Βουτάω το δαχτυλάκι στην εφηβεία…
Σαν το μέλι ένα πράγμα. Βουτούν το δάχτυλο στο βάζο, το δοκιμάζουν αλλά δεν είναι και σίγουρα αν θέλουν ή τους επιτρέπεται να φάνε και το υπόλοιπο. Τα μικροεφηβάκια είναι ίσως τα πιο μπερδεμένα. Και δικαιολογημένα. Και συγκινητικά. Ψάχνουν απαντήσεις αλλά δεν είναι πάντα σίγουρα αν είναι σωστή η απορία τους και η συστολή τους τα κάνει διστακτικά όχι μόνο με τους άλλους, τον κόσμο όλο αλλά και τον ίδιο τους στον εαυτό με και χωρίς καθρέφτη. Ο καθρέφτης πάλι γίνεται εχθρός και φίλος. Ένα σπυράκι εκεί που πριν δεν υπήρχε, κάποιες σκόρπιες τριχούλες σε σημεία που ευχόντουσαν να φυτρώσουν μα τώρα που τις βλέπουν νιώθουν λίγο ντροπή και λίγο περηφάνεια. Αυτό είναι η μικροεφηβεία. Λίγο, λίγο και ούτε, ούτε…
Λίγο παιδί και λίγο έφηβος μα ούτε και τελείως παιδί, ούτε και τελείως έφηβος. Κάπου στη μέση να χαζεύουν το κενό και να περιμένουν από τους άλλους να τους δώσουν μια θέση και ένα τίτλο ταιριαστό με την κατάστασή τους. Μια παιδικότητα που νιώθουν να την αποχαιρετούν μα δεν είναι ακόμα έτοιμα, σα να τη χρειάζονται λίγο ακόμη, όπως το χουζούρεμα στο κρεβάτι πριν το πρωινό ξύπνημα. Και ένα γοητευτικό φλερτάρισμα με το μεγάλωμα, τα δικαιώματα, τις υποχρεώσεις, τις μεγαλύτερες ελευθερίες που όμως στα μάτια τους φαντάζουν και τρομακτικά όταν όλα αυτά τελικά θα συμβαίνουν …μακριά από τη μαμά και το μπαμπά, με λιγότερη προστασία και μεγαλύτερα ρίσκα! Στην αβεβαιότητα και την αγωνία αν μπορούν να τα καταφέρουν χωρίς τη βοήθειά τους, είναι οι γονείς οι μόνοι που μπορούν να τους ενθαρρύνουν στο μεγάλωμά τους. Να τους στηρίξουν στο πέταγμά τους, έστω και με πεσίματα. Να μοιραστούν μαζί τους τα δικά τους βιώματα για να θυμηθούν και να θυμίσουν. Να τους ενισχύσουν την πίστη στον εαυτό τους και τις δυνάμεις τους χωρίς επικρίσεις, επικίνδυνες ταμπελίτσες και συγκρίσεις.
Οι πισιρικάδες θυμούνται τα πάντα, καταγράφουν και δεν ξεχνάνε ποτέ. Σε αυτή τη φάση της ζωής τους φτιάχνουν χαρακτήρα, αναμνήσεις και προσωπικότητα που θα τους συντροφεύει για μια ζωή. Οι φίλοι σταδιακά φαίνεται να γίνονται πιο σημαντικοί από τους γονείς και τα αδέλφια. Και είναι σημαντικοί. Πολύ και από πολλές απόψεις. Είναι ο καθρέφτης τους στον κόσμο και στα μάτια τους περιμένουν να καθρεφτιστεί το είδωλό τους όμορφο, σημαντικό και σπουδαίο. Αν όμως πιο πριν αυτό δεν έχει γίνει μέσα από τα γονεικά μάτια, οι επιλογές θα είναι λάθος και ο καθρέφτης πάντα θα λέει ψέματα…
Δεν πειράζει που σας αμφισβητεί, σας κατεβάζει από το βάθρο σας και σας βλέπει με άλλα μάτια. Μάτια αγάπης είναι πάλι. Το μεγαλύτερο δώρο που μπορείτε να τους προσφέρετε είναι η σταθερή σας συμμαχία στη διαδικασία απομυθοποίησής σας. Μόνο έτσι θα σας αγαπήσει πραγματικά, όχι ως θεούς που καταφέρνετε τα πάντα αλλά ως ανθρώπους με ατέλειες που κάνετε λάθη, ζητάτε συγγνώμη, τους βάζετε πάνω από όλα και κυρίως τους αγαπάτε για αυτό που είναι και όχι για αυτό που εσείς ονειρεύεστε. Αφήστε τους να ονειρευτούν αυτοί οι ίδιοι για τον εαυτό τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου