Για μια οδοντόβουρτσα στο νιπτήρα

Μπαίνεις στο σπίτι της και αμέσως το μάτι πάει και πέφτει σε μια τεράστια ασπρόμαυρη φωτογραφία, που έχει κορνιζώσει και κρεμάσει πάνω από τον καναπέ. Εκείνη σε μια γέφυρα, με μαλλί περιποιημένα ατημέλητο, ένα φουλάρι ν'ανεμίζει, σύννεφα στο βάθος. Εντάξει, μπορεί να μην είναι η Westminster Bridge, αλλά της φαινόταν Λονδίνο η Χαλκίδα, εκείνη την εποχή. Δεκαετίας η φωτογραφία, μόλις που έμπαινε στα είκοσι η Μάρθα. Τα τριάντα τα πάτησε πριν δυο μήνες και δεν έχει ξαναποζάρει έτσι για άντρα.   Δέκα χρόνια γρήγορων φωτογραφικών καρέ. Ή με ποτήρια στις κουνημένες πόζες των Σαββάτων ή με τα εσώρουχα τα πρωινά της Κυριακής. Εικόνες κινητού, χαμηλής ποιότητας και αμφίβολης αισθητικής. Εικόνες που σίγουρα δεν εκτυπώθηκαν σε χαρτί και δεν εντυπώθηκαν στη μνήμη. Γοητευτική, καλλιεργημένη, καυστική και χιουμορίστα, βλέπει δέκα χρόνια τους άντρες να παρελαύνουν από την κρεβατοκάμαρά της, χωρίς να αφήσουν ποτέ οδοντόβουρτσα στο νιπτήρα. Επισκέπτες, βιαστικοί και γρήγοροι, κάποια φορά μετά από μήνες ίσως θυμηθούν να ξαπλώσουν ξανά στο στρώμα της, καθαρίζοντας το επόμενο πρωί τα δόντια με το δάκτυλό τους. Οι μέρες περνούν έτσι.  Με εκείνους να έρχονται και να φεύγουν και εκείνη να χαζεύει τη γέφυρα της Χαλκίδας, αδημονώντας να γεμίσει το ποτήρι του νιπτήρα με μια μπλε οδοντόβουρτσα. Πριν λίγες μέρες με αιφνιδίασε. - Τον Αλέξανδρο, τον βλέπω να ανοίγεται σιγά σιγά. Ίσως το σκέφτεται επιτέλους για σχέση. - Τον Αλέξανδρο, τον.. επισκέπτη λες; - Μην τον αποκαλείς έτσι! Ο Αλέξανδρος έχει απλωθεί στο στρώμα της Μάρθας, λίγες περισσότερες φορές. Η γνωριμία τους μετράει σχεδόν ένα χρόνο. Τα χτυπήματά του στο κουδούνι της, αποκλειστικά μεταμεσονύχτια. Τα λόγια του, αυστηρά και μετρημένα. Οι προθέσεις του, φειδωλές. Η Μάρθα χορεύοντας στους ρυθμούς του, δεν διεκδίκησε αυτούς τους δώδεκα μήνες το κάτι παραπάνω. Δεν τον γνώρισε στην παρέα της. Δεν ήπιαν μαζί πρωινό καφέ. Δεν του ζήτησε να φέρει την οδοντόβουρτσά του. Δεν του είπε οτι σχεδόν τον ερωτεύτηκε. Όπως σχεδόν, ερωτεύτηκε και όλους τους υπόλοιπους. Η πόρτα ήταν ανοιχτή όποτε εκείνος ήθελε να την επισκεφτεί και παρέμενε ορθάνοιχτη τις στιγμές που έφευγε, χωρίς να γνωρίζει πότε θα ξαναρθεί. Τώρα όμως ο Αλέξανδρος έδειχνε ν' αλλάζει.  Η πανοπλία που ο ίδιος της είπε πως έχει φορέσει, σιγά-σιγά φεύγει και η Μάρθα ελπίζει ότι θα βρει ένα κενό για να περάσει στις επόμενες πίστες. Στεκόταν μπροστά μου χαμογελαστή και συγκρατημένα ενθουσιασμένη, περιμένοντας και το δικό μου χαμόγελο, που δεν έδειχνε να έρχεται. Πιέστηκα πολύ, το παραδέχομαι και τελικά της είπα ένα ξερό «Τι να σου πω βρε παιδί μου, αν είσαι εσύ καλά, χαίρομαι και εγώ». Αλλάξαμε κουβέντα, φτιάξαμε καφέ, αλλά δεν κρατήθηκα και λίγο μετά τη ρώτησα:  «Και δεν σε πειράζει, που ακόμη και αν προκύψει σχέση, δεν θα είναι ερωτευμένος;» «Όχι, τους είδαμε και τους έρωτες!» μου λέει και στρέφει τη ματιά της, στην κορνιζαρισμένη γέφυρα της Χαλκίδας.  «...Αν με νοιάζεται, γουστάρει το σεξ, περνάμε καλά, με σέβεται και με εκτιμάει, τι να την κάνω την καψούρα;» συνεχίζει Ξαφνικά η φίλη μου, έχει μεταμορφωθεί στη θεία μου την Παναγιώτα από το Χιούστον, που μετράει τον έρωτα με το κιλό και τα γραμμάρια.  Λες και το ένστικτο, η παρόρμηση, το πάθος και η μαγεία, μπορούν να μπουν σε τσουβάλια ζύγισης. Αν ήταν μόνο η Μάρθα, θα έβρισκα τη δύναμη να χαμογελάσω κατά τη διάρκεια εκείνης της συζήτησης και αυτό το άρθρο δεν υπήρχε λόγος να γραφτεί. Οι Μάρθες όμως είναι δεκάδες και βρίσκονται δίπλα και μέσα μας. Γυναίκες παραιτημένες, ανασφαλείς, απόλυτα διαχειρίσιμες, στα όρια της απόγνωσης. Γυναίκες με δεκάδες νυχτερινούς επισκέπτες και κενά ποτηράκια στο νιπτήρα. Γυναίκες που θα σου ανοίξουν τα πόδια με το καλησπέρα, προσπαθώντας να σου ανοίξουν τα μάτια και τις αισθήσεις. Γυναίκες πανέτοιμες ανά πάσα στιγμή να θυσιάσουν τις πραγματικές τους επιθυμίες, μόνο και μόνο για να βρεθούν στο πλάι κάποιου, γνωρίζοντας πως το μυαλό του ίσως βρίσκεται κάπου αλλού. Γυναίκες που έχουν κάνει τη σχέση αυτοσκοπό και ακριβώς γι' αυτό το λόγο δεν τη σταυρώνουν κιόλας. Στην προσπάθεια τους, να το εμπνεύσουν σε κάποιον, στέκονται ένα βήμα πίσω. Διακριτικές, συγκαταβατικές και ήσυχες, θεωρούν ότι πλέοντας στα νερά του άλλου, διεκδικούν το διαβατήριο για την καρδιά του, καθώς εκείνος κοιτάει για τερματικό σταθμό το κρεβάτι τους. Ξεχνάνε ότι ο έρωτας δε γεννιέται μέσα στη συμφωνία και τη μίμηση, αλλά στη διεκδίκηση και τη δυναμική. Δέχονται το σπίτι τους να γίνει το προσωρινό μοτέλ, που θα φιλοξενεί τους εφήμερους επισκέπτες και το σώμα τους, το προσωρινό τους ξέσπασμα. Δεν αντιδρούν, δεν επιδιώκουν, πολλές φορές δεν μιλάνε καν ανοιχτά για τις ανάγκες, τους κώδικες και τα όριά τους.   Ο Αλέξανδρος είναι πεπεισμένος ότι η Μάρθα απολαμβάνει εξίσου με εκείνον τις λιγοστές τους συναντήσεις. Δεν υποψιάζεται πώς εκείνη αισθάνεται. Δεν φταίει εκείνος. Η Μάρθα δεν του μίλησε ποτέ ανοιχτά. Μετρούσε όχι μόνο τα λόγια της, αλλά ακόμη και τις φορές που θα του έστελνε ένα sms. Τα μετρούσε, για να μην τον...ενοχλήσει. Μετά από ένα χρόνο και δέκα διανυκτερεύσεις, με αφορμή την οικειότητα που συνεπάγεται ο χρόνος, ίσως αρχίσουν να σκέφτονται το κάτι παραπάνω. Ένα παραπάνω, χλιαρό, γλυκανάλατο, ημίμετρο. Ένα παραπάνω, με σύντομη ημερομηνία λήξης και χωρίς λόγο ύπαρξης. Ίσως έρωτας δεν είναι μόνο ο κεραυνοβόλος, -αν και διατηρώ σοβαρες επιφυλάξεις-, αλλά σίγουρα δεν είναι αυτός που έρχεται μετά από ένα χρόνο επιφάνειας και ξεπέτας. Αν ήταν να έρθει, θα είχε έρθει νωρίτερα. «Μα, σε όλα τα ζευγάρια κάποια στιγμή, δεν ξεφτίζει ο έρωτας;», με αιφνίδιασε ενώ είχα πάρει φόρα. «Φυσικά, απλώς διαφέρει η σειρά. Κάποτε υπήρξε, και η ανάμνηση αυτού του κάποτε είναι που σε κρατάει στο μετά, κάθε που λες θα τα παρατήσεις.» Σηκώνεται σερνάμενη από τον καναπέ και ξεκρεμάει τη φωτογραφία της Χαλκίδας από τον τοίχο. Στην προσπάθεια της να φωτογραφηθεί ξανά σε γέφυρα, επί δέκα χρόνια, έχτιζε κάθε βράδυ και με άλλον μάστορα το γεφύρι της Άρτας. Απαλλαγμένη όμως από φόβους, συγκαταβάσεις και σκυμμένα κεφάλια, ίσως η επόμενη πόζα να είναι πράγματι στο Westminster Bridge. Πρώτη Δημοσίευση: eyedoll.gr

Πηγή: http://www.pillowfights.gr/editorial/item112/Για_μια_οδοντόβουρτσα_στο_νιπτήρα
Copyright © pillowfights.gr