Πολλές φορές εξαρτιόμαστε περισσότερο απ΄τους παρά από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Αναζητούμε την γνώμη τους σ΄όλες τις πτυχές της ζωής μας. Από το αν μας ταιριάζει το jean μας, μέχρι προσωπικά προβλήματα. Το παράλογο της υπόθεσης είναι πως αγωνιζόμαστε για την αποδοχή τους και αναζητούμε εναγωνίως το μπράβο τους, λες και η αξία μας μπορεί να στηριχθεί μόνο από άτομα τα όποια στην τελική ίσα που μας γνωρίζουν.
Το να δίνουμε τέτοια εξουσία στον περίγυρό μας μας γεννάει ανασφάλεια και μας κάνει να δημιουργούμε αρρωστημένους δεσμούς -στην πλειονότητά τους δεσμούς εξάρτησης- με τους ανθρώπους. Η μοναδική αναγνώριση που χρειαζόμαστε πραγματικά βρίσκεται μέσα μας. Αν δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, αν δεν είμαστε σίγουροι γι΄αυτό που κάνουμε, πώς περιμένουμε την αναγνώριση από τρίτους;
Συνεπώς, καλό θα ήταν να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε εμείς εμάς. Με όλα εκείνα τα ελαττώματα και τις ατέλειες. Με όλες τις όμορφες και άσχημες στιγμές. Με τα λάθη μας. Μόνο έτσι θα πάψουμε να φοβόμαστε τους άλλους και δε θα μας επηρεάζουμε οι γνώμες τους.
Μια συμβουλή απ΄τον Έρμαν Έσσε «κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τον κήπο του και φιλοτεχνεί νοερά την ακουαρέλα αυτού που επιθυμεί να είναι.Όταν παύουμε να εξαρτιόμαστε από τους άλλους,ανακαλύπτουμε ξαφνικά ότι είμαστε κύριοι της ζωής μας«.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου