Οι ευνούχοι αποτελούσαν μέλη των ανωτέρων κοινωνικών τάξεων από τους μέσους χρόνους μέχρι το Μεσαίωνα, από τους οποίους, από το Βυζάντιο και τη Ρώμη, μέχρι τη Μεσοποταμία και τα βασίλεια της Ασίας, αφαιρούνταν οι όρχεις, κληρονομικώ δικαιώματι, και υπηρετούσαν συνηθέστερα ως σύμβουλοι στις βασιλικές αυλές. Οι βασιλείς μπορούσαν να κοιμούνται πλέον ήσυχοι, περί της αξιοπρέπειας ...
... συζύγων, κορών και λοιπών παλλακίδων από κάθε λογής σεξουαλικές επιβουλές.
Ως θεσμός και ορολογία, ωστόσο, ο ευνουχισμός επιβιώνει και αναφέρεται ακόμη και στις κουβέντες σου με φίλες και γνωστές (έτσι νομίζεις θα σου έκανα κοτζάμ ιστορική αναδρομή;). Ως πρακτική, δε, δεν το συζητώ, τα παραδείγματα είναι αναρίθμητα, όχι απαραίτητα μόνο σε φιλικό και οικογενειακό κύκλο, αλλά ίσως και στις προσωπικές σου σχέσεις. Γιατί δεν χρειάζεσαι ούτε τα σχετικά μαχαίρια, ούτε καν τα όργανα βασανισμού για να παρέμβεις στα ιδιαίτερα διαμερίσματα και τις προσωπικές σου αυλές: ο ευνουχισμός στα εκάστοτε αγόρια σου επέρχεται με πιο αργές, υποδόριες, και εξίσου αποτελεσματικές διαδικασίες. Και καταλήγει ακριβώς στα ίδια: την υποτίμηση και τον υποβιβασμό του αγοριού που έχεις δίπλα σου, και στην αφαίρεση κάθε είδους πρωτοβουλίας από δικό του λογαριασμό. Κάτι το οποίο, όπως και να το κάνεις, ούτε εσένα τιμά ιδιαίτερα, ούτε αυτόν, όπως συμβαίνει και με κάθε πρακτική που προσπαθεί να ανατρέψει ρόλους και θέσεις μέσα σε μία σχέση, δε συμφωνείς;
Τι είπες; Δεν το καταλαβαίνεις, αλλά το κάνεις; Χλωμή, χλωμότατη δικαιολογία, αγαπητή μου. Αλλά για την οικονομία της κουβέντας μπορώ και να τη δεχτώ. Και να καταφύγω σε κάθε πιθανή και απίθανη περίπτωση, απαριθμώντας σου όλες τις σχετικές περιπτώσεις, όπου ίσως και άθελα σου, καταλήγεις στο ίδιο αποτέλεσμα, ευνουχίζοντας στην πραγματικότητα το αγόρι σου. Το οποίο, επειδή σε ξέρω, η ίδια κράζεις εκ των υστέρων για έλλειψη δυναμικότητας και αποφασιστικότητας (σχιζοφρένεια, καλώς όρισες!):
- Η ισχυρογνωμοσύνη σου σπάει κόκκαλα. Το δικό σου είναι αυτό που θα περάσει, ο κόσμος να χαλάσει. Η αντίθετη γνώμη του γίνεται κουρελόχαρτο με συνοπτικές διαδικασίες, απαξιώνεται πλήρως και πετιέται στον κάλαθο των αχρήστων. Το πάνω χέρι το έχεις εσύ, εξ ίσου κληρονομικώ δικαιώματι με τους παλιούς ευνούχους.
- Ο τρόπος που του απευθύνεσαι δεν έχει σε τίποτα να κάνει με αυτόν κοπέλας προς αγόρι, αλλά αρχιτσέλιγκα, που διατάζει τη γυναίκα να φέρει κι άλλο κρασί στο τραπέζι. Ο ιταμός και προσβλητικός τρόπος, δεν κάνει μόνο εσένα να προσιδιάζεις με νταλικέρη. Ρίχνει και τον δικό του ανδρισμό πολλά πατώματα παρακάτω…
- Υποτιμάς το χαρακτήρα και την προσωπικότητα του. Με άσχημο, αγενή και επαναλαμβανόμενο τρόπο. Δεν χάνεις δε ευκαιρία να τον προσβάλλεις και να τονίσεις τη δική σου φυσική ανωτερότητα. Είναι άσχημο, είναι ευθέως δυνάμει ευνουχιστικό και μπορεί να του καταρρακώσει την υπερηφάνεια και το ηθικό για τα καλά.
- Το παραπάνω αποτέλεσμα ωστόσο, μία μέθοδο μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να αναπτυχθεί full power: οικτίρεις τις σεξουαλικές του επιδόσεις. Αν το κάνεις και μπροστά σε κόσμο, τετέλεσται. Τον κατέστρεψες μια για πάντα. Αυτό δεν είναι απλά ευνουχισμός, είναι ακρωτηριασμός με χασαπομάχαιρο. Που χτυπά και κατευθείαν σε όλο το μέσα του. Ένα μόνο έχω να σου πω: Ντροπή…
- Ναι, βγάζεις περισσότερα από τον ίδιο, το γνωρίζει και αυτός. Το να κάνεις επίδειξη και μπροστά του, αλλά και σε κοινούς φίλους και γνωστούς, περί του ποιος είναι η κολόνα του σπιτιού και ποιος φέρνει τα λεφτά, δεν αναβιβάζει το δικό σου ρόλο. Ρίχνει στα Τάρταρα τη δική του αξιοπρέπεια και του αφαιρεί ένα κομμάτι του ανδρισμού του…
- Απαξιοίς να ασχοληθείς με οτιδήποτε έχει να κάνει με το σπίτι και τις δουλειές του νοικοκυριού. Τον αναγκάζεις να υποδύεται σε καθημερινή βάση τη νοικοκυρά (κανονικότατα, με φακιόλι και φαράσι!) Είπαμε, δεν είναι κακό να σε βοηθά και να κουνά το δαχτυλάκι του, αλλά πίστεψε με, κανείς άντρας δεν αισθάνεται βολικά με το να εκτελεί αποκλειστικά τα χρέη του νοικοκυριού. Για κανένα λόγο…
- Του δείχνεις σε κάθε ευκαιρία και στιγμή ότι δεν τον χρειάζεσαι πραγματικά, ότι και να μην ήταν εκεί, θα ήσουν πολύ καλύτερα, και γενικότερα ότι όχι, δεν έχεις ανάγκη οποιαδήποτε σκέπη προστασίας του. Ποιος άντρας και μ@@κίες, εσύ είσαι ο άντρας του εαυτού σου. Αυτός μπορεί να διαδραματίσει σχετικά το ρόλο του κομπάρσου…
Και το βασικότερο – οφθαλμοφανέστερο (όχι ότι τα άλλα είναι λιγότερο χτυπητά): του δείχνεις πόσο πολύ δεν τον θεωρείς τον άντρα σε αυτή τη σχέση. Μία απλή αποστροφή του λόγου σου, ένα βλέμμα περιφρόνησης, μία λάθος λέξη σε μία πρόταση, όλα τα παραπάνω αρκούν για να κάνουν τη ζημιά. Ο ρόλος του κυρίαρχου αρσενικού μπορεί να σε απωθεί, και το σέβομαι απόλυτα. Μπορεί όντως η ίδια να επιθυμείς να έχεις το πάνω χέρι σε αυτή τη σχέση. Από το σημείο αυτό, όμως, μέχρι του να απαξιώνεις πλήρως το ρόλο του (γιατί έναν ρόλο οφείλει να διαδραματίσει, είτε το αποδέχεσαι είτε όχι, όπως κι εσύ άλλωστε) και να θεωρείς ότι μπορείς και μόνη σου να περάσεις τέλεια, ερμηνεύοντας δύο μονολόγους σε έναν, η απόσταση είναι χαοτική. Το να ευνουχίζεις το αγόρι σου δεν αποτελεί ούτε μαγκιά ούτε ένδειξη δυναμικότητας. Αντίθετα, συνιστά πλήρη έλλειψη σεβασμού απέναντι του και πραγματική έλλειψη προσωπικής αυτοεκτίμησης, ου μην και υπερεκτίμησης των δυνατοτήτων σου. Γιατί ναι, εσύ είσαι αυτή που τα κάνεις όλα, εσύ είσαι αυτή που έχει το γενικό πρόσταγμα και εσύ είσαι αυτή που θα πατήσεις κάτω καθένα που θα βρεθεί στο δρόμο του και ας περιορίσει τις ανδρικές του ορμόνες όσο μπορεί, αν του αρέσει. Δεν θα του αρέσει. Και δεν είναι καθόλου θέμα τεστοστερόνης, όσο ζήτημα αξιοπρέπειας. Για αυτό, φρόντισε να μαζέψεις τα χαλινάρια σου και να αντικρίσεις την πραγματική όψη της πλευράς της σελήνης όσον αφορά το ρόλο των δύο φύλων, που είναι ισότιμος και συγκεκριμένος, με μικρές προσθαφαιρέσεις. Και όχι με εσένα όρθια και τον άλλο ταπεινωμένο και ευνουχισμένο. ΑΥΤΟ σίγουρα δεν ισχύει, όσο κι αν το προβάλλεις στο προσωπικό σου σινεμά με ελεύθερη είσοδο για σένα και μόνο. Ε, όσο συντομότερα το καταλάβεις, τόσο γρηγορότερα θα βρεις και αγόρι πραγματικό, και όχι κατά το ήμισυ ή το ένα τρίτο. Γιατί στοιχηματίζω ότι, προς το παρόν απέχεις παρασάγγας από τη συγκεκριμένη κατάσταση…
