Ζούμε για να καταναλώνουμε ή καταναλώνουμε για να ζούμε;

Ζούμε για να καταναλώνουμε ή καταναλώνουμε για να ζούμε;

Ζούμε σε μια καταναλωτική κοινωνία, κι αυτό το ξέρουμε όλοι μας πλέον. Ακόμη και οι γονείς μας που μεγάλωσαν σε χωριό, με λίγα αγαθά και μεγάλη αυτάρκεια, επηρεάζονται από τον καινούργιο τρόπο ζωής και γίνονται υπερκαταναλωτικοί.
Εξαιτίας αυτής της κατάστασης γεννούνται κάποια ερωτήματα, όπως ποια ανάγκη μας καλύπτεται έτσι και πως μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα με λιγότερα αγαθά.

Από προσωπική πείρα σας λέω, από τα άτομα που συναναστρέφομαι πως ακόμη και οι άνεργοι κάνουν μεγάλες σπατάλες σε είδη που δεν είναι πρώτης ανάγκης. Υπάρχει κόσμος που ένα μεγάλο μέρος από το μισθό του, τον ξοδεύει σε ρούχα, παπούτσια, καλλυντικά και κέντρα αισθητικής. Ποιο είναι αυτό το συναισθηματικό κενό που προσπαθούμε να καλύψουμε αγοράζοντας άχρηστα πράγματα και υπηρεσίες; Οι άνθρωποι είμαστε ευάλωτοι και ειδικότερα σε περιόδους κρίσης για να νιώσουμε ποιο όμορφα το ρίχνουμε στα ψώνια. Πόσες φορές δεν έχουμε γυρίσει από τα μαγαζιά, με τα χέρια μας γεμάτα με σακούλες που απλώς στοιβάζουμε στην ντουλάπα; Κάποιοι άλλοι ψωνίζουν κρυφά, φέρνουν τις σακούλες σαν τον κλεφτή μέσα στο σπίτι, γιατί στο βάθος ξέρουν πως αγόρασαν πράγματα που δεν χρειάζονται.

Είναι μεγάλο το συναισθηματικό κενό που έχουμε να καλύψουμε, πολλές φορές όσο μεγάλη είναι και η σακούλα από το πολυκατάστημα που κρατάμε. Από την άλλη κάθε μέρα μας γεννούνται καινούργιες πλασματικές ανάγκες. Πήγα διακοπές και περισσότερα ήταν τα προϊόντα για περιποίηση σώματος, μαλλιών και προσώπου από τα ρούχα που πήρα. Ας μην μιλήσω για το νησί και τον κόσμο που περίμενε στην ουρά για να βάλει τα πόδια του σε κάτι γυάλες και να του φάνε κάτι ψάρια τα νεκρά κύτταρα. Αν γινόταν και για τα κύτταρα του εγκεφάλου, θα είχε τρομερή επιτυχία η ιδέα. Ας μη μιλήσουμε για μετά τις διακοπές και πόσα μας επιβάλει το μάρκετινγκ να κάνουμε, να βάψουμε ρίζα, να περιποιηθούμε τα άκρα μας, να κάνουμε καθαρισμό κι όλα αυτά όχι μόνες μας, στη ζεστασιά και στη θαλπωρή ενός κέντρου αισθητικής βεβαίως.

Σε αυτό το σημείο έρχομαι να ρωτήσω αν όντως μας γεμίζουν όλα αυτά που κάνουμε;
Δίνουμε σημασία στην εξωτερική μας εικόνα και η ψυχή μας χωλαίνει. Φτάνουμε δηλαδή στο σημείο με βλεφαρίδα κάγκελο και γαλλικό μανικιούρ να καθόμαστε στον καναπέ και να κλαίμε τη μοίρα μας. Γιατί ο καναπές μια χαρά είναι αν είναι επιλογή μας, αν δεν είναι όμως κάπου έχουμε κάνει κάποιο λάθος. Αυτή η κατάσταση είναι σαν φαύλος κύκλος, όπως όταν κλαις που πάχυνες και αρπάζεις το παγωτό από την κατάψυξη για να σου φύγει η στεναχώρια.

Η ζωή είναι στα μικρά πράγματα, στις μικρές απολαύσεις, στις μικρές χαρές. Αν μπορείς να πάρεις τα ακριβά παπούτσια με γεια σου με χαρά σου, κοίταξε όμως μήπως σου μείνουν στην ντουλάπα, γιατί στις διακοπές οι σαγιονάρες είναι χρήσιμες.
Φυσικά και θα κάνουμε και μια απερίσκεπτη αγορά, αλλά πάντα με μέτρο. Είναι ωραίο να κακομαθαίνουμε τον εαυτό μας κάποιες φορές, αλλά για να έχει αξία η πράξη μας πρέπει να γίνεται όντως κάποιες φορές μόνο. Έχετε δει παιδικά δωμάτια γεμάτα παιχνίδια και το παιδάκι να βαριέται και να μην παίζει; Είμαστε ανικανοποίητοι από τη φύση μας και αυτό πρέπει να κοντρολάρουμε λίγο. Να βάλουμε ένα μέτρο, ένα όριο, ο καθένας αυτό που θεωρεί ανάλογα με τις δυνατότητες του.

Ας κάνουμε μια βόλτα σε βουνό ή θάλασσα, αμέσως νιώθουμε πλήρεις, γιατί ερχόμαστε σε επαφή με τον εαυτό μας και είμαστε στο
φυσικό μας περιβάλλον. Εκεί δεν μετράει ο μισθός, οι καταθέσεις, οι τσάντες, τα ρολόγια, τα ρούχα, τα αυτοκίνητα, εκεί πρέπει να αναμετρηθούμε με τον ίδιο τον εαυτό μας και όσο πιο καλά του έχουμε φερθεί και έχουμε κανακέψει την ψυχή μας, τόσο πιο εύκολα θα εναρμονιστούμε με το περιβάλλον και με τους άλλους γύρω μας.

«Ο άνθρωπος δεν θέλει πολλά για να ’ναι ευτυχισμένος. Φτάνει να ’χει δυο-τρεις φίλους να τον αγαπούνε πραγματικά, και χρήματα τόσα για να μπορεί να τους κερνά».

Νίκος Ξυλούρης