Άραγε πώς ένας ψυχίατρος μιλά για τον έρωτα;

To προηγούμενο Σάββατο ήταν τοTedxAcademy με κεντρικό θέμα την «Ανακάλυψη».

Η φετινή διοργάνωση, προσκάλεσε επιστήμονες, οραματιστές, ανθρώπους διαφόρων ειδικοτήτων να παρουσιάσουν τις δικές τους ιδέες και όλοι μαζί να ανακαλύψουν κάτι νέο ή κάτι παλιό που παραμένει ακόμα στη σφαίρα του άγνωστου. Δυστυχώς δεν κατάφερα να παρακολουθήσω από κοντά τις ομιλίες αλλά παρακολούθησα live με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την ομιλία του Δημήτρη Καραγιάννη, καθηγητή του Frederick University της Κύπρου.

Μίλησε για τον έρωτα και πώς έχει αλλάξει η «ιεροτελεστία» του σήμερα. Σύμφωνα με έρευνες που είχαν γίνει στο παρελθόν, ο έρωτας είχε διάρκεια 2-3 χρόνια. Φλερτ, προσπάθειες για να γοητεύσει ο ένας τον άλλον, ρομαντισμός, ερωτισμός, συναισθήματα που ήθελαν το χρόνο τους να ωριμάσουν. Δήλωσε λοιπόν πως του είχε φανεί λίγο τότε το διάστημα αυτό. Δυστυχώς, η επικαιροποίηση εκείνων των ερευνών έδειξε πως ο έρωτας κρατάει πλέον μόνο 6 μήνες.

Ακόμα και στον έρωτα βιαζόμαστε πια. Να ερωτευτούμε γρήγορα γίνεται; Το πρόβλημα επίσης στον έρωτα όπως τον αντιλαμβανόμαστε, λέει ο Καραγιάννης, είναι ότι θέλουμε να είμαστε ερωτευμένοι, σαν δηλαδή ο έρωτας να είναι κάτι που παθαίνουμε και όχι κάτι για το οποίο ενεργούμε. «Ερωτευμένος είσαι όταν συναντάς την αιθέρια ύπαρξη, ερωτικός είσαι πριν συναντήσεις αυτή την ύπαρξη». Όλοι οι άνθρωποι εκπέμπουμε ερωτισμό, απλά τα προβλήματα, το άγχος, οι απαιτήσεις μας έχουν κάνει να το ξεχνάμε.

Ο καθηγητής είπε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα για τον έρωτα. Για το κυνήγι του άλλου μας μισού, το οποίο μάταια το αναζητάμε. Γιατί τελικά δεν υπάρχει το άλλο μισό. «Δεν είμαστε το μισό που αναζητεί το έτερον ήμισυ, είμαστε ολόκληροι άνθρωποι που αναζητούμε από τον άλλο αμοιβαία εμπιστοσύνη και εμπλουτισμό». Με λίγα λόγια, τόσο καιρό αναλωνόμασταν σε λάθος αναζήτηση.

Τέλος, μίλησε και για τον έρωτα όπως τον αντιλαμβάνονται τα παιδιά. Μαθαίνουμε να ερωτευόμαστε, να αγαπάμε και λειτουργούμε σε μια σχέση, με τον τρόπο που μας έδειξαν οι γονείς μας. Ο τρόπος που συμπεριφέρονται ως ζευγάρι, είναι ο ίδιος τρόπος που υιοθετήσαμε εμείς αλλά και αυτός που θα κληρονομήσουν τα παιδιά μας. Για να κατανοήσουμε πως δουλεύει το μοντέλο αυτό της μίμησης, χρησιμοποίησε το κουκλοθέατρο. Μέσα από το συμβολικό παιχνίδι έγινε αμέσως κατανοητό το πόσο επηρεαζόμαστε από τους γονείς μας αλλά και πόσο επηρεάζουμε τα παιδιά μας ακόμη και στην ιδέα του έρωτα.