Είναι γνωστό, όσο ζούμε μαθαίνουμε, το ξέρεις, το ξέρω, το ξέρουμε. Ξέρεις όμως πώς όσο ταξιδεύουμε μαθαίνουμε...ακόμα περισσότερα;
Ναι, ναι! Κάποιες φορές μάλιστα, όχι απλά μαθαίνουμε περισσότερα αλλά αναιρούμε πράγματα που στο παρελθόν θεωρούσαμε πως έχουν ας πούμε...μαύρο χρώμα και τελικά συνειδητοποιούμε πως τώρα τα βλέπουμε άσπρα ή γκρι ή ροζ.
Κάθε ταξίδι μικρό ή μεγάλο είναι ένα μάθημα και έτσι πρέπει να το βλέπεις και συ εκτός αν σε ενδιαφέρει μόνο να πας σε κάποια παραλία, σε κάποιο ξενοδοχείο στην άλλη άκρη του κόσμου και να μην κουνηθείς από εκεί ούτε λεπτό. Οκ, μπορώ να το δεχθώ και αυτό αλλά σίγουρα το συγκεκριμένο post δε θα σε ενδιαφέρει αν είσαι τέτοιος τύπος ταξιδιώτη. :)
Για σενα όμως που αγαπάς τα ταξίδια, αγαπάς να μπλέκεσαι στα άγνωστα δρομάκια μιας μακρινής πόλης, να πιάνεις κουβέντα με ντόπιους και να μαθαίνεις πράγματα που δε σου λένε οι ταξιδιωτικοί οδηγοί, τότε εδώ είσαι! Βέβαια, ξέρω πως είσαι και συ που ενώ σου αρέσει η ιδέα «της βουτιάς» στον πολιτισμό μιας άλλης χώρας, δεν το έχεις τολμήσει μέχρι στιγμής γιατί χρειάζεσαι κάποιον να σε σπρώξει ή ακόμα και να σου κρατήσει το χέρι όπως θα βουτάς... Ακόμα και να ανήκεις σε αυτή την κατηγορία, δικός μου είσαι και να ξέρεις πως θα προσπαθήσω τόσο με αυτό το post όσο και με τα επόμενα, να σε κάνω να πεις «Δώσε μου βατραχοπέδιλα και βουτάω».
Άκου να δεις 10 πράγματα που έμαθα λοιπόν ταξιδεύοντας... αν και είμαι σίγουρη πως έχω ακόμα πολλά να μάθω και συνεπώς πολλά ακόμα να προσθέσω στη συγκεκριμένη λίστα.
1. Έμαθα πως αν βρίσκω πάντα δικαιολογίες δε θα καταφέρω να δω ποτέ το ηλιοβασίλεμα στην άλλη άκρη του κόσμου
Αν περιμένω να κερδίσω το τζόκερ/ βρω πλούσιο άντρα/ αποκτήσω κληρονομιά από κάποιον θείο στο Αμέρικα για να πάω στην άλλη άκρη του κόσμου και να απολαύσω τον ήλιο να βουτάει στα νερά κάποιας τροπικής χώρας...θα πρέπει να περιμένω μια ζωή. Αλλά καθώς η ζωή μας είναι πολύ μικρή, έκανα οικονομίες, μάζεψα λεφτά και ορίστε... η παρακάτω φωτογραφία. Μην κάνεις όνειρα λοιπόν και τα αφήνεις όνειρα! Η μεγαλύτερη χαρά είναι να τα βλέπεις να υλοποιούνται και εσύ να είσαι ο πρωταγωνιστής φυσικά!
2. Έμαθα πως αν δεν πιάσεις κουβέντα με ντόπιους δεν έχεις γνωρίσει πραγματικά ένα μέρος
Πώς θα είχα μάθει για εκείνο το υπέροχο μέρος λίγο πιο έξω από τον Παναμά αν δεν έμενα στο σπίτι του Alejandro και δε μου εξηγούσε πως να πάω και αν φυσικά δε μου έβρισκε εκείνο τον φίλο του για να με ξεναγήσει εκεί; Πώς θα μάθαινα για τον καλύτερο φούρνο της Καρταχένα αν δεν είχα πιάσει κουβέντα με τον Γιώργο, μόνιμο κάτοικο Κολομβίας;
3. Έμαθα να μην είμαι ντίβα με το φαγητό μου
Πριν αρχίσω να ταξιδεύω συστηματικά, ήμουν πολύ δύσκολη με την επιλογή του φαγητού μου. Δε μου άρεσε να δοκιμάζω νέες γεύσεις και έκρινα τα φαγητά καθαρά και μόνο από την εξωτερική τους εμφάνιση. Ταξιδεύοντας, έμαθα να μην κρίνω κανέναν και τίποτα από την εξωτερική του εμφάνιση, έμαθα πως μπορώ να φάω και με τα χέρια χωρίς να με κοιτάνε οι γύρω μου περίεργα και πως για να μπορώ να έχω γνώμη για όλα, πρέπει πρώτα να τα δοκιμάσω, έστω και αν χρειαστεί να καθίσω σταυροπόδι στο πάτωμα και να φάω με τα χέρια χωρίς να τα έχω πλύνει πριν και χωρίς να έχω χαρτοπετσέτα για να τα σκουπίσω μετά. χα
4. Έμαθα να αντιμετωπίζω τους φόβους μου
Πολλές φορές θα έχεις αναρωτηθεί πώς είναι δυνατό να μη φοβάμαι όταν πηγαίνω στην άλλη άκρη μόνη μου ή χωρίς να γνωρίζω τι ακριβώς θα βρω εκεί. Δεν είναι εύκολο το ομολογώ αλλά τη στιγμή που αποφασίζω να βάλω τους φόβους μου στην άκρη και να ζήσω τη στιγμή σαν να είναι η τελευταία, τότε και μόνο τότε συνειδητοποιώ πως η καρδιά μου χτυπά τόσο δυνατά που πάει να σπάσει. Και όμως, εκείνα τα λεπτά δεν είναι ο φόβος που την κάνει να χτυπάει έτσι αλλά η χαρά, η ανυπομονησία, η αδρεναλίνη.
Πρώτη φορά ιππασία 4 ολόκληρες ώρες πάνω σε ένα όχι και τόσο εξημερωμένο άλογο στη μέση του πουθενά στη Μογγολία, ήταν για μενα από τις πιο έντονες εμπειρίες της -μέχρι τώρα- ζωής μου. Τα 30 λεπτά χαμένη στα στενάκια -hutongs του Πεκίνου χωρίς χάρτη, η λάθος διαδρομή στο μετρό της Μόσχας, η στιγμή που συνειδητοποίησα πως είμαι μόνη μου σε ένα νησάκι της Καραϊβικής με 5 ντόπιους, χωρίς άλλους τουριστές, χωρίς σήμα στο κινητό. Ε ναι, επιστρέφοντας στην Αθήνα όλα τα άλλα φαίνονται παχνιδάκι. Τόλμησε και συ να κάνεις βουτιά... στους φόβους σου και να είσαι σίγουρος πως θα βγεις πιο σίγουρος για τον εαυτό σου και πιο αποφασισμένος να Ζήσεις!
5. Έμαθα να δέχομαι πως η θρησκεία έχει πολλά πρόσωπα
Κάποτε θυμάμαι μου έλεγαν «κοίτα αυτός είναι καθολικός» και νόμιζα πως αυτός ο άνθρωπος ήταν κακός. Στο σχολείο βλέπεις μας τάισαν από νωρίς με πράγματα και ιδεολογίες που ως μωρά παιδιά δεν είχαμε τα δικά μας κριτήρια και τη γνώμη ώστε να σχηματίσουμε μια σφαιρική άποψη για την θρησκεία.
Ταξιδεύοντας γνώρισα βουδιστές, ινδουιστές, μουσουλμάνους, προτεστάντες, χριστιανούς καθολικούς αλλά και άθεους και συνειδητοποίησα πως δεν υπάρχει ΜΙΑ μόνο θρησκεία, πως δεν υπάρχει μόνο άσπρο ή μαύρο, πως δεν υπάρχουν καλές και κακές θρησκείες. Ο καθένας μας είναι ελεύθερος να πιστεύει εκεί που θέλει, ο καθένας μας είναι ελεύθερος να μην πιστεύει πουθενά και ακόμα περισσότερο ο καθένας μας πρέπει να σέβεται τη θρησκεία του διπλανού του όποια και αν είναι ή δεν είναι αυτή.
6. Έμαθα πως στη μέση του πουθενά βρίσκεις τον εαυτό σου
Ναι, αυτή η φράση είναι χιλιοφορεμένη. Είμαι σίγουρη πως την έχεις διαβάσει σε πολλά περιοδικά και websites αμπελοφιλοσοφιών. Και όμως φίλε μου, έχω να σου πω πως αυτή ακριβώς η φράση είναι πέρα για πέρα αληθινή και το συνειδητοποίησα μόλις ένα μήνα πριν όταν κάπου στις στέπες της Μογγολίας, βρέθηκα να περπατάω μόνη μου χωρίς να έχω κάποιο συγκεκριμένο προορισμό.
Βάλθηκα να περπατάω στη μέση του πουθενά ανοίγοντας τα κουτάκια του μυαλού μου ένα ένα και βάζοντάς τα σε τάξη. Ποιοι μου λείπουν αυτή τη στιγμή; Ποιοι δε με ενδιαφέρουν; Τι θέλω να κάνω στη ζωή μου; Πού θέλω να βρίσκομαι σε 2 χρόνια; Ποιες είναι οι προτεραιότητες μου; Και ναι, εκεί στη μέση του πουθενά μπήκαν όλα στη θέση τους, τόσο απλά. Το μόνο που χρειάστηκα τελικά ήταν ο ορίζοντας, ο εαυτός μου και ένα μπουκαλάκι νερό. Τίποτα άλλο.
7. Έμαθα πως χρειαζόμαστε ελάχιστα πράγματα για να επιβιώσουμε
Είμαστε όλοι παθιασμένοι με τα ψώνια, με τα νέα gadgets, με τα ακριβά ρούχα και τα πανάκριβα αυτοκίνητα, γεμίζουμε τα σπίτια και τις ζωές μας με αντικείμενα που μας κάνουν ευτυχισμένους προσωρινά και μετά απλά καταφέρνουν να μας έχουν δέσμιούς τους.
Ζώντας με λιγότερα υλικά αγαθά ζούμε καλύτερα, πιο ήρεμα. Δεν έχουμε το άγχος μη μας κλέψουν τη μηχανή, δεν έχουμε το άγχος μη μας σπάσουν τα πανάκριβα γυαλιά ηλίου, δεν έχουμε το άγχος τι να πρωτοχωρέσουμε στη βαλίτσα. Ζούμε καλύτερα με πολύ λιγότερα, ζούμε πιο καλά και χωρίς εκείνη την πορτοκαλί τσάντα, χωρίς εκείνο το τόσο γλυκούλι κάδρο για τον τοίχο, χωρίς το φωτιστικό δαπέδου με την ξύλινη επένδυση.
8. Έμαθα πως ο παράδεισος είναι low cost
Την επόμενη φορά που θα δεις κάποιον εξωτικό προορισμό και θα ευχηθείς να μπορούσες να βρεθείς εκεί, πριν αρχίσεις να ψάχνεις σε μεγάλα ταξιδιωτικά γραφεία... για να μην πάθεις καρδιακό από τα ποσά που θα σου ζητήσουν, στείλε μου email να σου πω περισσότερα για το πως να κάνεις διακοπές σε εξωτικούς προορισμούς πληρώνοντας πραγματικά ελάχιστα.
Προϋπόθεση, να μην ορίζεις το εξωτικό με το «βρίσκομαι σε λουξ καμπάνα» πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και τρέφομαι με αστακούς και λούζομαι με σαμπάνιες. Όχι, σε τέτοια περίπτωση, δε μπορώ να σε βοηθήσω φίλε μου. Λυπάμαι.
9. Έμαθα πως η τρέλα δεν πάει στα βουνά αλλά παντού
Πολλές φορές όταν μιλάω για τα ταξίδια μου υπάρχει κόσμος που με κοιτάει περίεργα και με ρωτάει «Μα καλά πώς το έκανες αυτό; Είσαι τρελή;».
Και όμως, ταξιδεύοντας γνώρισα κόσμο με την ίδια τρέλα σαν τη δική μου, ίσως και με περισσότερη. Γνώρισα κόσμο από την Αμερική μέχρι και την Κίνα που ταξιδεύει σα να μην υπάρχει αύριο, που ονειρεύεται και επιδιώκει να πραγματοποιεί αυτά τα όνειρα όση τρέλα και αν κουβαλάνε μέσα τους. Γνώρισα ανθρώπους που μοιράζονται την ίδια αγάπη για το άγνωστο, την ίδια αγάπη για τον κόσμο γύρω τους, την ίδια αγάπη για τον συνάνθρωπό τους. Ένιωσα τόσο ξεχωριστή και παράλληλα τόσο όμοια με ανθρώπους που μπορεί να μη μιλούν την ίδια γλώσσα με τη δική μου αλλά καταλαβαίνουν πολλά περισσότερα σε σχέση με πολλούς συντοπίτες μου. Και αν τελικά αυτό που ζω είναι τρέλα, τότε αφήστε με να ζήσω ελεύθερη μαζί με όλους εκείνους τους τρελούς που παίρνουν ένα σακίδιο στον ώμο και ανακαλύπτουν τον κόσμο.
10. Έμαθα πως το άλλο μου μισό είμαι εγώ η ίδια
Ο μοναδικός άνθρωπος που δε θα σε πληγώσει ποτέ είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Ο μοναδικός άνθρωπος που θα σε αγαπήσει πραγματικά είσαι εσύ ο ίδιος. Ο μοναδικός άνθρωπος που θα σε προστατέψει είσαι εσύ και μόνο εσύ. Ναι ναι, έτσι ακριβώς, όπως τ'ακούς!
Ταξιδεύοντας έμαθα να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου, το ένστικτό μου. Έμαθα να χαίρομαι τις στιγμές μοναξιάς χωρίς να έχω την ανάγκη να έχω κάποιον δίπλα μου για να μου πει πως όλα θα πάνε καλά. Ταξιδεύοντας μόνη μου έμαθα να είμαι ανεξάρτητη, να φτιάχνω το πρόγραμμά μου σύμφωνα με τις δικές μου ανάγκες και απαιτήσεις, έμαθα να αγαπώ εμένα και να με προσέχω, έμαθα να είμαι ευτυχισμένη και συμβιβάστηκα με την ιδέα πως το άλλο μου μισό είναι λάθος να το ψάχνω έξω... γιατί πολύ απλά βρίσκεται μέσα μου.
*Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο blog travelstoriesfromyworld. Περισσότερα στη σελίδα του στο Facebook.
**photo credits: Μαρία Κόφου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου