Ο συγγραφέας, Μάριο Μπενεντέττι, διαβεβαίωνε ότι η τελειότητα είναι μια «λαμπικαρισμένη συλλογή λαθών». Δηλαδή, αυτός που τον νομίζουμε τέλειο απλώς έχει βάψει και διακοσμήσει τα ελαττώματά του για να μη φαίνονται ως τέτοια.
Στις περισσότερες θρησκείες, η τελειότητα ήταν πάντα φιλοδοξία της ψυχής. Η θεότητα είναι τέλεια και ο άνθρωπος απλώς μπορεί να φιλοδοξεί να της μοιάσει ή να ενωθεί με αυτή στο υπερπέραν. Στον χριστιανισμό, το προπατορικό αμάρτημα έκανε αδύνατη την επί γης τελειότητα του ανθρώπου, με αποτέλεσμα να κοιτάμε πώς θα είμαστε ενάρετοι εδώ, ώστε να αξίζουμε τη σωτηρία μετά θάνατον.
Ο βουδισμός θεωρεί ότι, μέσω της τελειότητας, ο άνθρωπος φτάνει να συναντήσει τη νιρβάνα περνώντας τον κύκλο των μετενσαρκώσεων και εγκαταλείποντας τον κόσμο του πόνου.
Σύμφωνα με τις πνευματικές αυτές απόψεις, η τελειότητα μέσα από την παραγωγή ολοένα και πιο πολύπλοκων αντικειμένων για να μας κάνουν τη ζωή πιο άνετη. Ωστόσο, πρόκειται για μια εξωτερική βελτίωση, που μας απομακρύνει από την εσωτερική διεργασία με την οποία μπορούμε να καλλιεργήσουμε την ευτυχία και την ολοκλήρωση.
Ο Γάλλος συγγραφέας, Ζαν-Μπατίστ Αλφόνς Καρ έλεγε ότι ο άνθρωπος«τελειοποιεί τα πάντα γύρω του, αυτό που δεν κάνει είναι να τελειοποιήσει τον εαυτό του».
Όταν το αντιλαμβανόμαστε αυτό, μας πλημμυρίζει η επιθυμία να υπερβούμε τα όρια μέσα στα οποία κυλάει η ζωή μας. Το ανικανοποίητο είναι κινητήρια δύναμη για να συνεχίσουμε να προχωράμε. Το να μην πετυχαίνουμε με την πρώτη αυτό που θέλουμε, το να μην είμαστε ευχαριστημένοι με τον εαυτό μας, είναι ένα δώρο σοφίας που μας προσφέρει ζωή, αφού αυτό σημαίνει πως θέλουμε να συνεχίσουμε να εξελισσόμαστε στη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου