«Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ΄τα σπίτια τους. Tριγυρίζουν εκεί. Mπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους, την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΪ κι ακούει το νερό να κοχλάζει, σα να σπουδάζει τον ατμό και τον χρόνο.
Πάντα εκεί.
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα, σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή καταμεσής καλοκαιριού στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά.
Μένουν στο σπίτι κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο που ο πόνος κάτω απ΄τα πλευρά μας δεν είναι πια απ΄τη στέρηση, μα από την αύξηση.
Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι...»
Γιάννης Ρίτσος.
ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΝΕΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ..
Τα λόγια τόσο φτωχά για να πεις οτιδήποτε για όλο αυτό που συνέβη..κάηκαν άνθρωποι,οικογένειες αγκαλιασμένες,παιδιά,ηλικιωμένοι..ακούμε κάθε μέρα συγκλονιστικά πράγματα! μακάρι να μην είχε συμβεί τίποτα .. ο πόνος και η θλίψη τεράστια..διαλύθηκαν οικογένειες..
εύχομαι αυτός που προκάλεσε όλο αυτόν τον πόνο και πήρε τόσες αθώες ζωές να βρεθεί και να τιμωρηθεί όπως ακριβώς του αξίζει..
Ξέρω ότι ο πόνος του θανάτου ποτέ δεν ξεπερνίεται ούτε ξεχνιέται επουλώνεται λίγο λίγο σιγά σιγά..καλή δύναμη σε όσους επέζησαν απο αυτό το φρικτό θέαμα που έζησαν και θα τους στοιχειώνει παντοτινά!
καλό παράδεισο σε όλες τις αθώες αυτές ψυχές που έφυγαν τόσο άδικα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου