Γιατί οι εντυπωσιακοί άνθρωποι έχουν εχθρούς;

Σκεφτόμασταν, πόσο περίεργο είναι, που αντί να θαυμάζουμε το ωραίο, το φθονούμε. Είναι λίγο περίεργο, αν το σκεφτεί κανείς. 

Κάθε φορά που κάποιος εντυπωσιάζει, αποκτά και έναν εχθρό. Για να είναι δημοφιλής κανείς πρέπει να είναι μέτριος. Την μετριότητα τη δέχονται οι περισσότεροι άνθρωποι, με την «τελειότητα» αντιμετωπίζουν ένα θέμα. Κάποτε, ο ψυχιάτρος Ενρίκε Ρόχας, είχε πει πως «όσοι νιώθουν ότι αποτελούν αντικείμενο του φθόνου συναδέλφων, συμμαθητών, γειτόνων, φίλων, ακόμα και συγγενών, πρέπει να ξέρουν πως το πιο σημαντικό είναι να προφυλάσσονται, να μην εκτίθενται σε καταστάσεις που προκαλούν και οξύνουν αυτό το συναίσθημα».

Για το τόσο ανθρώπινο ελάττωμα του φθόνου, μια παραδοσιακή ιστορία αναφέρει πως μια φορά ένα φίδι άρχισε να κυνηγάει μια πυγολαμπίδα, σταματήστε και μίλησε στο φίδι:

-Μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση;
-Δε συνηθίζω ν΄ακούω τα θηράματά μου, αλλά μια που θα σε καταβροχθίσω, μπορείς να ρωτήσεις…
-Ανήκω στην τροφική σου αλυσίδα;
-Όχι.
-Σου έκανα κανένα κακό;
-Τότε γιατί θέλεις να με σκοτώσεις;
Αφού σκέφτηκε λίγο, το φίδι απάντησε:
-Επειδή δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις.

Πόσο αλήθεια κρύβει η παραπάνω ιστορία; Αντί να θαυμάσουμε το ξεχωριστό, το ζηλεύουμε; Δεν χαιρόμαστε με τα όμορφα πράγματα και τα επιτεύγματα των άλλων, αλλά προσπαθούμε να βρούμε τα ψεγάδια τους προκειμένου να τα απομυθοποιήσουμε. Γιατί απλά χωρίς αυτή την «λάμψη» μπορούμε να το δούμε καλύτερα και να το καταλάβουμε. Το ζητούμενο όμως δεν είναι να φέρουμε κάτι κοντά μας, βρίσκοντας τις ατέλειες του αλλά να ακολουθήσουμε την αντίστροφη διαδικασία.