφορετικό τρόπο και ίσως είναι το πρώτο βήμα για να το κόψουν…

http://www.4news.gr 

Προκηρύχθηκε το πρόγραμμα νέων αγροτών για 8.000 δικαιούχους

Χριστουγεννιάτικο «δώρο» για τους νέους αγρότες επεφύλασσε  το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης την Τρίτη, καθώς ανακοίνωσε ότι δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης (ΦΕΚ 3255/Β΄/20.12.2013) η προκήρυξη για το πολυοαναμενόμενο πρόγραμμα εγκατάστασης νέων αγροτών, από το οποίο θα ενισχυθούν περισσότερα από 8.000 άτομα, με το συνολικό ποσό του προγράμματος να φτάνει τα  140 εκατ. ευρώ.

Σύμφωνα με ανακοίνωση του ΥπΑΑΤ, τα περισσότερα χρήματα από το πρόγραμμα θα διατεθούν στη Βόρεια Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας με ενισχύσεις  συνολικού ύψους 32,4 εκατ. ευρώ. Επίσης, στην Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονία - Θράκης θα διατεθούν 12,6 εκατ. ευρώ και στη Δυτική Μακεδονία 6,3 εκατ. ευρώ.

Στόχος του προγράμματος είναι η πληθυσμιακή αναζωογόνηση της υπαίθρου με την εγκατάσταση νέων ανθρώπων κάτω των 40 ετών, μέσω της παροχής κινήτρων, προκειμένου να διευκολυνθεί η αρχική τους εγκατάσταση και η διαρθρωτική προσαρμογή των εκμεταλλεύσεων τους με την υποβολή επιχειρηματικού σχεδίου, γεγονός που αναμένεται να συμβάλει θετικά, τόσο στην απασχόληση, όσο και στη διατήρηση του πληθυσμού στην ύπαιθρο.

Το ύψος της ενίσχυσης διαμορφώνεται ανάλογα με την κατηγορία της περιοχής μόνιμης κατοικίας του υποψηφίου και  τον προσανατολισμό της εκμετάλλευσης. Ειδικότερα, εάν η περιοχή μόνιμης κατοικίας είναι ορεινή, η ενίσχυση είναι 7.500 ευρώ, εάν είναι μειονεκτική η ενίσχυση ανέρχεται σε 5.000 ευρώ και στις υπόλοιπες περιοχές της χώρας 2.500 ευρώ. Επιπλέον εάν πρόκειται για κτηνοτροφική εκμετάλλευση προβλέπεται ενίσχυση 7.500 ευρώ, για φυτική παραγωγή 7.500 ευρώ ενώ για μικτή - μελισσοκομία 5.000 ευρώ.

Οι προϋποθέσεις

Δικαίωμα υποβολής αίτησης ενίσχυσης στο μέτρο έχουν φυσικά πρόσωπα, μόνιμοι κάτοικοι της ελληνικής επικράτειας, εγγεγραμμένοι στο Ολοκληρωμένο Σύστημα Διαχείρισης και Ελέγχου (ΟΣΔΕ), που εγκαταστάθηκαν για πρώτη φορά ως αρχηγοί γεωργικής εκμετάλλευσης, κατά το 14μηνο που προηγείται της ημερομηνίας υποβολής της αίτησης ενίσχυσης, εφόσον στο πρόσωπό τους, κατά την ημερομηνία υποβολής της αίτησης ενίσχυσης, πληρούνται αθροιστικά οι ακόλουθες προϋποθέσεις:

- Έχουν συμπληρώσει το 18ο έτος της ηλικίας τους, έχουν πλήρη δικαιοπρακτική ικανότητα σύμφωνα με τις διατάξεις του Αστικού Κώδικα και φερεγγυότητα και δεν έχουν συμπληρώσει το 40ο έτος της ηλικίας τους.

- Είναι μόνιμοι κάτοικοι περιοχής εφαρμογής του Μέτρου. Πιο συγκεκριμένα ο υποψήφιος θα πρέπει να είναι μόνιμος κάτοικος περιοχής: α) Ορεινής ή μειονεκτικής Δημοτικής ή Τοπικής Κοινότητας και Οικισμού και Δημοτικής ή Τοπικής Κοινότητας κανονικής περιοχής με πραγματικό πληθυσμό έως 100.000 κατοίκους.

- Διαθέτουν επαρκή επαγγελματική ικανότητα ή αναλαμβάνουν τη δέσμευση να την αποκτήσουν εντός 36 μηνών από την ημερομηνία λήψης της ατομικής απόφασης έγκρισης.

