Κινηματογραφικά μιλώντας, η πραγματοποίηση του πορτρέτου μιας σημαντικής περσόνας που έχει απασχολήσει την εποχή στην οποία έζησε (και επί του προκειμένου εξακολουθεί να ζει), είναι μια διαδικασία απαιτητική.
Ο σκηνοθέτης οφείλει να είναι πολύπλευρος στην εξέταση της προσωπικότητας από τη μια και από την άλλη να υποστηρίξει και το γιατί αυτό το άτομο συζητιέται σε τέτοιο βαθμό, σαν να επιχειρηματολογεί σε σχέση με την επιλογή του. Υπάρχουν και οι άλλες ταινίες, που αφορούν στις μέρες που προηγήθηκαν της αναγνώρισης. Τα Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας και το Όλοι Θέλουν Λίγη Αγάπη που αφορούν στην αθέατη πλευρά των Ernesto «Che» Guevara και John Lennon είναι δύο εξαίρετα παραδείγματα τέτοιων ταινιών.
Η Θεωρία των Πάντων, από την άλλη, προσπαθεί να πλάσει μια πιο ανθρώπινη βιογραφία για το τεράστιο μυαλό του Stephen Hawking, να τον αναδείξει όχι τόσο ως διανοούμενο αλλά ως σύζυγο που μάχεται για να κρατήσει τη σύζυγό του ευτυχισμένη παρά τις δυσκολίες που προκύπτουν και, ενδιάμεσα, να μιλήσει και για τις φανταστικές θεωρίες του και τη συμβολή του στην Επιστήμη.
Η ισορροπία, όμως, δεν τηρείται με σωστό τρόπο και σύντομα ολόκληρη η ταινία οδηγείται σε ένα μη αναγκαίο και σίγουρα ύπουλο μελόδραμα. Ύπουλο με την έννοια ότι απομακρύνει το θεατή από το κεντρικό νόημα (τη ζωή του Hawking) και προσπαθεί απλά να συγκινήσει. Υπάρχουν και στιγμές που αναρωτιέται κανείς αν όλα αυτά που προβάλλονται όντως έγιναν, καθώς το μελόδραμα είναι τόσο τυπικό που θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί ένα τυπικό ρομάντζο.
Πολύ μεγαλύτερο (και συγκινητικό) ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι σκηνές που ο καταβεβλημένος Hawking συναναστρέφεται με την παρέα του παρά οι χρονικά τραβηγμένες σεκάνς που αφορούν στη σχέση του με τη γυναίκα του και το ερωτικό τρίγωνο που προκύπτει. Όχι, δεν υμνείς έτσι μια διάνοια, δείχνοντας απλά την υποτιθέμενη μεγαλοκαρδία της στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό πρέπει να είναι μια υποσημείωση στην όλη ιστορία και επ’ ουδενί το νόημά της.
Ωστόσο, ως ρομαντικό μελόδραμα, βρετανικής κοπής, τα πηγαίνει μια χαρά. Διακατέχεται από ένα μόνιμα γλυκόπικρο κλίμα, «στάνταρ» ατάκες που ξέρουν να συγκινούν το κοινό το οποίο αρέσκεται σε ένα τέτοιο βούρκωμα, κάπως αιθέρια κινηματογραφία ενώ η ερμηνεία του Eddie Redmayne είναι το λιγότερο εξαιρετική, καταφέρνει να πιάσει επακριβώς αυτό το απροσδιόριστα τρυφερό «κάτι» που χρειάζεται για να δώσει ψυχή στο ρόλο του και εν τέλει να τιμήσει τον Hawking. Ως βιογραφία, όμως, δε με καλύπτει μα ούτε με κάνει να γιγαντώνω μέσα μου την εικόνα του μεγάλου αυτού Κοσμολόγου.
Σκηνοθεσία: James Marsh. Πρωταγωνιστούν: Eddie Redmayne, Felicity Jones, Tom Prior. Στους κινηματογράφους από τη UIP.
Φοίβος Κρομμύδας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου