Το θέμα είναι να μην σου πάρουν την Ιθάκη

Αμέτρητοι οι εχθροί. Ορθώθηκαν.Ύψωσαν μακρύ τηλεοπτικό τείχος. Αδιαπέραστο. Όταν επικρατήσει ο πανικός σταματάει ο λαός να μιλάει την γλώσσα που μίλαγε. Βγάζει άναρθρες κραυγές και αναγνωρίζει μόνο την φωνή αυτού που τον φοβίζει.

Μοιάζει ξαφνικά σαν να σβήσαν τα φώτα κι αχρηστεύτηκαν τα μάτια μας.

Μπορούμε να ακούμε μόνο φωνές στο σκοτάδι.
Απο δωωω. Όχι απο δω!

Η σύγκρουση είναι ιδεολογική. Η Ελλάδα πάλεψε και παλεύει για μια Ευρώπη δημοκρατική, προσπαθώντας να ζήσει ο λαός μας έξω από μνημόνια και βάρβαρη λιτότητα.

Έριξε όλες τις κυβερνήσεις που του υπογράψανε τις συμφωνίες των δανειστών.
Αυτή ήταν η έμμεση απάντηση του λαού ότι δεν θέλει αυτή την πολιτική. Αυτοί διορίζαν άλλο πρωθυπουργό και συνεχίζανε.

Και ο Τσίπρας αποφάσισε να δώσει τον λόγο στον λαό ώστε να μην έχουν καμμία αμφιβολία για την απάντηση οι δανειστές μας.

Μια τέτοια απάντηση δεν θα επέτρεπε νέους διορισμένους πρωθυπουργούς.

Αλλά οι ευρωπαίοι, που κινούνται σε απόλυτα νεοφιλελεύθερη γραμμή είχαν κι αυτοί μπροστά τους μια μοναδική ιστορική ευκαιρία.
Να εμποδίσουν την Ευρώπη να στρίψει αριστερά.
Η τιμωρία της Ελλάδας έπρεπε να είναι παραδειγματική. Οδήγησαν τη χώρα, με μεθοδικότητα και μακιαβελικό σχεδιασμό, στην ασφυξία.
Πρώτος αναφέρθηκα στην εκπομπή μου για την ανατροπή του Ιουνίου.

Επί τόσους συνεχείς μήνες τελειώναν οι διαπραγματεύσεις κάθε φορά και ουδέποτε οι θεσμοί παρέδωσαν ένα κείμενο, ότι αυτές είναι τελικά οι προτάσεις τους.
Με σύστημα άδειασαν τις τράπεζες και παρέδωσαν τις τελικές προτάσεις τους, το μόνο κείμενο που παρέδωσαν το παρέδωσαν στις 25 Ιουνίου, οπότε όποια κίνηση είχε να κάνει ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να την κάνει πλέον με κλειστές τράπεζες.
Όλο αυτό τον καιρό ο Σόιμπλε εκβίαζε, η Μέρκελ ηρεμούσε, ο Ομπάμα στήριζε με λόγια, η Ρωσία προσπαθούσε να παίξει ένα ρόλο, αλλά ο ρόλος αυτός θα μπορούσε να είναι μόνο συνδρομητικός ή επικουρικός. Όχι καθοριστικός.
Η Ελλάδα ανήκει στην Δύση είχε πει ο γέρο- Καραμανλής.

Έξω απ” την ΕΟΚ, έξω απο το ΝΑΤΟ διαλαλούσε προεκλογικά ο Ανδρέας Παπανδρέου. Και στο ΝΑΤΟ παρέμεινε και όλα τα κονδύλια της ΕΟΚ ξεκοκκάλισαν οι δικοί του.

Άπειρες φορές υποτιμήθηκε η δραχμή για να σταθούμε όρθιοι και, ανέτοιμοι όντες, μπήκαμε στο ευρώ.

Από τότε παραπατάμε. Τέσσερα μόνο χρόνια μετά την είσοδο μας στο ευρώ είδαμε την δραχμή να συνθλίβεται στην ισοτιμία της με το ευρώ κι αμέσως μετά να ξεκινάει ο σχεδιασμένος από τον Σημίτη δημοσιονομικός εκτροχιασμός.
Στην πολιτική οι σχεδιασμοί είναι μακρόπνοοι.

Πως άλλωστε να εξηγηθεί ότι μέσα σε εφτά χρόνια από την είσοδό μας είμασταν έτοιμοι να οδηγηθούμε στην έξοδο; Και έξι χρόνια τώρα προσπαθούμε να μην χρεωκοπήσουμε.

Αν αυτό δεν είναι στημένο τότε ποιό είναι στημένο;
Στα χρόνια αυτά παραδώσαμε σχεδόν όλα μας τα όπλα. Οι γαλλικές και οι γερμανικές τράπεζες σωθήκανε, μας πετάξαν τα χαλασμένα ομόλογα στα ταμεία μας, διαλύσαμε τα πάντα, καταστρέψαμε την ρευστότητα κι όλες μας τις αποθήκες ενώ μετατραπήκαμε σε μία χώρα αντιπαραγωγική που μας δίναν ένα πουρμπουάρ οι ξένοι για να περνάει η μέρα μας και να πάμε στην επόμενη.

Ζούσαμε με πλασματική ρευστότητα. Η ρευστότητα που είχαν οι τράπεζες ήταν για να μπορούν να ξανανοίξουν την επόμενη μέρα. Όχι για να στηρίξουν την πραγματική οικονομία.

Το μεγάλο καράβι στο οποίο μεταφερθήκαμε όταν αφήσαμε την δραχμή, άρχισε να βουλιάζει. Υπογράψαμε το πρώτο μνημόνιο κι αφού πετάξαμε πολλούς στην θάλασσα, πολλούς στην ανεργία, πολλούς στην φτώχεια, μπήκαμε σε ένα μικρότερο καράβι.

Κι ύστερα, με το δεύτερο μνημόνιο, πετάξαμε κι άλλους. Και στο τρίτο μνημόνιο θα μπούμε σε ακόμα μικρότερη βάρκα.

1.500.000 άνεργοι, 3.000.000 στην απόλυτη φτώχεια, πλέουν στα παγωμένα νερά και οι υπόλοιποι, εμείς οι διασωθέντες, παλεύουμε με τα κύματα για να φτάσουμε ασφαλείς στο λιμάνι του Σόιμπλε.
Αυτό κι αν είναι τραγωδία.

Στις φουρτούνες ένα πράγμα δεν μπορείς να κάνεις. Να κολυμπήσεις ήρεμα. Ή πνίγεσαι ή διασώζεσαι με σωσίβια λέμβο.

Γι΄αυτό γελούσαν οι εχθροί. Γι΄αυτό χαιρέκακα ουρλιάζαν στις τηλεοράσεις περιμένετε να έρθει ο Ιούνιος. Γιατί γνωρίζαν το σχέδιο.
Δύο οι αράχνες που υφάναν τον ιστό.

Έρχεται ο πρωθυπουργός λοιπόν , όταν επιτέλους παραλαμβάνει το τελικό κείμενο των προτάσεων, και το θέτει στην κρίση του λαού.

Ναι ή Όχι σε ένα τρίτο μνημόνιο; Αλλά οι τηλεοράσεις είναι οι μεταφραστές.
Όταν δεν μιλάς μια γλώσσα κι αναλαμβάνει ο μεταφραστής να μεταφέρει στον άλλον τα λόγια σου, αν θέλει μεταφέρει άλλα λόγια.

Σ΄αυτές τις συγκυρίες, εφ΄όσον οι εχθροί μεταφέρουν τα λόγια σου, μην ελπίζεις να τα μεταφέρουν ορθά. Και μάλιστα με κλειστές τράπεζες και με την Μέρκελ να λέει τώρα ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα μέχρι το δημοψήφισμα.

Γιατί απλούστατα μέχρι το δημοψήφισμα θέλουν να πράξουν και όλα τα υπόλοιπα ώστε την Κυριακή ο λαός σχεδόν να παρακαλάει για ένα μνημόνιο.
Γιατί τον έλεγχο τώρα της πραγματικότητας, τον έχει ο πανικός. Αυτός πρωθυπουργεύει.

Την μία μέρα στο Σύνταγμα φωνάζαν ΌΧΙ στα νέα μέτρα, ΌΧΙ στο μνημόνιο, την άλλη μέρα φωνάζαν ΝΑΙ στην ευρώπη.

Στο τέλος τι καταλαβαίνεις; Ότι οι μισοί θέλουν Ευρώπη και οι άλλοι μισοί δεν θέλουν. Το δίλλημα μνημόνιο ή όχι μνημόνιο θα φύγει, θα έρθει το δίλλημα Ευρώπη ή όχι Ευρώπη. Ευρώ ή όχι ευρώ.

Πάνω σ΄αυτό το νέο δίλλημα θα στηθεί το ευρωπαικό λαικό μέτωπο με συνύπαρξη ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού και νέου κόμματος δημαρχιακής υφής , που ράβεται τώρα.

Ο νέος διχασμός ήρθε.
Δεν έχουν κανένα πρόβλημα την Κυριακή του δημοψηφίσματος να φτάσουν στα άκρα. Και τα άκρα σ΄αυτές τις καταστάσεις τα βάφουν πάντα με κόκκινο χρώμα. Οι προβοκάτορες και οι εντεταλμένοι. Αυτό είναι το πραγματικό δίλλημα; Οχι!
Το δίλημμα είναι ΝΑΙ ή ΟΧΙ στα μέτρα. Ποιός θα το θυμάται αυτό ως την Κυριακή; Όταν οι εφημερίδες σήμερα μιλάνε για κούρεμα καταθέσεων;

Ένας ήταν ο Οδυσσέας που δεν άκουσε τις σειρήνες. Οι άλλοι κατεβήκαν και γίναν γουρούνια.

Όταν θα βομβαρδίζεται η χώρα απο δηλώσεις ευρωπαίων, απο σχολιαστές τι ελπίζεις;

Είναι ξεκάθαρο για μένα ότι αυτός που ψηφίζει ΟΧΙ στα μέτρα θέλει αυτό να συμβεί εντός Ευρώπης. Κι αυτοί που πάνε την μία μέρα στο Σύνταγμα και οι άλλοι που πάνε την επόμενη έχουν μια ίδια βάση. Δεν υπάρχει σχέδιο δραχμής στο νου τους.
Κακώς μπήκαμε στο ευρώ, πολύ κακώς αν βγούμε. Είναι αδύνατον .

Πως λοιπόν θα φτάσει αυτός ο λαός στο δημοψήφισμα; Με ποια νηφαλιότητα; Με ποια ψυχραιμία θα προσέλθει ο λαός; Ποιός μπορεί να εγγυηθεί μ” αυτό το μίσος που αναπτύσσεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, τώρα μάλιστα που το σύστημα κρατάει το παιχνίδι στο ένα του χέρι;

Αυτή η ώρα είναι δύσκολη για όλους. Κι ο ψύχραιμος άνθρωπος κρατάει και ζυγίζει τις φωνές όλων. Εχθρών και φίλων. Γιατί διχασμός δεν σημαίνει ότι ο ένας έχει δίκιο κι άλλος άδικο. Σημαίνει ότι και οι δύο έχουν δίκιο και άδικο μαζί, αλλά δεν υπάρχει ψυχραιμία και η δημοκρατία για να ζυγιστεί και να αποτιμηθεί το δίκιο ή το άδικο του καθενός.

Έτσι ο καθένας βαφτίζει το δικό του σαν δίκαιο απόλυτο και βρίσκεται στην μία άκρη του σκοινιού τραβώντας.

Παρ” ότι υπάρχει μια κοινή γραμμή. Λύση εντός ευρώ. Εντός Ευρώπης.
Εκτός από το ΚΚΕ που μιλάει για έξοδο απο την Ευρώπη και επιστροφή στην δραχμή, σε όλους τους άλλους υπάρχει αυτή η ίδια γραμμή απόφασης.
Ο πρωθυπουργός πρέπει να εκτιμήσει την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει τώρα η χώρα. Άσχετα αν τα κανάλια υποδαυλίζουν την κατάσταση οι εικόνες είναι υπαρκτές.

Υπάρχει σχέδιο ανωμαλίας και έχει ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό. Και οι εκδηλώσεις θα κορυφωθούν.
Θα τις παρακολουθήσει ως το τέλος ή θα βάλει ένα τέλος;

Η ιστορία είναι ανυπόμονο και αδηφάγο ζώο. Ο χρόνος τελειώνει.
Ανάγκη πρώτη να έρθει η ηρεμία στον τόπο.
Ο εθνικός διχασμός πρέπει να σταματήσει τώρα. Άλλο πολιτικές διαφορές, άλλο έντονες περίοδοι κι άλλο ο διχασμός.
Απομονώνεις τις ακραίες φωνές και κρατάς τις ήρεμες.

Η χώρα που έχει περάσει απο εμφύλιους προσέχει. Έχουμε κληρονομικότητα στην πάθηση αυτή.

Κάποια στιγμή οι άνθρωποι αγριεύουν και εκτρέπονται και τότε τα σχέδια των εχθρών μοιάζουν σαν φυσικές εκδηλώσεις.
Πρέπει να επανέλθει η χώρα στην κανονικότητα.
Ο Σόιμπλε κατάφερε να φτάσει την χώρα μας εδώ. Δεν το ξεχνούμε. Όποιος πατάει επάνω σε παλιές πληγές δεν τον ξεχνούμε.
Αλλά και σ΄αυτούς η κληρονομικότητα είναι υπαρκτή.
Τα λόγια τελειώνουν σήμερα. Μάλλον χτες!
Ο Οδυσσέας ήταν πολυμήχανος. Υπάρχει πάντοτε κι ένας άλλος δρόμος για να φτάσεις στη Ιθάκη. Το θέμα είναι να μην σου πάρουν την Ιθάκη.