Δεν το θέλω το λίγο σου

Γράφει η Άννα Στάθη. Στο είπα από την πρώτη στιγμή, δεν είμαι εγώ για τα λίγα. Σε προειδοποίησα πολύ αντρίκια. Όσο θα μου δίνεις θα θέλω περισσότερα. Θα σε θέλω ολόκληρο, μέχρι την τελευταία σπιθαμή σου, να σε καταπιώ, να σε ρουφήξω, να σε ενσωματώσω πάνω μου. Δε θέλω να αφήσω ούτε κομματάκι σου που δε θα μοιραζόμαστε.  Χωρίς περιορισμούς, εξαιρέσεις και ρατσιστικές διακρίσεις, θα θέλω να κατακτήσω όλα σου τα μέρη. Αυτά που με νευριάζουν, αυτά που με φοβίζουν, αυτά που μοιάζουν με μένα κι αυτά που είναι τελείως διαφορετικά. Θέλω τα σημάδια σου να φαίνονται στο δικό μου σώμα και οι φόβοι σου να καθρεφτίζονται στα μάτια μου. Κι όμως, συμβιβάζομαι καιρό τώρα και το ξέρω. Θέλω πιο πολλά και αρκούμαι στα λίγα που μου δίνεις μην τα χάσω κι αυτά. Ας τα χάσω ρε γαμώτο. Δεν είμαι εγώ για να ζητιανεύω προσοχή. Και  θα το πω επιτέλους. Θα το πω εδώ, κι αύριο θα το πω και σε σένα. Κουράστηκα να μαζεύομαι μη σε τρομάξω. Κουράστηκα να καταπίνω τον ενθουσιασμό μου για να μη ζοριστείς, για να μη με πεις κολλημένη ή σχεσάκια, κουράστηκα να το παίζω κουλ και άνετη λες και το να δαγκώνεις τη λαμαρίνα με κάποιον είναι ντροπή. Ε όχι ρε πούστη, τιμή μου και καμάρι μου που την πάτησα μαζί σου, ακόμα κι αν δεν ήταν αμοιβαίο. Ούτε η πρώτη είμαι, ούτε η τελευταία κι έχω νευριάσει τόσο με τον επί μήνες συμβιβασμό μου, που έτοιμη είμαι να βγω στο μπαλκόνι και να ουρλιάξω «Τον γουστάρω και δε με θέλει», να ξορκίσω το δαίμονα του εγωισμού που έχει κοκκινίσει από θυμό μέσα μου. Γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα και θα σταματήσω να με παραμυθιάζω και να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου. Όλη η δυσκολία εκεί έγκειται τελικά. Στο να καταλάβουμε και να παραδεχτούμε ότι ο απέναντι δεν ήταν για εμάς τελικά και υπάρχει κάποιος λόγος γι’ αυτό. Ότι δεν είναι έρωτας, αν το τραβάς απ’ τα μαλλιά και δε βγαίνει. Θιγμένος εγωισμός είναι. Γιατί αυτός που σε θέλει αρκετά μάτια μου, κάνει τον ενθουσιασμό σου αέρα για να αναπνέει. Δε σου λέει εμμέσως να τον μαζέψεις γιατί δε γουστάρει να τον πατάει. Βαρέθηκα να το παίζω προχώ και να κρύβω πόσο σε γουστάρω για να μην πουν οι γύρω «αυτή είναι κολλημένη μαζί του κι αυτός δεν τη θέλει» και φτάσει στ’ αυτιά σου. Ή για να μη φουσκώσει ο δικός σου εγωισμός και καταπατηθεί ο δικός μου. Στ’ αρχίδια μου όλα. Ας με πουν και κολλημένη, ποιο το πρόβλημα; Αφού είμαι. Κι αν θα φτάσει στ’ αυτιά σου, δε θα ξαφνιαστείς, το έχεις ψυλλιαστεί καιρό τώρα. Ναι, κόλλησα προσωρινά μαζί σου. Ε, και; Δε θα κρατήσει για πάντα, ούτε ήρθε δα και το τέλος του κόσμου. Έχω περάσει και χειρότερα. Ή μήπως όλοι αυτοί που θα σχολιάσουν δεν έφαγαν φτύσιμο ποτέ; Κι ας φουσκώσει κι ο δικός σου εγωισμός. Χέστηκα. Η επόμενη θα την πληρώσει έτσι κι αλλιώς γιατί εμείς δεν κάνουμε χωριό. Ας καταπατηθεί κι ο δικός μου εγωισμός. Έχω μπόλικο αχρείαστο από δ’αύτον. Εκφραστική είμαι από γεννησιμιού μου κι άμα δεν πω αυτό που νιώθω θα κάνω «μπαμ» και θα το βγάλω απ’ τα αυτιά. Και να σου πω την αλήθεια, τώρα που το βγάζω από μέσα μου και το κάνω πραγματικότητα, τώρα που δε φοβάμαι να το πω στον εαυτό μου, νιώθω πολύ  περήφανη που έστω και τώρα επιλέγω τη μοναξιά μου από μερικά ψίχουλα. Γιατί όταν θα έρθει η στιγμή που θα μου δώσουν το καρβέλι ολόκληρο, δε θα έχω αναλωθεί στα ψιχουλάκια. Στο είπα απ’ την πρώτη στιγμή, μωρό μου. Οι μόνοι που ασχολούνται σοβαρά με τα ψίχουλα είναι οι ανασφαλείς, τα περιστέρια και ο Χάνσελ με την Γκρέτελ. Κι εγώ δεν είμαι τίποτα απ’ τα παραπάνω.   
Πηγή: http://www.pillowfights.gr/yourstories/item2450/Δεν_το_θέλω_το_λίγο_σου
Copyright © pillowfights.gr