Εις υγείαν των μπερδεμένων!

Μόνος σου αποφασίζεις να μην αρπάξεις αυτό που σου δίνεται χωρίς προσπάθεια, γιατί έχεις μάθει να παλεύεις για να διατηρήσεις τα αυτονόητα.
Δεν τη βλέπεις τη διαφορά. Δεν βλέπεις ότι αυτά που δεν χρειάζεται να κοπιάσεις για να τα αποκτήσεις, είναι χίλιες φορές καλύτερα από όλα όσα ίδρωσες να φτιάξεις μέχρι σήμερα.

Απο τη Δήμητρα Καφρομάνη

Περιμένεις.

Μην περιμένεις όμως, γιατί θα φτάσει εκείνη η στιγμή που θα αναθεματίζεις την ώρα και τη στιγμή που περίμενες.

Θα αναπολείς την ώρα της αναβολής, την ώρα του «περίμενε λίγο ακόμα», την ώρα του «φοβάμαι», την ώρα του «δεν μπορώ να είμαι σίγουρος», αλλά δυστυχώς θα μείνεις μόνο σ' αυτήν την αναπόληση.

Ο δρόμος σου θα έχει ήδη στρωθεί  με άσφαλτο. Και ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να ξηλώσεις έναν ήδη στρωμένο δρόμο.

Δύσκολα θα μπορέσεις να τον αντιστρέψεις. Δύσκολα θα τον περπατήσεις προς τα πίσω.

Νομίζεις.

Νομίζεις ότι έχεις μπροστά σου όλο το χρόνο του κόσμου. Νομίζεις  ότι οι ευκαιρίες ήρθαν και θα ξαναέρθουν γιατί είσαι καλός και το αξίζεις.

Ναι, οι  ευκαιρίες έρχονται, αλλά πρέπει να τις αρπάζεις.

Αν τις αφήνεις, αν τις προσπερνάς, αν τις σνομπάρεις θεωρώντας ότι θα τις ξαναβρείς παρακάτω, πιθανότατα την επόμενη φορά να σε σνομπάρουν αυτές.

Και όχι, δεν σου μιλάω για σύμπαν, για θεούς, για μοίρες και κακό μάτι. Μιλάω για τη δική σου δύναμη, για τη δική σου ανάγκη, τη δική σου ζωή. Γι' αυτήν που σου προσφέρεται στα χέρια και εσύ την κοιτάς και την αφήνεις να φύγει.

Πιστεύεις ότι θα την ξαναβρείς παρακάτω. Όταν θα είσαι έτοιμος. Όταν θα έχεις λύσει όλα σου τα προβλήματα, όταν δεν θα έχεις τίποτα να σε κρατάει εκεί που αναγκάζεσαι να είσαι.

Πόσο λάθος.  

Μόνος σου κρατιέσαι. Μόνος σου βολοδέρνεις σε θάλασσα και πνίγεσαι, ενώ στην πραγματικότητα είσαι σε λίμνη που πατώνεις.

Μόνος σου αποφασίζεις να μην αρπάξεις αυτό που σου δίνεται χωρίς προσπάθεια, γιατί έχεις μάθει να παλεύεις για να διατηρήσεις τα αυτονόητα.

Δεν τη βλέπεις τη διαφορά. Δεν βλέπεις ότι αυτά που δεν χρειάζεται να κοπιάσεις για να τα αποκτήσεις, είναι χίλιες φορές καλύτερα από όλα όσα ίδρωσες να φτιάξεις μέχρι σήμερα.

Προσπαθείς.

Να κρατηθείς, να κρατήσεις, να πάρεις χρόνο, να ονειρευτείς το μέλλον με όλες τις παραμέτρους, τρέμοντας μήπως κάνεις λάθος και το μετανιώσεις.

Δεν βλέπεις όμως πως μετανιώνεις για όλα όσα φοβήθηκες, μέρα με τη μέρα περισσότερο.

Δεν βλέπεις ότι το μέλλον που διάλεξες θα γίνει ένα παρόν που δεν θα σου αρέσει καθόλου.

Παριστάνεις.

Τον ευτυχισμένο, τον ολοκληρωμένο, τον τυχερό.

Τυχερός μέσα στην ατυχία σου, που μπορείς ακόμα να παριστάνεις ότι είσαι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είσαι.

Πείθεις.

Τους πάντες. Τους άλλους. Τον περίγυρο. Τους άσχετους. Τους κατήγορους. Τους ενόρκους.

Αυτούς όλους, τους κρατάς ευχαριστημένους.

Φυλακισμένος-ελεύθερος, βλέπεις την πόρτα της φυλακής ανοιχτή και προτιμάς να μένεις μέσα στα σίδερα.

Ξέρω ότι είναι δύσκολο να βγεις από τη φυλακή όταν έχεις μάθει να ζεις εκεί μέσα.

Αλλά να ξέρεις, η ανοιχτή πόρτα δεν θα παραμείνει για πολύ ακόμα ανοικτή.

Και όταν κλείσει –σαν να το βλέπω- θα την αγκαλιάσεις και θα προσπαθήσεις να περάσεις μέσα από τα σίδερα.

Μια, δύο, τρείς ευκαιρίες, έφτασες μέχρι εκεί και ξαναγύρισες πίσω. Να ξέρεις δεν έχεις πολύ χρόνο μέχρι να κλείσει η πόρτα.

Περιμένεις, νομίζεις, προσπαθείς, παριστάνεις, πείθεις.

Μα θα πρότεινα απλά να ζεις.