Ερωτευμένοι με το ιδανικό

Λέγεται πως ο Πυγμαλίων είχε τόσο πολύ ερωτευτεί την ιδανική γυναίκα που σμίλεψε σε ελεφαντοστό, τόσο..., που δεν κοιτούσε πια καμία αληθινή γυναίκα... Καμία δεν συγκρινόταν μαζί της, είχε πλάσει το ιδανικό του.

Το βράδι του εορτασμού της Θεάς Αφροδίτης, γυρνώντας σπίτι του δεν κρατήθηκε, ψιθύρισε με ντροπή στον βωμό της, την επιθυμία του να ζωντανέψει το άγαλμα του. Όλα θα ήταν τόσο τέλεια στην ζωή του. Γύρισε σπίτι του, κι όπως έκανε κάθε βράδι, πήγε να φιλήσει το «ιδανικό του», το άγαλμα, πριν κοιμηθεί.

Μόλις άγγιξε το άγαλμα, σάστισε. Ένιωσε ότι τα χείλη του αγάλματος ήταν κάπως πιο ζεστά... Το ξαναφίλησε... Πράγματι, το ελεφαντοστό δεν ήταν πια τόσο συμπαγές και άκαμπτο... Η Θεά είχε φέρει στη ζωή την φιλήδονη δημιουργία του, το ιδανικό του όπως το είχε φανταστεί...

Ο Πυγμαλίων παντρεύτηκε το άγαλμά του, για την ευτυχία του ζευγαριού ο μύθος δεν μας λέει πολλά...

Συχνά σαν πυγμαλίωνες, φτιάχνουμε «ιδανικά καλούπια» στο μυαλό μας, και μετά προσπαθούμε να τα «φέρουμε στη ζωή», να τα κάνουμε πραγματικότητα.

Εστιάζουμε πολύ στο πόσο παρεκκλίνουμε από αυτά τα ιδανικά μας. Αντί αυτά απλά να μας οδηγούν, μας καθορίζουν!

Επιλέγουμε δύσκολα, απορρίπτουμε εύκολα...

Επιθυμία για ιδανική ζωή, ιδανικούς ανθρώπους τριγύρω μας... Συχνά δεν εκφράζουμε τι μας ενοχλεί στον άλλον για να το διορθώσει, συνηθίσαμε σαν πιο εύκολο να προσπερνάμε...

Σα να θέλουμε να έρθουν τα πράγματα έτοιμα, κι όχι να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε το περιβάλλον μας...κι ας αφήνουμε τον χρόνο να κυλά μέχρι αυτό να συμβεί...

Σαν η ομορφιά να υπάρχει μόνο στη λάμψη που φανταστήκαμε να έχει το «καλούπι» στο μυαλό μας... Που κι αν θέλαμε, ζήτημα να μπορούσαμε να το σκαλίσουμε σε μάρμαρο... Διότι το τέλειο στην φύση δεν υπάρχει, μα είναι η ατέλεια που στην ουσία κάτι το ομορφαίνει!

Κι είναι τόσο λάθος να κρύβουμε τις ατέλειες μας αντί να θέλουμε γι αυτές να μας αγαπήσουν... Τότε είναι ο εαυτός μας το επιθυμητό ή ένα άγαλμα ιδεατό;

Είναι πολύ πιο βολικό να περιμένουμε στη ζωή να έρθει κάτι έτοιμο, είναι πολύ πιο δύσκολο να καταβάλουμε μόχθο για να το φτιάξουμε... ειδικά όταν συνηθίσαμε να έρχονται όλα αρκετά εύκολα...

Φοβόμαστε την απογοήτευση τόσο πολύ, και εμμένουμε σαν πυγμαλίωνες στην προσευχή να μας στείλει η τύχη το ιδανικό, αντί να αλλάξουμε οι ίδιοι την τύχη μας.

Κανένα ιστιοφόρο όμως ποτέ, δεν περίμενε τον άνεμο, να έρθει ιδανικά στα πανιά του...

Αντίθετα, ένα ιστιοφόρο αλλάζει θέση στα πανιά του, για να «παγιδεύσει» τον άνεμο...

Κάπως έτσι αλλάζουν κι οι συνθήκες στη ζωή, και μπορούν κάποιες φορές να μας εκπλήξουν αρνητικά, να μας κάνουν να σαστίσουμε... ευτυχώς όμως όχι μάταια, χωρίς σκοπό... αλλά για να μας επαναφέρουν στην ουσία της ζωής!

Νικόλαος Βακόνδιος, Ψυχολόγος

Πηγή: e-psychology.gr