Μέσα στους πρώτους έξι μήνες της ζωής του, ο Robert είχε φτάσει να ζυγίζει 13,6 κιλά και για τα επόμενα δύο χρόνια, τόσο οι γονείς του, όσο και οι γιατροί που τον παρακολουθούσαν δεν πίστευαν ότι είχε κάτι «ιδιαίτερο», πέρα από το γεγονός ότι μεγάλωνε πολύ γρήγορα… πιο γρήγορα από οποιοδήποτε άλλο παιδί της ηλικίας του.
Νόμιζαν ότι κάπου στην πορεία «θα στρώσει».
Σε ηλικία 5 ετών το ύψος του είχε φτάσει τα 1,63 μέτρα και φορούσε ρούχα κατάλληλα για παιδιά ηλικίας 17 χρονών.
Ξεπέρασε σε ύψος τον πατέρα του πριν κλείσει τα 8 του χρόνια και μέχρι τα 9 μπορούσε να τον κουβαλά στις πλάτες του.
Αυτό που ευθυνόταν για την εντυπωσιακά αλματώδη ανάπτυξη του Robert ήταν ένα από τα μικρότερα όργανα του ανθρώπινου σώματος: η υπόφυση, ένα όργανο στο μέγεθος ενός μπιζελιού που βρίσκεται στο κέντρο του κρανίου, κάτω από τον εγκέφαλο.
Η υπόφυση του Robert παρήγαγε πάρα πολύ αυξητική ορμόνη. Στις μέρες μας οι ανωμαλίες της υπόφυσης θεραπεύονται με χειρουργικές επεμβάσεις και ορμονοθεραπείες, όμως στις αρχές του 1920 τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά.
Όταν έγινε 11 χρονών, ένας γιατρός ενημέρωσε τους γονείς του, ότι μια χειρουργική επέμβαση θα μπορούσε να αποβεί μοιραία για το γιο τους, κι έτσι εκείνοι αποφάσισαν να του χαρίσουν μια όσο πιο φυσιολογική παιδική ζωή μπορούσε να έχει.
Η μεγάλη στιγμή
Ο Robert ζούσε στη μικρή κοινότητα του Alton μέχρι το 1927. Τα πράγματα όμως άλλαξαν όταν επισκέφθηκε για πρώτη φορά το St. Louis και τον εντόπισαν κάποιοι δημοσιογράφοι, οι οποίοι δημοσίευσαν φωτογραφίες του στη Globe-Democrat.
Τότε ζύγιζε 82 κιλά και είχε ύψος 1,89 μέτρα.
Οι φωτογραφίες του ταξίδεψαν στη συνέχεια σε όλες τις εφημερίδες της Αμερικής, και ο Robert έγινε το πιο διάσημο παιδί στις ΗΠΑ.
Στα 16α γενέθλιά του το βάρος του είχε ξεπεράσει τα 167 κιλά και το ύψος του τα 2,4 μέτρα.
Ήταν ο πιο ψηλός άνθρωπος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.
Δυσκολευόταν να βρει ρούχα και παπούτσια να του χωράνε και άρχισε να κάνει ειδικές παραγγελίες.
Εξαιτίας της ξαφνική και ανεξέλεγκτης ανάπτυξής του, ο Robert έπρεπε να περπατά πολύ και να γυμνάζεται, προκειμένου οι μύες του να αντέχουν το τεράστιο βάρος και τον γιγαντιαίο σκελετό του.
Όμως επειδή δε μπορούσε να λαμβάνει όλο το ασβέστιο που χρειαζόταν, τα κόκαλά του ήταν πολύ αδύναμα και επιρρεπή σε τραυματισμούς. Επιπλέον, δεν είχε ιδιαίτερη αίσθηση των ποδιών του, με αποτέλεσμα το περπάτημα να είναι μια δύσκολη διαδικασία για εκείνον.
Μέχρι την ενηλικίωσή του είχε αρχίσει ήδη να χρησιμοποιεί μπαστούνι για να μπορεί να περπατάει.
Όταν μπήκε στο πανεπιστήμιο το 1936 σε ηλικία 18 ετών, είχε ύψος 2,54 μέτρα.
Μοναξιά και δυσκολίες
Η παρακολούθηση των μαθημάτων στο πανεπιστήμιο δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση. Δε χωρούσε στα θρανία, τα τεράστια χέρια του δεν προλάβαιναν να κρατήσουν σημειώσεις… και φυσικά δυσκολευόταν πολύ να ανεβοκατεβαίνει στις σκάλες.
Επειδή δε μπορούσε να συμβαδίσει με τους υπόλοιπους… ήταν μοναχικός.
Μετά το πρώτο έτος, δεν επέστρεψε στο πανεπιστήμιο.
Αποφάσισε να ανοίξει ένα υποδηματοποιείο. Όμως χρειαζόταν χρήματα. Και ο Robert ήξερε πώς να τα βρει: Στο παρελθόν μαζί με τον πατέρα του είχαν συμμετάσχει περιστασιακά σε τουρ προώθησης για λογαριασμό της εταιρείας International Shoe Company.
Έπεισε τον πατέρα του να παρατήσει τη δουλειά του και να ταξιδεύει μαζί του μέχρι να συγκεντρώσουν τα χρήματα, που χρειαζόταν για το υποδηματοποιείο του.
Φυσικά, αυτό ήταν πιο εύκολο να το πει, παρά να το κάνει, μιας και δε χωρούσε ούτε σε τρένο, ούτε στα αεροπλάνα.
Μαζί με τον πατέρα του αγόρασαν ένα αυτοκίνητο, που μπορούσε να χωρέσει 7 ανθρώπους.
Έβγαλαν τη μεσαία σειρά καθισμάτων και… πήραν τους δρόμους.
Τους καλοκαιρινούς μήνες ο Robert έκανε εμφανίσεις στις βόρειες πολιτείες. Το χειμώνα κατέβαιναν στο Νότο.
Ένας ευγενικός γίγαντας
Ο Robert και ο πατέρας του ταξίδεψαν σε περισσότερες από 800 πόλεις σε 41 διαφορετικές πολιτείες, το διάστημα 1937-1940.
Στις 4 Ιουλίου του 1940 στο πρόγραμμά τους είχαν μια επίσκεψη στην παρέλαση του Manistee στο Μίσιγκαν.
Παρότι ο Robert δεν ένιωθε και πολύ καλά, αποφάσισαν να πάνε.
Η παρέλαση διήρκεσε πάνω από δυο ώρες και μέσα σε αυτό το διάστημα η κατάστασή του χειροτέρευσε σε τέτοιο βαθμό, που δε μπορούσε να συγκρατήσει ούτε το κεφάλι του.
Όταν έφτασαν στο ξενοδοχείο ψηνόταν στον πυρετό, ο οποίος είχε προκληθεί από μια μόλυνση σε ένα από τα στηρίγματα που είχε στον αστράγαλό του.
Η υγεία του τις επόμενες μέρες επιδεινώθηκε δραματικά.
Στις 15 Ιουλίου ο Robert έφυγε από τη ζωή, μέσα στον ύπνο του.
Την ημέρα του θανάτου του το ύψος του είχε φτάσει τα 2,72 μέτρα, κάνοντάς τον κατά 18 σχεδόν εκατοστά υψηλότερο από τον προηγούμενο κάτοχο του παγκοσμίου ρεκόρ, ενός Ιρλανδού που είχε πεθάνει το 1877.
Θρύλος
Κατά τη διάρκεια της ζωής του ο Robert αρνήθηκε πεισματικά να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης, λόγω της ιδιαιτερότητάς του αυτής, ενώ φοβόταν ότι και μετά το θάνατό του μπορεί να συνέβαινε κάτι τέτοιο.
Προτού πεθάνει ζήτησε από τον πατέρα του να κάνει ό,τι ήταν δυνατό για να αποτρέψει κάτι τέτοιο.
Ο Harold Wadlow αρνήθηκε να εξεταστεί το άψυχο σώμα του γιου του και πάνω από τον τάφο του έριξε ενισχυμένο τσιμέντο.
Η οικογένειά του κατέστρεψε ακόμη όλα του τα υπερμεγέθη προσωπικά αντικείμενα, έτσι ώστε να μην εμφανιστούν σε κάποιο «σόου φρικιών».
«Κάναμε ό,τι θα ήθελε να έχουμε κάνει για εκείνον. Πιστεύω ότι όταν πέθανε είχε απόλυτη εμπιστοσύνη σε εμάς. Δε θα μπορούσαμε, και δεν το κάναμε, να προδώσουμε την εμπιστοσύνη του» φέρεται να είπε ο πατέρας του, σύμφωνα με τον βιογράφο Frederic Fadner στο βιβλίο του «The Gentleman Giant».
(Τα στοιχεία που παρατίθενται στο άρθρο είναι από το βιβλίο «Uncle John’s Fast-Acting Long-Lasting Bathroom Reader», όπως δημοσιεύτηκαν στην ιστοσελίδα neatorama.com).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου