Μέχρι τα 25 χρόνια οι άνθρωποι έχουν δημιουργήσει τις πιο σημαντικές αναμνήσεις της ζωής τους. Αυτό υποστηρίζουν ερευνητές από το πανεπιστήμιο του New Hampshire (UNH) στις ΗΠΑ, οι οποίοι διαπίστωσαν ότι όταν ζήτησαν από μεγαλύτερης ηλικίας ενήλικες να τους πουν την ιστορία της ζωής τους, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών τόνισε την κεντρική επίδραση που είχαν οι μεταβατικές φάσεις της ζωής τους. Πολλές από αυτές, όπως για παράδειγμα ένας γάμος ή η απόκτηση παιδιών, συμβαίνουν νωρίς στη ζωή των ανθρώπων.
«Όταν οι άνθρωποι κοιτάζουν πίσω στη ζωή τους και διηγούνται τις πιο σημαντικές τους αναμνήσεις, οι περισσότεροι από αυτούς χωρίζουν την ιστορία της ζωής τους σε κεφάλαια τα οποία έχουν στιγματιστεί από πολύ σημαντικές εμπειρίες, που είναι καθολικές όπως: η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, η πρώτη δουλειά, ο γάμος, η στρατιωτική θητεία και η απόκτηση παιδιών» ανέφερε στο ScienceDaily η Kristina Steiner, υποψήφια διδάκτωρ ψυχολογίας στο UNH και επικεφαλής της έρευνας.
Στην ερευνητική ομάδα συμμετείχαν ακόμη οι: DavidPillemer, Dr. SamuelE. Paul, καθηγητής Εξελικτικής Ψυχολογίας στο UNH, DortheKirkegaardThomsen, καθηγήτρια ψυχολογίας και συμπεριφορικής επιστήμης στο πανεπιστήμιο Aarhus της Δανίας και AndrewMinigan, προπτυχιακός φοιτητής ψυχολογίας στο UNH. Τα αποτελέσματα της μελέτης τους, με τίτλο «There mini scence bumpinolder adults’ lifestory transitions», δημοσιεύτηκαν στο επιστημονικό περιοδικό Memory. Οι ερευνητές μίλησαν με 34 συνταξιούχους, ηλικίας από 59 έως 92 ετών. Όλοι ήταν λευκοί και το 76% αυτών είχε τουλάχιστον ένα πτυχίο, προσθέτει το δημοσίευμα.
Οι επιστήμονες ζήτησαν από όλους τους εθελοντές να εξιστορήσουν την ιστορία της ζωής τους σε 30 λεπτά. Μία εβδομάδα μετά, οι συμμετέχοντες χώρισαν την ιστορία της ζωής τους σε κεφάλαια, που είχαν επιλέξει/ορίσει οι ίδιοι. Αυτό που παρατήρησαν οι ερευνητές ήταν ένα «διάστημα αναπόλησης» -όπως το χαρακτήρισαν- ανάμεσα στις ηλικίες 17-24 ετών. «Πολλές έρευνες έχουν δείξει επανειλημμένα ότι όταν ζητείται από ενήλικες να σκεφτούν τη ζωή τους και να αναφέρουν αναμνήσεις, εκείνοι σε μεγάλο ποσοστό θυμούνται γεγονότα που συνέβησαν όταν ήταν 15-30 ετών. Ήθελα να καταλάβω γιατί συμβαίνει αυτό. Γιατί οι ενήλικες δεν αναφέρονται σε γεγονότα και αναμνήσεις που συνέβησαν για παράδειγμα στις ηλικίες 30-70 ετών; Τι είναι αυτό που συμβαίνει στο διάστημα 15-30 ετών, που το κάνει τόσο… αξιομνημόνευτο;» αναρωτήθηκε η Steiner.
«Η αφήγηση της ζωής μας είναι η ταυτότητά μας. Κοιτώντας τις αφηγήσεις, οι ερευνητές μπορούν να προβλέψουν τα επίπεδα ευημερίας και ψυχολογικής προσαρμογής των ενηλίκων. Οι κλινικοί θεραπευτές μπορούν να χρησιμοποιήσουν την αφηγηματική θεραπεία για να βοηθήσουν τους ανθρώπους να ξεπεράσουν κάποια προβλήματα της ζωής τους» κατέληξε η ίδια
«Όταν οι άνθρωποι κοιτάζουν πίσω στη ζωή τους και διηγούνται τις πιο σημαντικές τους αναμνήσεις, οι περισσότεροι από αυτούς χωρίζουν την ιστορία της ζωής τους σε κεφάλαια τα οποία έχουν στιγματιστεί από πολύ σημαντικές εμπειρίες, που είναι καθολικές όπως: η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, η πρώτη δουλειά, ο γάμος, η στρατιωτική θητεία και η απόκτηση παιδιών» ανέφερε στο ScienceDaily η Kristina Steiner, υποψήφια διδάκτωρ ψυχολογίας στο UNH και επικεφαλής της έρευνας.
Στην ερευνητική ομάδα συμμετείχαν ακόμη οι: DavidPillemer, Dr. SamuelE. Paul, καθηγητής Εξελικτικής Ψυχολογίας στο UNH, DortheKirkegaardThomsen, καθηγήτρια ψυχολογίας και συμπεριφορικής επιστήμης στο πανεπιστήμιο Aarhus της Δανίας και AndrewMinigan, προπτυχιακός φοιτητής ψυχολογίας στο UNH. Τα αποτελέσματα της μελέτης τους, με τίτλο «There mini scence bumpinolder adults’ lifestory transitions», δημοσιεύτηκαν στο επιστημονικό περιοδικό Memory. Οι ερευνητές μίλησαν με 34 συνταξιούχους, ηλικίας από 59 έως 92 ετών. Όλοι ήταν λευκοί και το 76% αυτών είχε τουλάχιστον ένα πτυχίο, προσθέτει το δημοσίευμα.
Οι επιστήμονες ζήτησαν από όλους τους εθελοντές να εξιστορήσουν την ιστορία της ζωής τους σε 30 λεπτά. Μία εβδομάδα μετά, οι συμμετέχοντες χώρισαν την ιστορία της ζωής τους σε κεφάλαια, που είχαν επιλέξει/ορίσει οι ίδιοι. Αυτό που παρατήρησαν οι ερευνητές ήταν ένα «διάστημα αναπόλησης» -όπως το χαρακτήρισαν- ανάμεσα στις ηλικίες 17-24 ετών. «Πολλές έρευνες έχουν δείξει επανειλημμένα ότι όταν ζητείται από ενήλικες να σκεφτούν τη ζωή τους και να αναφέρουν αναμνήσεις, εκείνοι σε μεγάλο ποσοστό θυμούνται γεγονότα που συνέβησαν όταν ήταν 15-30 ετών. Ήθελα να καταλάβω γιατί συμβαίνει αυτό. Γιατί οι ενήλικες δεν αναφέρονται σε γεγονότα και αναμνήσεις που συνέβησαν για παράδειγμα στις ηλικίες 30-70 ετών; Τι είναι αυτό που συμβαίνει στο διάστημα 15-30 ετών, που το κάνει τόσο… αξιομνημόνευτο;» αναρωτήθηκε η Steiner.
«Η αφήγηση της ζωής μας είναι η ταυτότητά μας. Κοιτώντας τις αφηγήσεις, οι ερευνητές μπορούν να προβλέψουν τα επίπεδα ευημερίας και ψυχολογικής προσαρμογής των ενηλίκων. Οι κλινικοί θεραπευτές μπορούν να χρησιμοποιήσουν την αφηγηματική θεραπεία για να βοηθήσουν τους ανθρώπους να ξεπεράσουν κάποια προβλήματα της ζωής τους» κατέληξε η ίδια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου