ΑΝΤΑΡΣΥΑ: αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να φτιαχτεί τώρα…

Παναγιώτης Μαυροειδής

Έχει ενδιαφέρον τελικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Ακόμη και το in.gr τη θυμήθηκε.

Όχι βέβαια για να ενημερώσει ως portal ενημέρωσης για την εκλογική της κάθοδο και τις θέσεις της, αλλά για να ενημερώσει για την αποχώρηση των οργανώσεων ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι το μοναδικό πολιτικό μέτωπο, που με όλες τις αδυναμίες του, αποφάσισε τα θέματα της πολιτικής και εκλογικής τακτικής της και την κάθοδό της στις εκλογές, με συνελεύσεις των τοπικών οργανώσεων της με απόλυτα δημοκρατική διαδικασία παρά τις δυσκολίες της περιόδου, με συμμετοχή εκατοντάδων αγωνιστών και αγωνιστριών. Το ΠΣΟ επικύρωσε, επίσης με συντριπτική πλειοψηφία.

Έχει σημασία να σταθεί κανείς στις γνώμες των συντρόφων, αποφεύγοντας τον ελιτισμό να θέτουμε ως μέτρο των πάντων την προσωπική μας γνώμη ή την άποψη της οργάνωσης/ομάδας που μετέχουμε. Έχει κάποια σημασία όταν περίπου το 80% όσων μετείχαν,  απέρριψαν τη δορυφοροποίηση/υποταγή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη ΛΑΕ που κατά βάση διεκδικεί τη συνέχεια του »καλού» ΣΥΡΙΖΑ με ασθενικές διαφοροποιήσεις προς τα αριστερά. Είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της βαθιάς λαθεμένης προσέγγισης να βλέπει κανείς το μέτωπο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως άθροισμα οργανώσεων και σχέσεων μεταξύ τους, περιφρονώντας το ρόλο και τη γνώμη του συνόλου των αγωνιστών της.

Ακόμη σπουδαιότερο είναι να σκύψει κανείς στις απόψεις που διατυπώθηκαν και να μη μείνει στις ψηφοφορίες. Η επιλογή για αυτοτέλεια και ανεξαρτησία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και του προγράμματος ρήξης με το κεφάλαιο και την ΕΕ, είναι βαθύτερη κοινωνική αναγκαιότητα και αντιστοιχεί στην υπαρκτή ρηξιακή τάση μέσα στο εργατικό κίνημα, τη ριζοσπαστική νεολαία και το λαϊκό ΌΧΙ. Αποτελεί δε -όχι άρνηση όπως πρόχειρα διατυπώνεται η κατηγορία- αλλά προϋπόθεση για μια μετωπική πολιτική αρχών σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.

Στην πολιτική στιγμή που το ερώτημα μέσα ή έξω από την ΕΕ μπήκε μαζικά στην κοινωνία, μαζί με την καυτή πατάτα της ρήξης ή όχι, είναι αναγκαία εκείνη η αριστερά που δε θα ακολουθήσει την τακτική της στρουθοκαμήλου και θα κοιτάξει τον ταξικό αντίπαλο στα μάτια.

Αλλά θα προσθέσουμε και κάτι άλλο: Αλήθεια, η αποχώρηση των δύο αυτών οργανώσεων, αντανακλά κυρίως  χαώδεις διαφορές στο χαρακτήρα της μετωπικής πολιτικής και ειδικότερα της συνεργασίας με τη ΛΑΕ; Δεν είναι αλήθεια αυτό και δεν πρέπει να υποτιμούμε τις απόψεις και τις πολιτικές διαφορές.

Αυτές είναι βαθύτερες και σοβαρότερες και σχετίζονται με το χαρακτήρα της εποχής, την εκτίμηση του ρόλου της ΕΕ και των δυνατοτήτων μεταρρυθμίσεων μέσα στον ολοκληρωτικό καθολικό καπιταλισμό της εποχής μας, το ρόλο των κυβερνήσεων στο συνολικό αφήγημα μιας επαναστατικής στρατηγικής, στην εκτίμηση του χαρακτήρα των νεορεφορμιστικών μιικροαστικών σχηματισμών αστικής ηγεμόνευσης τύπου ΣΥΡΙΖΑ, τελικά το περιεχόμενο της επαναστατικής στρατηγικής σήμερα.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η πλειονότητα σχεδόν της επιχειρηματολογίας που αναπτύσσεται σχετικά με τη ΛΑΕ, προβλήθηκε σχεδόν πανομοιότυπα στο παρελθόν για να υποστηριχθεί είτε ανοιχτά η προσχώρηση είτε η προσέγγιση με το ΣΥΡΙΖΑ (βαφτίζοντάς την ..ενιαίο μέτωπο, διαβάζοντας ανάποδα το Λένιν). Ποιος και γιατί ξεχνάει αυτή τη συζήτηση;

Παρά τις υπαρκτές διαφορές ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑΕ, έχει σημασία αυτή η κοινή επιχειρηματολογία και θα άξιζε να δει κανείς το κοινό νήμα αυτής της συζήτησης. Τούτη  η αποχώρηση αντανακλά την ωρίμανση αυτών των διαφορών σε μια οριακή πολιτική στιγμή.  Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν φιλοξένησε αυτή την προγραμματική συζήτηση οργανωμένα, ούτε και οι οργανώσεις της. Εδώ είναι το πρόβλημα και όχι κυρίως σε όσα προβάλλονται με τόσο πληθωριστικό και αστήριχτο τρόπο περί έλλειψης μετωπικής πολιτικής. Από …μετωπίτιδα πάσχουμε μάλλον και όχι από έλλειψη ενωτικού πνεύματος.

Η αποχώρηση ενός τμήματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι οπωσδήποτε ένα βήμα προς τα πίσω και γενικά και ιδιαίτερα σε αυτές τις οργανώσεις που αποχωρούν από ένα αντικαπιταλιστικό μέτωπο για να προχωρήσουν σε ένα μεταρρυθμιστικό ρεφορμιστικό εκλογικό μέτωπο.

Αρκετοί σύντροφοι θεωρούν τη στάση του ΝΑΡ απέναντι σε αυτήν την αποχώρηση, στο παραπέντε μιας σοβαρής εκλογικής μάχης, ως δείγμα χαλαρότητας, υποχωρητικότητας και υπερβολικής ανοχής. Βεβαίως έχουμε την αρνητική εμπειρία των διασπάσεων από το ΚΚΕ και την ευαισθησία να διεκδικήσουμε την αποφυγή μιας συζήτησης αμοιβαία απαξιωτικής και πρόχειρης, όπως δυστυχώς είναι ο κανόνας. Είναι όμως κυρίως μια πολιτική επιλογή σε μια εποχή όπου οι εξελίξεις κινούνται γρήγορα και οι πολιτικές στρατηγικές γίνονται φύλλο και φτερό ή ανασυντάσσονται ταχύτατα. Ακριβώς επειδή δεν πρέπει να κλείσει, αλλά να βαθύνει η συζήτηση, η αντιπαράθεση και η αναζήτηση συμφωνιών σε πιο στέρεη βάση, είναι στοίχημα ένας εργατικός πολιτικός πολιτισμός, που θα τιμάει τους αγωνιστές και τις σχέσεις τους, την ίδια ώρα που δε θα στρογγυλεύει τη συζήτηση. Αλίμονο, αν στο όνομα των διαφορών, σταματάει η συζήτηση και η συντροφική εκτίμηση. Αλίμονο, αν στο όνομα της πίκρας, ενοχοποιείται η πολιτική αντιπαράθεση. Αν έχουμε-και έχουμε όλοι- το θάρρος να κοιτάζουμε κυρίως απέναντι προς τον ταξικό και πολιτικό αντίπαλο και όχι παραδίπλα μας αριστερά, τότε όλη αυτή η επώδυνη διεργασία μπορεί να καταστεί γόνιμη.

Σε κάθε περίπτωση, ας μην ονειρεύονται διάφοροι εντός του αστικού κομματικού συστήματος και εντός της συστημικής αριστεράς: Με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ δε θα ξεμπερδέψουν εύκολα. Όχι, επειδή είναι χωρίς ψεγάδια και αδυναμίες, αλλά διότι είναι πολύ ακριβό αυτό που αντιπροσωπεύει και το έχει καταχτήσει με πολύ κόπο ο κόσμος της.

Κάνουν λάθος όσοι μηδενίζουν, αναπαράγοντας διαρκώς τη θεωρία των χαμένων ευκαιριών,  αυτό που έχει καταφέρει ή συμπυκνώνει ως στίγμα και άρωμα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Αν σήμερα όλοι γνωρίζουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το βασικό της στίγμα, δεν είναι επειδή αυτή βγαίνει στα κανάλια (το ξέρουμε πως δε βγαίνει), ούτε επειδή έχει βουλευτές και χρηματοδότηση, ούτε επειδή πήγε ή δεν πήγε με τον τάδε ή τον δείνα, ούτε επειδή είναι οργανωτικά σφριγηλή και με ενιαία δράση (άπειρα τα προβλήματα). Είναι επειδή έχει καταφέρει να θέσει τη συζήτηση για ένα αντικαπιταλιστικό εργατικό πρόγραμμα, σε μια εποχή καθολικής καπιταλιστικής κρίσης και κοινωνικής αντεπανάστασης σε βάρος του κόσμου της εργασίας. Και επειδή το καταφέρνει αυτό, όχι μέσω κειμένων, χαροπολέμου και  προγραμμάτων γραφείου, αλλά  σε σύνδεση με τη μαχητική δράση της στο εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα, δηλαδή το φορέα ανάπτυξης και επιβολής  αυτού του προγράμματος.

Οι πληγές που δημιουργούμε στον πλησίον μας μένουν…

Ήταν μια φορά ένας νεαρός, ο οποίος συμπεριφερόταν μερικές φορές βίαια.

Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακουλάκι με καρφιά και του είπε να καρφώνει ένα καρφί στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο κάθε φορά που θα έχανε την υπομονή του και θα μάλωνε με κάποιον.

Την πρώτη μέρα έφτασε στο σημείο να καρφώσει 37 καρφιά στο πεζοδρόμιο.

Κατά τις εβδομάδες που ακολούθησαν έμαθε να ελέγχει τον εαυτό του και ο αριθμός των καρφιών που κάρφωνε στο
πεζοδρόμιο λιγόστευε συνεχώς μέρα με τη μέρα: είχε ανακαλύψει ότι ήταν πιο εύκολο να συγκρατείται από το να καρφώνει καρφιά.

Τελικά, έφτασε η μέρα κατά την οποία ο νεαρός δεν έβαλε ούτε ένα καρφί στο πεζοδρόμιο.
Τότε πήγε στον πατέρα του και του είπε ότι εκείνη την ημέρα δεν χρειάστηκε να βάλει ούτε ένα καρφί.
Τότε ο πατέρας του, του είπε να βγάζει ένα καρφί για κάθε μέρα που θα περνούσε χωρίς να χάσει την υπομονή του.
Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά μπόρεσε να πει στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλα τα καρφιά απ’ το πεζοδρόμιο.

Ο πατέρας τότε, οδήγησε τον υιό του στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο και του είπε:
– Παιδί μου, συμπεριφέρθηκες καλά, αλλά κοίτα πόσες τρύπες έχει το πεζοδρόμιο.

Αυτό δεν θα είναι πια όπως πριν.

Όταν μαλώνεις με κάποιον και του λες κάτι προσβλητικό, του αφήνεις μια πληγή όπως αυτή.

Μπορείς να μαχαιρώσεις έναν άνθρωπο και μετά να του βγάλεις το μαχαίρι, ωστόσο όμως θα του μείνει πάντα μια πληγή.
Λίγη σημασία έχει πόσες φορές θα ζητήσεις συγνώμη, η πληγή που γίνεται με τα λόγια κάνει τόση ζημιά όσο και μία πληγή στο σώμα σου

istologio.org

"Θα αντέξει η σχέση μου;" - Τα 7 δεδομένα που δίνουν την απάντηση

Είναι ευρέως γνωστό ότι ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια που αντιμετωπίζουν τα ζευγάρια σε κάθε σχέση είναι όταν έρθει η ώρα για το επόμενο μεγάλο βήμα, είτε της συγκατοίκησης ή του γάμου, ή του χωρισμού.

Διαβάστε παρακάτω τα 7 επιστημονικά αποδεδειγμένα δεδομένα ή τρόπους, που πιθανότατα αποδεικνύουν το αν θα αντέξει ή όχι μια σχέση:

Ρωτήστε έναν φίλο:

Έρευνα του πανεπιστημίου Purdue στην Ιντιάνα των ΗΠΑ, έδειξε ότι οι φίλοι προβλέπουν καλύτερα την έκβαση της σχέσης ενός φιλικού ζευγαριού, παρά το ίδιο το ζευγάρι.

«Επενδύστε» σωστά:

Οι άνθρωποι που καταβάλλουν προσπάθειες και επενδύουν στη σχέση τους, είναι πιο σταθεροί, αναφέρει έρευνα του παραπάνω πανεπιστημίου-όταν φροντίζει κανείς να περνάει περισσότερο χρόνο με τον σύντροφό του ή όταν για παράδειγμα επιλέξει να συζήσει.

Έχει σημασία το πότε θα νιώσετε οικειότητα:

Οι ειδικοί διαφωνούν ως το πότε ένα ζευγάρι θα «ανοίξει αυλαία» στην ερωτική του ζωή. Άλλοι φυσικά λένε ότι θα πρέπει να περιμένουν μέχρι το γάμο, άλλοι προτείνουν αναμονή 36 ωρών...

Σταματήστε την κριτική:

Τα ζευγάρια που κριτικάρει ο ένας τον άλλο, χάνει τα όμορφα πράγματα που κάνει ο σύντροφός τους, σύμφωνα με τον ψυχολόγο John Gottman που μελετά ζευγάρια τα τελευταία 40 χρόνια.

Μαντέψτε πόσο ευτυχισμένος είναι ο σύντροφός σας:

Σε δείγμα 3.500 παντρεμένων ζευγαριών, δυο ερευνητές ανακάλυψαν ότι οι άνθρωποι που εσφαλμένα προέβλεψαν ότι ο σύντροφός τους ήταν ευτυχισμένος μέσα στη σχέση, είχαν διπλάσιο ποσοστό διαζυγίου από ότι όσοι προέβλεψαν σωστά.

Κρατήστε μια θετική στάση:

Η άσχημη συμπεριφορά, έχει σαφώς αρνητικές επιπτώσεις. Τα ζευγάρια που δεν γελούν, δεν αστειεύονται ή δε περνούν ευχάριστες στιγμές μάλλον είναι καταδικασμένα.

Νιώστε ασφάλεια και προστασία:

Το ζευγάρι που νιώθει ασφάλεια και προστατευμένο από φίλους και συγγενείς-τους αποδέχονται με λίγα λόγια-, έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να αντέξει στο χρόνο.

Αιτωλικό: Η μικρή «Βενετία» της Ελλάδος

Στην μέση μιάς λιμνοθάλασσας, «αναβλύζει» ένα μικρό νησάκι, που ενώνεται με δύο τοξωτές γέφυρες, μήκους 300 μέτρων, ανατολικά, και δυτικά.

Αυτό, είναι το «Αιτωλικό», που βρίσκεται βορειοδυτικά τού Μεσολογγίου, στην Στερεά Ελλάδα.

Στην Ιστορία, είναι γνωστό με τρία όνοματα, εκ τών οποίων, το πρώτο, είναι: το «Ανατολικόν». Ήταν ευρέως γνωστό, πριν την «Επανάσταση τού 1821», επειδή ήταν το ανατολικότερο νησάκι τού Αχελώου.

Το δευτέρο, που είναι διαδεδομένο σε τοπικά δημοτικά τραγούδια, είναι: το «Αντλικό», που σημαίνει: «ο τόπος που αντλεί νερό».

Τό τρίτο, που αποτελεί καί τήν τωρινή του ονομασία, είναι: το «Αιτωλικό», η οποία λέγεται ότι προέρχεται από τον βασιλιά τών Μακεδόνων: «Δημήτριον», τον επικληθέντα: «Αιτωλικόν».

Η ευρυτέρη περιοχή τού «Αιτωλικού» έχει ιστορική σημασία, καθώς πολλά γεγονότα «έλαβαν χώραν», κατά την «Επαναστάση τού 1821», όταν το πολιορκούσαν, γιά 70 μέρες, από: τον Σεπτέμβριο τού 1823, έως: τον Νοέμβριο, τού ιδίου έτους. Στρατεύματα τών Τουρκών προσπαθούσαν να «ρίξουν» το «Αιτωλικό», αλλά δεν τα καταφέραν, κι' αυτό, «σήμανε» μιά σημαντική νίκη τών Ελλήνων, διότι δεν προσπάθησαν άλλη εκστρατεία, στην δυτική Ελλάδα!

Ένα, άλλο, ιστορικό γέγονος, είναι: η «δίκη τού Καραϊσκάκη», που έγινε στην «εκκλησία τής Παναγίας», την 1η Απρίλιου τού 1824. Καθώς, και η «μάχη τού Ντολμά», την 1η Μαρτίου τού 1826, όταν «έπεσε» το «Αιτωλικό».

Η διαμόρφωση τού νησιού: αρχικά, απετελείτο από συστάδα μικρών νησιών, ηνωμένων με γεφύρια, κατασκευασμένα απο ψαράδες. Όμως, το 1972, κατά την «Δικτατορία», έγινε η τελευταία επιχωμάτωσις, αλλάζοντας την έκταση τού νησιού, το οποίο «τετραγωνοποιήθηκε», δίνοντας μία οικοπεδική έκταση.

Το νησί «επικοινωνεί» με την στεριά, με δύο γεφύρια, από ανατολή, και δύση, μήκους: 300 μέτρων, και πλάτους: 8 μέτρων, κατασκευασμένα το 1848.

Πέριξ τού νησιού, το νερό εισχωρεί στο, λεπτό, στρώμα γης, δημιουργώντας ένα ενδιαφέρον «ανάγλυφο», στην ακτογραμμή! Αλμυρόβαλτοι, και αμμώδεις περιοχές, συνθέτουν το «σκηνικό»! Ομορφιά βγαλμένη από «καρτ-ποστάλ»!

Η λιμνοθάλασσα είναι ένα πολύπλοκο οικοσυστήμα, και αποτελεί τό μεγαλύτερο τής Ελλάδος. Δεν διακρίνεται γιά την μεγάλη ποικιλία ψαριών, εμπορικού ενδιαφέροντος, αλλά γιά τούς μεγάλους πλυθυσμούς, που μπορεί να δεχθεί.

Εκεί, επιβιώνουν, ή περνούν, 'πάνω από 250 διαφορετικά είδη πουλιών, οπού καθιστούν κατάλληλη, την περιοχή, γιά «birds watching» («ορνιθοπαρατήρηση»).

Στο «Αιτωλικό», λειτουργεί το λαογραφικό μουσείο, με πολλά εκθέματα, καθώς και το «Μουσείο Χαρακτικής Τέχνης: Βάσω Βατράκη», που είναι το μόνο, στην Ευρώπη, μουσείο, αμιγώς, «Χαρακτικής Τέχνης»! Έχει τιμηθεί με αρκετά βραβεία, και φιλοξενεί 'πάνω από 500 έργα.

Το πιό γνώστο γεγονός, που γίνεται στο «Αιτωλικό», είναι το «πανηγύρι τής Αγίας Αγάθης», όπου «λαμβάνει χώραν», κάθε χρόνο, το τριήμερο: 21-23 Αυγούστου, ημέρα απόδοσης τής εορτής: «Κοιμήσεως τής Θεοτόκου», «έλκοντας» το ενδιαφέρον τών τουριστών.

 

Για τον Τομέα Περιηγήσεων του ΕΟΕ,

Γιώτα Γιδαροπούλου, δημοσιογράφος

Πηγή: eoellas

tilestwra

Πως γερνάνε τα σκυλιά μας..

Η Amanda Jones έχει αφιερώσει τα τελευταία 20 χρόνια σε ένα απίστευτο φωτογραφικό project που έχει ως στόχο να δείξει πόσο φευγαλέες είναι οι ζωές των αγαπημένων κατοικίδιων ζώων μας.

 Corbet — 2 years and 11 years

Briscoe — 1 year and 10 years

Poppy — 1 year and 7 years

Fred — 2 years and 10 years

Cooper — 3 years and 10 years

Kayden and Brodie — 11 months and 5 years; 7 years and 12 years

Audrey — 3 years and 12 years

Rufus — 6 months and 13 years

Sydney and Savannah — 16 months and 5 months; 10 and 9 years

Maddy — 5 years and 10 years

Abigale — 5 months and 8 years

Lily — 8 months and 15 years

Maddie and Ellie — 7 and 6 years; 14 and 13 years

Πηγή: brightside.me

Βuuung - Αγάπη είναι…

Η αγάπη βρίσκεται στα μικροπράγματα, στις απλές καθημερινές στιγμές, δεν θέλει εντυπωσιακές κινήσεις και μεγάλα λόγια αλλά απλότητα και αφοσίωση. Ο καλλιτέχνης «Βuuung» θέλησε να ζωγραφίσει την αγάπη σε αυτή την απλή καθημερινή της μορφή και το αποτέλεσμα ήταν ιδιαίτερα όμορφο και ρομαντικό.

Ο ίδιος δηλώνει στην σελίδα του στο facebook « Η αγάπη είναι κάτι που μας αφορά όλους και η αγάπη συχνά έρχεται με τρόπους που μπορεί να παραβλέπουμε στην καθημερινή μας ζωή, έτσι προσπάθησα να βρω το νόημα της αγάπης στις απλές μας στιγμές και να το καταστήσω έργο τέχνης».

Δείτε μερικά από τα έργα του που αποτυπώνουν τον δικό του τρόπο να βλέπει την αγάπη.

 

Πηγή: refeel