Αυτή τη στιγμή μάλλον κατακλύζουν το μυαλό σας εικόνες της Αφροδίτης και αισθησιακών χταποδιών -ναι, τα μαθήματα ιστορίας της τέχνης που κάνατε στο πανεπιστήμιο ήταν πιο ερωτικά από όσο νομίζατε τότε.
Ως φόρο τιμής στις άγριες ερωτικές τάσεις των καλλιτεχνών στο πέρασμα των αιώνων, δημιουργήσαμε μια λίστα με τα πιο συγκλονιστικά αισθησιακά έργα τέχνης, που ίσως έχετε ξεχάσει από τότε που ασχοληθήκατε για τελευταία φορά μαζί τους, σε κάποια εργασία για τη σχολή ή ένα λεύκωμα τέχνης που ξεφυλλίζατε με τον καφέ. Κλασικά έργα τέχνης, πολύ πιο «άτακτα» από όσο τα έχετε στο μυαλό σας.
Francisco de Goya, «The Nude Maja»
Αυτός ο πίνακας του 1800 θα μείνει στην ιστορία ως «το πρώτο εντελώς βλάσφημο, πραγματικού μεγέθους, γυναικείο γυμνό στη δυτική τέχνη» -πιστεύεται πως είναι τουλάχιστον μία από τις πρώτες ακριβείς απεικονίσεις της γυναικείας ηβικής τρίχας. Την περίοδο που δημιουργήθηκε, η Καθολική Εκκλησία είχε απαγορεύσει την προβολή καλλιτεχνικών γυμνών, με αποτέλεσμα η γυμνή γυναίκα του Goya και η πιο μετριοπαθής ομόλογός της, η «Clothed Maja» («Η Ντυμένη Μάχα»), δεν παρουσιάστηκαν ποτέ δημοσίως, καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του καλλιτέχνη.
Katsushika Hokusai, «The Dream of the Fisherman's Wife»
Δεν υπάρχει σχεδόν καμία αμφιβολία σχετικά με την ερωτική φύση αυτού του πίνακα. Η γκραβούρα -τέλειο παράδειγμα της ιαπωνικής τέχνης Shunga- απεικονίζει τη γυναίκα ενός ψαρά να παραδίδεται στην απόλαυση που της προσφέρει ένας μάλλον ιδιαίτερος παρτενέρ. Ένα χταπόδι. Αν αναγνωρίζεται το όνομα του καλλιτέχνη, είναι γιατί πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο πίσω από τη δημιουργία του «The Great Wave off Kanagawa», του πλέον διάσημου κλασικού έργου ιαπωνικής τέχνης. Φαίνεται, όμως, πως ο Hokusai δεν είχε μόνο κύματα και θάλασσες στο μυαλό του.
Hieronymus Bosch, «The Garden of Earthly Delights»
Οι περισσότεροι μπορεί να συνδέεται τον «Κήπο των Επίγειων Απολαύσεων» με τα τρομακτικά, απόκοσμα πλάσματα που υπάρχουν σε αυτόν, αλλά ο πίνακας αυτός έχει ίσο μερίδιο στην αισθησιακή τέχνη με τους υπόλοιπους της λίστας. Χρονολογείται μεταξύ 1490 και 1510 και φιλοξενεί ένα ολόκληρο καρναβάλι αμαρτιών, συμπεριλαμβανομένων των πράξεων στην παραπάνω εικόνα, στην οποία βλέπουμε γυμνούς άντρες και γυναίκες να εμπλέκονται σε ερωτικές περιπτύξεις μεταξύ τους -αλλά και με άλογα, πουλιά, γοργόνες, φυτά, ό,τι θέλετε.
Paul Cezanne, «Seven Bathers»
Ο Cezanne είναι γνωστός για διάφορα έργα του που απεικονίζουν γυμνούς λουόμενους, πολλοί εκ των οποίων είναι γυναίκες. Στο «Seven Bathers», ωστόσο, απεικονίζει τις φιγούρες γυμνών αντρών -παρότι κάποιοι από αυτούς αποδίδονται με ανδρόγυνο στυλ. Σίγουρα αυτή η σκηνή με τα πανέμορφα ζωγραφισμένα αντρικά σώματα, δεν είναι η πλέον ερωτική από άποψη θεματολογίας. Οι τρόποι όμως με τους οποίους ο καλλιτέχνης έπαιζε με την κλασική αναπαράσταση του σώματος και η σχέση ανάμεσα στο βλέμμα του θεατή και τη γύμνια, δημιουργούν μια οριακά ερωτική αισθητική. Υποτίθεται πως, λόγω έλλειψης διαθέσιμων μοντέλων, ο Cezanne ζωγράφισε αυτόν τον πίνακα από μνήμης ή χρησιμοποιώντας απλά τη φαντασία του.
Titian, «Venus of Urbino»
Ο Mark Twain χαρακτήρισε κάποτε την Αφροδίτη του Τιτσιάνο ως «την πιο αποκρουστική, την πιο χυδαία, την πιο αισχρή εικόνα που έχει δει ο κόσμος». Με την ατάραχη γύμνια της και το ισχυρό της βλέμμα προς τα μάτια του θεατή, η γυμνή γυναίκα σε αυτό το έργο τέχνης του 1538 είναι αναμφισβήτητα από τις πλέον ερωτικές της ιστορίας.
Gustav Klimt, «Frau bei der Selbstbefriedigung»
Ο Klimt, ο γνωστός Αυστριακός ζωγράφος του συμβολισμού με την έφεση στους επιχρυσωμένους καμβάδες, μας έδωσε υπέρ-διάσημα έργα όπως «Το Φιλί» και το πορτρέτο της Adele Bloch-Bauer I. Ενώ αυτές οι εικόνες -για να μην αναφέρουμε τις δεκάδες γυμνές φιγούρες που κατοικούν σε άλλους πίνακές του- αποπνέουν αισθησιασμό, δεν υπάρχει τίποτα πιο ερωτικό στη δουλειά του από το «Frau bei der Selbstbefriedigung» ή, πιο απλά, «Αυνανισμό».
Peter Paul Rubens, «Leda and the Swan» (αντίγραφο του έργου του Michelangelo)
Για το κοινό των αρχών του 17ου αιώνα, ήταν, πιθανόν, περισσότερο αποδεκτό μια γυναίκα να συμμετέχει σε σεξουαλικές περιπτύξεις με ένα πουλί παρά με ένα πραγματικό ανθρώπινο ον. Και έτσι, εγένετο «Η Λήδα και ο Κύκνος», βασισμένο στον ελληνικό μύθο κατά τον οποίο ο Δίας παίρνει τη μορφή ενός κύκνου και «αποπλανεί» την Λήδα. Καλλιτέχνες όπως ο Cesare da Sesto και ο Paul Cezanne επέλεξαν επίσης την «ακάθαρτη» αυτή ιστορία ως πηγή έμπνευσης για τα έργα τους.
Miyagawa Isshō, «Spring Pastimes»
Δημιουργημένο το 1750, αυτό το έργο απεικονίζει την κρυφή συνάντηση δύο ανδρών -ο ένας φαίνεται να είναι σαμουράι και ο άλλος ηθοποιός του θεάτρου kabuki, με το δεύτερο να έχει πάρει τον σεξουαλικό ρόλο της γυναίκας.
Édouard Manet, «Olympia»
Σας θυμίζει κάτι; Ο πίνακας του 1863 του Μανέ είναι βασισμένος στην «Αφροδίτη» του Τιτσιάνο και την «Γυμνή Μάχα» του Γκόγια. Σύμφωνα με καταγραφές του συγγραφέα Antonin Proust, ο πίνακας αυτός της ιερόδουλης ήταν τόσο σκανδαλώδης που «οι προφυλάξεις που έλαβε η διοίκηση (του μουσείου) ήταν το μόνο που τον έσωσε από την καταστροφή», όταν έκανε πρεμιέρα στην έκθεση.
Jean-Honoré Fragonard, «The Swing»
Αυτό το ροκοκό αριστούργημα του 1767 είναι γεμάτο με συμβολισμούς, το σύνολο των οποίων επικεντρώνεται στην εξωσυζυγική σχέση μιας νεαρής γυναίκας. Βλέπετε τον άντρα που κρύβεται στους θάμνους στην αριστερή πλευρά του καμβά; Όχι μόνο βρίσκεται στο σημείο που θα πέσει -σκόπιμα- το παπούτσι, αλλά ταυτόχρονα έχει μια αποκαλυπτική θέα μέσα στο φόρεμα της γυναίκας. Ερωτικό; Ίσως. Ενοχλητικά ανατριχιαστικό υπονοούμενο του 18ου αιώνα; Σίγουρα.
Pablo Picasso, «Les Demoiselles d'Avignon (The Young Ladies of Avignon)»
Το διάσημο πριμιτιβιστικό έργο του Πικάσο απεικονίζει πέντε γυμνές πόρνες που, σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία, φέρεται να είναι από έναν οίκο ανοχής στη Βαρκελώνη. Οι αντισυμβατικές γυναικείες μορφές τους και τα αμείλικτα βλέμματά τους, κάνουν αυτό τον πίνακα μια πρώτο-κυβιστική εκδοχή της ερωτικής τέχνης.
Egon Schiele, «Friendship»
Παρά τον τίτλο του, υπάρχει μια υποβόσκουσα αίσθηση σεξουαλικότητας σε αυτό το έργο του Schiele, που απεικονίζει δύο γυμνά άτομα να αγκαλιάζονται, χρησιμοποιώντας τις χαρακτηριστικές στρεβλές γραμμές και μορφές του σπουδαίου Αυστριακού ζωγράφου.
Diego Velázquez, «Rokeby Venus»
Ο πίνακας αυτός του Βελάσκεθ δείχνει μια γυναίκα να αντλεί ευχαρίστηση από την εικόνα του δικού της γυμνού εαυτού. Για ένα έργο που δημιουργήθηκε μεταξύ 1647 και 1651 -δηλαδή μια χρονική περίοδο που χαρακτηριζόταν από την περιφρόνηση του ισπανικού κοινού απέναντι στα γυμνά σώματα στην τέχνη- ο πίνακας αυτός κατατάσσεται στην «πρόστυχη» πλευρά της τότε κοινωνίας. (Σε περίπτωση που αναρωτιέστε: Ο Τιτσιάνο και ο Ρούμπενς έκαναν, επίσης, τις δικές τους εκδοχές της Αφροδίτης που κοιτάζεται στον καθρέφτη).
Gustave Courbet, «L'Origine du monde (The Origin of the World)»
Ο πίνακας του Courbet ονομάζεται «Η Προέλευση του Κόσμου». Χρειάζεται, πραγματικά, να πούμε κάτι άλλο;
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην αμερικάνικη Huffington Post και έχει μεταφραστεί από τα αγγλικά.
