5 μύθοι για την εξυπνάδα των παιδιών

Στο σημερινό ανταγωνιστικό μας κόσμο, όλοι  οι γονείς θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας τα απαραίτητα «όπλα» για να αντιμετωπίσουν τη ζωή. Και σαφώς η εφυιά είναι ένα από αυτά τα δυνατά όπλο. Μπορούμε άραγε εμείς οι γονείς να βοηθήσουμε τα παιδιά να αυξήσουν την ευφυία τους;
5 επιστημονικές μελέτες απαντούν.

1. Τα έξυπνα παιδιά έχουν έξυπνους γονείς  
Πολλοί γονείς πιστεύουν ( ή θέλουν να πιστεύουν) ότι η νοημοσύνη είναι ως επί το πλείστον κληρονομική. Οι επιστήμονες μας λένε ότι ναι μεν η εφυία βρίσκεται και στα γονίδια αλλά σημαντικό ρόλο για την επιτυχία παίζουν το περιβάλλον, η φροντίδα, αλλά και η σκληρή δουλειά του παιδιού. Σύμφωνα με τον Richard Nesbitt, καθηγητή ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν και συγγραφέα του βιβλίουIntelligence and How to Get It , η ανθρώπινη νοημοσύνη είναι απείρως «ευέλικτη». Και η  κληρονομικότητα είναι βοηθητική γιατί κυρίως «προδιαθέτει» ένα παιδί να είναι πιο ευαίσθητο στις επιδράσεις του περιβάλλοντος. Μερικά παιδιά αποκτούν κάποιες  δεξιότητες γρηγορότερα από άλλα. Για παράδειγμα, μερικά παιδιά μαθαίνουν να διαβάζουν με ελάχιστη βοήθεια, ενώ άλλα απαιτούν περισσότερη προσπάθεια από τους γονείς και το δάσκαλό τους. Συνεπώς  αυτό που πρέπει να ξέρουν οι γονείς είναι ότι η εκπαίδευση του κάθε παιδιού θα πρέπει να είναι προσαρμοσμένη στις ατομικές του ανάγκες.

2. Τα παιδιά που μαθαίνουν να διαβάζουν νωρίς είναι εξυπνότερα 
Πολλοί γονείς πιστεύουν ότι αν το παιδί τους μάθει να διαβάζει νωρίς θα αποκτήσει γρήγορα και άλλες δεξιότητες. Στην πραγματικότητα αυτό δεν ισχύει. Η εκμάθηση της ανάγνωσης πρέπει να γίνεται σε ένα στάδιο ανάπτυξης όπου το παιδί θα κατανοεί αυτό που διαβάζει. Μελέτες έχουν δείξει ότι τα παιδιά που μαθαίνουν από τους γονείς τους να διαβάζουν νωρίς παρουσιάζουν με την πάροδο του χρόνου περισσότερες μαθησιακές δυσκολίες σε σύγκριση με τα παιδιά που έμαθαν αργότερα ανάγνωση.

3. Αν επαινείς τα παιδιά για κάτι έξυπνο που είπαν ή έκαναν θα συνεχίσουν να είναι έξυπνα
Εννοείται ότι ο έπαινος έχει πολλές θετικές επιπτώσεις στην οικοδόμηση μιας ισχυρής σχέσης γονέα-παιδιού. Ωστόσο, οι ειδικοί μας λένε ότι ο υπερβολικός και σε λάθος κατεύθυνση έπαινος, μπορεί να φέρει αντίθετα αποτελέσματα. Αυτό μας διαβεβαιώνει η Carol Dweck , καθηγήτρια ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του Stanford, η οποία ερευνά εδώ και 40 χρόνια το πώς «επιτυγχάνουν» οι άνθρωποι και ποιοι παράγοντες συμβάλουν στην επιτυχία αυτή. Στην τελευταία της έρευναParent Praise η Carol Dweck και οι συνεργάτες της δούλεψαν με παιδιά 14-38 μηνών, με σκοπό να μελετήσουν το πως αυτά επηρεάζονται από τους επαίνους των γονιών τους. Συγκεκριμένα μελέτησαν το πόσο διαφορετικά μπορεί να επηρεάσει τα παιδιά ο έπαινος που εστιάζει στην προσπάθεια («πρέπει να προσπάθησες πολύ για να τα καταφέρεις», «συγκεντρώθηκες τόση ώρα για να έχεις αυτό το αποτέλεσμα») σε σύγκριση με εκείνον τον έπαινο που εστιάζει στις ικανότητες ή  χαρακτηριστικά («είσαι πραγματικά πολύ έξυπνος, ικανός »). 'Όταν τα παιδιά που συμμετείχαν στην έρευνα συμπλήρωσαν τα 7 τους χρόνια, οι ερευνητές προσπάθησαν να διαπιστώσουν σε ποιο βαθμό ήταν πρόθυμα να πάρουν ρίσκα και πώς αξιοποιούσαν την εξυπνάδα τους, στην προσπάθεια τους να επιτύχουν διάφορους στόχους. Τα αποτελέσματα έδειξαν πως παιδιά που οι γονείς τους τα επαινούσαν για την προσπάθεια που κατέβαλαν και όχι για την εξυπνάδα τους, τα κατάφερναν ασύγκριτα καλύτερα από τα άλλα. «Το να επαινεί κάποιος τα παιδιά για την εξυπνάδα τους τα κάνει να φοβούνται τις δυσκολίες, διότι ταυτίζουν την αποτυχία με την ανικανότητα και την ανοησία», παρατηρεί η καθηγήτρια Carol Dweck και συμπληρώνει «είναι σαν να τους λέμε, πως ο κανόνας του παιχνιδιού είναι να φαίνονται έξυπνα, οπότε δεν πρέπει να ρισκάρουν να κάνουν λάθη». Τα παιδιά αυτά όταν αποτυγχάνουν σε κάτι, θεωρούν ότι απέτυχαν λόγω ανικανότητας (κάτι που θεωρούν πως δεν αλλάζει) και έτσι προσπαθούν όλο και λιγότερο στο μέλλον. Τέλος, τα παιδιά που ακούνε συνέχεια πόσο έξυπνα είναι, φαίνεται να αγωνιούν πολύ για τις επιδόσεις τους, χάνοντας την ουσία, που είναι η ίδια η μάθηση. Από την άλλη τα παιδιά που επαινούνται για την προσπάθεια που καταβάλουν, φαίνεται να πιστεύουν πως η εξυπνάδα, όπως και άλλες ικανότητες, μπορούν να βελτιωθούν και έτσι έχουν την τάση να προσπαθούν περισσότερο για τους στόχους τους και να παίρνουν περισσότερα ρίσκα.

4. Ο Μότσαρτ  κάνει τα παιδιά πιο έξυπνα 
Μία παλαιότερη επιστημονική έρευνα, που είχε δημοσιευθεί στο περιοδικό Nature, ήταν η πρώτη που είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι, μετά από την ακρόαση μουσικών συνθέσεων του Μότσαρτ, οι συμμετέχοντες στο πείραμα τα πήγαιναν καλύτερα σε κάποια νοητικά τεστ. Κι όμως μια νέα αμερικανική μελέτη καταρρίπτει την ευρέως διαδεδομένη αντίληψη ότι η μουσική παιδεία μεταξύ άλλων προάγει ευφυΐα. Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ σε άρθρο τους που δημοσιεύεται στο επιστημονικό έντυπο PLoS One, εξηγούν ότι, η μουσική εκπαίδευση ενισχύει τη δημιουργικότητα του παιδιού, την πνευματική καλλιέργειά του και την αυτοπεποίθησή του, αλλά όχι τη νοημοσύνη του. Οι επιστήμονες, με επικεφαλής την καθηγήτρια Ψυχολογίας Ελίζαμπεθ Σπέλκε και τον Σάμουελ Μερ, διεξήγαγαν πειράματα σε ομάδα παιδιών, ηλικίας τεσσάρων ετών και τις οικογένειές τους, τα οποία χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, μία που έκανε μαθήματα μουσικής και μία που έκανε μαθήματα εικαστικών τεχνών. Μετά από μια χρονική περίοδο, οι ερευνητές έκαναν τέσσερα τεστ για να ελέγξουν αν στο μεταξύ είχε βελτιωθεί το επίπεδο νοημοσύνης των παιδιών. Το συμπέρασμά τους ήταν ότι η μουσική δεν παρέχει νοητικά-γνωστικά οφέλη, καθώς στην ουσία και οι δύο ομάδες εμφάνισαν παρόμοιες επιδόσεις στα τεστ. 

5. Τα «εκπαιδευτικά» βίντεο κάνουν τα παιδιά πιο έξυπνα
Το «εκπαιδευτικό» βίντεο ή οι εκπαιδευτικές σειρές, για μωρά και τα μικρά παιδιά είναι απλώς εμπορικά προϊόντα. Στην πραγματικότητα, αυτά τα βίντεο και οι σειρές σύμφωνα με τον Δόκτορα Vic Strasburger, καθηγητή Παιδιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Νέου Μεξικού και εκπρόσωπο της Αμερικανικής Ακαδημίας Παιδιατρικής είναι ίσως και επιβλαβή. « Τα μωρά χρειάζονται την πρόσωπο με πρόσωπο επαφή καθώς και την αλληλεπίδραση για να μάθουν. Σύμφωνα με τιςέρευνες που έγιναν σε μωρά από  8-16 μηνών, όσα περισσότερα βίντεο παρακολουθούσαν  τόσο λιγότερες λέξεις ήξεραν.  

 Από την παιδοψυχολόγο Chacha Tumbokon, www.raisesmartkid.com

10 λόγοι που τα παιδιά χρειάζονται τους καλούς τρόπους!

Δυστυχώς μερικοί νομίζουν ότι η καλή αγωγή είναι μόνο τυπικότητες και καθόλου ουσία, αλλά ισχύει ακριβώς το αντίθετο: το να είναι κανείς ευγενικός σημαίνει ότι τρέφει σεβασμό για τους άλλους ανθρώπους. Γιατί τελικά το να συμπεριφερόμαστε καλά σημαίνει ότι μαθαίνουμε να φερόμαστε στους ανθρώπους όπως θα θέλαμε να μας φέρονται!


1. Οι καλοί τρόποι δεν είναι καθωσπρεπισμός είναι ο τρόπος που σκεφτόμαστε
Οι καλοί τρόποι αφορούν το να λαμβάνουμε υπόψη μας τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων και να γίνουμε εκείνοι που οι άλλοι θα σέβονται. Ανάμεσα στον καθωσπρεπισμό και την τυπολατρία, υπάρχει ένας «χώρος» που μπορούμε να κινηθούμε και να διδάξουμε τα παιδιά μας. Αυτός ο «χώρος» ονομάζεται σεβασμός. 

2. Οι καλοί τρόποι είναι πολύ σημαντικοί, ακριβώς γιατί οι περισσότεροι τους θεωρούν ασήμαντους
Το να στέκεσαι σε μια απόσταση από τον συνομιλητή σου ώστε να μη νιώθει απειλή, το να λες ευχαριστώ όταν σε εξυπηρετούν, το να μην κουνάς ενοχλητικά τα χέρια σου μπροστά στο πρόσωπο του άλλου, το να κοιτάζεις τον άλλον στα ,μάτια όταν σου μιλάει αποτελούν αυτές τις μικρές λεπτομέρειες που διαχωρίζουν τον συναισθηματικό από τον συναισθηματικά αδιάφορο!  

3. Η πρώτη εντύπωση μετράει από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα Σε όλη μας τη ζωή συναντάμε εκατοντάδες-χιλιάδες ανθρώπους και οι περισσότεροι από αυτές τις συναντήσεις είναι σύντομες και επιφανειακές. Πάντα όμως θυμόμαστε ένα γνήσιο χαμόγελο, ένα καθαρό πρόσωπο, έναν συνομιλητή ευγενικό και όχι επικριτικό που ακούει ειλικρινά τον άλλον.

4. Κάποια μέρα, κάπου ίσως χρειαστείτε τη βοήθεια κάποιου 
Για παράδειγμα να συνδιαλλαγείτε με μια τράπεζα ή μια δημόσια υπηρεσία…Αυτό δε σημαίνει φυσικά ότι χρησιμοποιούμε τους καλούς μας τρόπους για να κερδίσουμε κάτι! Απλώς η ευγένεια είναι μια ανταποδοτική πράξη. Αν δώσετε ευγένεια, ευγένεια θα πάρετε!  

5. Υπάρχουν πολλοί ενήλικες, που έχουν κάνει θαυμάσια πράγματα για τα παιδιά μας  Παππούδες γιαγιάδες, θείες, θείοι, φίλοι,  δάσκαλοι έχουν δώσει πολλά από τον εαυτό τους για να βελτιώσουν τα παιδιά τη ζωή τους. Το να ξεχνάμε μπροστά τους τους καλούς μας τρόπους δείχνει τουλάχιστον ασέβεια προς αυτούς που μας αφγάπησαν.  μας Μη δείχνετε ασέβεια ασέβεια παραλείποντας να χρησιμοποιήσει τις καλές τρόπους.  

6. Οι καλοί τρόποι είναι ακόμη πιο απαραίτητοι σε μια κοινωνία όπου πρωταγωνιστούν τα social media
Κάθε μέρα συναναστρεφόμαστε ανθρώπους μέσω facebook, twitter, στέλνουμε mail γενικά «μιλάμε» με ανθρώπους που δεν έχουμε ακούσει ποτέ τη φωνή τους ή δεν έχουμε καν δει το πρόσωπο τους. Αυτό σήμερα. Σε μερικά χρόνια τα παιδιά μας θα συναναστρέφονται πολλούς περισσότερους ανθρώπους με αυτόν τον τρόπο. Ας θυμούνται λοιπόν από εμάς την ευγένεια μας.

7. Οι καλοί τρόποι είναι κάτι που οι άνθρωποι θα θυμούνται για σας, ακόμη κι αν δεν σας... θυμούνται
Ακόμη κι αν κάνετε κάτι σε κάποιον και το ξεχάσει  δε θα ξεχάσει ποτέ ότι υπήρξατε ευγενής

8. Οι καλοί τρόποι είναι πάντα ένα κλειδί που ανοίγει τις σωστές πόρτες Ο ευγενικός άνθρωπος κυριαρχεί στην παρέα και τους κερδίζει όλους με τους τρόπους του και τη συμπεριφορά του. Ο άνθρωπος που αντιμετωπίζει με ηρεμία και χωρίς θυμό τους κακούς τρόπους των άλλων, τους  βοηθά να δουν τα λάθη τους.

9. Οι καλοί τρόποι μάς βοηθούν να αποδεχτούμε ότι δεν είμαστε εμείς οι κυρίαρχοι του κόσμου Και ότι οι κανόνες αποτελούν κομμάτι της ζωής.

10. Οι καλοί τρόποι αντικατοπτρίζουν τους τρόπους της οικογένειας σου 
Δηλαδή την ανατροφή που δίνουμε στα παιδιά μας. Γι’ αυτό παιδιά μη με κάνετε να δείχνω κακιά  ω

Μια νέα μέθοδος πειθαρχίας χωρίς φωνές!

Μπορεί να βελτιωθεί η συμπεριφορά ενός παιδιού δίχως φωνές και γκρίνιες; Η ψυχολόγος και οικογενειακή σύμβουλος Noël Janis-Norton, στο βιβλίο της «Calmer, Easier, Happier Parenting, The Revolutionary Programme That Transforms Family Life» μας αποκαλύπτει 7 απλούς τρόπους πειθαρχίας που υπόσχονται να φέρουν την πολυπόθητη γαλήνη στο σπίτι μας.

1. Αποφύγετε τους γενικευμένους και υπερβολικούς επαίνους 
Όλοι ξέρουμε ότι πρέπει να επαινούμε τα παιδιά μας, αλλά οι γενικές και οι υπερβολικές εκφράσεις τους κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό. Αντί λοιπόν να λέτε «υπέροχα», «άψογα», «θαυμάσια», επιλέξτε τον συγκεκριμένο και συγκρατημένο έπαινο, όπως «βλέπω ότι διάβασες προσεκτικά τα μαθήματά σου, προσέχοντας την ορθογραφία σου και κάνοντας την αντιγραφή σου. Βλέπω επίσης ότι δεν άφησες κενά. Αυτό είναι πολύ καλό». Το κλειδί, κατά την Janis-Norton είναι να παρατηρείτε, να περιγράφετε με ακρίβεια και να μην χρησιμοποιείτε υπερθετικούς βαθμούς.

2. Προτιμήστε να επαινείτε το παιδί όταν συμπεριφέρεται καλά 
 Για να αντιμετωπίσετε μια ενοχλητική συμπεριφορά του παιδιού (π.χ. ότι μιλάει απότομα, τρώει τα νύχια του, σας διακόπτει όταν μιλάτε στο τηλέφωνο, ζητάει διαρκώς κάτι, δεν διαβάζει) προτιμήστε να δώσετε έμφαση στις περιπτώσεις που δεν το κάνει αυτό. Μπορείτε μάλιστα να χρησιμοποιείτε τον συγκεκριμένο έπαινο για να του τις επισημαίνετε μια θετική του συμπεριφορά. Για παράδειγμα μπορείτε να του πείτε «χαίρομαι που δε με διέκοψες και έκανες μόνο σου τα μαθήματα. Μπράβο σου».

3. Αφιερώστε σε κάθε παιδί «το δικό του» χρόνο 
Κάθε ένας από τους γονείς πρέπει να αφιερώνει σε κάθε ένα από τα παιδιά λίγο αποκλειστικό χρόνο, που θα περνάνε κάνοντας οι δυο τους κάποιες δραστηριότητες. Ο χρόνος αυτός πρέπει να είναι καθημερινός και να διαρκεί τουλάχιστον 10 λεπτά σε κάτι που αρέσει και στους δύο.

4. Ακούστε το παιδί 
Για να λύσετε κάποιο πρόβλημα, πρέπει πρώτα να ακούσετε τι έχει να πει το παιδί, και αναλόγως να προσαρμόζετε την απάντησή σας. Με τον τρόπο αυτό τα παιδιά ξεπερνούν πιο εύκολα και πιο γρήγορα τον θυμό ή τα αρνητικά συναισθήματά τους, ενώ έχουν και την ευκαιρία να επεξεργαστούν τα συναισθήματά τους, να τα νιώσουν πλήρως και μετά να τα ξεπεράσουν και να ηρεμήσουν. Μπορείτε να βρείτε μια γλώσσα επικοινωνίας, μέσα από την οποία θα συνεννοείστε και θα του δίνετε μαθήματα ζωής.  Για να ακούσετε το παιδί, βάλτε στην άκρη τα δικά σας συναισθήματα, σταματήστε ό,τι κι αν κάνετε, συγκεντρωθείτε σε ό,τι σας λέει κοιτάζοντάς το στα μάτια και αναλογισθείτε πως μπορεί να νιώθει το παιδί.

5. Προετοιμαστείτε για τις αρνητικές συμπεριφορές 
Αυτή είναι μια πανίσχυρη τεχνική για να εξασφαλίσετε ότι το παιδί θα ακολουθεί τους κανόνες του σπιτιού. Πρέπει να την εφαρμόσετε πριν συμβεί η αρνητική συμπεριφορά και οπωσδήποτε όχι εν ώρα αψιμαχίας ή όταν βιάζεστε.
Πως θα την εφαρμόσετε  
Διαλέξτε μια ουδέτερη στιγμή που θα έχετε άφθονο χρόνο στη διάθεσή σας. Καθίστε κάτω με το παιδί και θέστε του μερικά βασικά ερωτήματα (για κάθε ερώτημα και απάντηση, να αφιερώνετε έως 60 δευτερόλεπτα). Κάθε ερώτηση πρέπει να είναι λεπτομερής και να μην απαντιέται με «ναι» ή «όχι», αλλά να έχει συγκεκριμένη απάντηση. Επιπλέον, επειδή το παιδί ξέρει τις απαντήσεις, εσείς δεν πρέπει να του τις πείτε, αλλά να περιμένετε να τις πει μόνο του. Για παράδειγμα πείτε του: «Όταν γυρνάμε από το κολυμβητήριο, τι είναι το πρώτο που πρέπει να κάνουμε; Που θα βάλουμε την τσάντα; Που θα βάλουμε τα παπούτσια; Τι θα κάνουμε τα λερωμένα ρούχα;». Όσο πιο λεπτομερής είναι κάθε απάντηση του παιδιού, τόσο περισσότερο εντυπώνεται στη μνήμη του.

6. Απομακρύνετε ό,τι αποσπά την προσοχή του από αυτό που πρέπει να κάνει
Αν για παράδειγμα τα παιδιά σας καθυστερούν το πρωί να ετοιμαστούν για το σχολείο, βάλτε τα ρούχα τους σε ξεχωριστά δωμάτια ώστε να μην συναντηθούν πριν ντυθούν.

7. Μην ζητάτε ποτέ δεύτερη φορά το ίδιο πράγμα
Για να κάνει το παιδί ό,τι ζητάτε , χωρίς να χρειαστεί να επαναλαμβάνεστε εφαρμόστε την απλή μέθοδο που ακολουθεί:
1. Πηγαίνετε στο δωμάτιο όπου βρίσκεται το παιδί, σταθείτε δίπλα του και κοιτάξτε το.
2. Περιμένετε να γυρίσει να σας κοιτάξει και αυτό – αλλά να κοιτάει μόνο εσάς και πουθενά αλλού. 3. Πείτε στο παιδί τι θέλετε να κάνει – αργά, με απλά λόγια, με σαφήνεια και μόνο μία φορά.
4. Ζητήστε από το παιδί να επαναλάβει ό,τι του είπατε, λέγοντας «Πες μου σε παρακαλώ τι πρέπει να κάνεις» (μόλις το παιδί αρχίσει να το λέει, έχει αρχίσει να γίνεται δική του απόφαση και ευθύνη).
5. Περιμένετε στη θέση σας να κάνει το παιδί ό,τι του ζητήσατε – και κάθε τι σωστό που κάνει, να το επαινείτε συγκεκριμένα και συγκρατημένα.

7 πράγματα που δεν ξέρατε για τα μοναχοπαίδια!

Επτά αλήθειες για τα μοναχοπαίδια που τις επιβεβαιώνουν οι επιστήμονες!
1. Είναι πιο ευτυχισμένα  
Πολλά παιδιά αγαπούν τα αδέλφια τους, αλλά όχι όλα! Στην πραγματικότητα, όπως μας λέει έρευνα που πραγματοποίησαν επιστήμονες του Ινστιτούτου Κοινωνικών και Οικονομικών Ερευνών, η αντιπαλότητα μεταξύ των αδελφών κάνει δυστυχισμένα τα παιδιά ! Σύμφωνα με τη μελέτη, περισσότερα από τα μισά παιδιά με αδέλφια ανέφεραν ότι κάποια στιγμή στη ζωή τους έπεσαν θύματα εκφοβισμού ... από τον αδελφό ή και την αδελφή τους! Επίσης τα μοναχοπαίδια έχουν κατά κανόνα ζήσει πιο ήσυχη ζωή!

2. «Παλεύουν» περισσότερο στο νηπιαγωγείο  
Έτσι κι αλλιώς τα μοναχοπαίδια παλεύουν περισσότερο στη ζωή τους, ωστόσο σύμφωνα με έρευνα του Ohio State University, μας πληροφορεί ότι τα παιδιά χωρίς αδέλφια, δυσκολεύονται περισσότερο στο να δημιουργήσουν φιλίες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στο τέλος δεν δημιουργούν.    
3. Έχουν περισσότερες πιθανότητες να πάρουν διαζύγιο 
Τα παιδιά χωρίς αδέλφια, έχουν περισσότερο χρόνο να «μελετήσουν» τη σχέση μεταξύ των γονιών τους. Σύμφωνα μάλιστα με έρευνα του Ohio State University, όσα περισσότερα αδέλφια έχει ένα παιδί, τόσο λιγότερες πιθανότητες να πάρει στη ζωή του διαζύγιο. Στην πραγματικότητα, κάθε επιπλέον αδελφός ή αδελφή μειώνει την πιθανότητα διαζυγίου κατά 2%.

4. Τα μοναχοπαίδια παίρνουν υψηλότερους βαθμούς
Σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση American Sociological Review, τα αδέλφια βλάπτουν το επαγγελματικό μέλλον των αδελφών τους. Σύμφωνα με τους ερευνητές, όσο περισσότερα παιδιά υπάρχουν σε μια οικογένεια, τόσο λιγότερες οι πιθανότητες να σπουδάσουν τα παιδιά, μια που οι γονείς αποταμιεύουν λιγότερα για τις σπουδές των παιδιών τους.  

5. Τα μοναχοπαίδια δεν είναι καθόλου μοναχικά  
Σύμφωνα με τους ερευνητές, αν και δυσκολεύονται στο να αποκτήσουν φίλους, τα μοναχοπαίδια εντέλει αποκτούν πιστούς και πολλούς φίλους κατά την ενήλικη ζωή τους.

6. Έχουν περισσότερες πιθανότητες να «περάσουν» κατάθλιψη κατά την εφηβεία 
Όπως μας πληροφορούν οι μελέτες  τα αδέλφια μπορούν να προστατεύσουν τους εφήβους από τα αισθήματα μοναξιάς, ενοχής και φόβου.

7. Έχουν συνήθως καλύτερη συμπεριφορά από τους συνομηλίκους τους 
Σύμφωνα με την κοινωνική ψυχολόγος Susan Newman, που έχει ειδικευτεί σε μελέτες σχετικές με τη συμπεριφορά των παιδιών τα μοναχοπαίδια έχουν καλύτερους τρόπους και συμπεριφέρονται καλύτερα από τους συνομηλίκους τους εξαιτίας της έντονης ανάγκης τους να «ανήκουν» κάπου.

Από την Jeanne Sager και το blog The Stir

10 πράγματα που δεν ξέρατε για τα πρωτότοκα παιδιά!

10 «επιστημονικές» αλήθειες που δε γνωρίζαμε για τα πρωτότοκα παιδιά!
1. Τα πρωτότοκα παιδιά έχουν περισσότερες πιθανότητες να ακολουθήσουν ανώτατες σπουδές Σύμφωνα με τους έρευνα του τμήματος Κοινωνικών και Οικονομικών Ερευνών του Πανεπιστημίου του Essex, που πραγματοποιήθηκε σε δείγμα 3.553 ατόμων από 1.503 ομάδες αδελφών διαπιστώθηκε ότι τα μεγαλύτερα παιδιά, έχουν 16 % μεγαλύτερη πιθανότητα να ακολουθήσουν πανεπιστημιακές σπουδές σε σύγκριση με τα μικρότερα αδέρφια τους.

2. Τα πρωτότοκα παιδιά είναι γεννημένα για να «μαθαίνουν» 
Σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύθηκε στην επιστημονική επιθεώρηση Journal of Research in Personality του Πανεπιστημίου της Γάνδης του Βελγίου, τα πρωτότοκα παιδιά, έχουν μια τάση στο να μάθουν, ενώ τα δευτερότοκα στο να «κερδίσουν

3. Τα πρωτότοκα παιδιά έχουν αυξημένο κίνδυνο να εμφανίσουν διαβήτη 
Μελέτη από τη Νέα Ζηλανδία που δημοσιεύεται στην επιστημονική επιθεώρηση Journal of Clinical Endocrinology & Metabolism υποστηρίζει ότι τα πρωτότοκα παιδιά,  έχουν μεγαλύτερη δυσκολία στην απορρόφηση σακχάρων, αλλά και υψηλότερη ημερήσια πίεση του αίματος από τα δευτερότοκα.

4.Τα πρωτότοκα παιδιά είναι πιο ψηλά και πιο αδύνατα 
Σύμφωνα με την παραπάνω επίσης μελέτη της Journal of Clinical Endocrinology & Metabolism, τα πρώτα παιδιά τείνουν να είναι πιο ψηλά και πιο λεπτά από ό, τι τα μικρότερα αδέλφια τους

5. Τα πρωτότοκα παιδιά παίρνουν περισσότερη προσοχή από τους γονείς τους 
Σύμφωνα με ερευνητές του Cornell University το μεγαλύτεροπαιδί παίρνει 20 έως 30 λεπτά  περισσότερο ποιοτικό χρόνο καθημερινά από την οικογένειά του, από τα υπόλοιπα παιδιά μιας οικογένειας.

6. Τα πρωτότοκα παιδιά είναι πιο δημιουργικά ... μερικές φορές 
Η συγκεκριμένη μελέτη παραμένει υπό συζήτηση μια που σύμφωνα με επιστήμονες του Washington University στο St. Louis,τα πρωτότοκα παιδιά είναι πιο δημιουργικά αν αποκτήσουν αργότερα αδερφό διαφορετικού φύλου. 

7. Τα πρωτότοκα παιδιά είναι εξυπνότερα 
Σύμφωνα με το επιστημονικό περιοδικό Science τα πρωτότοκα παιδιά έχουν καλύτερες επιδόσεις στα τεστ νοημοσύνης.

8. Τα πρωτότοκα παιδιά είναι πιο αυταρχικά, ιδιαίτερα τα κορίτσια! 
Σύμφωνα με μελέτη του Southern California Child Study Center η αυταρχικότητα είναι πιο συχνή στα πρωτότοκα, και κυρίως στα πρωτότοκα κορίτσια

9. Τα πρωτότοκα παιδιά είναι πιο επιρρεπή στο άσθμα και τις αλλεργίες  
Σύμφωνα με έρευνα που παρουσιάστηκε στο Διεθνές ΣυνέδριοThe American Thoracic Society, τα γονίδια που ευθύνονται για άσθμα και αλλεργίες επιδρούν διαφορετικά στα πρωτότοκα παιδιά!

10. Τα πρωτότοκα παιδιά είναι λιγότερο επιρρεπή στο σύνδρομο μετατραυματικού στρες
Έρευνα από το Πανεπιστημίου του Sheffield, μας λέει ότι τα πρωτότοκα παιδιά ξεπερνούν πιο γρήγορα τις συναισθηματικές διαταραχές που αναπτύσσονται εξαιτίας ενός τρομακτικού γεγονότος. Και αυτό πιθανώς να συμβαίνει επειδή τα μικρότερα αδέλφια είναι πιο πιθανό να πάρουν ρίσκα και να βάζουν τον εαυτό τους σε τραυματικές καταστάσεις!

7 εύκολοι τρόποι για να μάθει το παιδί να βρίσκει τα παιχνίδια του!

Δοκιμάστε αυτές τις απλές στρατηγικές για να μάθει το ανοργάνωτο παιδάκι σας τρόπους για να βρίσκει τα πράγματά του.

Ο μικρός Αλέξης κλαίει γοερά γιατί δεν μπορεί να βρει το αγαπημένο του δεινοσαυράκι. Νομίζει ότι το έχει αφήσει στο σούπερ-μάρκετ και παρακαλεί το μπαμπά του να πάνε εκεί και να το ψάξουν. Και ενώ ψάχνουν ανάμεσα από τα καροτσάκια, η μαμά του ψάχνει στο σπίτι. Και τελικά το βρίσκει...να «κοιμάται ήσυχο» δίπλα στο μαξιλάρι του γιου της. «Ο Αλέξης σκορπάει μονίμως τα πράγματά του και μετά περιμένει από εμάς να παρατήσουμε ό,τι κι αν κάνουμε για να ψάξουμε να τα βρούμε», παραπονιέται η μαμά του.

Σε αυτή την ηλικία (3 με 5 ετών) είναι φυσικό το παιδί σας να χάνει τα πράγματά του. Παρότι σε αυτή τη φάση αναπτύσσονται η μνήμη και η ικανότητα συγκέντρωσης, εύκολα η προσοχή του στρέφεται σε κάτι άλλο. Αυτό δεν σημαίνει ότι θαείναι ανοργάνωτο και ξεχασιάρικο σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Είναι, όμως, μια καλή στιγμή για να το βοηθήσετε να μάθει να βρίσκει τα πράγματά του.

Το γιατί τα παιδιά χάνουν τα πράγματά τους εξηγείται πολύ εύκολα. Στην ηλικία των τεσσάρων και των πέντε ετών συμβαίνουν πολλά στη ζωή τους. Πηγαίνουν στον παιδικό σταθμό ή στο νηπιαγωγείο, παρακολουθούν εξωσχολικά μαθήματα και παίζουν. Καλούνται, λοιπόν, να κουβαλάνε μαζί τους ένα σωρό αντικείμενα: τις ζωγραφιές τους, τα μολύβια τους, το κολατσιό τους, τα τετράδιά τους και επιπλέον τις κούκλες και τις κάρτες από το αγαπημένο τους επιτραπέζιο που επιμένουν να περιφέρουν πάντα μαζί τους. Οι προτεραιότητες του παιδιού είναι εντελώς διαφορετικές από τις δικές μας. Η Αννούλα, 5 ετών, αδιαφορεί πλήρως για το πού αφήνει τις κάλτσες και τα τσιμπιδάκια της. «Όταν τη ρωτάω πού είναι ανασηκώνει τους ώμους και μου λέει ότι δεν ξέρει», παραπονιέται η μητέρα της. «Όμως, η κουβερτούλα της που είναι πολύ σημαντική γι' αυτήν, είναι πάντα δίπλα της και δεν την έχει χάσει ξεχάσει κάπου ποτέ».

Οι έξυπνες κινήσεις

Όπως πολλές ανώριμες συμπεριφορές, η τάση του παιδιού σας να σκορπάει τα πράγματά του θα περιοριστεί όταν βελτιωθούν οι γνωστικές του ικανότητες. Στο μεταξύ, ας δούμε πώς μπορούν να μειωθούν οι...απώλειες.

.     Δημιουργήστε μια θέση για το κάθε τι. Ορίστε μια θέση για το μπουφάν, το σάκο, τα παιχνίδια και τα υπόλοιπα πράγματά του. Φτιάξτε ένα ειδικό ράφι για τα πιο αγαπημένα του πράγματα, όπως τη μικρή φωτογραφική του μηχανή ή τις ολοκληρωμένες κατασκευές Lego ή την συλλογή με τις κάρτες του. Έτσι, θα ξέρει πάντα πού βρίσκονται.

∙      Δώστε του αρμοδιότητες σταδιακά. Ζητήστε του να σας βοηθήσει να φτιάξετε ετικέτες για τα καλάθια και τα κουτιά αποθήκευσης. Ζητήστε του να τακτοποιεί εκεί τα παιχνίδια του όταν σταματάει να παίζει. Εάν πετάει το παλτό στο πάτωμα, να του θυμίζετε ευγενικά να το κρεμάσει. Αυξήστε σιγά-σιγά τον αριθμό των αντικειμένων για τα οποία είναι το ίδιο υπεύθυνο. Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία δεν μπορούν να μάθουν αμέσως τη θέση όλων των πραγμάτων, όποτε δείξτε κάποια υπομονή.

∙      Κεντρίστε τη μνήμη του. Πριν το μικρό φύγει για το σχολείο ρωτήστε το: «Ποια τρία πράγματα πρέπει να θυμηθείς να φέρνεις πίσω όταν γυρίσεις;». Δέστε ένα κομματάκι κόκκινη κλωστή στη ζώνη του, για να το θυμάται.

∙      Αφήστε στο σπίτι ό,τι έχει αξία για εκείνο.  Μην του επιτρέπετε να παίρνει μαζί του -εκτός σπιτιού- το αγαπημένο του αντικείμενο. Εξηγήστε του ότι αν το χάσει  ή το ξεχάσει κάπου δεν θα είναι εύκολο να το ξαναβρείτε, κάτι που θα το στενοχωρήσει πολύ.

∙      Σταματήστε να ψάχνετε μαζί του. Εάν το μικρό σας αφήνει πάντα τα πράγματά του δεξιά και αριστερά, αφήστε το να τα ψάχνει μόνο του πριν το βοηθήσετε. Εάν πάντα βρίσκετε εσείς τα πράγματα του, δεν θα έχει κίνητρο να σταματήσει να τα χάνει.

∙      Αφήστε το να νιώσει τις συνέπειες. Αφήστε το να δει τον αρνητικό αντίκτυπο της αμέλειάς του. Εάν χάσει ένα παιχνίδι, μην τρέξετε να του πάρετε καινούργιο και φυσικά κάντε το χωρίς να φανεί σαν τιμωρία αυτή κίνησής σας.

∙      Μην δίνετε υπερβολική σημασία. Την επόμενη φορά που το παιδί σας θα αφήσει το βιβλιαράκι του στο λεωφορείο, πείτε του ότι και οι μεγάλοι ξεχνούν πράγματα. Πείτε του πόσο στενοχωρηθήκατε όταν αφήσατε τον αγαπημένο σας στιλό στο ταμείο του σούπερ-μάρκετ ή όταν χάσατε το κινητό σας. Και την επόμενη φορά που δεν θα μπορείτε να βρείτε τα κλειδιά ή τα γυαλιά σας, ζητήστε του να σας βοηθήσει. Αναζητήστε μαζί τον καλύτερο τρόπο για να βρίσκετε αυτά που χάνετε. Και κυρίως, μην δείχνετε ταραχή. Αυτό που θέλετε είναι να καταλάβει το παιδί σας ότι όταν δεν βρίσκουμε ένα αντικείμενο αυτό δεν σημαίνει ότι το έχουμε χάσει για πάντα.

Με την συνεργασία της κας Βάσως Μακαρώνη (ψυχολόγος - παιδοψυχολόγος)

Τα 5 μυστικά των ευτυχισμένων γονιών (και των ευτυχισμένων παιδιών)!

Πρόκειται για 5 απλά βήματα που μπορεί να ακολουθήσει κάθε γονιός προκειμένου να εξασφαλίσει την δική του ευτυχία αλλά και τη μελλοντική ευτυχία των παιδιών του.  
1. Να είστε πάντα δίπλα στα παιδιά σας 
Τα παιδιά μας χρειάζονται δίπλα πάντα, ακόμη κι όταν μας σπρώχνουν και μας ζητούν να μείνουμε μακριά. Χρειάζονται να είμαστε «εκεί», πάντα ήρεμοι όταν εκείνα είναι αναστατωμένα, ή σιωπηλοί όταν είναι θυμωμένα. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα πως πρέπει να διαθέτετε όλο σας το χρόνο. Απλώς θα πρέπει να νιώθουν πάντα ότι τα αγαπάτε και τα στηρίζετε. Οπότε να τους το θυμίζετε συχνά.

2. Αφήστε τα παιδιά να «εκφραστούν»
Ακόμη κι αν αυτή η έκφραση σημαίνει ότι δείχνουν το θυμό τους! Όταν τα παιδιά δείχνουν το θυμό τους, μαθαίνουν και να τον διαχειρίζονται. Γι’ αυτό μην τα αποτρέπετε από καβγάδες για να έχετε την ησυχία σας, και μην τα βοηθάτε όταν καταπιάνονται με κάτι δύσκολο. Η διαχείριση του θυμού και η προσπάθεια είναι δύο μεγάλα βήματα που οφείλουν να κάνουν προς την ωρίμανση

3. Να είστε συνεπής (τουλάχιστον όσο περισσότερο μπορείτε) 
Και βέβαια η λέξη συνέπεια δεν σημαίνει ακαμψία! Ωστόσο όλοι ξέρουμε πως τα παιδιά έχουν ανάγκη από την καθημερινή ρουτίνα. Μέσα από αυτήν νιώθουν ασφάλεια. Από την άλλη μπορείτε τα Σαββατοκύριακα να δείχνετε μια κάποια ευελιξία. Δεν πειράζει αν θέλουν να κοιμηθούν στους φίλους τους, στους παππούδες τους ή αν θέλουν να χαλαρώσουν στην τηλεόραση. Αρκεί το πρόγραμμα να τηρείτε όλες τις υπόλοιπες ημέρες της εβδομάδας.

4. Να είστε ρεαλιστές
Που σημαίνει ότι δε θα πρέπει να έχετε υπέρμετρες προσδοκίες από ένα παιδί. Μην περιμένετε από ένα δίχρονο να κόψει την πιπίλα επειδή του το είπατε, ούτε από ένα τρίχρονο να δέσει τα κορδόνια του και μάλιστα γρήγορα επειδή βιάζεστε. Τα παιδιά θέλουν τους χρόνους τους και βέβαια μέχρι να μάθουν κάτι ή να το κατανοήσουν χρειάζονται προπόνηση. Και βέβαια μέσα σε όλο αυτό να περιμένετε και τα πισωγυρίσματα. Μπορεί ηεκπαίδευση του γιο-γιο να στεφθεί με επιτυχία αλλά κάποια βράδυ το παιδί να κάνει τσίσα στο κρεβάτι του είτε επειδή τρόμαξε είτε επειδή ξεχάστηκε. Δε χρειάζεται να απελπίζεστε. Και τα πισωγυρίσματα είναι ένας τρόπος να μάθουν. 

5. Και το πιο σημαντικό: Το δικό σας παρελθόν δεν είναι αυτό που θα καθορίσει το μέλλον του παιδιού σας!
Θυμηθείτε: τα παιδιά μας δεν είναι «εμείς». Μπορεί να μας μοιάζουν σε πολλά αλλά έχουν την δική τους προσωπικότητα. Πολλοί γονείς μπερδεύονται και απογοητεύουν όταν τα παιδιά τους δείχνουν ότι διαφέρουν σημαντικά στην ιδιοσυγκρασία και την προσωπικότητα από τους ίδιους. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν το παιδί μας έχει ένα χαρακτηριστικό ή ένα ύφος που δεν καταλαβαίνουμε. Είναι αυτό που όλοι οι γονείς λένε με λύπη κάποια στιγμή: «μα να μην πάρει τίποτε από εμένα αυτό το παιδί;». Κι όμως δεν συντρέχει κανένας λόγος ανησυχίας. Απλώς θα πρέπει να θυμάστε ότι «το παιδί σας δεν είστε εσείς» Και το κυριότερο: Το δικό σας παρελθόν δεν μπορεί να καθορίσει το δικό του μέλλον.

Απόσπασμα από το βιβλίο της παιδοψυχολόγου Δόκτωρ Tovah P. Klein: What Parents Can Do Today for Children Ages 2-5 to Plant the Seeds of Lifelong Success (: Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς σήμερα για παιδιά ηλικίας 2-5 προκειμένου να εξασφαλίσουν τη δια βίου επιτυχία τους)  

10 συμβουλές για να μην καταντήσετε ένας « γονιός χούλιγκαν»

Σίγουρα τους έχετε συναντήσει. Ζουν ανάμεσα μας και βρίσκονται παντού όπου δηλαδή υπάρχουν αθλητικές εγκαταστάσεις. Στα κολυμβητήρια, στα γήπεδα μπάσκετ, τα γήπεδα βόλει, τα τερέν και οπουδήποτε δηλαδή αθλούνται τα παιδιά τους. Κάθονται στις κερκίδες και «ζουν τον αγώνα» με ένταση, φανατίζονται, φωνάζουν (ενίοτε και βρίζουν, η αδρεναλίνη τους χτυπάει κόκκινο και νομίζουν ότι συμπαραστέκονται στα παιδιά τους. Ναι είναι αυτοί οι γονείς – οπαδοί» και όχι φίλαθλοι, παρόλο που οι ίδιοι δηλώνουν το αντίθετο! 

1. Θυμηθείτε ότι το παιδί σας κάνει κάποιο σπορ ΚΑΙ για να διασκεδάσει Και δεν τον περιμένει στην είσοδο κανένας μάνατζερ με συμβόλαιο εκατομμυρίων αν κερδίσει! Και περνάω στο επόμενο 

2. Πιθανόν το παιδί σας να μη λάβει ποτέ μέρος στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα Στίβου ή στο NBA
Οπότε και σταματήστε να συμπεριφέρεστε σαν να παίρνει ήδη μέρος. 

3. Μην τσακώνεστε λεκτικά (και εννοείται ούτε σωματικά) με: 
το διαιτητή, με άλλους γονείς στις κερκίδες, στο parking ή οπουδήποτε αλλού! Θα  μπορούσαν να σας πετάξουν έξω. Αλλά και αυτό να μη συμβεί, σκεφτείτε και μόνο την αμηχανία που θα νιώσουν οι διπλανοί σας 

4. Ο προπονητής γνωρίζει τη δουλειά τουΓι’ αυτό απλώς αφήστε τον να την κάνει! 

5. Και μιλώντας για προπονητές εσείς δεν είστε ένας από αυτούς!  Το να φωνάζετε συνεχώς το όνομα του παιδιού σας ή να κάνετε απρεπείς χειρονομίες δε σας κάνει προπονητή!.

6. Αφήστε τη μαμά να «φανατίζεται» 
Σίγουρα θα το κάνει με πολύ μεγαλύτερη αξιοπρέπεια από εσάς.

7. Θέλετε να εκτονωθείτε; Εκτονωθείτε με ευγενικό τρόπο! 
Που σημαίνει, αποφύγετε άσεμνες χειρονομίες και άσχημα σχόλια, ιδιαίτερα προς τους γονείς άλλων παιδιών που έχουν καλύτερες επιδόσεις . 

8. Μην αναλύετε κάθε πράξη ή κάθε κίνηση του παιδιού σας φωνάζοντας του τι να κάνει! 
Και κυρίως μη σχολιάζετε ποτέ αρνητικά τις επιδόσεις του. Ούτε μπροστά στους άλλους, ούτε κατ΄ ιδίαν. 

9. Η ενθάρρυνση είναι σπουδαία πράξη, η κριτική πάλι όχι!  

10. Εάν το παιδί σας δεν θέλει να παίξει άλλο μην το πιέζετε 
Αφήστε το να ζήσει το όνειρό του για όσο θέλει αυτό. Και θυμηθείτε. Είναι το δικό του όνειρο. Όχι το δικό σας!

5 (σοβαροί) λόγοι για να μην είμαστε υπερπροστατευτικοί γονείς

Η αλήθεια είναι πως η μητρότητα είναι μια υπερβολικά δύσκολη υπόθεση. Πολλές μαμάδες στην προσπάθεια τους να διασφαλίσουν και να προστατεύσουν τα παιδιά τους δημιουργούν γύρω τους ένα προστατευτικό δίχτυ,προσπαθώντας να προλάβουν κάθε πιθανό κίνδυνο. Κάποια στιγμή όμως το δίχτυ αυτό αντί να τα προστατεύσει τα πνίγει…και τα μεταμορφώνει σε φοβισμένα πλάσματα ανέτοιμα να αντιμετωπίσουν τις υποχρεώσεις της ενήλικης ζωής.

Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς; 
Και βέβαια οι γονείς θα πρέπει να προστατεύουν και να φροντίζουν τα παιδιά τους. Όμως, αυτό θα πρέπει να γίνεται με μέτρο και με συναίσθηση του τι άλλο στερούν από τοπαιδί όταν δεν του επιτρέπουν διάφορα πράγματα ή όταν παρεμβαίνουν άκριτα. Όλα τα παιδιά χρειάζονται ευκαιρίες να εξερευνήσουν τον φυσικό και τον συναισθηματικό κόσμο γύρω τους, χωρίς τη συνεχή παρέμβαση των γονιών τους, προκειμένου να αποκτήσουν σιγουριά, αυτοπεποίθηση, υπευθυνότητα, χαρακτηριστικά που θα τους ακολουθούν μια ζωή. Προστατεύοντας τα παιδιά μας από τα δεινά και τους κινδύνους της ζωής αναπόφευκτα τους στερούμε και ένα σωρό εμπειρίες, γνώσεις, απογοητεύσεις και δυσκολίες που θα τα βοηθήσουν να ανεξαρτητοποιηθούν και να μπουν στην ενήλικη ζωή τους με αυτοπεποίθηση και υπευθυνότητα. Μπορεί να φαίνεται μακρινό, μπορεί να ακούγεται σκληρό, όμως ουσιαστικά ο ρόλος των γονιών είναι να ετοιμάσουμε τα παιδιά να ζήσουν στον κόσμο χωρίς εμάς. Αυτό είναι και το φυσιολογικό. Το ανάποδο είναι απλώς επικίνδυνο.

1. Οι υπερπροστατευτικοί γονείς μεγαλώνουν παιδιά με χαμηλή αυτοπεποίθησηΤα παιδιά λαμβάνουν το μήνυμα ότι είναι ανίκανα να χειριστούν τις προκλήσεις της ζωής και αυτό με τη σειρά του επιδρά στην αυτοπεποίθησή τους. Μπορεί να νιώθουν ότι οι γονείς δεν τους έχουν εμπιστοσύνη να διορθώσουν τα λάθη τους και να αντιμετωπίσουν δυσκολίες από μόνοι τους και συχνά δημιουργούν την πεποίθηση ότι χωρίς τη συνεχή καθοδήγηση των γονιών τους δεν θα μπορέσουν να τα καταφέρουν ποτέ.

2. Οι υπερπροστατευτικοί γονείς μεγαλώνουν άτολμα παιδιά
Οι γονείς που φοβούνται πολύ μεταφέρουν στα παιδιά (μαζί με όλα τα άλλα) και τους φόβους τους. Οι ίδιοι μπορεί να διδάχτηκαν το φόβο στην παιδική τους ηλικία κι έχουν υιοθετήσει μια συγκεκριμένη συμπεριφορά απέναντί του. Έτσι, το παιδί βιώνοντας τις καταστάσεις και τις συμπεριφορές αυτές μαθαίνει να φοβάται και να συμπεριφέρεται απέναντι στον οποιοδήποτε φόβο με τον τρόπο που το κάνουν κι οι γονείς του. Συχνά οι γονείς αυτοί αποτρέπουν τα παιδιά τους από νέες δραστηριότητες που θεωρούν ότι εμπεριέχουν ένα βαθμό κινδύνου όπως για παράδειγμα τη χαρά της αναρρίχησης και του σκαρφαλώματος στην παιδική χαρά. Πολλές σωματικές και κοινωνικές δραστηριότητες μπορεί να αποθαρρύνονται κάνοντας τα παιδιά να νιώθουν ανασφάλεια και φόβο όταν εκτίθενται σε τέτοιες καταστάσεις.  

3. Οι υπερπροστατευτικοί γονείς μεγαλώνουν ατίθασα παιδιά
 Από την άλλη υπάρχουν παιδιά που στις φοβίες των γονιών τους λειτουργούν αντιδραστικά και ακραία. Έτσι, υπάρχει περίπτωση το παιδί που του λένε «πρόσεχε το ένα, πρόσεχε το άλλο» να φτάσει στο άλλο άκρο.

4. Οι υπερπροστατευτικοί γονείς μεγαλώνουν αγχώδη παιδιά 
Σύμφωνα με επιστήμονες του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου του Κουίνσλαντ, ο αυξημένος φόβος των γονέων για την ασφάλεια των παιδιών τους, ειδικότερα όταν τα παιδιά αυτά είναι ήδη φοβισμένα, αυξάνει επιπλέον τον κίνδυνο ανάπτυξης προβλημάτων άγχους. Οι επιστήμονες συμβουλεύουν τους γονείς να μη διδάσκουν στα παιδιά τους ότι ο κόσμος είναι ένα υπέρμετρα τρομακτικό μέρος. Ο διευθυντής του Play England (ενός τμήματος της Εθνικής Παιδικής Ομάδας που ασχολείται με τους νέους στη Βρετανία) υπογράμμισε ότι «τα παιδιά που οι γονείς τους τους απαγορεύουν να παίζουν επικίνδυνα (για τραυματισμό) παιχνίδια, είναι πιθανόν να αντιμετωπίσουν μελλοντικά προβλήματα στη διαχείριση του άγχους τους και δύσκολων καταστάσεων».

5. Οι υπερπροστατευτικοί γονείς μεγαλώνουν παιδιά επιρρεπή σε ακραίες και συμπεριφορέςΈρευνες δείχνουν ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν με υπερπροστατευτικούς γονείς, όταν βρίσκονται πλέον στηνεφηβεία και αποκτούν μεγαλύτερη ελευθερία, τείνουν να εμπλέκονται περισσότερο σε επικίνδυνες καταστάσεις σε σχέση με τους συνομηλίκους τους που δεν μεγαλώνουν με πιο χαλαρούς γονείς. Αυτό συμβαίνει γιατί στην πρώτη περίπτωσητα παιδιά δεν έχουν μάθει να αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους – ήταν κάτι που το έκαναν πάντα οι γονείς τους για αυτούς. Η ψευδαίσθηση του ελέγχου που μπορεί να έχουν οι γονείς πάνω στα παιδιά τους, μπορεί να οδηγήσει σε ακραία επαναστατική διάθεση καθώς το παιδί μεγαλώνει.

Με τη συνεργασία της Κατερίνας Αγγελή (κλινική ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια). 

Μήπως εκπαιδεύουμε «ανήμπορα» παιδιά;

Του κάνετε «εσείς» όλα τα μαθήματα, το ντύνετε «εσείς», συμμαζεύετε «μόνον εσείς» τα παιχνίδια του… Τι  γίνεται όμως τελικά το παρακάνουμε εξυπηρετώντας τα για τα πάντα; Μήπως μεγαλώνουμε ανήμπορα παιδιά; Και πόσο κακό κάνει στα παιδιά αυτό που οι ειδικοί ονομάζουν «μαθημένη αβοηθησία»; 
«Μαθημένη αβοηθησία» ονομάζεται στην ψυχολογία η κατάσταση κατά την οποία ο άνθρωπος, μέσα από τις εμπειρίες της ζωής του που του έδειξαν δε μπορεί να αντιμετωπίσει κάτι «επώδυνο», παραδίδεται στη «μοίρα» του, (δηλαδή σ' αυτό το επώδυνο), και σταματά να αντιδρά. Η «Μαθημένη αβοηθησία» (ή όπως είναι ο όρος στα αγγλικά Learned Helplessness) χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον ερευνητή ψυχολόγο Martin Seligman το 1967, προκειμένου να περιγράψει την κατάσταση ενός ανθρώπου που έχει μάθει να συμπεριφέρεται αβοήθητα και αδυνατεί να ανταποκριθεί στις δύσκολες συνθήκες ακόμα και αν υπάρχουν ευκαιρίες για να βοηθήσει τον εαυτό του. Σχετίζεται άμεσα με την πεποίθηση «δεν είμαι ικανός να κάνω κάτι» γιατί δεν είμαι αρκετά καλός, έξυπνος, ταλαντούχος. Πρόκειται δηλαδή για συμπεριφορά που καθοδηγείται από την πεποίθηση «δεν μπορώ».

Πώς καλλιεργούν οι γονείς τη «μαθημένη αβοηθησία» 
Όλοι οι γονείς θέλουν να έχουν παιδιά ανεξάρτητα που να πιστεύουν στον εαυτό τους και στις ικανότητές τους, και να μπορούν να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Ωστόσο, πολλοί από εμάς συχνά ανατρέπουμε τις πραγματικές μας προθέσεις ακόμα και ασυνείδητα, ενισχύοντας τα συναισθήματα αβοηθησίας και ανικανότητας των παιδιών. Είτε από κεκτημένη ταχύτητα είτε από καλή πρόθεση κάνουμε εμείς τα πάντα για τα παιδιά μας, χωρίς να σκεφτούμε τι μπορούν να κάνουν αυτά για την καθημερινότητά τους.

Μήπως τα σπρώχνω στη μαθημένη αβοηθησία; 
Σκεφτείτε τον τρόπο που επικοινωνείτε με τα παιδιά σαςΧρησιμοποιείτε λέξεις και φράσεις που χτίζουν την αυτονομία και την ανεξαρτησία, ή μήπως ακόμα και άθελά σας η επικοινωνία και η συμπεριφορά σας διδάσκει στα παιδιά το αντίθετο; Πόσο συχνά λέτε στα παιδιά «Άσε, θα στο φέρω εγώ, θα το κάνω εγώ για σένα, θα το χειριστώ εγώ, θα έρθει κόσμος και μάζεψα τα πράγματά σου, αυτό είναι πολύ δύσκολο για σένα»;

Κάθε φορά που ένας ενήλικας κάνει για το παιδί πράγματα που μπορεί να κάνει από μόνο του, μεταφέρει το μήνυμα ότι ξέρει περισσότερα ή καλύτερα. Ακόμα και αν αυτή είναι η αλήθεια, τα παιδιά χρειάζονται και θέλουν να μάθουν να κάνουν τις επιλογές τους, να παίρνουν τις αποφάσεις τους και να κάνουν πράγματα μόνα τους. Όταν οι γονείς ή οι ενήλικες παρεμβαίνουν συνεχώς σε ευθύνες και δραστηριότητες των παιδιών, εμποδίζουν την ανάπτυξη και τη βελτίωση δεξιοτήτων που απαιτούνται στην ενήλικη ζωή. αιτίες μπορεί να βρίσκονται στην παιδική ηλικία ενός ατόμου, στο οποίο δεν υπήρχαν σαφή όρια, κανόνες και συνέπειες και άρα δεν έμαθε πως μπορεί να ορίζει και να έχει τον έλεγχο των καταστάσεων. 

Πώς να το βοηθήσουμε να ξεπεράσει την «ανημπόρια» 

1. Μην υποκύπτετε στις απαιτήσεις του 
Συνήθως οι γονείς που κάνουν πάρα πολλά για το παιδί τους αναλαμβάνοντας όλες τις ευθύνες του, το κάνουν υπερβολικά απαιτητικό. Αν και όλα τα παιδιά μπορεί να γίνουν απαιτητικά ή παραπονιάρικα σε ένα βαθμό, όταν το παιδί ζητά συνεχώς πράγματα και σπεύδουν οι γονείς να τα ικανοποιήσουν αντί να αφήσουν το παιδί να εξυπηρετήσει τον εαυτό του, τότε κατά πάσα πιθανότητα το παιδί θα αναπτύξει ένα ισχυρό αίσθημα ανικανότητας που θα το επιδεικνύει αργότερα σε πολλούς τομείς της ζωής του.

2. Διδάξτε του την υπομονή
Το παιδί αρχίζει και μαθαίνει ότι οι γονείς είναι αυτοί που θα του βρουν απαντήσεις και λύσεις σε οτιδήποτε, με αποτέλεσμα να παραιτείται από κάθε προσπάθεια. Στην πραγματικότητα όμως τα παιδιά είναι σε θέση και μπορούν να λύνουν πολλά πράγματα από μόνα τους. Μπορεί να χρειαστεί περισσότερη προσπάθεια και υπομονή από την πλευρά τους και λιγότερη εμπλοκή από τους γονείς, στο τέλος όμως θα μπορέσουν να τα καταφέρουν!

3. Μάθετε το να παίρνει πρωτοβουλίες  
Αν οι γονείς πιάνουν τον εαυτό τους να αναλαμβάνουν συνεχώς τις ευθύνες των παιδιών όπως να συμμαζεύουν τα δωμάτιά τους, να μαζεύουν τα πιάτα τους, να κάνουν τα καθήκοντα του σχολείου, τότε θα πρέπει να σκεφτούν ότι όλες αυτές οι συμπεριφορές σε καμία περίπτωση δεν βοηθούν τα παιδιά να μάθουν να λειτουργούν ανεξάρτητα και με υπευθυνότητα. Μπορεί να φαίνεται στους γονείς πιο εύκολο και πιο αποτελεσματικό, όμως θα πρέπει να θυμούνται ότι πολύ σύντομα τα παιδιά θα βρεθούν αντιμέτωπα με την ανάληψη ευθύνης ως έφηβοι και ως ενήλικες. Όταν οι γονείς αναλαμβάνουν τα πάντα για τα παιδιά, είτε από ενοχή ή εξάντληση, είτε επειδή θέλουν απλά να γίνει η δουλειά πιστεύοντας πως αυτή είναι η εύκολη διέξοδος, δημιουργούν στα παιδιά εξάρτηση αντί για αυτονομία.

4. Αποφύγετε να είστε υπερπροστατευτικοί 
Όταν ένα άτομο μεγαλώνει σε ένα υπερπροστατευτικό περιβάλλον, στο οποίο όλα του δίνονται απλόχερα και χωρίς κόπο και άρα δεν του δίνεται η ευκαιρία να νιώσει προσμονή, υπομονή για κάτι που επιθυμεί και απογοήτευση για κάτι που χάνει, είναι φυσικό να παραδίδεται στην απάθεια.

Από την Debbie Pincus, MS LMHC (www.empoweringparents.com) 

12 πράγματα που κάνουν οι καλοί γονείς!

1. Ακούνε το παιδί τους 
Κάθε μικρή ή μεγάλη ιστορία που έχει να σας πει είναι σημαντική. Κλείστε την τηλεόραση, αφήστε στην άκρη την εφημερίδα και αποφύγετε να απαντήσετε στο τηλέφωνο, όταν θέλει να συζητήσει μαζί σας ή έχει κάτι σημαντικό (για το ίδιο) να σας πει.

2. Κατεβαίνουν στο ύψος του
Όταν σας μιλάει, «κατεβείτε» στο ύψος του, γονατίστε στο ύψος των ματιών του και ακούστε το προσεκτικά.

3. Κρατούν την ψυχραιμία τους 
Αν είστε πολύ θυμωμένοι λόγω μιας συμπεριφοράς ή κάποιου περιστατικού, αποφύγετε να επικοινωνήσετε, μέχρι να ανακτήσετε την ψυχραιμία και την ηρεμία σας, γιατί είναι αδύνατον να είστε αντικειμενικοί διαφορετικά. Είναι καλύτερα να σταματήσετε και να μιλήσετε στο παιδί αργότερα.

4. Επιβραβεύουν το παιδί τους 
Να θυμάστε τα λόγια ενός πιτσιρικά: « Όταν τα κάνω θάλασσα, κανένας δεν το ξεχνάει. Όταν τα πάω καλά, κανένας δεν το βλέπει». Να θυμάστε να λέτε καλά λόγια και να επιβραβεύετε τις σωστές συμπεριφορές, γιατί δεν είναι αυτονόητες.

5. Επιβραβεύουν το παιδί τους για τους σωστούς λόγους 
Αυτά για τα οποία τα επιβραβεύετε, τους δείχνουν τι θεωρείτε σημαντικό στη ζωή.

6. Δεν χρησιμοποιούν σκληρή κριτική 
Μη χρησιμοποιείτε ποτέ φράσεις όπως: «Είσαι τεμπέλης», «... χαζός», «... ανίκανος», «Μην κάνεις σαν μωρό». Μην τις χρησιμοποιείτε ούτε όταν μιλάτε για άλλα παιδιά!

7.  Αποφεύγουν τις σκληρές συμπεριφορές 
Τα παιδιά πάντα αντιγράφουν τις δικές μας συμπεριφορές. Αν τους φωνάζετε, θα φωνάξουν, αν τα χτυπάτε, θα χτυπήσουν, αν είστε αγχώδεις, θα είναι κι αυτά.

8. Δεν τους μεταδίδουν τους δικούς τους φόβους και ανασφάλειες   
9. Δεν κάνουν  κατάχρηση των απαγορεύσεων
Παρόλο που η ύπαρξη κανόνων στο σπίτι είναι χρήσιμη και απαραίτητη, δεν πρέπει να επιβάλλετε πολλούς στο παιδί σας, γιατί δεν θα μπορέσει να τους απομνημονεύσει.

10. Δεν κρατούν μούτρα στο παιδί
Μετά από μια διαφωνία, εσείς πρέπει να πλησιάσετε το παιδί. Αυτό δεν έχει την ωριμότητα ενός ενηλίκου, γι’ αυτό ο γονέας πρέπει να διατηρήσει το διάλογο.

11. Δεν κάνουν  κατάχρηση εξουσίας  
Η εξουσία σας πρέπει να προστατεύει το παιδί, γνωρίζοντας ότι είστε πιο δυνατοί από αυτό, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να στρέψετε αυτή τη δύναμη εναντίον του, κι ότι υπάρχει μόνο για να το καθησυχάζει.

12. Αγαπούν το παιδί τους γι’ αυτό που είναι  και όχι για αυτά που πετυχαίνει
Αν δίνουμε αξία κυρίως στις ικανότητές του, το παιδί μαθαίνει να λειτουργεί για να γοητεύσει και να ευχαριστήσει τους άλλους.

Με τη συνεργασία της Μαρίας Σκαπέρα (Μ.Ed. ψυχοπαιδαγωγός, εκπαιδευτική σύμβουλος).

5 σημάδια ότι είστε «γονείς-θύματα»!

Σήμερα, ο ρόλος του γονιού έχει αναβαθμιστεί σε ένα είδους επάγγελμα. Ο σημερινός γονιός καθημερινά κρίνεται για το αν κάνει το σωστό, πως το κάνει, γιατί το κάνει. Είναι σα να δίνει διαρκώς εξετάσεις σε κάποιον «ανώτερο» ψυχολόγο, παιδοψυχίατρο, κοινωνιολόγο ή εκπαιδευτικό. 
Αποτέλεσμα το φαινόμενο του γονιού-θύμα. Κι όμως τα πράγματα στη ζωή είναι απλά και όπως λένε και οι ψυχολόγοι πρέπει να πιστεύουμε στις απλοποιήσεις: Όση περισσότερη δύναμη δίνεις σε ένα παιδί τόσο πιο πολύπλοκη γίνεται η ζωή σου!

Και αν ανήκετε στην κατηγορία εκείνη που ρωτάτε το παιδί σας «τι επιθυμεί για πρωινό», «πού θέλει να διασκεδάσει το Σάββατο» και αν «συμφωνεί για το αν η μαμά και ο μπαμπάς βγουν απόψε», τότε μάλλον έχετε κάνει πολύ περίπλοκη και τη δική σας ζωή!

Σίγουρα βέβαια τα παιδιά αλλάζουν πολλά πράγματα στη ζωή μας, αλλά ως γονείς οφείλουμε να τα αλλάζουμε εθελοντικά. Κοιμόμαστε νωρίς, γιατί έτσι θέλουμε, τρώμε πιο υγιεινά επειδή εμείς το επιθυμούμε και χαιρόμαστε την παρέα των παιδιών μας επειδή αυτό μας ευχαριστεί. Στην πραγματικότητα, όμως η δουλειά μας είναι να θέτουμε τους κανόνες που τα παιδιά θα ακολουθήσουν. Το να γίνεις ένας γονιός θύμα σε κάνει υπόδουλο στο ρόλο σου. Και το παράδοξο είναι ότι υπόδουλο δε σε κάνουν τα παιδιά, αλλά εσύ που τους επέτρεψες να σε υποδουλώσουν.

5 σημάδια ότι είσαι γονιός - θύμα 
1. Επιτρέπεις στο παιδί σου να σου δίνει διαταγές: Για παράδειγμα σε ρωτάει αυταρχικά: «Που είναι το πρωινό μου;»

2. Συνεχώς δικαιολογείς το παιδί σου: «Αχ θα σας ζήταγε συγγνώμη για τη συμπεριφορά του, αλλά ήταν κουρασμένο»

3. Φοβάσαι ότι το παιδί σου δε θα σε αγαπάει πια αν του αρνηθείς κάτι 

4. Έχεις επιτρέψει στο παιδί σου να σου πει «σκάσε» 

5. Αναρωτιέσαι συνέχεια αν η συμπεριφορά σου «αρέσει» στο παιδί σου

Αν κάνετε όλα τα παραπάνω μάλλον ήρθε η ώρα να πάρετε την κατάσταση στα χέρια σας

Το πρώτο που πρέπει να κάνετε είναι να πάρετε (και πάλι) τον έλεγχο.Να, ποτέ δεν είναι αργά γι’ αυτό! Για να το επιτύχετε όμως θα πρέπει να νιώσετε ότι μπορείτε. Και έπειτα αυτό που πρέπει να κάνετε, είναι να ακολουθήσετε τους εξής τέσσερις απλούς κανόνες:

Μάθετε στο παιδί σας να είναι ειλικρινές
Μάθετε στο παιδί σας την αξία του σεβασμού
Μάθετε στο παιδί σας να είναι γενναιόδωρο
Μάθετε στο παιδί σας την αξία της ευγένειας

Αν επικεντρωθείτε σε αυτούς τους τέσσερις κανόνες να είστε σίγουροι ότι θα αποθυματοποιηθείτε κι εσείς πιο εύκολα, αλλά και το παιδί σας θα μεταμορφωθεί σε ένα «φυσιολογικό» άνθρωπο!

 Από τον Richard Greenberg, συγγραφέα του βιβλίου Raising Children That Other People Like to 

ΤΙ ΝΑ ΛΕΜΕ ΤΩΡΑ...

Εσείς τι είδους «δεσμό» έχετε με το παιδί σας;

Ο τρόπος  που σχετιζόμαστε με τη μητέρα μας στη βρεφική ηλικία προσδιορίζει το τρόπο που αισθανόμαστε για τον εαυτό μας και καθορίζει τον τρόπο που σχετιζόμαστε με τους άλλους ως ενήλικες. Μάθετε ποιο είδος δεσμού καλλιεργείτε με το δικό σας παιδί.



O τρόπος που συμπεριφερόμαστε στο παιδί σας τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής του μπορεί να σημαδέψει αργότερα τις συναισθηματικές του σχέσεις, να καθορίσει αν θα είναι ικανό να αγαπήσει και να εμπιστευθεί τον σύντροφό του, αν θα μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα και τις τριβές ή αν θα οδηγηθεί σε επώδυνες συγκρούσεις και χωρισμούς.

Το είδος του δεσμού που έχει το βρέφος με τη μητέρα του σχετίζεται με τον τρόπο με τον οποίο ως ενήλικος θα  αντιμετωπίσει τις συγκρούσεις καθώς και με τα θετικά ή αρνητικά συναισθήματα στις μελλοντικές διαπροσωπικές του σχέσεις.

Σύμφωνα με τον Άγγλο ψυχαναλυτή  και παιδοψυχίατρο  John Bowlby σε κάθε άνθρωπο υπάρχει μια ενστικτώδης ανάγκη προσκόλλησης αντίστοιχη με την ανάγκη τροφής και σεξουαλικής ικανοποίησης που έχει ως στόχο την εξασφάλιση της επιβίωσης. Η ανάγκη αυτή είναι απόλυτα εμφανής στο δεσμό του βρέφους με τη μητέρα του. Αρχικά το βρέφος εμφανίζει μια προσαρμοστική αντίδραση εξερεύνησης του περιβάλλοντος μέσω της προσέγγισης της μητέρας. Η αντίδραση αυτή, ή «προσκόλληση» εκδηλώνεται με το πιπίλισμα, το άρπαγμα, το κλάμα και το χαμόγελο προκειμένου να παραμείνει η μαμά κοντά στο παιδί. Κατά τον Bowlby «προσκόλληση» δε σημαίνει εξάρτηση ή ταύτιση σημαίνει ασφάλεια και όχι με την έννοια της εξάρτησης ή της ταύτισης.

Τα είδη του δεσμού του βρέφους με τη μητέρα του είναι τα παρακάτω τέσσερα: 

1. Δεσμός  Ασφάλειας 

Όταν ο γονιός ξέρει  πότε να υποστηρίζει το παιδί και πότε να του επιτρέπει να λειτουργεί μόνο του, το παιδί αισθάνεται ασφάλεια. Επίσης όταν κατανοεί τις ανάγκες  παιδιού και υποστηρίζει την ανεξαρτοποίηση του, το παιδί μαθαίνει να ζητά και να δέχεται βοήθεια, γίνεται εξωστρεφές, κοινωνικοποιείται εύκολα και συνδέεται άνετα με τα άλλα παιδιά. Αυτό το παιδί ως ενήλικας πλησιάζει τους ανθρώπους, τους εμπιστεύεται και με την ίδια άνεση δημιουργεί στενές και ουσιαστικές σχέσεις με τους άλλους. Δεν φοβάται να δώσει και να πάρει, να αγαπήσει, να εκτεθεί. Και όταν μελλοντικά αντιμετωπίζει την απόρριψη θα μπορέσει να την χειριστεί ψύχραιμα και δημιουργικά.

δεσμός Ανασφάλειας

Δεσμούς ανασφάλειας συνήθως δημιουργούν οι μητέρες (ή οι γονείς γενικότερα) που είναι  ψυχροί ή απορριπτικοί προς τα παιδιά τους. Μπορεί η μαμά να είναι υπεύθυνη και σωστή στις υποχρεώσεις της, αλλά μπορεί να είναι απλώς διεκπεραιωτική και να αγνοεί τις ανάγκες βρέφους για προσοχή. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το παιδί να μάθει να αποφεύγει την συναισθηματική επαφή και το «δέσιμο». Επίσης να μην εμπιστεύεται εύκολα, ούτε να «επιτρέπει» στον εαυτό του να αγαπηθεί. Ένα παιδί που έχει βιώσει το δεσμό της ανασφάλειας  φοβάται την απόρριψη και μια πιθανή εγκατάλειψη. Δύσκολα θα ακουμπάει τους άλλους και η αυτονομία του είναι σημαντικότερη από την συντροφικότητα. Με λίγα λόγια δημιουργεί σχέσεις κουτσές και ανολοκλήρωτες, που δεν στηρίζονται στην εμπιστοσύνη ούτε στη συναισθηματική δέσμευση. 

3. Δεσμός Αμφιθυμικός
 Όταν η μητέρα στις αντιδράσεις της προς το παιδί  έχει συχνές εναλλαγές συμπεριφοράς, τότε το αποτέλεσμα είναι να δημιουργηθεί ένας δεσμός αμφιθυμίας. Αν η μητέρα είναι πότε ψυχρή, πότε θερμή, πότε απόμακρη  τότε το  παιδί χάνει την καλή επαφή με την μητέρα. Νιώθει άγχος, ανασφάλεια και θυμόκαι ζει μέσα σε μια εξαντλητική ετοιμότητα για ένα πιθανό κίνδυνο. (Συνήθως μη πραγματικό) Ως ενήλικας, ο άνθρωπος αυτός βρίσκει τους άλλους απρόθυμους  να έρθουν τόσο κοντά του όσο θα ήθελε. Συνήθως ανησυχεί ότι ο σύντροφος του δεν τον αγαπάει αληθινά ή ζει με τον φόβο της εγκατάλειψης. Στην πραγματικότητα δεν αποζητά να αγαπηθεί, ζητά να «απορροφηθεί» κυριολεκτικά από τον σύντροφό του, να κρυφτεί πίσω από αυτόν νομίζοντας ότι έτσι θα νιώσει ασφάλεια. Οι ενήλικες αυτοί συνήθως παραμένουν σε καταστροφικές ή δυσλειτουργικές σχέσεις μόνο και μόνο από το φόβο της πιθανής μοναξιάς. 

4. Δεσμός Ανασφάλειας και Αποδιοργάνωσης 

Πρόκειται για περιπτώσεις όπου η μητέρα είναι εντελώς απούσα, είτε κυριολεκτικά είτε συμβολικά. Στις περιπτώσεις αυτές ο δεσμός είναι δυσλειτουργικός. Στην ουσία δεν υπάρχει σχέση μεταξύ μητέρας και παιδιού. Ως ενήλικες αυτά τα παιδιά παρουσιάζουν ψυχικές δυσλειτουργίες. 

...

Εκπληκτικά σχέδια κρεβατιού για παιδικά δωμάτια

 Επειδή τα παιδιά μας ποτέ δεν σταματούν να ονειρεύονται, από τους δικούς τους κόσμουςπου είναι γεμάτοι από κάστρα, πριγκίπισσες, αυτοκίνητα, καλύβες και δάση, τους προσφέρουμε κρεβάτια που κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα! Επειδή η φαντασία τουπαιδιού σας αρχίζει πάντα στην κρεβατοκάμαρά του, πρέπει να κάνετε αυτό το χώρο να είναιένας δικός του ιδιωτικός κόσμος που θα τον αγαπούν και θα τους αρέσει να περνούν το χρόνο τους εκεί, χωρίς να βαριούνται. Τώρα, οι κατασκευαστές επίπλων για παιδιάπροσφέρουν πολλά δημιουργικά σχέδια για κρεβάτια που μπορούν να μαγεύουν τα παιδιά. Το κρεβάτι ειδικά καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του δωματίου του παιδιού, γι' αυτό ναβρείτε καινοτόμα σχέδια κρεβατιού για τα παιδιά λαμβάνοντας υπόψιν την φανταστική τουςεμφάνιση και τα αστεία θέματα τους σε ένα ευρύ φάσμα μορφών.

Τα κορίτσια, βέβαια, πάντα εντυπωσιάζονται από ιστορίες για  πριγκίπισσες, και αυτός είναι ο λόγος που λατρεύουν απλά κρεβάτια, με τη μορφή ενός κάστρου. Συνήθως αυτά τα χαριτωμέναμοντέλα κρεβατιού έχουν όμορφα χρώματα, όπως το απαλό ροζ και μωβ, για να ευχαριστήσουντις μικρές δεσποινίδες. Όσο για τα αγόρια, ποτέ δεν  βαριούνται τα αυτοκίνητα. Γι 'αυτόθεωρούμε ότι ένα αυτοκίνητο σε όλες τις μορφές τους, εξακολουθεί να είναι από τα καλύτερα θέματα, όταν πρόκειται για κρεβάτια για αγόρια. Όχι μόνο αγωνιστικά αυτοκίνητα,αλλά τώρα μπορείτε  να επιλέξετε από μια μεγάλη ποικιλία σχεδίων κρεβάτι αυτοκίνητο, συμπεριλαμβανομένων φορτηγά, λεωφορεία, ασθενοφόρα οχήματα, αυτοκίνητα της αστυνομίας... κλπ. Εκτός από τα αυτοκίνητα και τα κρεβάτια πριγκίπισσα, μπορούμε να βρούμε πολλάάλλα ελκυστικά σχήματα για κρεβάτι όπως καλύβα για τους μικρούς εξερευνητές, κρεβάτιαδάσος, κρεβάτια βάρκα και πολλές άλλα εντυπωσιακά ιδέες? Οι επιλογές είναι σχεδόνατελείωτες.Εσείς τι θα διαλέγατε για το παιδί σας;

Images via: stylisheve.com