Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2018

Ταξίδι στον κόσμο μέσα από πόρτες!

Ταξίδι στον κόσμο μέσα από πόρτες!

Μια εκπληκτική συλλογή από διάφορα μέρη του πλανήτη!

Ο Βέλγος φωτογράφος Pascal Mannaerts έχει εντυπωσιάσει με τις φωτογραφίες του, στη διάρκεια του ταξιδιού του σε όλο τον κόσμο, που κράτησε μια δεκαετία.

Σε αυτή τη φωτογραφική του σειρά «αφηγείται» ιστορίες μέσα από τις πόρτες, σε απόμακρες περιοχές.
Όπως περιγράφει ο ίδιος, κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του, πάντα τον συνάρπαζαν τα διάφορα είδη αρχιτεκτονικής των τοποθεσιών που επισκέφτηκε. Ειδικότερα, τον προσέλκυσαν οι πόρτες.
«Ως πρωταρχικά και ουσιαστικά αρχιτεκτονικά στοιχεία, οι πόρτες είναι σύμβολα του άγνωστου, της ανακάλυψης, της φιλοξενίας και της μετάβασης.
»Εμπνέουν, εκπλήσσουν και ενθαρρύνουν την αμφισβήτηση. Από την Κούβα μέχρι το Βιετνάμ, μέσω της Αιθιοπίας και της Ινδίας, είναι μια συλλογή φωτογραφιών από τις πόρτες σε όλο τον κόσμο».
Chinguetti, Μαυριτανία
mauritania.jpg
Το Chinguetti είναι μία από τις ιστορικές πόλεις της ερήμου στη Μαυριτανία. Φημίζεται για την αρχιτεκτονική, την εμπορική και πολιτισμική επιρροή του. Η πόλη είναι Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
Mardin, ανατολική Τουρκία
turkey.jpg
Shiqiao, Guizhou Province, Κίνα
china6.jpg
Saritag, Τατζικιστάν
saritag.jpg
Το χωριό είναι προσβάσιμο με το ποδήλατο ή το αυτοκίνητο μετά από πολλές ώρες μέσα από βουνά και ένα συναρπαστικό τοπίο. Ένα ένα απομακρυσμένο μέρος, όπου ο χρόνος παραμένει ακίνητος.
Καλκούτα, Ινδία
kolkata.jpg

Ένας άνθρωπος ελέγχει το κινητό του τηλέφωνο σε ένα δρόμο κοντά στο σταθμό Howrah. Μια στιγμή ηρεμίας σε μια θορυβώδη γειτονιά.
Βαρανάσι, Ινδία
varanasi.jpg
Μοτίβα, χρώματα και πίνακες ζωγραφικής στο παλιό τμήμα της Ιερής Πόλης του Βαρανάσι
Τζοντπούρ, Ρατζαστάν, Ινδία
jodhpur.jpg
Η Τζοντπούρ, συχνά ονομάζεται «μπλε πόλη». Είναι ένα από τα αρχιτεκτονικά κοσμήματα της Ινδίας
Nyalam, Θιβέτ
 nyalam.jpg
Είσοδος σε ένα σπίτι στο χωριό που βρίσκεται πάνω από 3.500 μέτρα πάνω από τη επιφάνεια της θάλασσας, κοντά στα σύνορα με το Νεπάλ. Το φως είναι εκτυφλωτικό κάτω από τον ήλιο και η αναπνοή είναι σύντομη σε αυτό το υψόμετρο.
Panaji, Γκόα, Ινδία
 panaji.jpg
Με τις πορτογαλικές επιρροές της, η πανέμορφη αυτή πόλη είναι ένας θαυμάσιος τόπος λίγα χιλιόμετρα μακριά από τις διάσημες παραλίες Ινδικού ωκεανού.
Bayamo, Κούβα
cuba.jpg
Η κουβανική σημαία και μια εικόνα από την επανάσταση στην πόρτα ενός σπιτιού στην πόλη του Bayamo, στην Κούβα.
Mafate, Ρεϊνιόν
mafate.jpg

Το χωριό Mafate, βρίσκεται στην καρδιά του νησιού της Ρεϊνιόν, είναι ένα μέρος κρυμμένο από τον κόσμο. Είναι περιτριγυρισμένο από τεράστια βουνά και μπορεί να φτάσει κανείς μόνο με τα πόδια. Τα εμπορεύματα μεταφέρονται με ελικόπτερο δύο φορές την εβδομάδα, όπως και το ταχυδρομείο.
Abyaneh, Ιράν
abyaneh.jpg
Βρίσκεται στα ιρανικά βουνά, και χαρακτηρίζεται από το χρώμα των σπιτιών του, τους κατοίκους του, το κλίμα του και την εικόνα της καλής ζωής που αντανακλά. Το Abyaneh χτίστηκε στο βουνό Karkas για προστασία από τις εισβολές των εχθρών. Τώρα, ένας χώρος παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.
Jaisalmer, Ινδία
jaisalmer.jpg
Παραδοσιακό σπίτι στο φρούριο Jaisalmer, το οποίο είναι ένας πραγματικός λαβύρινθος. Η είσοδος σε κάθε σπίτι είναι διακοσμημένη με εικόνα του θεού Γκανές.
Κοιλάδα Kök-Jayik, Κιργιστάν
kyrgyzstan.jpg
khiva.jpg

Παραδοσιακό σπίτι στη θρυλική πόλη που βρίσκεται κατά μήκος του αρχαίου δρόμου του μεταξιού. 

Sanliurfa, Τουρκία
sanliurfa.jpg
Η είσοδος σε ένα σπίτι στη Σανλιούρφα, βάθη της Ανατολίας, στην Τουρκία.
 
Πηγή: Bored Panda / Επιμέλεια Snoopit24

www.o-klooun.com

«Ο παιδαγωγός σου δεν μπορεί να είναι άλλο από ελευθερωτής σου»

«Ο παιδαγωγός σου δεν μπορεί να είναι άλλο από ελευθερωτής σου»

Νίτσε – Ο Σοπενχάουερ ως παιδαγωγός
Ο ταξιδευτής εκείνος, που είχε δει πολλές χώρες και λαούς και κάμποσες ηπείρους, και τον ρώτησαν ποια ιδιότητα των ανθρώπων συνάντησε παντού, έλεγε: «έχουν μια κλίση στην οκνηρία». Σε μερικούς θα φανεί ότι θα μιλούσε σωστότερα και πιο έγκυρα αν έλεγε: «είναι όλοι δειλοί». Κρύβονται κάτω από ήθη και απόψεις.
Κατά βάθος, κάθε άνθρωπος ξέρει καλά πως βρίσκεται στον κόσμο για μία φορά και μόνο, ως κάτι μοναδικό, και πως καμιά άλλη τόσο παράξενη σύμπτωση δε θα συνταιριάξει, για δεύτερη φορά, μια τόσο θαυμάσια πολλαπλότητα σε ενότητα, όπως είναι αυτός: το ξέρει αυτό, αλλά το κρύβει σαν μια κακή συνείδηση – για ποιο λόγο; Από φόβο μπρος στον γείτονα, ο οποίος απαιτεί τη σύμβαση, τη στιγμή που και ο ίδιος καλύπτεται με αυτή.

Τι είναι όμως αυτό που αναγκάζει κάποιον να φοβάται τον γείτονα, να σκέφτεται και να πράττει αγεληδόν, και να μην είναι ευχαριστημένος με τον ίδιο του τον εαυτό; Η ντροπαλοσύνη, ίσως, για λίγους και σπάνιους. Για τους περισσότερους, όμως, είναι η νωθρότητα, η φυγοπονία, δηλαδή εκείνη η ροπή στην οκνηρία, για την οποία μίλησε ο ταξιδιώτης.
Έχει δίκιο: οι άνθρωποι είναι περισσότερο οκνηροί απ’ ό,τι δειλοί και φοβούνται περισσότερο τους κόπους που θα τους επέβαλε μια απόλυτη εντιμότητα και γύμνια. Μόνο οι καλλιτέχνες μισούν αυτή την αμέριμνη πορεία, με τα δανεικά φερσίματα και τις αταίριαστες γνώμες, και φανερώνουν το μυστικό, την κακή συνείδηση του καθενός, την πρόταση πως κάθε άνθρωπος είναι ένα μοναδικό θαύμα.
Τολμούν να μας δείξουν τον άνθρωπο · πως αυτός, ως και στην κάθε κίνηση των μυών, είναι μόνος του · ακόμα περισσότερο πως αυτός, με την αυστηρή συνέπεια της μοναδικότητάς του, είναι όμορφος και αξιοθαύμαστος, καινοφανής και απίστευτος, όπως κάθε έργο της φύσης, και βέβαια καθόλου βαρετός.
Όταν ένας μεγάλος στοχαστής περιφρονεί τους ανθρώπους, περιφρονεί την οκνηρία τους · διότι εξαιτίας της οι άνθρωποι εμφανίζονται ως βιομηχανικά προϊόντα, ως αδιάφοροι, ανάξιοι για συναναστροφή και νουθεσία. Ο άνθρωπος που δε θέλει να ανήκει στη μάζα χρειάζεται μόνο να πάψει να είναι νωθρός απέναντι στον εαυτό του και θα πρέπει να ακολουθεί τη συνείδησή του, η οποία του φωνάζει: «να είσαι ο εαυτός σου! Όλα αυτά δεν είσαι εσύ, αυτά που τώρα κάνεις, σκέφτεσαι, λαχταράς».
Κάθε νεανική ψυχή ακούει αυτή τη φωνή μέρα νύχτα και τρέμει · γιατί νιώθει αιωνίως σίγουρη την επιτυχία, όταν συλλογίζεται την πραγματική της απελευθέρωση · για τούτη την ευτυχία, όμως, όσο καιρό βρίσκεται στις αλυσίδες των γνωμών και του φόβου, κανείς και με κανένα τρόπο δεν μπορεί να τη βοηθήσει. Και δίχως την απελευθέρωση εκείνη, πόσο απελπισμένη και παράλογη μπορεί να γίνει η ζωή!
Δεν υπάρχει στη φύση πιο βαρετό και αντιπαθητικό πλάσμα από τον άνθρωπο που παραμερίζει το πνεύμα του και τώρα κοιτάζει δεξιά και αριστερά, πίσω και παντού. Σε έναν τέτοιο άνθρωπο δεν πρέπει τελικά να εναντιωνόμαστε, γιατί είναι φλοιός δίχως πυρήνα, ένα σάπιο, ζωγραφιστό, διογκωμένο ένδυμα, ένα καλλωπισμένο φάντασμα το οποίο δεν μπορεί να προκαλέσει φόβο, ούτε ασφαλώς συμπόνια.
Και αν δικαίως λέμε πως ο τεμπέλης σκοτώνει τον χρόνο, τότε πρέπει να ανησυχούμε σοβαρά μήπως μια εποχή που στηρίζει την ευτυχία της στις κοινές γνώμες, δηλαδή στις ατομικές νωθρότητες, σκοτωθεί στ’ αλήθεια: εννοώ ότι θα σβηστεί από την ιστορία της πραγματικής απελευθέρωσης της ζωής. Πόσο μεγάλη πρέπει να είναι η απέχθεια κατοπινών γενεών που θα ασχολούνται με την κληρονομιά εκείνης της εποχής, στην οποία βασίλευαν όχι οι ζωντανοί άνθρωποι αλλά ανθρωποειδή της κοινής γνώμης.
Γι’ αυτό τον λόγο η εποχή μας, για κάποιους μακρινούς απογόνους, μπορεί να είναι η πιο σκοτεινή και πιο άγνωστη, καθότι η πιο απάνθρωπη, περίοδος της ιστορίας. Διασχίζω τις καινούριες οδούς των πόλεών μας και σκέφτομαι πως από όλα τα φρικτά σπίτια, που έχτισε για λογαριασμό της η γενιά της κοινής γνώμης, δε θα υπάρχει τίποτα σε μια εκατονταετία και πως επίσης, τότε, οι γνώμες αυτών των οικοδόμων πιθανώς θα έχουν διαλυθεί.
Πόσο γεμάτοι ελπίδα πρέπει απεναντίας να είναι όλοι εκείνοι που δε νιώθουν πολίτες εκείνης της εποχής. Γιατί, αν ήταν κάτι τέτοιο, τότε θα συνεργάζονταν για να σκοτώσουν την εποχή τους και μαζί με την εποχή τους να βουλιάξουν – ενώ αυτοί, μάλλον, θέλουν να χαρίσουν στην εποχή τους ζωή για να εξακολουθήσουν, οι ίδιοι, να ζουν σε αυτή τη ζωή.
Αλλά ακόμα κι αν το μέλλον δε μας επιτρέπει να ελπίζουμε τίποτα, η αλλόκοτη ύπαρξή μας ακριβώς σε αυτό το Τώρα μας ενθαρρύνει πειστικότατα να ζήσουμε σύμφωνα με έναν ιδιαίτερο νόμο και μέτρο: είναι αυτό το ανεξήγητο, το ότι ζούμε ακριβώς σήμερα, ενώ είχαμε άπειρο χρόνο για να υπάρξουμε, το ότι δεν κατέχουμε τίποτε άλλο από μια σπιθαμή σήμερα και πρέπει να δείξουμε γιατί και προς τι γεννηθήκαμε τώρα ακριβώς.
Έχουμε να δώσουμε λόγο για την ύπαρξή μας ενώπιον του ίδιου μας του εαυτού · συνεπώς θέλουμε επίσης να αποκαλύψουμε τους πραγματικούς πηδαλιούχους αυτής της ύπαρξης και να μην επιτρέψουμε η ύπαρξή μας να μοιάζει με μια αστόχαστη σύμπτωση. Πρέπει να την αντιμετωπίσουμε τολμηρά και ριψοκίνδυνα αφού μάλιστα, στη χειρότερη όπως και στην καλύτερη περίπτωση, πάντα θα τη χάνουμε.
Γιατί να κρεμόμαστε από αυτό τον σβώλο γης, από αυτό το επάγγελμα, γιατί να ακούμε προσεκτικά τι λέει ο γείτονας; Είναι τόσο επα­ρχιώτικο να υποχρεώνεσαι σε γνώμες στις οποίες, διακόσια μίλια πιο πέρα, δε θα υποχρεωνόσουν πια. Ανατολή και Δύση είναι γραμμές με κιμωλία, που κάποιος μας τις ζωγράφισε μπρος στα μάτια μας για να περιπαίξει τη δειλία μας.
«Θέλω να προσπαθήσω να φτάσω στην ελευθερία» μονολογεί η νεανική ψυχή · και σε αυτό έμελλε να την εμποδίσει το γεγονός ότι, τυχαία, δύο έθνη μισούνται και πολεμούν το ένα το άλλο, ή το ότι μια θάλασσα βρίσκεται ανάμεσα σε δυο κομμάτια γης, ή το ότι τριγύρω της θα διαδοθεί μια θρησκεία η οποία δεν υπήρχε βέβαια πριν από δύο χιλιάδες χρόνια.
«Όλα αυτά δεν είσαι εσύ» λέει στον εαυτό της.
«Κανείς δεν μπορεί για χάρη σου να χτίσει τη γέφυρα, που πάνω της πρέπει να βαδίσεις, πάνω από το ποτάμι της ζωής, κανείς, εκτός από σένα και μόνο. Ναι μεν υπάρχουν αναρίθμητα μονοπάτια και γέφυρες και ημίθεοι, που θέλουν να σε περάσουν από το ποτάμι, όμως μόνο με τίμημα τον εαυτό σου · θα έβαζες ενέχυρο τον εαυτό σου και θα τον έχανες. Στον κόσμο υπάρχει μόνο ένας δρόμος, που άλλος δεν μπορεί να τον διαβεί, εκτός από σένα: πού οδηγεί; Μη ρωτάς, προχώρησε».
Ποιος ήταν αυτός που ξεστόμισε τη φράση «ποτέ ένας άνθρωπος δε σηκώνεται ψηλότερα, όσο όταν δεν ξέρει προς τα πού μπορεί ο δρόμος του ακόμα να τον πάει»;
Πώς όμως να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας; Πώς ο άνθρωπος μπορεί να γνωρίσει τον εαυτό του; Είναι ένα σκοτεινό και κρυμμένο πράγμα · και όπως ο λαγός έχει εφτά δέρματα, έτσι και ο άνθρωπος τραβάει το δικό του εβδομήντα εφτά φορές, χωρίς να μπορέσει να πει: «αυτό είσαι λοιπόν πραγματικά, αυτό δεν είναι πια δέρμα».
Επιπλέον, το να σκάβει στον εαυτό του με αυτό τον τρόπο, και βίαια, στον επόμενο δρόμο, να κατεβαίνει στη στοά της ύπαρξής του, είναι ένα βασανιστικό και επικίνδυνο ξεκίνημα.
Τραυματίζεται τόσο ελαφρά ώστε κανένας γιατρός δεν μπορεί να τον θεραπεύσει. Και εκτός αυτού: γιατί να ήταν κάτι τέτοιο απαραίτητο, αν βέβαια όλα μπορούν να σταθούν ως μαρτυρίες για την ύπαρξή μας: οι φιλίες και οι έχθρες μας, το βλέμμα και η χειραψία μας, οι αναμνήσεις μας και ό,τι ξεχνάμε, τα βιβλία και τα χαρακτηριστικά της πένας μας. [...]
Η νεανική ψυχή κοιτάζει πίσω τη ζωή με την απορία: τι αγάπησες μέχρι τώρα αληθινά, τι τράβηξε την ψυχή σου προς τα πάνω, τι την κυρίεψε και συγχρόνως τι την έκανε ευτυχισμένη;
Παράθεσε εμπρός σου τη σειρά των αγαπημένων αυτών αντικειμένων και ίσως σου δώσουν, μέσω της ύπαρξης και της σειράς τους, έναν νόμο, τον θεμελιώδη νόμο του ίδιου σου του εαυτού. Σύγκρινε αυτά τα αντικείμενα, κοίτα πώς το ένα συμπληρώνει το άλλο, πώς το προεκτείνει, το υπερβαίνει, το μεταμορφώνει, το αποσαφηνίζει, πώς σχηματίζουν μια κλίμακα πάνω στην οποία εσύ, ως τώρα, αναρριχήθηκες προς τον εαυτό σου · γιατί η αληθινή ύπαρξή σου δε βρίσκεται βαθιά κρυμμένη μέσα σου, αλλά σε απροσμέτρητο ύψος πάνω από σένα ή, τουλάχιστον, πάνω από αυτό που συνήθως ονομάζεις εγώ σου.
Συνοψίζει όσα γράφει ορίζοντας την εκπαίδευση:
Ο παιδαγωγός σου δεν μπορεί να είναι άλλο από ελευθερωτής σου. Όμως απελευθέρωση σημαίνει απαλλαγή από κάθε ζιζάνιο, σκουπίδι, σκουλήκι, που θέλει να αγγίξει το τρυφερό φύτρο του φυτού, ανά­βλυσμα φωτός και θερμότητας, γεμάτος αγάπη βόμβος νυχτερινής βροχής.
(«Ο Σοπενχάουερ ως παιδαγωγός», 1874) [ελλ. μτφρ., ό.π., σ. 2
 
Πηγή: alfavita.gr


4+1 πράξεις ψυχολογικής φροντίδας του εαυτού μας

filoi-thalassa-ilios-kalokairi

Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας – Ψυχολόγος.


Η καθημερινότητά μας είναι συνήθως αδυσώπητη. Απαιτητική. Δουλειά, σπίτι, υποχρεώσεις, αρκετό stress και πολλή πίεση για να ανταπεξέλθουμε. Σαν να μιλάμε για μια μηχανή που δουλεύει ασταμάτητα, παράγει αδιάκοπα... μια μηχανή χωρίς ζωή! Αυτός είναι ο κίνδυνος της ρουτίνας: Να αποκοπούμε από την ίδια μας τη ζωή, να αποκοπούμε από τον εαυτό μας. Αλλοτρίωση. Τι μπορούμε να κάνουμε; Μικρά ψήγματα καθημερινής φροντίδας για τον καθένα.

Μην ξεχνάτε τον ήλιο: Το φως του ήλιου, η λάμψη του, καθημερινά μας λούζει ζωή και εμείς τον αγνοούμε, δεν του ρίχνουμε μια ματιά.

Μην ξεχνάτε το γέλιο, έστω το χαμόγελο, την ευφορική έκφανση της ανθρώπινης υπόστασης.

Μια βόλτα με έναν καλό φίλο μπορεί να βελτιώσει την διάθεση μια μέρα που όλα δείχνουν να πηγαίνουν στραβά.  
Μην ξεχνάτε το κλάμα, το δάκρυ, τη έκφραση του πόνου, της θλίψης, της στεναχώριας, του θυμού... που εγκλωβίζονται μέσα μας και μας στενα/χωρούν, μας κατα/θλίβουν, μας μελαν/χολούν.

Μην ξεχνάτε την ανάπαυση, την χαλάρωση, τον ύπνο. Το σώμα χρειάζεται ξεκούραση, ο νους χρειάζεται αγρανάπαυση, το πνεύμα χρειάζεται αποφόρτιση.

Μην ξεχνάτε τους φίλους, μια συζήτηση, μια έξοδο, έναν περίπατο, μια παράσταση ή μια ταινία, έναν καφέ, ένα ποτό, δύο κουβέντες...

