Γιατί κυνηγάνε όποιον θεραπεύει τον καρκίνο; (βίντεο)

Γιατί κυνηγάνε όποιον θεραπεύει τον καρκίνο; Ρητορική η ερώτηση, η απάντηση είναι ήδη γνωστή.

Είναι γεγονός, οι φαρμακοβιομηχανίες έχασαν… ο Dr Stanislaw Burzinsky αθωώθηκε: Νεκρική σιγή είναι το μόνο που απέμεινε, όταν το Ιατρικό Συμβούλιο του Τέξας αναγκάστηκε να αποσύρει τις κατηγορίες του εναντίον του Δρ Stanislaw Burzynski.

Εκτός από κάνα δύο τυχαίες εφημερίδες, μιας μικρής πόλης, κάνα δύο αμφισβητήσιμα blogs και ένα μικρό κομμάτι αναφοράς στα νέα του Σαββάτου σε μια μικρή καναδική εκπομπή, κανένα από τα μέσα ενημέρωσης δεν ήταν πρόθυμα να αγγίξουν την είδηση, ότι, για άλλη μια φορά, όλες οι κατηγορίες, ενάντια σε κάποιο γιατρό που έχει κυριολεκτικά και επιτυχώς θεραπεύσει τον καρκίνο σε πολλές περιπτώσεις, απορρίφθηκαν.

Το Ιατρικό Συμβούλιο του Τέξας και το Δυτικό ιατρικό κατεστημένο είχε στόχο τον Δρ Burzynski για χρόνια και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ήταν απολύτως πρόθυμα και «τεκμηρίωναν» τις κατηγόριες εναντίον του, αμαυρώνοντας την δουλειά του, πριν ακόμα εκδικαστεί η υπόθεση του και παρά το απίστευτο ρεκόρ επιτυχία του. Περιέργως, σαν να μην υπήρξε καν το γεγονός, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν έχουν αναφέρει τίποτα από τότε.

Η βιομηχανία του καρκίνου, μια βιομηχανία με τρισεκατομμύρια δολάρια έσοδα έχει εξαπολύσει ένα παράνομο και ανήθικο πόλεμο κατά του Δρ Stanislaw Burzynski για χρόνια, προσπαθώντας να τον σταματήσει … αυτό είναι σωστό, να τον σταματήσει, από το να σώζει τις ζωές των καρκινοπαθών με το να χρησιμοποιεί την επαναστατική κατοχυρωμένη με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας θεραπεία του, η οποία χρησιμοποιεί μια φυσική και μη-τοξική ουσία που ονομάζεται αντινεοπλαστόνιο.

Το πρώτο βίντεο λέει την ιστορία για το πώς ο Δρ Burzynski, και οι ασθενείς του έχουν θεραπευτεί συνήθως απο τελειωτικούς καρκίνους, (στο τελευταίο στάδιο) και το πως το FDA και οι μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες έχουν συνεχώς και συστηματικά προσπαθήσει να δυσφημίσουν και να τιμωρήσουν έναν άνθρωπο ο οποίος με μοναδικό σκοπό στην ζωή του έχει αναπτύξει και τελειοποιήσει μια μη τοξική θεραπεία για την ασθένεια του νεώτερου αιώνα.

Θα είναι καλό να εξαπλωθεί η εργασία του Δρ Burznski και να προσφέρουμε την υποστήριξή μας με οποιοδήποτε τρόπο μπορούμε. Μην αφήνετε τους ανθρώπους της FDA (τις μαριονέτες των φαρμακοβιομηχανιών) να καταστρέψουν την ελπίδα εκατομμυρίων καρκινοπαθών σε όλο τον κόσμο, για περισσότερες πληροφορίες δείτε www.burzynskiclinic.com

Ο καρκίνος είναι μια σοβαρή επιχείρηση. Η πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων το χρόνο βιομηχανία, κάτι σαν το τρένο της γραμμής και οι μαριονέτες τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν μπορούν να επιτρέψουν σε όλους να εμφανίσουν το γεγονός ότι υπάρχουν πολλές άλλες μορφές θεραπείας της νόσου και έχουν κατά κανόνα αποδειχθεί ότι είναι πολύ πιο αποτελεσματικές από ό, τι είναι (επιτρέπεται να είναι καλύτερα) αυτές που προβλέπονται από τους δυτικά εκπαιδευμένους ιατρούς.

Η Χημειοθεραπεία Θεραπεύει και… η Γη Είναι Επίπεδη …

Παρ όλα αυτά, ο Δρ Burzynski είναι πλέον ελεύθερος, και πάλι, για να συνεχίσει να ασκεί τις θεραπευτικές τεχνικές του για τον καρκίνο, που στην ουσία, αυτές ήταν ο στόχος, του ιατρικού κατεστημένου, αλλά μεσω αυτών των θεραπειών, πολλοί άνθρωποι γνώρισαν για τις εναλλακτικές επιτυχημένες τεχνικές του.

Προσθέτοντας ενα εντυπωσιακό βουνό αποδεικτικών στοιχείων για την υποστήριξη των εναλλακτικών και αποτελεσματικών θεραπειών για τον καρκίνο και, δυστυχώς, το ιατρικό κατεστημένο, και οι μαριονέτες τους και τα αδαή μέσα μαζικής ενημέρωσης συνεχίζουν να προσπαθούν να τους φιμώσουν.

Η Sandi Kavanagh, για παράδειγμα, μια 48 ετών γυναίκα από το Crystal Lake, IL., διαγνώστηκε τον Ιανουάριο με μια επιθετική μορφή καρκίνου του εγκεφάλου, γνωστή ως πολύμορφο γλοιοβλάστωμα (GBM). Όπως συμβαίνει και με τη συντριπτική πλειοψηφία των ασθενών με καρκίνο, ο καρκίνος της Kavanagh δεν ανταποκρινόταν στην παραδοσιακή ακτινοβολία και τη χημειοθεραπεία, που σε μεγάλο βαθμό συνιστάται από όλους σχεδόν τους (Δυτικούς) γιατρούς ως μια από τις λίγες επιλογές που (επιτρέπεται να) παρέχουν στους ασθενείς τους, αλλιώς κινδυνεύουν να χάσουν την ιατρική τους άδεια.

Αρνούμενη να εγκαταλείψει, η Kavanagh και η οικογένειά της άρχισε την έρευνα για εναλλακτικούς τρόπους για την αντιμετώπιση της κατάστασης της, κάτι που οι άνθρωποι κάνουν όλο και πιο συχνά αυτές τις μέρες. Συνειδητοποιώντας ότι η “σύγχρονη” επιστήμη δεν είχε τίποτα περισσότερο να προσφέρει και απρόθυμοι να δεχτούν ότι είχε μόνο «δύο έως τρεις μήνες ζωής», σύμφωνα με την τυπική δυτική ιατρική, η Kavanagh αποφάσισε να υποβληθεί στη θεραπεία που είχε ανακαλύψει με τα αντινεοπλαστόνια.

Αξίζει να σημειωθεί ότι (αν είστε ακόμα νέοι στην ιδέα ότι υπάρχουν πραγματικά “εναλλακτικές” θεραπείες του καρκίνου), η Kavanagh αναφέρει ότι η μαγνητική τομογραφία έδειξε οτι ο όγκος της συρρικνώθηκε κατά 33 τοις εκατό μετά από την πρώτη της θεραπεία, με αποτέλεσμα να συνεχίσει με τις θαυματουργές θεραπείες του Δρ Burzynski.

Η Κα Kavanagh, εκστατική έχει βρεί τελικά ένα γιατρό που είναι διατεθειμένος να σκοτώσει τα καρκινικά κύτταρα χωρίς να καταστρέφει το υπόλοιπο του σώματός της την ίδια στιγμή, σχεδιάζει να κάνει μια άλλη σάρωση στις 13 Δεκεμβρίου το 2012 για να συνεχίσει να παρακολουθεί την πρόοδό της. Ίσως δεν είναι τόσο ευχάριστη αυτή η συζήτηση, όμως, είναι η ιστορία αυτών των αντινεοπλαστονίων ένα θαύμα και τον μακρύ και δύσκολο δρόμο που έχουν διανύσει, προκειμένου η θεραπεία να πάρει την μορφή που έχει σήμερα.

Αρχίζει με τον άνθρωπο που ανακάλυψε πρώτα την αποτελεσματικότητα τους στη θεραπεία του καρκίνου, το 1967 τον Δρ Stanislaw R. Burzynski, MD, Ph.D. ήταν ο ιατρός και βιοχημικός ερευνητής, υπεύθυνος για τον εντοπισμό φυσικών πεπτιδίων και παράγωγων αμινοξέων, που υπάρχουν στο ανθρώπινο σώμα ή αλλιώς «αντινεοπλαστόνια» όπως τα ονόμασε αργότερα.

Ανακάλυψε ότι είναι τα συστατικά ενός βιοχημικού συστήματος άμυνας που ελέγχει την ανάπτυξη του καρκίνου, χωρίς να καταστρέφει τα φυσιολογικά κύτταρα, σε μεγάλο βαθμό ανεπαρκή σε ασθενείς με καρκίνο, σε σύγκριση με τα υγιή άτομα.

Το 1977, μετά τη σύνταξη και την δημοσίευση πολυάριθμων δημοσιεύσεων, μεταξύ των οποίων πέντε σχετικά με το θέμα της έρευνας των πεπτιδίων του, ο Δρ Μπουρζίνσκι ίδρυσε την κλινική του στο Χιούστον, του Τέξας, όπου άρχισε τη θεραπεία ασθενών χρησιμοποιώντας την αξιοσημείωτη ανακάλυψη του, με απίστευτη επιτυχία. Τέτοια επιτυχία, που σύντομα ασθενείς με καρκίνο από όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες άρχισαν να ταξιδεύουν για να χρησιμοποιήσουν αυτή τη θεραπεία θαύμα.

Παραδόξως, ούτε η αποτελεσματικότητα της θεραπείας του Δρ Burzynski, όπως αποδεικνύοταν από την ταχεία ανάρρωση των ασθενών του, ούτε η ασφάλεια των αντινεοπλαστονίων ως θεραπεία του καρκίνου … με σχεδόν καθόλου επικίνδυνες παρενέργειες, ήταν αρκετά για το ιατρικό κατεστημένο για να υποστηρίξει αυτή την πρωτοπόρο ιατρική, ή τουλάχιστον, να τον αφήσει μόνο του να συνεχίσει την επιτυχία του.

Αντ αυτού, το 1984 οι ιατρικοί εξεταστές του Διοικητικού Συμβουλίου του Τέξας, κάτω από την πίεση της (της ελεγχόμενης απο το ιατρικό κατεστημένο) FDA, ξεκίνησε αυτό που κατέληξε να είναι μια δίωξη επι δέκα ολόκληρα χρόνια του Δρ Burzynski.

Δεν υπήρχε κανένας τρόπος ένα άτομο κρατώντας ενα δίπλωμα μιας ιδιωτικής ευρεσιτεχνίας για ορισμένες ιατρικές συσκευές ή θεραπείες, ανεξάρτητες από την καθεστηκυία τάξη, να τον αφήσουν να εισβάλει στο επι δεκαετιών αποκλειστικό, εταιρικό ιατρικό μονοπώλιο.

Μετά την σπατάλη πολύτιμων πόρων και τα εκατομμύρια των φορολογουμένων που ξόδεψαν, άλλωστε δεν ήταν δικά τους, τι τους ένοιαζε, πως λέμε εις «υγείαν των κορόιδων» προσπαθούσαν να ανακαλέσουν την ιατρική άδεια του Δρ Burzynski, για πάνω από μια δεκαετία, το Διοικητικό Συμβούλιο ήταν εντελώς ανεπιτυχή στο να αποδείξουν κάποιο λάθος, η τέλος πάντων κάτι επιλήψιμο.

Χρησιμοποίησαν τα πάντα, από την έναρξη, εκτεταμένες έρευνες, έστελναν ακόμα και πράκτορες για να πείσουν νυν και πρώην ασθενείς να υποβάλλουν αδικαιολόγητες καταγγελίες. Περιέργως, παρά των απελπισμένων προσπαθειών των δυνάμεων που είναι, αφιερωμένες στη διατήρηση του ελέγχου για το πώς και ποια θεραπεία θα χορηγείται, δεν μπόρεσαν να βρουν έναν τρόπο για να κάνουν τον γιατρό να σιγήσει.

Παρ ‘όλα αυτά, μετά από χρόνια αποτυχίας, ακόμη και μετά την παραδοχή “της αποτελεσματικότητας των αντινεοπλαστονίων ως τη θεραπεία των καρκίνων του ανθρώπου, αν και δεν είναι θέμα αυτών των διαδικασιών», αποδεικνύοντας ότι πραγματικά δεν είναι για τη θεραπεία του καρκίνου, το Διοικητικό Συμβούλιο ξεκίνησε μια άλλη έρευνα το 2008, και πάλι προσπαθώντας να ανακαλέσει την ιατρική άδεια του Δρ Burzynski.

Αυτή τη φορά, όμως, η προσπάθειά τους ήταν να τεθεί ο Δρ Burzynski σε δίκη για την παροχή θεραπείας σε ασθενείς στο τελευταίο στάδιο καρκίνου, με εξατομικευμένη γονιδιακή-στοχευμένη θεραπεία του καρκίνου, προσαρμοσμένη στους γενετικούς δείκτες του κάθε ασθενούς και επίσης πιο αποτελεσματική από την θανατηφόρα, τοξική και καρκινογόνα ακτινοβολία ή την αναγκαστική χημειοθεραπεία για τους ανθρώπους. Κατά ειρωνικό τρόπο, αυτό το είδος της εξατομικευμένης γονιδιακής-στοχευμένης θεραπείας θεωρείται, σήμερα από πολλούς ειδικούς, σαν το μέλλον της σύγχρονης ιατρικής στη θεραπεία του καρκίνου.

Ευτυχώς για τους πολλούς ασθενείς οι οποίοι στηρίζονται σε αυτή την ιατρική ανακάλυψη για την ίδια τη ζωή τους, συμπεριλαμβανομένης της γενικής ελευθερίας, η πιο πρόσφατη περίπτωση των κατηγοριών του Ιατρικού Συμβουλίου του Τέξας κατά του Δρ Burzynski στις 19 Νοεμβρίου, το 2012 απορρίφθηκαν. Αλλά μην νομίζετε ότι οι επίσημες αλχημείες τελειώνουν εδώ.

Ο Δρ Burzynski έχει υποστεί επίσης δίωξη από την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA). Αυτό, από μόνο του, είναι ένα κυνήγι μαγισσών της τάξης των 60 εκατομμυρίων δολαρίων, φόρο απαιτητών από το 1983, όταν η FDA έλαβε μέτρα για να κλείσει την κλινική του Δρ Burzynski. Την ίδια χρονιά, βέβαια όπως και όλες τις άλλες φορές, ένας δικαστής αποφάνθηκε οτι ο Δρ Burzynski θα μπορούσε να συνεχίσει τη θεραπεία των ασθενών στην πολιτεία του Τέξας.

Αδυσώπητα, ο FDA, ο οποίος είχε προειδοποιήσει προηγουμένως τους δικαστές, οτι αν πάρουν αθωωτική απόφαση, θα ωθήσει την κυβέρνηση να συνεχίσει με άλλες μεθόδους, όπως η κατάσχεση, καταδίκη των φαρμάκων ή ποινική δίωξη, κατάφεραν να «πείσουν» τους ενόρκους να κατηγορήσουν τον Burzynski το 1985, 1990, 1994, και για άλλη μια φορά το 1995.

Βέβαια κάποιοι οργανισμοί και άνθρωποι δεν μπορούν να αποδεχτούν την λέξη «όχι» από τον λεγόμενα κυρίαρχο λαό. Και το εντυπωσιακό, είναι ότι ακόμη και όταν όλες οι προηγούμενες προσπάθειες που έκαναν, των πολύχρονων ερευνών τους δεν οδήγησαν σε μηνύσεις, η FDA πραγματοποίησε ακόμα μια άλλη έρευνα μεταξύ του 1991 και του 1993. Δυστυχώς, ο Δρ Burzynski τελικά κατηγορήθηκε το 1995 και χρεώθηκε με 75 παραβιάσεις του ομοσπονδιακού νόμου περί απάτης – αντιμετωπίζοντας 290 χρόνια φυλακής και $ 18,5 εκατομμύρια σε πρόστιμα. Στις 4 του Μάρτη του 1997 ο δικαστής κήρυξε κακοδικία και διέταξε ότι ο Δρ Burzynski θα απαλλαγεί από σχεδόν το ήμισυ των τελών.

Για άλλη μια φορά, η κυβέρνηση «δεν είχε υποβάλλει επαρκή αποδεικτικά στοιχεία» εναντίον του. Ο FDA αναγκάστηκε να αποσύρει τελικά τις 40 από τις υπόλοιπες 41 κατηγορίες και μια δεύτερη επιτροπή τον αθώωσε τελικά ολοκληρωτικά. Ακόμη και οι ένορκοι από την πρώτη δίκη εμφανίστηκαν για να διαμαρτυρηθούν, προς υποστήριξη του Δρ Burzynski.

Αλλά δεν είναι μόνο ο Δρ Burzynski που έχει αυτήν την «τύχη» από τους οργανισμούς που «προστατεύουν» τους πολίτες. Την ιδια «τύχη» ‘έχουν όλοι οι γιατροί και οι ερευνητές που πραγματικά, ανακαλύπτουν οτιδήποτε είναι θεραπευτικό. Οι φαρμακοβιομηχανίες είναι αυτές που ελέγχουν και νομοθετούν, στηρίζουν στο να συνεχιστούν με κάθε τρόπο οι ασθένειες.

Ο Linnous Pauling, γιατρός, που έχει τιμηθεί δύο φορές με το Νόμπελ Ιατρικής, έχει δηλώσει στον τύπο, ότι: «ο πόλεμος και οι θεραπείες κατά τού καρκίνου είναι σε ένα μεγάλο βαθμό καθαρή απάτη».

Ένας άλλος, δύο φορές νομπελίστας της Ιατρικής και της Φυσιολογίας, ο James Watson, αυτός, που ανακάλυψε την διπλή έλικα τού DNA το 1962 και μέλος της Αντικαρκινικής Συμβουλευτικής Επιτροπής των Η.Π.Α., όταν ρωτήθηκε τι είχε να πει για το αντικαρκινικό πρόγραμμα, που υπηρετούσε δήλωσε ότι «είναι ένας σωρός από κόπρανα». Ο Watson έχει αμφισβητήσει ανοικτά τις μεθοδολογίες της συμβατικής Ιατρικής ακόμα και την γενετική Ιατρική, για τις αποτυχίες και τις παρενέργειές της. Γι΄ αυτές τις λογικές του αμφισβητήσεις τα Μ.Μ.Ε. έχουν φροντίσει να τον παρουσιάσουν ως ρατσιστή και αμφιλεγόμενο ερευνητή…

Η Απομυθοποίηση του καρκίνου: Νωρίτερα, το 2012, η Δρ Antonella Carpenter, PhD, εργαζόταν όπως ο Δρ Burzynski, χρησιμοποιώντας την προσωπικά-κατοχυρωμένη με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας τεχνολογία, για πάνω από μια δεκαετία με στόχο την καταστολή των καρκινικών κυττάρων, με την χρήση, ενός ενέσιμου, έγχρωμου υγρού για να θερμάνει και να καταστρέψει τα καρκινικά κύτταρα, αφήνοντας τους περιβάλλοντες ιστούς ανέπαφους σχεδόν εξ ολοκλήρου σώους και αβλαβείς.

Η θεραπεία, Light Induced Ενισχυμένη Επιλεκτική Υπερθερμία (LIESH), είναι βασισμένη στην χρήση μιας λέιζερ τεχνολογίας, την οποία η Δρ Carpenter είχε αποκτήσει νομίμως, ενώ εργαζόταν για τη NASA κατά τη διάρκεια ενός μυστικού σχεδίου της κυβέρνησης.

Σχεδόν ταυτόσημη με την ιστορία του Δρ Burzynski, ωστόσο, με πολύ πιο εξελιγμένες και συντονισμένες προσπάθειες που έγιναν από επαγγελματίες πράκτορες, οι οποίοι ζητούσαν από νυν και πρώην ασθενείς να ξεγελαστούν και να καταθέσουν εναντίον της, εκβιάζοντας και απειλώντας τους.

Επίσης, όπως ο Δρ Burzynski, και όπως γίνεται συνήθως, προσπάθησαν να την εξευτελίσουν, αλλά η ιδιόκτητη και κατοχυρωμένη με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας τεχνολογία της απαγορεύτηκε στην περίπτωσή της, παρότι δεν υπήρξε καμία απόδειξη ότι την είχε ποτέ ασκήσει παράνομα ή ότι οι ασθενείς της είχαν βλαφτεί με οποιονδήποτε τρόπο.

Παρά τις πολλές επιτυχείς θεραπείες σε ασθενείς, συμπεριλαμβανομένων πολλών που ήταν πρόθυμοι να καταθέσουν, αλλά ειρωνικά ποτέ δεν τους επιτράπηκε, από τους εισαγγελείς, και τους δικαστές, τόσο στο Αρκάνσας όσο και στην Οκλαχόμα το πέτυχαν με δικονομικά τερτίπια και τελικά αναγκάσαν την Δρ Carpenter να πληρώσει εκατομμύρια σε πρόστιμα και κατασχέθηκε όλος ο εξοπλισμός της κατά τη θερινή περίοδο από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση που γνώμονας της είναι το κέρδος. Η περίπτωσή της σήμερα βρίσκεται στο Εφετείο.

Ο Δρ Max Gerson, άλλο ένα από τα πολλά παραδείγματα, που ανέπτυξε την παγκοσμίου φήμης διαιτητική θεραπεία του, την «Διατροφή του Gerson» η οποία έχει αποδειχθεί ότι έχει θεραπεύσει πολλές ασθένειες, μεταξύ των οποίων και τον καρκίνο σε χιλιάδες περιπτώσεις. Ως αποτέλεσμα της αποδεδειγμένης επιτυχίας του, η Επιτροπή της αμερικανικής Γερουσίας, του παρείχε χρηματοδότηση για την έρευνα της διατροφικής του θεραπείας για τον καρκίνο.

Για άλλη μια φορά, η έρευνα δεν μπόρεσε να πάει πολύ μακριά και ο Δρ Gerson αγωνίστηκε ως πρωτοπόρος, γιατί διώχθηκε από το ιατρικό κατεστημένο, η δίωξη του οφείλεται στο γεγονός ότι η θεραπεία του πήγε ενάντια στην συμβατική ιατρική. Η Αμερικανική Ιατρική Ένωση, πίεσε και απορρίφθηκε η χρηματοδότηση του, με μόλις τέσσερις ψήφους.

Σε μια άλλη περίπτωση, διώχθηκαν η Royal Rife Ray και η Gaston NAESSENS δύο εφευρέσεις, δύο ισχυρών μικροσκοπίων που επέτρεπαν στους ερευνητές να παρατηρούν τα ζωντανά μικρόβια του καρκίνου … Ενώ τα σύγχρονα κοινά μικροσκόπια δεν μπορούν να το κάνουν αυτό, ακόμα και σήμερα. Αυτά τα μικροσκόπια επέτρεψαν να αναπτυχθούν αποτελεσματικές θεραπείες για την καταστροφή των καρκινικών κυττάρων, αλλά και οι δύο διώχθηκαν για τις ανακαλύψεις τους και κατηγορούνται για τη θεραπεία ασθενών χωρίς άδεια.

O επικεφαλής της ΑΜΑ πήγε με το τραίνο να επισκεφτεί τον Rife στο San Diego. Βγήκαν φωτογραφίες, η ιστορία μπήκε στην εφημερίδα San Diego Evening Tribune. Ο Rife είχε πάρει τον δρόμο για το βραβείο Νόμπελ Ιατρικής.

Σήμερα όσο και να ψάξετε να βρείτε αναφορές για τον Rife σε ιστορικά βιβλία θα δυσκολευτείτε πολύ. Επικοινωνήστε με εφημερίδα για συγκεκριμένες ημερομηνίες η για την ιστορία του και πιθανότατα θα σας πουν ότι λείπει από τα αρχεία τους. Είναι σαν ο Rife και η δουλειά του να έχουν εξαφανιστεί από τα χρονικά της ιστορίας. Το μικροσκόπιο του δεν υπήρξε ποτέ. Τα μηχανήματα του δεν υπήρξαν ποτέ. Ο ίδιος δεν υπήρξε ποτέ.

Είναι επίσης γνωστό, ότι (τουλάχιστον) από το 1974, περίπου 60 από τα 420 ή και περισσότερα «κανναβινοειδή» που υπάρχουν στην τετραινδοκαναβιόλη THC, έχει αποδειχθεί σε πολλές περιπτώσεις, τόσο σε ιδιωτικές, όσο και μέσω επαγγελματιών ερευνών, ότι έχουν πολλά διαφορετικά οφέλη για την υγεία. Συμπεριλαμβανομένης της μείωσης του μεγέθους των καρκινικών όγκων, σκοτώνοντας τα καρκινικά κύτταρα, σχεδόν κάθε φορά που είχαν δοκιμαστεί. Ωστόσο, αν ρωτήσετε τους τοπικούς ογκολόγους σας ή αναζητήστε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης σας, κανείς δεν έχει ακούσει τίποτα.

Ο διάσημος Γερμανός γιατρός στηλιτεύει τα λόμπι των φαρμακευτικών εταιρειών.

Γιατί κυνηγάνε όποιον θεραπεύει τον καρκίνο; Κατάλαβες τώρα τι γίνεται και από ποιούς;

- Ο ψυχίατρος Wilhem Reich, που κάποτε εθεωρείτο και ως ο διάδοχος της έδρας του Σίγκμουντ Φρόιντ, έχασε τη ζωή του στη φυλακή – δολοφονήθηκε- μετά από την εργασία του με την οργόνη που σκοτώνει τα καρκινικά κύτταρα. Η FDA φρόντισε ο εξοπλισμός, τα βιβλία και τα γραπτά του, όλα να καταστραφούν και απαγορεύτηκε κάθε αναφορά στο όνομα του, όχι τον μεσαίωνα αλλά στα μέσα του 20ου αιώνα. Η Βιοπάθεια Του Καρκίνου ( Dr Wilhelm Reich )

- Ο Δρ Issels θεράπευε ασθενείς με καρκίνο με τη βοήθεια μιας ολοκληρωμένης ανοσοθεραπείας με τις ίδιες αρχές όπως η θεραπεία Gerson. Για αυτό έλαβε ποινή φυλάκισης με αναστολή και έχουν γίνει πολλές προσπάθειες για να αναγκαστεί να διακόψει την εργασία του.

- Ο Βιοχημικός Lawrence Burton διώχθηκε και δυσφημίστηκε για το έργο του, για τη βελτίωση της λειτουργίας του ανοσοποιητικού συστήματος σε ασθενείς με καρκίνο και την ανακάλυψη ενός ορού για την συρρίκνωση των όγκων.

- Ο Δρ Dinshah Ghadiali ήταν ένας πρωτοπόρος στον τομέα της χρωματοθεραπείας, δυστυχώς, φυλακίστηκε και ο εξοπλισμός του, τα βιβλία και τα γραπτά καταστράφηκαν αφού είχε αντιμετωπίσει με επιτυχία τον καρκίνο και άλλες ασθένειες.

- Ο Χάρι Hoxsey διώχθηκε και συνελήφθη για άσκηση της ιατρικής χωρίς άδεια, μετά τη θεραπεία χιλιάδων ασθενών του καρκίνου, με τη χρήση βοτάνων.

- Η Δρ Kristine Nolfi άρχισε να βοηθά τους ασθενείς της να ξεπεράσουν τον καρκίνο μέσω της διατροφής, μετά τη θεραπεία του δικού της καρκίνου με την κατανάλωση μιας χορτοφαγικής διατροφής με οργανικές πρώτες ύλες τροφίμων. Στη συνέχεια, διώχθηκε και της πήραν την άδεια της.

- Ο William F. Koch μετανάστευσε στη Βραζιλία, ως αποτέλεσμα των σοβαρών διώξεων που υπέστη για την επιτυχία του στη θεραπεία ασθενών με τη χρήση των ομοιοπαθητικών οξειδωτικών καταλυτών.

- Η ερευνήτρια Δρ Johanna Budwig αποτράπηκε από τη δημοσίευση της ανακάλυψης της για τα λιπαρά κατάλοιπα α μαργαρίνης σε μαλακούς όγκους, αλλά και έχασε τη δουλειά της στην πορεία.

- Ο Georges Lakhovsky (1869 στην Ρωσία – 1942 στην Νέα Υόρκη, ΗΠΑ) ήταν ένας Ρώσος μηχανικός, επιστήμονας, συγγραφέας και ανεξάρτητος ερευνητής, εφευρέτης. Η ανεξαρτησία του έδωσε την ελευθερία να πειραματιστεί με νέες και φρέσκιες ιδέες, χωρίς να ενταχθεί στο δόγμα του κατεστημένου. Σε όλες τις κατασκευές οργονίτες στο orgonodrome.gr υπάρχει και ένας Πολυκυματικός Ταλαντωτής Lakhovsky Σε ηλικία 72 ετών, το 1942, ο Lakhovsky χτυπήθηκε από μια λιμουζίνα (!) Τρεις ημέρες αργότερα ο Lakhovsky πέθανε στο νοσοκομείο υποκύπτοντας στα τραύματα του.

Dr. Ruth B. Drown, η μεγαλύτερη επιστήμων της Ραδιονικής την κυνήγησαν μέχρι εξόντωσης, γιατί έβγαζε αξονικές φωτογραφίες, τομογραφίες εξ αποστάσεως με ένα φιλμ και δέκα ποτενσιόμετρα. Έκανε απόλυτα σωστές διαγνώσεις εξ αποστάσεως και θεράπευε επίσης. Όλα αυτά στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Φυσικά αυτό δεν μπορούσε να γίνει ανεκτό απ’ το γνωστό κατεστημένο. Ειδικά όταν άρχισε να κάνει αξονικές φωτογραφικές τομές σε φωτογραφίες από UFOs. !!!

- Τι να πούμε για τον γιατρό Dr Ryke Hamer. Δείτε τα βίντεο του Dr Ryke Hamer και στα Ελληνικά

Πραγματικά υπάρχουν πολλές διαφορετικές εναλλακτικές θεραπείες, για σχεδόν κάθε ασθένεια που υπάρχει. Το καλύτερο φάρμακο είναι η ΔΙΑΤΡΟΦΗ … Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ.

Αξίζει και είναι καθήκον όλων μας, να ενημερωθούμε και να ενημερώσουμε, για τις αληθινές θεραπείες που υπάρχουν.

Ευαγγέλου Μαριάννα Βιοχημικός

Μυστήριο γύρω από τη νέα θεωρία για το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Επιστήμονας ισχυρίζεται ότι ο Μέγας Αλέξανδρος δηλητηριάστηκε από κρασί που παρήχθη από ένα τοξικό φυτό

Ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε σε ηλικία 32 ετών, αφού πρώτα είχε καταφέρει να φτάσει στα πέρατα του τότε γνωστού κόσμου και να δημιουργήσει μια τεράστια αυτοκρατορία.

Ωστόσο μυστήριο καλύπτει τα αίτια του θανάτου του. Μερικοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι οφείλονταν σε φυσικά αίτια, ενώ άλλοι θεωρούν ότι επρόκειτο για δολοφονία κατά τη διάρκεια συμποσίου.

Το μυστήριο γύρω από το θάνατο του μεγάλου στρατηλάτη, ίσως κατάφερε να ξεδιαλύνει ένας επιστήμονας από το Πανεπιστήμιο Otago στη Νέα Ζηλανδία.

Ο τοξικολόγος Leo Schep του Εθνικού Κέντρου Δηλητηριάσεων πιστεύει ότι ο Μέγας Αλέξανδρος δηλητηριάστηκε από ένα κρασί που παρήχθη από ένα τοξικό φυτό, με «αθώα» όψη, όπως αναφέρει η New Zealand Herald.

Ο Leo Schep που αναζητά σχετιά τοξικολογικά δεδομένα για μια δεκαετία, απορρίπτει τις θεωρίες δηλητηρίασης με τη βοήθεια αρσενικού και στρυχνίνης. Υποστηρίζει ότι ο θάνατος σε αυτή την περίπτωση θα ήταν πολύ πιο γρήγορος από 12 μέρες, που ο Αλέξανδρος είχε πέσει βαριά άρρωστος πριν αποβιώσει.

Αντίθετα, την «ευθύνη» ρίχνει στο φυτό λευκός ελλέβορος (Veratrum album). Το φυτό με τα λευκά λουλούδια μπορεί να υποστεί ζύμωση σε κρασί και ήταν γνωστό στους Αρχαίους Έλληνες σαν μια φυσική ουσία για την πρόκληση εμετού. Η δράση του φυτού, θα μπορούσε να λυγίσει το στρατηγό σε 12 μέρες, σε αντίθεση με άλλες ουσίες που θα τον αποτελείωναν νωρίτερα.

Ωστόσο και ο ίδιος ο Leo Schep δεν μπορεί να είναι σίγουρος πέραν πάσης αμφιβολίας ότι το συγκεκριμένο φυτό σκότωσε το Μέγα Αλέξανδρο.

Έτσι το μυστήριο σχετικά με τη δηλητηρίαση του Αλέξανδρου, δεν μπορεί να κλείσει οριστικά. «Ποτέ δεν θα μάθουμε σίγουρα», παραδέχεται ο Schep.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΟΣΟΙ ΕΙΣΤΕ ΓΟΝΕΙΣ: Μπαμπά, μπορώ να αγοράσω μια ώρα απο το χρόνο σου;

Ένας πατέρας γυρίζει σπίτι από την εργασία αργά και βρίσκει τον πεντάχρονο γιο του να τον περιμένει στην πόρτα ..

Γιος: «Μπαμπά, μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;»

Πατέρας: «Ναι βεβαίως, τι είναι;»

Γιος: «Μπαμπά, πόσα χρήματα βγάζεις στη μια ώρα που δουλεύεις;»…

Πατέρας: «Αυτό δεν είναι δική σου δουλειά. Γιατί ρωτάς κάτι τέτοιο;» ρώτησε θυμωμένα ο μπαμπάς.

Γιος: «Θέλω μόνο να ξέρω. Σε παρακαλώ πες μου, πόσα βγάζεις σε μια ώρα;»

Πατέρας:«Εάν πρέπει να ξέρεις βγάζω 30 ευρώ την ώρα [*]»

Γιος: «Ωχ, απάντησε το παιδί, με το κεφάλι του κάτω. Μπαμπά σε παρακαλώ μπορείς να μου δανείσεις 15 ευρώ;»

Ο πατέρας εξαγριωμένος του απαντά, «εάν ο μόνος λόγος που ρώτησες είναι για να αγοράσεις ένα ανόητο παιχνίδι ή κάποιες άλλες αηδίες, τότε να πας κατ’ ευθείαν στο δωμάτιό σου. Σκέψου γιατί είσαι τόσο εγωιστής. Δεν εργάζομαι σκληρά καθημερινά για τέτοιες επιπολαιότητες».

Tο μικρό παιδί πήγε ήσυχα στο δωμάτιό του και έκλεισε την πόρτα. Ο μπαμπάς όσο σκεφτόταν την ερώτηση του παιδιού τόσο περισσότερο νευρίαζε. “Πώς τόλμησε να με ρωτήσει κάτι τέτοιο;”, αναρωτιόταν.

Μετά από μια περίπου ώρα, που ο μπαμπάς είχε ηρεμήσει το ξανασκέφτηκε “Ίσως είναι κάτι που χρειάζεται πραγματικά να αγοράσει ο μικρός με τα 15 ευρώ και η αλήθεια είναι οτι δεν ζητάει χρήματα συχνά”. Πήγε στην πόρτα του δωματίου του παιδιού και άνοιξε την πόρτα.

«Κοιμάσαι γιε μου;», ρώτησε.

«Όχι μπαμπά, δεν κοιμάμαι», απάντησε το αγόρι.

«Σκεφτόμουν, ότι ίσως ήμουν πάρα πολύ σκληρός μαζί σου νωρίτερα» είπε ο μπαμπάς. «Ήταν μια δύσκολη μέρα και έβγαλα την κούραση μου σε σένα. Εδώ είναι τα 15 ευρώ που μου ζήτησες».

Το παιδί έτρεξε κατ’ ευθείαν επάνω του χαμογελώντας. «Σε ευχαριστώ μπαμπά!» φώναξε. Κατόπιν, πάει στο μαξιλάρι του και βγάζει από κάτω κάποια τσαλακωμένα χρήματα. Ο πατέρας μόλις βλέπει ότι το παιδί έχει ήδη κάποια χρήματα, αρχίζει να νευριάζει. Το μικρό παιδί αρχίζει να μετράει σιγά τα χρήματά του, και κοιτάζει τον μπαμπά του.

«Γιατί θέλεις περισσότερα χρήματα εφόσον έχεις ήδη μερικά;» γκρίνιαξε ο πατέρας. «Επειδή δεν είχα αρκετά, αλλά τώρα έχω», απάντησε το μικρό παιδί.

«Μπαμπά, τώρα έχω 30 ευρώ. Μπορώ να αγοράσω μια ώρα απο το χρόνο σου; Σε παρακαλώ έλα νωρίς αύριο σπίτι. Θα ήθελα πολύ να φάμε μαζί».

Ο πατέρας συντρίφθηκε. Αγκάλιασε τον μικρό γιο του και ζήτησε να τον συγχωρήσει..

Μια σύντομη υπενθύμιση σε όλους μας που δίνουμε προτεραιότητα στη δουλειά ή στο φόρτο της καθημερινότητας και ξεχνάμε τα πιο απλά, να δίνουμε έστω και λίγα λεπτά απο το χρόνο μας στους σημαντικούς για μας ανθρώπους.

Τα παιδιά χρειάζονται εμάς τους γονείς τους και όχι τα υποκατάστατα μας [δώρα, περισσότερα χρήματα] για να καλύψουν το κενό μας.

Τι ωθεί τις γυναίκες στο… κέρατο;

Τι «σπρώχνει» τις γυναίκες στο… κέρατο;

Οι παράνομοι δεσμοί γυναικών παρουσιάζουν εκρηκτική αύξηση τα τελευταία χρόνια και οι γυναίκες έχουν όλο και περισσότερο σeξοuαλικές σχέσεις με πολλούς συντρόφους, ακριβώς όπως και οι άνδρες όταν τους δοθεί η ελευθερία και η ευκαιρία.

Έρευνες δείχνουν ότι υπάρχει μια σταθερή αύξηση των γυναικών που έχουν εξωσυζυγικές σχέσεις κατά τα τελευταία τρία χρόνια και ότι η ηλικία, στην οποία οι γυναίκες αυτές κάνουν την πρώτη τους παράνομη σχέση, είναι σταδιακά όλο και μικρότερη.

Οι γυναίκες που έκαναν παράλληλους δεσμούς πριν το 1960 ήταν μεταξύ 30 και 40 ετών. Στη δεκαετία του 1970 και του 1980, οι γυναίκες άρχιζαν τις εξωσυζυγικές σχέσεις στις ηλικίες 26 με 30, ενώ στη δεκαετία του 1990 λίγο μετά τα 20.

Σε μια άλλη έρευνα, που εξέταζε γιατί οι παντρεμένες γυναίκες απατούν το σύζυγό τους, τα αποτελέσματα έδειξαν ότι το κάνουν για να ικανοποιήσουν την ανάγκη τους για αυτοεκτίμηση. Η προσοχή ενός άλλου άνδρα, πέρα από τον άνδρα της και τα κομπλιμέντα του για τις ικανότητές της και για το σώμα της, ενισχύουν τον αυτοσεβασμό μιας γυναίκας.

Μια παράλληλη σχέση προσφέρει επίσης μια πρόσθετη συναισθηματική εγγύτητα και οικειότητα με ένα άλλο μέλος του αντίθετου φύλου. Μερικές φορές μια παράνομη σχέση γεννιέται από τη μοναξιά, όταν ο σύζυγος είναι απλά πολύ απασχολημένος για να μιλήσει με τη σύζυγό του.

Μπορεί ακόμη μια γυναίκα να βρει εραστή επειδή αναζητά την βαθύτερη κατανόηση του εαυτού της και θέλει να διερευνήσει τις σκέψεις της με έναν άνθρωπο, ο οποίος της αποδεικνύει ότι νοιάζεται γι ‘αυτήν.

Ένας άλλος λόγος για τους εξωσυζυγικούς δεσμούς των γυναικών είναι ο φόβος των γηρατειών, όπου μια γυναίκα αισθάνεται πιο νέα και πιο σ$ξι χάρις στη σεξουαλική επιθυμία του εραστή της για εκείνη.

...

ΤΕΛΕΙΟ ΡΕ...

Ο «πατέρας» της ψυχανάλυσης Σίγκμουντ Φρόιντ

Ο άνθρωπος που έβαλε τον κόσμο στο... ντιβάνι

Η εμφάνιση του γερμανού πρωτεργάτη της ψυχολογίας στα χρονικά της επιστήμης έμελλε να αλλάξει καθοριστικά τον τρόπο που σκεφτόμαστε για τον τρόπο που σκεφτόμαστε.

Ο άνθρωπος που θα εγκαινίαζε τον τομέα της «ομιλούσας θεραπείας» και θα έστρεφε την προσοχή στα της ψυχής, δημιουργώντας μια νέα μέθοδο ψυχοδυναμικής προσέγγισης των άδηλων φαινομένων της προσωπικότητας, την οποία και ονόμασε «ψυχανάλυση», έγραψε μια από τις χρυσές σελίδες της σύγχρονης επιστημικής πρακτικής. 

Ο Φρόιντ δεν είναι βέβαια σημαντικός στην ιστορία της σκέψης μόνο για τις εργασίες του στην ερμηνεία των ονείρων, τους ελεύθερους συνειρμούς και την αποκάλυψη του ασυνειδήτου, αλλά και για το θεωρητικό του έργο πάνω στις δομές του πολιτισμού, αλλά και την απελευθέρωση του δημόσιου διαλόγου σε θέματα που σχετίζονται με τη σεξουαλική πρακτική (λίμπιντο). 

Είναι όμως και το άλλο: πρόκειται για τον άνθρωπο που μας έμαθε να σκεφτόμαστε με όρους αμιγώς ψυχολογικούς, βάζοντας μια για πάντα στα στόματα όλων μας μια σειρά από φροϋδικούς όρους, όπως ασυνείδητο, οιδιπόδειο, εγώ, μεταβίβαση, παραδρομές, παραπραξίες και τόσα άλλα.

Ας δούμε λοιπόν τη ζωή ενός από τους ανθρώπους που επηρέασαν καθοριστικά τη συλλογιστική πορεία και το επιστημονικό μέλλον του 20ού αιώνα...

Πρώτα χρόνια



Ο Σίγκμουντ Φρόιντ γεννιέται στην αυστριακή -τότε- πόλη Φράιμπεργκ στις 6 Μαΐου 1856, σε ηλικία 4 ετών ωστόσο η οικογένειά του θα μετακομίσει στη Βιέννη, την πόλη που έζησε και έδρασε για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. 

Ο Φρόιντ θα πάρει το πτυχίο του στην Ιατρική το 1881, ενώ τον επόμενο χρόνο θα παντρευτεί, με τον γάμο του να του χαρίζει έξι παιδιά, το νεότερο εκ των οποίων, η Άννα, θα γινόταν κι αυτή με τη σειρά της διαπρεπής ψυχαναλύτρια. 

Μετά την αποφοίτησή του, ο νεαρός Φρόιντ θα ανοίξει το πρώτο του ιατρείο και θα αρχίσει να έχει προοδευτικά επαφή με τις ψυχολογικού τύπου διαταραχές της προσωπικότητας. Θεωρώντας τον εαυτό του πρώτα απ' όλα θεραπευτή παρά γιατρό, θα βάλει στόχο της ζωής του να κατανοήσει το ταξίδι της ανθρώπινης γνώσης και εμπειρίας, αποκαλύπτοντας τις κρυμμένες δομές που κινούν τον ανθρώπινο ψυχισμό.

Πρώιμο έργο


Πρώτος σταθμός στη θεωρητική του ενασχόληση με τα της ψυχής, η υστερία. Επηρεασμένος από τη δουλειά του βιεννέζου συναδέλφου και πιστού του φίλου Γιόζεφ Μπρόιερ, ο οποίος είχε παρατηρήσει ότι όταν ενθάρρυνε υστερικούς ασθενείς να μιλούν ανεπιφύλακτα για τις πρώιμες εκδηλώσεις των συμπτωμάτων τους, τα συμπτώματα κάποιες φορές υποχωρούσαν, ο Φρόιντ θα γενικεύσει την παρατήρηση, ως απόρροια του δικού του κλινικού έργου. 

Θα ισχυριστεί λοιπόν ότι οι νευρώσεις (το κατεξοχήν αντικείμενο της ψυχολογίας της εποχής) έλκουν την καταγωγή τους από τραυματικές εμπειρίες που εντοπίζονται στο παρελθόν του ασθενούς, με τα πρωταρχικά αυτά περιστατικά να ξεχνιούνται καλά κρυμμένα στη δομή του ασυνειδήτου. Οι βάσεις για την ψυχανάλυση είχαν τεθεί!

Η φροϋδική «ομιλούσα θεραπεία» συνίστατο λοιπόν στην ενθάρρυνση του ασθενούς να ανακαλέσει στη μνήμη του τις τραυματικές αυτές εμπειρίες και να τις καταστήσει συνειδητές, αντιμετωπίζοντάς τες έτσι τόσο συναισθηματικά όσο και διανοητικά. Πίστευε δηλαδή ότι με τον τρόπο αυτό ο ασθενής θα απαλλασσόταν από τα νευρωτικά συμπτώματα και θα απελευθερωνόταν από τις ατραπούς του μυαλού. 

Ο Φρόιντ και ο Μπρόιερ δημοσίευσαν τις θεωρίες και τα κλινικά τους ευρήματα στο περίφημο πλέον σύγγραμμα «Μελέτες για την Υστερία» (1895).

Αμφιλεγόμενη υποδοχή



Η προοδευτική μετατόπιση της θεωρητικής προβληματικής του Φρόιντ από τις πρώτες διατυπώσεις της θεωρίας του και το ολοένα και μεγαλύτερο βάρος που άρχισε να δίνει στη σεξουαλική προέλευση των νευρωσικών διαταραχών θα τον απομάκρυναν από τον επιφανή γιατρό Μπρόιερ, με τη σχέση τους να παίρνει τέλος. 

Ο Φρόιντ συνέχισε ωστόσο να «ραφινάρει» την προβληματική του με μια σειρά από όρους και κατηγοριοποιήσεις (Πρώτη και Δεύτερη Τοπική), και έπειτα από μια περίοδο αυτο-ανάλυσης θα επανεμφανιστεί στη βιβλιογραφία με την περίφημη «Ερμηνεία των Ονείρων» (1900), ενώ την επόμενη χρονιά θα «ξαναχτυπήσει» με τη μνημειώδη «Ψυχοπαθολογία της Καθημερινότητας» (1901). Είναι η περίοδος της μεγάλης ακμής, τα χρόνια που τίθενται τα θεμέλια του κολοσσιαίου επιτεύγματος της ψυχανάλυσης. 

Το 1905 θα ακολουθήσουν οι «Τρεις Μελέτες για τη Θεωρία της Σεξουαλικότητας», με τον Φρόιντ να δουλεύει ακατάπαυστα για την απόδειξη της ερευνητικής του υπόθεσης. Ο επιστημονικός κόσμος δεν είχε συγκλονιστεί ωστόσο από τις φροϋδικές δημοσιεύσεις, με την επιστημονική κοινότητα να βλέπει μια υπερέμφαση του Φρόιντ στη σεξουαλικότητα, ακολουθώντας σε αυτό τις ενστάσεις του Μπρόιερ. 



Ήταν ωστόσο και η αντίσταση που συνήθως επιφέρει η επαγγελματική νομιμοφροσύνη σε καθετί καινούριο και «επαναστατικό» που απειλεί τις παραδεδομένες επιστημικές νόρμες. Ο Φρόιντ, παρά τη δριμεία κριτική που δεχόταν από επιστημονικούς κύκλους, συνέχιζε απτόητος το κλινικό και θεωρητικό του έργο. 

Ήταν το 1909, όταν και προσκλήθηκε για μια σειρά διαλέξεων στις ΗΠΑ, που το κλίμα έμελλε να αλλάξει, με τους γιατρούς της Αμερικής να αποδεικνύονται λιγότερο «αρτηριοσκληρωτικοί» από τους ευρωπαίους συναδέλφους τους. Όταν μάλιστα το 1916 κυκλοφόρησε το σύγγραμμά του «Πέντε Διαλέξεις για την Ψυχανάλυση», η φήμη του εκτοξεύτηκε εκθετικά. 

Κληρονομιά



Η ψυχανάλυση του Σίγκμουντ Φρόιντ έμελλε να «γεννήσει» επί της ουσίας τον κλάδο της ψυχολογίας με τη μορφή που τον ξέρουμε σήμερα, μπολιάζοντας ταυτοχρόνως τη σκέψη του 20ού αιώνα καθοριστικά. Η ψυχανάλυση και ο μαρξισμός αποτελούν εν πολλοίς τους δύο πυλώνες στους οποίους στηρίχθηκε η σύγχρονη δυτική συλλογιστική, με τα κατοπινά συστήματα σκέψης να πρέπει να αντιπαρατεθούν αποφασιστικά με το «ιερό τέρας» Σίγκμουντ Φρόιντ. 

Ανεξάρτητα από τις αντιρρήσεις και τις επιφυλάξεις που μπορεί να έχει κάποιος για το έργο του αυστριακού γιατρού, η έμφαση στην «ψυχική ενέργεια» που έριξε η ματιά του και η θεωρητική πραγμάτευση εννοιών όπως το οιδιπόδειο σύμπλεγμα και ο ρόλος των ονείρων άλλαξαν άρδην τις προκατακλυσμιαίες συνιστώσες της γνώσης μας. 



Το γεγονός εξάλλου ότι η θεωρητική εργασία του Φρόιντ έχει λάβει τόσο διθυραμβικούς επαίνους όσο και φρενιτικές πολεμικές αποδεικνύει περίτρανα ότι παραείναι μεγάλη η ψυχανάλυση για να αγνοηθεί. 

Περνώντας μια ζωή σε συνεχή έρευνα και αυτο-παρατήρηση, ο Φρόιντ θα αυτοκτονούσε όντας αυτο-εξοριζόμενος στην Αγγλία το 1939 (λόγω της ναζιστικής εισβολής στην Αυστρία), ζητώντας από τον γιατρό του μια φονική δόση μορφίνης, απηυδισμένος από τη μάχη του με τον καρκίνο. Το έργο του ωστόσο δεν θα πέθαινε ποτέ...

Δείτε όλα τα πρόσωπα που φιλοξενούνται στη στήλη «Πορτραίτα» του newsbeast.gr

Ναρκισσισμός-Φρόυντ

"πατημασιές" του Escher

Ο ναρκισσισμός αποτελεί έναν όρο που αρχικά χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τη σεξουαλική διαστροφή,κατά την οποία το υπό εξέταση άτομο είναι ερωτευμένο με τον εαυτό του και όχι με κάποιο άλλο άτομο.Αργότερα,ο όρος διευρύνθηκε για να συμπεριλάβει οποιαδήποτε μορφή αυτολατρείας.Εφόσον η αυτοεκτίμηση είναι απαραίτητη για τη σωματική υγεία,έως ένα βαθμό ο ναρικισσισμός θεωρείται φυσιολογικός.Ο Φρόυντ πίστευε ότι όλοι κατευθύνουν τη λίμπιντο και προς τον εαυτό τους(εγώ-λίμπιντο) και προς τους άλλους(λίμπιντο-αντικείμενο).Όταν ένα άτομο είναι ερωτευμένο,το μεγαλύτερο μέρος της λίμπιντο επενδύεται στον/την αγαπημένο/η.Όταν ένα άτομο είναι άρρωστο,είτε σωματικά είτε ψυχικά,γίνεται όλο και περισσότερο εγωκεντρικό και λιγότερο ικανό για συναισθηματικό δεσμό με άλλους.Ακραίες μορφές ναρκισσισμού εκδηλώνονται σε τύπους σχιζοφρένειας,στους οποίους οτιδήποτε συμβαίνει στον κόσμο ερμηνεύεται από τον πάσχοντα κάτω από την οπτική πως σχετίζεται με αυτόν.Στις μανιακές καταστάσεις στις οποίες το άτομο θεωρεί τον εαυτό του παντοδύναμο.Και σε περιπτώσεις κατάθλιψης,στις οποίες το υποκείμενο μπορεί να είναι υποχονδριακά ανήσυχο με την κατάσταση του σώματος και του μυαλού του,αποκλείοντας όλους τους άλλους.Ο Φρόυντ προέβαλε ως αξίωμα ένα ναρκισσιστικό στάδιο συναισθηματικής ανάπτυξης ή πρωτογενούς ναρκισσισμού,κατά το οποίο η λίμπιντο στρέφεται σε αντικείμενα άλλα,εκτός εαυτού.Αυτό το στάδιο περιγράφεται ως εκείνο στο οποίο τα σεξουαλικά ένστικτα βρίσκουν αυτοερωτικά αντικείμενα.Επομένως,η ψυχική ή η σωματική ασθένεια μπορείνα θεωρηθούν υπεύθυνες για την παλινδρόμηση σ'ένα πρώιμο στάδιο βρεφικής ανάπτυξης.

Μέχρι τότε ο Φρόυντ είχε αποδεχτεί δύο ομάδες ενστίκτων:τα ένστικτα αυτοσυντήρησης,που αναφέρονται στο Εγώ,και τα σεξουαλικά ένστικτα,που αναφέρονται στα αντικείμενα.Συμπέρανε όμως ότι η αυτοσυντήρηση και ο αυτοέρωτας ήταν στην πραγματικότητα το ίδιο πράγμα και αυτό που είχε σημασία ήταν ο βαθμός στον οποίο η λίμπιντο κατευθυνόταν προς τα αντικείμενα σε σύγκριση με το βαθμό στον οποίο κατευθυνόταν προς τον εαυτό.

Όπως σχολίασε ο Έρνεστ Τζόουνς στο δεύτερο τόμο της βιογραφίας του Φρόυντ,το άρθρο του Ναρκισσισμός:Μία εισαγωγή(SE,XIV.73-102)επικρίθηκε από εκείνους που τον κατηγορούσαν ότι ανήγε τα πάντα στο σεξ.Αρχικά,ο Φρόυντ υπέθετε ότι τα ένστικτα αυτοσυντήρησης διέφεραν από τα σεξουαλικά ένστικτα και μπορούσαν να συγκρούονται μεταξύ τους.Επιβεβαιώνοντας ότι η αγάπη των άλλων ήταν η αυτοαγάπη που στρεφόταν εξωτερικά,εμφανίστηκε να δηλώνει ότι οι σεξουαλικές παρορμήσεις ήταν στην πραγματικότητα ή μοναδική πηγή ψυχικής ενέργειας.Αυτή η θέση του γρήγορα τροποποιήθηκε.Ο Φρόυντ ήταν ουσιαστικά ένας δυϊστής,που συνήθως εξηγούσε τα ψυχικά φαινόμενα με βάση την αλληλεπίδραση ή τη σύγκρουση μεταξύ των αντιθέτων.Ήταν ο πρώτος που αναγνώρισε ότι η τάση αυτού του τρόπου σκέψης χαρακτηρίζει ψυχαναγκαστικές προσωπικότητες,που είναι ιδιαίτερα "αμφιθυμικές",προς τα άτομα με τα οποία εμπλέκονται και συχνά συναντούν δυσκολία στη λήψη αποφάσεων,επειδή δεν μπορούν να συμφιλιώσουν τις αντίθετες σκέψεις τους.Η αγάπη και το μίσος είναι τα δύο αντίθετα που διακρίνονται ξεκάθαρα σε κάθε έντονη ανθρώπινη σχέση.Και όταν μία τέτοια σχέση διακόπτεται,η αγάπη συχνά μετασχηματίζεται σε μίσος.Ο Φρόυντ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το μίσος συνδεόταν συχνά με τον αγώνα του Εγώ για αυτοσυντήρηση και συνέχισε δηλώνοντας:

"το μίσος σε σχέση με τα αντικείμενα είναι αρχαιότερο από την αγάπη.Πηγάζει από την αρχέγονη αποκήρυξη του εξωτερικού κόσμου από το Εγώ με την υπερχείλιση των ερεθισμάτων.Ως εκδήλωση της αντίδρασης της δυσαρέσκειας που προκαλείται από τα αντικείμενα,πάντα παραμένει σε μια πολύ στενή σχέση με τα ένστικτα αυτοσυντήρησης.Επομένως,τα σεξουαλικά ένστικτα και τα ένστικτα του Εγώ μπορούν εύκολα να δημιουργήσουν μια αντίθεση,που επαναλαμβάνει την αντίθεση της αγάπης και τους μίσους."

Η αναφορά στον "εξωτερικό κόσμο με την υπερχείλιση των ερεθισμάτων",μπορεί να μοιάζει δυσνόητη,εάν δε ληφθεί υπόψη ότι μια από τις πλέον θεμελειώδεις ιδέες του Φρόυντ ήταν ότι ο οργανισμός επιζητεί πάντα να απαλλαγεί από τα ενοχλητικά ερεθίσματα,όταν εισβάλλουν από τον εξωτερικό κόσμο ή προέρχονται ως ενστικτώδεις ενστάσεις εκ των ένδον.Ο Φρόυντ λέει,"είναι ανάγκη του οργανισμού να πετύχει μια κατάσταση ηρεμίας αποφορτίζοντας εντελώς όλες τις εντάσεις".Και συνεχίζει να υποστηρίζει ότι:"το νευρικό σύστημα είναι ένας μηχανισμός ο οποίος έχει τη λειτουργία να απαλλάσσεται από τα ερεθίσματα που δέχεται ή να τα ελαχιστοποιεί στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο ή -αν είναι εφικτό-επιδιώκει να διατηρηθεί σε μια κατάσταση χωρίς ερεθίσματα."

Οι αρχικές μελέτες του Φρόυντ για την υστερία και την ψυχαναγκαστική νεύρωση απαιτούσαν ένα διμερή διαχωρισμό του νου σε συνειδητό και ασυνείδητο.Αυτό το απλό μοντέλο υπέθετε ότι το ασυνείδητο πήγαζε κυρίως-αν όχι εντελώς-από την αθώωση και,επομένως,αποτελείτο από παρορμήσεις,σκέψεις και συναισθήματα που δεν ήταν αποδεκτά για το συνειδητό Εγώ.Κατά τη διάρκεια των 20 πρώτων χρόνων του 20ού αιώνα,ο Φρόυντ έφτασε να συνειδητοποιήσει ότι το συγκεκριμένο μοντέλο ήταν ανεπαρκές.Για παράδειγμα,ο παράγοντας που επιβάλλει την απώθηση πρέπει να πηγάζει από το Εγώ,το συνειδητό κομμάτι του νου.Ωστόσο,οι ασθενείς στον καναπέ,συμπεριφερόταν σαν να ήταν ο παράγοντας αυτός ασυνείδητος και αντιστεκόταν.Δηλαδή,όταν κατά τη διάρκεια του ελεύθερου συνειρμού άρχιζαν ν'αναδύονται επικίνδυνα ή αποκρουστικά θέματα,ο ασθενής σταματούσε να μιλά ελεύθερα,ισχυριζόταν ότι δεν του ερχόταν καμιά σκέψη,έλεγε ότι είχε ξεχάσει για ποιο πράγμα μιλούσαν και γενικά γινόταν ασαφής.Ο Φρόυντ ισχυρίστηκε ότι:" η δύναμη που επέβαλλε τη απώθηση και τη διατηρεί γίνεται αντιληπτή ως αντίσταση κατά τη διάρκεια του έργου της ανάλυσης".

Ωστόσο,αυτό υπονοούσε ότι το μέρος του Εγώ,που μέχρι τώρα συνδεόταν μόνο με τη συνειδητότητα,μπορεί το ίδιο να είναι ασυνείδητο.Ο Φρόυντ αναγνώριζε ότι η χρήση του όρου "ασυνείδητο" ήταν ορθότερη ως επίθετο που προσδιορίζει παρά ως ουσιαστικό που δηλώνει τόπο.Παρόλο που καθετί που απωθείτο ήταν ασυνείδητο,δεν απωθείτο καθετί που ήταν ασυνείδητο...



του ANTHONY STORR

OXFORD UNIVERSITY PRESS

μτφρ.Φωτεινή Πολυχρόνη,Λέκτωρ στον Τομέα της Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Φρόιντ και Φροϊδισμός(Ι

Φρόιντ και Φροϊδισμός(Ι)

Ο Σίγκμουντ Φρόυντ (Sigmund Freud, 6 Μαΐου 1856 – 23 Σεπτεμβρίου 1939) ήταν Αυστριακός ιατρός, φυσιολόγος,ψυχίατρος και θεμελιωτής της ψυχαναλυτικής σχολής στον τομέα της ψυχολογίας. Αναγνωρίζεται ως ένας από τους πλέον βαθυστόχαστους αναλυτές του 20ου αιώνα που μελέτησε και προσδιόρισε έννοιες όπως το ασυνείδητο, την απώθηση και την παιδική σεξουαλικότητα.Οι επιστημονικές θεωρίες του Φρόυντ και οι τεχνικές θεραπείας που ανέπτυξε θεωρήθηκαν ιδιαίτερα καινοτόμες και αποτέλεσαν αντικείμενα έντονης αμφισβήτησης όταν παρουσιάστηκαν στη Βιέννη του 19ου αιώνα. Ωστόσο και σήμερα συνεχίζουν να εγείρουν έντονο προβληματισμό και αντιπαραθέσεις. Η επίδραση του Φρόυντ δεν περιορίστηκε μόνο στην ψυχολογία και την ψυχιατρική, αλλά ταυτόχρονα απλώθηκε σε πολλούς τομείς της επιστήμης (ανθρωπολογία, κοινωνιολογία, φιλοσοφία) και της τέχνης.

Ο Σίγκμουντ Φρόιντ συγκροτεί το θεωρητικό του οικοδόμημα  από πέντε βασικά δομικά στοιχεία:

1. Ένστικτα και Σεξουαλικότητα. 2. Ψυχικός Μηχανισμός 3. Νευρώσεις. 4. Όνειρα. 5. Αμυντικοί Μηχανισμοί.

Σύμφωνα με μια πρώτη διατύπωση που έκανε την περίοδο 1905 -1915, διακρίνει τα ένστικτα σε δυο βασικές ομάδες: Τασεξουαλικά ένστικτα και τα ένστικτα του Εγώ. Αργότερα, μετά το 1915,  διατυπώνει ξανά τη θεωρία του και αναφέρεται σε δυό κύριες ομάδες: Τα ένστικτα της ζωής και ταένστικτα του θανάτου:

“Τα ένστικτα της ζωής: Εμπεριέχουν τα σεξουαλικά ένστικτα και τα ένστικτα του εγώ της πρώτης διατύπωσης. Έχουν διαφορετική συγκρότηση από τα ένστικτα της πρώτης διατύπωσης και (σε αντίθεση με αυτά) δεν είναι εντοπισμένα σε καθορισμένες περιοχές (ερωτογενείς ζώνες).  Δεν υπόκεινται στους ίδιους νόμους λειτουργίας με τα ένστικτα της πρώτης διατύπωσης (π.χ. στην «αρχή της επιστροφής στην αρχική κατάσταση»).
α Έχουν την τάση να ενοποιούν και να ολοκληρώνουν.Τα ένστικτα του θανάτου: Θεωρούνται ως μορφοποιήσεις των «των τάσεων για διάλυση και καταστροφή που είναι έμφυτες στον άνθρωπο». Η φύση και ο χαρακτήρας τους παράμεινε πάντα μυστηριώδης και αδιευκρίνιστος.
Με την παρέμβαση της θεωρίας των ενστίκτων του θανάτου, τα αίτια της ανθρώπινης καταστροφικής συμπεριφοράς ανάγονται αποκλειστικά σε μια «ανθρώπινη φύση» που έχει μεταφυσική χροιά και απενοχοποιούνται οι κοινωνικές δομές που επηρρεάζουν τη διαμόρωση της συμπεριφοράς.”(1)

Το ενεργειακό υπόβαθρο των Ενστίκτων

Ο Φρόιντ θεωρεί ότι τα ένστικτα όπως τα περιγράψαμε προηγουμένως “περιέχουν ενέργειά”, τη Λίμπιντο(ένστικτο της Ζωής)  και την καταστροφικότητα- επιθετικότητα (ένστικτο του θανάτου):

“Σύμφωνα με την φροϊδική αντίληψη, όλα τα απει­ράριθμα ένστικτα του ανθρώπου αποτελούν πα­ραλλαγές και διαφοροποιήσεις των δυο βασικών ομάδων των ενστίκτων (ένστικτα της ζωής και ένστικτα του θανάτου) που συνδέονται ανάμεσά τους, συγκρούονται μεταξύ τους, μεταβάλλουν τον στό­χο τους ή υποκαθιστούν το ένα το άλλο, στα πλαί­σια μιας διαδικασίας που προϋποθέτει και απαιτεί διαρκή κατανάλωση ενέργειας (ψυχική ενέργεια).

Ενεργειακό περιεχόμενο των ενστίκτων της ζωής είναι, κυρίως, η Libido, ένα σαφώς πεπερασμένο ενεργειακό μέγεθος, το οποίο προκαθορίζεται στις πρώτες φάσεις της ζωής κάθε ανθρώπου μέσα από τη σχέση μητέρας-παιδιού και το οποίο εκφράζεται με τη σεξουαλικότητα.

Ενεργειακό περιεχόμενο των ενστίκτων του θανά­του είναι η καταστροφικότητα (επιθετικότητα), ένα ασαφές και αδιευκρίνιστο στοιχείο που για να γίνει δεκτό ως ερμηνευτικό εργαλείο, αναγορεύτηκε από τον Φρόιντ σε βασικό συστατικό της βιολογικής υπόστασης του ανθρώπου.”(2)

Η εξέλιξη της Σεξουαλικότητας

Σκίτσο του Αρκά.

Αφού αναγνώρισε τη  Libido ως το κύριο ενεργειακό  περιεχομένο των Ενστίκτων της Ζωής, ο Φρόιντ  μελέτησε  και επιχείρησε να  προσδιορίσει  τα σταδία σύμφωνα με τα οποία εξελίσσεται η Σεξουαλικότητα από τη γέννηση μέχρι το θάνατο του ατόμου. Όρισε  πέντε στάδια, η ύπαρξή των οποίων αμφισβητήθηκε έντονα από άλλους επιστήμονες στη συνέχεια, καθώς δεν προέκυψαν από επιστημονικά ερευνητικά δεδομένα, σε αυτά όμως θα αναφερθώ σε άλλη ευκαιρία. Η σεξουαλικότητα, κατά τον Φρόιντ,  εξελίσσεται σύμφωνα με τα επόμενα στάδια:

“1. Στοματικό στάδιο (από τη γέννηση έως 2 ετών): Διακρίνεται σε δύο φάσεις: την ορφική (μέχρι 6 μηνών) που έχει ως δηλωτικό της στοιχείο το πιπίλισμα και την όψιμη (από 6 μηνών μέχρι 2 ετών) · δηλωτικό της στοιχείο το δάγκωμα.

2.  Πρωκτικό σαδιστικό στάδιο (2-3 ετών): χαρα­κτηρίζεται από έπαμφοτερισμό και δισεξουαλικότητα.

1. Φαλλικό στάδιο (3-5 χρόνων): Κύρια χαρακτη­ριστικά του είναι η αναγωγή των γεννητικών οργά­νων σε βασικές ερωτογενείς ζώνες, ο αυνανισμός και η ανάπτυξη του Οιδιπόδειου Συμπλέγματος.

4.  Λανθάνον στάδιο ή Στάδιο της λανθάνουσας κα­τάστασης (από 6 χρόνων μέχρι την έναρξη της εφη­βείας): χαρακτηρίζεται από μια σχετική αποδυνά­μωση των βιολογικών ορμών κάτω από την πίεση των πολιτιστικών επιδράσεων.

5.  Γενετήσιο στάδιο (από την έναρξη της εφηβείας και μετά): Σε αυτό το στάδιο επιβάλλεται κυριαρχι­κά η γενετήσια σεξουαλικότητα και ολοκληρώνεται έτσι η διαδικασία της ωρίμανσης.”(3)

Ο ψυχικός μηχανισμός

Η θεωρία του ψυχικού μηχανισμού διατυπώθηκε κι αυτή δυό φορές, αντίστοιχα με τη θεωρία για τα ένστικτα, (1900 και 1923). Σύμφωνα με την πρώτη διατύπωση, στα 1900, αυτός ο  μηχανισμός συγκροτείται από τρία θεμελιώδη στοιχεία: το ασυνείδητο, το οποίο θεωρείται ότι είναι  η έδρα των αυτογενών ορμών, των απωθημένων επιθυμιών και των αναμνήσεων, το συνειδητό, που ορίζεται ως η έδρα της συνειδητής δραστηριότητας και ως πεδίο όπου επιτελούνται οι λειτουργίες της αντίληψης και της επίγνω­σης και, τέλος, ο μηχανισμός δομείται και από τοπροσυνειδητό, κάτι σαν ‘ενδιάμεσο στρώμα’ ανάμεσα στο συνειδητό και το ασυνείδητο. Αργότερα, (“Το Εγώ και το Εκείνο», 1923),  μετασχηματίζει τη θεωρία του, ή την “υπόθεση εργασίας” κατά τούς επικριτές του, και  υποστηρίζει ότι ο εν λόγω μηχανισμός δομείται σε τρία γενικά επίπεδα: Αυτό ή Εκείνο (Id, Es), Εγώ (Ego),Υπερεγώ (Superego) :

• “Το Αυτό ή Εκείνο (Id, Es): Είναι η αρχική μορφή ή ουσία του ψυχικού μηχανισμού. Εμπεριέχει τις αυτογενείς ορμές και τις α­πωθημένες επιθυμίες και αναμνήσεις.  Είναι μονοπωλιακά κυρίαρχο στην περιγεννητική και νεογνική περίοδο και η λειτουργία του διέπεται από την αρχή της ηδονής.  Σε σχέση με τα στοιχειά της πρώτης διατύ­πωσης, το Αυτό συνδέεται αποκλειστικά με το Ασυνείδητο.

• Το Εγώ (Ego): Αναπτύσσεται από τις δια­φοροποιήσεις που επέρχονται κατά την επα­φή της αρχικής μορφής του ψυχικού μηχανι­σμού με την περιρρέουσα πραγματικότητα. Τροποποιείται όταν έρχεται σε επαφή με τις σωματικές πηγές των αναγκών και των συ­γκινήσεων. Η λειτουργία του διέπεται από την αρχή της πραγματικότητας και καθορίζεται από την προσωπική εμπειρία του κάθε ατόμου. Σε σχέση με τα στοιχεία της πρώτης διατύ­πωσης, η δραστηριότητα του Εγώ είναι συ­νειδητή (εξωτερική και εσωτερική αντίληψη, διανοητικές λειτουργίες), προσυνειδητή και ασυνείδητη (μηχανισμοί άμυνας).
• 
  
•  Το Υπερεγώ (Superego): Αναπτύσσεται ως αποτέλεσμα της εσωτερίκευσης των εξωτερι­κών δυνάμεων που ασκούν απαγορευτική δράση. Με άλλα λόγια, το Υπερεγώ αποτε­λείται από το σύνολο των εξωτερικευμένων εξωτερικών απαγορεύσεων και επιταγών και θεωρείται ως το τελικό προϊόν της διαδικασί­ας που ξεκινάει με την ταύτιση του παιδιού με τα αντικείμενα των πρώτων σεξουαλικών και επιθετικών παρωθήσεων του.  Καθαρίζεται από πατρογονικές και κληρο­νομική επιδράσεις.  Σε σχέση με τα στοιχεία της πρώτης διατύ­πωσης, η δραστηριότητα του συνδέεται με το συνειδητό και το προσυνειδητό.  Επιγραμματικά: το Υπερεγώ είναι «ο πρά­κτορας της κοινωνίας μέσα στην ανθρώπινη ψυχή»“.(3)

Ο χαρακτήρας

Η προσωπικότητα, κατά τον Φρόιντ, προκύπτει ως  συνισταμένη των συνεχών αλληλεπιδράσεων ανάμεσα στο «Συνειδητό, το Προσυνειδητό και το Ασυνεί­δητο» και «το Εκείνο, το Εγώ και το Υπερε­γώ». Στις  συνεχείς αλληλεπιδράσεις μεταξύ αυτών των στοιχείων καταναλώνεται ενέργεια  (Libido), η ο­ποία έχει πεπερασμένο χαρακτήρα, δε θεωρείται  δηλαδή ανεξάντλητη, ο Φρόιντ πιστεύει ότι τα ενεργειακά αποθέματα του κάθε ατόμου ξοδεύονται, άρα το συνολικό και δεδομένο “απόθεμα” σε ενέργεια (Libido) μειώνεται. Με αυτή την έννοια ο χαρακτήραςπεριγράφεται ως μια δυναμική, συνεχώς μεταβαλλόμενη κατάσταση, η οποία καθορίζεται από τις ισορροπίες που διαμορφώνονται κάθε φορά από τα στοιχεία που αλληλεπιδρούν  και από την ποσότητα της Λίμπιντο που καταναλώνεται, ώστε να μπορέσει το άτομο να διατηρήσει την ισορροπία ανάμεσα στα δομικά στοιχεία του που συγκροτούν τον ψυχικό μηχανισμό του, όπως τα περιγράψαμε προηγουμένως. Η συναρπαστική αυτή υπόθεση του Φρόιντ, αν και δεν τεκμηριώθηκε επιστημονικά, κατάφερε ωστόσο να στρέψει αποφασιστικά το ενδιαφέρον των επιστημόνων σε πεδία σχετικά ανεξερεύνητα. Να σημειώσουμε ακόμη ότι τις έννοιες του συνειδητού και του ασυνείδητου ο Φρόιντ  τις δανείστηκε από προγενέστερους, ωστόσο είναι ο πρώτος που τις ανέπτυξε  και τις ενέταξε σε ένα ολοκληρωμένο σύστημα ιδεών, σε μια θεωρία που αξίωνε να είναι επιστημονική, αν όχι η “μοναδική αλήθεια”.

Η συνέχεια, σε επόμενο σημείωμα.

Πηγές και παραπομπές

(1) Κλεάνθης Γρίβας, Φρόιντ και Φροϊδισμός, Εκδοτική Θεσσαλονίκης.

(2) Κλεάνθης Γρίβας, Φρόιντ και Φροϊδισμός, Εκδοτική Θεσσαλονίκης.

(3) Κλεάνθης Γρίβας, Φρόιντ και Φροϊδισμός, Εκδοτική Θεσσαλονίκης

Ερωτική επιθυμία

Η έννοια της «ερωτικής επιθυμίας» δύσκολα προσδιορίζεται επακριβώς. Τι ακριβώς εννοούμε όταν λέμε ότι κάποιος έχει «χαμηλή ερωτική επιθυμία», «έλλειψη ερωτικής επιθυμίας», ή, αντιθέτως, «υπέρμετρη ερωτική επιθυμία»; Ο όρος ισχύει για το ίδιο άτομο σε κάθε περίσταση, σε κάθε επιλογή ερωτικού συντρόφου και σε κάθε ερωτική επαφή;

Πρόκειται για το πάθος, τη λαχτάρα, τη λαγνεία ή την υπέρμετρη σεξουαλική δραστηριότητα; Στις επιστήμες ψυχικής υγείας η ερωτική επιθυμία συχνά ταυτίζεται με τη φροϋδική έννοια της λίμπιντο (libido).

Κατά τον Φρόιντ, η λίμπιντο αποτελεί ενδογενές ερωτικό ένστικτο, μια παρόρμηση που απαιτεί άμεση εκτόνωση. Όταν το άτομο δεν είναι σε θέση να βιώσει αυτή την παρόρμηση, το γεγονός αυτό επιφέρει σημαντικές επιδράσεις στην ψυχική του ισορροπία και αποτελεί σημαντική ένδειξη ψυχοπαθολογίας. Αντιθέτως, οι σύγχρονες θεωρίες και τα ερευνητικά δεδομένα υποδεικνύουν μια περισσότερο πολυδιάστατη έννοια της «ερωτικής επιθυμίας» που αποτελεί σημείο συνάντησης και αλληλεπίδρασης πολλών διαφορετικών παραμέτρων: βιολογικών (π.χ. νευρολογικών, ενδοκρινολογικών), ψυχολογικών (συναισθηματικών και γνωσιακών), κοινωνικών (π.χ. σχέσεις, επικοινωνία) και πολιτισμικών (π.χ. θρησκευτική παιδεία).

Ερωτική Επιθυμία & Ερωτική Διέγερση
Μια επιπλέον δυσκολία στην περιγραφή και τον επακριβή προσδιορισμό της «ερωτικής επιθυμίας» επέρχεται και από το γεγονός ότι συχνά συγχέεται με την «ερωτική διέγερση».

Συχνά μπορεί κάποιος να πει ότι «δεν απόλαυσε ιδιαίτερα μια σεξουαλική επαφή», ενώ στην πραγματικότητα δεν είχε εξαρχής επιθυμία για ερωτική επαφή. Συχνά επίσης η στυτική δυσλειτουργία στον άντρα ή η μη εφύγρανση του κόλπου στη γυναίκα συγχέονται με την έλλειψη ερωτικής επιθυμίας.

Είναι σημαντικό να διευκρινιστεί ότι η ερωτική επιθυμία αποτελεί στάδιο που προηγείται της ερωτικής διέγερσης. Αν κάποιος δεν έχει επιθυμία για ερωτική επαφή, είναι φυσικό να μην βιώνει και όλα τα συνεπακόλουθα αυτής, όπως την ικανοποιητική διέγερση, τη στύση, τον οργασμό κοκ.

Η έλλειψη ερωτικής επιθυμίας χαρακτηρίζεται ουσιαστικά από μειωμένο ενδιαφέρον για σεξουαλική δραστηριότητα. Το σεξ μοιάζει απλά σαν να μην ενδιαφέρει το άτομο, σαν να μην απασχολεί καν την καθημερινότητά του.

Αντιθέτως, η ερωτική διέγερση αφορά όλες τις αλλαγές που συντελούνται μετέπειτα, σε σωματικό, γνωσιακό και συναισθηματικό επίπεδο, για να προετοιμάσουν το άτομο για σεξουαλική δραστηριότητα.

Στον άντρα αναφέρονται κυρίως στη στυτική λειτουργία και στη γυναίκα στην αγγειοδιαστολή και εφύγρανση του κόλπου κλπ. Οι δυσκολίες στην ερωτική διέγερση συνοδεύονται κυρίως από πρόωρο τερματισμό ή μη ολοκλήρωση της ερωτικής πράξης. Σε αυτή την περίπτωση όμως, η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι το άτομο έχει αρχικά προσεγγίσει την ερωτική επαφή με επιθυμία, δεν είναι όμως σε θέση να διατηρήσει το επίπεδο της διέγερσής του και να την ολοκληρώσει.  

Υποτονική Ερωτική ΕπιθυμίαΠαρά την ποικιλομορφία που υφίσταται κατά άτομο και περίσταση, αποτελεί κοινή πεποίθηση ότι ο μέσος όρος των ατόμων νιώθει συχνά ερωτική επιθυμία και αναζητά κατάλληλες περιστάσεις για τη σεξουαλική του έκφραση.

Αντιθέτως, άτομα που βιώνουν, συχνά και επαναλαμβανόμενα, μειωμένο ενδιαφέρον για σεξουαλική δραστηριότητα, και δηλώνουν επίσης και την απουσία σεξουαλικών φαντασιώσεων, φαίνεται να συγκεντρώνουν πολλά από τα χαρακτηριστικά της κατάστασης που χαρακτηρίζεται ωςΔιαταραχή Υποτονικής Ερωτικής Επιθυμίας (Hypoactive Sexual Desire Disorder). Πολλοί άλλοι όροι, επιστημονικοί ή μη, έχουν επίσης χρησιμοποιηθεί για την περιγραφή της Υποτονικής Ερωτικής Επιθυμίας, π.χ. Ανεσταλμένη Ερωτική Επιθυμία, Ψυχρότητα, Ανικανότητα κλπ.

Οι όροι αυτοί όμως είναι γενικοί, ανακριβείς και δύσκολα χρησιμεύουν στην περιγραφή των πολύπλευρων και πολύπλοκων αυτών συναισθηματικών καταστάσεων.

Παράλληλα, τίθενται και άλλα σημαντικά ερωτήματα αξιολόγησης: η Υποτονική Ερωτική Επιθυμία χαρακτηρίζει το άτομο από την αρχή της σεξουαλικής του δραστηριότητας (πρωτογενής) ή εκδηλώθηκε αργότερα, μετά από μια περίοδο φυσιολογικής ερωτικής ζωής (δευτερογενής); Είναι μια κατάσταση χρόνια ή προέκυψε πρόσφατα; Είναι επίσης μια γενικευμένη κατάσταση, εκδηλώνεται δηλαδή με όλους τους ερωτικούς συντρόφους, σε όλες τις περιστάσεις και σε όλες τις σεξουαλικές δραστηριότητές του, ή περιστασιακή, περιορίζεται δηλαδή περισσότερο σε συγκεκριμένο ερωτικό σύντροφο, σεξουαλικές πρακτικές ή περιστάσεις;

Ας παρατηρήσουμε όμως την εκδήλωση της Υποτονικής Ερωτικής Επιθυμίας στη συμπεριφορά, το συναίσθημα και τη γνωσιακή κατάσταση του ατόμου και τα δεδομένα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως έγκυρα κριτήρια αξιολόγησης σε κάθε περίπτωση.

Συμπεριφορά
Η πιο συχνή παρατήρηση εδώ αναφέρεται στη συχνότητα των ερωτικών επαφών του ατόμου. Μπορεί όμως η συχνότητα των ερωτικών επαφών να αποτελέσει έγκυρο κριτήριο αξιολόγησης; Αν ένα άτομο έχει συχνά ερωτικές επαφές, έχει πράγματι φυσιολογική ερωτική επιθυμία; Μέχρι πρόσφατα, το επίσημο διαγνωστικό εγχειρίδιο ψυχιατρικής όριζε ότι ένα άτομο εμφανίζει Υποτονική Ερωτική Επιθυμία αν η συνολική συχνότητα της εν γένει σεξουαλικής του συμπεριφοράς έχει υπάρξει δύο φορές το μήνα ή λιγότερο κατά τη διάρκεια του τελευταίου εξαμήνου.

Το κριτήριο αυτό όμως δεν είναι πλέον αποδεκτό καθώς απαιτείται μια συνολικότερη εκτίμηση της ζωής του ατόμου, που λαμβάνει υπόψη πολλούς άλλους παράγοντες, όπως τη δυσαρέσκεια που βιώνει το ίδιο το άτομο, την επίδραση του προβλήματος σε άλλους τομείς της ζωής του κλπ.

Παράλληλα, σε πολλές περιπτώσεις άτομα με χαμηλή ερωτική διάθεση δηλώνουν υψηλή συχνότητα ερωτικών επαφών σε ανταπόκριση όμως πάντα των απαιτήσεων του ερωτικού τους συντρόφου. Τα άτομα αυτά έχουν συχνές σεξουαλικές επαφές, αλλά δεν έχουν ένα πραγματικό ενδιαφέρον ή επιθυμία για σεξουαλική δραστηριότητα και «υποκρίνονται» ή συμμετέχουν από υποχρέωση ή καταναγκασμό στη σεξουαλική πράξη.

Η επιθυμία για αυνανισμό έχει επίσης χρησιμοποιηθεί ως κριτήριο αξιολόγησης της Υποτονικής Ερωτικής Επιθυμίας. Και εκεί όμως οι ενδείξεις είναι συγκεχυμένες καθώς το άτομο μπορεί να έχει «αποσυρθεί» και από αυτή τη δραστηριότητα λόγω απογοήτευσης, δυσαρέσκειας ή και απουσίας κατάλληλου ερεθίσματος. 

Γνωσιακή κατάσταση Οι ερωτικές φαντασιώσεις του ατόμου αναφέρονται συχνά ως έγκυρο κριτήριο αξιολόγησης. Πολλά άτομα με Υποτονική Ερωτική Επιθυμία δηλώνουν ότι σπάνια έχουν σεξουαλικές φαντασιώσεις. Επίσης περιγράφουν ότι φαντασιώνουν πολύ λιγότερο σχετικά με προηγούμενη σεξουαλική τους δραστηριότητα, κατά τη διάρκεια των προκαταρκτικών σταδίων, της ερωτικής πράξης, του αυνανισμού ή και γενικότερα κατά τη διάρκεια της καθημερινότητάς τους.

Τα δύο φύλα επίσης σημειώνουν σημαντικές διαφορές σχετικά με τη συχνότητα και το περιεχόμενο των σεξουαλικών τους φαντασιώσεων. Οι άντρες φαίνεται να φαντασιώνουν πιο συχνά και να έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για σεξουαλική ποικιλομορφία από ό, τι οι γυναίκες. Συγκριτικά με τις γυναίκες  προτιμούν φαντασιώσεις που εμπεριέχουν ποικιλομορφία ερωτικών συντρόφων (π.χ. συμμετοχή σε όργια, σεξουαλική επαφή με δύο ή περισσότερους συντρόφους κλπ.), επιβολή, κυριαρχία κλπ.

Συναίσθημα
Άτομα με Υποτονική Ερωτική Επιθυμία μπορεί να βιώνουν τις ακόλουθες συναισθηματικές καταστάσεις:

-Ψυχική αταραξία ή ουδετερότητα
Η διάθεση απέναντι στο σεξ δεν είναι ούτε θετική ούτε αρνητική, είναι ουδέτερη. Σε πολλές περιπτώσεις δεν συνειδητοποιούν τη δυσκολία που αντιμετωπίζουν και δεν αναζητούν βοήθεια από ειδικό.

-Αρνητικές συναισθηματικές διακυμάνσεις
Οι αρνητικές συναισθηματικές διακυμάνσεις βιώνονται ως αποτέλεσμα της χαμηλής ερωτικής επιθυμίας και της μη ικανοποιητικής ερωτικής ζωής. Νιώθουν ενοχές ή κατάθλιψη και δεν γνωρίζουν τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να επιφέρουν μια αλλαγή στην ερωτική τους ζωή. Νιώθουν επίσης συχνά διαφορά ερωτικής επιθυμίας σε σχέση με το σύντροφό τους (δεν είναι λίγες οι φορές που συναντάμε ζευγάρια στα οποία ο ένας σύντροφος περιφράφει ότι «δεν κάνουν ποτέ σεξ», ενώ ο άλλος ότι «κάνουν σεξ συνεχώς»).

Η πίεση λόγω κοινωνικών προσδοκιών είναι επίσης πολύ έντονη σχετικά με το τι είναι «φυσιολογικό» και τι «αναμένεται» από μια ικανοποιητική ερωτική ζωή.

-Φόβος & αποφυγήΣτην περίπτωση αυτή η χαμηλή ερωτική επιθυμία συνοδεύεται από φόβο και αποφυγή της ερωτικής επαφής. Όταν μάλιστα η αποφυγή συνοδεύεται και από έντονη αποστροφή σχετικά με την επαφή των γεννητικών οργάνων και τη σεξουαλική πράξη τότε μπορεί να γίνεται λόγος και για τη Διαταραχή Σεξουαλικής Aποστροφής.

Συμπερασματικά, για μια επαρκή εκτίμηση και αξιολόγηση απαιτείται συνολική και πολύπλευρη εκτίμηση πολλών παραμέτρων της προσωπικότητας του ατόμου, της ζωής του γενικότερα, με κύρια σημεία παρατήρησης τη συμπεριφορά, τη συναισθηματική και γνωστική κατάστασή του. Η αναφορά σε μια μόνο πηγή πληροφόρησης μπορεί να είναι αποπροσανατολιστική.

Αίτια
Η βασικότερη δυσκολία στην αξιολόγηση της αιτιότητας ενός σεξουαλικού προβλήματος έγκειται συνήθως στο γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν και μιλούν για το σεξ σαν να πρόκειται για κάτι «διαφορετικό» ή «άσχετο» με την υπόλοιπη ζωή τους.

Πιστεύουν ότι μπορεί όλα να είναι καλά, αλλά ότι μόνο στο σεξ «δεν τα πηγαίνουν καλά», σαν το ένα να μην συνδέεται με το άλλο, η καθημερινή ζωή με τη σεξουαλική τους συμπεριφορά. Ο «σεξουαλικός εαυτός» όμως και η σεξουαλική ζωή αποτελούν μια ενιαία αίσθηση και εικόνα του εαυτού, μια συνέχεια και έναν καθρέφτη του όλου ψυχισμού και της καθημερινότητάς μας. Το «ποιοι είμαστε και τι κάνουμε» αντανακλάται άμεσα στην ερωτική μας ζωή, και αντίστροφα βέβαια. Οι ενεργητικοί και δημιουργικοί άνθρωποι είναι συχνά και πολύ ερωτικοί άνθρωποι! Οι δυσκολίες όμως αυτές δεν βοηθούν στο να αντιλαμβανόμαστε εύκολα σε συναισθηματικό επίπεδο τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε κατά την ερωτική επαφή.

Παράλληλα, το σεξ αποκαλύπτει και πολλές «κρυφές» πλευρές του εαυτού μας που ίσως σε άλλους τομείς της ζωής μας να καταφέρνουμε να τους «κρύβουμε» επιτυχώς. Δεν είναι τυχαίο ότι λέγεται συχνά ότι από το σεξ «κανείς δεν κρύβεται», οποιοδήποτε ασυνείδητο ή καλά απωθημένο κομμάτι του ψυχισμού μας τότε αποκαλύπτεται, σχεδόν απροκάλυπτα: η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, ο τρόπος με τον οποίο αισθανόμαστε για το σώμα μας, η αυτοπεποίθηση που έχουμε, πόσο επιθυμητοί νιώθουμε αλλά και το πώς σχετιζόμαστε με τους άλλους.

Ας δούμε όμως ποιες απόκρυφες πλευρές του εαυτού μας μπορεί να εκδηλώνονται κατά τη διάρκεια της ερωτικής επαφής:

-Ενδοψυχικές συγκρούσειςΗ σύγκρουση ανάμεσα στην επιθυμία να απολαύσουμε το σεξ και τον ασυνείδητο φόβο να το κάνουμε αυτό μήπως πληγωθούμε, εκτεθούμε ή «τιμωρηθούμε» για τις «κακές» πλευρές του εαυτού μας επηρεάζει άμεσα την επιθυμία και τη συμπεριφορά μας κατά τη σεξουαλική επαφή. Πολλές ηθικές και θρησκευτικές αξίες μπορεί επίσης να επιφέρουν ιδιαίτερα συγκρουσιακά συναισθήματα.

-Άγχος για σωματική επαφή & οικειότητα
Η σεξουαλικότητα αναπτύσσεται πολύ νωρίς, σχεδόν από βρεφική ηλικία, από τον τρόπο που γνωρίζουμε το σώμα μας από το άγγιγμα των γονιών μας, τον τρόπο που αντιδρούμε και αντιδρούν και οι άλλοι γύρω μας, από τον τρόπο που μας μιλούν, μας χαϊδεύουν και ασχολούνται μαζί μας. Πολλοί άνθρωποι, όμως, δεν έχουν βιώσει μια τέτοια σχέση εγγύτητας και δυσκολεύονται να δημιουργήσουν αντίστοιχες σχέσεις κατά την ενήλικη ζωή τους. Το σώμα τους λειτουργεί ως ένα είδος ψυχικής θωράκισης που δεν πλησιάζεται, δεν προσεγγίζεται και, κυρίως, δεν επιθυμεί να έρθει σε επαφή με κανέναν.

-ΕνοχήΗ ενοχή μπορεί να μην «επιτρέπει» να απολαύσουμε την ερωτική ζωή και να «διακόπτει» ανολοκλήρωτα κάθε δυνατότητα απόλαυσης και ικανοποίησης. Αναστέλλονται οι επιθυμίες αλλά και η ερωτική μας διάθεση τιμωρώντας τον εαυτό μας για τις απεχθείς επιθυμίες του.

-Ντροπή Το σεξ σηματοδοτεί συχνά μια αίσθηση εγγύτητας και οικειότητας στην οποία ο σύντροφός μας μπορεί να πλησιάσει πλευρές του εαυτού μας που θεωρούμε απεχθείς και θέλουμε να «κρύψουμε». Η έλλειψη ερωτικής διάθεσης σηματοδοτεί συχνά μια αίσθηση απομόνωσης και απόσυρσης προκειμένου να αποφευχθεί μια τέτοια έκθεση του εαυτού μας.
Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να υπάρχει ένας ασυνείδητος φόβος ομοφυλοφιλικών ή άλλων μη αποδεκτών επιθυμιών. Παράλληλα, με την έξαρση της ερωτικής διέγερσης μπορεί να φοβόμαστε ότι θα ξεσπάσει ανεξέλεγκτα και μια καταπιεσμένη βιαιότητα που έχουμε από καιρό απωθήσει.

-Ζήτημα σχέσης/ ερωτικού συντρόφου
Όταν υπάρχει ερωτική διάθεση, αλλά όχι ειδικά με το σύντροφό μας, τότε βέβαια το πρόβλημα έγκειται στη σχέση μας μαζί του. Μπορεί κάτι να μας μπερδεύει στη συμπεριφορά του και να μην μας αφήνει να εκφραστούμε ή να έχουμε αρχίσει να απογοητευόμαστε και να θυμώνουμε μαζί του αλλά δεν το συνειδητοποιούμε. Σημαντικό είναι βέβαια εδώ και το θέμα της «πλήξης» των μακροχρόνιων σχέσεων στις οποίες το ερωτικό ενδιαφέρον σε ατομικό επίπεδο παραμένει ζωντανό, αποτυγχάνει όμως να εκφραστεί με το συγκεκριμένο σύντροφο. Οι δύο σύντροφοι επίσης μπορεί να έχουν διαφορά ερωτικής επιθυμίας και ο ένας να ζητά συχνότερα από τον άλλον ερωτική επαφή. Μια τέτοια δυναμική μπορεί να οδηγήσει μακροχρόνια σε κατάσταση παρεξήγησης, απογοήτευσης και αποφυγής. Πολλές παρανοϊκές ιδέες αρχίζουν να επικρατούν σχετικά με το «γιατί δεν με θέλει τόσο πολύ», ή «πόσες άλλες ερωτικές περιπέτειες έχει για να χορτάσει την ερωτική του επιθυμία». Οι παρεξηγήσεις αυτές οδηγούν μακροχρόνια σε συναισθηματική απομάκρυνση του ζευγαριού και υποτονική ερωτική διάθεση.

-Αλλαγή ρόλωνΗ συμβίωση, ο γάμος, η απόκτηση παιδιών και η δημιουργία οικογένειας δημιουργούν ριζικές αλλαγές στους ρόλους των δύο συντρόφων και στην «εικόνα» που έχει ο ένας για τον άλλον αλλά και ο καθένας για τον εαυτό του. Δεν είναι λίγες οι φορές που η γυναίκα αλλά και ο άντρας δεν βλέπουν πια τον εαυτό τους ως ερωτικό σύντροφο αλλά μόνο ως γονιό ή αρχίζουν να βλέπουν στην εικόνα του συντρόφου τους ρόλους από την πατρική οικογένεια που πάντα τους ενοχλούσαν. Η ανάπτυξη αυτής της  δυναμικής αποτελεί βάση για χρόνιες παρεξηγήσεις και μπορεί να οδηγήσει μακροπρόθεσμα στην ερωτική απομάκρυνση των δύο συντρόφων.

-Κόπωση & εξαντλητικοί ρυθμοί
Η κόπωση και οι εξοντωτικοί ρυθμοί ζωής δεν λειτουργούν συνεργατικά στην ερωτική διάθεση του ζευγαριού. Το ζευγάρι μπορεί να νιώθει κυριολεκτικά εξαντλημένο και ? όταν πλησιάζει στο κρεβάτι να επιθυμεί απλά να κοιμηθεί για να ξεκουραστεί και να αναπληρώσει τις δυνάμεις του.

-Ύπαρξη ψυχικής διαταραχήςΗ συναισθηματική διάθεση επηρεάζει άμεσα την επιθυμία για ερωτική επαφή. Είναι ευνόητο ότι και η ύπαρξη οποιασδήποτε άλλης ψυχικής διαταραχής που επηρεάζει την ψυχική υγεία, θα επηρεάζει άμεσα και την επιθυμία για ερωτική επαφή. Στη διαταραχή της κατάθλιψης, για παράδειγμα, το άτομο βιώνει μια έντονη αίσθηση αυτολύπησης και υποτίμησης του εαυτού του. Τα συναισθήματα αυτά βιώνονται έντονα και απομυζούν την ενέργεια και τη διάθεσή του για οποιαδήποτε δραστηριότητα. Πολλά φάρμακα αντικαταθλιπτικής αγωγής προκαλούν επίσης αναχαίτιση της ερωτικής ορμής και διέγερσης (δυσκολεύοντας τις γυναίκες να φτάσουν σε οργασμό και τους άντρες να διατηρήσουν τη στύση τους) για όσο καιρό λαμβάνονται. Έτσι προκύπτει το παράδοξο η αντικαταθλιπτική αγωγή να αποτελεί το δεύτερο πιο συχνό αίτιο αναχαίτισης της ερωτικής επιθυμίας.

-Τα όριαΤο σεξ μπορεί να συνδέεται με το φόβο απώλειας του εαυτού. Το φόβο ότι ο σύντροφός μας θα μας πλησιάσει τόσο πολύ, θα έρθει τόσο κοντά και οικεία σε εμάς, που θα μας διαπεράσει και θα χαθούν τα όριά μας. Ο φόβος αυτός προκαλεί έντονο άγχος και επηρεάζει τη συναισθηματική διάθεση κατά τη σεξουαλική επαφή. Επικρατεί η αίσθηση της «διάλυσης» και της μη δυνατότητας οριοθέτησης.

-Η αυτοεκτίμησηΗ αυτοεκτίμηση αποτελεί το πιο βασικό «συστατικό» του σεξ! Χρειάζεται να αγαπάμε, να εκτιμάμε και να θέλουμε να φροντίσουμε τον εαυτό μας για να επιθυμήσουμε να του προσφέρουμε και τις απολαύσεις του σεξ. Παράλληλα, χρειαζόμαστε και μια καλή εικόνα του εαυτού μας για να ανοιχτούμε και να αφήσουμε τον ερωτικό μας σύντροφο να μας γνωρίσει από κοντά. Τέλος, αν έχουμε μεγαλώσει με αρχές που υποδηλώνουν ότι το σεξ είναι κάτι «βρώμικο» και «κακό», μπορεί επίσης να φοβόμαστε ότι μέσω του σεξ θα χάσουμε την αυτοεκτίμησή μας.

Υπέρμετρη Ερωτική Επιθυμία
Η μέχρι τώρα αναφορά μας έγκειτο σε περιπτώσεις εκδήλωσης υποτονικής ερωτικής επιθυμίας, δεν αναφερθήκαμε όμως καθόλου στις περιπτώσεις που κείτονται στο άλλο άκρο, την εκδήλωση υπέρμετρης ερωτικής επιθυμίας. Οι περιπτώσεις αυτές έχουν κατά καιρούς περιγραφεί με πολλούς διαφορετικούς όρους, όπως σεξουαλικός εθισμός, σεξουαλικός ψυχαναγκασμός, νυμφομανία κλπ. Είναι γεγονός όμως ότι δεν έχουν μελετηθεί διεξοδικά και έχουν αποτελέσει περισσότερο στόχο περιέργειας παρά διεξοδικής επιστημονικής έρευνας και μελέτης. Συνήθως πάντως οι περιπτώσεις αυτές αναγνωρίζονται ως περιπτώσεις εκδήλωσης ψυχαναγκαστικής διαταραχής, ανάγκης δηλαδή του ατόμου να έχει «διαρκώς» σεξουαλική επαφή προκειμένου να αποφύγει άλλα δυσάρεστα και επώδυνα συναισθήματα που ασυνείδητα τον απασχολούν.

Τέλος, σε κάθε περίπτωση διαταραχής της ερωτικής επιθυμίας είναι σημαντικό να αποκλείονται οι πιθανότητες οργανικής αιτιότητας έτσι ώστε το «τοπίο» να παραμένει ξεκάθαρο για την ψυχολογική εκτίμηση. Πιο συχνά οργανικά αίτια διαταραχής της ερωτικής επιθυμίας μπορεί να είναι τα χρόνια νοσήματα και οι ενδοκρινοπάθειες (νόσος του Άντισον, Νόσος του Κάσιγκ, νόσοι του θυροειδούς, ακρομεγαλία), η λήψη φαρμάκων που αναχαιτίζουν την ερωτική ορμή, ο χρόνιος υποσιτισμός, οι τραυματισμοί του νωτιαίου μυελού, ο διαβήτης, η μαστεκτομή, η αρθρίτιδα, οι χειρουργικές επεμβάσεις στα γεννητικά όργανα, τα καρδιαγγειακά νοσήματα, η τύφλωση και η βαρηκοϊα.

Αντιμετώπιση
Η αντιμετώπιση των διαταραχών της ερωτικής επιθυμίας απαιτεί αρχικά μια εκτεταμένη και εις βάθος διαγνωστική εκτίμηση προκειμένου να εντοπιστούν οι πραγματικές διαστάσεις και η συναισθηματική δυναμική του προβλήματος. Η αξιολόγηση της αιτιότητας υποδεικνύει και την ενδεικνυόμενη οδό αντιμετώπισης.
Εάν η δυσκολία εντοπίζεται στη σχέση του ζευγαριού, η έμφαση της θεραπείας δίνεται στη σχέση του ζευγαριού και στη δυναμική αλληλεπίδρασής τους. Συχνά, σε αυτές τις περιπτώσεις, προτείνεται η ψυχοθεραπεία ζεύγους.
Εάν οι δυσκολίες έγκειται περισσότερο σε ατομικό επίπεδο και ο ένας ή και οι δύο σύντροφοι φαίνεται να αντιμετωπίζουν αρκετές συναισθηματικές συγκρούσεις που τους δυσκολεύουν να απολαύσουν τη σεξουαλική επαφή, τότε συνήθως προτείνεται ατομική ψυχοθεραπεία. Σε κάθε περίπτωση, είναι σημαντικό να καταστεί σαφές ότι η ερωτική επιθυμία αποτελεί κάτι «φυσικό», μια αναμενόμενη πηγή δημιουργικότητας και ανάπτυξης του ανθρώπου. Σε μια ψυχοθεραπεία δεν προσπαθούμε σε καμία περίπτωση να «εμφυσήσουμε» ερωτική επιθυμία στο άτομο γιατί απλά αυτή ήδη ενυπάρχει αλλά δεν μπορεί να εκφραστεί. Προσπαθούμε απλά να διαπιστώσουμε τα σημεία στα οποία η έκφρασή της για διάφορους λόγους έχει ανασταλεί, για να μπορέσει το άτομο να εξελιχθεί και να απολαύσει περαιτέρω την ερωτική του ζωή.

Ειρήνη Τζελέπη,
Συμβουλευτική Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια,
PgDipl., MSc., City University, Λονδίνο

URL: www.psychologynet.gr
E-mail: irini.tzelepi@yahoo.gr