Συνταγή:Φτιάξε τα δικά σου πεντανόστιμα ferrero μόνο με 4 υλικά!

Υπάρχει κάποιος μικρός ή αλλά μεγάλος δεν λατρεύει τα σοκολατάκια ferrero rocher;

Μια συνταγή για φανταστικά σοκολατάκια ferrero rocher που θα φτιάξετε μόνοι σας και θα ενθουσιάσουν με τη γεύση τους και την εμφάνισή τους εσάς και τους φίλους σας…

Υλικά

•120 γρ. φουντούκια
• 200 γρ. Νutella
• 70 γρ. γκοφρέτες με γέμιση κρέμας κακάο
• 350 γρ. κουβερτούρα γάλακτος

Εκτέλεση
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 175oC και βάζουμε λαδόκολλα στο ταψί του φούρνου. Απλώνουμε τα φουντούκια και τα ψήνουμε για 10 λεπτά. Αφού τα βγάλουμε από το φούρνο, βάζουμε στην άκρη 25 φουντούκια και τα υπόλοιπα τα αλέθουμε στο multi.

Βάζουμε τη Νutella σε ένα μπολ και ρίχνουμε μέσα τα μισά από τα αλεσμένα φουντούκια. Ανακατεύουμε καλά με ένα κουτάλι και βάζουμε στο ψυγείο για 1 ώρα.
Αλέθουμε τις γκοφρέτες και τις αναμιγνύουμε μαζί με τα υπόλοιπα αλεσμένα φουντούκια. Βάζουμε το μείγμα σε ένα βαθύ μπολ.

Πλάθουμε τη nutella παίρνοντας με ένα κουταλάκι τη nutella (να γεμίσει το κουταλάκι), βάζουμε στη μέση ένα ολόκληρο φουντούκι (από αυτά που κρατήσαμε στην άκρη) και μετά μαζί με ένα δεύτερο κουταλάκι καλύπτουμε το φουντούκι με nutella (αυτήν που ήδη υπάρχει στο ένα κουταλάκι, δεν χρειάζεται να προσθέσουμε κι άλλη).

Ρίχνουμε την μπαλίτσα μέσα στο μείγμα με τις γκοφρέτες και πάλι χρησιμοποιώντας δύο καθαρά κουταλάκια την καλύπτουμε με το μείγμα ενώ ταυτόχρονα πιέζοντας την ελαφρά με τα κουταλάκια της δίνουμε και ένα πιο σφαιρικό σχήμα. Δουλεύουμε κατ΄ αυτό τον τρόπο μέχρι να μας τελειώσει η νουτέλα αραδιάζοντας τις μπαλίτσες σε ένα μεγάλο πιάτο στο οποίο έχουμε στρώσει ασημόχαρτο.

Βάζουμε στο ψυγείο για μισή ώρα ενώ στο μεταξύ λιώνουμε σε μπεν μαρί την κουβερτούρα. Βουτάμε μία μία τις μπαλίτσες μέσα στη λιωμένη κουβερτούρα και χρησιμοποιώντας δύο κουταλάκια τις καλύπτουμε προσεχτικά με τη σοκολάτα. Τοποθετούμε τα σοκολατάκια σε ασημόχαρτο και αφήνουμε στο ψυγείο μέχρι να στερεοποιηθεί η σοκολάτα .

sintayes.gr

Παιδιά με ηθικό IQ

Σε μια εποχή που εστιάζει στα επιτεύγματα και τις επιδόσεις, τα παιδιά χρειάζονται να μάθουν να προσφέρουν, να μοιράζονται και να συμπάσχουν. Χωρίς γονεϊκά κηρύγματα με βαρετά ηθικά διδάγματα. «Ποιoς ενδιαφέρεται σήμερα να μεγαλώσει ηθικά παιδιά;».

Το ερώτημα το λαθράκουσα από μια παρέα γονέων στην παιδική χαρά. Εμεινε εκεί να αιωρείται ανάμεσα στην αμμοδόχο και τις κούνιες. Το ίδιο απόγευμα, την ώρα που διάβαζα στα παιδιά μου την αγαπημένη (μου) σειρά παιδικών βιβλίων – «Ο μικρός φιλόσοφος» (εκδ. Μεταίχμιο) – το ερώτημα σαν να επανήλθε. Φυσικά, δεν έδωσα απάντηση. Άλλωστε, στο «ηθικός» κάθε γονιός προσδίδει το νόημα που θέλει.

Οπως έγραφε προ καιρού στους «New York Times» o Ανταμ Γκραντ, καθηγητής μάνατζμεντ και ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια, παρότι οι δυτικοί γονείς δείχνουμε μια κάποια εμμονή με τις επιδόσεις των παιδιών μας (θυμάμαι έναν γνωστό που ολοφυρόταν επειδή η κόρη του δεν κατόρθωσε να πάρει το Proficiency στην Α΄ Γυμνασίου), η επιτυχία δεν είναι τελικά το Νο 1 στις προτεραιότητες που έχουμε για το μεγάλωμά τους. Ανθρωποι από 50 χώρες που μετείχαν σε πρόσφατη έρευνα για το ποιες είναι οι βασικές αρχές στη ζωή τους, περιέργως δεν προέταξαν τα επιτεύγματα αλλά το ουσιαστικό ενδιαφέρον για τους άλλους, αυτό που λέμε «ενσυναίσθηση». Στο άρθρο του αυτό («Raising a Moral Child»), το οποίο προκάλεσε, είναι η αλήθεια, μεγάλο διαδικτυακό κουσκούς, ο Γκραντ υπογραμμίζει ότι η «ηθική ανάπτυξη» του παιδιού δεν είναι εύκολη υπόθεση (αρκεί μια ματιά στις στρατιές ηθικά υπανάπτυκτων ενηλίκων). Εδώ δεν επαρκούν τα εντατικά ιδιαίτερα μαθήματα, ούτε τα ηθικοπλαστικά γονεϊκά κηρύγματα. Ούτε καν οι μύθοι του Αισώπου. Εδώ μιλούν οι πράξεις.

Σε ένα παλαιό κλασικό πείραμα, ο διαβόητος καναδός ψυχολόγος Τζέι Φίλιπ Ράστον κάλεσε 140 παιδιά (δημοτικού και γυμνασίου) να παίξουν με ένα παιχνίδι, το οποίο στη συνέχεια καλούνταν είτε να κρατήσουν είτε να χαρίσουν σε ένα μη προνομιούχο παιδί. Στο πρώτο μέρος του πειράματος διαφορετικές ομάδες παιδιών παρακολούθησαν έναν δάσκαλο να παίζει το παιχνίδι. Σε κάποιες ομάδες παιδιών ο δάσκαλος εξήρε τη γενναιόδωρη συμπεριφορά, σε κάποιες άλλες πάλι σιωπούσε εντελώς. Μπροστά σε κάποιες ομάδες, ο δάσκαλος χάριζε το παιχνίδι στο φτωχό παιδί, μπροστά σε κάποιες άλλες κρατούσε το παιχνίδι για τον εαυτό του. Τα αποτελέσματα του πειράματος ήταν πραγματικά εντυπωσιακά. Η επίδραση του ενήλικου ήταν βεβαίως καταλυτική στη συμπεριφορά των ανηλίκων. Πιο γενναιόδωρη ομάδα αποδείχθηκε όμως εκείνη με τα παιδιά που απλώς είδαν τον δάσκαλο να χαρίζει το παιχνίδι. Χωρίς συμβουλές. Πρωτίστως, χωρίς την κουραστική παρλάτα: «Είναι σημαντικό να μοιράζεσαι με τους άλλους και ιδιαίτερα με εκείνους που έχουν ανάγκη…».

