Μήπως είμαστε μισογύνηδες;

Η γυναίκα είναι το ωραίο φύλο, όλοι μας, άντρες και γυναίκες, θαυμάζουμε μια γυναίκα όμορφη, δυναμική και επιτυχημένη ή μήπως όχι όλοι μας; Γιατί η γυναίκα για ένα μεγάλο μερίδιο του πληθυσμού εν έτει 2015 πέραν από το ωραίο φύλο είναι και το αδύναμο, το πονηρό, το ανήθικο κ.λ.π.

Ο μισογυνισμός είναι ένα φαινόμενο, ένα είδος σεξισμού, που υπήρχε στις ανθρώπινες κοινωνίες ανέκαθεν, μόνο που μέχρι και πριν μερικές δεκαετίες θα μπορούσε κανείς να δικαιολογήσει την ύπαρξη του λόγω των συντηρητικών αντιλήψεων και συνθηκών ζωής που κυριαρχούσαν στις τότε κοινωνίες για τα δύο φύλα. Στη σημερινή όμως εποχή ένα τέτοιο φαινόμενο παρά το γεγονός ότι τυπικά τουλάχιστον δε δύναται να βρει κοινωνικά ερείσματα, δυστυχώς υφίσταται.

Στο μυαλό ενός μισογύνη το θηλυκό πρέπει να βρίσκεται πάντα υπό: γιατί η γυναίκα δεν είναι αρκετά έξυπνη, για να αναλάβει έναν ηγετικό ρόλο, αλλά είναι αρκετά πονηρή για να «τυλίξει» έναν άντρα, η γυναίκα δεν είναι ικανή να οδηγήσει σωστά ένα αυτοκίνητο, αφού οι δυνατότητές της περιορίζονται στο πλύσιμο των πιάτων. Η ελληνική κοινωνία βρίθει μισογυνισμού, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τέτοια παραδείγματα κάθε μέρα και το τραγικό είναι ότι τις περισσότερες φορές δε μας γίνονται αντιληπτά, γιατί μ'αυτά έχουμε μεγαλώσει, είναι στερεότυπα βαθιά ενσωματωμένα στο κοινωνικό μας γίγνεσθαι.

Ως εκ τούτου, γίνεται αντιληπτό πως μισογύνηδες δεν είναι μόνο οι άντρες, αλλά και οι γυναίκες. Οι περιπτώσεις που οι απόψεις αντρών και γυναικών συμπίπτουν είναι πολλές: μία γυναίκα αν μείνει ανύπαντρη, έχει κάποιο πρόβλημα, μένει στο ράφι και τη φωνάζουν γεροντοκόρη, ενώ ένας άντρας αποκαλείται εργένης και ζει την ελευθερία του, αν μία γυναίκα απιστήσει, στολίζεται με όλα τα κοσμητικά επίθετα περί ανηθικότητας, ενώ ο άντρας «ε άντρας είναι, είχε ορμές, του κουνήθηκε λίγο και η άλλη..», μία γυναίκα με πολλές σεξουαλικές εμπειρίες χαρακτηρίζεται «ελευθέρων ηθών», ενώ ένας άντρας «συλλέκτης εμπειριών». Αυτά είναι μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα, υπάρχουν, ωστόσο, πολλά ακόμη, αφού σχεδόν οτιδήποτε πράξει μια σύγχρονη απελευθερωμένη γυναίκα θεωρείται κατακριτέο, από το πόσο κοντό θα είναι το σορτσάκι της μέχρι την κατάλληλη ηλικία για να παντρευτεί.

Όσον αφορά τους άντρες οπαδούς του μισογυνισμού, δεν αξίζει κανείς να πει πολλά, καθώς είναι φανερό πως πρόκειται για ανασφαλή άτομα ανδρωμένα μέσα από φαλλοκρατικά ιδεώδη. Στις γυναίκες όμως θα ήθελα να σταθώ, διότι αποτελούν το πιο λυπηρό κομμάτι αυτού του φαινομένου. Όταν βλέπεις μια γυναίκα να θέτει όρια στον εαυτό της, στις πράξεις της, στην ελευθερία της, στο μυαλό της, στη ζωή της συνειδητοποιείς πως αυτή η γυναίκα έχει πέσει θύμα του μισογυνισμού στρεφόμενη εναντίον του εαυτού της και αυτοκαταστρέφοντάς τον. Είναι μια γυναίκα, που δε θα μπορέσει ποτέ να είναι πραγματικά ελεύθερη, ούτε σωματικά, ούτε ψυχικοπνευματικά, γιατί από τη στιγμή που έχει βάλει τη συμπεριφορά και τη ζωή της σε καλούπια, έχει χάσει αυτό το προνόμιο.

Ο μισογυνισμός δεν απεικονίζει απλώς απαρχαιωμένες αντιλήψεις σχετικά με τα πρότυπα των δύο φύλων, είναι κάτι πιο βαθύ: εκφράζει ένα συναίσθημα άρνησης και μη αποδοχής προς μία οποιαδήποτε ενέργεια του γυναικείου φύλου που δε συμβαδίζει με τα πρότυπα αυτά.

Συνεπώς, δεν είναι απλά ένα σεξιστικό φαινόμενο, είναι ένα κοινωνικό νόσημα, ένας ιός, που σε μολύνει πριν καν το καταλάβεις, που δε φαίνεται με γυμνό μάτι, και σε σκοτώνει αργά και αναιπαίσθητα. Δε συμπεριφέρεται όπως όλοι οι ιοί, στοχεύει πρώτα στο μυαλό σου και ύστερα στην καρδιά σου γεμίζοντας την με μίσος. Και ο ιός εξαπλώνεται σχηματίζοντας μια ομάδα ανθρώπων πνευματικά και ψυχικά ανελεύθερους.