- Υποβάλλουν Επιχειρηματικό Σχέδιο, μέγιστης χρονικής διάρκειας πέντε ετών με δεσμευτικούς στόχους και χρονικές προθεσμίες για την ανάπτυξη των γεωργικών δραστηριοτήτων τους.

- Αναλαμβάνουν τις συμβατικές δεκαετείς μακροχρόνιες υποχρεώσεις.

- Δεν εμπίπτουν στις κατηγορίες μη επιλέξιμων υποψηφίων.

Οι δικαιούχοι θα πρέπει να υποβάλλουν αιτήσεις ενίσχυσης και φακέλους υποψηφιότητας από τις 18 Μαρτίου 2014 έως τις 16 Μαΐου 2014.

«Το πλέον οξυμμένο κοινωνικό πρόβλημα του τόπου μας είναι η ανεργία και ιδίως στους νέους ανθρώπους. Η υποστήριξή τους αποτελεί χρέος μας και βασικό άξονα της πολιτικής μας για την ενίσχυση της απασχόλησης και της ανάπτυξης. Προκηρύσσουμε  το πρόγραμμα εγκατάστασης νέων γεωργών ύψους 140 εκατομμύρια ευρώ, από το οποίο αναμένεται να επωφεληθούν περισσότεροι από  8.000 νέοι άνθρωποι. Ο ανθρώπινος πόρος είναι ο πιο περιορισμένος στη γεωργία και θέλουμε να τον ενισχύσουμε. Πρέπει λοιπόν να κρατήσουμε τους νέους ανθρώπους στην Περιφέρεια, αλλά και να φέρουμε αυτούς που θέλουν να επιστρέψουν στην ύπαιθρο. Χωρίς τους νέους δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη της γεωργίας, δεν μπορεί να ενσωματωθεί νέα γνώση και καινοτομία» δήλωσε, μεταξύ άλλων, ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Αθανάσιος Τσαυτάρης.

http://egnatiapost.gr 

Τι πίστευαν για τον αυνανισμό, οι γιατροί στην Ελλάδα, το 1927

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ ποια ήταν η άποψη των ιατρών στις αρχές του προηγούμενου αιώνα τόσο για τις ερωτικές επαφές, όσο πολύ περισσότερο για τον αυνανισμό; Σας παρουσιάζουμε σήμερα το βιβλίο ενός Έλληνα ιατρού που εκδόθηκε το 1927 και το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το “απόλυτο εγχειρίδιο για τον αυνανισμό”. Κρίνοντας εκ των υστέρων η επιστημονική κοινότητα φυσικά θα διαφωνεί με τα γραφόμενα, αλλά έχει ενδιαφέρον να δούμε τι πίστευαν οι γιατροί τότε. Το βιβλίο έχει τίτλο: “ ΑΥΝΑΝΙΣΜΟΣ- κίνδυνοι- προφύλαξις- θεραπεία. Μελέτη κοινωνική δια γονείς, δασκάλους και νέους”. Διαβάστε το με την ορθογραφία της εποχής...

Διαβάζουμε λοιπόν ότι το βιβλίο έχει ημερομηνία έκδοσης: “Αθήναι 1927, και εκδόθηκε από τα τυπογραφικά καταστήματα των αδελφών Γεράρδων στην οδό Νοταρά 15”. Στην πρώτη σελίδα διαβάζουμε και λίγα λόγια για τον συγγραφέα του που είναι: “Διευθυντής του περιοδικού ΥΓΕΙΑ, ιατρός Μ. Μωυσείδης αντεπιστέλλον μέλος της Μαιευτικής και Γυναικολογικής Εταιρίας Παρισίων και της Γαλλικής εταιρίας της Ευγονικής”

Αντί προλόγου ο ιατρός έχει αντιγράψει τα λόγια του Fournier,περί αυνανισμού: “Από όλα τα πάθη που μαστίζουν και ατιμάζουν την ανθρωπότητα, ο αυνανισμός είνε ίσως το πλέον επίμονον και ασφαλώς το πλέον επονείδιστον”. Και στη συνέχεια ο ίδιος ο ιατρός προλογίζει: “ Κανείς δεν αγνοεί την έπονείδιστον έξιν, η οποία αριθμεί θύματα εις όλας τάς κοινωνικάς τάξεις, και μεταξύ ατόμων τά όποια παρουσιάζουν τά πλέον ευνοϊκά προσόντα διά νά ευδοκιμήσουν και να ώφελήσουν τήν κοινωνίαν.

Την έξιν αυτήν καταδικάζει όχι μόνον ή θρησκεία και ή ηθική αλλά και ή επιστήμη.”

Το βιβλίο του ιατρού συνεχίζει δίνοντας τον ορισμό του Αυνανισμού. Διαβάστε: “ΑΥΝΑΝΙΣΜΟΣ εΐνε ή βδελυρά και όλεθρία συνήθεια, καθ’ ήν τά εξω γεννητικά όργανα ερεθίζονται τεχνητώς εϊτε διά τής χειρός, είτε δι’ εργαλείων, είτε απλώς διά τής φαντασίας έπι σκοπώ γενετησίου διεγέρσεως ή καί ικανοποιήσεως τής γενετησίου ορμής. Συνώνυμα πάμπολλα έχουν δοθεί κατά καιρούς εις την λέξιν «αυνανισμός». Ελληνιστί είναι γνωσταί αι λέξεις «δέφεσθαι» των αρχαίων, και «μαλακία» των εκκλησιαστικών συγγραφέων.”

Και μετά τον ορισμό του “αυνανίζεσθαι” ο γιατρός εξηγεί τα είδη του αυνανισμού. Τα διαχωρίζει λοιπόν σε: “Τον ύλικόν ή σωματικόν (διά των χειρώ.ν ή δι’ εργαλείων). Τον ήθικον ή ψυχικόν, και τέλος τον μικτόν (σωματικόν καί ψυχικόν).” και συνεχίζει: Τό τρίτον είδος είνε τό συνηθέστερον καί συχνότερον. Ώς επί τό πλεΐστον, ό αυνανισμός είνε ταύτοχρόνως σωματικός καί ψυχικός.

Ό αυνανισμός καλείται ψυχικος όταν ό γενετήσιος ερεθισμός λαμβάνη χώραν μόνον δι’ ΰπερδιε- γέρσεως τής φαντασίας μέ εικόνας αίσχράς, ή αναγνώσματα άνήθικα, ή θεάματα απρεπή, ανευ έπιψαύσεων επι των γεννητικων οργάνων. Έπι τοϋ ψυχικού αυνανισμού, ό όποιος είνε ΐσως ο πλέον επιβλαβής αλλά επίσης και ό σπανιώτερος, λαμβάνει χώραν μία υπέρμετρος έργασια τής φαντασίας. Σπατάλη νευρικής ουσίας και μεγίστη νευρική και ψυχική εξάντλησις συνοδεύουν συχνά την μορφήν αυτήν του αυνανισμού. Ό ψυχικός αυνανισμός παρατηρεϊται συνήθως εις νευρασθενικούς υψίστου βαθμού.”

Και ο γιατρός εξηγεί το πως γίνεται ο αυνανισμός: “Έάν έξετάσωμεν τον αυνανισμόν μερικώς, διακρίνομεν δύο μορφάς: Τον κατά μάνας (ή μονήρη), και τον αμοιβαίον.

Ό αμοιβαίος εινε πιό ολέθριος από τον μονήρη, τόσον ενεκα τής ηθικής διαφθοράς, τήν οποίαν συνεπάγεται, όσον καί ενεκα των προκλήσεων, αι οποΐαι δημιουργούν τεχνητώς επανειλημμένος γενετησίους άνάγκας.”

Μετά εξηγεί ότι τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες μπορούν να αυνανιστούν, με μια μικρή διαφορά: “Γενικώς δυνάμεθα νά παραδεχθώμεν ότι εις τό άρρεν φΰλον ό αυνανισμός είνε πλέον πρώιμος και πλέον διαδεδομένος παρά εις τό θήλυ. Ό λόγος εΐνε ότι ή γενετήσιος αΐσθητικότης αναπτύσσεται πολύ βραδύτερον εις τό γυναΐκεϊον φΰλον.”

Σειρά στο βιβλίο έχουν οι ηλικίες. Ο γιατρός Μωυσείδης χωρίζει τις ηλικίες σε 3 κατηγορίες και γράφει: “ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ (από 0 — 6 ετών). — Κατ’ αρχήν θα ενόμιζέ τις ότι κάποια διανοητική ή τουλάχιστον σωματική ανάπτυξις εινε απολύτως αναγκαία διά την άφυπνισιν του γενετησίου ενστίκτου, καί θά έθεώρει άκατανόητον τήν έμφάνισιν τοΰ αυνανισμου είς τόσον τρυφεράν ηλικίαν.

Δυστυχώς παρατηρήσεις διάσημων παιδιάτρων (Neter και άλλων) βεβαιοΰν κατά τρόπον άδίαμφι- σβήτητον ότι μία ένστικτος ίκανοποίησις τοΰ γενετη­σίου πόθου σύμφωνα με τάς αΰνανιστικάς μεθόδους (αυνανισμός έν σμικρογραφία) μπορεϊ νά παρατηρηθή, ούχι πολΰ σπανίως, κατά τήν πρώτην και δευτέραν παιδικήν ηλικίαν. Ή μικροτέρα ηλικία εις ην παρετηρήθη ό αυνανισμός εινε η τών 5ου, 11ου καί 13ου μηνών. Ό τρόπος τοΰ αυνανισμού κατά την ηλικίαν αυτήν συνίσταται εις κινήσεις καί προστριβάς τών μηρών πρός άλλήλους ή καί έπιψαυσεις τών γεννητικών οργάνων διά τών χειρών.

'Ως πρός τήν αΐτιολογί'αν τής καταστάσεως αυτής διετυπώθησαν διάφοροι γνώμαι. Τινες αποδίδουν αυτήν είς μίαν κληρονομικήν ελαττωματικότητα τοΰ νευρικοϋ συστήματος. ’Άλλοι πάλιν, οί περισσότεροι, θεωρούν ώς υπευθύνους, παθήσεις τής υποφύσεως, τών εσω έκκριτικών αδένων, πρωιμότητα γενετήσιον ανώμαλον, δερματικά; παθήσεις των γεννητικών οργάνων.

ΣΧΟΛΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ (από 6 — 12 ή 14 ετών).— Κατά την περίοδον αυτήν τό πάθος τοΰ αυνανισμού κάμνει τάς μεγαλειτέρας προόδους. ’Εδώ τον κύριον ρόλον παίζουν ή μ ΰ η σ ι ς καί ή μ ί μ η σ ι ς. Άληθιναί έπιδημίαι αυνανισμού παρετηρήθησαν εις λύκεια καί οικοτροφεία. Τά σχολεία, οίασδήποτε φύσεως καί άν ήναι, παρουσιάζουν δυστυχώς τό πλέον κατάλληλόν έδαφος διά την «ανάπτυξιν τοΰ βδελυροΰ πάθους. Ή σχολή διά τοΰ παραδείγματος καί τής ψυχικής μολύνσεως ύποβοηθεϊ τά μέγιστα την διάδοσιν τοΰ αυνανισμοϋ.

Κατά τήν γνώμην ολων τών συγγραφέων ή μεταξύ 12ου καί 14ου έτους περίοδος είνε ή πλέον επικίνδυνος καί αριθμεί τά περισσότερα θύματα.

ΝΕΑΝΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ (από 14—20 ή 24 ετών).— Κατά τήν περίοδον αυτήν ό αριθμός τών αύνανιστών είνε ακόμη αρκετός, δεικνύων κάποιαν έλάττωσιν μετά τό 18αν ετος. Αι συνέπειαι τοΰ πάθους κατά τήν περίοδον αυτήν δεν είνε βεβαίως τόσον όλέθριαι, όπως κατά τήν παιδικήν καί τήν σχολικήν, ουχ’ ήττον παρατηρούνται, βλαβαι ψυχικά! καί σωματικοί αρκετά σοβαραί.

ΩΡΙΜΟΣ ΗΛΙΚΙΑ (από 24 — 50 διά τούς άνδρας, καί 20 — 40 διά τάς γυναίκας). — ‘Επίσης κατά την περίοδον αυτήν ό αυνανισμό; αριθμεί αρκετά θύματα. Δυστυχώς υπάρχουν άνδρες και γυναίκες, οι όποιοι και μετά τον γάμον ετι παραδίδονται εις τον αυνανισμόν. Ή χρήσις οίνοπνενματωδών ποτών ύποβοηθεϊ την κακήν εξιν.

ΓΕΡΟΝΤΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ. — Και κατά την ηλικί­αν αύτήν παρατηρούνται, αν και σπανίως, περιπτώ- σεις αυνανισμού.”

Στη συνέχεια γίνεται ο διαχωρισμός των επιπτώσεων του αυνανισμού. Οι επιπτώσεις χωρίζονται σε σωματικές και σε ψυχικές. Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία που αφορά τα παιδιά των αυνανιστών, τα οποία: “έρχονται εϊς τόν κόσμον μέ νεϋρα άδυνατισμένα καί ως εκ τούτου είναι λίαν επιρρεπή εις τόν αυνανισμόν.”

Και συνεχίζει: “ ’Από τά αισθητήρια όργανα απειλούνται ιδίως οι οφθαλμοί· άλλ’ επίσης έκ μέρους τών ωτων, τής οινός, τής γλώσσας αναφαίνονται ενίοτε διαταραχαί, ώς επί τό πλεϊστον νευρικής φύσεως.

ΟΠΤΪΚΟΝ ΣΥΣΤΗΜΑ. Τάς σχέσεις τοΰ αυνανισμού πρός τάς οφθαλμικά" νόσους έμελέτησεν ιδίως ό Γερμανός όφθαλμολόγος Colm. Βλάβαι ποικίλαι παρετηρήθησαν ώς συνέπειαι τοΰ αυνανισμού.

Έ ρ ε θ ι σ μ ο ί, ξ η ρ ο ι κ α τ ά ρ ρ ο η. καί φλογώσεις του επιπεφυκότος, φωτοφοβίαι όναφερονται ως αποτελέσματα τοΰ αυνανισμού.

Ό ξηρός κατάρρους τοΰ έπιπεφυκότος, ο όποιος συνίσταται είς κάψιμο καί πίεσιν είς τά μάτια μέ έλαφράν έρυθρότητα τοΰ βλενογόνου, άλλα χωρίς εκκρισιν, παρατηρεΐται Ιδίως είς νεάνιδας και δεν υποχωρεί εάν δεν έκλειψη τό πάθος.

Αί διαταραχαι τής ευαισθησίας, προ παντός ή υπερευαισθησία προς τό φως, ή φωτοφοβία, ο βλεφαροσπασμός, συχνά συνοδευόμενα μέ διεύρυνσιν και ακινησίαν τής κόρης, εις μάτια αντικειμενικώς τελείως ακέραια και είς ατομα, ών ή ήλικία μπορεΐ νά δώση ύπονοίας περί αύνανισμοϋ, εΐνε πάντοτε ύποπτα.

ΑΚΟΥΣΤΙΚΟΝ ΣΥΣΤΗΜΑ. Παρατηρούνται υπεραισθησία ακουστική, συριγμοί ώτων, πόνοι χωρίς άνατομικήν βάσιν.

ΠΕΠΤΙΚΟΝ ΣΥΣΤΗΜΑ. Αί διαταραχαι τής πέψεως επί αύνανισμοϋ δεν εΐνε σπάνιαι.

Έν αρχή παρατηρεΐται μία υπερβολική όρεξις, ένα είδος βουλιμίας. Οι νεαροί αύνανισταί κατατρΰχονται συνήθως από μίαν πείναν σχεδόν άκόρεστον καί προσλαμβάνουν ποσότητα τροφών ύπερβολικήν. Δυστυχώς ή άνάπτυξίς των δεν συμβαδίζει μέ την ΰπερσίτισιν πού κάμνουν. Μετά πάροδον ολίγου χρόνου αναφαίνονται δυσπεπτικαί διαταραχαι, αί, πέψεις εΐνε δυσχερείς καί βραδεϊαι, παρατηρούνται συσπάσεις τοΰ στομάχου, βάρος, χαύνωσις, μετεωρισμός, εμετοί, δυσκοιλιότης εναλλασσόμενη υπό διαρροϊας.

Εις τό γυναικειον φύλον παρατηρούνται ιδίως έντονοι σπασμοί τού στομάχου καί κολικοί.

ΆΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΟΝ ΣΥΣΤΗΜΑ. Ό αυνανισμός επιφέρει συχνά αποτελέσματα ολέθρια επί των οργάνων τής φωνής καί τής αναπνοής. Επηρεάζεται ή άνάπτυξις τοΰ φωνητικού οργάνου και ή εντασις καί ποικιλία των ήχων. Εις μερικούς αύνανιστάς παρατηρεΐται άλλοίωσις τοΰ λόγου, διαδοχή ήχων άναρθρων, μία ασυμφωνία. Εις άλλους αδυναμία τής φωνής, βράχνιασμα, ξηρός βήξ. Ένίοτε άναφαίρεται τελεία απώλεια τής φωνής, (αφωνία).

Εις τά ατομα τά οποία παραδίδονται είς αυνα­νισμόν συχνά παρατηρεΐται μία ατελής άνάπτυξις τον θώρακος- ή παραμικρά άσκησις καθιστά τήν αναπνοήν δΰσκολον καί ταχεΐαν, καί κίνησις κάπως βιαία προκαλεΐ λαχάνιασμα.

ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΚΟΝ ΣΥΣΤΗΜΑ

Ό αυνανισμός έπιδρά ολεθρίως επί τοΰ κυκλοφορικού συστήματος. Παρατηρούνται παλιοί, στενοκαρδία, ταχυκαρδία, πόνοι πρσκάρδιοι μέ αίσθημα πιέσεως, άγχος καρδιακόν.”

Το βιβλίο όπως είπαμε απευθυνόταν τόσο σε γονείς όσο και σε δασκάλους και νέους. Απόψεις και πεποιθήσεις μιας άλλης εποχής...