Ας φροντίσουμε τον εαυτό μας. Καθημερινές, μικρές πράξεις φροντίδας, μια υπενθύμιση της αξίας μας, μια περιποίηση, στοιχειώδης των αναγκών μας...

Γιάννης Ξηντάρας 
Πτυχιούχος Ψυχολογίας από το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή». Μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ελλάδος & του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων
/www.clickatlife.gr

Σπιτικό αναψυκτικό για το καλοκαίρι με μόνο 12 θερμίδες

lemonada

Ο Κλινικός Διαιτολόγος, Γιώργος Μίλεσης, μας δίνει 3 διαφορετικές γεύσεις–εκδοχές της πιο δροσερής, σπιτικής λεμονάδας, ώστε να τις φτιάξουμε μόνοι μας, με απλά υλικά, χωρίς ιδιαίτερο κόστος, χωρίς θερμίδες, που θα τις απολαύσουν και τα παιδιά.


Τώρα το καλοκαίρι, λίγη βοήθεια για να καταναλώσουμε παραπάνω υγρά, είναι πάντα χρήσιμη. Άλλωστε, όπως φαίνεται, το (σκέτο) νεράκι δεν ενθουσιάζει τους περισσότερους…

Γι’ αυτό, δείτε παρακάτω 3 διαφορετικές εκδοχές της σπιτικής λεμονάδας χωρίς ζάχαρη, ώστε να ικανοποιηθούν όλα τα γούστα, χωρίς να επιβαρύνετε το σώμα και τη… σιλουέτα. Σημειώστε ότι ανά ποτήρι 240 ml δίνει μόνο 12 θερμίδες και 3 gr υδατανθράκων!

Διαβάστε λοιπόν παρακάτω τις παραλλαγές του απόλυτου καλοκαιρινού σπιτικού αναψυκτικού, για να κάνετε οικονομία (θα χρειαστείτε 0.15 ευρώ ανά μερίδα), να το δώσετε στα παιδιά (παρακάτω θα βρείτε και μια εναλλακτική χωρίς γλυκαντικά) ή να περιποιηθείτε τους καλεσμένους σας!

Καλή σας απόλαυση!

Σπιτική λεμονάδα, χωρίς ζάχαρη [Μερίδες 8]
  • 6 φρέσκα λεμόνια, για χυμό
  • 1 λεμόνι σε φέτες, για την κανάτα
  • 1 κ.γ. υγρή στέβια σε σταγόνες
  • 1,8 lt νερό
  • 1 κούπα παγάκια

Οδηγίες

Στύψτε τα λεμόνια και τοποθετήστε το χυμό τους σε μια μεγάλη κανάτα.

Προσθέστε το (παγωμένο) νερό στην κανάτα. Εναλλακτικά μπορείτε να το αντικαταστήσετε –κατά το ήμισυ ή εξολοκλήρου– με φυσικό ανθρακούχο νερό.

Ανακατέψτε στο μείγμα 1 κ.γ. υγρή στέβια, δοκιμάστε και δείτε αν θέλετε να προσθέσετε λίγο ακόμη για να γίνει η λεμονάδα πιο γλυκιά.

Κόψτε ένα ακόμα λεμόνι σε φέτες και ρίξτε το στην κανάτα.

Προσθέστε τον πάγο και σερβίρετε παγωμένη τη λεμονάδα.

Tips
  • Δοκιμάστε να βάλετε εξαρχής φύλλα μέντας στην κανάτα. Θα της δώσει μια ξεχωριστή σπιρτάδα.
  • Εναλλακτικά, μπορείτε να αντικαταστήσετε τη στέβια με χυμό λευκών σταφυλιών (σε αναλογία σε 4/1 με το χυμό λεμονιού) και να προσθέσετε (προαιρετικά) κουρκουμά στο μείγμα.

Γιώργος Μίλεσης, MSc Κλινικός Διαιτολόγος
george@milessis.gr
www.milessis.gr 
FB page: milessisgeorge
www.clickatlife.gr


Νονοι και δωρα (ιδεες)

  Ένα από τα πιο σημαντικά  δώρα  που πρέπει να κάνετε στα βαφτιστήρια σας είναι η πασχαλινή λαμπάδα. Συμβολίζει την Ανάσταση του Κυρίου, τη...