Υπάρχουν κανόνες σε μια σχέση που στηρίζεται στο σεξ και μόνο;

Υπάρχει η δυνατότητα να διατηρήσει κανείς μια τέτοια σχέση; Πόσες πιθανότητες έχει να πληγωθεί κάποιος απ΄τους δύο ή και οι δύο; 

Έχετε δει την ταινία «No strings attached» με την Natalie Portman και τον Ashton Kutcher. Ξεκινήσανε μια σχέση στηριζόμενη καθαρά στο σεξ. Τουλάχιστον, από τη μεριά της Natalie φαινόταν να ήταν ξεκάθαρη η θέση της από την αρχή. Ποιοι είναι όμως οι κανόνες σε μια τέτοια σχέση; 

• Όχι αγκαλιές και φιλιά που εκφράζουν συναισθήματα αγάπης.
• Αγνό και ξεκάθαρο σεξ.
• Όχι ζήλιες.
• Όχι επικοινωνία τις υπόλοιπες μέρες και ώρες.
• Όχι παραμύθια και ιστορίες περί «μοναδικού έρωτα» κτλ
• Όχι φράσεις όπως «Αγάπη», «Μωρό» κτλ
• Εννοείται πώς δεν υπάρχει κτητική αντωνυμία πουθενά στη κουβέντα.
• Προσωπική ζωή ξεχωριστή, η οποία θα μένει και κρυφή.

Και διάφοροι ακόμα κανόνες που οριοθετούν τη σχέση αυτή. Το συμβόλαιο είναι ξεκάθαρο. Δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ερωτευθεί. Δεν νιώθουμε πάρα μόνο ζωώδη ένστικτα και έντονη επιθυμία για σεξ.

Ωραία, και τώρα μεταξύ μας ποιος είναι ικανοποιημένος απ΄όλη αυτή τη συμφωνία; Ποιος μπορεί να ελέγξει τόσο καλά το συναίσθημά του; Ποιος μπορεί να ΄ναι ψυχικά ισορροπημένος κατά τη διάρκεια μιας ή περισσοτέρων τέτοιων σχέσεων; Ποιος τελικά μπορεί να νιώσει ασφαλής; Το συναισθηματικό κομμάτι που βιώνει κάποιος μέσα του πού μπορεί να το επενδύσει τελικά; Μπορεί να αγαπήσει και να αγαπηθεί;

Μια τέτοια είδους σχέση είναι σαν να παίζει κάποιος με τη φλόγα. Σίγουρα, ένας από τους δύο αν όχι και οι δύο στο τέλος θα καούν. Και όσο γλυκανάλατο κι αν ακουστεί, θα καούν από έρωτα. Δεν μπορεί κανένας άνθρωπος να δημιουργήσει μια σχέση που δεν στηρίζεται στο συναίσθημα. Ειδικά, μια ερωτική σχέση. Την ώρα που φιλάς κάποιον, τον φλερτάρεις, κάνεις σεξ μαζί του, νιώθεις πράγματα. Υπάρχεις εκεί ψυχικά και σωματικά. Σε ακουμπάει και νιώθεις έλξη, πάθος, φαντασιώνεσαι. Εσύ είσαι εκεί που τα νιώθεις όλα αυτά.

Όμως, υπάρχει και ένα συμβόλαιο. Δεν πρέπει να δείξεις στον άλλον πως νιώθεις. Έχετε συμφωνήσει πώς δεν μπορείτε να πείτε την φράση «Έχω αρχίσει να σε ερωτεύομαι. Συγνώμη δεν το περίμενα».

Ζούμε σε μία εποχή, που επικρατεί γενικότερη κρίση. Δεν υπάρχει τίποτα που να μας εμπνέει εμπιστοσύνη. Κανένας δεν θέλει να επενδύσει σε μια σχέση γιατί φοβάται. Φοβάται να αγαπήσει και να αγαπηθεί, φοβάται πως θα προδώσει και θα προδοθεί, πως θα πληγώσει και θα πληγωθεί. Ο φόβος τον έχει κάνει να αρνείται το συναίσθημα του. Η λογική τον κράτα σε μια ασφάλεια. «Είμαι τουλάχιστον συνειδητοποιημένος και έχω επιλέξει να ζω έτσι» μια φράση που ακούγεται όλο και πιο συχνά.

«Ποιος να δεσμευτεί; Να παντρευτεί; Γιατί να το κάνει όλο αυτό; Γιατί να μπλέξει με ευθύνες και παιδιά; Γιατί να επιλέξει την μονογαμία, όταν κάθε βράδυ ή όποτε το θελήσει μπορεί να έχει όποιον θέλει στο κρεβάτι του».

Ωραία όλα αυτά. Και μπράβο σε όποιον μπορεί να το κάνει και είναι καλά με τον εαυτό του. Αλλά, έχουμε μια ερώτηση να κάνουμε. Μπορεί να έχεις κάθε βράδυ όποιον θες στο κρεβάτι σου, όμως με τον καναπέ σου τι γίνεται;

Όταν γυρνάς κουρασμένος από τη δουλειά και θες μια αγκαλιά και να ακούσεις ένα γλυκό λόγο. Να σου πει κάποιος «πώς όσο χάλια είναι τα πράγματα εκεί έξω, εγώ είμαι εδώ για εσένα. Είμαι εδώ και Σ’αγαπάω. Νοιάζομαι και θα κάνω τα πάντα για να νιώθεις ευτυχισμένος».

“Oλα αυτά ίσως είναι ουτοπικά και έχουν πολύ συναίσθημα. Ίσως, η λογική να μην μπλέκει τα πράγματα τόσο και σίγουρα δεν έχει τον φόβο να πληγωθεί κάποιος, ξέρει το τέλος απ΄την αρχή. Ίσως, και να μην είναι έτσι.