Ομως τo ηθικό IQ του παιδιού δεν βρίσκεται πάντα ψηλά στη γονεϊκή ατζέντα. «Δίνοντας προτεραιότητα στην ευτυχία των παιδιών μας, συχνά αποφεύγουμε να τα “στριμώξουμε” όταν δεν πάρουν την ευθύνη που τους αναλογεί απέναντι στους συνομηλίκους τους» θα γράψει ο Ρίτσαρντ Βάισμπουρντ, παιδοψυχολόγος και ειδικός σε θέματα εκπαίδευσης στο Harvard Graduate School of Education (HGSE), στο βιβλίο του «The Parents We Mean to Βe» (2009). Είναι, π.χ., ένας αμερικανός έφηβος που έχει πια βαρεθεί την ποδοσφαιρική ομάδα στην οποία παίζει και θέλει να ξεκινήσει βόλεϊ. Η μητέρα του τον προτρέπει να κάνει αυτό που τον ευχαριστεί. Ο πατέρας του, πάλι, προσπαθεί να τον αποτρέψει, το ποδόσφαιρο είναι καλό για το CV του στο κολέγιο. Και οι δύο γονείς ενδιαφέρονται για το παιδί, αλλά κανείς δεν ασχολείται με το «ηθικά» προφανές: Πώς θα επηρεάσει η ξαφνική αποχώρηση του παιδιού τους την υπόλοιπη ποδοσφαιρική ομάδα; Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ίδιος ο Βάισμπουρντ, που εδώ και χρόνια ανατέμνει το ζήτημα της ηθικής στην ανατροφή των παιδιών, μεγάλωσε με έναν πατέρα (μεσίτη στο επάγγελμα) που αγαπούσε να φέρνει «τροφή για σκέψη» στο μεσημεριανό τραπέζι. Είχε μάλιστα αδυναμία στα κλασικά ηθικά αινίγματα. Ανάμεσά τους το «δίλημμα του Χάινζ»: πρέπει ο αφοσιωμένος σύζυγος να κλέψει το πανάκριβο φάρμακο που αδυνατεί να πληρώσει αλλά που θα σώσει τη ζωή της βαριά άρρωστης γυναίκας του;».

«Ολα έχουν ένα ηθικό δίδαγμα, αρκεί να μπορέσεις να το βρεις» γράφει ο Λιούις Κάρολ στην «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων». Στην εποχή της βιομηχανοποιημένης παιδικής ηλικίας, με τη σύγχρονη οικογένεια να λειτουργεί σαν εταιρεία που παράγει «τέλεια παιδιά», το ηθικό δίδαγμα είναι ότι οι γονείς επιβάλλεται να δώσουν στα παιδιά τους όχι κηρύγματα περί ηθικής αλλά ηθικό σθένος.

Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino

Ο ρόλος του πατέρα στην εγκυμοσύνη αλλά και αργότερα

Αναμφισβήτητα, ο χρόνος της εγκυμοσύνης, οι ώρες του τοκετού και οι πρώτοι μήνες της ζωής του παιδιού είναι περίοδοι και στιγμές μοναδικές αλλά και δύσκολες, τόσο για την μέλλουσα μητέρα όσο και για τον πατέρα. Ο ρυθμός της ζωής αλλάζει, το ίδιο και οι ρόλοι μέσα στο σπίτι. Το μεγαλύτερο «σοκ» το παθαίνουν οι μπαμπάδες, οι οποίοι, αν και θεωρητικά είναι ενημερωμένοι και εξοικειωμένοι με το θέμα, στην πράξη, όμως βιώνουν τα πράγματα πολύ διαφορετικά, ακόμη κι αν το προσδοκούσαν με λαχτάρα.

Είναι λίγοι εκείνοι οι άντρες που πραγματικά έχουν συνειδητοποιήσει ότι τους 9 μήνες που η γυναίκας τους κυοφορεί, μπαίνει σε μια τελείως διαφορετική ψυχολογική κατάσταση, γίνεται κυρίως πιο ευαίσθητη και έχει ανάγκη από ιδιαίτερη μεταχείριση από τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω της και ιδιαίτερα από τον πατέρα του μωρού. Ένα πατέρα που συμμετέχει και συμπαρίσταται, βιώνει με χαρά την πατρότητα και είναι έτοιμος να δώσει ένα χέρι βοηθείας όποτε χρειαστεί.

Πόσο έτοιμος είστε  λοιπόν να παρέχετε την ηρεμία και την εμπιστοσύνη που χρειάζεται η γυναίκα σας αυτές τις δύσκολες περιόδους; Τελικά, πόσο, πραγματικά, θέλετε να αναλάβετε τις ευθύνες σας;

Οι 9 μήνες της αναμονής

-  Η συναισθηματική ανασφάλεια του πρώτου τριμήνου αλλά και οργανικά προβλήματα, όπως η ναυτία, εμετοί και αλλαγή σχήματος του σώματος, δημιουργούν στην έγκυο κάποια ταραχή ή κατάθλιψη. Ένας σύζυγος ενημερωμένος γι' αυτές τις μεταβολές, με κατανόηση και αγάπη, μπορεί να προσφέρει μεγάλη βοήθεια και να συμπαρασταθεί με τρυφερότητα στην γυναίκα του.

-  Καθώς πλησιάζει η μέρα του τοκετού, η γυναίκα ετοιμάζει πυρετωδώς το σπίτι, το δωμάτιο του μωρού και φροντίζει τα άλλα παιδιά (αν υπάρχουν).  Συγχρόνως, όμως, αισθάνεται εκνευρισμό, αγωνία και κόπωση, ιδιαίτερα το τελευταίο τρίμηνο που ο οργανισμός αναγκάζεται να υπερλειτουργεί. Γι' αυτό ο σύντροφος πρέπει να δραστηριοποιείται και δεν θα πρέπει να αισθάνεται μειονεκτικά αν θα πλύνει τα πιάτα ή θα σιδερώσει ή θα μαγειρέψει.

-  Ένα άλλο θέμα που απασχολεί τα ζευγάρια είναι το σεξ. Βέβαια, είναι γνωστό ότι το σεξ δεν απαγορεύεται και δεν είναι επικίνδυνο, εφ' όσον ο γιατρός σας έχει δώσει το πράσινο φως. Αλλά και εδώ, ο πρώτος λόγος ανήκει  στην έγκυο γυναίκα και πρέπει να γίνεται απόλυτα σεβαστός από τον σύντροφό της. Γιατί μερικές φορές, οι ορμόνες και οι συναισθηματικές της αλλαγές την οδηγούν σε άρνηση και χρειάζεται απέραντη κατανόηση, τρυφερότητα και κατάλληλη συμπεριφορά εκ μέρους του συντρόφου.

- Τέλος, ένας από τους πιο βασικούς ρόλους του μελλοντικού πατέρα είναι να ξέρει ποιες είναι οι σωστές κινήσεις που πρέπει να κάνει από την στιγμή που θα πιάνουν την γυναίκα του οι πόνοι και θα πρέπει να μεταφερθεί στο μαιευτήριο.  Είναι πολύ σημαντικό να κρατήσει την ψυχραιμία του, να την εμψυχώσει και να την βοηθήσει να ετοιμαστεί.

Γι' αυτό, φροντίστε να:

-      Έχετε πρόχειρα τα τηλέφωνα  του γιατρού, της μαίας και του μαιευτηρίου

-      Ξέρετε που είναι όλα τα απαραίτητα που θα πάρει η γυναίκα σας στο μαιευτήριο, τα οποία πρέπει είναι όλα έτοιμα από πριν.

-      Γνωρίζετε την πιο σύντομη διαδρομή για το μαιευτήριο.

-      Γνωρίζετε τις τυπικές διαδικασίες που χρειάζονται (βιβλιάριο υγείας, ασφάλεια, χρήματα, κλπ) για την εισαγωγή της εγκύου στο μαιευτήριο.

Τοκετός: μπροστά στο μεγάλο γεγονός

Η μεγάλη στιγμή έφτασε και εσείς αποφασίζετε να τη ζήσετε «ζωντανά». Δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ίσως θα πρέπει να μιλήσετε και με τον γιατρό σας για να σας ενημερώσει με κάθε λεπτομέρεια για το τι θα αντιμετωπίσετε την ώρα του τοκετούώστε και η συμπαράσταση προς την σύντροφό σας να είναι διακριτική και ουσιαστική. Θα πρέπει να είστε κατάλληλα προετοιμασμένος ώστε να μπορέσετε να υποδεχτείτε τονεογέννητο  με ηρεμία και ψυχραιμία, έχοντας χαλιναγωγήσει τον συγκινησιακό παράγοντα.

Αν είστε παρόν, φροντίστε να:

-      Δείξτε τρυφερότητα στην σύντροφό σας την δύσκολη ώρα του τοκετού, χωρίς να την εμποδίζετε να εκφραστεί όπως εκείνη θέλει.

-      Βοηθήστε την να εκτελέσει σωστά τις αναπνοές, αν έχετε κάνει κάποια μαθήματα μαζί της.

-      Επιτρέψτε της να σας κρατήσει το χέρι, να σας σφίξει, να σας τσιμπήσει ακόμα και να σας δαγκώσει αν αυτό την ανακουφίσει.

-      Υπακούστε στις οδηγίες που θα σας δοθούν από τον γιατρό και το εξειδικευμένο προσωπικό.

-      Μην εμποδίζετε και μην παρεμβαίνετε στο έργο του εξειδικευμένου προσωπικού και κυρίως μην αναγκάσετε τον γιατρό ν' ασχολείται μαζί σας την ώρα εκείνη.

-      Αν αισθανθείτε άσχημα, είναι καλύτερα να βγείτε αμέσως από την αίθουσα τοκετού.

Επιστροφή στο σπίτι 
Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα! Η στιγμή, που ένα καινούργιομωρό μπαίνει στην οικογένεια γίνεται η αφορμή ν' αλλάξουν ριζικά πολλές από τις παλιές συνήθειες της οικογένειας, πρακτικές και συναισθηματικές. Το νεογέννητο «απαιτεί» την αποκλειστικότητα της μητέρας του και αυτό είναι ένα σημείο που χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή.  Γιατί όταν στην ψυχή του πατέρα δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση ότι υπάρχει μια διεκδίκηση της γυναίκας του από έναν καινούργιο και πολύ  δυνατό «αντίπαλο», τότε χάνεται όλη η μαγεία και η ομορφιά του ρόλου της πατρότητας.  Και κατ' επέκταση δημιουργεί και προβλήματα στην συμπεριφορά του. Εδώ ο σύζυγος πατέρας δεν ζηλεύει το παιδί του, αλλά διεκδικεί το ενδιαφέρον και τις εκδηλώσεις αγάπης, που κάθε μέρα χάνει από την σύζυγό του.  Σε τέτοιες καταστάσεις η καλή και ουσιαστική επικοινωνία του ζευγαριού θα παίξει καθοριστικό ρόλο, πριν το σύμπλεγμα «μητέρα- πατέρας-παιδί» υποστεί κλονισμό.

Από την άλλη, η καθημερινή φροντίδα του παιδιού, όπως το τάισμα, το άλλαγμα, το πλύσιμο και το νανούρισμα συμπεριλαμβάνονται στο ρόλο του πατέρα. Γιατί, μέσα από αυτές τις διαδικασίες του δίνεται η ευκαιρία, τις πρώτες μέρες να καλλιεργήσει μια πιο ουσιαστική, ενστικτώδη επικοινωνία με το νεογέννητο και να χτίσει γέφυρες αγάπης που τον συνδέουν με το παιδί του.

Και φυσικά η ενασχόλησή του με τις καθημερινές φροντίδες του παιδιού είναι μεγάλη ανακούφιση για την μητέρα..  Ας μην ξεχνάμε ότι οι πρώτες μέρες μετά τον τοκετό και η περίοδος του θηλασμού είναι οι πιο κοπιαστικές και δύσκολες για την γυναίκα. Πώς μπορεί, λοιπόν να υποστηρίξει  ψυχολογικά την γυναίκα του σε αυτές τις κρίσιμες καμπές της κοινής τους ζωής;

Φροντίστε να δείξετε τον…

-      θαυμασμό σας για την ιερή αυτή διαδικασίας της  ζωής.

-      θαυμασμό για την αντοχή της

-      θαυμασμό για την θηλυκότητα και την ομορφιά της

-      θαυμασμό για το γεγονός ότι θυμήθηκε να σας ρωτήσει «τι κάνετε;» μετά την 3ωρη περιγραφή του πως αισθάνθηκε όταν κλώτσησε το μωρό στην κοιλιά της.

Τέλος, η συμπεριφορά και η παρουσία  του πατέρα δεν επιδρά μόνο στην μητέρα, επηρεάζει και το παιδί, από την στιγμή της σύλληψής του και μετά. Η σχέση γονέων - βρέφους είναι μια δυναμική τριάδα, που το κάθε μέλος συμβάλλει και ενισχύει την συμπεριφορά του άλλου με θετικό ή αρνητικό τρόπο. Στην πραγματικότητα ο πατέρας είναι εκείνος προς τον οποίο αργότερα το παιδί θα μπορεί να μεταφέρει τις ανάγκες εξάρτησής του και την ανάγκη του για αγάπη και στοργή. Ουσιαστικά τρία είναι τα βασικά σημεία της επίδρασης του πατέρα στην εξέλιξη του παιδιού:

-      Η διαδικασία κατά την οποία το παιδί προσπαθεί να φτιάξει το «εγώ» σύμφωνα με εκείνα που παίρνει ως πρότυπο.

-      Το άγχος που μπορεί να αποκτήσει το παιδί, γιατί η πατρική αποστέρησης είναι δυνατόν να αποβεί η κύρια αιτία άγχους του.

-      Οι διαταραχές της συμπεριφοράς που μπορεί να παρουσιάσει ένα παιδί, όπως είναι η αντικοινωνική συμπεριφορά, κλπ.

Με την συνεργασία της κας Ιωάννας Τσιαούση (μαιευτήρας - γυναικολόγος) και της κας Βάσως Μακαρόνη (ψυχολόγος - παιδοψυχολόγος)

ΕΤΣΙ!!!

!!!

...

ΟΤΕ Θέσεις Εργασίας

Ο Οργανισμός Τηλεπικοινωνιών της Ελλάδος (ΟΤΕ A.E.) είναι ο μεγαλύτερος τηλεπικοινωνιακός πάροχος στην Ελλάδα, ενώ ο όμιλος δραστηριοποιείται στην ευρύτερη Νοτιοανατολική Ευρώπη.

Ο Όμιλος παρέχει ευρυζωνικές υπηρεσίες, σταθερή/κινητή τηλεφωνία, επικοινωνία δεδομένων υψηλών ταχυτήτων και υπηρεσίες μισθωμένων γραμμών. Ταυτόχρονα, δραστηριοποιείται στην Ελλάδα και στους τομείς των δορυφορικών επικοινωνιών, των ακινήτων και της εκπαίδευσης. Ο Όμιλος ΟΤΕ απασχολεί περίπου 30.000 άτομα σε 4 χώρες!

Στην ιστοσελίδα της εταιρείας μπορείτε να βρείτε κατά καιρούς ευκαιρίες απασχόλησης. Επίσης, μπορείτε να επικοινωνήσετε με την εταιρεία με βάση τα στοιχεία που θα βρείτε εδώ.

Παράλληλα, ο ΟΤΕ δίνει τη δυνατότητα στους σπουδαστές των ΑΕΙ, ΤΕΙ και ΙΕΚ να κάνουν την πρακτική τους άσκηση στην εταιρεία, στα πλαίσια του προγράμματος Εταιρικής Υπευθυνότητας. Έτσι, δίνεται η ευκαιρία σε νέους φοιτητές και σπουδαστές να απασχοληθούν σε διάφορες ειδικότητες και να αποκτήσουν την εργασιακή εμπειρία σε μιας μεγάλη επιχείρηση. Σε περίπτωση που επιθυμείτε να κάνετε την πρακτική άσκηση σας στον ΟΤΕ, συμπληρώστε την φόρμα εκδήλωσης ενδιαφέροντος.

Καλή σας επιτυχία!

«Οι μπαμπάδες πεθαίνουν νωρίς…» Για όλους τους μπαμπάδες!

Πριν μερικές μέρες πήγα στην κηδεία του τελευταίου πατέρα φίλου μου που είχε μείνει ζωντανός. Και εδώ και χρόνια στην εξαώροφη πολυκατοικία της μάνας μου κατοικούν μόνο χήρες. Ναι, οι μπαμπάδες δεν φτουράμε.

Και αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα. Ειδικά αν έχεις κόρη.

Εδώ και μερικές μέρες έχω ξεκινήσει δίαιτα. Η πρώτη φορά στη ζωή μου που σκοπεύω να πάρω στα σοβαρά το συγκεκριμένο “άθλημα’. Επίσης έχω κανονίσει να κάνω εξετάσεις αίματος, έχω ξεσκονίσει τον διάδρομο στο καθιστικό που χρησιμοποιώ εδώ και χρόνια ως καλόγερο και γενικώς έχω αρχίσω να προσέχω καλύτερα τον εαυτό μου. Ο λόγος; Το γέλιο που έριξε η 4χρονη κόρη μου όταν με είδε να βγαίνω από το μπάνιο και γύρισε και μου είπε ότι “Έχεις πολύ μεγάλη κοιλίτσα. Είναι αστεία. Αλλά μην ανησυχείς, δεν θα το πω στις φίλες μου στο σχολείο’.

Θα μου πεις, το παιδί σου είναι 4 χρονών, και εσύ μόλις τώρα συνειδητοποίησες ότι η βασική σου ευθύνη απέναντί της είναι το να είσαι δίπλα της όσο μεγαλώνει; Και θα σου απαντήσω ότι άλλο είναι να το ξέρεις (ότι δεν έχεις -λόγω φύλου- πολλά ψωμιά) και άλλο να το βλέπεις μπροστά σου, στο κοιμητήριο Καλλιθέας, που το συγκεκριμένο μεσημέρι Δευτέρας έμοιαζε με reunion σχολείου θηλέων, όπου το dress code ήταν total black.Όπως και να το κάνεις, το να βρίσκεσαι σε μια κηδεία όπου υπάρχουν μόνο γυναίκες (γιατί οι πατεράδες έχουν πεθαίνει εδώ και χρόνια) και να επιστρέφεις στην πολυκατοικία όπου μεγάλωσες, η οποία και πάλι είναι γεμάτη ως τα μπούνια με χήρες, σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι το πιο πιθανόν είναι να μην καταφέρεις να χαρείς το παιδί σου για όσο διάστημα επιθυμείς.

Σε αναγκάζει να συνειδητοποιήσεις ότι κάθε ανεγκέφαλη επιλογή που κάνεις, από το να καπνίσεις ένα τσιγάρο παραπάνω ως το να μην φορέσεις την ζώνη ασφαλείας επειδή “έλα μωρέ, ως το ψιλικατζίκο πάω’, έχει άμεσο αντίκτυπο στη ζωή ενός πλάσματος του οποίου φέρεις την ευθύνη. Όχι την αποκλειστική, αλλά το 50%. Για να μην σου πω και παραπάνω, στις περιπτώσεις που έχεις κόρη.

Ξέρω τι σου λέω. Γιατί έχω δει τι συμβαίνει όταν ένας πατέρας φεύγει νωρίς. Τα τραύματα που κουβαλάει το κορίτσι μετά. Και πως επηρεάζει αυτό τις σχέσεις που επιλέγει να κάνει. Συνήθως με μεγαλύτερους σε ηλικία “αντικαταστάτες” αυτού που έχασε.Άσε που μετά από μια γεμάτη δεκαετία στα αντρικά περιοδικά μπορώ να σου επιβεβαιώσω ότι οι χειρότερες τσούλες εκεί έξω, οι πιο τραυματισμένες υπάρξεις, οι πιο επιρρεπείς σε καταχρήσεις, εκμετάλλευση και γενικώς ηλιθιότητα επιλογών, είναι εκείνες που ο πατέρας τους υπήρξε απών. Είτε επειδή πέθανε νωρίς, είτε επειδή την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια.

Εκείνες που, μεταξύ άλλων, το θεωρούν ένδειξη αγάπης και αφοσίωσης όταν ένας γκόμενος προσφέρεται να τις πάει να κάνουν πλαστική στο στήθος. Κάτι που έχω δει να συμβαίνει τουλάχιστον 8 φορές με τα μάτια μου. Αν και τις 4 υπεύθυνος ήταν ο ίδιος γκόμενος που προφανώς κάποιο “στα 3 ζευγάρια το ένα δωρεάν” ντιλ είχε κλείσει με τον συγκεκριμένο πλαστικό.

Τι τα θες, είναι μεγάλη ευθύνη να είσαι πατέρας. Η πρώτη φορά για πολλούς από εμάς, όσους τουλάχιστον μεγαλώσαμε χωρίς να χρειάζεται να βγούμε στη βιοπάλη από τα 12 μας, που νιώθουμε ως πραγματικοί άντρες. Η πρώτη φορά που δεν έχουμε το δικαίωμα να τα σκατώσουμε. Που δεν έχουμε το δικαίωμα να είμαστε εντελώς εγωιστές και παρτάκηδες.

Από την άλλη, οι άνθρωποι βασικά δεν αλλάζουν. Ότι και να τους συμβεί. Καλό ή κακό. Το πιστεύω ακράδαντα αυτό. Εμένα π.χ. δεν θα σταματήσουν να μου τρέχουν τα σάλια κάθε φορά που περνάω μπροστά από ένα ζαχαροπλαστείο. Ή στον φίλο μου τον Κώστα το ίδιο όταν περνάει μπροστά από στριπτιζτάδικο.Ούτε αντέχεις να ζεις τη ζωή σου για κάποιον άλλο. Ακόμη και αν αυτός ο άλλος έχει προσωπάκι αγγέλου και κουβαλάει εμφανώς τον ίδιο χαρακτήρα και το ίδιο γαιδουρο-πείσμα με εσένα.

Οπότε, τι μένει; Tο ίδιο με πάντα. Το ίδιο βασικό μάντρα που οφείλει να έχει κάθε πατέρας εκεί έξω. Το να προσπαθείς να είσαι κάθε στιγμή η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου που γίνεται. Και να εύχεσαι να αργήσει η μέρα που το παιδί σου θα καταλάβει ότι είσαι ατελής, λίγοτερος από ότι πιστεύει, ένας κοινός θνητός όπως όλοι οι άλλοι. Με την λέξη κλειδί εδώ, προφανώς, να είναι το θνητός.

Πάνος Κοκκίνης-oneman.gr

Τα 10 πράγματα που μας κάνουν ευτυχισμένους

Επιστήμονες από το τμήμα ψυχολογίας του πανεπιστημίου του Καντέρμπουρι στη Νέα Ζηλανδία, προσπάθησαν να ομαδοποιήσουν και να κατηγοριοποιήσουν τα 10 απλά καθημερινά πράγματα που υπόσχονται ευτυχία. 

Η παραπάνω έρευνα πραγματοποιήθηκε με κριτήρια:  την ευχαρίστηση, το νόημα και τη χαλάρωση που προσφέρουν. Ο επικεφαλής της έρευνας Σάιμον Κεμπ, τα παρουσίασε με σειρά προτεραιότητας.

1. Το σεξ
2. Τα πάρτυ
3. Ο εθελοντισμός και να φροντίζουμε τους άλλους
4. Η προσευχή και ο διαλογισμός
5. Η φροντίδα των παιδιών μας και το παιχνίδι μαζί τους
6. Το να ακούμε μουσική και να ταξιδεύουμε με τη φαντασία μας
7. Οι χαλαρές συζητήσεις με φίλους για διάφορα θέματα
8. Η ενασχόληση με κάποιο χόμπι
9. Τα ψώνια
10. τα βιντεοπαιχνίδια

Στην ίδια έρευνα οι ψυχολόγοι εντόπισαν άλλα 10 πράγματα τα οποία ουσιαστικά είναι άχρηστα. Δηλαδή ακόμη και αν τα κάνουμε καθημερινά, δεν προσφέρουν κάτι στον ψυχικό μας κόσμο και την ευτυχία μας. Αυτά είναι:

1. Οι ασθένειες
2. Το Facebook
3. Οι δουλειές του σπιτιού
4. Η μελέτη
5. Η αποστολή SMS και email
6. Τα υποχρεωτικά μαθήματα για το σχολείο ή το πανεπιστήμιο
7. Η εργασία επί πληρωμή
8. Η μετακίνηση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς
9. Η ενασχόληση με το Ίντερνετ και το κομπιούτερ
10. Το πλύσιμο, το ντύσιμο και η προσωπική φροντίδα γενικότερα


Μια ακόμη όμως έρευνα που πραγματοποίησε ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Ρότερνταμ Ρούουτ Βεενχόβεν καταλήγει πωςοι άνθρωποι μπορούν να γίνουν πιο ευτυχισμένοι όχι με βάση τις συνθήκες της ζωής τους, αλλά από το πώς την χειρίζονται οι ίδιοι.

Σύμφωνα με τον Βεενχόβεν,  οι άνθρωποι είναι πιο ευτυχισμένοι όταν:

1. Βρίσκονται σε μακροχρόνιες σχέσεις

2. Είναι δραστήριοι , βγαίνουν έξω για δείπνο και έχουν καλούς φίλους.

3. Οι άνδρες έχουν την τάση να νιώθουν πιο ευτυχισμένοι σε κοινωνίες στις οποίες οι γυναίκες απολαμβάνουν μεγαλύτερη ισότητα.  

4. Πιο ευτυχισμένοι είναι οι άνθρωποι που θεωρούν ότι είναι όμορφοι παρά εκείνοι που είναι πραγματικά ευπαρουσίαστοι με αντικειμενικά κριτήρια.

5. Τα παιδιά μειώνουν το επίπεδο ευτυχίας, αλλά αυτό αυξάνεται όταν εκείνα μεγαλώνουν και φεύγουν από το σπίτι.

6. Υπάρχει άμεση συνάρτηση ανάμεσα στην ευτυχία και τη διαδρομή προς τον εργασιακό χώρο. Όσο πιο μακριά δουλεύει κανείς, τόσο λιγότερο ευτυχισμένος είναι. Αποτέλεσμα που δεν επηρεάζεται ούτε αν αυτό σημαίνει και αυξημένες αποδοχές.

Τέλος, αυτό που κάνει εντύπωση είναι πως η λύπη δεν είναι απαραίτητα ανεπιθύμητο συναίσθημα. Σύμφωνα με τον καθηγητή Βεενχόβεν, αν κάποιος νιώθει έτσι στο 10% του χρόνου του μπορεί να ωφεληθεί, καθώς η λύπη είναι σαν ένας κόκκινος σηματοδότης που σταματά την κακή συμπεριφορά. 

KAΛΗΜΕΡΑ!!!

5 πράγματα που κάνουν οι υγιείς γυναίκες κάθε πρωί

Αποβάλλετε το άγχος και αποκτήστε ενέργεια σε 5 απλά βήματα.

1. Πίνουν ζεστό νερό με λεμόνι

Το απόλυτο mix για ενυδάτωση. Βοηθάει στην πέψη, ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα  και κάνει το δέρμα λαμπερό (χάρη στην βιταμίνη C και το ασκορβικό οξύ των εσπεριδοειδών), αποτοξινώνει και δίνει ενέργεια. Ναι, όλα αυτά.

2. Κινούνται

Πηγαίνουν για τρέξιμο, κάνουν yoga και stretching. Με αυτόν τον τρόπο το μυαλό και το σώμα αποβάλει το stress και ετοιμάζεται για τη νέα μέρα. 20 λεπτά αρκούν.

3. Διαλογίζονται

Ξεκινούν την ημέρα τους με λίγα λεπτά αποσύνδεσης από τον υπόλοιπο κόσμο. «Είναι σαν επανεκκίνηση για το μυαλό και τη ψυχή σου», λέει η Padmasree Warrior, η CTO των Cisco Systems. Ακόμα και δύο λεπτά χαλάρωσης και ακινησίας (χωρίς κινητά, tablets και υπολογιστές δίπλα) θα σας αναζωογονήσουν. Το εγγυάται και η Oprah.

4. Προγραμματίζουν τα to-dos τους.

Καταρχάς, εάν δεν έχετε to-do list, φτιάξτε αμέσως. Όπως είχε πει και ο Scott Halford στην ομιλία τουNeuroscience of Success στην Αθήνα, ο ανθρώπινος εγκέφαλος προορίζεται για πολύ πιο σημαντικά πράγματα από ότι το να πρέπει να θυμάται πότε πχ πρέπει να πάμε για ψώνια, να πληρώσουμε τους λογαριασμούς, να απαντήσουμε σε εκείνο το email.

Ύστερα, στο ξεκίνημα κάθε εβδομάδας, μοιράστε τα tasks σε κάθε ημέρα, ανάλογα και με το πρόγραμμά σας.

Εάν σε κάθε ημέρα μαζεύονται πολλά tasks, ορίστε εκείνα με τα οποία μπορείτε να ασχοληθείτε πριν ή μετά τη δουλειά, μετά το μεσημεριανό ή το βράδυ. Προτεραιότητα έχουν τα πιο σημαντικά. Αφήστε εκείνα που δεν επείγουν για την επόμενη εβδομάδα.

Με αυτήν την τεχνική θα δείτε το άγχος και το stress να εξαφανίζεται.

5. Τρώνε πρωινό (και πακετάρουν το μεσημεριανό τους για τη δουλειά)

Είναι και επιστημονικά αποδεδειγμένο. Εάν πεινάς, ο εγκέφαλος δεν μπορεί να δουλέψει σωστά. Για αυτό και ένα γεμάτο πρωινό (όχι ο σκέτος καφές δεν μετράει) επιβάλλεται. Πάρτε παράδειγμα από τη σχεδιάστρια Stacy Bendet, που όπως εξομολογήθηκε στο Forbes ξεκινάει τη μέρα της με δημητριακά με κινόα.

Όσο για το μεσημεριανό: το σπιτικό φαγητό είναι πιο υγιεινό, πιο νόστιμο και πιο οικονομικό. Επίσης δεν θα χρειάζεται να χάνουμε πολύτιμο χρόνο από τη δουλειά μας σκεπτόμενες από πού και τι να παραγγείλουμε. Ούτε να φτάνουμε σπίτι μας με άδειο το στομάχι επειδή δεν προλάβαμε να βρούμε κάτι να φάμε.

Στα δεσμά του σεξ

Το σκεφτόμαστε συνεχώς. Δεν βγαίνει στιγμή από το μυαλό μας. Νιώθουμε μια ανεξέλεγκτη επιθυμία για σεξ να μας κατακλύζει, αλλά ακόμα και όταν το έχουμε δεν είμαστε ικανοποιημένοι. Τι μας συμβαίνει; Είμαστε σεξουαλικά υπερδραστήριοι ή μήπως πρόκειται για εθισμό;

Από τους σταρ του Χόλιγουντ που νοσηλεύονται σε κλινικές αποτοξίνωσης από το σεξ, μέχρι το σκάνδαλο με τον Dominique Strauss Kahn, ο σεξουαλικός εθισμός φαίνεται να απασχολεί όλο και περισσότερους ανθρώπους. Το σεξ είναι σήμερα ένας από τους ελάχιστους τομείς στους οποίους μπορούμε να είμαστε -τουλάχιστον θεωρητικά- πραγματικά ελεύθεροι. Κι όμως. Δεν είναι λίγοι αυτοί που γίνονται σκλάβοι του. Πότε το σεξ μάς παγιδεύει στα δεσμά του και πώς μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτά;

Υπερδραστήριος ή εθισμένος; Σεξουαλικός εθισμός, υπερσεξουαλικότητα, σεξουαλική διαστροφή είναι μερικοί από τους όρους που χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας για να περιγράψουμε το ίδιο πράγμα: ανθρώπους υποταγμένους στα δεσμά του σεξ. Πότε είναι, όμως, κάποιος σεξουαλικά υπερδραστήριος και πότε θεωρείται εθισμένος; Για να χρησιμοποιηθεί ο όρος «σεξουαλικός εθισμός», δεν αρκεί η απελευθερωμένη σεξουαλική συμπεριφορά, η συχνή εναλλαγή ερωτικών συντρόφων και η έντονη σεξουαλική δραστηριότητα. Αν και δεν υπάρχει πλήρης ομοφωνία μεταξύ των επιστημόνων σχετικά με τον ορισμό του σεξουαλικού εθισμού και τα κριτήρια που προσδιορίζουν αυτό το είδος της συμπεριφοράς, τα τελευταία χρόνια οι ειδικοί φαίνεται να συγκλίνουν στην άποψη πως πρόκειται για εθισμό ανάλογο με εκείνον που προκαλούν οι υπόλοιπες εξαρτήσεις (π.χ. ναρκωτικά, αλκοόλ, τυχερά παιχνίδια). Οι άνθρωποι που είναι σεξουαλικά εθισμένοι βλέπουν το σεξ ως αυτοσκοπό, παίρνουν παροδική σεξουαλική ικανοποίηση και όπως συμβαίνει και με οποιονδήποτε άλλον εθισμό, έτσι και εδώ το σεξ δεν είναι ποτέ αρκετό.

Το προφίλ του εθισμένου στο σεξ 

Ο 32χρονος Γιάννης είναι ένας νεαρός εμφανίσιμος άνδρας με μια πολύ ικανοποιητική εργασία και καλή κοινωνική ζωή. Οι φίλοι του τον θαύμαζαν πάντα για την «ικανότητά» του να αλλάζει συχνά ερωτικές συντρόφους και να συνάπτει συχνές αλλά σύντομες σχέσεις. Σταδιακά, όμως, άρχισε να γίνεται αντιληπτό από τους γύρω του ότι ο Γιάννης δεν μπορούσε να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να έρθει σε σεξουαλική επαφή, ενώ οι αφηγήσεις του επικεντρώνονταν αποκλειστικά στις ερωτικές του περιπέτειες. Ο Γιάννης άρχισε σταδιακά να μην μπορεί να αποσπάσει το μυαλό του από το σεξ, μέχρι που έφτασε στο σημείο να φεύγει από τη δουλειά του προκειμένου να αναζητήσει κάποια σεξουαλική επαφή. Τα Σαββατοκύριακά του τα περνούσε συχνά μπροστά στον υπολογιστή κάνοντας διαδικτυακό σεξ. Ο ίδιος δεν συμμεριζόταν την ανησυχία του στενού φιλικού του περιβάλλοντος και δεν θεωρούσε ότι η υπερσεξουαλική του δραστηριότητα αποτελούσε πρόβλημα, μέχρι που απολύθηκε από τη δουλειά του γιατί αδυνατούσε να είναι συνεπής.

Κρυμμένα μυστικά 

Τόσο οι γυναίκες όσο και οι άνδρες που αναπτύσσουν εξάρτηση από το σεξ συνήθως νιώθουν μια προσωρινή ανακούφιση από τη δυσάρεστη εσωτερική πραγματικότητα που βιώνουν. Στη συνέχεια, όμως, το άτομο δεν βρίσκει πλήρη ικανοποίηση από τη σεξουαλική επαφή και αναζητά όλο και πιο έντονες, «διαφορετικές» ή ακόμα και επικίνδυνες σεξουαλικές εμπειρίες προκειμένου να αισθανθεί ευχαρίστηση. Έτσι, καταλήγει να οργανώνει σταδιακά τη ζωή του γύρω από μια κλιμακούμενη σε ένταση σεξουαλική πραγματικότητα. Η συνεχής αναζήτηση π.χ. περιστασιακού σεξ μπορεί να υπονομεύσει την καθημερινότητα του ατόμου και κάποιες φορές να το οδηγήσει στην αποστασιοποίηση από υγιείς κοινωνικές και συντροφικές σχέσεις. Με τον καιρό αρχίζει και αναπτύσσει ρουτίνες και μυστικές σεξουαλικές συμπεριφορές που οι γύρω του αρχικά αγνοούν. Πολλές φορές, όμως, το άτομο εκτίθεται στο περιβάλλον του, αφού η συμπεριφορά του αποκαλύπτεται. Επίσης, δεν είναι σπάνιο για το σεξουαλικά εθισμένο άτομο να εμπλέκεται με το νόμο, αφού η παρόρμηση που νιώθει το οδηγεί να ρισκάρει υπερβολικά προκειμένου να πάρει ευχαρίστηση.

Στην πόρτα του ειδικού 

Τα όρια μεταξύ υπερσεξουαλικότητας και εθισμού είναι συνήθως δυσδιάκριτα. Η αυξημένη ανάγκη για σεξουαλική επαφή μπορεί να συνδέεται με μια εξαιρετικά στρεσογόνο περίοδο της ζωής του ατόμου, το οποίο καταφεύγει στη σεξουαλική εκτόνωση για να απαλλαγεί από το άγχος που νιώθει. Μια τέτοια συμπεριφορά, εφόσον είναι παροδική και δεν επηρεάζει τη λειτουργικότητά του (το άτομο δεν απομονώνεται, δεν αποσύρεται από τις υγιείς συντροφικές σχέσεις), μπορεί να θεωρηθεί φυσιολογική αντίδραση. Όταν, όμως, η κατάσταση αυτή συνεχίζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα και φτάσει στο σημείο να επηρεάζει την καθημερινότητα του ατόμου, τότε ξεκινάει το πρόβλημα. Το πρώτο βήμα είναι να παραδεχτεί το ίδιο το άτομο το πρόβλημα και να αποφασίσει να απευθυνθεί σε έναν ψυχολόγο ειδικευμένο σε θέματα σεξουαλικής υγείας, ώστε να αντιληφθεί το βαθμό που επηρεάζεται η ζωή του και να βρει εναλλακτικούς τρόπους να τακτοποιήσει τα πράγματα που το ενοχλούν και του δυσκολεύουν την καθημερινότητα.

Τι φταίει; 

Ο σεξουαλικός εθισμός είναι ουσιαστικά το σύμπτωμα. Συχνά, πίσω από αυτή τη συμπεριφορά κρύβονται άλλες αιτίες, τις οποίες πρέπει κανείς να ανακαλύψει προκειμένου να τις αντιμετωπίσει. Με τη βοήθεια του ειδικού, το άτομο καλείται να διερευνήσει τη σχέση του με τους γονείς του, το πολιτισμικό περιβάλλον και τα μηνύματα που πήρε σαν παιδί σε σχέση με το σεξ, αλλά και την πιθανότητα να υπήρξε κάποια σεξουαλική κακοποίηση κατά την παιδική ή εφηβική του ηλικία, παράγοντες δηλαδή οι οποίοι θα μπορούσαν να δημιουργήσουν διαστρεβλωμένες απόψεις στον τρόπο που αντιλαμβάνεται το σεξ. Το άγχος είναι ένας ακόμη παράγοντας ο οποίος μπορεί να παίξει ρόλο, όπως επίσης και οι κακές συντροφικές σχέσεις.

Πρωταθλητής του σεξ 

Στις μέρες μας, πάντως, οι άνθρωποι εμφανίζουν σε όλο και μεγαλύτερο ποσοστό διαταραχές που συνδέονται με το σεξ και εξαιτίας των κυρίαρχων κοινωνικών και πολιτισμικών προτύπων που διαμορφώνουν τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη σεξουαλικότητα. Πανέμορφες γυναίκες που περπατούν στην κουζίνα του σπιτιού τους προκλητικά ντυμένες, με ερωτική διάθεση που δεν σταματάει ποτέ, και γυμνασμένοι αρρενωποί άνδρες που είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να ανταποκριθούν σε οποιοδήποτε ερωτικό κάλεσμα. Κάπως έτσι είναι το σύγχρονο κοινωνικό πρότυπο της σεξουαλικότητας, που μας κατακλύζει. Αν δεν έχουμε μία τουλάχιστον ερωτική επαφή την ημέρα, κάτι δεν πάει καλά με εμάς. Άλλωστε, πετυχημένος σήμερα θεωρείται ο σεξουαλικά υπερδραστήριος. Με αυτόν τον τρόπο όμως οι συντροφικές σχέσεις γίνονται όλο και πιο δύσκολες, ενώ η διαρκής αυτή πίεση για όλο και καλύτερες σεξουαλικές επιδόσεις δημιουργεί σε αρκετά άτομα διαταραχές που σχετίζονται με το σεξ.

Sex addicts
David Duchovny Αν και παντρεμένος από το 1997 με την ηθοποιό Tea Leoni, ο υποδυόμενος τον παθιασμένο με το σεξ συγγραφέα στην τηλεοπτική σειρά «Californication», David Duchovny, νοσηλεύτηκε τον Αύγουστο του 2008 σε κλινική σεξουαλικής αποτοξίνωσης.

Michael Douglas Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, δημοσιεύματα ήθελαν το γνωστό ηθοποιό να έχει εισαχθεί σε κλινική για τον εθισμό του στο σεξ. Ο ίδιος το διέψευσε, επιμένοντας ότι η κατάχρηση στο αλκοόλ ήταν η αιτία της νοσηλείας του.

Billy Murray Ο χαμηλών τόνων ηθοποιός έχει κατηγορηθεί από τη σύντροφό του μεταξύ άλλων και για εθισμό στο σεξ.

Jack Nicholson Γνωστός για την αδυναμία του στο γυναικείο φίλο, ο Jack Nicholson έχει δηλώσει ότι έχει κοιμηθεί με πάνω από 2.000 γυναίκες.

Tiger Woods Μέσα στο 2009 αποκαλύφθηκε ότι και ο Tiger Woods, ο μεγαλύτερος ίσως παίκτης γκολφ όλων των εποχών, είναι εθισμένος στο σεξ. Αφορμή στάθηκε η σχέση του με 26χρονο μοντέλο, όταν ο Tiger ήταν μόλις 9 μήνες παντρεμένος. Ο ίδιος παραδέχτηκε ότι οι ορμές του ήταν υπεύθυνες για περισσότερες από 15 εξωσυζυγικές σχέσεις.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΝ κ. ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΝΤΟΥΜΟΥ, ψυχολόγο.

Σαμποτάροντας τον εαυτό μας

Ορισμένες συμπεριφορές μας μάς βλάπτουν, αλλά εμείς αδυνατούμε να το καταλάβουμε, βάζοντας έτσι συνεχώς τρικλοποδιές στον εαυτό μας. Ποιες είναι αυτές;

Υπονομεύουμε τον εαυτό μας όταν, στην προσπάθειά μας να λύσουμε ένα πρόβλημα, τελικά προκαλούμε ένα νέο ή το χειριζόμαστε με τέτοιον τρόπο που παρεμβαίνει στα μελλοντικά μας σχέδια ή αποδεικνύεται καταστροφικός για τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Αν και όλοι έχουμε κάποια στιγμή υιοθετήσει, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, μια τέτοια συμπεριφορά, το πρόβλημα ξεκινά όταν αυτή επαναλαμβάνεται τακτικά, μέχρι που γίνεται συνήθεια. Το «αυτο-σαμποτάζ» είναι μια κατάσταση που επαναλαμβάνεται συστηματικά και εξελίσσεται μέσα στον χρόνο, γι’ αυτό και χρειάζεται χρόνος και προσπάθεια για να σταματήσει. Στην ουσία πρόκειται για έναν λανθασμένο μηχανισμό άμυνας, για μια προσωρινή ανακούφιση, που σε βάθος χρόνου μας βλάπτει, αφού μπορεί εμείς να αρνούμαστε το πρόβλημα, αυτό όμως εξακολουθεί να υφίσταται και να διογκώνεται.

Τρεις «αυτοκαταστροφικές» συμπεριφορές
1. Η άρνηση των συναισθημάτων

Στην προσπάθειά μας να αποφύγουμε ή να αντιμετωπίσουμε τα αρνητικά συναισθήματα που μας κατακλύζουν, είναι πιθανό να υιοθετήσουμε συμπεριφορές οι οποίες, αντί να μας βοηθούν, μακροχρόνια μας βλάπτουν. Το να δραπετεύουμε από την πραγματικότητα μπορεί να φαντάζει επιθυμητό, αλλά τελικά μπορεί να μας βάλει σε μεγαλύτερες φασαρίες, επειδή, αρνούμενοι να αντιμετωπίσουμε τις δύσκολες καταστάσεις της ζωής μας, ουσιαστικά τις αφήνουμε να διαιωνίζονται. Βέβαια, το να καταφύγουμε στο λεγόμενο comfort food μετά από μια δύσκολη μέρα δεν θεωρείται προβληματική συμπεριφορά αν γίνεται π.χ. 2 φορές τον μήνα. Η κατάσταση εξελίσσεται σε πρόβλημα όταν γίνεται συστηματικά ή έχει επιπτώσεις στο βάρος, την υγεία και την ψυχική μας διάθεση. Αν το ξέσπασμα στο φαγητό καθιερωθεί ως τρόπος αντίδρασης απέναντι σε μια δύσκολη κατάσταση, τότε κινδυνεύουμε να εγκλωβιστούμε σε αυτόν.

Επίσης, ορισμένοι άνθρωποι εστιάζουν σε τόσο μεγάλο βαθμό στο αρνητικό γεγονός το οποίο βιώνουν, που τελικά παγιδεύονται σε μια επώδυνη κατάσταση αρνητικών συναισθημάτων. Στη συνέχεια, επιλέγουν ακραίες συμπεριφορές, ελπίζοντας ότι οι σωματικές αισθήσεις που τους προκαλούν θα είναι τόσο έντονες, ώστε να τους αποσπάσουν την προσοχή και να τους βοηθήσουν να ξεχαστούν.

Μερικές φορές, ωστόσο, σαμποτάρουμε τον εαυτό μας και λόγω «άγνοιας», εξαιτίας λανθασμένων πεποιθήσεων σχετικά με το ποια συμπεριφορά θεωρείται σωστή. Η λύπη, για παράδειγμα, συχνά μας οδηγεί στην απομόνωση. Αυτή την αντίδραση μπορεί να τη νιώθουμε σωστή, αλλά στην πραγματικότητα μας βλάπτει. Το να αποτραβιόμαστε από υγιείς καταστάσεις, όταν έχουμε κακή διάθεση, έχει ως αποτέλεσμα να την επιδεινώνουμε. Κοινό χαρακτηριστικό, πάντως, στις καταστροφικές συμπεριφορές είναι ότι νομίζουμε ότι μας βοηθούν, αλλά στην πραγματικότητα μας αποπροσανατολίζουν, βυθίζοντάς μας όλο και περισσότερο σε έναν φαύλο κύκλο.

Δυστυχώς, συχνά δεν καταλαβαίνουμε ότι μόνοι μας σαμποτάρουμε τον εαυτό μας και αυτό γιατί πολλές φορές οι συνέπειες των πράξεων και αποφάσεών μας δεν είναι άμεσες. Για να αντιληφθούμε το πώς μας επηρεάζουν, πρέπει να τις προβάλουμε σε βάθος χρόνου, να δούμε αν και κατά πόσο βλάπτουν τα μελλοντικά μας σχέδια και τις σχέσεις μας.

 

Η στροφή στις εξαρτήσεις

Η συστηματική αποφυγή ενός ανθρώπου να αντιμετωπίσει τα αρνητικά συναισθήματά του μπορεί να τον οδηγήσει σε κάποιου είδους εξάρτηση, προκειμένου να συντηρήσει την άρνησή του για το πρόβλημα ή να μην ασχοληθεί με αυτό. Η εξάρτηση, είτε αυτή εκφράζεται με τη μορφή κατάχρησης ουσιών (αλκοόλ, φάρμακα, ναρκωτικά) είτε ως προσκόλληση σε ένα άτομο, αποδεικνύεται επιβλαβής σε όλα τα επίπεδα, σωματικά και ψυχικά. Πρόκειται για μια λανθασμένη επιλογή, έναν «ανθυγιεινό» τρόπο να δραπετεύουμε από τα πράγματα που μας βασανίζουν. Ο εθισμός είναι μια δύσκολη περίπτωση -ας μη γελιόμαστε- και χρειάζεται μεγάλη δύναμη, επιμονή και θέληση για να τον ξεπεράσουμε. Η εξάρτηση μας αποδυναμώνει, γι’ αυτό και είναι σημαντική η αναζήτηση βοήθειας από έναν ειδικό και η υποστήριξη των αγαπημένων μας προσώπων.

 

Σπάμε τον φαύλο κύκλο!

*Κρατάμε ένα ημερολόγιο αναφορικά με το πώς αντιμετωπίζουμε τις στρεσογόνες καταστάσεις.

*Αναγνωρίζουμε τη συμπεριφορά που ακολουθούμε.

*Αποδεχόμαστε το πόσο μας βλάπτει.

*Εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας να αντιδρά διαφορετικά, βρίσκοντας, με τη βοήθεια των δικών μας ανθρώπων ή ενός ειδικού, εναλλακτικές λύσεις αντιμετώπισης του προβλήματος, όπως π.χ. ένα νέο χόμπι.

2. Η δύναμη της αναβλητικότητας

Η αναβολή, η χρονική απόσταση που χωρίζει τις προθέσεις μας από το να γίνουν πράξη, η δράση που δεν αναλαμβάνουμε ποτέ, είναι ο πιο κοινός τρόπος να σαμποτάρουμε τον εαυτό μας. Και ενώ πιστεύουμε ότι η θέληση και οι λόγοι που γεννούν τους στόχους μας αρκούν για να μας κινητοποιήσουν, τελικά αποδεικνύεται ότι αυτό δεν ισχύει.

Η αναβλητικότητα είναι μια παράλογη καθυστέρηση. Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα είναι ψυχολογικό και όλες οι δυσκολίες που προκύπτουν ή τα εμπόδια που βάζουμε απορρέουν από αυτό. Μπορεί το μυαλό μας να γνωρίζει και να κατανοεί το τι πρέπει να κάνουμε, ωστόσο δεν έχουμε τη διάθεση να το κάνουμε. Έτσι, εστιάζουμε στα βραχυπρόθεσμα οφέλη, στο να νιώσουμε καλά αυτή τη στιγμή, θυσιάζοντας τα μακροπρόθεσμα οφέλη. Μάλιστα, όταν το πρόβλημα είναι χρόνιο και χαρακτηρίζει την καθημερινότητά μας, τότε κινδυνεύουμε να θυσιάσουμε ολόκληρη τη ζωή μας.

Υπάρχουν 4 βασικοί λόγοι για τους οποίους συνήθως κωλυσιεργούμε:

• Δεν θέλουμε να κάνουμε πράγματα που δεν μας αρέσουν ή μας αναστατώνουν με οποιονδήποτε τρόπο. Για παράδειγμα, αναβάλλουμε μια επίσκεψη στον γιατρό, γιατί δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε μια ενδεχομένως αρνητική κατάσταση, αλλά θέλουμε να συνεχίσουμε να νιώθουμε καλά.
• Συχνά οι προθέσεις μας ή/και ο στόχος μας είναι ασαφείς ή δεν είναι αρκετά ισχυροί για να μας κινητοποιήσουν. Αυτή η δίαιτα που ξεκινάει πάντα από Δευτέρα είναι ένα κλασικό παράδειγμα αναβολής.
• Η προσοχή μας αποσπάται εύκολα. Θα γράψουμε, για παράδειγμα, την επιστολή που πρέπει, αφού πρώτα απαντήσουμε στο μήνυμα της φίλης, διαβάσουμε ένα mail, τσεκάρουμε το facebook, δούμε τι καιρό θα κάνει αύριο… και ξαφνικά η μέρα πέρασε και η επιστολή δεν έχει ακόμα γραφτεί.
• Αναβάλλουμε πράγματα από φόβο, επειδή λόγου χάρη νομίζουμε ότι δεν έχουμε τις δυνάμεις και τα προσόντα που απαιτούνται ή ανησυχούμε για τα αποτελέσματα μιας πιθανής ενέργειας ή πρωτοβουλίας μας. Γενικά ο φόβος -το άγχος της αποτυχίας- είναι ένας παράγοντας που μας κρατάει πίσω.

Σημαντικό στοιχείο της αναβλητικότητας είναι η λεγόμενη αυτοεξαπάτηση, τα μικρά ψέματα που λέμε στον εαυτό μας προκειμένου να νιώσουμε καλύτερα που δεν κάνουμε αυτό που πρέπει, οι δικαιολογίες που εφευρίσκουμε ή τα προβλήματα που αφήνουμε άλυτα επειδή μας βολεύουν.

 

Ξεκινάμε σταδιακά

*Καλό είναι να θέτουμε μικρούς και εφικτούς στόχους και όχι μακρινούς και μεγάλους. Κάνοντας ένα βήμα τη φορά, θα πάρουμε θάρρος για να συνεχίσουμε και θα φτάσουμε σταδιακά στον τελικό μας στόχο.

*Φροντίζουμε να παίρνουμε συγκεκριμένες αποφάσεις και όχι να κάνουμε γενικές δηλώσεις.

*Βρίσκουμε αυτό που μας αποσπά την προσοχή και το απομακρύνουμε.

*Βάζουμε σε πρόγραμμα τη δουλειά μας και προσπαθούμε όσο γίνεται να το τηρήσουμε.

*Επιβραβεύουμε τον εαυτό μας κάθε φορά που καταφέρνουμε να τηρήσουμε το οργανόγραμμά μας.

3. Η έλλειψη αυτοπεποίθησης

Μπορεί η μετριοφροσύνη να θεωρείται αρετή και ο υπέρμετρος εγωισμός να είναι κοινωνικά κατακριτέος, ωστόσο όταν το Εγώ καταπιέζεται σε υπερβολικό βαθμό, αυτό αποτελεί δείγμα χαμηλής αυτοεκτίμησης. Όταν συνεχώς υποτιμούμε τον εαυτό μας, γινόμαστε οι ίδιοι τροχοπέδη στην εξέλιξή μας, αφού η αρνητική εικόνα που έχουμε για εμάς τους ίδιους μας αποτρέπει από το να πάρουμε ρίσκα ή να θέσουμε υψηλούς στόχους.

Ακόμα χειρότερα, η προβολή μιας τέτοιας εικόνας αποτρέπει και τους άλλους από το να μας πάρουν στα σοβαρά, από το να μας αναθέσουν ρόλους και ευθύνες, και μας εμφανίζει λιγότερο ικανούς στην εκτέλεση καθηκόντων. Η διαρκής αναζήτηση έγκρισης και αποδοχής στα μάτια των άλλων δεν δείχνει πάντα πόσο εκτιμάμε τη γνώμη τους, αλλά μας κάνει να φαινόμαστε αδύναμοι και λιγότερο ικανοί.

Επίσης, η εξαρχής δήλωση της «ανικανότητάς» μας, όπως, για παράδειγμα, «Δεν θέλω να οδηγήσω. Είμαι κακή οδηγός», μας καλύπτει σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά. Ο φόβος της έκθεσης υπάρχει και στην περίπτωση αυτή, γι' αυτό εμείς προειδοποιούμε τους γύρω μας για την έλλειψή μας, θέλοντας να εκμηδενίσουμε τις πιθανότητες αρνητικής κριτικής ή αρνητικού αποτελέσματος.

Όμως, στις ανταγωνιστικές κοινωνίες που ζούμε, όπου η ατομικότητα είναι κύριο χαρακτηριστικό, καλούμαστε συχνά να παρουσιάσουμε τον εαυτό μας ως μοναδικό, να τον προβάλουμε όσο καλύτερα μπορούμε, προκειμένου να εξελιχθούμε. Ο χρόνος, όμως, που συνήθως μας δίνεται είναι ελάχιστος και μέσα στα στενά αυτά όρια πρέπει να παρουσιάσουμε τις καλύτερες και πιο δυνατές πτυχές μας, να δώσουμε τις καλές πληροφορίες που διαφορετικά δεν θα ήταν διαθέσιμες. Το να υποτιμάμε, λοιπόν, τον εαυτό μας δεν είναι δείγμα καλής συμπεριφοράς, αλλά χαμηλής αυτοεκτίμησης.

Μαθήματα αυτοεκτίμησης

*Φροντίζουμε να έχουμε μια σφαιρική άποψη για τα πράγματα, εστιάζοντας ισότιμα τόσο στις θετικές όσο και στις αρνητικές πλευρές του εαυτού μας.

*Καταγράφουμε τα 10 πράγματα για τα οποία είμαστε περήφανοι. Αν δεν μπορούμε μόνοι μας, ζητάμε τη βοήθεια των γύρω μας.

*Στοχεύουμε στην ενίσχυση των θετικών μας σημείων και στη βελτίωση των αρνητικών μας.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΝ κ. ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗ, MSc, ψυχολόγο υγείας, υποψήφια διδάκτορα Παντείου Πανεπιστημίου, διευθύντρια Σπουδών του Κέντρου Εφαρμοσμένης Ψυχοθεραπείας και Συμβουλευτικής.