Ίσως οι παππούδες μας, αν ακούγανε αυτά που κάνουμε σήμερα, να μας θεωρούσαν ανώριμους. Είναι οι κοινωνικές δομές που μεταλλάσσονται και φέρνουν μαζί τους καινούργιο τρόπο ζωής. Dozen Draft ονομάζεται το σόλο πρότζεκτ του Μπάμπη Μπόζογλου. Ο Μπάμπης δεν ζει στην Αθήνα αλλά στη Βέροια. Στην Αθήνα κατεβαίνει καμιά φορά για να δώσει συναυλίες, όπως αυτή στα Υuria πριν από μία εβδομάδα. Φέτος κυκλοφόρησε το πρώτο του ολοκληρωμένο άλμπουμ σε κασέτα (!), στην αμερικανική ανεξάρτητη δισκογραφική Already Dead Tapes. Το «Hands» είναι από τους καλύτερους «ελληνικούς» δίσκους που άκουσα φέτος. Ένας πανέμορφος δίσκος, φωτεινός και εξωτικός, με '60s και indie αναφορές, ακόμα και μπουζούκι! Όλα αυτά μπλεγμένα με έναν πολύ σύγχρονο τρόπο. Ο ίδιος χαρακτηρίζει τη μουσική του ποπ, «με την έννοια του καθενός απλού και καθημερινού στοιχείου που έχω στο μυαλό μου». Συναντιόμαστε μεσημέρι σε μια καφετέρια στα Εξάρχεια την επόμενη μέρα από τα Υuria και παραγγέλνουμε τσάι με τζίντζερ. Μου σχολιάζει με πολύ ζεστό τρόπο την εμφάνιση της προηγούμενης μέρας. Είναι κάτι που θέλει να κάνει πιο συχνά, να παίζει ζωντανά δηλαδή. Για πρώτη φορά ήρθε σε επαφή με τη μουσική όταν ήταν στο δημοτικό, όχι όμως από κάτι που είδε στην τηλεόραση ή άκουσε στο ραδιόφωνο. «Θυμάμαι να ακούω τους γείτονές μας να παίζουν μουσική και να τους επισκέπτομαι στο σαλόνι τους, όπου μου άρεσε να ακούω να παίζουν πιάνο, βιολί, ακορντεόν. Όλη μου αυτή η αδυναμία ίσως ώθησε τους δικούς μου να μου αγοράσουν ένα ακορντεόν και από τότε άρχισα να έρχομαι και στην πράξη πιο κοντά σε αυτό που αντιλαμβανόμουν τότε ως μουσική. Δεν ήξερα με τι ήθελα να ασχοληθώ όταν ήμουν μικρός. Ούτε και σήμερα ξέρω με βεβαιότητα τι είναι αυτό που θέλω να ακολουθήσω. Ως παιδί έλεγα ότι ήθελα να ασχοληθώ με οτιδήποτε με ενθουσίαζε. Ποτέ δεν το πήγαινα μακριά. Πάντοτε ο ενθουσιασμός μου παραχωρούσε τη θέση του σε κάποιον καινούργιο. Η μουσική, κατά μία έννοια, είναι από τα ελάχιστα πράγματα που πάντοτε με ξεγελούσαν αληθινά και ίσως είναι ο λόγος που "κάνουμε παρέα", επειδή κι εγώ στέκομαι απέναντί της ως ψεύτης». Δεν σπούδασε κάτι ανάλογο, όπως θα περίμενε κανείς. Τελείωσε ηλεκτρονικός μηχανικός στη Λαμία, αλλά εξάσκησε το επάγγελμα για μικρό χρονικό διάστημα. Τώρα προσπαθεί να διατηρήσει ένα στούντιο ηχογραφήσεων στη γενέτειρά του. «Είμαι άνθρωπος της εποχής μου και υφίσταμαι τις συνέπειες που προκύπτουν από την κρίση. Ωστόσο, αγαπώ να δουλεύω σε μουσικές παραγωγές. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι δεν κάνω το οτιδήποτε άλλο, ώστε να βγάζω τα άκρως απαραίτητα. Αν δεν έκανα μουσική, θα ασχολιόμουν με τη ζωγραφική. Είναι κάτι που μου προκαλεί απίστευτη ηρεμία. Οπότε, αν αναζητούσα συχνά την ηρεμία, ίσως θα ασχολιόμουν με τη ζωγραφική. Πολλές φορές φαντάζομαι ότι θα ήθελα να δημιουργώ ταινίες. Δεν το προσπάθησα ποτέ». Από κοντά, ο Μπάμπης είναι ένας πολύ ήρεμος τύπος. Σκέφτεται πριν απαντήσει και μιλάει χαμηλόφωνα για πράγματα που του κάνουν εντύπωση, όπως η χιπ-χοπ και πανκ σκηνή της Βέροιας. Χαίρεται όταν βλέπει τα καλοκαιρινά βράδια νέα παιδιά να αράζουν στην πλατεία της πόλης, να κάνουν γκράφιτι και να ακούν τις μουσικές τους. «Είναι πολύ θετικό και αισιόδοξο. Το βλέπουν ως έναν τρόπο ζωής παρά ως μουσική έκφραση. Ειδικά στη Βέροια, που είναι μια συντηρητική πόλη και δεν υπάρχει αυτή η διαφορετικότητα στη νοοτροπία του κόσμου που συναντάς στην Αθήνα. Από την άλλη, η Βέροια βοηθάει στο να είσαι δημιουργικός. Έχει αυτό το τίποτα που χρειάζεται κάποιος όταν θέλει να δημιουργήσει κάτι, χωρίς να του αποσπάται η προσοχή. Είναι ένα τέλειο μέρος για να κάτσεις να σκεφτείς, να γράψεις και έπειτα να υλοποιήσεις τις ιδέες σου. Σε περιορίζει σε όλα και από την άλλη δεν σε περιορίζει σε τίποτα. Αν ζούσα στην Αθήνα, θα έχανα αυτά που κερδίζω στην επαρχία. Είναι θέμα προτεραιοτήτων. Οπότε, είναι σαν να κυλάς μέσα σε ένα επικίνδυνο και ορμητικό ρεύμα ποταμού, να βρίσκεσαι σε μια εύθραυστη σχεδία και να χρησιμοποιείς ενστικτωδώς το κουπί για να μη βουλιάξεις, χωρίς να το έχεις ξανακάνει όλο αυτό. Θα μαθαίναμε την απάντηση, αν μπορούσαμε να ζήσουμε σε δύο ή και περισσότερες παράλληλες ζωές ταυτόχρονα». «Θα μετακόμιζες στην Αθήνα;». «Νομίζω πως όχι. Έχει αυτή την τεράστια δύναμη μιας πόλης που σε παρασύρει οπουδήποτε χωρίς να το καταλάβεις και όλο αυτό με τρομάζει». Η κυκλοφορία του «Hands» σε αμερικανική εταιρεία δεν προέκυψε τυχαία αλλά από έναν κοινό γνωστό, όπως μου λέει. «Με είχε συστήσει στον Joshua Charles Tabbia (Already Dead Tapes 'n' records) o Παναγιώτης (Jackie Farrow), όπου είχε κυκλοφορήσει νωρίτερα σε κασέτα το "One foot in the graveyard". Ήταν να γίνει ένα compilation σε κασέτα περίπου έναν χρόνο πριν από την Already Dead Tapes, έστειλα ένα τρακ μου και το κυκλοφόρησαν. Κάπως έτσι έγινε η αρχή. Έπειτα έψαχναν νέα πρότζεκτ, ολοκλήρωσα το "Hands" και τον περασμένο Φλεβάρη κυκλοφόρησε επίσημα ως η πρώτη μου ολοκληρωμένη δουλειά. Το μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ φτιάχτηκε σε διάστημα δύο μηνών. Δεν είχα κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Έμπαινα στο στούντιο, έπαιζα, ό,τι μου άρεσε το κρατούσα και το ολοκλήρωνα αργότερα. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ήθελα το κάθε τρακ να ηχεί ενιαία με τα υπόλοιπα. Ήθελα να ακούγονται όλα σαν να είναι κομμάτια του "Hands". Στα αυτιά μου ακούγεται σαν να πέτυχε αυτή η ενότητα του ήχου. Από την άλλη, θεωρώ επιτυχία να συνεχίζεις επίμονα να κάνεις αυτό που θέλεις και κάθε επόμενη δουλειά σου να σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι καλύτερη από την προηγούμενη». Γενικά, θεωρεί ότι η ελληνική εναλλακτική σκηνή έχει προχωρήσει πολύ τα τελευταία χρόνια. «Το Ίντερνετ μας φέρνει σε επαφή με το οτιδήποτε άμεσα και γρήγορα, ειδικά με τη μουσική που παράγεται. Μέσω αυτού βλέπεις την εναλλακτική μουσική σκηνή στην Ελλάδα να εκρήγνυται και να σκορπά μόνο θετικά κομμάτια ολόγυρα». Η κουβέντα μας ξαφνικά γυρνάει στη γενιά μας, που είναι μια γενιά που ωριμάζει σχετικά αργά. Είναι από αυτά τα πράγματα που του κάνουν εντύπωση κι αισθάνεται και ο ίδιος πως βρίσκεται σε μια παρόμοια κατάσταση. «Ολόκληρος ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους που δεν νιώθουν την ολοκλήρωση στο τώρα. Όχι με την έννοια του ανικανοποίητου που μπορεί να αισθάνεται κάποιος, αλλά της επιτυχίας σε αυτό που πιστεύεις σε βάθος χρόνου. Όσοι είναι σήμερα στα 40-45 αγγίζουν αυτό που παλιότερες γενιές θεωρούσαν ότι είχαν κατακτήσει. Ίσως να γελιόντουσαν οικτρά, ίσως και όχι. Ίσως οι παππούδες μας, αν ακούγανε αυτά που κάνουμε σήμερα, να μας θεωρούσαν ανώριμους. Είναι οι κοινωνικές δομές που μεταλλάσσονται και φέρνουν μαζί τους καινούργιο τρόπο ζωής». Πριν πληρώσουμε τον λογαριασμό, αναρωτιέμαι τι σκέφτεται κάθε φορά που κατεβαίνει στην Αθήνα. «Σκέφτομαι πόσο ωραία θα ήταν αν είχα την άνεση να μείνω περισσότερο. Είναι τέλεια πόλη να τη ζεις ως επισκέπτης».
Πηγή: www.lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου